DON'T THINK TOO MUCH.
just wait and see what happens

Words 671
Mood Happy, curious
Notes -

Ik was niet de enige die opgelucht zuchtte toen de bel het einde van de lesdag aanduidde. Ik schoof mijn boeken in mijn tas en liep snel weg uit het lokaal. Ik kon dat mens niet meer aanhoren of zien - ze had een uur zitten schreeuwen tegen ons omdat iemand (oke, ik) een taak niet had gemaakt. Grow up, Miss.
Rustig wandelde ik naar mijn kamer. Ik klapte mijn agenda open. Geen huiswerk, tot mijn grote vreugde. Het enige wat op vandaag stond, was 'Bespreking Toneel'. Oh juist, ik had me opgegeven om mee te werken aan het toneel. Niet op het podium zelf natuurlijk, dat zou ik gegandeerd verpesten. Achter de schermen was meer iets voor mij. Voelde ik me tenminste productief.
Vaag herinnerde ik me iets van een toneel toen ik nog klein was. Ik speelde een appel. Ik had geen tekst, ik moest er gewoon staan. Dat ging oké, tot ik die ene kabel niet over het podium zag lopen. Logisch gevolg, ik viel. Na die val besloot ik dus dat de enige plaats waar ik ooit nog zou staan op een podium achter de gordijnen was, waar niet veel mensen me zagen.
Ik had me opgegeven voor het decor en de kostuums. Creatieve dingen zoals dat deed ik echt graag. Of ik er pro in was, was een andere vraag. Ik kon het nog wel oké, maar ik was niet de sterkste en er zou iets heel vreemd aan de hand zijn als ik niet 1 foutje maakte. Nou ja, ik zou mijn best doen, proberen alles zo perfect uit te voeren. Eén schoonheidsfoutje zou niet het einde betekenen, nietwaar?
Ik gooide de tas onder mijn bed en liet me er languit op vallen. Ik had nog even de tijd voor ik er moest zijn. Mijn gedachten gleden naar hoe het zou zijn. Wie weet werkte ik wel samen met mensen die ik kende, of met mensen die ik zou leren kennen en waar ik misschien vrienden mee zou worden! Dat laatste was misschien nogal onmogelijk aangezien ik niet snel praatte en ik zou me waarschijnlijk te hard op mijn taken gooien, tot ze perfect waren. Maar ik zou wel zien hoe het ging uitdraaien. Wat wel zeker was, was dat ik er zin in had.
Vol goede moed vertrok ik toen dus naar de zaal waar ik moest zijn. Ik wist niet of ik te vroeg of te laat zou zijn - ik was het exacte uur vergeten. Ik wist dat het ergens in dit uur was, maar of het nu was, was een goede vraag... Ah well, dat zou ik ook nog wel zien als ik er was. Het was niet nodig om over alles zo lang na te denken, als het gebeurde gebeurde het gewoon.
Na enkele minuten was ik er aan gekomen. De heerlijke geur van thee en zoetigheden dreef mijn neusgaten in, waardoor ik even glimlachend zuchtte. Thee of iets lekkers ging er altijd wel in bij mij. Soms at ik misschien wel een beetje te veel ervan, maar wat deed het ertoe? Ik leefde niet om constant op mijn gewicht te letten.
Met een vrolijke glimlach stapte ik de zaal binnen. Er was al iemand - gelukkig, ik was niet te vroeg. 'Hallo Miss,' zei ik vriendelijk. 'Zou ik zo een koekje en een kopje thee mogen?' Ik wierp een korte blik op het lekkers. 'Alsjeblief,' voegde ik er nog snel aan toe.
Even later liep ik met de thee en een koekje in mijn handen naar de tafel. Na even twijfelen koos ik toch de stoel naast de witharige jongen die er al was. Ik plaatste de kop en het koekje op de tafel en ging dan zitten, waarna ik een vriendelijke blik op de jongen wierp. 'Hallo, ik ben Thayeline,' zei ik een beetje stil, gevolgd door een vraag. 'Help jij ook mee achter de schermen, met kostuums en decor? Want dan gaan we samen moeten werken.'
Ik nam even een slokje thee, waarna ik hem weer aankeek met een nieuwsgierige blik in mijn ogen.

Hij had zich opgegeven voor toneel, waarom had hij zich opgegeven voor toneel? Misschien gewoon voor wat afleiding zodat hij tenminste iets te doen had in zijn vrije tijd en was het makkelijker om de verleiding om naar de kroeg te gaan te weerstaan. Het was best ironisch dat hij nu dat voordeel eruit haalde, terwijl de kans groot was dat hij zich in een dronken bui had aangemeld. Hij was er niet zeker van, maar de kans was groot. Toch was Beau blijkbaar nog niet zo ver heen geweest dat hij zich had aangemeld als acteur, maar achter de schermen gebleven was. Moest hij zich aangemeld hebben om te gaan acteren, zou hij zich waarschijnlijk zo vriendelijk mogelijk geëxcuseerd hebben daar hij helemaal niet kon acteren. De man had het vroeger wel eens geprobeerd, maar dat was altijd tot een fiasco uitgedraaid waardoor hij het gewoon niet meer aandurfde om ook maar een stap op het toneel te zetten als er mensen zaten te kijken. Beau wist dat hij zich oftewel erg hard zou gaan schamen, oftewel naar de alcohol zou grijpen en dat was al helemaal niet goed. Zo kwam het dus dat hij zichzelf naar de kamer waar ze met z’n allen hadden afgesproken dwong in plaats van naar een plaatselijke kroeg. Het zou hem een erg slecht imago geven moest hij te laat komen omdat hij zich liever half dood ging drinken dan dat hij een bijdrage leverde aan een ‘activiteit’.

Zo kwam het dus dat hij nu opweg was naar het juiste lokaal, of het juiste lokaal aan het zoeken was. Beau was nog niet zo lang geleden pas aangekomen en hij had de tijd nog niet gehad om alles te gaan verkennen. Opzich had hij dat best de eerste dag kunnen doen, maar daar was hij net iets te lui voor geweest. De eerste dag hoorde je altijd te ontspannen en dat was precies hetgeen dat hij gedaan had waardoor hij nu als een noob aan leerlingen de weg kon gaan vragen. Natuurlijk pikte hij er de oudejaars uit en dan nog het liefst meisjes zodat hij zijn charmes kon gebruiken. Nee, hij flirtte niet echt met ze, gaf ze meer subtiele complimentjes. Na zo’n paar keer de weg gevraagd te hebben, had hij dan eindelijk het juiste lokaal gevonden en met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht kwam hij binnenschuifelen. Meteen zette de man koers naar Miss Nannete voordat iemand anders dat kon doen en nam naast haar plaats. “Beau Lefèvre, ik heb aangeboden om te helpen met het decor en eventueel te souffleren?” Ja, het was meer een vraag dan een mededeling omdat hij zelf niet meer juist wist voor wat hij zich juist had aangemeld. Hij dacht wel dat hij het juist had, maar vragen kon nooit echt kwaad.  

De auditie's waren pas een paar dagen achter de rug, maar nu waren de 'achter de scherm artiesten' aan de beurt, waaronder Aruka ook zich voor had opgegeven. De jongen besloot hieraan mee te doen, omdat hij vrij goede vaardigheden in het maken van kostuums had die hij al van vroegs af aan geleerd had. De volkskleren die hij bijna elke dag droeg had hij zelf gemaakt en de stof had hij zelf ingekocht. Het was apart dat een jongen hier juist goed in was, maar in zijn volk was dat eenmaal normaal dat zwel jongens als meiden deze vaardigheid aanleerden. Eventueel zou hij anderen kunnen helpen, hij wilde niets liever doen. Het was fijn om anderen te helpen. Met een zachte glimlach op zijn gezicht liep de jongen met zijn blocnote, waarop het lokaal en datum stond, door de gangenstelsel van de school. Aruka had een redelijk geheugen en zeker met maar twee dagen verschil wist hij nog vrij goed waar de kamer van de eerdere audities zat, maar voor de zekerheid nam hij zijn vertrouwde blocnote mee. Wie weet, verdwaalde hij alsnog en kon hij de voorbijlopende docenten en studenten om de weg vragen. Hij zou het na een bepaald punt wel de gang herkennen om de auditielokaal heen. Vandaag had hij echter deze hulp niet nodig en was hij in vergelijking met de vorige auditie iets eerder gekomen, zodat hij de welkom en informatie niet zou missen.

De jongen stopte even voor de deur en zag al door een klein kiertje de docent achter een tafeltje staan en stond er nog net een jongen met spierwit haar erachter, wel zittend. Aruka sloeg de deur zachtjes open en werd direct verrast door een aroma die niet bij de auditie's aanwezig was; zoetigheid. De jongen snoof de geur in en zag toen waar de geur vandaan gekomen was; een boel koekjes. Hoeveel Aruka geen zoetigheid fanaat was, begon hij wel aardig trek te krijgen en likte onbewust lichtjes over zijn lippen, voordat hij het lokaal verder binnen was gestapt. Het lukte hem om even zijn blik van de koekjes en ook de thee, die ook gediend bleek te worden, af te wenden en met een glimlach naar de docent toe te stappen. Nog net wist hij de woorden van Miss Nanette op te vangen, 'Zo, willen jullie wat warms drinken? Koffie, thee?'  Aruka's ogen glinsterden even, al helemaal toen er bij Miss Nannette niet enkel thee en koekjes bleek te zitten, maar ook koffie, een grote bak suiker en zelfs water en limonade. Het leek haast een typisch kinderfeestje te zijn met al dat zoetigheid, niet dat hij het erg vond. "Zou ik een kopje thee mogen?" vroeg Aruka beleefd, waarop hij na afloop met een kopje thee en een kaneelkoekje op een stoel plaatst en iets meer naar de tafel toe schoof. Hij had geen aandacht geschonken aan de plek en kwam er pas bij het nemen van een slokje van de dampende thee achter, dat hij tegenover een blonde studente zat met naast haar de witharige jongen die hij eerder opgemerkt had. De twee leken in een conversatie te zitten en zelfs Miss Nannette leek in een conversatie te zitten met een ander docent die zeker ook mee ging helpen. Stilletjes nam de jongeman nog een slok van zijn thee, voordat hij een hap van het koekje nam. Het leek erop dat hij weer in zijn uppie was, niet dat het heel verrassend was.  

Kritisch gingen haar ogen stilletjes over haar lichaam. Opzoek naar een kreukje, een vuiltje, iets wat het niet perfect zou maken. Ze had voor iets simpels gekozen, een legging met een rokje dat halverwege haar bovenbenen kwam en een hoge taille had. Het rokje was donkerblauw en had een soort donkere gaasjesstof boven het dikkere materiaal. Op de stof waren vogeltjes en figuurtjes te zien. Daaronder zat glimmend zijde dat wat lichter van kleur was. De gaasstof maakte het glimmen wat minder. Daaronder had ze een donkere legging met bruine enkellaarsjes. Als bovenkleding had ze een nonchalant blauw hemdje gekozen met een bruin, kort jackje. Ze had zich tenslotte opgegeven voor kleding en visagie, dus er goed uitzien moest wel. Haar nek was open en verfraaid met een hanger van een dolfijn met een lichte steen als oog. Haar kleding oogde rustig, zoals zij was. Haar haren had ze naar binnen gekamd en voor de rest had ze geen accessoires. Ook haar make-up was simpel, een donkere eyeliner en wat mascara, oogschaduw zou voor haar te druk zijn. En misschien leek het dan ook wel alsof ze in het blauw verdronk.
Voor de laatste keer streek ze haar rokje recht en trok ze het achter wat naar beneden. Soms voelde ze zich onzeker in rokjes, nog steeds na al die keren dragen, ze was bang dat hij achter te kort zou zijn.
Ze slaakte een lichte zucht, streek een lok uit haar ogen weg en liep met rustige passen haar kamer uit, de leerlingenkamer door en de gang op. Onderweg zag ze nog leerlingen ingepakt in jassen, dassen en handschoenen, die hadden tenminste tijd voor een fijne wandeling in de sneeuw. Jammer dat Delphi zelf niet kon, maar ze verweet zichzelf niets. Als ze hier heen ging zouden wellicht nieuwe deuren voor haar open gaan.
Delphi liep met korte, maar nu wel snelle, passen richting de lokalen. Van binnen groeide er wel spanning, maar ze nam zich voor dat het gezonde spanning was. Voor ze naar binnen ging nam ze nog even haar eigen regels door. Alleen praten wanneer nodig, goed luisteren, geen rare dingen doen. Het moest gewoon goed komen.
Rustig liep ze naar binnen, al een aantal leerlingen aantreffend die al met elkaar aan het praten waren. Ook was er een leraar en een lerares stond achter een tafel met allerlei drinken en zoetigheden uitgestald. Miss Nanette, zij was degene die dit had georganiseerd. Het was netjes om je te melden en iets aan te nemen. Er stond ook een ander meisje bij de tafel, Delphi ging er naast staan. Ze knikte even naar het meisje en glimlachte. 'Hallo Mevrouw, zou ik wat thee mogen?' Ze vroeg het zo vriendelijk mogelijk en hield daarna haar mond. Toen het haar werd aangereikt bedankte ze haar en wendde zich tot het andere meisje. Ze stak haar hand uit. Delphi Agaue, mag ik vragen voor wat jij je hebt aangemeld?' Weer de glimlach, maar kalmer deze keer.