Achter slot en grendel

Savador had Donovan meegeloodst naar de kerkers en was voorlopig nog niet van plan om hem te bevrijden. Hij liep helemaal door naar achteren naar het laatste celblok. Daar was het koud en vochtig, en bovendien was het één van de donkerste plekjes in de kerkers. Hij trapte de deur open en smeet Donovan met een smak op de kille kerkervloer. Met een piepend en knarsend geluid sloot hij de deur en vergrendelde die met een zwaar slot. Hij hield een hand tegen het slot en siste zacht een spreuk, waarop er vervolgens een paarsachtige barrière voor de tralies verscheen. Hij wilde er absoluut zeker van zijn dat Donovan niet uit zou kunnen breken of dat iemand hem kon helpen ontsnappen. Savador klemde een hand om de tralies en staarde met een geamuseerde blik op Donovan neer. 'Denk hier maar na over je zonden. Je zult er immers lang genoeg blijven om langzaam weg te rotten,' zei hij grijnzend. Hij draaide zijn rug naar Donovan toe maar maakte nog geen aanstalten om weg te lopen. 'Denk trouwens maar niet dat je hier kan liggen luiwammesen. Ik geef je genoeg huiswerk op voor een heel jaar, en ik zal er voor zorgen dat je voedsel schaars is. Als je daar niet van leert verleng ik je straf voor een maand, wellicht nog wat langer,' voegde Savador er zacht maar dreigend aan toe. Als Donovan hiervan niet wilde leren betekende dat automatisch dat zijn straffen nog te soft waren.

Donovan liet zich zwijgend door Savador meenemen. Hij stribbelde niet tegen. Hij maakte geen aanstalten te ontsnappen. Hij liep soms zelfs een beetje voor Savador uit. Donovan smakte tegen de grond toen hij naar binnen werd geduwd maar krabbelde snel weer overeind. Donovan keek Savador recht en emotieloos aan. ''Je doet maar'' zei hij ongeïnteresseerd over zijn woorden die hij met zijn rug naar hem toegedraaid zei. ''Dan zal je me toch eerst aan het werk krijgen. En voor jou zal ik dat nooit doen'' zei hij opstandig. Meer had hij niet tegen Savador te zeggen. Hij draaide zich met zijn rug naar hem toe.

Savador wilde net weglopen maar bleef als versteend staan toen hij Donovans woorden hoorde. 'Spijtig,' reageerde hij zacht terwijl hij zich weer omdraaide. 'En ik was nog lang niet van plan om direct de martelwerktuigen tevoorschijn te halen. Ik vrees dat ik geen keus heb als je niet doet wat ik zeg.' Savador staarde Donovan langs de tralies nors aan. 'Je tijd van grappen en grollen is voorbij. Ik ben nu aan de macht, en weet je wat dat betekent? Simpelweg vordering voor de gehele school. Madeline zal een zware tijd krijgen om haar school zogezegd ten onder te zien gaan, evenals vele anderen hier, maar als hier niets gebeurd zal het altijd een softe boel blijven. Maar wees blij...' Savador hurkte langzaam neer en een valse glimlach sierde zijn gezicht. 'Imeth zal je snel genoeg vergezellen. Je dacht toch niet dat ik van plan was hém ook los te laten lopen? Schurftige straathonden zoals hij en jij horen aan de lijn.' Savador stond weer op en hield krampachtig een hand tegen zijn borstbeen; die dubbelgeklapte long was nog lang niet genezen en dat was te merken ook.

Donovan keek Savador even van over zijn schouder aan en liet geen enkele angst zien. ''Alsof ik bang moet zijn voor jouw en die martelwerktuigen van je. Kom op zeg wat stel je nou helemaal voor. Een man met een te groot egodie denkt dat hij wel eventjes een schooltje kan overnemen. Jij weet niets van leiderschap Savador. Maar dat had ik ook niet van iemand als jij verwacht die merendeel van zijn leven in de goot heeft doorgebracht'' zei hij hatelijk. Hij zei express zijn naam zonder Master ervoor en noemde hem je om aan te geven dat hij totaal geen respect voor hem had.

(Alvast gefeliciteerd met de 1000ste bericht xD)

Savador werd de plotselinge woede die hij voelde teveel en liet een hand dreigend hullen in vlammen, waardoor er een spookachtig oranje licht op de muren viel. Hij besefte zich dat hij Donovan toch niets kon aandoen door met een gestrekte arm langs de tralies te reiken, en liet de vlammen weer net zo snel verdwijnen als ze verschenen waren. 'Dat zal de laatste keer zijn dat je zoiets flikt te zeggen,' siste hij griezelig kalm. 'Ik weet veel meer over leiderschap dan jij denkt! Er gelden nu mijn regels en mijn manieren van aanpak! Ik kan beter aan jou vragen wat een walgelijk insect als jij nu over me weet!' Die laatste woorden kwamen er bevend van woede uit, en zo luid dat het bijna geschreeuw was. 'Jij zielige kleine mislukkeling. Waarom haal je niet weer één van je befaamde stunts uit in de hoop wat aandacht te krijgen, maar zodat iedereen achter je rug om je hoofdschuddend na loopt te kijken? Crimineeltjes als jij horen niet op mijn school. Je deugt niet, je hebt geen enkele functie. Je bent gewoon een persoon zonder doel.' Savador had zin om de kerkerdeur weer open te maken en Donovan eens flink af te ranselen. In plaats daarvan bleef hij minachtend op hem neerkijken. 'Bij Deshas, het blijft me een vraag waarom koppels nog enige moeite doen om iemand als jij ter wereld te brengen!' riep hij boos, meer op zichzelf gericht dan Donovan.

(Dankje xD)

Donovan bleef Savador recht aan kijken gedurende zijn uitbarsting zonder ook maar een spier te bewegen. ''Precies wat ik dacht'' zei hij kalm toen Savador uitgesproken was. ''Veel woorden. Weinig daden. En dan maar vragen wie hier de mislukkeling is. Ik voer tenminste nog wat uit. Jij bedreigt me enkel maar dat is het ook wel. Als ik in jouw positie had gestaan had ik allang een punt achter dit alles gezet. Ik had mezelf niet eens laten uitspreken. Ik had iemand wel afgeranseld tot hij van elende niet meer zou kunnen lopen'' zei hij. Donovan liep naar de donkerste muur van de cel en ging in de schaduw zitten. Hiermee gaf hij aan dat hij wat hem betrefd klaar was met dit gesprek.

Uit de schaduw achter Savador kwam Deshas tevoorschijn. Hij wierp een blik van Savador naar Donovan in zijn cel. Hij keek Savador recht aan. ''Jou wou ik eigenlijk even spreken maar ik zie dat je het nogal druk hebt momenteel'' zei hij kalm. Hij kraakte even zijn vingers en zweeg een paar minuten voordat hij verder praatte. ''Zou ik misschien even mogen?'' vroeg hij kalm doelend op dat hij zich even met Donovan wou bemoeien.

Savador voelde zich langzaam verblind raken door razernij. Hoe durfde dat joch! Hij vroeg zich eigenlijk af waarom hij nooit een mes had gepakt om hier voor eens en altijd een einde aan te maken. Weg Donovan, weg problemen. Tenminste, een klein deel ervan. Savador schrok uit zijn gedachten op toen hij een bekende stem achter zich hoorde. Hij draaide zich om en keek recht in de felle ogen van Deshas. Even bekroop een angstig gevoel hem. Hij had hem niet eens opgemerkt. 'Natuurlijk Heer, maar onthoudt dat dit joch een harde aanpak nodig heeft dus fatsoen is nergens voor nodig,' reageerde hij met opeengeklemde kaken en een vurige blik op Donovan. Savador zette onwillekeurig een stap achteruit. Waarom wist hij niet precies, het was meer uit respect voor Deshas dan voor een ander specifiek doel.

Deshas knikte even als teken van dankjewel. Zijn ogen lichtte rood op. Zijn zwarte pupil was verdwenen net als de witte omranding eromheen. Alles was felrood. Zijn lichaam werd zwart alsof hij zelf een schaduw was. De felle rode ogen sprongen er dan ook erg uit tussen al dat zwart. Zonder enige moeite liep Deshas dwars door de deur van de cel heen naar Donovan. Binnen stonden diezelfde felrode ogen kil. Ze keek Donovan aan met walging erin weerspiegelt. ''Weet je, er zijn sommige vuurmagicans waar ikzelf een diepe respect voor heb. Dit zijn magican's als Aiden. Er zijn echter ook magican's waar ik enkel van walg. Tot die laatste groep behoor jij mijn kleine naive lappenpopje'' zei hij kalm. Hij liep op Donovan af en bleef vlak voor hem staande houden. ''Sta op miezerig onderkruipsel'' galmde zijn kille, bevelende stem door de cel. Deshas ogen leken even meer op te lichten en zo tilde hij Donovan overeind. Daarom had hij hem ook lappenpopje genoemd. Deshas kon zijn lichaam met gemak beheersen. Enkel zijn ziel was onbereikbaar voor hem. ''Jij mag Savador nog heel dankbaar zijn dat hij dit met je doet. Als je driehonderd jaar geleden had geleefd toen je onder mijn regels zou staan dan waren je ledematen allang verlamd geweest van de pijn'' siste hij met een grijns in Donovan's oor. ''Het wordt eens tijd dat jij iets leert over respect hebben voor je meerderen'' ging Deshas verder. Hij liep om Donovan heen en bleef achter hem staan. ''Dus buigen knul'' zei hij tegen hem. Opnieuw leken zijn rode ogen even op te lichtten en hij liet Donovan met een smak voorover vallen. ''Goed zo'' zei Deshas met een kort vals lachje.

Savador nam een wat onzekere houding aan toen Deshas ogen bloedrood werden en zijn gehele lichaam zwart werd. Zo kon hij door de celdeur heenstappen, waardoor Savador doodstil werd. Hij keek geboeid toe hoe Deshas Donovans lichaam met gemakzucht kon beheersen. Het was alsof hij het deed door enkel naar hem te kijken. Het riep een brede, geamuseerde grijns bij hem op om Donovan zo weerloos te zien, letterlijk en figuurlijk een marionet. Savador sloeg kalm zijn armen over elkaar heen en leunde met zijn rug tegen de muur. Zijn gouden ogen, die zelfs in het donker fonkelden van opwinding, keken vals toe en scheurden zich niet van het tafereel af. Daar was het veel te leuk voor. Als vanzelf ontsnapte er een zachte grinnik uit zijn keel. Deshas begreep tenminste wat een échte aanpak was.

Donovan keek even op toen hij opeens een stem hoorde. Het enigste wat hij zag was een zwart gestalte met twee vurige rode ogen. Hij slikte even onhoorbaar. Savador kon hij nog wel aan maar deze man. Hij wist niet eens zeker wie hij was al had Donovan wel al zo zijn vermoedens. Vooral toen de man over Aiden begon en zeg nou zelf wie die van Razen komt kent nou niet Aiden de Heer van het Vuur? Dit moest dan wel Deshas Heer van de Duisternis zijn. Ineens had Donovan geen controle meer over zijn eigen lichaam en werd hij door een voor hem onzichtbare kracht ruw overeind getrokken. Onwillekeurig zette hij een stap achteruit. Toen Deshas hem beval te buigen bleef Donovan staan. De klap tegen de grond was pijnlijk en kwam erg onverwachts. Die man speelde met krachten waar Donovan nog geen weet van had en dat maakte hem alleen maar gevaarlijker.

Nog voor Donovan overeind zou kunnen komen zette Deshas zijn voet op Donovan's rug en liet zijn gewicht erop leunen. Hij zette nog net niet zoveel kracht dat hij Donovan's rug zou breken. Deshas leunde voorover met zijn ene arm over een knie terwijl zijn andere hand Donovan bij zijn haren vastpakte en zijn hoofd met een ruk naar achteren trok zodat hij recht naar Savador moest kijken. ''Was dat nou zo moeilijk? Als je het voor mij kan dan moet je het toch ook voor hem kunnen'' zei hij doelend op Savador. Daarna drukte hij Donovan's neus zo wat tegen de grond. ''Dus kijk nog maar eens goed wat die grond ga je nog heel vaak zien knul'' zei hij tegen hem. Deshas haalde zijn voet van Donovan's rug en trok hem aan zijn haren overeind. ''En nu jij'' zei hij kalm tegen hem.

Donovan onderdrukte een zachte kreun toen Deshas met zijn volle gewicht op hem leunde. Toen Deshas zijn hoofd aan zijn haren overeind trok was in zijn ogen een blik te zien van pijn, haat en angst. Hij keek even recht in de ogen van Savador maar werd daarna weer tegen de grond gedrukt. Met een pijnvertrokken gezicht voelde hij hoe Deshas hem aan zijn haren overeind trok. Hij staarde hem recht in zijn rode ogen vol haat, pijn en angst maar weigerde ook maar iets te doen.

Savador grijnsde bij het zien hoe Donovan afgeranseld werd zonder dat er ook maar een vinger naar hem werd uitgestoken. Het was alsof een leeuw met zijn prooi speelde voordat hij hem aan stukken scheurde. De blik die hij in de donkere ogen van Donovan zag zou nog lang in zijn geheugen gegrift staan, daar was hij nu al zeker over. Hij verliet zijn plekje tegen de muur en kwam vlak voor de tralies staan, zijn armen nog steeds over elkaar geslagen. Als Donovan voor hem zou buigen wilde hij dat van dichtbij zien. 'Nou? Komt er nog iets van?' vroeg Savador zacht. Hij keek grijnzend op Donovan neer en wachtte die buiging die hij al zolang wilde zien kalm af. Toen hij na een kleine tijd nog niets deed raakte zijn geduld op. 'BUIG VOOR ME!' barstte hij onverwachts los. Zijn woedende blik zochten de ogen van Deshas op. 'Ik denk dat dat joch meer klappen nodig heeft, Heer,' zei Savador zacht en nu weer op dezelfde kalme toon als waar hij eerder mee gesproken had.

Deshas knikte bijna onmerkbaar naar Savador. Zijn rode ogen zochten weer de donkere van Donovan op. ''Niet?'' vroeg hij met èèn wenkbrauw licht opgetrokken doelend op het feit dat Donovan niets bewoog. Zijn stem klonk zo langzamerhand steeds dreigender. Deshas schudde zijn hoofd. ''Spijtig'' zuchtte hij. ''Ach ja, men kent het gezegde. Wie niet horen wil moet maar voelen'' zei hij. Bij het woord voelen gaf Deshas Donovan een flinke stomp in zijn maag met zijn vuist.

Donovan grijnsde even toen Savador tegen hem begon te schreeuwen. Maar die grijns verdween al gauw toen hij de dreiging in Deshas' stem hoorde. Niet veel later voelde hij een harde klap in zijn maag die hem dubbel deed slaan. Met zijn armen strak tegen zijn buik gedrukt zakte Donovan een een knie als buiging voor Savador. Zijn pijnvertrokken gezicht was naar de grond gericht. Hij hield zijn armen tegen zijn pijnlijke maag gedrukt.

Savador grijnsde breed toen Deshas Donovan een stomp in zijn maag gaf. Inderdaad, wie niet luisteren wil moest maar voelen. Dat wist hij maar al te goed en hij was er zelf ook mee opgegroeid. Zijn grijns werd nog iets breder en onmenselijk vals toen Donovan uiteindelijk voor hem boog. Savador knielde voor de tralies neer zodat hij ongeveer op ooghoogte met hem zat en keek hem met een al net zo valse blik aan. 'Het is niet makkelijk om toe te geven aan je tegenstanders, wel dan?' siste hij tussen zijn zachte, kakelende lach door. Wat was macht toch een ongelofelijk goed gevoel. Het werd nog eens extra benadrukt nu hij Donovan, één van de lastigste ventjes van de school, had waar hij hem hebben wil. Savadors gouden ogen gleden even omhoog om Deshas een dankbare en respectvolle blik toe te werpen.

Deshas keek even naar Savador maar was nog niet klaar met Donovan. Zijn ogen lichtte even op en zo tilde hij Donovan weer overeind. Deshas greep hem bij zijn keel en tilde hem een paar centimeter van de grond af zodat hij nu naar boven moest kijken om hem recht in zijn ogen te kijken. ''Je hebt het gehoord onderkruipsel. De volgende keer zal ik minder zacht voor je zijn'' zei hij met een kleine grijns. Zijn hand lichtte paars op en hij gaf een kleine schok door aan Donovan waarna hij hem als een stuk vuil liet vallen. Hij liep weer kalm door de muur heen en keek recht naar Savador. ''Zo, en dan zou ik nu graag even met jou willen spreken'' zei hij kalm.

Savador zag dat Deshas nog niet volledig klaar was met Donovan en kwam weer langzaam overeind. Het deed hem goed om zijn gewelddadige acties te zien die hij op het joch uitoefende. Het was precies wat hij verdiende. Hij vond het jammer om te zien dat Donovan als een stuk vuil op de grond viel. Kennelijk was het alweer voorbij. Savadors geamuseerde uitdrukking droop langzaam van zijn gezicht toen Deshas door de muur heenstapte en zijn blik op hem richtte. Het maakte plaats voor angst. Onwillekeurig zette hij een aantal passen achteruit tot hij weer met zijn rug tegen de muur stond. Savador wendde zijn blik niet van Deshas af, maar keek hem afwachtend aan.

Deshas zag de blik van Savador en trok licht een wenkbrauw. ''Je kijkt me aan alsof ik je wil vermoorden'' zei hij met een lichte geamuseerde grijns. ''Denk toch niet meteen aan slecht nieus Savador. Ik moet je iets belangrijks vertellen maar niet hier, niet waar hij bij is'' zei Deshas met een blik over zijn schouder naar Donovan. ''Dus als je zo vriendelijk wilt zijn mee te gaan naar de Toren'' vervolgde hij kalm.

(Ik maak topic wel)

Savador probeerde een neutrale uitdrukking op zijn gezicht te krijgen, al lukte dat niet echt. Wanneer Deshas in zijn buurt was kon hij zich nog altijd niet echt op zijn gemak voelen. Het beklemmende gevoel in zijn borst verminderde en als vanzelf werd hij overspoeld door een kalmte wanneer hij Deshas' woorden hoorde. Hij was even bang geweest dat hij zich plotseling ook op hém uit zou gaan leven. 'Natuurlijk, Heer,' zei Savador zacht. Hij wierp nog een laatste vuile blik op Donovan. 'En jij! Jij zorgt er maar voor dat je geen ophef veroorzaakt. Zelfs achter tralies ben je een pest voor iedereen.' Met die woorden liep hij al kalm voor Deshas uit, en wachtte op hem aan het einde van de gang.

Donovan was intussen tegen de muur aan gaan zitten. Die klap in zijn maag was hard aangekomen, erg hard. Hij luisterde naar Savador's woorden maar gaf er geen reactie meer op. Hij had Kara niet opgemerkt. Hij had zijn hoofd laten hangen. Wat hij al niet moest overhebben om Madeline te helpen dacht hij bitter.

PROFILE MAGICIAN

» persoontje achter Mizoretje
» Persoon achter Dorian
» Sephi-Sasori achter dat schermpje zit...
» De weirdo's achter Lesaiah 'nd Alejandro ~
» Nieuw verhaal achter elke deur.

Achter slot en grendel

Achter slot en grendel

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen