ღWakeywakey! [Celia]

Zachtjes, heel zachtjes sloop ze over de gang. Het was iets over vijven 's ochtends, een zondag, de beginnende zonnestralen streelden de boomtoppen. Bij een deur aangekomen friemelde Moyra even in haar kleding en haalde dan een sleutel tevoorschijn, die ze zeer onopvallend had weten te regelen. Met een zachte squee gleed de deur open, maar het roodharige meisje trad nog niet binnen. Nee, ze bukte neer bij haar tas en viste er twee glimmend metalen cirkels tevoorschijn. Perfect! Ze stond weer op, trapte d'r nu bijna lege tas in een hoek en tripte voorzichtig de kamer in. Tap, tap, tap. Ohh, pas op, die plank kraakte wel erg zeg.. Ze stopte met lopen en haalde diep adem. Drie seconden later brak het onheil los. 5:15, een prachtig tijdstip voor deze gebeurtenis.

"Aaaa-Beeeeej-Ceeeellia, Delia? Wakker worden!" Klingklengklángdoink, klonk haar prachtige concert. Met twee pannendeksels veroorzaakte ze een lawaai van jewelste. Het ochtendrood stond nog aan de hemel toen een enthousiaste aspirant bekken-speelster de kans schoon zag om haar zus wakker te maken.

Kling, BENG, bang, doeshhh. Rampampam, rampampam. "Celia, Celia. Het is tijd om op te taan, twiettwiet de vogeltjes zingen hun lied!" Ritmisch begeleidde ze haar spraak met lawaai. Met een triomfantelijke beweging haalde ze een scheidsrechtersfluitje tevoorschijn en tuitte haar lippen. Fruuuuuu! Frúúúú! Was de schelle eindtoon van Celia's wekker. Met rode koontjes van enthousiasme keek ze haar zus aan. De lente! De lente was begonnen!

Als je uit het raam keek zag je inderdaad de beginnende tekens van groen, aarzelend ontloken de sneeuwklokjes. Grassprieten en zonnestralen. In moyra's beleving was het al bijna zomer! Na een lange winter werd dat ook wel hoog tijd, wat haar nogal enthousiast had gemaakt. Ze wilde naar buiten! Even wat zwaarder ademend door al het geschreeuw en gestamp was het van Moyra's kant tijdelijk stil. Maar die stilte kon niet lang meer duren, dat was al duidelijk van haar gezicht af te lezen.

[Een heerlijke start van je ochtend, nietwaar?

Celia bitte!]

De kamer was donker geweest toen Celia binnen was komen lopen. Haar dij klopte als een gek en ze vreesde dat het zorgvuldige hechtwerk van Nena niet zou blijven houden. Ze had niet eens de moeite genomen om eerst een douche te nemen of zich zelfs maar uit te kleden. Ze had zich, ver na middernacht, op het bed laten ploffen en was meteen in slaap gevallen. In haar dromen teisterde het gezicht van Dayé haar terwijl ze hem een welverdiende mep terug gaf voor wat hij tegen haar had geflikt in de shuttle. Godzijdank had hij haar afgezet op de academie en was ze van hem af. Om daarna door een leraar ontdekt te worden. Het feit dat ze de hele ochtend en een deel van de middag gespijbeld had was snel gezien. Ze had straf gekregen. Na de overige lessen van die middag had ze de rest van de dag kunnen besteden aan schoonmaken. En het was een groot kasteel waar de academie in zat. Ze had onderweg terug naar de etage enkel een appel gegeten. Meer had ze niet willen of kunnen pakken en was stilletjes naar haar kamer geslopen.

In haar slaap had Celia zich stevig in haar dekens gewikkeld en het kussen over haar hoofd gelegd als extra afweermiddel tegen ongewenste geluiden. Het was precies zo'n ochtend waarop het haar het slechts uitkwam dat ze vroeg werd gewekt. Toch had Moyra uitgerekend deze ochtend gekomen. Bij het eerste geluid van pannendeksels die tegen elkaar sloegen schoten Celia's ogen open. In het wit van haar ogen waren duidelijk een paar bloeddoorlopen lijnen zichtbaar wat wees op te weinig slaap. Ze duwde het kussen een beetje omhoog en wierp een blik op haar wekker die mee was gaan blèren. Kwart over vijf in de ochtend. Celia kreunde even zachtjes. Vermoeid hees ze zich half overeind, trok haar hoofd onder haar kussen vandaan en met warrig wit haar dat alle kanten op stond keek ze Moyra aan. 'Het is vijf uur in de ochtend. Waarom al dat kabaal?' vroeg ze. Als ze nog niet half in slaap was geweest was haar stem waarschijnlijk dreigender overgekomen. Celia streek de ergste haren uit haar gezicht en keek haar zusje aan met een mengeling van slaap en irritatie in haar ogen.

Ahh, daar was d'r zus al. Slaapkop! Het was al lang tijd om naar buiten te gaan en blij te zijn en- tja, hoe laat was het eigenlijk? Ze was wakker geworden van wat gekibbel op de gang en had in één slaapdronken blik op de kalender gezien welke dag het was. Meteen daarna had het meisje besloten om op te staan en op weg te gaan naar Celia. Waarom? Omdat ze naar buiten moesten!

'Het is vijf uur in de ochtend. Waarom al dat kabaal?' Vijf uur? Tja, Moyra was al niet meer moe. Gisteren was ze vroeg in slaap gevallen onder het lezen van haar avonturenromannetje en ze had nog verrassend goed geslapen ook, heerlijk eigenlijk. Geen spoortje vermoeidheid meer aanwezig bij deze stuiterbal. De laatste, half gedempte kleng was onbedoeld, veroorzaakt door de beweging waarmee Moyra de deksels liet zakken. ''Ehh- het, nou.. Het is vandaag lénte, Celia!'' sprak ze, zachter nu ze wist hoe laat het precies was, maar alsnog best enthousiasmerend. "We moeten naar buiten! Wandelen! Snel, dan kunnen we de zon zien opkomen straks en ontbijten en-'' Steeds sneller sprak ze, steeds luider ook, onbewust. Het klonk vast nogal dwaas, maar Moyra wist niet beter. Dit had ze een aantal jaren gedaan met haar vader, het begin van de lente vierend. En ze had zo gedacht dat het geweldig fijn zou zijn om hetzelfde met haar eigen zusje te doen, een familietraditie in stand houdend. Dat het daarbij wellicht handig was de tweede partij ook vantevoren in te lichten was niet in haar opgekomen terwijl ze een weekje geleden last minute haar plan maakte. ''K-kom je mee? Plieeesss?''

Een van Celia's handen gleed uit de chaos stapel van kussens en dekens op zoek naar de wekker. Met een klap die iets meer kracht bevatte dan bedoeld of nodig was geweest snoerde ze het ding de mond. Ze hees zich vervolgens overeind en keek Moyra aan waarna ze haar zusje vroeg waarom ze al die herrie zo vroeg in de ochtend maakte. Welke verklaring, welke reden zou er zo belangrijk zijn om iemand zo vroeg uit een nacht met veel te weinig slaap te halen? Het antwoord kwam al snel. Ze was zo vroeg wakker gemaakt omdat het lente was?! Dat kon Moyra niet serieus menen. Celia gooide haar benen over de rand van het bed en bleef even zo zitten. De stem van haar zusje die steeds luider en sneller begon te praten werd haar teveel. Het wekte een hoofdpijn die haar hele hoofd uit elkaar dreigde te trekken. 'Moyra hou op met praten!' riep Celia uiteindelijk toen haar hoofdpijn haar echt teveel werd. Ze had meteen spijt van de woorden en de toon waarop ze het had gezegd. Ze wist dan wel niks van de familietraditie, maar ook als ze dat wel had geweten dan nog mocht ze zo niet praten tegen haar zusje. Tegen de enige familie die ze hier had. Celia zuchtte en liet haar hoofd even hangen. 'Het spijt me Moyra ik bedoelde het niet zo. Ik heb een beetje weinig slaap gehad, maar dat mag ik niet op jou af reageren. Als je dit echt wilt gaan doen, dan ga ik met je mee,' zei Celia waarna ze weer opkeek naar haar zusje.

Ze had het niet door gehad. Dat het te veel was. Nee. Niet tot de scherpe woorden als een dolk in haar hart gestoken werden. 'Moyra hou op met praten!' De adem stokte in haar keel, haar benen trilden en haar geratel stopte abrupt. Haar eerstvolgende ademteug was hees. De rode wangen van enthousiasme koelden razendsnel af naar een bleke staat. Ze was geschrokken van de irritatie in de terechtwijzing, komend van haar zus. Haar grote zus, waar ze zo tegen op keek, had tegen haar geschreeuwd. Had haar gepraat niet meer aan willen horen en- en.. Dat deed best pijn in het onschuldige kinderhart. Vooral omdat Moyra het niet zo had op bevelen, een zeer logische afkeur als je keek naar de manier waarop ze wel móest gehoorzamen. Echt, bevelen als deze gaven haar een intens naar gevoel in haar buik, een droge keel en het gevoel haast in huilen uit te kunnen barsten.

Dat leek ook tot haar zus door te dringen, die in haar onmacht het enige had gedaan wat er nog een mogelijkheid leek om het gebabbel te stoppen. Het was op zich helemaal niet raar dat Celia op deze manier gereageerd had, maar leg dat maar eens uit aan een meisje dat nu een ondoordringbare brok in haar keel voelde. Hoewel woorden op haar tong brandden kon ze niets zeggen. Ook niet toen Celia zich verontschuldigde. Het waren lieve woorden en Moyra voelde zich al een stuk beter, maar dat was voor de vervloeking op haar stembanden geen goede reden om haar met rust te laten. Ze opende haar mond en met moeite hoorde je wat gehakkel, maar die poging werd algauw opgegeven, omdat Moyra er kotsmisselijk van werd tegen het bevel in te gaan. Ze strekte daarom enkel haar hand uit en legde die zachtjes op Celia's schouder.

Celia had wel gemerkt dat Moyra ineens gestopt was met praten, maar had er verder niks achter gezocht. Ze dacht dat haar zusje misschien van haar geschrokken was dat ze daarom ineens haar mond hield. Ze keek haar zusje dan ook verder niet aan dus hoe kon ze het weten? Hoe dan ook, Celia had meteen spijt van de woorden die ze had gezegd. Ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan. Augustus had haar naar deze school gestuurd om meer dingen te leren op sociaal gebied. Maar tot zo ver verliep dat niet echt goed. Celia zuchtte even en bood toen zachtjes haar excuses aan. Ze keek op toen Moyra haar hand op Celia's schouder had gelegd. Waarom reageerde ze niet? Was ze boos omdat Celia tegen haar was uitgevallen? In eerste instantie vond ze dat ontzettend kinderachtig van Moyra, maar die gedachte vervaagde al snel. Dat was het niet. Het was niet dat ze met opzet niks meer zei. Dat was zichtbaar in haar ogen. Ze wilde wel praten maar deed het niet, Celia kon het aan haar zien. Ze kon alleen geen reden bedenken waarom dan niet.

'Moyra, waar zeg je nu niks meer tegen me?' vroeg Celia zacht en pakte zachtjes de hand van haar zusje van haar schouder. Celia's andere hand reikte naar de andere hand van Moyra terwijl ze het meisje aan bleef kijken. 'Het spijt me. Praat alsjeblieft tegen me,' probeerde ze nog een keer toen haar zusje maar bleef zwijgen.

(Sorry dat hij zo kort is)

Heb je wel eens gehad dat je iets wilde zeggen, maar je niet wist hoe? Dat je tegenover iemand stond en je wist dat je nu iets moest zeggen, omdat je de ander anders verdriet deed. Maar wat? Op dat cruciale moment kon het best zijn dat woorden je in de steek laten, dat je enkel kan stotteren en klungelen, dat je de verkeerde dingen zegt en echt niet weet hoe je uit moet drukken wat je duidelijk wilt maken. Dat het gewoon niet lukt en je het alleen erger maakt met je gebabbel? Maar als praten niet lukt is dat niet beter. Je kan de situatie niet verergeren door stomme opmerkingen of onbegrepen grappen. Maar beter wordt het sowieso niet. En Celia maakte zich nu zorgen om haar.
Waarom was alles nou mis gegaan? Ze had gewoon wat leuks willen doen met haar zus en nu zat ze in een paniekerige fase, waarbij ze schokkerig ademhaalde en probeerde de geluiden over haar stembanden te dwingen, maar het wilde maar niet lukken. Ze dacht terug aan de audities van de Jaguars, toen ze voor het eerst had gehoord van iemand die niet spreken kon. Nou, hij ging er in ieder geval een stuk beter mee om dan zij.

'Moyra, waar zeg je nu niks meer tegen me?' Oh, Celia, geloof me. Ik wil het echt. Maar dat is niet wat je moet zeggen. Iets anders. Zeg iets anders. Met enkel haar blik kon ze echter weinig duidelijk maken. Enkel de paniek en onwillendheid werd overgebracht, de finesses van haar boodschap raakten verloren in de lucht.

'Het spijt me. Praat alsjeblieft tegen me.' Tranen biggelden over Moyra's zachtroze wangen. ''Ja-j-ja..'' hakkelde ze. ''Mij ook, het spijt mij ook, Celia.'' Ze initieerde een knuffel, verlangend naar warmte om haar heen, die haar zou vertellen dat alles goed zou komen. ''M-maar ik wist gewoon.. even niet wat ik moest zeggen?'' De leugen eindigde in een licht vraagteken. Ze wist het niet meer.

Celia was opgestaan van het bed. Ze begreep het echt niet meer. Waarom sprak Moyra niet meer tegen haar. Ze had haar excuses aangeboden. Wat moest ze nog meer doen? En was dit gewoon een flauw geintje van haar zus of scheelde er echt iets aan? Dit was niet haar sterke punt. En het paniekerige gevoel van machteloos staan was nieuw voor Celia. Ze was van nature een heel geordend persoon. Ze was gedisciplineerd, direct en zelfverzekerd. En dat straalde ze onbewust ook altijd uit in haar houding. Nog nooit, in geen enkele situatie had Celia ooit gedacht dat er geen uitweg meer was. Dat er absoluut niets gedaan kon worden. Altijd had ze met logisch nadenken wel wat kunnen vinden. Maar dit was anders. Dit was geen opdracht. Geen naamloos gezicht dat ze na die ene dag nooit meer hoefde te zien. Dit was haar zusje. Ze had een naam, een persoonlijkheid. Ze was niet zomaar de informatie die haar even snel was opgesomd voordat ze op weg gestuurd was. En Celia kon niks voor haar doen. Ze wist niet wat er scheelde, ze zag alleen de blik die Moyra haar gaf en er was niets wat ze eraan kon doen! Dat brak het logische karakter van Celia en liet wanhoop naar binnen sijpelen.

Opnieuw verontschuldigde Celia zich. Nu zag ze de tranen stromen bij Moyra. Wat had ze graag met het meisje mee gehuild. Dit was een van die bijzondere keren dat Celia wenste dat haar traanbuizen niet dichtgeschroeid waren om haar ervan te weerhouden te gaan huilen. Dus ze slikte eventuele opkomende tranen weg, dwong met al haar wilskracht om zich zogezegd groot te houden. In elk geval praatte Moyra weer tegen haar, een verwarmend gevoel dat zich door haar lichaam verspreidde. Celia sloeg haar armen om het meisje heen en trok haar tegen zich aan. Ze reageerde niet op het feit dat Moyra tegen haar loog. Het was niet moeilijk geweest om dat uit te vinden. Haar woorden hadden namelijk weinig overtuigend geklonken, alsof ze zelf niet eens geloofde wat ze zei. 'Wat zou je ervan vinden als we vandaag eens in Oak's Field gingen ontbijten?' vroeg ze daarna terwijl ze haar zusje weer aankeek.

(Dit is volgens mij het meest normale wat ik ooit met Celia gedaan heb xD)

Het was verschrikkelijk geweest. Niet in staat zijn om een woord uit te brengen, terwijl ze toe moest zien hoe haar zus panikeerde. Celia was de kalme kracht van de twee, waar Moyra de qua verwachtingen ietwat onrealistische, maar vrolijke vogel was. En op dat moment was dat allebei gebroken. Celia was van slag geweest, Moyra kon onmogelijk vrolijk en positief blijven terwijl woorden als lijm in haar keel bleven hangen. Het bevel werd teniet gedaan en goddank was dat genoeg. Het was zo dat Moyra bevelen moest volgen, blindelings, gedwongen. Maar ze had een zekere mate van invloed, die ze langzamerhand onder de knie kreeg. Zo had ze Celia’s smeekbede om alsjeblieft te praten kunnen gebruiken om de voorgaande zwijgplicht weg te wissen.

Celia was niet altijd even open in het uiten van haar genegenheid, wat deze omhelzing extra waardevol maakte. Het was iets wat de twee meisjes allebei hard nodig hadden gehad. Dankbaar klampte Moyra haar vingers om Celia’s schouders, glimlachend. Ze was zo blij met haar zus, ondanks alle problemen, ondanks het gedoe. Celia was haar grote voorbeeld. 'Wat zou je ervan vinden als we vandaag eens in Oak's Field gingen ontbijten?' Langzaam sijpelde het enthousiasme weer terug in het kleine meisje, terwijl ze redelijk kalm knikte. ‘Jaaa,’ antwoordde ze langgerekt, maar niet luidruchtig als eerst. ‘D-dat zou ik heel fijn vinden.’ Soms vergat ze wel eens dat haar drukte Celia kon overweldigen en door nu relatief kalm te blijven wilde ze haar laten zien dat ze haar onwijs waardeerde. ‘Je bent de beste zus ooit.’

Kalmte, discipline en logica. Het waren altijd woorden geweest waarmee Celia omschreven was. En dat had ze nooit erg gevonden. Zelfs als ze zich al iets aan zou trekken van wat anderen over haar zeiden dan zouden ze alsnog gelijk gehad hebben. Celia dacht in mate van logica. Als een machine. Zo was ze opgevoed en er zou altijd iets daarvan in haar blijven zitten. Dat zou nooit meer weggehaald kunnen worden. Iemand als Moyra, die altijd vrolijk en enthousiast was, wat er ook gebeurde, dat was de complete tegenpool van Celia. En soms had ze er moeite mee, met die vrolijkheid. Veel emoties hield Celia voor zichzelf. Ze liet weinig zien aan anderen. Maar op het moment dat haar altijd vrolijk zus. Haar altijd gezellig, avontuurlijke zus, niet meer tegen haar sprak, met een blik in haar ogen die ieders hart zou breken, dat was het moment dat er iets in Celia knapte. Emoties die altijd binnengehouden waren geweest. Waarvoor ze gestraft was als ze ze had laten zien, die kwamen er nu uit in de vorm van wanhoop en spijt. Het duurde maar enkele minuten, maar het was alsof er een emotionele bom was ontploft in de kamer daar zo vroeg in de ochtend.

Met haar armen om haar kleine zusje heen geslagen. Een houding zo ongemakkelijk en onnatuurlijk als maar kon. Maar toch zo noodzakelijk en goed voor het moment, legde Celia Moyra een voorstel voor, als goedmakertje. Samen ontbijten in Oak's Field. Dat voorstel alleen al leek alle enthousiasme die zo typerend voor Moyra was in haar terug te laten vloeien. Celia's scherpe gelaatstrekken verzachtte toen Moyra positief reageerde op haar voorstel. 'Geef me een paar minuten om me op te frissen. Ga maar vast bedenken wat je voor ontbijt wilt,' zei ze tegen haar zus terwijl ze zich losmaakte uit hun omhelzing, haar kleren pakte en de deur uit ging om bij de gezamenlijke douch ruimtes voor de leerlingen een snelle douche te nemen.

(Zullen we in Oak's Field een nieuw topic aanmaken? Als je met Moyra niet meer terug reageert kun je me wel even pb'en)

PROFILE MAGICIAN

» Is It Ever Enough - Celia
» Privé les: Celia
» Celia griffinton
» Thou art one [Celia]
» Celia "Selene" Cartagos v.2

ღWakeywakey! [Celia]

ღWakeywakey! [Celia]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen