Een jas. Het was een wonder, ze had een jas aangetrokken. Ze was een van de grootste koukleumen die je hier zou kunnen vinden, maar nu pas had ze een jas aangetrokken. Koppig? Ja, zeker weten. Onder haar jas had ze de zwarte colbert aan, maar daaronder had ze het shirt van haar trainingspak en ook de broek die onder de jas uitkwam, hoorde bij het trainingspak. En ook de schoenen die ze droeg, droeg ze altijd onder het trainingspak. De zware schoenen kwamen zwaar neer op de grond, elke keer dat het witharige meisje een stap zette. Haar rode ogen gleden over de gangen en de leerlingen die erin liepen. Ze wist dat haar kleding keuze er werkelijk niet uit moest zien, maar wat maakte het haar uit? De colbert en de jas deed ze uiteindelijk toch wel uit. Ze had een hekel aan de jas en het colbert stond totaal niet bij het trainingspak. Ze opende de deur naar buiten en versnelde haar pas. God, wat wilde ze graag even haar hoofd leeg maken.

Het vallende water was al te horen voordat ze het kon zien. Ze glimlachte even en klakte met haar tong toen ze de nageltjes achter zich hoorde. Ze stopte met lopen en rok haar wenkbrauwen op bij het zien van de Tasmaanse duivel. Ze trok haar wenkbrauwen kort op en schudde haar hoofd. Ze wende haar blik van het dier af en keek fronsend naar de lucht. ‘Ik vraag je of je mee wilt en je negeert me volledig, om vervolgens toch achter me aan te komen?’ Terra gromde kort en stopte bij haar bazin. Tári glimlachte even en hurkte neer om het dier kort te aaien. Ze keek weer op om zich e richten op het kalmerende geluid van de waterval. Kalmerend. Hm, ja. Ze zou het inderdaad kalmerend kunnen noemen, maar er was ook iets.. Angstaanjagend te vinden in het kletteren. Al kon dat ook volkomen aan haar liggen. De laatste tijd merkte ze in alles wel wat angstaanjagends op. Niet dat ze er zelf bang van werd, maar het was ook niet zo dat het har helemaal niks deed. Het was alsof ze terug de tijd in ging, alsof ze weer dat kleine meisje was wat voor het eerst kennis maakte met een wereld waar ze kort daarna een deel van uit maakte.

‘Geloof me nou! Hij zou je echt mogen.’ Tári rok haar wenkbrauwen op en keek Lieke met twijfelende ogen aan. Wilde ze haar vriendin geloven? Tuurlijk. Wat hield haar dan tegen? Ze was gestoord! Letterlijk. In haar geval was er niks figuurlijks meer aan. Daar zou ze ooit nog wel achter komen. De jongen die achter Lieke verscheen haalde zijn handen, die onder de modder zaten, door Liekes haren. ‘Ze heeft gelijk, Tári, luister nou eens naar haar.’ Sam.. Hij was misschien nog gekker dan Lieke, maar dan nog wel op een figuurlijke manier. Hij was er dol op om mensen zoveel mogelijk pijn te doen en het was echt maar goed dat hij nooit op een school had gezeten. Tári slikte even en keek de twee een voor een aan. Ze beet op haar lip en knikte. ‘Wat was zijn naam?’ Sam grijnsde breed en klakte met zijn tong. ‘Damian. Je kan hem vinden bij dat steegje waar nog geen hond ingaat.’ Hij hoefde geen verdere uitleg te geven, de rillingen liepen al over haar rug bij de gedachte aan de duistere steeg waar straatkatten voor weg rende, waar honden in een grote boog omheen gingen en waar moeders hun kind straf gaven als ze er ook maar naar keken.

Ze had gelijk gehad. Geen van hen was aan de gevangenis ontsnapt. Zonder het door te hebben was ze doorgelopen en nu keek ze recht tegen de waterval aan. Damian.. Het tweetal had gelijk gehad. Hij had haar gemogen, sterker nog, ze was zijn lieveling geworden. Een tijd lang zelfs iets te letterlijk. Hij had haar bijna alles geleerd wat ze wist en hij was er altijd voor haar geweest. Als ze in de nacht het huis uit geglipt was, omdat haar ouders weer alleen maar konden beweren dat ze hu dochter niet was, had hij ervoor gezorgd dat hij in de steeg was geweest. Het grote voordeel aan de steeg was geweest dat niemand er wilde komen, geen hond waagde zich in de steeg en iedereen die in de steeg kwam, ongevraagd, maakte kennis met de eeuwige woede en irritatie van Damian.
Ze glimlachte even en deed haar jas en het colbert uit. De kou ging meteen door haar kleding heen en ze trilde heel even. Ze probeerde haar spieren te ontspande, iets wat niet meteen lukte, maar toen het lukte, verdween een groot deel van de kou. Ze keek even naar Terra, die op haar achterpoten zat en zacht gromde toen ze de blik van Tári opmerkte. ‘Ik weet het, ik weet het.’ Ze hield haar handen in de lucht en wende haar blik af. Ze sloot haar ogen en liet zich door haar benen zakken. Ze ging op haar rug liggen en genoot even van de ijskoude grond die haar rug door en door koud maakte. Ze kreeg steeds meer met de kou. Ze had het veel te snel koud, maar ze begon het steeds minder erg te vinden, alsof de kou het enige was dat haar nog wakker hield uit een slaap vol met herinneringen. De herinneringen die allemaal een plekje hadden gevonden, die ze niet meer af wilde staan aan nieuwe herinneringen.
Ze opende haar ogen en haalde een kaart uit een kaartspel uit haar zak. Sams kaartspel. De dag dat ze vertrok, had Wendy haar in gehaald en had ze haar de enkele kaart gegeven. Sam was dol op kaartspelen en verslaan deed je hem niet zomaar. Het had Tári bijna een heel jaar vol met oefenen gekost voordat ze hem voor het eerst verslagen had. Hij was stomverbaasd geweest, was kwaad geworden, maar had haar uiteindelijk toch gefeliciteerd. De kaart die hij haar had gegeven was de kaart waar ze de eerste keer mee gewonnen had. Het feit da hij het haar niet zelf had gegeven, stelde haar teleur, maar dat ze de kaart had, dat was iets waar ze eeuwig dankbaar voor zou zijn.
Ze draaide de kaart een keer tussen haar vingers rond. De schoppen aas. Ze glimlachte even. Terra kwam naar haar toe lopen en drukte haar natte, koude snuit, tegen Tári’s wang. Tári glimlachte en draaide haar hoofd om de Tasmaanse duivel aan te kijken, maar het diertje was haar voor en ging op haar buik liggen. Tári legde haar hand op de rug van het dier en liet haar hoofd weer op de grond zakken. Ze keek naar de lucht. Het was een grijze lucht, maar toch kwam er een enkele zonnestraal tussendoor. De zon. Het was een vreemde bol vuur. In de zomer en lente leek zijn warmte toe te nemen, terwijl het in de herfst en de winter enkel kouder werd. Terwijl de bol vuur altijd de zelfde hitte had. Tári glimlachte even. Ze keek op toen Terra zich liet horen. Het was een geluid dat de meeste niet thuis zouden kunnen brengen. Het leek op een grom, maar er leek ook een hoge piep tussendoor te komen, alsof het dier niet precies wist welk geluid ze moest maken om haar bazin iets te laten weten.
‘Bezoek?’ Vroeg ze de Tasmaanse duivel, die als antwoord van haar buik spong en naast het hoofd van haar bazin ging staan. Tári zuchtte. Ja dus. Ze liet haar hand met de kaart zakken en sloot haar ogen weer. Bezoek.. Weer werd haar plan om alleen te zijn in de war geschopt. Zoals.. Altijd. Ze deed geen moeite om rechtop te gaan zitten. Ook al wist ze heel goed dat de positie waar ze nu in zat, de meest zwakke positie was. De messen die tussen riem om haar middel zaten, brandde op haar heup. Er verscheen een grijns rond haar lippen, maar haar ogen bleven gesloten. Om haar ogen zat de typische zwarte lijn. Ze vroeg zich af wie het was. Iemand die ze kende? Nieuwe mensen? Wie het ook was, ze lag prima, dus waarom zou ze voor de onbekende opstaan? Omdat dat beleefd was? Hm, misschien, ja, maar op dit moment had ze niet echt de neiging om beleefd te zijn. Er waren toch maar een paar mensen die geloofde dat ze beleefd kon zijn, dus wat maakte het ook uit? Hoe belangrijk die enkele manieren die ze nog had ook voor haar waren, ze hoefde zich er toch niet altijd aan te houden? Nee, niet altijd.
Terra ging liggen en Tári voelde hoe de koude vacht van het dier tegen haar wang werd gedrukt, de natte neus van het dier vlak bij haar oor. Ze vertrouwde op het dier en zodra de Tasmaanse duivel dacht dat er gevaar dreigde, zou het dier in haar oor blazen en zou Tári – hopelijk – snel genoeg opstaan en een van haar messen pakken.
‘Hm.. Goede morgen.’ Sprak ze toen ze dacht te horen dat de onbekende binnen gehoorsafstand was. De grijns rond haar lippen was angstaanjagend te noemen en zodra ze haar ogen op zou slaan, zou de onbekende de valse twinkeling in haar ogen kunnen zien. Waarom had ze toch het idee dat deze ontmoeting de beste in tijden zou worden?

Het duurde iets langer dan verwacht, sorry..

Uiteindelijk hadden ze hem dat toch maar een kaart van het schoolterrein geheven. Niet dat hij er veel aanhad. Aangezien hij het één niet wou gebruiken, juist omdat hij daar te koppig voor was en wilde bewijzen dat hij zijn weg wel kon vinden. Twee hij was niet één van de beste kaartlezers en hij kon er dus totaal geen weg mee. Nu liep hij half verloren door de gangen. Okay de weg in school vinden was nog redelijk gemakkelijk. Aangezien hij het ook aan iedereen kon vragen en nu hij nieuw was bracht dat geen problemen op. Het zou pas raar zijn als hij na een paar weken nog altijd de weg zou vragen. Daarom had hij zich zelf beloofd om de weg vanbuiten te leren en misschien zou hij ook wel leren kaartlezen. Ook al had hij daar echt geen zin in. Bij zijn thuis moest hij de weg niet volgen, moest hij geen rekening houden met de tijd. Licht was zijn weg en zijn tijd en nu hij daar rekening mee moest houden, ja hij had al voor wat problemen gezorgd. Te laat komen in klas… Wat de schuld was door de wekker die niet wilde afgaan of omdat hij verloren liep. Hij schudde zijn hoofd. Het waren de eerste dagen en hij was er zeker van dat alles wel goed zou komen. Hij kon de weg al vinden naar zijn kamer en dat was een goed begin. Vrienden… dat ging ook wel de goede kant op. Niet dat hij echt zijn best er voor deed, hij keek meer wie er kwam en wie er ging. Misschien was dat iets dat hij aan zich zelf moest veranderen. Meestal was hij vriendelijk tegen iedereen. Behalve als hij een slechte dag had, dan bleef je beter uit zijn buurt.
Hij zuchte terwijl hij de trap af liep. Hij had nu vrij en hij had geen idee wat te doen. Na wat er gebeurd was in het bos bleef hij liever binnen. Maar binnen zitten was ook niet één van zijn sterkste kanten en hij kon niet eeuwig in deze school blijven. Misschien was een wandeling geen slecht idee hij had de kaart en als hij echt goed zijn best deed dan zou hij wel de weg vinden. Trouwens als hij niet te ver weg van het school ging dan kwam hij ook niet in de problemen en verder zouden er toch nog wel mensen buiten lopen… het weer was niet het beste van alle tijden. De wolken waren grijs en leken niet veel goeds te voorspellen. Maar verder kwam er af en toe wel een zonnestraal door. Zolang de zon er was, was het goed. Verder was het ook niet zo warm. Wat je wel kon verwachten in deze tijd van het jaar. Maar hij had warme kledij aan dus daar zou hij ook wel eens tegen kunnen. Hij zuchte toen hij weer een andere gang in kwam. Hij keek even rond, maar liep toen toch door. Misschien waren de watervallen wat. Daar was hij nog niet geweest en hij had gehoord dat het één van de mooiere plaatsen was op het schoolterrein. Verder hoe moeilijk was het om een waterval te vinden? Het water zou hij kunnen horen van meters ver, en als hij op zijn gehoor vertrouwde, de zou het geen problemen vormen. Verder had hij zin om alleen te zijn. Om goed na te kunnen denken. Misschien wat herinneringen op te frissen. De laatste tijd had hij veel last van herinneringen. Vooral van zijn familie. Kwam het doordat hij zijn thuis miste? Of was het anders?
”Hey Yugi waar ga je heen?” Hij draaide zich om naar de persoon die zijn naam uitsprak. Het was een jongen uit zijn klas. De jongen liep naar hem toe en keek hem vragend aan. ”Hey Ik was op weg naar buiten. Ik wil de watervallen zien.” De jongen keek hem nog even aan en lachten toen zacht. ”Ha veel succes!” Zei de jongen met een lachende stem. Yugi keek de jongen geërgerd aan. ”Okay wat bedoel je daar nu mee?” de jongen stopte meteen met lachen en schuifelde een beetje heen en weer. ”Wel ik bedoel er niets mee hoor. Maar je bent een hopeloos geval in de weg te vinden…” Ja daar had de jongen inderdaad een punt in dat wist hij zelf ook wel. ”Wel ja maar zo erg is het toch niet!” De jongen hield een wenkbrauw op. Hij wreef met zijn hand aan zijn nek. ‘Zo erg is het wel!’ Dacht hij bij zichzelf. De jongen haalde zijn schouders op. ”Ik zal je wat zeggen, als je tegen de middag niet terug bent kom ik je zoeken goed?” Hij knikte. ”Daar hou ik je aan!” Zei hij terwijl de jongen zich terug omdraaide en hem nog een goede dag toewenste. Hij zuchte nog eens. Moest hij de jongen nu echt geloven of… Hij schudde zijn hoofd en vervolgde zijn weg. Een kleine frisse wind verwelkomde hem toen hij zijn eerste stappen buiten de school zette. Hij nam een grootte hap vol met frisse zuurstof en keek naar de lucht. Hij had tot de middag om naar de watervallen te gaan en terug te komen. Hij zou het zien als een uitdaging! Uitdagingen ging hij nooit uit de weg. Daarvoor waren ze meestal te leuk en hij wilde zich zelf ook wel bewijzen tegenover de anderen.
Hij volgde het pad die mooi was aangelegd. Tenminste nu dat hij nog kon. Hij had zo’n gevoel dat er geen pad naar de watervallen was, of tenminste geen duidelijke. Maar dat zou hij nog wel zien. Zolang hij kon zou hij dit pad volgen, zodat hij de weg zeker niet zou verliezen. Ook probeerde hij zichzelf er van te overtuigen om niet te beginnen te dromen. Wat een moeilijke opgave was. Maar hij wilde niet weer op een boom lopen… Hij moest lachen bij de gedachte hoe belachelijk dat was geweest. Niet alleen dat maar het was ook niet de eerste keer geweest. Het zou ook niet de laatste keer zijn. Dat dromen had hij geërfd van zijn moeder. Zijn moeder hield van dromen en van verhalen en vanaf ze ook maar even de tijd had gehad was zijn moeder in een heel andere wereld geweest. Dan kon ze de gekste dingen doen. Van mensen slaan tot tegen bomen muren en andere dingen lopen. Hij herinnerde zich de dag toen ze midden op de markt met een vis begon te zwaard vechten tegen een onzichtbare tegenstander. De mensen hadden toen gelachen. Zijn moeder had toen even versuft gestaan. Maar toen was zijn vader er bij gesprongen en hadden ze samen gevochten met de vissen. Ja hij had de gekste familie die je, je kon inbeelden. Maar hij hield van zijn familie en het was een zonde dat ze er niet meer waren. Nu was hij de enigste en hij had er geen probleem mee om de gekheid door te geven aan andere mensen. Ja hij was er trots op. Maar dat liet hij niet zo vaak merken. Aangezien het zo al duidelijk genoeg was. Hij schudde zijn hoofd en keek rond. Hij was al tien meter van het pad!
Hij gromde en liep snel terug naar het pad. Waarna hij nog sneller door liep en zijn gevoel volgde vanaf dat hij geen pad meer had. Het duurde wel even voor dat hij het water kon horen stromen. Een zucht verliet zijn mond. Hij was blij dat hij op zijn minst het geluid van de water val kon volgen. Het duurde ook niet lang voor dat hij de water val kon zien. Hij lacht, en zijn loop ging langzaam over tot een stap. Hij begon lichtjes te stralen. Letterlijk. Hij straalde omdat hij trots op zich zelf was dat hij de waterval had gevonden. Zijn straal verdween alleen toen dat hij een stem hoorde. ” Hm.. Goede morgen.” Hij stopte even en keek door de struiken door. Waar hij een meisje kon zien liggen. Ze had wit haar, dat kon ze zien. Naast haar een Tasmaanse duivel, die er niet al te vriendelijk uit zag. Hij slikte even. Maar de glimlach op zijn gezicht verdween niet. Meteen werd hij weer rustiger. Zoals hij meestal was bij mensen die hij niet kende. Hij liep door en stopte toen hij uit de struiken was. Hij keek naar het meisje. Ze moest ongeveer even oud zijn als hij. Tenminste zo zag ze er toch uit. Verder had ze donkere kledij aan. Niet dat, dat veel uitmaakte maar het viel wel op. ”Goede morgen…” Zei hij rustig met een vriendelijke ondertoon. Zijn blik gleed naar de waterval. Maar in zijn ooghoeken hield hij het meisje wel in de gaten. Ze had een grijns op haar gezicht dat hij niet vertrouwde. Misschien kon ze niet goed lachen? De water val was inderdaad mooi. Prachtig en zijn geluid was oorverdovend. Tegelijke tijd stil en kalmerend. Maar dan aan de andere kant zou je er ook gek van kunnen worden.
”Sorry als ik je rust verstoor.” Kwam er plots uit zijn mond. Terwijl hij zijn blik terug naar het meisje richtte en neer ging zitten. Neen hij was niet van plan om terug te gaan. niet nu hij deze plaats hier had gevonden. Ook omdat het niet veel zin had om terug te keren. Hij wist nu al zeker dat hij de weg niet terug zou vinden. Hij was gewoon hopeloos. Trouwens. Dit was een goede kans om een nieuwe vriend te maken. Tenminste proberen. Hij was een hopeloos geval! Alweer… Hij zuchte zachtjes en ging dat toch maar verder. ”het is hier een geweldige plaats om te relaxen niet?” Vroeg hij toen aan het meisje. Waarna hij wou dat hij zijn woorden terug kon inslikken. Aangezien hij besefte dat hij de rust hier aan het verpesten was. Maar nu hij toch bezig was. Kon hij net zo goed door gaan. ”Ik ben Yugi trouwens.” Zei hij toen. Hij zou beter zijn mond dicht plakken. Maar dat ging nu eenmaal niet meer. Zijn woorden waren er uit en hij kon blijven door gaan. Maar misschien was het beter om te wachten. Op een antwoord van het meisje…

~Don't worry about it. Hoop dat je hier wat mee kunt.~

Gezelschap.. Super. Als je ervan hield althans. Hield zij ervan? Dat lag eraan. Hield ze er nu van? Nee.. Was ze blij dat Terra een hint gaf dat er gezelschap was? O ja zeker weten. Daar was geen twijfel over mogelijk. Terra.. Het dier had haar altijd geholpen. Zo vreemd was dat ook niet als je bedacht hoe de twee elkaar ontmoet hadden. Tári herinnerde zich het gepiep van de jonge Tasmaanse duivel, de angstige blik die het dier haar had geworpen toen ze dichterbij kwam, de kooi die helemaal kapot was, maar niet kapot genoeg voor het dier om eruit te ontsnappen. Ze had enkel kunnen raden naar de geschiedenis van het dier, ze wist enkel heel zeker dat er met het arme ding geëxperimenteerd was. Ze was veel te klein voor haar soort en leeftijd en ze zou ook nooit groter worden. Ze vervloekte de mensen die het arme ding zoiets aan hadden kunnen doen. Ze was enkel blij dat ze het dier niet meer goed genoeg hadden gevonden en het op straat hadden gegooid.

Met haar handen in haar zakken en een zure blik liep ze door de straten. De regen had haar al tot het bot verkleumd en doorweekt, maar toch bleef ze door lopen. Nee, ze wilde niet meer naar huis, nooit meer! Ze stopte uit het niets en draaide zich met een ruk om, waarna ze schreeuwde: ‘Nooit niet!’ Het was de druppel geweest. Als haar ouders haar niet de goede dochter vonden, prima, dan hadden ze er toch ook geen problemen mee als hun dochter ineens verdween? Ze hadden er ook totaal geen moeite mee gehad om hun oudste kind weg te geven en er nooit meer over te spreken. Waarom zou zij zich druk maken over hun gevoelens? Zij hadden er toch ook totaal geen moeite mee had tot op het bot te kwellen?
Ze draaide zich weer om en sloeg een steegje in. Het stonk er naar verrotte vis en als ze het goed had, kon ze een vage bloedgeur ruiken. Ze wilde niet eens weten waar de geuren vandaan kwamen, echt niet. Een zacht gepiep drong haar oren binnen, bijna onhoorbaar. De wanhoop erin liet haar even stilstaan. Ze fronste haar wenkbrauwen en wilde net weer doorlopen toen ze het nog eens hoorde. Ze keek om zich heen, maar het enige wat ze zag was een enorme stapel afvalzakken. Ze haalde haar handen uit haar zakken en hield har hoofd scheef. Een krijsende straatkat liet haar even schrikken, maar daarna richtte ze haar aandacht weer op de stapel afval. Ze liep er langzaam naar toe. Toen ze ernaast stond, hoorde ze de piep nog eens. Ze haalde de bovenste zak weg en haar ogen werden groot. Een ontzettend klein, zwart beestje met een witte kraag, zat hopeloos in een kooitje. Het diertje stonk als een gek en had zichzelf duidelijk verwond in een wanhopige poging om de kooi uit te komen. Tári bukte zich langzaam en keek het diertje twijfelend aan. De Tasmaanse duivel keek haar met wanhopige oogjes aan en piepte nog een keertje. Tári stak haar hand uit naar het diertje, dat meteen in elkaar kromp. ‘Rustig, ik doe je niks.’ De Tasmaanse duivel keek haar wantrouwend aan, maar ging toch weer voorzichtig rechtstaan. Het diertje ging voorzichtig met haar snuit naar Tári’s hand en rook er even aan. Tári glimlachte even en keek toen naar de kooi. Ze trok haar hand terug en haalde een van haar messen uit haar riem. Terra begon hard te piepen. Tári liet het mes zakken en siste geruststellend tussen haar tanden. Ze hief het mes en stak het tussen het slot. Ze trok het mes naar haar toe en de kooi schoot open. De Tasmaanse duivel bleef zitten waar het zat. Tári stopte het mes terug en twijfelde even. Ze stond op en trok haar jas uit. Ze legde het op haar schoot, pakte het diertje voorzichtig op en legde het erin. Het diertje trilde over haar hele lichaampje en piepte als een gek. Tári hield het dier dicht tegen haar aan. Ze zou toch naar huis toe moeten..

Iedereen, echt iedereen, had gezegd dat ze het dier had moeten laten wegrotten in die steeg. Ze was blij dat ze het niet gedaan had. Dankzij het diertje, had ze zo vaak geluk gehad. Het dier had er altijd alles aan gedaan haar te beschermen, ook al wist ze soms dat dat verkeerd uit zou pakken. Er waren momenten en dagen dat Terra er niks voor voelde om haar bazin te gehoorzame, maar ook die dagen zorgde voor goede herinneringen, die er niet waren geweest als ze het arme dier gewoon in de steeg had laten wegrotten.
‘Hm.. Goede morgen.’ Ze hield de kaart omhoog en haar ogen gesloten. Moeite nemen om op te staan, was er ook niet bij. De grijns om haar lippen was angstaanjagend en ze kon niet wachten tot ze haar ogen kon openen en de onbekende aan kon kijken met haar rode ogen, die vals twinkelde en perfect paste bij de grijns die haar lippen sierde.
”Goede morgen…” De stem klonk rustig en er lag een vriendelijke toon in. Een onbekende jongensstem. Perfect. Iemand die haar niet kende en dus voor een verrassing zou staan als hij erachter kwam wie hij tegen was gekomen. Als ze haar eigen plezier had willen verpesten, had ze hem afgeraden zo vriendelijk te zijn. Er was niks mis met vriendelijk zijn, maar ze maakte er graag misbruik van.
”Sorry als ik je rust verstoor.” Tári grinnikte zacht toen ze hoorde dat de jongen ging zitten. Ze fronste, maar hield haar ogen gesloten. Terra ging rechtop staan en blies zachtjes in Tári’s oor. Tári’s grijns werd breder. Prima. Ze hoefde zich geen zorgen te maken over de onbekende jongen.
Ze hoorde de jongen zacht zuchtte, voordat hij zei: ”het is hier een geweldige plaats om te relaxen niet?” Er klonk weer gegrinnik uit haar mond. Ja, dat was het zeker. Een geweldige plek om even alleen te zijn. Dus, had de jongen haar plan niet gewoon met rust kunnen laten en weer om kunnen draaien?
”Ik ben Yugi trouwens.” Haar ogen sloegen open en ze keek even naar de lucht. ‘Hm..’ Ze klakte met haar tong en Terra gromde kort. Er was niet uit te halen wat de grom te betekenen had. Het kon vriendelijk, maar net zo goed vijandig zijn. Tári rolde op haar buik en ging toen op haar knieën zitten. In die beweging glinsterde haar messen kort. Negen.. Ooit had ze er tien gehad, nu waren het er nog maar negen. Ze keek de jongen doordringend aan met haar bloedrode ogen. ‘Wil je nu dat ik mijn nam ook vertel?’ Nogmaals klakte ze met haar tong en schudde ze teleurgesteld met haar hoofd. ‘Nee, die zal je moeten verdienen. Je verstoord mijn rust en wilt vervolgens mijn naam weten. Echt niet.’ Ze legde haar handen op haar bovenbenen en liet de kaart voor haar op de grond liggen.

Het meisje leek geen reactie te geven. Zoals zo veel anderen hier in de school. Hij had al door dat er meer waren die niets gaven om anderen. Die liever rust hadden. Hij had ook door dat hij de rust had verstoort. Maar hij had geen zin om terug te keren. Neen dat niet. Hij was hier geraakt met de bedoeling om hier rustig te blijven zitten. Hij had niet echt iemand anders verwacht. Zeker niet in dit weer. Maar zijn gedachten waren verkeerd geweest en nu was zei hier. Wat was haar naam? Hij had het nog niet gevraagd en hij wilde het ook nog niet vragen. Hij wist niet hoe ze zou reageren. Haar grinniken leek vals, bijna lelijk. Een lach waar hij niet van hield. Maar wat kon hij er aan doen. Misschien was het alleen bedoeld om hem weg te jagen. Ja dat kon goed zijn. Maar dan had dit witharige meisje een probleem. Want hoe harder mensen hem probeerden weg te krijgen, hoe leuker hij het vond om te blijven. Trouwens zijn gedachte aan nieuwe vrienden zat nog altijd in zijn hoofd. Misschien deed ze nu zo afstandelijk door het verstoren van haar rust, of doordat ze echt geen mensen leuk vond. Hij bleef haar aankijken. Ook naar het beest naast haar. Was het een gevaarlijk beest? Één die alles zou doen om zijn baasje te beschermen? Dat waren de beste vrienden, hij had ooit zelf ook zo’n vriend gehad. Maar die was hij lang geleden verloren. De duivel naast haar gromde, het klonk gevaarlijk. Maar dan tegelijke tijd leek het dier niets te willen doen. Toch hij vertrouwde het niet. Misschien was het beter om toch op zijn hoede te blijven hier. Niet weg te dromen. Zoals hij vroeger al zo vaak had gedaan.
Hij herinnerde zijn moeders woorden ”Een droom die je ’s nachts hebt, is een herinnering van een vorig leven. Het kan je overal brengen. Je kunt zo veel vroegere levens terug oproepen door nachtelijke dromen. Maar de dromen die je overdag hebt. Zijn levens die nog moeten komen. Levens die je zelf kan kiezen. Je kunt door die dromen je eigenweg zoeken. Je eigenweg leggen. Je mag geen vrees hebben om weg te dromen. Om dingen te doen die je niet wilde doen. Want dat zijn de dingen die je juist hoort te doen. Hoe hart je ook wilt proberen. Je zal er nooit aan kunnen ontsnappen. Het is het lot die dromen beslist! Het zijn de vergeten goden die, die dromen geven! Het is een geschenk die je moet kunnen aanvaarden met open armen. Waarvoor je dankbaar voor moet zijn en je mag ze nooit. Maar dan ook nooit weg geven! Want één maal je dit geschenk weg geeft ben je het kwijt en kun je het niet terug krijgen. Één maal weg zul je langzaam vanbinnen uit rotten. Tot er helemaal niets meer van je over is en wanneer je, je laatste adem uitblaast. Zul je, je laatste droom krijgen. De droom van je gehele leven. De droom die het einde aanheeft.” Zijn moeder had hem toen zo ernstig aangekeken dat hij er bang van was geworden. Neen die nacht had hij niet gedroomd. Hij had niet kunnen slapen. Bang dat hij zijn dromen te snel weg zou geven. Iets dat hij wilde voorkomen. Die nacht was hij ook komen denken dat het leven zelf ook alleen een droom was geweest. Dat het te snel weg zou lopen. Maar nu dat hij een magiër was. Geloofde hij daar gedeeltelijk niet in. Er waren Magiërs die ouder waren dan…
Hij werd uit zijn gedachten getrokken door het meisje met wit haar. Hij hoorde hoe het meisje klakte met haar tong. De duivel begon te grommen. Was het vriendelijk, of moest hij bang worden? Hij volgde met zijn blik hoe het meisje op haar knieën ging zitten. Met die bewegingen kon hij ook messen zien. Had het meisje echt messen bij. Misschien was ze toch gevaarlijker dan dat hij had gedacht. Maar moest hij echt bang zijn? Zijn blik gleed naar haar ogen. Bloedrode ogen. Die prachtig opglansden. Ze pasten perfect bij de donkere kledij die ze aanhad. Haar witte haren en ook de grijns die ze op haar gezicht had. Hij moest toegeven, het meisje was knap. Niet dat hij dat ooit luid op zou gaan zeggen. Hij wachte nog altijd op haar eerste woorden. Wel eerste, ze had al goede morgen gezegd. Iets dat hij ook niet verwacht had. Het was uit het niets gekomen. Yugi wachte, op haar woorden. Hij had zich zelf opgelegd om niet te spreken tot dat het meisje iets had gezegd en nu ze zo zat. Had hij het gevoel dat hij niet lang meer zou moesten wachten op haar woorden. Hij was benieuwd hoe ze zou gaan reageren. Misschien kon het nog leuk worden. Misschien viel ze toch nog mee en was ze een duidelijk voorbeeld van: ‘je mag nooit uitgaan op het uiterlijk.’ Ook al was een persoon zijn karakter vaak een link van de kledij. ” ‘Wil je nu dat ik mijn nam ook vertel?’” Zijn gezicht gaf niet echt emotie aan. Hij wilde bijna knikken. Maar hij wachte toen het meisje nog eens klakte met haar tong. Waarom klakte ze zo met haar tong? Hij zag hoe ze met haar hoofd schudde. Bijna alsof ze teleurgesteld was. Waarom teleurgesteld?
‘Nee, die zal je moeten verdienen. Je verstoord mijn rust en wilt vervolgens mijn naam weten. Echt niet.’ Verdienen? Waarom zou hij die moesten verdienen? Omdat hij hier was komen zitten? Okay ja hij had haar rust verstoord en ja misschien was dat wel zijn schuld. Maar als je bedacht aan hoeveel leerlingen er op de school zaten. Was het toch altijd een grote kans dat er iemand langs kwam! Verder op een school als deze was de kans sowieso klein dat je alleen kon zijn voor lang. Was ze een spelletje met hem aan het spelen? Dan speelde hij graag mee. Neen een uitdaging ging hij niet graag uit de weg en aangezien het meisje teleur gesteld leek te zijn. Tja het enigste wat hij kon doen was haar toch proberen een leuke tijd te geven. Hij zuchte zachtjes. Ja dit zou een leuke act worden. ”heb ik ooit gezegd dat ik je naam wilde weten?” Vroeg hij. Niet onaardig, maar ook niet meer zo vriendelijk als eerst. ”Als je, je naam niet wilt vertellen dan hoef ik het ook niet te weten. Dat is geheel jou keuze.” Hij stopte en zijn blik gleed weer naar het water. Het was zo mooi, zo rustig… Zijn blik gleed weer naar de donkerrode ogen van het meisje met wit haar. Zijn licht rode ogen zochten naar een teken van emotie. ”Maar ik ben wel benieuwd naar wat je voor me in petto had Snow-white.” Hij schonk haar een vriendelijke glimlach. Als ze haar naam niet wilde vertellen, dan was dat goed. Dan gaf hij haar wel een eigennaam. Dat was Snow-white geworden. Te danken aan haar witte haar. Ja hij was goed in nicknames. Hij keek haar verwachtingsvol aan. Kon hij haar naam verdienen? Wat had ze in gedachten.

Stilte.. Ondanks het vallende water, was het hier stil. Was, ja.. De onbekende jongen had die stilte behoorlijk weten te verpesten. Hij had geluk dat ze in een goede bui was en zin had in een onbekend slachtoffer. Onbekend was de jongen zeker. En als ze het niet verkeerd hoorde, was hij ook eens nieuw. Geweldig.. Onbekend en nieuw. Misschien was het toch geen ramp om de stilte in te ruilen voor het ongewenste gebrabbel van deze jongen.
Hij begroette haar terug, mooi, perfect. Hij had tenminste genoeg manieren om haar terug te begroeten. Had hij nog meer manieren? Manieren die ze op prijs stelde? Manieren.. Het was er praktisch in geslagen toen ze nog klein was, nu.. Nu was het een perfect middel om een ander de val in te lokken. Manieren konden handig zijn, ze konden ook een grote hindernis zijn. Was deze jongen in staat zijn manieren te vergeten als hij erachter kwam dat ze hem enkel in de weg zouden staan? Of was hij stom genoeg om zijn manieren voorop te stellen, precies zoals haar ouders gedaan hadden? Manieren waren alles bij haar thuis, maar dan ook echt alles. Ze zag het alweer voor zich. Het bestek dat precies goed moest liggen, lag het niet goed, had je een groot probleem. De vrienden die over de vloer kwamen, die een hand kregen en een korte buiging. Al die stomme regels hingen haar haar keel uit, al jaren. Maar ze was ermee opgegroeid en ze kwam er simpelweg niet vanaf. Als ze wist dat ze er niks aan had, vervlogen al die manieren en werd duidelijk met welke mensen ze omging. Kwamen er vrienden of familie over de vloer? Gunde ze hen geen blik waardig en sprak ze enkel: ‘Ik ben toch geen familie?’ Hm, ja, de fout die haar ouders gemaakt hadden. Ze hadden haar een slechte dochter gevonden en uiteindelijk was ze geen dochter meer geweest. Het meisje waar ze zo lang op gehoopt hadden, het meisje waarvoor ze hun oudste kind simpelweg weg hadden gegeven, bleek helemaal niet dat kleine prinsesje te zijn.
En toen kwam het irritante gebrabbel over de rust. Ja, hij verstoorde de rust, moest hij het hardop zeggen zodat hij het zelf ook begreep? Desondanks was de grijns niet van haar gezicht te vegen. Ze vroeg zich onbewust af of de jongen onzeker was. Het zou verklaren waarom hij door bleef ratelen. Haar grijns verdween echter toen de jongen met zijn naam aan kwam. Hij vertelde haar zijn naam, betekende dat hij die ook van haar verwachtte? Ha! Mooi niet.
‘Hm..’ Ze klakte met haar tong en Terra gromde kort. Tári rolde op haar buik en ging toen op haar knieën zitten. In die beweging glinsterde haar messen kort. Ze droeg ze altijd bij zich. Er waren momenten dat ze de riem af moest doen, maar het liefst hield ze het ding altijd om. ‘Wil je nu dat ik mijn nam ook vertel?’ Nogmaals klakte ze met haar tong en schudde ze teleurgesteld met haar hoofd. ‘Nee, die zal je moeten verdienen. Je verstoord mijn rust en wilt vervolgens mijn naam weten. Echt niet.’ Ze legde haar handen op haar bovenbenen en liet de kaart voor haar op de grond liggen.
De jongen zuchtte. ”heb ik ooit gezegd dat ik je naam wilde weten?” Tári boog haar hoofd iets toen ze de toon in de stem van de jongen opmerkte. Hm, mooi. Het was al minder vriendelijk. Vriendelijk, maar minder dan voorheen. ”Als je, je naam niet wilt vertellen dan hoef ik het ook niet te weten. Dat is geheel jou keuze.” De blik van de jongen gleed naar het water. Tári grinnikte zacht en knikte. ‘Hm, wie weet heb je gelijk en oordeel ik veel te snel. Maar de meeste geven hun naam niet weg zonder er een naam voor terug te krijgen.’ Ze kende niemand die haar diens naam gegeven had, zonder te verwachten dat ze haar naam er voor terug gaf. Nee, niemand deed dat. Wat maakte deze jongen dan anders?
”Maar ik ben wel benieuwd naar wat je voor me in petto had Snow-white.” De jongen schonk haar een vriendelijke glimlach en ze schudde even met haar hoofd en klakte opnieuw met haar tong. Het klakken met haar tong was een oude gewoonte die ze van Damian over genomen had..

Twee handen werden op haar schouders gelegd en draaide haar ruw om. ‘Kijk.’ Damians adem kwam warm tegen haar hals aan en een rilling trok over haar rug. ‘Zie je dat meisje daar?’ Tári knikte kort, bang voor datgeen hij zou gaan zeggen. Hij liet haar los en deed de kap over zijn hoofd, zodat enkel zijn mond nog te zien was. Hij sloeg de mantel strakker om zich heen, zodat zijn zwaard en zijn kleding niet te zien waren. Hij wierp haar een waarschuwende blik toe en stapte toen jammerend het steegje uit. Tári keek kort naar Sam, die haar met een enorme grijns terug keek. ‘Geduld, jij hebt daar het meeste van hier, dus dan zou het toch niet moeilijk voor je moeten zijn?’ Ze beet op haar lip. Was ze er wel zeker van dat ze dit zou moeten doen? Nee.. Niet echt.. Dat meisje had hun toch niks gedaan? Arg! Verdomme! Wat maakte het ook uit? Ze kon Damian nu moeilijk terug roepen. Hij zou kwaad worden en ondanks dat hij zichzelf elke keer ingehouden had, wist ze dat hij haar op dat moment dol graag zou willen slaan. En hard.
Ze kon niet horen wat er gezegd werd, maar ze zag wel dat het meisje stopte met lopen en Damian wat meelevend aankeek. Ze zag hoe Damian om zich heen keek. Het eerste teken. Sam liep rustig langs Tári en liep het steegje uit, langs het tweetal. Hij knikte kort naar het tweetal en liep weer door. Damian was ervan overtuigd geweest dat het prima werkte als het slachtoffer dacht dat een onbekende Damian zou begroeten. Hoeveel commentaar ze daar ook op had gegeven, hij wilde niet naar haar luisteren.
Het meisje glimlachte even. Tári haalde diep adem en pakte een van haar messen in haar hand voor het geval dat het plan zou mislukken. Toen ze zag dat Damian het meisje zo ver had om naar hem te luisteren, hoorde ze hem met zijn tong klakken. Ze zag dat hij samen met het meisje naar het steegje liep. Toen het tweetal in de schaduwen stonden, reageerde Damian sneller dan Tári voor had kunnen stellen. Hij draaide zich razendsnel om en drukte het kind hardhandig tegen de muur. In de beweging was de mantel van zijn schouders gegleden. Ze keek het tweetal twijfelend aan. ‘Was je nog van plan iets te doen of laat je mij alles weer doen?’ Damians stem was snauwend en kil. Tári slikte even en liep naar het tweetal toe. Ze gaf Damian het mes en keek het meisje kort aan. Ze keek angstig terug, te geschrokken om ook maar iets te zeggen. Toen ze het mes zag, stokte haar adem en begon ze tegen te werken. Damian keek haar met een giftige blik aan. ‘Maak dat je wegkomt.’ Tári schudde haar hoofd. ‘Damian..’ Hij pakte het mes in zijn andere hand en pakte haar gezicht in zijn vrije hand. ‘Moet ik het nog eens zeggen?’ Hij kalkte met zijn tong, wat genoeg was om har uit de steeg te krijgen. Het klakken diende als waarschuwing.

Later was ze het ook gaan gebruiken voor Terra. Als ze het dier iets wilde commanderen, maar geen zin had om te spreken, klakte ze met haar tong. Op dit moment had het enkel hetzelfde doel als waar Damian het altijd voor gebruikt had.
Ze keek de jongen aan en zei rustig: ‘Snow white? Hm..’ Als hij de naam wilde verdienen, was dit een behoorlijk slecht begin. Ze sloot haar ogen even en grijnsde breed. ‘Slecht begin.’ Ze opende haar ogen en pakte de kaart van de grond, die ze drie keer rond draaide tussen haar wijsvinger en duim. ‘Ik had niks voor je in petto, ik verwachtte dat je zelf slim genoeg was om mijn naam te verdienen.’ Ze stopte met het draaien van de kaart en draaide het een enkele keer om, zodat de jongen kort kon zien wat er op de kaart stond. ‘Maar blijkbaar ben je toch niet zo slim als ik dacht.’ Haar stem was rustig en emotieloos. Haar ogen leken niet bij haar lippen te passen. De rust was niet terug te vinden, net zo min als de emotieloze stem. Haar ogen stonden kil en hatelijk en toch.. Toch twinkelde ze eng vriendelijk, alsof haar emoties een gevecht met zichzelf hadden.

Hij zweeg en hij zou wel even blijven zwijgen. Het was de eerste keer dat hij echt zichzelf kon zijn bij iemand. Misschien omdat het meisje hier niet wist hoe erg hij soms wel kon zijn bij sommige dingen. De meesten van zijn klas zagen hem als een idioot… Juist omdat hij nooit de weg kon vinden en als mensen dachten dat hij een idioot was dan ging hij zich ook als een idioot gedragen. Waarom? Het lag in zijn aard en hij had er geen probleem mee om zich als een idioot te gedragen. Neen soms was het wel leuk om mensen hun reacties te zien. Natuurlijk als hij dan eens normaal deed, waren ze boos dat hij ze zo lang voor de gek had gehouden. Maar dat was dan niet zijn fout. Ze hadden hem maar niet als een idioot moeten aftekenen. Verder hadden zijn ouders het ook altijd gedaan. Wel zijn ouders waren soms echte idioten geweest. Maar ze waren wel geweldige mensen! Trouwen soms waren ze ook zo slim geweest dat mensen het niet meer konden volgen en dat ze zo in de wetenschap opgingen dat je zou denken dat het robots waren. Dus ja dat had hij ook mee van zijn ouders. Maar hij liet het niet showen. Daar was hij misschien te lui voor. Of hij vond dat mensen het niet moesten weten. Trouwens ze zouden er ook niets van verstaan. Een maal dat hij aan iets begon, stopte hij ook niet meer. In dit geval was het meisjes naam weten. Één van de dingen die hij wel wilde achterkomen maar waarvan het ook niet echt nodig was. Hij had ook zo’n gevoel dat het niet makkelijk zou worden om er echter te komen. Niet bij haar, dat kon je in haar ogen zien.
‘Snow-white? Hm..’ Zijn licht rode ogen gleden terug naar haar donkere ogen. Hij wou dat hij gedachten kon lezen. Ze was heel moeilijk te doorgronden. De meeste mensen hadden zo van die trekjes, waarvan je kon weten wat ze dachten. Maar bij haar. Haar blik was emotieloos en toch ook weer niet. Het was een warboel van emoties die door elkaar schoven en zich leken te willen verstoppen. Waardoor ze weer emotieloos werden. Het was wonderbaarlijk en als hij niet in deze situatie had gezeten had hij kunnen zeggen dat het mooi was. Één ding was wel zeker het paste hij haar. Hij wachte, hij wachte op haar volgende woorden, terwijl zijn gedachten heen en weer gingen. Hij had zo’n gevoel dat het meisje een spelletje aan het spelen was met hem. Dat ze hem er door wilde sleuren. Waarom? Mocht ze niet graag mensen? Was het haar aard? Hij had zin om op zijn hoofd te tokken. Maar hij wist hoe vreemd dat zou over komen, dus hield hij zich in. Haar naam, hij vroeg zich af of het lang of kort was. Of het vriendelijk, lief, schattig over kwam. Of dat het misschien het gehele omgekeerde was. Welke naam had het meisje meegekregen van haar ouders? Had het een speciale betekenis, of was het gewoon een naam zonder veel waarde voor anderen. Zijn naam bijvoorbeeld betekende sneeuw en geluk. Hij was geboren in de sneeuw en volgens zijn ouders bracht hij geluk. Dat sneeuw ding kon hij begrijpen. Maar van dat geluk was hij nog niet zo zeker. Hij bracht zich zelf meer in ongeluk dan wat anders en anderen? Hij wist het ook niet zo zeker van die anderen. Had hij iemand ooit al geluk gebracht? zijn familie ? Zijn ouders waren ze gelukkig geweest?
‘Slecht begin.’ Hij zag hoe ze haar ogen weer open deed. Ook hoe ze een kaart door haar vingers liet rollen. Slecht begin hé. Misschien voor haar. Hij vond het nog niet zo’n slecht begin. Hij vond wel dat het iets had, dit begin. Het leek wel alsof ze elkaar aan het testen waren. Alsof ze wilden weten hoe ver ze konden gaan. Misschien zei ze dit omdat ze niet graag Snow-white hoorde. Maar aan haar te merken zou ze dat eerlijk gezegd hebben toch? Of ging hij nu de verkeerde richting in? Had ze gewoon een slechte dag, dan wilde die gerust wel goed maken. Hij was niets voor niets een Licht Magiër en zijn ouders hadden gezegd. ‘Licht brengt geluk, geluk ben jij en jij brengt het licht.” Ja hij had zich altijd goed gevoeld toen ze dat tegen hem zeiden. Zijn vader had ook eens een zin gezegd in de aard van. “Er zijn zo van de mensen, waarvan je het licht ziet afstralen. Dat wanneer ze hun handen open doen er licht in zit te stralen. Wanneer ze het sluiten terug duister word.” Zijn vader had hem dan altijd heel raar aangekeken. Yugi had vaak geprobeerd om licht uit zijn handen te laten stralen. Toen was het nooit gelukt. Nu was het een fluitje van een cent. Nu was het gemakkelijk om licht te laten stralen. Alsof hij nooit iets anders deed dan dat. ‘Ik had niks voor je in petto, ik verwachtte dat je zelf slim genoeg was om mijn naam te verdienen.’ Een zachte glimlach vormde zich op zijn lippen. Neen hij zou zich niet gaan uitsloven voor een naam. Noch zou hij een echte idioot van zich zelf maken, voor een paar letters. De naam gaf geen vertrouwen af…
‘Maar blijkbaar ben je toch niet zo slim als ik dacht.’ Hij keek het meisje in stilte aan. Hij had de kaart wel in de haten. Maar hij schonk er ook niet veel aandacht aan. Hij bleef haar recht aankijken en haalde daarna zijn schouders op. Ze mocht denken wat ze wilde. Ze mocht denken dat hij een idioot was en ze mocht denken dat hij een superheld was. Het maakte hem allemaal niets uit. Hij was wie hij was en zolang hij dat wist zou hij geen problemen over gedachten maken. Zijn gedachten gingen weer naar de waterval. Hoe zou het voelen om heel de dag te stromen. Om zo veel leven te brengen, om zacht te zijn. Maar tegelijke tijd ook hard, zo hard dat je stenen kon slijpen. Hij veronderstelde dat het aanvoelde zoals licht. Licht kon zacht zijn. Het kon warmte brengen. Maar het kon ook hard en pijnlijk zijn. Hij richtte zijn blik niet terug op het meisje toen hij weer begon te spreken. ”Ik moet je naam niet weten en als je niets voor me in petto hebt. Zal ik je Snow-white blijven noemen.” hij keek haar aan vanuit zijn ooghoeken. Zijn licht rode ogen stonden zacht en hard tegelijke tijd. Zijn vriendelijkheid ging niet weg. ”Ik vind dat die bijnaam wel bij je past.” Hij lachte zacht, zonder geluid alleen met zijn lippen. Een lach alleen bestemd voor haar. Om haar duidelijk te maken dat het hem echt niet veel uitmaakte. Hij ging op zijn rug liggen, starend naar de hemel. De stilte terug in deze plaats laten. Hij sloot zijn ogen, maar zijn oren luisterde. De rust was weer teruggekeerd nu hij zweeg. Het was een mooie ochtend. Ook al was de hemel grijs. Zonnestralen raakten er toch altijd door.

[Sorry voor het late antwoord, maar met de feestdagen. hoop dat je een zalige kerst had!]

Rust.. Het was iets vreemds. Niet alleen de betekenis, maar het woord zelf al. Rust. Vier letters en het had zo een grote betekenis. Net zoiets als de woorden hoop of liefde, pijn of dood. Het waren allemaal zulke kleine woorden, met zo een grote betekenis. Iedereen zag het wel anders. De een was bang voor de dood, de ander verlangde ernaar. De een hoopte op liefde, de ander wilde er niks van weten. Hetzelfde gold voor rust. De een hield ervan, de ander had er het liefst zo weinig mogelijk van. Voor iedereen had rust ook een totaal andere betekenis. De een noemde iets al rust als niemand aan diens hoofd zeurde, de ander noemde iets pas rust als het doodstil was. Hm, ja. Vier letters groot was het woordje, maar het kon zoveel verschillende dingen betekenen. Wat betekende het eigenlijk voor haar? Wanneer noemde zij iets rust? Stilte, volledige stilte. Niet zozeer stilte in haar omgeving, nee iedereen in haar omgeving mocht praten, schreeuwen, gillen wat ze wilden, dat betekende niet dat haar rust verstoord was. Stilte in haar eigen hoofd. Herinneringen die voor een keertje geen moeite deden om te overheersen. Dat was rust voor haar.
Maakte het dan wat uit dat deze jongen de rust van deze plek had verstoord? Nee, zeker niet. Haar rust had ze nog, deels althans. Langzamerhand begonnen de herinneringen weer als een soort knoop in elkaar te zitten in haar hoofd. Zolang het amusant bleef, had ze een goede reden om zich nergens druk over te maken en gewoon door te gaan waar ze mee bezig was. De jongen op de proef stellen.
De jongen leek haar spelletje mee te spelen, zijn vraag wat ze voor hem in petto had, stelde haar ergens opnieuw teleur. Hij was dus niet slim genoeg om zelf een manier te bedenken om iets te bedenken? Jammer.. Heel erg jammer.. Ze had nog wel gehoopt dat de jongen een van die typische leerlingen was die altijd alles beter wisten. Prima, dat was hij dus niet. Niet dat hij liet merken althans.
Het feit dat hij haar snow white noemde was misschien nog wel het teleurstellendst. Niet zozeer dat hij een naam bedacht, maar de herinneringen die eraan vast zaten. Niet aan die bijnaam op zich, die bijnaam mocht hij zoveel gebruiken als hij wilde, ook al zou ze dat nooit toegeven.
”Ik moet je naam niet weten en als je niets voor me in petto hebt. Zal ik je Snow-white blijven noemen.” De jongen keek haar niet aan bij die woorden. Hm, perfect. Haar ogen twinkelde van plezier. Kort, niet langzaam genoeg om het echt op te merken. Misschien had de jongen het vaag kunnen zien, maar die kans was niet heel erg groot. ”Ik vind dat die bijnaam wel bij je past.” Ze zag de lach en zuchtte even. ‘Je zal niet de enige zijn..’ Ze stond op en draaide haar rug naar de jongen, om naar de waterval te kunnen kijken. Het water kletterde luid en als je goed keek kon je een enkele druppel zien wegspringen van de grote waterval, die al het water naar beneden leek te trekken. Een enkele druppel die de moed had een andere weg te nemen, zichzelf te zijn..

De regen kletterde op de harde straat. Haar witte haren waren tegen haar gezicht aangedrukt, maar ze negeerde het. Het had haar even geïrriteerd, net als haar kleding die strak rond haar huid kleefde. Het was niet koud. Het was alles behalve koud. Het was zelfs bijna warm en dat maakte de regen alleen maar erger. Het zorgde voor een hele verkoeling na de redelijk warme dag, maar ze hield niet van regen en al helemaal niet als het warm was.
Haar rode ogen stonden iets bezorgd toen ze naar de donkere steeg keek. Ja, dit was de steeg die Sam had bedoeld. Waarom deed ze dit ook al weer? Waarom ging ze die Damian zoeken? Alleen omdat twee van haar vrienden, de enige twee vrienden die ze echt nog had – waarvan ze zeker wist dat ze nog in leven waren – zeiden dat hij haar meer kon leren? Juist ja.. Goede reden..
Ze haalde diep adem en liep de steeg in. Het was er stil, doodstil. Zelfs de regen leek hier geen geluid te maken, bang om slapende honden wakker te maken. Ha! Leuk spreekwoord als er amper wat levends rondliep in of bij de steeg. Het was haar opgevallen dat zelfs de huizen non-stop lichten hadden branden. Op elke verdieping, in elke kamer, brandde er licht. Alsof elke bewoner doodsbang was voor de schaduwen. Vreemd..
‘Hallo?’ Ze wilde opgelucht adem halen toen ze besefte dat haar stem niet trilde, maar iets hield haar tegen. Ze stond stil toen ze een glinstering zag. De glinstering van een zwaard in het maanlicht. ‘Jij moet Tári zijn.’ Tári slikte even en knikte. Ze hoorde hoe kleine steentjes weg ketsten en toen de jongen uit de schaduwen tevoorschijn kwam, stokte haar adem. Zijn paarskleurige ogen twinkelde even. Zijn bijna zwart-bruine lokken kwamen tot net over zijn schouders. Zijn kleding was.. Perfect. Hij glimlachte en de glimlach liet haar adem opnieuw stokken. ‘Nou, nou. Hadden Lieke en Sam je niet gewaarschuwd?’ Tári schudde langzaam met haar hoofd, niet helemaal zeker of ze wel wilde schudde. Damian deed nog een stap haar richting uit en pakte een pluk haar vast. Ze keek hem met grote ogen aan. Het zwaard in zijn handen weerhield haar om zich terug te trekken. Het liefst zou ze wegrennen, kwaad worden op Lieke en Sam. Hoe hadden die twee haar ooit deze vervloekte steeg in kunnen laten gaan? Waren dat nou de mensen die ze vrienden noemde? Wat wist ze nou eigenlijk van deze jongen? Niks!
‘Kijk niet zo.’ Ze slikte en besefte ineens dat hij de lok weer los had gelaten. Hij liep een rondje om haar heen en toen hij weer voor haar stond, was er een enorme grijns om zijn lippen te zien. ‘Een albino meisje. Hoe.. Bijzonder? Is dat hoe je wilt dat ik het noem?’ Tári wende haar blik af en slikte nogmaals. Ze kon altijd wegrennen, wat hield haar tegen? Damian. Dat was het simpelste en eerlijkste antwoord dat ze erop kon geven. De jongen die nu voor haar stond. Ze schrok toen ze het geluid van het zwaard hoorde, dat kort over de grond gleed voor het werd geheven en tegen haar keel werd gelegd. ‘Ik stelde je een vraag.’ De stem van de jongen was veranderd in iets vals, iets wat haar rillingen bezorgde. Ze keek naar het zwaard en siste tussen haar tanden. ‘Is dat hoe je een meisje behandelt? Je legt een zwaard tegen diens keel als ze geen antwoord geeft? Wat is je volgende stap? Mijn keel doorsnijden?’ Damian grijnsde breed en trok het zwaard terug. Hij knikte kort. ‘Prima. Ga maar.’ Ze keek hem verdwaasd aan, niet helemaal zeker wat hij ermee bedoelde. ‘Ga naar huis.’ Ze knipperde verdwaasd met haar ogen, maar deed wat de jongen haar zei. Toen ze bijna het steegje uit was, hoorde ze achter zich: ‘Albino meisje?’ Ze stopte en draaide zich met een iets geïrriteerd gezicht om. ‘Morgen, drie uur ’s middags. Kom niet te laat.’ Ze glimlachte en draaide zich weer om, om weer naar het luid kletterende geluid van de regen te lopen.

Ze zuchtte even en draaide zich om naar de jongen. ‘Ik zal je niet tegenhouden, je stelt me alleen behoorlijk teleur.’ ’ Ze fronste haar wenkbrauwen en ging in kleermakerszit zitten. Ze hield haar hoofd scheef en sloot haar ogen, om vervolgens zacht te neuriën. ‘Een naam..’ Ze glimlachte zwakjes. ‘Je vraagt je zeker af waarom ik zo moeilijk doe over een naam.’ Elke keer dat ze stopte met praten ging ze verder met haar geneurie. Ze bewoog haar vingers, alsof ze piano speelde, iets wat ze al een hele tijd niet gedaan had. ‘Een naam van vier letters. Hm, ja, zelfs daar kan ik moeilijk over doen.’ Ze hield haar vingers stil en opende haar ogen. De blik in haar ogen had iets weg van de blik die Lieke altijd in haar ogen had. Een onverklaarbare blik. Een blik waar zowel blijdschap als verdriet in lag, woede als angst, verwarring als duidelijkheid. Ze glimlachte een valse grijns. ‘Eerlijk. Je vraagt het je af, niet?’

Hij hield zijn ogen gesloten, hij zou zo in slaap kunnen vallen. Maar hellaas hield het meisje hem tegen. Neen niet alleen het meisje. Hij moest ook nog terug in de school zijn tegen de middag. Ook al zou het hem verwonderen als die jongen echt achter hem zou gaan zoeken. Hij zag het meer als een grap dan als iets anders. Waarom zouden ze hun tijd met hem verdoen? Ze kende hem nauwelijks en nou vrienden… Hij wist niet zeker of hij ze wel vrienden kon noemen. Hij vertrouwde al te snel mensen. Toch zag hij iedereen wel als een vriend. Ook weer iets dat niet goed samenging. Yugi kon makkelijk de warmte van het licht op zijn huid voelen. Ook al was de zon nog zo zwak vandaag. Hij was er wel en hij kon de warmte voelen. Zelfs als de zon achter de wolken zat, vond hij toch dat het niet donker was. Misschien was dat iets van licht magiërs. Of lag het alleen aan hem? Het was waarschijnlijk een combinatie van de twee. Hij kon horen hoe het meisje bewoog. Hij wist niet wat ze deed. Haalde ze één van haar messen uit? Neen anders had hij het metaal wel gehoord. Het klonk meer alsof ze anders ging gaan zitten. Maar hij was te lui om dat te controleren. Hij was gewoon lui en daar kon hij niets aan doen. Hij lag nu eens goed en hij had de rust terug laten keren. Geen zin om het terug te verstoren. Hij kon ergens wel begrijpen waarom het meisje boos was. Als ze boos was, hoe dan ook hij kon het begrijpen. Hij zou ook geïrriteerd zijn als er opeens één of andere idioot zijn rust zou verstoren en dat was precies wat hij had gedaan. Hij kon ook gewoon sorry zeggen en weg gaan. Maar dan leek het alsof hij echt weg liep… Van angst en dat had hij nu niet. Hij had sowieso niet snel last van angst. Wel paniek als hij weer verloren was gelopen en door die paniek. Tja dan begon hij zichzelf bang te maken. Iets dat hij echt eens af moest leren. Had hij dat ook niet van zijn vader geërfd? Ja hij herinnerde zich ze dagen dat ze elkaar bang begonnen te maken. Vooral wanneer zijn moeder er niet was. Er nu terug kijkend was het wel een grappig gezicht.
”Ik zal je niet tegenhouden, je stelt me alleen behoorlijk teleur.’ Hij knipperde even met zijn ogen voor hij ze weer sloot. Hoe zo stelde hij haar teleur? Omdat hij niets deed om haar naam te weten te komen? Als ze het niet wilde vertellen hoefde hij het echt niet te weten. Maar als ze echt wilde dat hij iets deed dan hoefde ze het gewoon te vragen Als ze zich verveelde… Hij wilde wel iets verzinnen, zelf al gaf ze haar naam niet. Maar teleur gesteld? Voor welke reden, ze kende hem nauwelijks. Hij had zin om te grommen maar hield het tegen. Nu voelde hij zich echt wel slecht. Hij wilde haar helemaal niet teleur stellen. Of was dit ook maar een spelletje van haar. Hij kon daar al moeilijk tegen…. ”Een naam..” Hij opende zijn ogen weer. Kijkend naar de grijze hemel. Maar hij draaide zijn licht rode ogen naar het meisje. Hij zag haar lichte glimlach wel. Dus zo erg was het niet… ”Je vraagt je zeker af waarom ik zo moeilijk doe over een naam.” Hij sloot zijn ogen weer. Hij vond niet echt dat ze moeilijk deed… Toch zo had hij er nog niet over na gedacht. Het kon zijn dat ze moeilijk deed voor een ander. Maar zo zag hij het niet. Haar geneurie drong zijn oren binnen. Hij had er nog niet eerder op gelet. Was ze al lang zo bezig? Hij nam langzaam en diep adem. Denkend aan haar woorden. Moeilijk doen… Was hij niet degene die moeilijk deed. Hij was degene die niets deed. Ook al had ze hem wel een kans gegeven. Misschien moest hij zijn Magische kwaliteiten uit halen en een licht show maken. Of het licht van de zon proberen te verbuigen en er een galgje van maken. Dat hij de letters vormde met licht en dat zei dan zei van ja die letter of nee. Op het laatste zou hij dan die letters op de juiste plaats moeten zetten. Was dat een goed idee? Of zocht hij het nu zelf te ver… Dacht hij er te veel over na. Of deed ze echt gewoon moeilijk over een naam? Neen niet in zijn ogen, ze deed niet moeilijk… Hij zelf deed ook niet echt moeilijk. Ze hielden elkaar gewoon bezig toch… Ja je moest iets te doen hebben. Anders zou deze tijd ook maar gewoon verspilt zijn.
”Een naam van vier letters. Hm, ja, zelfs daar kan ik moeilijk over doen.’” Ergens deden die woorden hem pijn. Het leek echt alsof ze zichzelf verkeerd zag. Alsof ze zich niet goed voelde in haar vel. Wat wel pijnlijk leek. Het klonk ook alsof ze eenzaam was. Alsof ze iets miste dat ze lang geleden had verloren. Had ze misschien geen naam? Was ze haar naam lang geleden verloren? Was het daarom dat ze het niet wilde of kon vertellen? Neen anders had ze hem geen kans gegeven om haar naam te achterhalen. Trouwens ze had net gezegd ‘Een naam van vier letters.’ Het was dus een korte naam dat ze had. Misschien kon hij er toch een galgje van maken. ”Eerlijk. Je vraagt het je af, niet?” Hij kwam weer recht en richtte zijn blik weer op haar. Hij liet zijn ene arm rusten op zijn knie. Terwijl de ander zijn lichaam vanaf de grond steun gaf. Hij keek haar recht aan in die rode ogen van haar. Ogen van een demon… dat zouden sommige mensen misschien wel zeggen. Toch hij zag ze net iets anders. Er leek zelfs verdriet in te zitten. Hij haalde zijn schouders op. Vroeg hij het zich echt af wat haar naam was… ”Niet echt neen.” Zei hij rustig terwijl hij haar nog altijd recht aankeek. Zo zou ze ook weten dat hij de waarheid sprak. ”Het maakt me niet zo veel uit of ik je naam nu wel of niet weet.” Hij schonk haar een lichte glimlach. Zijn stem was serieus… Hij meende dan ook elk woord dat hij zei. ”Jouw naam behoort alleen toe aan jou en het is dus ook je eigen keuze aan wie je hem schenkt of niet.” Hij stopte even. ”Of ik je naam nu wel of niet ken. Welk verschil zou het maken? Het zijn maar een paar letters aan elkaar geplakt en voor mij is dat niet het belangrijkste.” Hij bleef haar nog even aankijken en draaide zijn blik toen langzaam weg. Terwijl hij het water volgde, vervolgde hij zijn woorden. ”Je naam is niet wie jij bent. Het maakt je niet tot wie je nu bent. Het zijn je acties die dat beslissen en dat is wat belangrijk is.” Normaal was hij niet zo serieus. Hij draaide zijn hoofd weer om en legde zijn arm in zijn nek. ”Tenminste voor mij…” Zei hij glimlachend.

Niemand kreeg haar naam zomaar, niemand. Er waren dagen dat ze haar naam gaf, maar niet zonder eerst de naam van de persoon voor haar te hebben. Je kan je naam wel geven, maar voor je het weet, gaf je je naam aan de verkeerde. Het was misschien maar een naam, je kon een hele hoop doen als je iemands naam had.
”Niet echt neen.” Gaf de jongen als reactie op haar vraag. Ze wilde hem zo geloven, hij zag er niet uit als iemand die zonder reden zou liegen, toch was er iets aan hem.. Iets wat haar helemaal niet beviel. ”Het maakt me niet zo veel uit of ik je naam nu wel of niet weet.” Hij gaf haar een lichte glimlach, maar er veranderde niks in haar blik, alsof ze hem niet eens hoorde. Niemand was zo makkelijk, toch? ”Jouw naam behoort alleen toe aan jou en het is dus ook je eigen keuze aan wie je hem schenkt of niet.” De jongen hield zijn mond even. Ze geloofde geen woord wat hij zei, maar wist ergens ook dat hij de waarheid wel degelijk sprak. ”Of ik je naam nu wel of niet ken. Welk verschil zou het maken? Het zijn maar een paar letters aan elkaar geplakt en voor mij is dat niet het belangrijkste.” Ze knikte kort, de eerste beweging die ze maakte sinds hij was begonnen met praten. Ze voelde er niet meteen veel voor hem te geloven, maar accepteren wat hij zei was al een goed begin. Tenminste in haar ogen.
De jongen wende zijn blik even weg, een moment waarop zei kon laten bezinken wat hij zei. Ze wilde het niet graag toegeven, maar als de jongen de goede woorden koos, haar wist te overtuigen van zijn woorden, dan was de kans groot dat hij toch de naam kreeg die ze hem eigenlijk niet wilde geven. Onbewust deed hij precies wat ze van hem wilde. Ze had gezegd dat ij haar naam moest verdienen en als hij haar ko overtuigen dat zijn woorden de waarheid en de waarheid alleen waren, deed hij dat.
”Je naam is niet wie jij bent. Het maakt je niet tot wie je nu bent. Het zijn je acties die dat beslissen en dat is wat belangrijk is.” Hij keek haar weer aan en legde zijn arm in zijn nek, terwijl hij glimlachend zei: ”Tenminste voor mij…” Ze sloot haar ogen en lachte kil. ‘Juist.’ Was alles wat ze zei op zijn woorden. Ze sloot haar ogen en liet zich op haar rug vallen. Ze opende haar ogen en keek naar de donkere wolken die behoorlijk snel voorbij kwamen.

‘Verdomme, luister nou eens naar je moeder.’ Tári keek haar vader kwaad aan. Wilde hij nou echt dat hij naar dat mens luisterde? Zelfs na alles dat hij zelf ook toegeven had? ‘Wat? Maar..’
‘Geen gemaar, jongedame, je gaat nu naar je moeder toe en doet wat ze je zegt.’ Geen tegenspraak, dat was duidelijk. Ze slikte even en knikte. ‘Ja, wat?’ Ze beet op haar lip. Wat was er met hem gebeurd? Hij stond toch aan haar kant? Ze keek op. ‘Ja, vader..’ De man draaide zich om en liep mompelend de kamer uit. Tári keek hem pijnlijk na. Stond, ja.. Het was duidelijk dat haar moeder hem zo ver had gekregen om aan haar kant te komen staan.
Ze draaide zich twijfelend om en keek naar de gang. Ze haalde diep adem en liep de gang op, richting de woonkamer, waar haar moeder kwaad heen was gelopen toen ze haar zin niet gekregen had, alsof dat mens een kleine kleuter was dat begon te schreeuwen als het geen lolly kreeg. Ze bleef twijfelend in de deuropening van de woonkamer staan. Haar moeder zat met een kop in haar handen door het ruim te staren. ‘Moeder?’ De vrouw siste tussen haar tanden en keek over haar schouder naar aar dochter, om daarna weer naar buiten te staren. ‘Ik had nooit moeten beslissen je broer weg te geven.. Hij was een goede zoon geweest.’ Een steek ging door Tári’s hart. Ze hield niet van de vrouw, wilde haar het liefst uit haar leven hebben, maar toch kwetste het haar. Het bleef haar moeder.. De vrouw draaide zich angstaanjagend langzaam om en kwam met kalme passen op haar dochter afgelopen. Tári bleef in de deuropening staan en zette haar nagels in haar hand, zodat ze geen stap achteruit zou zetten. Was ze bang voor de vrouw? Eigenlijk wel, ja. Haar moeder zette in haar weg naar Tári, de kop op de tafel. Ze pakte et gezicht van haar dochter in haar handen en haar stem klonk ijzig kil toen ze siste: ‘Ik wil je voorlopig niet zien. Je eet vanavond niet mee.’ Tári sloeg haar ogen neer en knikte. ‘Natuurlijk, moeder.’ De vrouw liet haar los en zodra ze kon draaide ze zich om en liep rustig naar de deur toe. Ze hoorde de stemmen van haar ouders en voordat ze de deur dichtsloeg, hoorde ze dat ze ruzie kregen. Ze bleef even voor de deur staan, en liep toen naar de steeg toe, waar ze wist dat Damian zou zijn.

Ze sloot haar ogen en zuchtte even. ‘Ik weet niet of je daar gelijk in hebt..’ Ze merkte dat ze haar nagels weer in haar hand had gezet en zei zacht: ‘Tári. Tári Nemisis Chronos om precies te zijn.’ Ze ging in een soepele beweging rechtop zitten. ‘Ik ben niet trots op mijn naam, zal ik ook nooit worden. Je hebt geen idee hoeveel vervloekingen er aan een naam kunnen hangen.’ Haar stem klonk rustig, maar haar ogen lagen vol haat.