Te moe om nog langer op zijn benen te blijven staan, gaf Alayta zich over aan de zwaartekracht en liet zich achterover in de sneeuw op de grond vallen. Zijn armen belandde horizontaal naast hem in de koude witte deken. Zijn ademhaling was diep en zijn hart klopte sneller dan normaal. Ondanks dat zijn lichaam was opgewarmd door de inspanning van nog geen minuut geleden, kon hij de koude sneeuw aan zijn handen -die de bescherming van handschoenen miste- voelen knagen. De jongen liet zijn ogen dicht vallen en nam een moment om tot rust te komen. Hij kon de wind zachtjes door de bomen van het duistere bos horen waaien, een warme vloeistof van zijn voorhoofd langs zijn slaap omlaag voelen krabbelen en het klapwieken van vleugels dichter en dichter bij horen komen tot het uiteindelijk vlak naast hem stopte. Alayta opende zijn ogen weer en liet zijn hoofd iets opzij vallen. Zijn rode ogen ontmoette twee zwarte kraaloogjes van een grote zwarte raaf. De vogel hield haar kopje ietwat scheef alsof ze niet begreep waarom hij daar zo lag, terwijl ze zich in werkelijkheid eerder afvroeg of hij wel oké was. De jongen liet een klein glimlachje door zijn bijna emotieloze masker heen breken en stak zijn hand uit naar de raaf om haar kopje te aaien. De zwarte vogel gaf zich over aan het korte moment van affectie voor ze besloot dat alles in orde was en terugkeerde naar het luchtruim. Hij keek Muninn na terwijl ze twee rondjes boven hem maakte en vervolgens tussen de bomen verdween.

De jongen liet een diepe zucht over zijn lippen rollen en ging overeind zitten in de sneeuw. Met het verband dat hij altijd zonder reden rond zijn polsen en een gedeelte van zijn onderarmen gebonden had, ging hij langs zijn voorhoofd om het bloed ervan af te vegen. Daarna duwde hij zijn korte oranje lokken haar aan de kant zodat ze niet te erg in de wond gingen prikken. Dat zou alleen maar irritatie teweegbrengen.
Nog voor hij zichzelf weer op zijn benen hees, liet Alayta zijn rode ogen door zijn omgeving heen gaan.  De dag was nog altijd jong, hoewel de zon al een tijdje geleden boven de horizon uit was komen krabbelen. Maar door de duisternis van het bos was het net alsof de tijd wat achter liep. Hij zag de zon altijd graag opkomen. Of het nou midwinter of midzomer was, hij was vrijwel altijd eerder dan of tegelijkertijd wakker met die grote vuurbal. Zo ook vandaag. Voor een groot deel was het gewoonte om zo vroeg al wakker te zijn. Zijn vroegere mentor zou zo een mes in zijn rug steken mocht hij weer eens niet willen opstaan. Dat was ook een van de redenen waarom hij tegenwoordig zo’n lichte slaper was. Er was ook nog dat andere, kleinere deel en die deed het gewoon puur voor het uitzicht en plezier.

Bijna geheel op gevoel en met wat kennis van de omgeving, maakt de jongen zijn weg richting de waterval. De sneeuw knisperde zachtjes onder zijn voeten, maar buiten dat bewoog hij zich vrijwel geruisloos voort. Ergens achterin zijn hoofd was hij zich ervan bewust dat hij niet alleen was. Zijn twee raven volgde hem altijd vanuit de schaduwen en hielden een oogje in het zeil. Na zijn smaak waren de twee wat té beschermend geworden naar hem, maar hij kon het ze niet kwalijk nemen. Na dat hele incident en de dood van zijn beste vriend was het begrijpelijk.
Een omgevallen boom blokkeerde zijn weg en vroeg even om aandacht, maar zodra hij eroverheen was liet hij zijn gedachten niet meer terug gaan naar waar ze eerder waren geweest. Die herinneringen waren te pijnlijk om zomaar omhoog te halen dus stopte hij ze ver weg.

Een diep geruis vulde zijn oren en al snel kwam de waterval in zicht. Het was een prachtig gezicht: een witte deken van sneeuw omringende de waterval en de kleine stroom water. Een gedeelte van de waterval stroomde ongestoord door, maar aan de randen ervan had ijs zich opgehoopt op de rotsen en waren de kleine zij stroompjes bevroren. Bijna alsof de tijd daar was stopgezet. Ook het meeste water rond de oevers was bevroren. Behalve op de plek rond de waterval waar het water te actief was om te bevriezen bij deze temperaturen.
Alayta trok zijn zwarte katana uit de schede en gebruikte het om het ijs aan de oevers te breken. Vervolgens wikkelde hij een stuk van het verband rond zijn pols los en sneed er een stukje vanaf langs de scherpe kant van zijn zwaard. Dit stukje hielt hij in het ijskoude water om het vervolgens te gebruiken om zijn gezicht en de wond op zijn voorhoofd schoon te maken. Het was misschien niet ideaal –en niet te vergeten ijskoud, maar het was beter dan niets. Hij haalde hij de rest van het verband rond zijn pols los en bond dat rond zijn voorhoofd. Niet al te strak maar zeker niet te lost. Tenslotte diende het alleen maar om het bloeden te stoppen. Hoofdwonden bleven graag voor een lange tijd door bloeden als je er niets aan deed.

Een zwaar krassend geluid trok zijn aandacht nog voor hij weer rechtop kon gaan staan. Alayta keek op en zag een van zijn raven –hij meende Huginn- verschijnen. Zodra de twee oogcontact maakte, was de raaf weer stil, wetende dat zijn boodschap duidelijk was: ze waren niet meer alleen. Een aantal vragen gingen door Alayta zijn hoofd heen terwijl hij zijn katana weer opborg. Maar bovenal vroeg hij zich af of het dat beest weer was dat hij eerder vandaag ook al was tegen gekomen… Al te veel tijd nam hij niet om hierover na te denken en draaide zich om. Hij klom de eerste de best boom omhoog die hij tegenkwam en waar hij in kon klimmen. Noem hem gestoord om met zijn lengte van 1.90 een boom in te klimmen, maar de meeste wezens en zelfs mensen kijken negen van de tien keer niet zonder reden omhoog. Hier deed hij dus zijn voordeel aan. Alayta trok de capuchon van zijn zwarte vest over zijn hoofd om zijn oranje bos haar te verbergen en wachtte af. Tegen alle verwachtingen in verscheen er een meisje in plaats van het beest dat hij had verwacht. Ietwat verbijsterd keek hij toe hoe ze een sigaret en aansteker uit de binnenzak van haar vest toverde en rustig ging staan roken. Voor een tijd bleef hij daar gewoon zitten kijken. Niet zeker over wat te doen. Maar uiteindelijk besloot hij toch om zijn aanwezigheid bekend te maken. Ondanks een afkeurde blik in de ogen van Huginn die naast hem in de boom was komen zitten. ”A beautiful day to be outside, isn’t it?” sprak hij, zijn woorden neutraal en zonder enige informatie van emoties.



Beetje afgeraffeld einde...
Anyway, excuses for the long wait. Zat nogal met mezelf en RL in de knoop dus vandaar dat het wat langer duurde.
Ondanks dat is de post toch wat langer geworden dan ik had gewild...