Het was al laat in de avond en Revon was zijn zowat dagelijkse avondwandeling aan het lopen. Normaal ging hij altijd naar de ruïnes van het oude schoolgebouw en dan weer terug, maar dit keer besloot hij om verder te gaan dan dat punt. Sinds hij alle tijd had, was er ook geen druk om zo snel terug te keren. Met een best stevig tempo liep hij richting het bos. Omdat het herfst was, was het al een stuk donkerder dan anders. Er waren een hoop sterren aan de hemel te zien die Revon's aandacht trokken, hij had eigenlijk nooit gerealiseerd hoe mooi ze waren. Een zacht herfstbriesje kwam op en blies wat blaadjes langs hem heen, dat gaf hem een kalm gevoel.  Het had al een paar dagen niet geregend, dus de grond, de bladeren en de lucht waren droog. Een perfect herfst seizoen, volgens hem. Nadat hij de ruïnes gepasseerd had, kwam hij in voor hem onbekend terrein, omdat hij nog maar kort op de Starshine Academy heeft gezeten.
Voorzichtig liep hij voort. Hij kon maar weinig zien, hij had dan ook geen vorm van verlichting bij en een lichtgevende magie zoals vuurmagie beheerste hij ook niet. Toch kon hij nog redelijk makkelijk vooruitkomen, door middel van zijn kleine affiniteit voor aardmagie. Hij "scande" het terrein om zich heen om deuken en andere hindernissen te detecteren zodat hij niet ergens over kon struikelen.
"Was ik maar bij de academie gebleven, dit is eigenlijk een beetje te veel van het goede." dacht hij bij zichzelf. Plotseling hoorde hij in de verte het geluid van vallend water. Hij bedacht dat het een waterval was en besloot om erop af te gaan, in plaats van doelloos rond te lopen. Hij ging van het pad af en liep tussen de hoge bomen en struiken door. Hij bleef per ongeluk haken aan een van de vele boomtakken, waardoor er een stukje van zijn kleren afscheurde. Hij had zich onnodig in een paar moeilijkheden laten belanden realiseerde hij.
Het was onderhand al middernacht toen Revon eindelijk bij het water terechtkwam. Het was een waterval, zoals hij gegokt had. Hij kon er helaas niet veel van zien. Hij besloot om op een van de stenen die bij de waterval lagen even te gaan rusten, hij was dan ook erg moe. Moeizaam beklom hij een paar stenen en legde zijn hoofd voorzichtig erop neer. Hij keek uit op de heldere avondhemel en verzonk in gedachten. Het serene geluid van de waterval maakte hem dromerig. Langzaam vielen zijn oogleden dicht en zonk hij in een diepe slaap.

Met een licht verwrongen glimlach baande Avalanche zich een weg door het grote gebouw van de academie. Haar ogen waren gericht op elk donker hoekje van het grote gebouw en ze zette zich schrap voor wat zich daar eventueel verschool. Toen er echter vrij duidelijk werd gemaakt dat er zich daar niks bevond, haalde Avalanche opgelucht adem. Avondwandelingen waren nooit haar favoriete bezigheden geweest. Ze bleef deze avond echter alleen maar aan haar moeder denken en wilde haar gedachten even op een rijtje zetten. In haar zaal was het te druk. Leerlingen die nog niet wilden gaan slapen domineerden heel de slaapzaal, waardoor het voor haar een erg drukke boel werd. Ze voelde zich vrijer als ze zich gewoon kon terugtrekken in een omgeving waar niemand anders zich bevond.
Het zwakke maanlicht scheen op haar neer terwijl Avalanche zich een weg baande over het grote grasveld. Ze wilde wat verder gaan dan het grasveld alleen en besloot dus om de omgeving wat te onderzoeken. Ze had in één week tijd wel een beetje meer gebieden kunnen ontdekken hier op Starshine, maar er waren nog veel gebieden die een raadsel voor haar waren. Ze wist echter wel dat zich hier vlakbij een waterval bevond en besloot dan ook om daarnaartoe te gaan. Het was immers een rustig plaatsje waar ze even alleen kon zijn om haar gedachten te ordenen.
Met stevige passen liep Avalanche snel over het veld. Ze had het onaangename gevoel dat ze bekeken werd langs alle kanten. Ze probeerde dit gevoel echter te verdoezelen door aan haar grote broer te denken. Deze zou haar vast wel beschermen. Niet alleen fysiek, maar ook in haar gedachten was hij er voor haar. Hij zou ervoor zorgen dat als het moment daar zou zijn en iemand zich gestoord zou gedragen tegenover haar, zij zichzelf zou kunnen beschermen en hij de juiste bemoedigende woorden in haar oor zou toefluisteren. Het gaf haar dan ook genoeg kracht om zich te begeven over dit kleine veldje, waar het maanlicht de oppervlakte gelukkig genoeg bescheen voor haar om ook daadwerkelijk iets te kunnen zien.
Het geluid van de waterval trok haar aandacht algauw. Met stevige passen liep Avalanche naar voren, daarbij niet echt lettend op de omgeving. Langs zich af zag ze een paar stenen. Als ze die nu zou beklimmen, zou ze misschien een mooi plekje kunnen vinden. Avalanche besloot te doen wat ze dacht en algauw was ze naar boven aan het klimmen. Haar rug plakte van het zweet toen ze uiteindelijk een paar stenen had beklommen. Ze wilde net opnieuw een stap zetten toen ze iets tegen haar voet voelde. Haar reactievermogen was niet snel genoeg en met een kreetje viel Avalanche over het obstakel heen naar voren, recht met haar hoofd tegen het randje van een nabij liggende steen aan. Een beetje duizelig deed ze haar hoofd omhoog en keek achter zich.. waar ze vervolgens een lichaam zag liggen.

Revon was per ongeluk diep in slaap gevallen midden in een bos, wegens extreme moeheid en het kalme geluid van een waterval naast hem. Hij droomde over het bevechten van de dark magician die jaren geleden zijn familie helse schade aan had gedaan. Helaas kon hij de magician elke keer niet verslaan, ook al was het in zijn eigen droom. De magiër schoot een dodelijke spreuk af op Revon's zij. Hij schrok wakker en merkte dat hij daar ook echt wat voelde. Een gestalte dat hij niet goed kon zien was vermoedelijk tegen hem aangebotst en met een kreet gevallen. Revon knipperde even met zijn ogen om goed bij zinnen te komen. Hij hief zijn hoofd voorzichtig op en zocht naar het gestalte. Het voelde niet gevaarlijk aan dus hij bleef tamelijk rustig. Hij had het gestalte gesignaleerd maar hij kon nog steeds niet veel opmaken door de donkerte. Het leek op een mens, vermoedelijk een vrouw. Hij schakelde over op verbale communicatie, wat in dit geval het handigst was. "Hallo daar" floepte eruit met een nog slaapdronken stem. Hij probeerde op te staan maar wankelde en verloor zijn evenwicht. Onfortuinlijk genoeg slipte hij achteruit, over de rand, recht het bassin van de waterval in. Het water voelde drassig aan, ook was het ijzig koud. In een vlotte beweging wendde hij zich naar het land en greep zich eraan vast. Zijn druipnatte kleren maakten zijn bewegingen zwaar. Hij liet een kleine zucht en beklom langzaam de stenen weer naar boven. Hij was nu wel nieuwsgierig geworden naar de persoon. Hij vroeg zich af wat dit persoon hier deed zo laat op de avond nog. Veel mensen vonden het te eng en te donker om op dit tijdstip nog buiten te zijn, laat staan een wandeling door het bos te maken.

Pijn. Dat was het enige waaraan Avalanche kon denken terwijl ze achter zich geluid hoorde. Ze probeerde om overeind te gaan zitten. Ze legde haar hand tegen haar voorhoofd aan en voelde iets aan haar vingertoppen. Langzaam streek ze een beetje opzij, waardoor het plakkerige gevoel aan haar vingertoppen erger werd. Toen ze haar vingers terugtrok en ze in het vage maanlicht kon bekijken, concludeerde ze dat het bloed was.
Haar kloppende hoofd negerend keek Avalanche opzij toen ze een geluid hoorde wat duidde op plonzend water. Op handen en knieën kroop ze dichter naar het geluid toe. Haar wenkbrauw schoot in de lucht toen ze een figuur op zich af zag komen.
‘Hallo,’ zei ze traag, alsof ze in haar hoofd met heel veel dingen bezig was in plaats van zich echt op de persoon te richten. Dat was misschien ook wel zo, aangezien haar kloppende hoofd de aandacht van de persoon flink afleidde.
Met veel moeite kwam het meisje overeind. Ze wankelde lichtelijk onder de pijn, maar het was nog doenbaar om te staan. Ze had gemerkt dat haar stem niet echt meer helder had geklonken toen ze traag het woordje had uitgesproken wat nog meer op haar aanwezigheid duidde dan dat al het geval was.
Toen de pijn een beetje meer afnam, observeerde ze de persoon voor zich. Ze voelde haar wangen rood kleuren toen ze merkte dat het een jongeman was. Ze was niet echt goed in sociaal contact, al zeker niet met personen van het andere geslacht. Ze zag dat het water van hem droop en kwam er nu een beetje achter waar het plonzende geluid van daarnet vandaan kwam. De jongen was hoogstwaarschijnlijk in het water gevallen.
‘Ik kom van de planeet Razen,’ zei ze, de woorden traag uitsprekend. ‘Moet ik je een beetje drogen?’
Ze voelde hoe haar wangen weer rood werden. Het leek dan ook zo’n rare vraag. Ze kenden elkaar nog niet eens. Verlegen keek ze hem aan, daarna weer zwijgend. Ze was alleen een prater als ze zich op haar gemak bij iemand voelde, wat bij de jongeman zeker niet het geval was.
Een druppeltje bloed gleed traag naar beneden, langs haar wang naar haar kin af. Avalanche veegde de druppel gauw weg voor de jongeman het zag en er vragen over zou stellen.

Eenmaal boven op de rotsen gekomen, liet Revon een klein zuchtje. Hij hoorde een onzekere begroeting uit een richting komen. Hij richtte zich naar het geluid toe en zag een persoon op de grond liggen, die moeizaam probeerde om op te staan. Hij gaf ook maar een begroeting terug. Hij besloot om haar uit haar zelf op te laten staan, sinds hij nog niet wist wie ze was. Toen ze was opgestaan, observeerden ze elkaar.  Het was een meisje met lichtbruine(?) haren. Hij kon zien dat ze rood opgloeide, was er iets mis? Vervolgens zei ze traag: “Ik kom van de planeet Razen, moet ik je een beetje drogen?” Revon moest even nadenken om deze vraag helemaal goed te begrijpen, hij was onderhand al weer vergeten dat hij helemaal nat was. Hij keek haar even aan en had eigenlijk al wel door dat ze zich niet zo op haar gemak voelde. Hij snapte dat ze het niet raar bedoeld had. “Uh.. Dat hoeft niet hoor.. Misschien kun je wel een kampvuurtje maken? Ik kan nauwelijks zien.” Zei hij op een aardige toon. Revon besloot om zich voor te stellen. “Ik heet Revon en kom van de planeet Cassia.” Hij keek naar de avondhemel om een beeld te krijgen van wat de tijd was. “Wat doe je hier eigenlijk nog zo laat, was je ook een avondwandeling aan het maken?”  

Revon voelde zich vreemd genoeg wel op zijn gemak bij het meisje. Misschien kwam het omdat zij zelf wat onzekerder over haar zaak was. Ook had hij het gevoel dat ze misschien wel vrienden konden worden, ze leek erg aardig. Een koel briesje kwam op en schudde Revon uit deze gedachtegang. Hij stopte zijn volle aandacht weer bij het meisje en wachtte op haar antwoord.

Avalanche haalde opgelucht adem toen ze merkte dat de jongen de vraag helemaal niet vreemd vond en hem juist netjes beantwoordde. Dan had ze toch niks fout gedaan. Ze knikte, maar dat kon de jongen misschien niet zo goed zien. 'Is goed,' antwoordde ze toen, waarna ze vervolgens opzoek ging naar een beetje hout dat ze kon gebruiken voor het kampvuur. Ze hoorde ondertussen zijn naam en waar hij vandaan kwam. Hij stelde ook nog een vraag. Avalanche voelde paniek opkomen. Met haar broer en vader kon ze goed sociaal omgaan, maar niet met andere mensen. Ze was blij dat ze tot nu toe al een paar woorden had gezegd. Haar verlegenheid kwam opgespeeld en een beetje twijfelend stond ze daar. Om zichzelf toch een houding te geven begon ze wat hout bijeen te sprokkelen en gooide deze op een stapel, waarna ze zacht vuur van haar hand liet schieten en zag hoe de houtblokken vuur vatten. Revon. Dat was zijn naam. Moest ze nu ook haar naam zeggen? Oh, ze was hier zo onhandig in! 'Zoiets,' beantwoordde ze zijn vraag dus vaag, waarna ze naar het vuurtje keek en haar handen opstak om te voelen of het wel warm genoeg was. Toen dit het geval was, liet ze zich langzaam zakken op de grond. Ze stak haar handen op naar het vuur om deze te verwarmen. 'Ik heet Avalanche.' Het was zo zacht uitgesproken dat ze niet wist of hij het überhaupt wel gehoord zou hebben. Ze wilde bijna 'ik kom van Razen' zeggen, maar besefte net op tijd dat ze dit zojuist wel had laten weten toen ze een opmerking had gemaakt over het opdrogen van hem. Ze sloeg haar armen een tikkeltje ongemakkelijk om haar benen heen en keek Revon daarna kalm aan. 'Wat doe jij eigenlijk hier?' Haar stem klonk zacht en ze kon zichzelf wel vervloeken toen ze weer een rode kleur over haar wangen voelde verspreiden. Haar ogen gleden langzaam van het kampvuur naar hem. Ze voelde een goed gevoel door zich heengaan toen ze besefte dat ze al meer woorden tegen hem had gezegd dan dat ze in één dag had gesproken tegen diegene die haar naar haar shuttle had begeleid. Daar had ze alleen korte knikjes naar gegeven, van verlegenheid niks durvend te zeggen tegen haar. Voorzichtig schoof ze een beetje opzij, alsof ze uitnodigend plaats wilde maken voor Revon. En misschien, ergens diep in haar hart, was dat ook wel zo.

- Meh.. Slecht xD

Het meisje antwoordde nogal vaag toen Revon zijn naam had gezegd. "Zoiets" kreeg hij te horen. Hij vond het nogal amusant om iemand anders onzeker te zien zijn en dan te bedenken dat hij zelf ook zo is. Hij glimlachte, echter kon je dit niet zien door het verband dat om zijn gezicht zat gewikkeld. Hij vond het apart dat het meisje er nog niks over had gezegd, de meesten waren gelijk al nieuwsgierig, onfortuinlijk genoeg voor Revon. "Misschien is ze er te onzeker voor.." dacht Revon bij zichzelf.
Ze hield haar handen bij het vuur en verwarmde het. Vervolgens zei ze zacht: "Ik heet Avalanche." Het was zo zacht uitgesproken, dat Revon het bijna niet kon verstaan, ook al was hij aardig goed in luisteren. "Avalanche" herhaalde hij in zijn hoofd om het te bevestigen.
Ze schoof voorzichtig op zij. Revon begreep dat ze hem uitnodigde om naast haar te komen zitten. Rustig liet hij zich zakken op de stenen. Hij hield zijn handen boven het flakkerende vuur en genoot van de warmte die het af gaf. Eventjes viel er stilte. Als hij niks zou zeggen, zou zij dat dan ook niet doen? Revon merkte op dat hij haar nog nooit in de school en op het schoolterrein had gezien en vroeg vriendelijk: "Ben jij ook nieuw hier?" Zelf zat hij namelijk nog maar een korte maand op de school. Hij merkte dat het steeds kouder werd. Hij schoof dichter en dichter bij het vuurtje. Door te vlot te bewegen raakte hij per ongeluk de schouder van het meisje aan. Nu gloeide hij zelf op, alleen kon je dat niet zien door het verband, alhoewel zijn pupillen erg groot waren. Revon had al voor een lange tijd geen bijzonder goede gevoelens van elk soort voor mensen gehad, omdat hij graag puur in solidariteit leefde. Hij voelde toch dat het in deze zaak anders zat, echter kon hij niet vatten waarom.

Het ongemakkelijke gevoel dat zich in haar verspreidde toen hij naast haar ging zitten, werd nog groter dan het daarvoor al was. Haar pupillen hadden zich angstig verwijd, alsof de jongen haar iets aan zou doen. Ze wist zelf ook wel dat dit onzin was en probeerde deze gedachte dan ook vooral uit haar hoofd te bannen. Haar blik gleed echter wel opzij. Ze checkte kort of hij al dat niet te dichtbij kwam. Toen pas merkte ze het verband rond zijn mond op. Had dat er al eerder gezeten? Ze had het helemaal niet opgemerkt! Ze besloot echter om er geen vragen over te stellen en zich gewoon op het vuur te concentreren. 'Ja,' antwoordde ze kort op zijn vraag. Het was gelukkig een vraag waarin ze had kunnen waarnemen dat hij ook nieuw was, dus ze hoefde geen wederkerige vraag te stellen. Ze voelde een kleine schok door haar lichaam gaan toen ze de onverwachte aanraking voelde. Haar eerste reflex was om een klein beetje weg te schuiven. Ze probeerde vooral geen verontwaardigde blik te hebben, de jongen deed het immers niet expres. Tenminste, daar ging ze toch vanuit. Haar blik gleed kort naar Revon om te zien hoe hij reageerde op deze aanraking, maar hij leek het zelf niet eens door te hebben. Ze trok haar knieën beschermend voor zich op en sloeg haar armen om zich heen. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen, wist ook niet wat ze moest doen. Ze was totaal misplaatst in deze vorm van communicatie, zeker als het om aanrakingen ging. Bij haar broer en haar vader kon ze er zoveel beter op reageren. Ze probeerde echter wel een vraag te verzinnen die zinnig was én haar zou afleiden van dit vervelende, ongemakkelijke gevoel. 'Heb je het al wat warmer?' Avalanche was lichtelijk verbaasd door de vraag die haar lippen verliet. Het was er zo... sterk uitgekomen. Alsof ze niet meer verlegen was. De vreugde was echter van korte duur, want al snel kwam het gevoel weer opzetten dat haar verlegen maakte en ze keek gauw weg. Plots kwam haar een oprechte vraag te boven die haar op z'n minst even zou afleiden van de storm van gevoelens in haar binnenste. 'Is Cassia een mooie planeet?' Ze had het zacht uitgesproken, maar het kwam zeker nog wel boven het sprokkelende vuur uit en Avalanche draaide haar hoofd naar Revon, wachtend op antwoord.

Het was niet veel, maar het was een begin. Ze had al een paar woorden tegen Revon gesproken, al een hele prestatie. Nu moest ze nog zorgen dat ze meer aan hem kon vragen. Revon leek niet iemand te zijn die haar aanwezigheid niet op prijs stelde, dus dat was al een meevaller. Alleen moest ze langer bij mensen in de buurt zijn zodat ze ze kon vertrouwen en meer kon praten. Zou dat op deze school eindelijk veranderen? Misschien ontmoette ze wel iemand bij wie ze zich heel goed ging voelen. Ze moest toegeven dat ze het praten met een jongen makkelijker vond dan met een meisje. Met een meisje zou ze al helemaal verlegen zijn, maar dat kwam omdat ze naast haar moeder gewoon geen andere meisjes kende. Ze schrok toen ze een vraag hoorde. Ze had zijn uitleg over Cassia gemist! Als hij maar niks gemerkt had. 'Razen is een mooie planeet ja,' begon ze mee. Ze zocht naar woorden. 'Het is er... warm.' Meer wist Avalanche niet over de planeet te zeggen waar ze geboren en getogen was, stom genoeg. Blosjes waren verschenen op haar wangen en het liefst wilde ze weer terug naar haar slaapzaal gaan. Alleen was daar te veel lawaai om in slaap te vallen en iets tegen die meisjes zeggen durfde ze echt niet. Nee, dan kon ze hier beter met Revon blijven en hopen dat ze zich toch echt eens wat beter ging verwoorden. Ze keek opzij. Ze merkte op dat hij slaap had. 'Als je wil dat ik ga, moet je het zeggen. Ik kan misschien ook wel wat slaap gebruiken,' zei ze, ook al wist ze van zichzelf dat het een eeuwigheid zou duren tot ze in slaap zou vallen op die zaal, maar het ging om het idee. Ze richtte haar blik op Revon. Ze wachtte af op wat hij ging zeggen.

- Mijn post zo kort mogelijk houden is altijd moeilijk XD