Stabiliteit was altijd al zijn ding geweest. Hij had dan wel iets lossere gewrichten die makkelijk uit de kom schoten wanneer er teveel druk op werd gezet, maar hij was alsnog erg stabiel met zijn passen en zijn houding. Hij kon moeiteloos op één voet blijven staan zonder om te vallen of te wankelen, waar anderen dat maar moeilijk af zou gaan. Daarom was hij ook bij de ijsbaan te vinden, wachtend op een paar schaatsen. Schaatsen was één en al stabiliteit, het niet omvallen op het gladde ijs met slechts ijzertjes onder je voeten als ondersteuning. Hij kon niet zeggen dat hij eerder geschaatst had - immers woonde hij op Zuid-Erd, het op-twee-na warmste gebied uit het sterrenstelsel, maar hij was er wel benieuwd naar. Wat voor plezier vonden mensen erin, was het echt zo vermakelijk om over een ijsbaan te roetsjen en om te vallen?

Xavier zuchtte een wolk van condens uit en verstopte zijn kin verder in zijn grijze gebreide sjaal. Het was te koud voor zijn doen. Hij hield wel van een beetje kou, zeker omdat Zuid-Erd zo godsgruwelijk warm was, maar dit was té koud. Zijn zwarte leren jas hield hem niet warm en zijn grijze wollen handschoenen lieten meer kou naar binnen dan warmte te geven aan zijn handen. Hij vroeg zich tijdens het strikken van de veters van zijn schaatsen dan ook af hoe hij op dit idiote idee was gekomen. Hij had nog beter binnen kunnen zitten. Socializen deed hij toch niet en hij vermoedde nu al dat het schaatsen hem niet zó erg zou bevallen. Hij stond op van het bankje waar hij zijn schaatsen had aangedaan en liep lichtelijk instabiel naar het ijs toe op de twee ijzertjes. Hij stopte even voor het ijs en keek op naar de anderen die zich al op het ijs bevonden. Sommigen schaatsen met gemak rondjes, anderen hadden wat weg van penguins en weer anderen konden maar niet opstaan omdat ze om de minuut vielen. Xavier keek naar het ijs en zette voorzichtig een voet op het gladde ijs.

Dat was tot hij een tik op zijn schouder voelde. Hij trok zijn voet terug van het ijs, keerde zich een kwartslag en keek het onbekende meisje aan. Lichtgekleurd haar, twee verschillend gekleurde ogen, iemand die hij nog niet eerder had gezien op school. 'Zeg ehm... ik heb een weddenschap verloren, en ik moest aan iemand die ik niet ken vragen of die me wou helpen met schaatsen, sinds ik nog nooit op schaatsen gestaan heb.' vertelde ze hem. Xavier somde al twee keuzes voor zichzelf in zijn hoofd op: één, niet helpen en gewoon wegschaatsen of twee, wel helpen. Ergens lachtte hij zichzelf in zijn hoofd uit, omdat er van de tweede keuze nooit sprake was geweest. Hij koos er uiteindelijk altijd wel voor om onsociaal te zijn en geen hulp te bieden. Misschien kon hij dat nu veranderen, maar eerst wou hij wat lichtjes plagen. 'Ik ben geen weddenschap-materiaal.' zei hij en ging op het ijs staan, wat makkelijk ging dan hij verwacht had. Hij keek nog steeds naar Jodaline met een neutrale uitdrukking. 'Ik ben niet iemand die je aanspreekt omdat je toevallig een weddenschap hebt verloren en maar iemand voor even nodig hebt, om diegene daarna te vergeten.' Hahaha, nu kwam hij echt over als het gevoelige typje. Wat een grap. 'Dus waarom zou ik je moeten helpen?' voegde hij er nog aan toe.

Dit had je kunnen verwachten ;x Hij helpt niet zomaar iemand ~