Blij liep de jongen met grote passen wat rond. Hij kwam op het moment vrij kinderachtig over, met zijn kleurrijke kleding, brede glimlach en vrolijke tred. Hij moest zich inhouden niet te gaan huppelen, dan zou iedereen hem ook zo vreemd aankijken. Hij had zijn koptelefoon op en zong luidkeels de muziek mee, had zijn ogen gesloten. Hij was er niet van op de hoogte dat iedereen hem kon horen, zich irriteerden aan hem. Maar natuurlijk niet om het feit dat het vals was, zijn stem was vrijwel nooit vals dezer dagen. Hij had hem omgebogen, omgevormd tot een prettige zangstem. Enkel voor zijn moeder. Ondanks dat de vrouw hem vast en zeker nooit meer zou herinneren hield hij nog steeds van haar.
Het luidde gepraat, en stiekem soms geschreeuw, van kinderen overstemde zijn muziek. Hij pakte zijn koptelefoon vast met zijn beiden handen, legde hem in zijn nek. Zijn muziek had hij nooit zo hard staan, zijn gehoor was goed. Misschien een tikje gevoel door zijn ervaring met muziek. Hij keek om zich heen, zijn blik bleef hangen bij de kinderen. De kleuren van de koude delicatesse in de vorm van bolletjes op een hoorn trokken al snel zijn aandacht. Hij kreeg een schaapachtige glimlach op zijn gelaat. Maar hij mocht eigenlijk geen suiker binnen krijgen, niet meer dan nodig.
Ach, wat zou het. Dan zou hij maar een beetje overactief zijn de laatste uren. Kwam hij die tenminste ook heelhuids door. Hij had nu een tussenuur, twee eigenlijk. Dus had hij genoeg tijd om al de suiker uit zijn bloed te halen nadat het er eenmaal inzat. Hij wou ernaar toe lopen, maar werd tegengehouden door een ander geluid. Hij draaide zijn hoofd. Klein meisje op een bank, tas op grond met spullen die eruit waren gevallen. Behulpzame aard nam weer bezit van het en hij liep maar op haar af. Hij ging door zijn benen, begon de spullen bij elkaar te rapen. Vervolgens keek hij op. ‘Het is toch niet erg dat ik je help, of wel?’ glimlachte hij vriendelijk. Hij wist niet of mensen hier soms vriendelijke gebaartjes op prijs stelde, en daarom kon hij maar beter uitkijken voor het geval dat.

» Volgende wordt beter, hopelijk kun je er wat mee x')

Hij beet op zijn onderlip. Hij had altijd moeite gehad met het maken van beslissingen. Meisje helpen, of ijsje? Meisje of ijsje? Waarom rijmden die twee ook zo op elkaar?! Hij kreeg er gewoon hoofdpijn van. Oké, zijn moeder had altijd gezegd: eerst aan jezelf denken, daar kom je verder mee. Hoewel zijn zorgelijke aard altijd had gezegd: eerst denken aan de anderen om je heen. Ach, hij zou zich wel een weg banen door die schreeuwende kinderen. IJsje ging nu voor, kwam ook mede door het feit dat hij honger had. Met een zelfverzekerde blik liep hij met grote stappen op de kar af, duwde al de kinderen zo weg. Als hij iets wou in de vorm van zoetigheid, zou hij het ook krijgen.
Blij liep hij met zijn ijsje weg van de menigte. Een typisch kindje met zijn snoep. Hij was zestien, en gedroeg zich nog steeds zo. Men dacht altijd dat hij stil had gestaan in de tijd qua gedrag. Maar de waarheid was dat hij zich gewoon zo gedroeg omdat hij nooit een echte jeugd had gehad. En zich nooit zo had kunnen gedragen, omdat zijn moeder al snel last begon te krijgen van geheugenverlies. Hij werd gedwongen snel op te groeien, en zijn jeugd was hem dus een soort van ontnomen. En nu wilde hij die tijd van zorgeloosheid inhalen. En natuurlijk was het ook om zijn diepe verdriet te verbergen, maar dat had hij zover weg gedrukt dat hij het zich amper realiseerde.

Spullen onhandig bijeenrapen en in een tas proppen. Waarom was hij nou zo dom geweest om eerst aan een ijsje te denken? Hij glimlachte nogal beschaamd naar het meisje. ‘Maak je geen zorgen, ik zorg wel dat hij niet gaat druppen.’ Hij beheerste watermagie, wat inhield ijs. Dus kon hij er gemakkelijk voor zorgen dat het niet ging smelten. Maar ze leek niet echt blij met zijn hulp te zijn, zo spraken haar handelingen dan. Hij was geen expert in het aflezen van gevoelens bij mensen, maar deed wel zijn best omdat hij altijd behulpzaam wilde zijn. Misschien was er iets gebeurd? Dat haar nijdige blik continue op het ijsje was gericht had hij niet door, wat dat betreft was hij zo blind als maar kon.
Hij ging naast haar zitten. ‘Geen probleem, ik help graag,’ glimlachte hij blij. Zoals altijd de blijheid zelve. Het was dat zijn benen groot genoeg waren dat ze de grond raakten. Anders had hij een beetje dom met zijn benen zitten zwaaien als een klein kind. Hij was gewoon nog een klein kind, hoewel hij zo wel zijn volwassen trekjes had. ‘Moet je ook?’ Hij reikte het ijsje naar haar uit, maar was iets te enthousiast en duwde het zowat letterlijk in haar gezicht. Haar neus dus. Hij trok snel zijn hand terug. ‘Het spijt me! Ik wilde niet… Laat me je helpen.’ Hij beet op zijn lip, durfde eigenlijk niet echt iets te doen. Want erg goede zin leek ze nou ook weer niet te hebben, dus kon hij beter wachten tot zij liet zien dat ze wel geholpen wilde worden.

» Hier, ijs in je snufferd c:

Ze was boos. En niet zo’n klein beetje. Pas nu zag hij in dat hij haar irriteerde. Enkel met zijn uiterlijk al. En hij had haar genegeerd toen ze haar hoofd schudde, was te optimistisch geweest. Was er gewoon vanuit gegaan dat ze het vast wel zou willen. Want naïef als hij was iedereen in zijn wereld een fan van zoetigheid, net zoals hij. En het was te danken aan het feit dat hij nog niet zoveel op had dat hij nog niet hyper aan het rond springen was, wat haar waarschijnlijk ook zou irriteren. Maar hij wilde haar helemaal niet irriteren, hij wilde enkel en alleen helpen. En toch deed hij weer eens iets niet goed. Zijn blik dwaalde af naar onder, beet op zijn onderlip. Zelfs als hij eens probeerde te helpen was het niet goed, hij snapte deze hele wereld gewoon niet.
‘H-Het spijt me,’ kwam er zachtjes uit, durfde haar niet aan te kijken. Hij was altijd al bang geweest voor boze mensen, wist niet waarom. Altijd als zijn moeder boos was verstopte hij zich ergens in een hoekje, hopend dat ze zo snel mogelijk zou bedaren. Hij wist nooit wat hij moest doen, of zeggen als iemand boos was. Was gewoon bang dat hij een klap zou krijgen, vooral door al die woorden die zijn moeder vroeger altijd had gebruikt. Híj was het probleem, híj had ervoor gezorgd dat papa wegging, híj was ongewenst in de ogen van zijn vader. En toch hield ze van hem… Soort van. Hoewel het wel altijd leek alsof ze in huilen uit kon barsten als ze hem zag.
Hij keek op toen het ijsje uit zijn hand werd gerukt en hardhandig op de grond werd gegooid. Zijn ogen werden groter en zijn traanbuisjes begonnen over uren te maken. Zijn… IJsje… Ze had hem op de grond gegooid! Nu was dat arme ijsje helemaal vies en kon hij het niet meer eten. Hij keek op toen ze weer wat zei. Hij perste zijn lippen zo hard op elkaar dat ze begonnen te trillen. Hij deed zijn best zijn tranen in te houden. Hij herstelde zich een beetje, maar het leek nog steeds alsof hij ieder moment kon gaan huilen. ‘Nou…’ begon hij zachtjes, ‘Met dat ijs op je neus stiekem wel.’ Hij reikte een hand naar haar uit, duwde zijn wijsvinger tegen haar neus. ‘Ik haal het wel eventjes weg,’ fluisterde hij zachtjes. Hij haalde zijn hand weer terug, keek toe hoe het ijs als een sliert zijn vinger volgde en liet het vervolgens op de grond vallen. ‘Ach, nu is het ijs tenminste wel herenigd.’ Hij wreef met een hand in zijn oog. Het was kinderachtig om te gaan huilen om een ijsje, maar hij had er zo naar uitgekeken.

Het verbaasde hem echter dat ze niets deed wanneer hij haar… Hielp. Als je het al zo wilde noemen. Ze bleef gewoon zitten, liet hem zijn gang gaan. Aan de ene kant was het een schrale troost voor het ijsje. Het arme ding had nog een heel leven voor zich gehad – Nou, een leven waarin het opgegeten werd. Opgelikt. Of hoe je het ook wilde noemen. Maar dan was het tenminste niet verspild aan die vieze grond. Als hij nou een echte man was geweest was hij vast boos op haar geworden. Maar hij kon niet boos op haar zijn. Ze had het recht gehad om het op de grond te gooien, vooral nadat hij het zo nodig in haar gezicht had moeten duwen. Het was zijn eigen schuld, hij had het ernaar gemaakt.
Hij had zijn blik al afgewend, maar kon het niet laten om zijdelings naar het meisje te kijken. Wacht… Lag het aan hem of moest zij nou ook bijna huilen omdat hij bijna moest huilen? Overgevoelig persoon? Nee. Dat was het laatste waarvoor hij haar aanzag. Anders had ze nooit gedurfd dat ijsje op de grond te gooien. Maar waarom moest ze dan wel… Bijna huilen door hem? Hij had eerder verwacht dat ze hem ging uitlachen, simpel weg omdat hij zich als een mietje gedroeg.
Hij grinnikte zachtjes. ‘Oké, ik zal niet gaan huilen,’ beloofde hij haar met een hese stem, ‘Maar dan moet jij mij dat ook wel beloven.’ Hij trok met moeite zijn mondhoeken omhoog, glimlachte naar haar. ‘En geldt dat aanbod nog van dat ijsje? En excuses aanvaart.’ Hij zweeg eventjes, keek naar het ijsje dat daar maar op de grond lag. ‘Maar mag ik je wat vragen?’ vroeg hij zachtjes, nog steeds starend naar de grond, ‘Wat is je naam eigenlijk?’

» Sorry, wist eventjes niets meer c:
» Hopelijk kun je er wat mee ^w^

Haar enige antwoord op zijn woorden was een knikje. Uit de eerste had hij wel kunnen halen dat er ook iets van een bedankje achter zat, herkende de houding van het meisje ergens vaag van. Maar hij wist zo één twee drie niet waarvan. Ach, als hij het niet meer wist, zou het ook niet zo belangrijk zijn. Maar dat had hij vaker gedacht en dan bleek het uiteindelijk toch belangrijk te zijn. En zijn moeder… Zij was het perfecte voorbeeld. Zij was alles vergeten, en naar zijn mening waren er zoveel belangrijke dingen die ze vergeten. Waaronder hem. En zelfs zijn zangstem, waarvan hij eerst nog zo overtuigd van was geweest dat ze hem nooit maar dan ook nooit zou vergeten. En toch was het onmogelijke gebeurd. Ze was hem vergeten, alles aan hem. Inclusief zijn zangstem.
‘Luca McCain is de naam,’ glimlachte hij, ‘Je hebt een leuke naam.’ Als hij het zich goed herinnerde betekende Wren in het Engels winterkoninkje, wat dan weer een vogelsoort was. Het kon ook nog prima dat het een andere betekenis had ergens, in een taal die hij niet kende. Maar hij wist niet waarom de naam bij het meisje moest passen, behalve dat hij leuk klonk. En hij knikte, stond vervolgens op. Hij hapte één keer een beetje geschrokken naar adem toen hij zag hoe klein ze eigenlijk was in vergelijking met hem. Winterkoninkjes waren ook vrij klein, dus misschien dat de naam in dat opzicht bij haar paste? ‘Weet je,’ begon hij terwijl ze naar de ijskar toeliepen, ‘Je bent best klein. Niet dat daar iets mis mee is, het is schattig. Meer niet.’
Het was vrij komisch dat de kinderen die er nog waren bang leken te zijn voor de kleine Wren. Ondanks het feit dat ze klein was, kwam ze dus wel zelfverzekerd en een tikje angstaanjagend ook. Maar dat negeerde hij maar. Bij het horen van haar vraag dacht hij eventjes na. Hij keek eventjes vanuit zijn ooghoeken naar haar. Uiteindelijk wees hij naar een kleur. ‘Die donkerpaarse.’ Hij wist niet welke smaak het moest zijn, maar het was al duidelijk dat felle kleuren pijn deden aan haar ogen, vooral omdat ze niet zo snel naar hem keek.

‘Jij ook bedankt,’ glimlachte hij blij. Zijn hele droevige houding leek als sneeuw voor de zon te zijn verdwenen. Hij wist niet wat het was, maar het leek net alsof Wren zich niet op haar gemak voelde. Nou leek ze ook niet echt het soort persoon dat snel met mensen als hem zou omgaan, dus ze was er zeker niet aangewend. Ach, voor alles was een eerste keer toch? Dan zou hij die rol van eerste ervaring met trots spelen. Want zo erg vond hij het niet. Voelde zich ergens wel vereerd. Hij wist dat hij het niet had moeten zeggen, maar het was eruit voor hij het doorhad. Hij zei de meeste gedachtestromen die in hem opkwamen hard op. Meestal zorgde dat voor boze mensen die hem verkeerd begrepen, miscommunicatie. Maar meestal zagen ze het niet in, pas als ze wisten dat hij dit meestal had. Dan hielden ze er rekening mee. Maar hij wist dat Wren hem pas kende en er dus geen rekening mee kon houden, en dat nam hij haar ook niet kwalijk. Maar ze zou vast boos woorden door haar opmerking over haar lengte.
‘Sorry,’ mompelde hij zachtjes, had een lichte blos op zijn wangen gekregen door de schaamte die hij voelde. Hij moest zijn opmerkingen eens voor zich houden. Ze was zo aardig geweest om een nieuw ijsje voor hem te kopen – hoewel ze in eerste instantie wel zijn eerste op de grond had gegooid, maar oké. En dan moest hij haar weer beledigingen door te zeggen dat ze klein was. Hij was soms ook zo slim bezig, de sarcasme kon je niet misschien bij die woorden. Hij durfde haar niet aan te kijken toen ze hem het ijsje overhandigde, probeerde dat nare gevoel te onderdrukken. ‘Omdat je dat gewoon bent,’ murmelde hij nogal zwakjes, ‘Je naam past ook nog eens bij je uiterlijk. Nu ik erover nadenk. En zo erg is het toch niet om schattig genoemd te worden? Als mensen mij zo vinden neem ik het aan als compliment.’
Hij pakte haar pols vast, trok haar mee. ‘Kom, we kunnen hier niet blijven staan, dan kijkt iedereen zo naar ons,’ merkte hij op. Ze zou zich vast meteen hebben los hebben gerukt als hij niet had gezegd waarom hij haar meetrok. Waarschijnlijk zou ze nu wachten tot ze vergenoeg weg waren van de menigte. Hij liep weer naar het bankje toe waar alles was begonnen. Hij draaide zich om, zocht met zijn ogen naar Wren. Als ze zich al had los getrokken, dan had hij het niet gemerkt. Dus was ze er eigenlijk nog wel, of had ze zich snel uit de voeten gemaakt wanneer ze de kans kreeg?

Ze had zich niet losgetrokken uit zijn greep, pas toen ze stilstonden. Blijkbaar had ze toch stiekem met hem ingestemd dat ze werden bekeken. Hoewel hij niet echt had verwacht dat zij zoiets door zou hebben, leek ze het type niet voor. Meer het soort persoon dat zich op een persoon zou focussen, die haar irriteerde, en duidelijk zou maken dat er niet met haar te spotten viel. Hij wist wel een beetje hoe ze zich moest voelen. Hij had vrij laat zijn groeispurt gekregen, pas bij veertien en een half jaar oud. En dan duurde het ook nog eens om tot deze lengte te komen, anderhalf jaar lang. En hij werd ook altijd een beetje geplaagd met zijn lengte. Dus hij wist wel waarom ze zo fel reageerde over zijn opmerking. Hij moest er zelf altijd om huilen, rende altijd weg omdat hij niets kon beginnen tegen de anderen die hem hadden gepest. Maar zij leek te weten hoe ze haar mannetje moest staan.
Hij volgde haar met zijn ogen wanneer ze naar het bankje liep en erop ging zitten. Dus ze ging nog niet weg? Waarom niet, ze was toch boos op hem? Hij irriteerde haar, ze moest zelfs een ijsje voor hem kopen omdat hij anders ging huilen. En toch bleef ze. Erg vond hij het niet, wel gezellig een beetje gezelschap. Hij ging weer naast haar zitten, had haar blik wel gezien. Hij voelde zich nogal ongemakkelijk onder haar blik, maar wist wat hij moest doen om haar blij te maken. Voorzichtig raakte hij het bolletje aan met het puntje van zijn tong, wilde weten of hij het wel lekker vond smaken. Nou, zelfs als hij het vies zou vinden zou hij het helemaal wegwerken. Alles om Wren niet bozer te maken, want hij was en bleef bang voor boze mensen.
De smaak was niet vies, maar super lekker vond hij hem nou ook weer niet. Het liefst zou hij zo snel likken als hij kon, maar het ging gewoon niet. De mensen om hun heen zouden vast wel de kunnen zien wie de dominante was van de twee. Het kleine meisje. Hij slaakte een zucht, keek haar uiteindelijk aan. ‘Wil je ook proberen, zo slecht is het niet,’ glimlachte hij aarzelend, draaide zich een beetje naar het meisje toe. Voorzichtig reikte hij het ijsje uit naar haar, was bang het weer in haar gezicht te duwen als voorheen. ‘Het bijt je heus niet,’ grapte hij zachtjes, was bang dat ze zijn grapje niet zou waarderen.

Hij fronste. Was het dan werkelijk zo erg om ook maar naar een ijsje te kijken? Koppig als hij was zou hij zoveel gaan zeuren totdat ze uiteindelijk haar tong uit zou steken en zou doen wat hij wilde. Maar het kon natuurlijk ook dat ze daarvoor al weg was gegaan, het ijsje in zijn gezicht had gegooid of hem een klap zou geven. Maar dat laatste zou nog niet zo heel erg zijn, aangezien hij wel wat kon hebben. Daarna zou hij waarschijnlijk weer verder gaan met zeuren. Zijn moeder had hem soms ook een klap verkocht, vooral wanneer ze dichterbij het punt kwam waarin ze zelfs hem niet meer zou herinneren. Als hij haar wakker maakte omdat ze zich had verslapen kreeg hij meestal eerst een klap, zo ging het altijd. Zijn beiden wangen waren er immuun voor; klappen met de vlakke hand. Ze waren allebei zo vaak mishandeld dat ze er nu wel tegen konden. En hij verwachtte niet dat Wren echt harder kon slaan dan zijn moeder.
Hij draaide zich geheel naar haar toe, keek haar aan. ‘Het is niet walgelijk,’ kwam hij haar in de reden, ‘En dat is overigens het slechtste argument wat ik ooit heb gehoord. Je moet het eerst proberen voordat je gelijk conclusies gaat trekken.’ Hij leek beledigd, was dit ook. Meer omdat hij zich inbeeldde dat het ijsje dat vast ook moest zijn als iemand zei dat het walgelijk was. Ja, er waren smaken die hij werkelijk gewoon niet doorgeslikt kreeg, moest gewoon kokhalzen door de misselijkmakende smaak. Hij had al rekening gehouden met de kleur voor haar, en zij had het gekocht. Dus vond hij het ook zo dom als hij alles gewoon voor haar neus ging opeten. ‘Al het ijs is anders, dus probeer het op zijn minst. Dan kun je later nog zeggen dat je het echt niet lekker vindt.’ Hij keek haar aan, een zwak lachje op zijn gezicht. Hij wilde niet dwingend overkomen, maar als het om zoetigheid ging… Tja, dan zou hij koste wat het kost zijn zin krijgen.

Hij moest zijn lach inhouden en niet warm gaan glimlachen. Haar blik dodende blik was op het ijsje gericht, niet meer op hem. Het voelde als een ware opluchting, hij vond het doods eng als ze zo naar hem keek. Arm ijsje, nu moest die zich bang voelen. Maar het was ook wel lachwekkend, het ding leefde niet eens. En toch deed hij net alsof het leefde en blijkbaar volgde Wren onwetend zijn voorbeeld. Anders zou ze nooit zo’n blik aan een ijsje hebben gegeven. Hij was kinderlijk in zijn doen en laten, en meestal motiveerde hij anderen onbewust om mee te doen. Natuurlijk zou het meisje er niet op ingaan, maar ze deed het toch. Ook onbewust. En hij vond het wel grappig en natuurlijk ook schattig. Maar hij mocht haar niet zo noemen, want dan werd ze weer boos op hem.
Hij fronste. ‘Trauma?’ echode hij haar na. Wie had er nou een trauma aan ijs? Of… Het was toch niet zijn schuld? Met zijn domme overenthousiaste actie door het vorige ijsje, dat nu op de grond lag daardoor, in haar snufferd te hebben geduwd? Nee, vast niet. Het moest iets anders zijn, want men kreeg niet zo snel een trauma door zoiets onnozels. Of ja, Wren niet. Hij zag zichzelf er eigenlijk wel voor aan, nou natuurlijk niet zo extreem. Maar wel lichtelijk, hij was erg snel bang voor dingen dus een trauma tegenover iets vormen was echter een kwestie van tijd.
‘Ik eet het pas op als jij het hebt geproefd,’ bleef hij maar proberen zijn zin te krijgen, ‘Je kunt het misschien zien als een kleine overwinning? Trauma’s zijn er om te overwinnen, en als je eraan toe geeft verlies je gewoon. Zo simpel is het en ik zie jou niet echt als een verliezer. Dus… Kom op, je kunt het wel.’ Zijn woorden klonken waarschijnlijk nogal dom, vooral met die blije aanmoedigende glimlach erbij die op zijn gezicht stond geprent. Nu zag hij het niet meer als zijn zin krijgen, maar meer als het meisje helpen haar trauma te overwinnen. Er was niets zo vervelend als een leven gevuld met angst, en als je dat kreeg van ijsjes… Dan was er erg veel angst. Dat was zielig voor Wren. Dus daarom wilde hij ervoor zorgen dat ze het deed, niet meer om enkel zijn zin te krijgen. 'En het ijsje wordt waarschijnlijk ook niet boos, maar wel verdrietig hoor. En dan word ik ook verdrietig, en je weet wat dat betekend.' Hij schaamde zich er niet voor dat hij snel huilde en een angsthaas was, het was wie hij was, en hij zou niet snel moeite doen om zichzelf te veranderen. Omdat hij dat uiteindelijk toch niet voor elkaar zou kunnen krijgen.

‘Dat vind jij,’ grijnsde hij, een tikje plagend. Hij wist niet echt wat manipulatie geheel inhield, niet dat als hij wist wat het allemaal inhield het dan snel zou gaan toepassen. Hij was niet echt het persoon dat snel iemand zou overhalen door manipulatie, was daar te onhandig voor. Hij kreeg zijn zin gewoon door flink te gaan zeuren en te dreigen met krokodillentranen als hij het niet kreeg. Nou hoefde dat deze keer niet, aangezien zijn woorden over winnen en verliezen het wensende effect hadden op het meisje. Ze was inderdaad niet het type dat zich snel bij haar verlies neer zou leggen, had hij haar ook niet voor aangezien. En hoewel zijn beeld van anderen meestal wat gaten bevatte, was het nu wel in bepaalde opzichten correct geweest. Hij kon best wel trots zijn op zichzelf op het moment, dat hij het juist had. Aangezien zijn beeld niet echt overeenkwam op lange termijn met de persoon waarover het ging.
Haar blik was anders, en hij begon zich schuldig te voelen. Hij moest haar niet dwingen iets te doen wat ze niet wilde, het was nu wel duidelijk dat ze bang was. Niet dat ze zelf zou toegeven dat het angst was, maar zo dom was hij dan ook weer niet. Snugger was een groot begrip, een te groot begrip om passend te zijn bij de jongen. Maar dom was ook weer zo’n begrip. Hij kon wel slim zijn… Op gebieden die hem interesseerden. Meestal was het dat hij dingen leerde voor school, de nieuw gewonnen informatie de dag gebruikte dat het nodig was, om ze vervolgens weer te vergeten. Dat was een routine, omdat hij bang was dat hij anders niet meer genoeg plek zou hebben om de nieuwe informatie weer op te slaan enzovoort.
Hij knipperde met zijn ogen, keek nogal ongelovig naar het kleine meisje. Pas toen hij het zich volledig realiseerde wat er was gebeurt kreeg hij een brede glimlach op zijn gelaat, zo’n brede glimlach dat zijn tanden zichtbaar werden. Als hij dat ijsje nou niet in zijn hand had gehad was hij blij gaan klappen, weer zo’n vreemde gewoonte van hem waarvan hij zelf niet eens doorhad dat het een gewoonte was. ‘Ja!’ sprak hij blij, ‘En zo erg was het toch niet?’ Hij zweeg een paar tellen, keek haar enkel aan. ‘En? En?’ begon hij ineens aan te dringen, ‘Hoe vond je ‘t? Je kunt niet zeggen dat het een hel was, want dat was het niet. Je leeft toch nog?’ Hij kreeg een plagende grijns op zijn gelaat. ‘Ik had gelijk.’ Hij was niet echt het type om anderen te gaan plagen, maar een kleine overwinning in deze onnozele vorm zorgde wel voor een fijn gevoel.

- Luca heeft nu echt zo'n; I told ya, feeling x')
- En hopelijk kun je er wat mee... Informatica post =w=

Hij kon niet ontkennen dat hij zich ergens trots voelde. En dan niet door de nogal kinderachtige overwinning, maar omdat ze het toch ergens scheen te willen. Of ze wilde gewoon niet verliezen, maar het zou vast beiden zijn. Optimistisch als hij altijd probeerde te blijven, ging hij ervan uit dat ze ergens in zich wel dat trauma wilde overwinnen. En niet alleen van hem wilde winnen. Want eigenlijk zou ze alsnog verliezen, opnieuw en opnieuw. Hij had het zelf niet door, maar hij had de touwtjes in zijn handen. Zou altijd aan de winnende hand zijn bij dit spelletje. Want als zij dat ijsje likte, gaf ze hem zijn zin. Dus verloor ze alsnog van hem. Wat ze ook zou doen, weigeren of het toch doen. Ze zou verliezen. Niet dat hij het zich besefte, maar het was wel knap dat hij het onbewust kon doen. De hele situatie besturen zonder het door te hebben.
Haar omschrijving was bescheiden, neutraal. Had hij wel aan moeten zien komen, aangezien ze het niet zou willen toegeven dat hij gelijk had gehad. Met zijn hele ijsje zijn fantastisch, argument. Dat een argument was dat je zo onderuit kon halen, want het was eentje op een mening gericht. En dat waren de zwaktes varianten ervan, maar alsnog. Het was geen discussie. Misschien ergens op de achtergrond wel, maar officieel was het niet zo. Hij knikte. ‘Ja, mevrouw.’ Hij keek haar quasi-serieus aan, deed net alsof ze hem een of andere belangrijke missie op had gegeven.
Hij grinnikte zachtjes. ‘Komt nog wel,’ grijnsde hij, ‘Voor je het weet kun je niet meer zonder.’ Was ook zo bij hem gegaan. Hij wist dat hij nogal druk werd van veel suiker, maar toen hij voor het eerst een willekeurig snoepje had geproefd kon hij niet meer zonder. Je kon hem haast vierentwintigzeven hyperactief noemen. Maar hij had die overbodige energie vroeger hard nodig gehad, anders was hij waarschijnlijk zo moe geworden door de zorg van zijn moeder dat hij echt alleen nog maar zou slapen op school.
Hij keek haar aan. ‘Rustig maar, ik ga hem niet nog een keer in je gezicht duwen hoor,’ stelde hij haar gerust, stond op. ‘Hoe laat is het nou eigenlijk?’ Hij dacht eventjes na, keek langs het meisje. ‘Zit jij toevallig ook op Starshine?’ Hij zag haar er wel voor na, niet dat hij wist of er ook nog andere scholen waren hier, maar je wist maar nooit. Kon zijn dat zij ook een tussenuur had als ze op dezelfde school zat. En dan kende hij ook gelijk iemand die op dezelfde school zat als hem. Maakte het daar ook al een stuk gezelliger.

» Hopelijk kunt U er wat mee x')

Hij had nog nooit zo geconcentreerd een ijsje zitten eten. Kwam misschien omdat het als een soort van missie aanvoelde, omdat het Wren het wilde. Zij was een figuurlijke prinses, die werd bedreigt door het gemene ijsje. En het was zijn taak als heldhaftige ridder om haar te redden van de bedreiging. Hij zou de dag redden! Een trots gevoel vulde hem, wat als zijn moeder… Nee, zij zou het niets uitmaken wat hij nou deed. Van haar part lag hij nu ergens dood te bloedden, ze kende hem niet meer. Hij was ooit haar alles, en nu was hij slechtst een vreemde, meer niet. Hij deed pijn om er zo over na te denken, maar het kon niet anders. Het was de harde waarheid en hij moest er maar mee leven. IJsje, afleiding. Gaan. Het was de enige positieve vorm van afleiding die hij had, want Wren was helaas niet de aardigste persoon die je tegen het lijf kon lopen.
Hij kon het niet laten om een beetje ineen te krimpen, voelde zich maar nietig on haar gesnauw. Ze was dominanter, zelfverzekerder. Hij was enkel een angsthaas die altijd braaf deed wat de regeltjes hem opdroegen te doen, handelde precies naar de gebruiksaanwijzing en was bang om risico’s te nemen. Enkel omdat hij ooit zoveel verantwoordelijkheid op zich had gekregen. Hij had er bijna een depressie aan over gehouden, probeerde zichzelf op te vrolijken door de geliefde kledingstijl van zijn moeder aan te houden – ook nog het enige wat hij had overgehouden aan haar, eveneens als zijn zuivere zangstem. Het was tragisch, maar het kon niet beter. Het was goed zo. Hoewel een paar vrienden geen kwaad konden, en momenten zoals dit ook niet. Hoewel Wren dan chagrijnig over mocht komen, ergens was ze wel aardig en waardeerde hij haar aanwezigheid erg op prijs.
Hij glimlachte krampachtig, had geen honger meer. Hij wilde niet meer, maar om nou aan te bieden of zij de rest wilde leek hem het slechtste idee ooit. En om het weg te gooien… Dat was ook niet ideaal, zou ze zich waarschijnlijk beledigd voelen. ‘O, wat leuk! Misschien is er een kans dat we lessen samen hebben,’ glimlachte hij blij, ‘Hoeveelste jaar zit je nu, als ik vragen mag?’ Ze zat pas één op Starshine, als hij het goed begreep. Hij nog minder lang, het zou fijn zijn als hij iemand standaard kon volgen door het hele doolhof van gangen. Dan hoefde hij niet zinloos te verdwalen.
Zijn ogen werden groter. Waar had ze het in godsnaam over… Je moest toch gewoon de lessen volgen die je voorgeschoteld kreeg? ‘M-Maar… Mijn moeder zei altijd dat…’ Hij aarzelde, wist niet zo goed wat hij met zijn verlegen woorden moest beginnen tegen haar zelfverzekerde nonchalante houding, ‘Mijn moeder zei altijd dat je al de lessen moet volgen wil je iets bereiken in de toekomst. En geen zwerver wilt worden, of iets in die zin.’ Hij hield zich altijd strak aan de woorden van zijn moeder, ondanks dat deze hem vergeten was. Hij kon niet anders, het zat in zijn opvoeding. En hij was erg blij dat hij eindelijk eens normaal naar school kon gaan, zich volledig kon focussen op de lessen. Dat was vroeger wel anders geweest. ‘G-Gespijbeld?’ echode hij haar na met grote ogen, wendde vervolgens zijn blik af, had een lichte blos op zijn wangen. Hij was een mietje, zag dat maar al te goed in. ‘Nee,’ murmelde hij zachtjes, ‘Ik heb nog nooit gespijbeld, en ben dat ook niet van plan.’