‘Vijfde?’ herhaalde hij haar, ‘Ik ook! Wat leuk, dan is de kans nog groter dat we samen lessen. Zoals… Ehm… Aangezien je spijbelt voor gym, die les dus niet – hij valt af. Maar misschien voor muziek of kunst?’ Dat waren de algemene vakken die niets met magie te maken hadden, dus was de kans daarmee het grootste dat ze samen lessen hadden. Wat het leek nogal vreemd als zij een andere magiesoort had dan hem, maar dan toch les kreeg in watermagie. Hij had nu wel al een paar lessen gekregen in een ander soort magie, gewoon om te kijken. Misschien was dat ook zo bij haar? Maar ze zat hier al een jaar, misschien dat het alleen maar was voor nieuwkomertjes, voor één jaartje. Maar als ze dezelfde soort magie hadden… Dan was het toch voor negenennegentig procent kans dat ze minimaal één les samen zouden hebben? ‘Mag ik vragen wat voor magie je beheerst?’ Hij wist niet waarom hij het zo formeel vroeg, misschien toch door die kleine angst dat ze weer chagrijnig zou worden door zijn vragen. Het feit dat hij teveel vroeg of iets dergelijks. Hij was gewoon nieuwsgierig naar haar, meer niet. En ik wilde ook niet dat er ongemakkelijke stiltes vielen, waarin zij hem eng aan zou kijken en hem dwong dat ijsje op te eten ondanks dat hij niet meer wilde.
Zijn kaken klemden zich op elkaar, zijn blik werd glazig. Iemand leverde… Commentaar op zijn moeder. Dus ook op hem. Zijn moeder was het gevoeligste onderwerp in zijn gehele leven, net zoals zijn dossier waar zijn slechte cijfers in stonden van vorige jaren. Maar die lagen ook in connectie met zijn moeder. Zij was zijn alles geweest, en hij haar alles. Hij had alles voor haar gedaan, wist niet wat hij zonder haar moest. Het was nooit in hem opgekomen dat ze het ooit fout kon hebben ergens over. Natuurlijk wel toen al de geheugenverlies verschijnselen kwamen opdagen. Ze werd een beetje verstrooid en verward. Maar hij kon zich goed herinneren dat zijn moeder het hem had verteld toen ze nog helder was in haar hoofd. En nu zei Wren dat ze had gelogen? ‘Mijn moeder zou nooit tegen mij liegen!’ Hij klonk beledigd, kreeg het er enkel maar binnensmonds uit, ‘Ze zei altijd dat het een voorbereiding is voor het hectische leven dat je later gaat krijgen als je eenmaal een baan hebt. En dus niet om enkel goede cijfers te halen, maar ook daarvoor. En zodat je de stof wat beter snapt, indien je er moeite mee hebt.’
Hij bleef naar beneden staren, schaamde zich des te meer voor zijn brave gedacht. ‘I-Ik zit vooraan,’ sprak hij binnensmonds, ‘Wat inhoudt dat de docent mij zal opmerken als ik praatte met anderen. En ik maak aantekeningen in de les, dat doe ik. En dat is wel degelijk nuttig, kijk maar naar mijn cijfers. E-En… Als ik het maar één keer doorlees weet ik niet genoeg, dan haal ik vast geen goede cijfers zoals nu.’ Hij was echt een eerste klas nerd op dat gebied. Hij streefde naar hoge cijfers, enkel omdat hij nu de mogelijkheid had om ze ook echt te halen. Eerst was dat enkel maar een vage droom geweest die toch nooit waarheid zou worden. Hij stond ineens op. ‘Er zal nooit een eerste keer komen!’ schreeuwde hij bijna. Waar zag ze hem wel niet voor aan? Hij zou nooit spijbelen, school was veel belangrijker. Hij had zijn moeder belooft later een goede baan te krijgen, niet dat ze het zich nu nog zou kunnen herinneren. Maar het ging om het gebaar. Hij draaide zich om, liep weg. Maar wel in een aarzelende tred, hij had nog nooit zo tegen iemand gereageerd. Misschien kwam het wel doordat ze nare dingen over zijn moeder had gezegd zonder dit door te hebben, wie weet.

Zijn glimlach ebde een beetje weg. Lucht en vuur dus. Twee soorten nog wel, en alsnog weigerde ze te leren. Het was toch wat met al die mensen die de kantjes er zo vanaf liepen. Hij zou het niet durven, was bang dat hij anders niet zou bereiken in zijn leven, wilde niet zo eindigen als zijn moeder. Ze hadden wel geld gehad, maar echt rijk kon je ze niet noemen. Hij hield van haar, en was blij geweest dat ze – voor zover ze kon – goed voor hem had gezorgd. Maar toch wilde hij niet zo eindigen als haar. Hij wilde niet dat hij zo verward zou worden, zo bang voor de buitenwereld. Hij hield van de vrijheid die hij nu had, die wel werd gematigd door het feit dat hij zoveel moest leren, maar daar koos hijzelf voor. Dus had hij nog steeds vrijheid zat. Zo’n groot probleem was het niet. ‘Ik beheers enkel watermagie,’ beantwoordde hij haar vraag, die een terugkaatsing was van de zijne. ‘Dus dan zullen we sowieso al minder lessen samen hebben, als we al in dezelfde klas zitten.’ Hij wist niet of hij het erg vond of niet. Aan de ene kant had hij gehoopt dat hij iemand in de klas had die hij gewoon een beetje kende, of deze hem nou mocht of niet.
Hij had een lichte blos op zijn wangen gekregen toen hij realiseerde hoe hard hij het eigenlijk had gezegd. Normaal durfde hij nooit wat te zeggen, niet hard althans. Alles was altijd een beetje terughoudend. Maar het had waarschijnlijk gelegen aan het feit dat het deels over zijn moeder ging, waar hij dus niet zo goed tegen kon. Het was en bleef een gevoelig onderwerp. Daarom had hij zich waarschijnlijk zo laten gaan. Hij voelde zich schuldig, ze had het vast niet zo bedoeld. Maar hij durfde zich niet om te draaien, voelde de blikken wel op zijn huid branden. Bij de eerste beste prullenbak dropte hij het ijsje, hij had er geen zin meer in. Niet meer als hij zich zo voelde. Schaamte overviel hem, eveneens als het schuldgevoel tegenover Wren.
Hij klemde zijn kaken op elkaar, keek strak naar de grond toen hij haar stem weer hoorde. Ze volgde hem. Zou hij waarschijnlijk ook hebben gedaan als hij in haar schoenen stond. Zijn ogen half gesloten, wilde haar niet aankijken – schaamde zich te erg. Maar hij werd gedwongen kleinere passen te nemen wanneer ze haar hand op zijn bovenarm legde, voelde als een automatisme. Zijn stappen werden steeds kleiner, tot hij uiteindelijk stilstond. Hij bleef naar de grond staren, wist niet zo goed wat hij moest doen. Uiteindelijk wist hij met veel moeite zijn mondhoeken op te trekken en haar zijdelings aan te kijken. ‘Weet ik,’ glimlachte hij, ‘En het spijt me dat ik zo tegen je uitviel.’ Hij wendde zijn blik alweer af omdat de glimlach niet wilde blijven. Een lichte blos, een nietige houding, kon er niets beters van maken. ‘Maar ik moet… Ik moet maar weer eens terug naar de academie, dadelijk kom ik nog te laat. Ga je mee?’

Hij wilde het er niet over hebben. Hij wilde niet praten over dingen die hem deden denken aan zijn moeder. Als hij te lang aan de vrouw dacht ging hij zich altijd rot voelen, zoals hij zich eigenlijk ook moest voelen. Diep triest, maar hij wilde zich niet zo voelen. Hij wilde niet zo eindigen zoals zijn moeder. Ondanks dat hij zielsveel van haar hield, zou hij het gewoon niet aankunnen. Ze was zo verward geworden, zo wanhopig. En hij was het bewijs, hij had precies zoals die onbekende vader van hem moeten zijn. Hoedjes die dag in dag uit op zijn hoofd werden gezet, enkel omdat de ander het ook had gedaan. Moest altijd glimlachen, omdat ze daar blij van werd. En hij haar het liefst blij wilde zien. Moest kleurrijke dingen dragen omdat hij dat ook had gemoeten van haar. Hij was gewoon een mini kopie van haar man geweest. En het feit dat ze hem niet meer herkende betekende dat ze over hem heen was. Dat was het simpelweg geweest. Meer niet. Hij was nooit echt haar zoon geweest, hij was een vage droom geweest. Die te jong was en jammer genoeg familie waardoor ze hem niet als meer kon zien. Het was vreemd… Maar hij hield teveel van zijn moeder om het tegen iemand te zeggen. Ze hadden er zelf achter moeten komen.
Gelukkig ging ze er niet verder op in. Speelde gewoon met hem mee en ging over op een totaal ander onderwerp. Misschien had ze ergens toch wel een hart. Kon ze hem ook nog een andere blik schenken dan diegene gevuld met haat. Kon toch lichte medeleven tonen, gelukkig. Het zou hem toch wat zijn. Een schattig klein meisje, zonder hart. Op de plaats waar hij zou moeten zitten was dan waarschijnlijk een zwart gat, een duivels kind. Maar ze had het tegendeel bewezen door hem gewoon al achterna te gaan. Als ze echt niets om anderen had gegeven had ze hem maar laten gaan, was het haar teveel gewerkt geweest. Maar ook het feit dat ze een nieuw ijsje voor hem had geregeld… Dat toonde ook al aan dat ze weldegelijk gevoelens had.
Hij knipperde met zijn ogen. ‘Waarom dat? Je haalt toch goede cijfers?’ Hij wilde haar niet graag dwingen om de lessen te volgen, maar had nu wel het gevoel dat hij het deed. Zijn zin doordramde, ondanks dat hij het eigenlijk alles behalve wilde. ‘En je had al gezegd dat je het zinloos vindt, en ik wil je nergens toe dwingen. Iedereen heeft zo zijn of haar eigen mening,’ glimlachte hij bescheiden, wist niet zo goed wat hij nu moest doen. Natuurlijk wilde hij het liefst dat ze gewoon naar al de lessen ging, maakte zich een beetje zorgen om het hele straffen gedoe als je je niet aan de regels hield op de academie. Hij keek haar eventjes aan, grinnikte vervolgens zachtjes. ‘Doe dat ook maar niet nee, want als ik eerlijk ben was hij nou ook weer niet zo super geweldig.’ Hij had het eerst niet durven zeggen, maar erger dan dit kon het toch niet worden, toch? Hij liep al een stukje voor haar uit, ze zou wel volgen. ‘Wat heb je dadelijk eigenlijk?’ vroeg hij met gemeende belangstelling. Wie weet hadden ze wel dezelfde les, kon hij haar gaan volgen. Want hij wist bij god niet waar hij naartoe moest.

Eigenlijk kon hij wel begrijpen waarom de leraren het op haar gemunt hadden. Haar werkhouding was nou niet echt eentje die je kon waarderen. En als hij docent was geweest zou hij haar er waarschijnlijk op hebben aangesproken, niet dat ze zich er wat van aan zou trekken. Want daar zag hij haar nou weer niet voor aan. En dan raakte ze daar weer door geïrriteerd, omdat ze geen respect toonde, en kreeg ze vervolgens straf. Het was grappig dat hij alles gewoonweg kon voorspellen, wist natuurlijk niet of dit de werkelijke gang van zaken was. Hij daarin tegen deed alles heel anders. Deed altijd wat er van hem verwacht werd, was nooit tevreden met een zeven. Het moest altijd hoger. En die werkhouding werd gewaardeerd. Niet dat hij echt opviel, hij was meestal altijd wel stil in de klas. Hij kende immers niemand, dus waarom dan iemand aanspreken? Meestal werd het toch niet gewaardeerd. En hij zat ook nog eens vooraan, dus het zat er sowieso niet echt in.
Hij waardeerde het erg dat ze zich wat aantrok van zijn woorden. Hem niet een beetje ging aankijken met die blik van: Waarom vraag je dat überhaupt? Of: Waar zie je me voor aan? Hij kon niet tegen zo’n soort blikken, maar iedere blik die het meisje hem schonk deed hem in zijn gedachtes een beetje ineen krimpen. Het was niet dat hij haar angstaanjagend vond, ze was en bleef schattig. Maar die blik… Was dat nou echt nodig? Hij was al wat zachter geworden, niet meer zo fel als eerst. Maar alsnog, hij vond hem nog steeds eng. ‘Er zijn ook leraren die overdrijven hoor,’ merkte hij aarzelend op, wist niet of hij dat nou wel moest zeggen. Hij was normaliter altijd het lievelingetje. Maar er waren docenten waarbij het nooit goed was, hoe hard je je best ook deed. Natuurlijk liet hij zich daardoor niet tegenhouden. Zijn cijfers waren belangrijk voor hem, en niemand anders. Hij deed het voor zichzelf, en niemand anders. Dus waarom zou hij zich druk maken om de mening van een of andere docent die zich teveel meende?
Hij dacht eventjes na. Hij had zijn tas bij de slaapzaal laten liggen. Hij had genoeg gehad aan wat hij in zijn zakken had. Maar nu wist hij wel niet wat hij na dit tussenuur had… Hij dacht eventjes na. ‘Hmmn, dat is een goede vraag,’ mompelde hij bedenkelijk, ‘Maar ik denk dat het waarschijnlijk theorie is, of iets dergelijks. Ik heb gisteren al best veel practica gehad. En het moet toch een beetje gecompenseerd worden, denk je niet?’ Prachtig niet? Gewoon doen alsof er voorheen niets was gebeurd. Alsof ze elkaar gewoon mochten op het eerste gezicht. Hij moest het van zich afzetten. Zij wist niet dat het hele moeder gebeuren een gevoel onderwerp bij hem was. En hij wist wel dat ze bang was voor alle vormen van… Water, zelfs ijsjes, maar wilde haar ermee helpen. Niets ergs dus, toch? Beter dat hij het gewoon negeerde. Zij deed het, dus deed hij het ook. Zo simpel was het, gewoon de ander zijn of haar voorbeeld volgen.

» Denk dat we maar eens richting einde van topic moeten werken, nietwaar o3o ?

Daar kwam toch weer de oude Wren eventjes naar boven met haar opmerking over dat het saai was. Hij kon niet ontkennen dat het niet altijd even interessant was. Maar hij was een leergierig persoon, dus was vaak zelden niet geïnteresseerd in iets. En je had immers de theorie nodig wilde je de praktijk goed uitvoeren. Natuurlijk kon je ook veel leren door eerst te kijken hoe anderen het deden, en het vervolgens gewoon nadoen. Maar zo werkte hij niet. Of ja, niet helemaal. Hij werd altijd zenuwachtig en stond ook zelden – qua praktijk – vooraan in de rij. Hij wilde voor de zekerheid toch eventjes toekijken hoe het nou precies moest, wilde zichzelf niet meer voorschut zetten dan nodig. Qua theorie was hij nergens bang voor, hij wist altijd alles. Kon dingen zo stap voor stap opnoemen uit zijn hoofd.
Hij grinnikte zachtjes, keek zijdelings naar het meisje. ‘Het is waar dat niet alle theorie even interessant is,’ merkte hij op, met een lacherige ondertoon. Niet dat hij haar uitlachte, maar het was gewoon… Het leek net alsof ze haar best deed niet… Wrennig te zijn. Of hoe je het ook zou willen bekijken. Misschien was ze bang dat hij weer bijna ging huilen, of weer zou uitflippen. Er was niet voor nodig om een van die twee reacties uit te lokken, vooral de eerste niet. Hij huilde eerder dan dat hij tegen iemand ging schreeuwen. Maar meestal begon het met huilen en ging hij daarna schreeuwen. Tranen van woede kon je het noemen. Niet dat iemand anders het ooit zo zou noemen, maar hij had nou eenmaal de gewoonte om tranen in zijn ogen te krijgen als hij ongelofelijk boos was op een persoon. En dan werd hij weer niet serieus genomen, hij kende het nu wel. Dus hield hij zich maar gewoon. Tot tien tellen bleef de beste optie.
‘Nee, waarschijnlijk niet,’ mompelde hij. Wel jammer. Hij had graag een les gehad samen met haar, kende hij tenminste iemand. En ze deed nu redelijk normaal tegen hem… Aardig zelfs. Dus dan was het toch goed? Hoefde hij ook niet meer bang te zijn. ‘Het hoeft geen les te zijn, wie weet lopen we elkaar weer tegen het lijf. Je weet maar nooit,’ glimlachte hij blij. Het was vrijwel onmogelijk voor hem nu om haar niet meer op te merken als ze ergens zou lopen. En hem kennende zou hij dan blij op haar af stappen – rennen eerder. Over rennen gesproken… Hij kon nu maar beter gaan rennen. Hij moest zijn tas nog pakken, dus hij moest een omweg nemen. Hij rende een stukje vooruit, draaide zich vervolgens om. Liep achteruit, voor haar. ‘Ik ga alvast vooruit, als je er niets op tegen hebt. Mijn tas ligt nog op de wateretage, dus ik moet een omweg nemen. Dus kan ik maar beter eventjes wat tempo gaan maken.’ Hij glimlachte, rende een stukje achteruit. ‘Zie je nog wel eens hé!’ riep hij nog, waarna hij zich omdraaide en wegrende. Hij wist welke weg hij had genomen om hier te komen, gewoon die weg terug volgen en hij moest zo weer bij de academie zijn.

Topic uit dan ~