Het was een koude dag, ondanks dat de zon scheen. De eerste sneeuw was al gevallen. De sneeuw zorgde voor een mysterieuze gloed over het landschap. Op de vlakte was een jongen te zien. Deze jongen, Zanei Yanto was pas geleden met de eerste shuttle aangekomen op SSA. Eigenlijk had hij meteen zijn spullen bij zijn bed gezet, het ei onder een broedlamp gezet, om daarna gelijk weer uit de school te gaan. Even weer rust te hebben. Hij kon echt niet tegen druktes. Zeker niet in nieuwe omgevingen. Zijn twee rapiers had hij meegenomen voor eventuele training. Hij had een sjaal om en een lange zwarte jas, waaronder zijn rapiers zaten. Hij deed zijn bril even goed en keek toen over het grasveld. Een zacht briesje stak op. Wat was dat toch fijn..deze stilte. Hij glimlachte. Dit was de perfecte plaats voor een training. "I am thou..thou art I" zei hij. Toen hij dit zei, zei de stem in zijn hoofd hetzelfde. Hij pakte zijn beide Rapiers, en hield deze tegen het zonlicht, terwijl er een kaart voor hem verscheen. "Per..so..na" Toen verscheen er achter hem een gestalte. Deze had een helm over zijn gezicht en ook dezelfde lange jas als hem. Deze had een groot zwaard. "Synchronise..Izanagi" Toen vatte zijn rapiers vlam, precies op het moment dat het zwaard van het wezen ook vlam vatte. Toen keek hij naar een monolith die een klein eindje van hem vandaan stond. "Start!" Toen rende hij naar de monolith toe, het wezen volgde zijn precieze bewegingen. Hij sprong op. "Flaming duo slash!" Hij maakt een X vorm met zijn rapiers richting de Monolith. Het wezen maakte een schuine beweging met diens zwaard. Toen landde Zanei weer op de grond, samen met het wezen. Ondertussen spleet de monolith in driëen, en stortte in. Het wezen verdween weer, en de vlammen gingen uit. Toen deed Zanei zijn rapiers weer terug in diens schede en veegde even het zweet van zijn voorhoofd. Ondanks de kou had hij het erg warm. Hij had nog steeds een kleine moeite om Izanagi op te roepen. Het was dan weliswaar zijn Persona, maar dat betekende nog niet dat dit zonder moeite ging.
Toen zag hij een meisje met lange witte haren ook op het grasveld. Hmn..zou deze Izanagi gezien hebben? Eigenlijk hoopte Zanei nog van niet. Voorlopig wou hij dat niemand nog afwist van Izanagi.

Sneeuw. De bevroren vorm van water waar je voetstappen in te zien waren. Vreselijk spul. Het was koud en verraderlijk. Gelukkig lag er nog niet al te veel sneeuw. Toch, wel genoeg om te kraken onder haar laarzen. Behalve haar gebruikelijke outfit droeg Celia vandaag ook een warm vest om zich te beschermen tegen de kou. Nog iets waarom ze niet van de winter hield. In te dikke kleding kon je je niet goed bewegen. Dat ging ten koste van je snelheid. Daarom droeg ze nooit een jas. Hoogstens een vest, zoals vandaag. Ze had ook gewoon binnen kunnen blijven. Dan had ze helemaal geen last gehad van de kou. Maar Celia was geen binnenpersoon. En vandaag was één van de weinige dagen geweest dat de zon scheen. Misschien kon ze in het bos nog even trainen voordat haar volgende les zou beginnen. Maar iets had haar geplande training vertraagd. Een brief die ze had gekregen van haar vader. Door tijdsgebrek had ze maar besloten om hem onderweg naar buiten te gaan lezen. En daar liep ze nu. In de winterkou met het knerpende geluid van de sneeuw onder haar laarzen en het ritselen van het papier van de brief die ze aan het lezen was. Haar fel groene ogen schoten over de donkere regels. Celia had het verkeerd geraden. De brief was niet van haar vader. Hij kwam van haar oom: Lucius Grey. Hij vertelde haar dat haar vader ziek was. Maar Celia kon niet naar hem toe. Het was te gevaarlijk. De beveiliging rond de stad die als hun gevangenis diende was aangescherpt. Er was maar één doorgang waar ze nu nog doorheen kon. En hoe vervelend Celia het ook vond om het toe te geven. Het was een doorgang waar ze niet in haar eentje doorheen kon. Piekerend en met de brief in haar handen liep ze verder tot ze het grasveld bereikte. Ze moest Augustus helpen, hij had dringend medicijnen nodig. Medicijnen die hij daar niet kon krijgen. Dat betekende dat ze de medicijnen uit de ziekenzaal moest stelen, daarna naar Erd moest vliegen en inbreken in Ark, de gevangenisstad van de Suasama. Om er daarna ook weer levend uit te zien komen.
Met een lichte zucht liet ze de brief zakken. Een rode flits die ze vanuit haar ooghoek zag liet haar opkijken. Verderop stond een jongen die net zijn wapens weer opborg in de bijbehorende schede. Wat de rode flits ook geweest mocht zijn, er was nu nergens meer iets te bekennen wat er op leek. Celia liep verder. Misschien dat ze een beter idee kreeg over hoe ze deze situatie aan kon pakken na een stevige training.