Moonlight drowns out all, but the brightest stars. {OPEN}
Auteur
Bericht
Lias .
PROFILEReal Name : The Lemonist Posts : 59
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Vuur en water Klas: // Partner: I will always be here, and watch over you, forever.
Onderwerp: Moonlight drowns out all, but the brightest stars. {OPEN} za dec 28 2013, 22:21
Lias Falken
<< I dreamed a dream that life was a song, and that song was exciting. But there are dreams that cannot be.>>
Met een zwiep van zijn arm gooit Lias het boek: ‘Dierencommunicatie voor jou’ van het bureau af. Dierencommunicatie, wie heeft het nodig? Alsof hij onder geëvalueerde organismen om hulp zou vragen als hij het zelf niet eens weet. Zijn hoofd begraaft hij in zijn armen, zijn lavendel gekleurde ogen sluitend, een zucht ontglippend. Uur na uur had hij geprobeerd een hert te bereiken in het bos met behulp van de spreuken die in het boek stonden. Keer op keer kwam hij niet verder dan de huid van het dier. Verder als het uiterlijk kon Lias het hert niet beschrijven en dat terwijl er leerlingen in zijn klas zitten die al complete gedachtegangen kunnen schilderen en dromen kunnen uitschrijven. Conclusie was dat Lias achterliep, zover als dierencommunicatie ging in ieder geval. De lerares had hem al vaker op de schouder aangetikt en gevraagd of ze hem op een de een of andere manier van dienst kon zijn maar de puber die Lias is heeft hij daar met de pet naar gegooid. Hij wilt geen speciale behandeling, geen ‘goed doel’ worden wat van alle hoeken een steuntje in de rug krijgt om te slagen. Nee, mocht het die kant op gaan dan gaat hij liever in zijn eentje ten onder en doet hij het jaar liever opnieuw.
Dierencommunicatie, waarzeggerij, aarde magie, vuur magie, literatuur. De vijf vakken waar hij onherroepelijk onvoldoendes voor zal gaan halen dit semester. Vijven en vieren zweven in zijn hoofd rond terwijl hij zichzelf overeind in zijn stoel drukt. Hij strekt en rekt zijn bovenlichaam en zucht opgelucht wanneer alles weer ‘los’ lijkt te zijn. Lias’s lavendel gekleurde ogen vinden de klok naast zijn bed die 16:30 aangeeft. De zon is al onder aan het gaan en de meeste leerlingen zijn nu klaar met hun ellendige schooldag. Morgen is het Zaterdag, weekend. Een woord waar iedere leerling op school wel een hapje van wilt nemen. Lias’s werkdagen houden overigens niet op in het weekend. Zijn taken wat betreft prinses Merurulince blijven 24 uur, 7 dagen lang doorgaan. Als ze weer eens besluit om midden in de nacht te gaan wandelen, moet hij mee. Als ze besluit naar Nova te gaan, moet hij mee. Als ze besluit van een brug af te springen zal hij haar achterna moeten. Dag in, dag uit komt hij haar tegen en is hij verplicht haar te assisteren in wat ze ook van hem vraagt. Lias had zijn baan nooit volgehouden was het niet voor Melon’s persoonlijkheid. Altijd de (soms irritante) vrolijkheid zelf en al met al geen ‘goed weer’ meisje. Sterker nog er zijn tijden dat hij haar (buiten het roze haar) helemaal niet als een meisje ziet..
Met gekreun en gesteun staat hij op van de plek waar hij 2 uur vertoeft heeft. In een rechte lijn is hij van de les dierencommunicatie naar zijn kamer gelopen, heeft hij zijn boek gepakt en is hij aan het werk gegaan. De resultaten zijn magertjes maar voor de moeite verdient hij volgens zichzelf een elf op een schaal waar maar tien punten te verdienen zijn. Nadien hij overeind is gekomen, ziet hij vanuit zijn ooghoek nog net een glinstering van de ondergaande zon. Waarna deze achter de verre bergen in het Westen verdwijnt en de oranje getinte hemel leeg achterlaat. Zachtjes bijt hij met zijn boventanden neer op zijn onderlip, een tik wanneer hij ergens over aan het twijfelen is. Zal hij een kijkje nemen bij Merurulince, wat tevens zijn taak is? Of niet. Het tweede idee smaakt als zoete aardbeien op een koude dag in de winter. Een onmogelijke combinatie maar toch verleidelijk om te proberen. Beide uiteinden van zijn lippen krullen naar de hemel waarna hij een van zijn baggy vesten van de stoel afplukt en zijn muffige kamer verlaat.
Zijn keuze viel op het tweede idee. Het prinsesje zal vanavond maar voor zichzelf moeten zorgen want vanavond is Lias zijn oog gericht op de verboden fruitige aardbeien in de winter. Bovenal bevredigt het breken van de regels zijn drang om overal in dwars te liggen. Op middelhoge snelheid baant hij zich een weg door de rijen aan leerlingen heen die natuurlijk allemaal in de weg lopen. De massa’s aan leerlingen die voor Lias voeten lopen en hem geregeld weer een meter mee naar achteren trekken brengen bewolking mee op zijn gezicht. Zijn zojuist verzonnen invulling van de avond is niet gebonden aan tijd en toch heeft Lias het gevoel dat hij zich maar niet snel genoeg uit de voeten kan maken, nerveus dat hij Meruru op de gang tegenkomt en dat zijn ‘eerloze’ plannetje zal mislukken. Het licht van genade schijnt voor de verandering eens op het hoofd van Lias en hij weet zonder gezien te worden door een roze-figuur de kasteeltuinen te bereiken.
Met zacht gekraak sluit hij de hoge houten deuren achter zich, meteen begroet door de dampwolkjes condens die zijn mond verlaten. De tevreden glimlach van eerder komt weer voor de dag zodra hij zich naar de besneeuwde kasteeltuinen heeft gekeerd. De winter is bij verre Lias’s favoriete seizoen maar enkel een blinde kan zeggen dat het niet oogverblindend mooi is. De kou glibbert als een slang langs Lias’s lichaam af. Eerst zijn benen, dan zijn bekken, rug en uiteindelijk zijn hoofd en hals, waar zijn poriën de kou aftasten en toelaten. ’’Godverdomme het is koud.’’ vloekt Lias hard op. Klappertandend en zijn armen om zijn middel heen geslagen manoeuvreert hij door de ‘ijsbaan’ in de kasteeltuinen. Net wanneer hij vermoed dat hij veilig aan de andere kant van het pad is gekomen voelt hij zijn lichaam van onder hem vandaan glijden. Het duurt een splitseconde voordat hij door heeft dat dit minder te maken heeft met zijn eigen voet-oog coördinatie en meer met die van iemand anders.
Gevloerd ligt hij met zijn linkerwang plat tegen de ijzige stenen aangedrukt, terwijl de rechter een warme stof begroet. Lias kreunt zachtjes, binnensmonds vloekend. Knipperend opent hij zijn lavendel gekleurde ogen en beweegt hij zijn rug omhoog. ‘’Ga van me af..’’ zegt hij op een zo neutraal mogelijke wijze. Zachtjes siddert zijn lichaam heen en weer, ongeduldig wachtend tot het persoon wat bovenop hem gevallen is zijn eigen lichaamsgewicht weer besluit te dragen. ‘’Ik geef je precies drie tellen, of jij ligt onder míj. ‘’ zegt Lias vervolgens haast grinnikend. Hij balt zijn vuisten en zet ze naast zijn hoofd op de grond neer, zich klaarmakend om, om te rollen en overeind te komen. ‘’1.. ‘’
[Open] voor totally everyone =]
Sayuri .
PROFILEReal Name : Dayna Posts : 621
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark - Air Klas: Master Laurent Partner: Your smile is shining gold. But the way you speak, feels so cold
Onderwerp: Re: Moonlight drowns out all, but the brightest stars. {OPEN} wo jan 01 2014, 15:18
Na een lange schooldag liep hij in zijn eigen tempo door de gangen heen. Met zijn hoofd in zijn kraag gedoken liep hij zonder iemand aan te kijken er doorheen. Zijn hoofd leek wel uit elkaar te barsten. Jirou was de hele dag zijn best aan het doen hem te laten doordraaien. Geen moment heeft hij zijn kop dichtgehouden. Dit maakte het moeilijk om zijn hoofd bij de lessen te houden en om zijn omgeving te letten. Elke les moest de leraar hem meerdere keren bij de les roepen en onderweg naar andere lessen botste hij meerdere keren tegen iemand op. Niet dat hij hier wat op deed, nee hij was te druk bezig iemand onder de hoede te houden. Anders was de hel los gebarsten en hadden de mensen die tegen hem aan botste nu al lang het daglicht niet meer gezien. Als iemand ook maar durfde in zijn ogen te kijken was voor Jirou al genoeg aanleiding om ze daar ter plekke om te brengen. Heeft geen seconde nodig om erover na te denken, het is als zijn tweede natuur. Vandaag was zo'n dag dat hij agressiever was dan normaal. Snel op zijn teentjes getrapt en iemand hoefde Sayuri maar aan te kijken en hij brak zowat uit zijn controle.
Net zoals nu. Voor de zoveelste keer botste hij tegen iemand op en die persoon begon tegen hem te schelen. Yuu liep echt gewoon verder alsof er niks was gebeurt en zijn koude blik gaf niet weg wat voorn pijn steek er door hem heen ging. Echter als je goed naar hem keek zag je zijn lichaam lichtelijk trillen. Dit was zijn limiet. Meer trekt hij niet meer. Hij moest bij alle mensen weg. Wat buitenlucht deed hem altijd goed en besloot daarom om buiten maar eens rond te slenteren. Gewoon om meer controle te krijgen over dit monster wat diep in hem verborgen zit. Hij liep naar de deur die hem naar buiten leidde. De koude lucht gaf hem energie. Het maakte hem wakker en gaf hem meer kracht. Hij keek naar de wolken die langzaam voorbij dreven. Een kleine glimlach kwam tevoorschijn en liep nog steeds kijkend naar de wolken verder. De zon was onder aan het gaan zag hij aan de oranje gloed was alles had. De sneeuw op de grond maakte dit alleen maar helderder en mooier van kleur. De winter was altijd zijn favoriete seizoen. Alles was koud en bevroren, de natuur die bevroren was in tijd leek het wel. Herstellende van de hete zomers. De natuur die op reset ging. Hij wou dat hij alles kon resetten. Zijn hele leven kon resetten, dan was hij nu nog thuis samen met zijn moeder. In zijn geboorte plaats Chiba, waar iedereen nog zou leven. Dit blijft echte voor altijd maar een wens, want al dat is verdwenen. Zijn moeder is er niet meer. Het dorp is bijna uitgestorven. Allemaal door hem, dit komt allemaal door zichzelf. En zal zich ook nooit vergeven voor zijn daden.
Te ver in gedachten gezonken voelde hij Jirou met veel kracht weer ophoog komen. Nu hij alleen was liet hij zichzelf wat losser en zag je dus zijn gezicht samentrekken van pijn. Hij greep naar zijn hoofd en er kwam een kreun uit zijn keel. Op dat moment stootte hij tegen iemand aan verloor zijn evenwicht waardoor hij recht op die persoon viel. Tot zover het alleen zijn. Hij kreunde nog een keer en dit keer harder door de pijn in zijn lichaam van de val en de pijn in zijn hoofd van Jirou. Kon zijn dag nog erger worden. Denkend dat hij een beetje van zijn stress los kon laten om daarna vroeg in zijn bed te duiken, krijgt hij in plaats daarvan meer stress en ook nog iemand waar hij mee moet dealen. En dat terwijl hij alleen wilde zijn. Niet door dat hij nog op de ander lag, voelt hij de ander onder zich wurmen op vrij te komen. De ander begon te dreigen ook nog. Langzaam maar zeker ging hij van de persoon af en stond met veel moeite op. Het enige wat hij deed was even naar de nog liggende jongen op de grond en maakte zich klaar om verder te lopen. Hij zei geen woord. Geen excuses of enige reactie op zijn woorden. Hij deed zijn handen weer in zijn broekzakken en gleed dieper in zijn hoge kraag. Stond op het punt om te draaien en terug naar zijn kamer te gaan, maar werd tegengehouden.
Moet wel weer inkomen hoor.
Yukito
PROFILEReal Name : Yukito Posts : 7
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Duister Klas: Partner:
Onderwerp: Re: Moonlight drowns out all, but the brightest stars. {OPEN} vr jan 03 2014, 17:49
Het waren vooral oudere leerlingen die hier op het veld zaten. Vuur, water, aarde, lucht, alle elementen waren hier aanwezig. Gelukkig zag hij erg weinig mensen die het licht volgden. Niet dat hij aan de persoon direct kon zien wat hij kon, maar toch was het redelijk duidelijk aan de kleding of de manier van doen wat voor element diegene had. Yukito lachte in zichzelf. Voor de andere was het zeker duidelijk wat hij voor element volgde. Zijn kleding was zwart, zijn blik was duister en de katana op zijn rug deed ook niets anders vermoeden dan dat hij in de duisternis zou rondsluipen. Niet dat hij zo'n gluiperd was. Yukito zuchtte zacht. Dat hing af van welke kant je het bekijkt. Een ninja sloop inderdaad. Maar hij had geen gluiperig karakter. Yukito keek om zich heen. Hij zag dat enkele ouderejaars bezig waren met elkaar. De een was over de andere heen gevallen, het zag er wel komisch uit. Er ontsnapte geen enkele glimlach. Dat het komisch eruit zag betekende niet dat hij het grappig vond, daarnaast wilde hij niet nog meer de aandacht trekken. Al helemaal niet van oudere leerlingen. Dit gingen nog zware jaren worden! Yukito probeerde op een normale manier langs hen te lopen. Geen blik, zelfs geen vluchtige. Er was wel een probleem. Hij wist totaal niet waar hij heen moest. En deze ouderejaars wisten hier wel de weg. Hij zag zichzelf daar al staan, vragend naar de weg. Het was niet de trots die hem in de weg stond. Maar hij hield zich toch liever afstandelijk. Dus besloot hij maar door te lopen. Er was toch wel een andere manier om de weg hier te vinden. Of beter gezegd, uit te zoeken wat hij moest gaan doen. Ooit moest hij hier de weg vinden. Yukito keek op. Na alles wat hij mee gemaakt had, was hij bang voor andere. Hij balde zijn vuist, mocht er iets gebeuren had hij altijd nog de katana. Niet dat hij tegen ouderejaars op kon. Maar als hij het gebied in de duisternis kon zetten was zijn snelheid en vaardigheid met dit wapen een stuk beter dan ze zouden verwachten. Maar hij ging er niet van uit dat er iets zou gebeuren. Hij zou gewoon de weg vragen, meer niet. Hij liep naar de twee jongens toe. " Waar moet ik heen als ik hier net ben aangekomen" vroeg hij zelfverzekerd.
Gesponsorde inhoud
PROFILE
MAGICIAN
Onderwerp: Re: Moonlight drowns out all, but the brightest stars. {OPEN}
Moonlight drowns out all, but the brightest stars. {OPEN}
Volledig in het thema van Valentijn staan er twee Events op het programma van de site. Beide zullen van start gaan vanaf 14 februari, dus houd de site zeker goed in de gaten.
Cupid Hearts: Verras vrienden of in game characters met een vrolijk hartje deze Valentijn. Met of zonder lief berichtje eraan vast. Anoniem of juist niet. Stuur je hartjes naar het account van Alpha.
Valentine's Dance:Vanaf 14 februari zal de grote zaal van de school omgetoverd worden tot een danszaal vol met eten, drinken en live muziek. Iedereen is welkom om aan dit algemene topic deel te nemen.
WINTER
Tijdens de winter is het terrein van de school in diepe rust. De meeste dieren zijn onvindbaar verscholen en de ijzige wind houd ook de leerlingen binnen. De perfecte tijd om met een kop warme choco naar de vallende sneeuw te kijken.