6 uur 's morgens, is wat de klok boven mijn bed aangeeft. Ik strek mijn armen hoog boven mijn lichaam uit en druk sloom op de uit knop van de computer diens scherm de rest van de kamer verlicht. Wel weer genoeg gecomputerd voor vandaag, tenslotte zit ik er al bijna 20 uur lang achter, afgezien van de korte onderbreking van een les en de moeite om wat eten te gaan halen in de kantine. Vermoeid en met blokjes-ogen staar ik verlangend naar mijn bed. Als ik nu zou gaan slapen is de kans zeer groot dat ik niet meer voor vannacht wakker word en dus een hele dag verspil. Zonde, maar zo verleidelijk. Ik kijk weer terug naar mijn computer scherm waarop ik nog net op het laatste moment een blauwe flits zie voordat het scherm zwart word. Nu het laatste licht uit mijn kamer verdwenen is word mijn kamer pikdonker en eng stil. Het vertrouwde zoemende geluid van mijn computer is een paar seconde geleden namelijk ook al met een sis opgehouden. Ik duw mezelf van het bureau af en spring vervolgens van mijn bureaustoel af. Ik trek m'n muts over mijn hoofd heen en gris mijn ipod en koptelefoon van mijn nachtkastje af. Ik druk op play en binnen enkele seconde hoor ik het eerste liedje al spelen, een slaap liedje bijna, instrumentaal. Heel mooi, maar niet geschikt voor wanneer je al aan niets anders kunt denken als slapen. Ik druk snel op volgende en zucht tevreden wanneer ik een up-beat nummer door mijn oren hoor galmen. Ik verleg mijn hoofdkussen naar de rand van het bed en plof vervolgens op mijn bed neer, mijn rug tegen het kussen en mijn knieën opgetrokken tot aan mijn kin. Zonder te kijken grabbel ik rond op mijn nachtkastje tot ik ongeveer gevonden heb waarna ik op zoek was. Mijn vingers vinden een ronde iets zware vorm diens balans telkens veranderd afhangend van hoe ik het object houd. Ik open de dop en breng het flesje energy drink langzaam naar mijn mond toe. Ik haat energy drink, maar het is het enige, naast koffie dat ik waarschijnlijk nog meer haat, wat me wakker houd. Bovendien staat het dichtbij en vergt het geen inspanning om te maken of te halen. Vrijwel meteen voel ik een golf van energie over mijn lichaam heen glijden. Mijn ogen worden weer iets wijder en zelfs de omgeving lijkt een stukje lichter te worden, waardoor ik nu het bed van de rest van de kamer kan onderscheiden. Op deze manier lukt het me daadwerkelijk om een uur vooruit te komen voordat mijn ipod het besluit te begeven vanwege energie te kort, hoe toepasselijk, en ik het ding chagrijnig door de kamer heb gesmeten. Vanwege mijn chagrijnigheid ben ik uiteindelijk zo moe geworden dat ik als nog in slaap ben gekukeld, althans daar kom een aantal uren later achter. Langzaam knipper ik met mijn ogen, mijn donkere kamer weer zichtbaar wordend precies zoals ik hem een aantal uren geleden had achtergelaten. Hoe laat zal het zijn? 's nachts? 's middags? Ik grabbel met mijn vingertoppen over de vloer heen, op zoek naar iets wat ongeveer de vorm aanneemt van mijn telefoon. Wanneer ik deze gevonden hem sleur ik deze tussen wijs en middelvinger naar boven en druk ik op het aan knopje. 15:21 geeft mijn scherm aan. Ik laat de telefoon teleurgesteld op mijn deken vallen en wrijf met mijn handpalmen door m'n gezicht heen. En zo heb je dus als nog je hele dag verspilt. Het enige wat nu nog over blijft is een paar uur computeren voordat ik eten moet gaan halen en vervolgens weer moet proberen te slapen. Met de nadruk op proberen want na mijn 'middagdutje' zal dit meer gerollebol en gedraai worden. Geërgerd sla ik met een gebalde vuist op mijn deken voor ik de dekens in een wilde beweging van me af smijt en ik me een weg naar de badkamer baan. Misschien als ik een enorme wandeling zou maken, mezelf zodanig zou uitputten dat ik niet meer kon lopen, dat slapen nog wat zou worden vannacht. Eenmaal in de badkamer bekijk ik mijn vrij matig witte gezicht nauwkeurig. Ugh, wallen van hier tot en met Tokio. Ik was m'n gezicht en poets zorgvuldig mijn tanden voordat ik aan mijn haar begin te boetseren, letterlijk. Als het goed zit is het een kunstwerk, maar als er ook maar een paar haren verkeerd zitten ziet het er uit alsof ik met mijn vinger in het stopcontact heb gezeten. Met gel en kam in de aanslag begin ik aan mijn haar, om het na een klein kwartiertje op te geven en maar te gaan voor de ' ik heb mijn vinger in het stopcontact gestoken look' te gaan. Zuchtend en in een licht chagrijnige bui loop ik de badkamer uit en richting een van de stoelen in mijn kamer waar een aantal zakken op staan. Nieuwe kleding, nog nooit gebruikt een paar weken geleden gekocht. Het word tijd dat ik die maar eens ga gebruiken, tenslotte zit mijn ouders geld er in. Even denk ik weer terug aan het moment dat ik de kleren gekocht heb. Mijn moeder had me na heel veel overhalen mee gesleept naar de stad van Gren, om me vervolgens daar als mannequin aan te kleden en op te doffen. Ze had mezelf zelfs mee gesleept naar de kapper om me daar een of ander gay kapsel aan te smeren. Yeah, dat heeft niet echt lang gehouden. Onbewust is er een kleine glimlach op mijn gezicht verschenen, terwijl ik mijn vingers door de papieren zakken laat gaan. Ik haal een rood-wit vest er uit en een wit shirt met v-hals. Uit een tweede zak haal ik nog een donkerblauwe broek om vervolgens uit de laatste een paar gloed nieuwe high-top limited edition sneakers. Dat is misschien het enige waar ik enig gevoel voor heb, sneakers. Mijn vingers glijden nogmaals over de rode stof heen, om mijn ogen er vervolgens zuchtend vanaf te halen en ze op de grond te zetten. Ik kleed me in een recordtijd om, aangezien ik op dit moment enkel tijd aan het rekken ben om maar niet te hoeven gaan. Ik rol met mijn ogen in mijn kassen, grijp mijn zwarte jas en loop richting de deur. Voordat ik overigens door de deur heen ben valt mijn oog op een stoffige doos die naast de kast staat. Ik hoef niet lang na te denken om te weten wat er in zit. De glimlach verdwijnt weer en ik slik een keer om vervolgens met trillende handen de deurklink vast te grijpen en naar buiten te vluchten. Weg uit die verstikkende kamer vol met lastige herinneringen, of eigenlijk maar een herinnering. In de gang leun ik nog lichtjes buiten adem tegen mijn voordeur aan. Waarom blijft dit me maar lastig vallen. Na 2 jaar, 2 hele jaren van verbittering en kou zou je toch verwachten tot het eindelijk wat zonniger zou worden, wat zonniger zou aanvoelen vanbinnen. Ik begin me langzaam af te vragen of het ooit nog wel gaat veranderen, of dit gevoel ooit nog weg gaat. Ik heb me al vaker afgevraagd of ik die doos niet gewoon moet weg flikkeren, gewoon moet verbranden, hopen dat het de herinneringen met zich meeneemt. Maar nee, dat lijkt geen mogelijkheid, niet eens een optie. Ik wrijf door mijn gezicht heen en begin dan met mijn handen in mijn zakken door de gangen heen te sloffen. Mijn ogen vallen op enkele leerlingen die ik wel eens gezien heb, in de gangen of in een enkele les waar ik wel eens geweest ben. Fysiek tenminste, want mentaal kan ik mijn hoofd er toch niet bij houden. Misschien is dat de reden waarom ik in plaats van tienen en negens nu ook soms achten haal. Ik mag van geluk spreken dat ik geboren ben met een hoog IQ anders hadden mijn ouders me al lang van deze school afgeplukt en me wellicht aan het werk gezet in een van hun onderbedrijfjes. De gedachte daar aan alleen al doet me bijna kokhalzen. Ik heb nooit voor hun willen werken, heb ook totaal geen ambities om hun bedrijf over te nemen, jammer genoeg vinden hun dat ik vrij weinig keus heb. Het is dat of zelf al mijn rekeningen betalen voor school, kleding en eten. En aangezien ik dat niet kan, houd ik ze maar voor dat ik daadwerkelijk grote ambities heb voor het kleine bedrijf. Ik zucht opgelucht wanneer ik de deur naar buiten in zicht krijg, veel mensen in een kleine ruimte maken me nerveus. Maar ook dat zou weggaan, althans dat zei mijn psycholoog een paar dagen geleden. Hij zei dat het alleen verholpen zou worden als ik daadwerkelijk ook naar buiten ging. Oh wat zou hij vandaag trots op me zijn besef ik me bitter. Mijn bitterheid word al gauw weer weggevaagd door de frisse lucht van de grote deur in de hal die open en dicht gaat. Voordat ik het weet loop ik iets sneller en kort daarna bevind ik me buiten, omgeven door de sneeuw. De wind trekt lichtjes aan mijn haren en kleren zodra ik een aantal passen vooruit neem. De kou probeert zich vrijwel meteen een weg door mijn laagjes kleding heen te bijten. Godzijdank ben ik dik genoeg aangekleed en stopt de koude stroom bij mijn vest. Enkel mijn vingers en tenen krijgen het meteen te verduren. Shit, handschoenen, die liggen nog op mijn bureau. Peinzend kijk ik even terug naar de hoofdingang om vervolgens weer naar voren te kijken en te beslissen dat het die hel in die smalle kamer niet meer waard is. Dan maar koude vingers. Ik stop mijn handen diep in mijn zakken en loop vastbesloten in de richting van het bos. Sommige mensen noemen het ook wel het duistere bos, of het bos van de dood, maar ik weet dat het overdag daar niet behalve genieten is. Van de stilte omdat niemand anders er heen durft te gaan en van het mooie sneeuwlandschap, ofzo. Ik zucht en loop vervolgens nietszeggend verder. Natuurlijk niet, tegen wie of wat zou ik moeten praten. Ik stap flink door, mijn kiezen op elkaar klemmend tegen de kou. Het is al een paar jaar geleden dat de winter zo streng is geweest, en nu ik er midden in zit lijkt het zelfs of dat er niets bij was. Langzaam beginnen grote bomen me al te omsingelen, groot, zo groot alsof het lijkt dat ze de hemel aanraken. Ik grimas lichtjes en laat mijn vingertoppen over een van de basten strelen. Hou oud zouden deze bomen wel niet zijn? Ik kijk verschrokken op wanneer ik iets hoor bewegen. Mijn rode ogen zoeken in het rond, op zoek naar ook maar iets wat afwijkt van de witte kleur van de sneeuw. Uiteindelijk landen mijn ogen op nog een paar rode ogen die me direct terug aanstaren. Het heeft lange zachte oren en een vrij lange zacht uitziende vacht. Het albino konijn staart me onschuldig aan met zijn bloedrode ogen. Menig mens zou het konijn verafschuwen vanwege de bloederige kleur van zijn ogen, maar ik kan er alleen maar medelijden voor hebben. Misschien omdat ik zelf ook wel eens zo'n reacties heb gehad. Ik open een van mijn handen en sluit voor een seconde mijn ogen. Ik voel de energie door mijn lichaam stromen om deze vervolgens te concentreren richting mijn handpalm. Ik open mijn ogen weer en blaadjes papier beginnen zich daar in mijn handpalm langzaam te vouwen en te plaatsen. Binnen een paar luttele seconden word het dier te groot voor mijn handpalm en laat ik het van mijn hand afglijden. Natuurlijk ben ik weer eens niet voorzichtig genoeg en levert me dit een aantal papiersneden op. Voor me in de sneeuw maakt het origami project zichzelf af en voordat ik het weet zit er een kopie van het konijn voor me op de grond. Nu is het nog levenloos, gewoon een paar papieren blaadjes in elkaar gevouwen. Een kunstwerk maar levenloos des al niet te min. Het konijn met de rode ogen kijk nieuwsgierig naar mijn origami project. Ik grimas tevreden en zak door mijn knieën heen om met een vingertop het voorhoofd van het blaadjes konijn aan te raken. Het konijn springt tot leven, heftig huppelend, nauwelijks geluid makend terwijl hij rondom me heen huppelt. Langzaam laat ik hem richting het albino konijn lopen, die eerst een paar pasjes achteruit zet voordat die nieuwsgierig aan mijn creatie snuffelt. Een tevreden glimlach siert mijn lippen voordat ik verder het bos door loop. Misschien is dat het enige waar ik op dit moment tevreden over ben, mijn kracht om dieren te creëren en nog meer om iets tot leven te kunnen wekken. Maar aan de andere kant ook om iets dood te laten gaan. Overal zit een mindere kant aan, werkelijk aan alles. Ik schud mijn hoofd iets verder, mijn kracht steeds minder en minder wordend tot ik het gevoel heb dat er bijna niets meer over is. Ik weiger om het konijn op te geven maar word er uiteindelijk toe gedwongen wanneer ik in een keer in een hoestbui uit barst. Zelfs voor zo'n klein dier is mijn kracht nog niet groot genoeg bedenk ik me al stilstaand. Vermoeid haal ik een hand door mijn haren heen om mijn hand en vingers vervolgens nauwkeurig te bestuderen. Bloed sijpelt ondertussen van mijn vingers af naar beneden. Altijd weer hetzelfde liedje. Ik breng een van mijn bloedende vingers naar mijn mond om er vervolgens zachtjes op te zuigen. Op dat moment zie ik vanuit mijn ooghoeken plots een schim een paar meter voor me staan, iets roze, meisjes achtig. Ik schrik overeind en bekijk het meisje vanaf een afstandje. Ik laat mijn vinger weer vallen en kijk vluchtig om me heen, waar zou ik naar toe kunnen vluchten voor ze me gezien heeft. Ik maak een sprintje naar een dikke boom en rust daar met mijn rug tegenaan. Heel voorzichtig kijk ik achterom naar het meisje. Ze zag er vrij vriendelijk uit dat moet ik toegeven, het probleem is dat ik absoluut geen behoefte heb aan gezelschap. Ik zucht en maak me klaar voor een eventuele confrontatie, wat zou ik moeten zeggen? Ik zucht nog een keer dieper en besluit dan dat ik het maar op me af laat komen.. Waarom zit ik toch in deze positie? Ze heeft me vast al lang gezien.. Kun je bedenken hoe dit uit ziet. Zucht. Beetje lang geworden, haha. Het einde is niet helemaal hoe ik het gedacht had maar goed xD Hoop dat je er iets mee kun c:

Twee ogen schieten open, onmiddellijk vol energie. Een nieuwe dag, een nieuwe lach. Een grinnikend geluid komt gesmoord van onder de deken vandaan. Het was koud vannacht, wat geresulteerd heeft in deze situatie. Een jong meisje ligt verscholen onder de dekens, enkel haar roze haren pieken er warrig tussenuit. De rest van haar gezicht is verscholen onder twee paar donzige dekens. Langzaam schuift er een gezicht tevoorschijn, waarop zich onmiddellijk een verwonderde uitdrukking vormt. Twee tellen later is het meisje al uit bed gesprongen. De kou hangt bijna voelbaar in de ruimte, glijdt als een onzichtbare mist over alle blote lichaamsdelen die zich durven te vertonen. Ze trekt haar mouwen zo ver mogelijk naar beneden en lacht haar witte tanden bloot. Hoe kan dit toch? Op het glas van het fotolijstje op haar nachtkastje zijn ijsbloemen gevormd door een combinatie van vochtigheid en vrieskou. 'Buenos días, madre.' Fluistert ze met een kalm, beheerst gezichtje, aan haar ogen kan je het echter zien, aan haar stem kan je het horen. De pijn is verzwakt, het gemis is voor altijd gebleven. 'hace mucho frío hoy, pero todavía seguiré mi aventura que te hablé ayer.' In vlot Raziaans vertelt ze aan een kleine foto wat ze van plan is vandaag. Het lijkt in de ogen van buitenstaanders vast stom en ontzettend kinderachtig, maar het is een gewoonte, die ze heus niet op gaat geven vanwege de stomme meningen van stomme mensen. Het is inderdaad echt koud hier, veel erger dan gisteren. Maar werkte de verwarming dan niet? Een ijzige wind die in haar nek kietelt verraadt het al, vannacht moest de radiator het afleggen tegen de natuurlijke krachten van de winter. Zachtjes glijdt een rilling over haar rug, kruipt onder haar nachthemd en begint haar tot op het bot te verkillen. Een luid geklepper weerklinkt wanneer een nieuwe windvlaag stevig door de kamer raast en zelfs in een stapel papier huishoudt door de bovenste bladen mee te grissen. Moyra komt in beweging, raapt de vellen papier op en legt die slordig terug op de nu scheve stapel. Het raam, natuurlijk. Stom. Ze was vergeten de hendel goed dicht te drukken nadat ze gisteren de sterrenhemel bewonderd had. 'Oeps.' Mompelt ze zachtjes, bij gebrek aan beter maar tegen zichzelf pratend. Ze sluit het raam en gebruikt een punt van haar pyjama om de ruit wat te ontdoen van het dunne laagje ijzel. Het water maakt haar shirt nat en koud, maar Moyra is te ingenomen met de sprookjesachtige winterwereld die zich voor haar ogen uitstrekt. Maagdelijk witte sneeuw, dwarrelende vlokjes. Het is prachtig. Haar warme adem doet het glas beslaan, zo dichtbij staat ze te staren. Een gedachte komt in haar op. Waarom kijken als je ook echt kan gaan? Ze kleedt zich om, draait haar haar in twee nette staartjes. Daarin strikken haar vingers vaardig twee roomwitte lintjes. Vandaag is het koud en ze wil buiten rondrennen, wat leidt tot de keuze voor een simpele broek-met daaronder een heerlijk warme maillot- een langemouwen shirt en haar lievelingstrui. Uiteraard ook een volledige winteroutfit. Jas. Handschoenen, sjaal. Zelfs oorwarmers van witte fluffyheid onder een bruine buitenkant. Nog voor het ontbijt heeft ze even rondgekeken buiten. Maar dan volgen de lessen, waarbij uit het raam staren steeds interessanter en aanlokkelijker wordt. Goddank mogen ze de laatste les missen. Een cadeautje, een soort mini-ijsvrij. Ze raast nog voor de rest uit naar buiten. De andere leerlingen zijn veelste schreeuwerig naar haar zin. Vandaar dat ze langzaam afdwaalt. Met ogen vol onschuld die in werkelijk alles nog wat bijzonders zien wandelt ze rond.

Bij een boompje houdt ze halt. Het is een jonge boom, dunne bast, tenger en soepel. En volledig bedekt met prachtige winterwonderen. Aan de onderkant van de tak hangen prachtige ijspegels, glimmend in een rijtje. Een bubbelige, vrolijke lach borrelt in haar binnenste op. Zachtjes tikt ze tegen de ijspegels aan, wat een tingelend geluid tot gevolg heeft. Nog een keer en nog een keer herhaalt zich dit, tot de ijspegel loskomt van de tak en naar beneden dendert. Helaas is dit exemplaar in stukjes gebroken, aan brokstukken heeft ze niets. Moyra breekt een andere pegel af, langer dan haar hand. Ze besluit de spreuk van vanochtend te oefenen, onbewust hebben haar hersenen van de les toch wel iets meegekregen. Warmteloos vuur. Dat is een contradictio in terminis, herhaalt ze letterlijk de woorden van het boek, maar toch kan het. Dus ook hier, aan de punt van haar ijspegel, die ze als staf vastheeft. Moyra loopt verder, op haar vlammetje geconcentreerd, wanneer in haar ooghoek iets opduikt om vervolgens razendsnel te verdwijnen. Een vleugje rood, een gezicht. Het was iemand anders in het bos. Roodkapje? Dat sprookje vond ze altijd dom, wie vertrouwde er nou een wólf?! Maar hier is wel echt iemand en die speelt verstoppertje. Ze sluipt naderbij en schiet dan snel om de boom heen voor de ander kan vluchten. 'Hallo, heb jij ook ijsvrij?' Vraagt ze nieuwsgierig. 'En waarom was je opeens zo verstopt? Is er soms een geheim, wil je dat ik wegga? Ik verklap niets hoor.' Haar ogen glinsteren vol met de nauwelijks bedwingbare neiging om alles te willen weten, te willen vragen. Wie is hij? Waarom ziet hij er zo moe uit? Maar misschien zal ze geen kans hebben dat allemaal uit te vinden, als hij op een geheime missie is en haar sommeert weg te gaan bijvoorbeeld. Haar scheve, verlegen lachje smeekt hem haar niet weg te sturen. Alleen zijn is niet fijn, wanneer je net iemand zag om mee te praten.

[ipodpost, sorry als er fouten inzitten~]

Ik wist het wel, er stond daar een jongen. En ehm... toen verstopte hij zich. Maar ik had hem in een glimp toch wel gezien. Waarover ik een beetje trots ben. Als een Ninja. En toen liep ik er heen. En nu. Ja. Nu sta ik dus tegen hem te praten. Maar ergens vermoed ik dat hij het niet zo leuk vindt dat ik hem heb ontdekt. Hij antwoordt in elk geval helemaal niet. Een lichte teleurstelling komt in me op. Die onderdruk ik gauw, in mijn hoofd allerlei redenen bedenkend waarom hij dan wel niet zo doen zou. Geheim agent. Op de vlucht. Achterna gezeten door een slechterik. Of is hij juist de slechterik, die wordt opgejaagd door de politie? Hij ziet er in elk geval wel gehaast uit, en leek erg geschrokken door mijn aanwezigheid. Hmm.. Haar roze ogen nemen hem zo onopvallend mogelijk op. Naar mensen staren vonden ze meestal vervelend. Terwijl het alleen een teken van interesse was. Te vaak werden de dingen die ik goed bedoelde verkeerd opgevat. Jammer. Maar ik kwam er altijd over heen. gewoon blijven lachen. Met postiefheid kom je overal overheen is mijn levensgedachte. Daarmee kan je over reusachtige bergen klimmen en gemene pestkoppen vergeten. Een doffe klap geeft aan dat hij zijn hoofd gestoten heeft. Zijn ongemakkelijke lach beantwoord ik onnadenkend met een bezorgde. In gedachten verzonken, net als hij, sta ik daar maar wat. Sprookjesverhalen vliegen zoals altijd door mijn hoofd. Te druk en te actief zijn mijn gedachten nu ik vroeger de les uit mocht. ''U-um. Ij-.. Ijsvrij?'' was zijn eerste reactie. Goh. Hij kan dus toch praten. Ik grinnik verrast. Knik dan instemmend. Ijsvrij, ja. Precies zoals ik zei. Nou eigenlijk.. Niet echt. Alleen het laatste uur, alleen mijn klas. Maar dat is een onbelangrijk detail, toch? Met belangstellend stilzwijgen luister ik naar zijn woorden. Tegelijkertijd dwalen mijn gedachten af naar zijn lichaamstaal. In aflezen wat mensen bedoelen ben ik soms niet zo heel sterk. Dat komt omdat ik te positief, lief en naïef ben, zoals Vero dat omschreef. Bij de gedachte aan mijn zus -stiefzus eigenlijk, maar dat klinkt zo gemeen en heksachtig.. Nee, zus is beter- Bij gedachte aan haar voel ik een steek van gemis. Heimwee, daarvan heb ik altijd last als ik aan de laatste vakantie terugdenk. Maar Vero wil niet naar Starshine komen, ze heeft al te veel vriendinnen op haar eigen school en daarbij is haar luchtmagie zeer zwak. Helaas, want ik mis haar wel onwijs. Vooral op momenten als dit. ''Op dit moment ben ik met jou aan het praten. Wat ik zojuist aan het doen was doet er nu niet meer toe.'' Raadselachtig. Ik kijk hem aan, verwonder me over zijn vreemde manier van doen. Hij lijkt net een alien, die in een mensengedaante is gekropen. Alsof hij wel wéét hoe hij zich zou moeten gedragen, maar.. het lukt steeds net niet. Er is iets ongemakkelijk, afwezig of wereldvreemd aan hem. Maar toch ook heel erg menselijk. Ach. Wat maakt het ook uit. Niet afdwalen nu. ''Dus.. Lol-'' Huh? Verward schieten mijn ogen op. Wat bedoelde hij? Nieuwsgierig kijk ik hem aan, wachtend op een verklaring. Die niet komt. Teleurgesteld dat ik het niet snap luister ik toe. Dan bedenk ik me dat geheimen juist wel heel erg spannend zijn. Raadsels. Aan de ene kant vind ik ze leuk, maar ze frustreren de ik-wil-alles-weten kant in mij ook. ''Ik bedoel, waarom ben jij hier? Niet veel mensen gaan nu naar buiten.'' Ok. Hoe dat uit zijn vorige woorden kon komen snap ik niet, maar dat is iets om me later druk om te maken. ''Waarom niet? Het is mooi en.. Sprookjesachtig.'' Zeg ik naar volledige waarheid. Het woord wat ik gebruik als laatste laat ik als een toverspreuk over mijn tong rollen, waarna ik vrolijk lach. ''De sneeuw, het is net ehm.. Winterwonderland.'' Nog zo'n mooi woord, wat ik in het boek 'De IJskoningin' gelezen heb. En uiteraard onthouden, voor situatie's zoals deze. Bijna struikel ik erover in mijn enthousiasme dat ik het eindelijk eens gebruiken kan, maar het komt er nog redelijk verstaanbaar uit. Wanneer hij weg loopt schrik ik wel even. De teleurstelling is misschien zelfs wel in mijn uitdrukking te zien. Vlucht hij weg? Zei ik iets verkeerd? Nee, het blijft bij twee pasjes. Gelukkig. Ik wil zijn geheim nog weten, weten wat 'Lol-' eigenlijk moest zijn.
Hij begint iets tevoorschijn te toveren. Een rolletje. Oh. Het zijn snoepjes. Geduldig sta ik stil. Druk doen schrikt mensen af. Meestal dan. Mijn blik smelt haast wanneer hij me de rol aanbiedt, ik weet niet zo goed hoe ik moet reageren. Zoals altijd neem ik dingen veelste serieus, of denk er in elk geval te verhaal-achtig over na. Nog steeds wachtend op een prins is mijn hart wellicht te kwetsbaar voor langszwervende charmeurs. Maar hij is anders... '' O-oh! Ik ben Layth trouwens. Layth Hiddleston.'' Anders als in: Onhandiger. En grappig. Ik giechel zachtjes, maar sla een hand voor mijn mond om dat te dempen. Straks denkt hij nog dat ik hem uitlach. ''Niets mee gebeurd'' zegt hij, me de rol opnieuw aanreikend. ''N-nee, ik zag het.'' is mijn eveneens onhandige reactie. Dat gaat lekker zo. Ik grabbel zo normaal mogelijk een snoepje uit het rolletje. ''Dank je. Layth.'' zeg ik met een dankbaar lachje. Is hij een alien, geheim agent of wat? In mijn sprookjesboek zou hij best een prins mogen zijn, besluit ik met een lachje. Hij is knap en lief. En deelt zijn snoepjes -in mijn hoofd zijn het waardevolle schatten- met mij. Ik steek de mentos in mijn mond en sabbel tot de frisse smaak mijn hele mond vult. Deze gedachten zorgen er voor dat ik vergeet me voor te stellen en dus nog steeds naamloos ben in zijn ogen. Stom. Maar ik durf zijn diepe gedachtengang niet te onderbreken. Ik staar alleen naar zijn gezicht, terwijl hij dan weer naar de hemel kijkt. Zijn ogen komen terug naar aarde, richten zich op de mijne. Ik doe onmiddelijk alsof ik ook ontzettend bezig was met.. Belangrijke dingen. Niet met hem of zijn gezicht. ''Is het niet prachtig..'' Ademloos kijk ik naar de sneeuwvlokken, die me nu pas opvallen. ''J-ja'' is mijn volmondige antwoord. ''Nog mooier dan in een boek.'' Ik adem een wolkje stoom uit en bedenk me wat. ''Moyra, Moyra Kasane.'' stel ik me dan voor. Laat. Maar beter laat dan nooit? ''Waarom kijk je de hele tijd weg?'' vraag ik dan. Zonder na te denken. Tactvol. Heel tactvol.

[Daahw, Layth is cute =w=]

Hij lijkt de hele tijd een beetje zenuwachtig, een beetje ongemakkelijk. Alsof hij haar eng vond ofzo. Was ze eng? Nee toch. Een relatief klein meisje met onschuldig ogend uiterlijk. Geen scherpe klauwen of dan toch in elk geval valse lachjes, dingen waarvoor je bang mocht zijn zonder dat dat vreemd was. "H-heb .. jij het niet koud?" Een zachte giechel kriebelde in haar keel, ontsnapte dan aan haar lippen. "Vuurmagiër." Verklaarde ze opgewekt de reden waarom ze niet koud was. Ace had het haar geleerd en sindsdien was ze dat geen moment meer vergeten.

Het weer was sprookjesachtig, winters, helemaal geweldig. En zoals de jongen het verwoorde: "Alsof er allemaal dingen staan te gebeuren.." Daar is ze het eigenlijk wel mee eens. "M-maar.. het zou beter zijn geweest als het minder koud was.." Geschrokken kijkt ze op, is hij werkelijk aan het bevriezen ofzo? Oh had ze nou maar betere controle over haar vuurmagie, dan kon ze hem helpen. Het probleem is echter dat haar vuur nogal onvoorspelbaar is. En straks steekt ze zijn haar in de fik.. Wat moet ze dan doen?! Hij is nu al helemaal patsboem van slag, wankelt, leunt tegen een boom. Angstig kijkt ze naar Layth, hopend dat hij niet in een ijsklontje veranderen zou.

Blijkbaar zijn haar woorden interessant, een interessante woordkeuze. Dat klinkt zo lief dat ze even zachtjes moet blozen. Het meisje heeft nu wel door dat Layth een nogal vreemde gozer is, maar ook dat hij absoluut geen kwaad in de zin heeft. Hij wiebelt wat heen en weer, wriemelt en beweegt. Ohja, dat is waar ook. Hij heeft het koud. Ze denkt en denkt, op zoek naar een oplossing die voor zijn wenkbrauwen niet in het risico van mogelijk verkoold worden met zich mee brengt.

Snoepjes bieden afleiding van dat dilemma: hem helpen of niet. In plaats daarvan steekt ze een wit rondje in haar mond. De mintsmaak is fris en alert. Precies hoe zij zich vroeger voorstelde dat sneeuw smaakte. Misschien waren Mentos wel héél goed samengepakte en geconcentreerde sneeuwvlokjes. "lees je veel boeken?" Half dromerig knikte ze. Boeken weten haar fantasie te voeden op een manier die sommigen doet vrezen dat ze nooit uit haar droomwereld vol sprookjesfiguren zal komen mentaal. Ergens weet ze natuurlijk wel dat het niet echt is. Maar is het niet veel leuker om dat te vergeten en gewoon te geloven? Zonder twijfel.

De jongen stottert, gaat bij haar vraag duidelijk in een keer van vrolijk naar ongemakkelijk. He bah, zo was het echt niet bedoeld. Ze was gewoon veelste nieuwsgierig. Stom, stom. Inwendig voelt ze een steek van schuldgevoel opkomen.
"S-s-soms vind ik het gewoon lastig iemand aan te kijken. Ik..heb niet zo veel vrienden, meer.. dus ben het niet meer gewend.." Haar ogen staan onmiddellijk treurig, meelevend. Zijn gezicht, met die lach erop, lijkt niet bij de gevoelens binnen in hem te passen. "Dat geeft niet hoor." Is het onhandige antwoord. "Je moet gewoon oefenen." Ja, kan dat eigenlijk? Weer oefenen met vrienden krijgen en ze aankijken? Als het kan wil Moyra hem best helpen. En net toen ze dacht dat hij zou blijven.. Dat ze samen zouden praten en van het winterse weer verbaasd zouden zijn... Net dan breekt die hoop in honderd-en-één stukjes uiteen. "Ik denk dat ik maar weer eens verder ga.." Hij loopt inderdaad weg, zonder enige reactie van haar kant af te wachten. Waar zou hij heen gaan? Terwijl ze dat probeerde te beslissen- hij liep immers in een vrij onbestemde lijn tussen dieper het bos in of richting de school- draaide hij zich weer om. "Je mag natuurlijk meekomen als je wilt.." Haar gezicht licht op in een lach vol opluchting. Hij was het gewoon even vergeten te zeggen, dat moest het zijn. Warhoofdige Layth..
"Kom je nog, Moyra?" Ze knikte energiek en haalde met vlugge half huppelende passen de jongen in. "Graag. Waar wilde je heen, Layth?" Informeerde het meisje nieuwsgierig. Vervolgens doet ze iets wat ze had verwacht niet de durven. Ze steekt haar hand uit en omvat langzaam die van Layth. "J-je had het toch koud?" Haar huid voelt in elk geval warm tegen de zijne. Ze houdt hem goed vast en probeert warme stroming richting zijn lichaam te sturen. "Je moet je innerlijke vlam voelen." Mompelt ze zachtjes, wat klinkt dat stom als zij het vertelt.. Bij Ace klonk het veel professioneler.

[blub =w=]

Misschien had ik gewoon aan het begin moeten weglopen, en misschien had ik haar niet eens een mentos moeten aanbieden. Waarschijnlijk was ik dan nu wél van haar af geweest.. Aan de andere kant had ik dan een meisje teleurgesteld en laten we eerlijk zijn, ik denk dat je dat vooral bij Moyra niet op je geweten wilt hebben. Heel even glijden mijn rode ogen over haar zacht uitziende gezicht heen. Mijn ogen vallen kort op een plukje haar wat tegen de zijkant van haar gezicht aan plakt. Ergens irriteert het me, ergens wil ik het weghalen en ergens wil ik het ook weer niet en ga ik het dus ook niet doen.. Denk ik. Ik probeer m'n blik langer op haar te richtten, ze is tenslotte maar een meisje, een kléin meisje wat aan haar gezichtsexpressies niet echt op het punt staat om me uit te lachen of het een of ander. En toch.. Toch blijft het benauwende gevoel aan me knagen wanneer ik met haar sta te praten. Het gebrek aan mensen om me heen begint nu pas echt zijn kleuren te laten zien. Het zenuwachtige gedoe is enkel een masker voor wat er allemaal onder ligt. De onzekerheid over mezelf voornamelijk, en naja als je voor een jaar lang alleen maar met je computer hebt gepraat dan is je woordenschat ook niet echt denderend. Het idee dat het gesprek dadelijk dan ook stil valt doet m'n lichaam sidderen. Daarom is het misschien maar beter als ik veel interesse in haar toon en haar veel laat praten.. Een lichtje gaat bijna branden in mijn ogen bij dat idee. Mijn blik dat alweer naar m'n schoenen is gezakt kruipt langzaam weer omhoog. Ik kijk haar kort aan en glimlach wat onzeker. Haar uitleg dat ze een vuurmagiër is, is een uitstekende gelegenheid om op in te springen besef ik me niet veel later. Dus je komt van Razen? Komt er wellicht overhaast uit. Het is haast een conclusie, stom van me werkelijk. Niet iedereen die een vuurmagiër is komt van Razen en andersom. Ik besluit m'n al uren-overwerkende brein rust te gunnen en laat m'n foutje voor wat het is. Want, werkelijk, het meisje ziet er niet uit alsof ze dat feit zometeen eens even flink onder m'n neus gaat drukken. En als het wel is.. dan naja... dan-- Mijn gedachten worden godzijdank onderbroken door een kort knikje van haar kant. Wat lees je zoal? Vraag ik haar simplistisch, mijn ogen nieuwsgierig op haar aaibare gezicht gericht. In mijn ogen is Moyra net een pop, zo uit de verpakking getrokken, aangedraaid en laat haar maar lopen, praten en lachen. In tegenstelling tot mij voelt ze heel onrealistisch aan, haar hoofd in de wolken maar haar lichaam op aarde. Kon ik dat ook maar bedenk ik me zuchtend. Haar ogen stralen vrijwel meteen na mijn uitleg medeleven uit, iets wat ik wel gewend ben maar niet echt op sta te wachten. Ik haal mijn schouders daarom ook wat koel op. Het zij zo. Mompel ik wat ongemakkelijk gevolgd door een kort hoestje. Eigenlijk had ik verwacht dat ze hierop verder helemaal niets ging zeggen. Maar ze heeft me al vaker als eens verrast in de afgelopen 20 minuten en ook ditmaal is het geen uitzondering. Oefenen!? Komt er iets ongelovig uit van mijn kant. Het klinkt wellicht alsof ik het bespot, maar hoe langer ik er over nadenk hoe minder stom het is. Ik schraap m'n keel en wrijf ongemakkelijk over m'n achterhoofd voordat ik langzaam begin te knikken. Ergens heb je wel gelijk, maar oefenen met mensen.. is zo.. raar denk ik. Zeg ik dan terwijl ik haar af en toe wél en af en toe niet aankijk. Ik bedoel.. mijn gedrag is zodanig dat het jou ook opvalt toch? En.. ergens heb ik het gevoel dat niet iedereen zo blijft lachen als jij. Mompel ik dan voorzichtig. Voorzichtig alsof ik haar ideaal net heb doorprikt en haar een vleugje realiteit heb laten proeven. Kom op Layth, het is niet alsof ze een 10 jarig meisje is wat nog nooit iets gezien of gehoord heeft. Wellicht is het haar popperige uiterlijk wat me doet denken dat ze vanaf de binnenkant ook breekbaar is. Wanneer ik op het punt sta om weg te lopen en ik haar uiteindelijk toch de vraag stel om mee te komen, zucht ik zelf ook opgelucht. Dat is al een scherf minder om voor mij op te rapen. Als het bovendien maar tot aan school was zou het mij een zorg zijn. Alhoewel, het zijn eventueel wel 20 minuten van extra ongemakkelijkheid en moeilijke vragen waar ik eigenlijk geen antwoord op wil geven. Bij haar vraag houd ik even halt en doe ik alsof ik nadenk. Het antwoord was school. Ik wilde weer terug naar mijn kamer om me daar op te sluiten en er niet meer vanaf te komen tot ik van de honger niet meer anders kon. Een blik op dat porcelijnen gezichtje doet me anders denken en me er uit floepen: Kies jij maar, princess. Ik schrik haast van mijn eigen woorden en kruip iets dieper mijn sjaal in bij de blosjes die ik op mijn wangen voel opkomen. I-i-ik bedoel.. naja jij mag gewoon kiezen. Zeg ik dan licht rood aangelopen tegen haar. Heel soepel Layth. Soepel. Alsof ze het vuur in mijn wangen nog heter wilt doen laten branden omvat ze mijn hand binnen enkele momenten. Voordat ik er iets aan kan doen heeft haar hand de mijne al vast. Mijn ogen zijn een aantal diameter verwijd en mijn adem is voor een minuut gestokt. Wanneer haar simplistische uitleg erbij komt kijken, kan ik pas weer iets geschokt ademhalen. De laatste keer dat ik.. de laatste keer dat ik ook maar iets van dit soort dingen gedaan heb. Was allemaal met haar. Ik moet héél hard op mijn onderlip bijten en eenmaal langs mijn ogen vegen om het droog te houden. En de tranen vallen nog niet eens zo zeer om de herinnering, maar meer om het feit dat ik er overheen ben. Een brede glimlach siert dan ook mijn lippen tussen de natte plekken door en ik knik ietsje. Ik druk mijn hand stevig in de hare en knijp er eenmaal in een vrolijke glimlach op mijn lippen. Wanneer ze het over een vlam heeft kijk ik haar verbaasd aan. Innerlijke vlam..? Komt er dan ook wat vragend uit. Ik knijp in haar hand en trek haar zachtjes mee vooruit. Ik denk dat als we een stuk lopen, ik het ook al warm krijg. Zeg ik wellicht meer voor mezelf als voor haar. Ergens wil ik gewoon uit de benauwende situatie ontsnappen, en ergens wil ik er juist met 2 benen tegelijkertijd ingegooid worden. Dus daarom moet ik mezelf een zetje geven, en mezelf laten vallen in het diepe.. het onbekende. Dus.. waar gingen we ook alweer heen? Vraag ik vervolgens glimlachend met twee blosjes op mijn wangen. Ik heb het héét. En dat kwam echt niet door het korte wandelingetje van 40 meter, nee het is haar hand die die van mij omvat en andersom wat me doet oplaaien. Mijn ogen rustten even op de vasthoudende handen. Moyra,.. doe je dit vaker met vreemde mensen? Vraag ik haar dan haast verontrust. Ik kan het me bijna niet voorstellen en hoop ergens dat het antwoord nee is, voor haar best wil. En misschien ook een beetje voor mijn best wil. Mijn mondhoeken krullen na enige tijd weer omhoog terwijl mijn ogen op dezelfde lok gericht zijn als een paar minuten geleden. Zonder pardon vis ik de haren uit haar gezicht met de nog vrije hand en schenk ik haar een warme glimlach. Die zat me al een tijdje in de weg. Zeg ik dan oprecht, mijn ogen over haar gezicht strelend, maar niet om er vervolgens weer van weg te kijken maar om deze vast te houden en op te slaan. Ook al ken ik haar nog minder lang als een uur, ergens heb ik het gevoel alsof ze me nu al geholpen heeft. Heb jij angsten? vraag ik vervolgens nieuwsgierig. Heel af en toe werp ik een blik op de twee in elkaar gesloten handen. Het moment zal vast van korte duur zijn, maar het is een moment om niet te vergeten. Een van de eerste sinds een jaar geleden. Een van de eerste dagen die ik niet wíl vergeten. Een nieuw begin wellicht? Ik grimas licht om die gedachte en zoek dan Moyra's ogen weer op, haar afwachtend rustig aanstarend. Hrmm heb een beetje moeite me weer in te leven in Layth. Maar denk dat het me nog redelijk gelukt is ^^' Moyra is zo schattig

Zenuwachtige Layth, vreemd genoeg maakt het Moyra enkel meer vastberaden om hem te laten zien dat.. Tja. Wat eigenlijk? Dat zij niet eng is? Dat mensen niet eng zijn? Dat hij heus niet hoeft te kijken alsof er elk moment een reusachtige wolf zijn honger op zijn magere lichaam kon komen stillen. Dat idee brengt een lach op haar gezicht.
"Dus je komt van Razen?" Een kort 'uhu'-geluidje met een knikje is de enige bevestiging. "Wat lees je zoal?" Oh alles.
Sprookjes zijn haar favoriet voor als ze bang is, maar ook avonturen verhalen. Over de toekomst. Of over het verleden. Over stoere mannen, zachtaardige helden met een neiging om iedereen op hun eigen onhandige manier honderd procent voor zich te winnen. Maar ook sterke vrouwen, boogschutters. Een olifantentemster,
Daarover had ze laatst nog gelezen. Zou dat kinderachtig zijn in zijn ogen? Moest ze vertellen dat ze voor school las? Of literatuur? Omdat ze anders dom lijkt? Ach, die twijfel is slechts van korte duur. Zo zijn al haar zorgen over het algemeen. Kort, inhoudsloos en vooral heel erg simpel op te lossen. Het zij zo. Dat is wat volwassenen zeggen als ze zich bij dingen neerleggen. Gewoon omdat ze te stom zijn om er een beetje meer moeite in te stoppen en het zo wél te kunnen veranderen. Dan werd het zij zo het wás zo, maar nu is het allemaal beter. Was dat niet veel leuker? Ja toch.. Haar oplossing lijkt hem zo ontzetten te verbazen dat ze zich automatisch even een beetje terugtrekt. Waarom is oefenen zo gek? Als je iets lastig vond... "Ergens heb je wel gelijk, maar oefenen met mensen.. is zo.. raar denk ik." Zachtjes lachte het meisje. "Misschien raar, maar ook heus wel leuk." Sprak ze vol overtuiging. "Ik bedoel.. mijn gedrag is zodanig dat het jou ook opvalt toch? En.. ergens heb ik het gevoel dat niet iedereen zo blijft lachen als jij." Dat is waar, wellicht. Even denkt ze na. "Dan moeten we makkelijk beginnen.. Daarna komen de mensen die niet snel lachen pas aan de beurt." Luidt haar voorstel. We. Ze zei we. Zou hij dat erg vinden? Misschien was het feit dat hij opmerkte dat ze bleef lachen wel bedoeld om haar weg te jagen. Alsof de goden haar eens even lekker uit wilden lachen klonken de woorden in haar oren. Hij.. Hij ging weg. Maar ze mocht toch mee, iets wat een mogelijk ietwat overdreven grote shot happiness in haar bloed losmaakte. Maar waar gingen ze eigenlijk heen? "Kies jij maar, princess." Haar mond valt open, sprakeloos. Is dit omdat hij lief is of juist gemeen? Is het aardig, positief bedoeld.. Of om spot met haar gedachtengang en uitstraling te drijven. Hoewel hij daar het type niet voor lijkt. "I-i-ik bedoel.. naja jij mag gewoon kiezen." Ze grinnikt opgelucht. Lief dus. Maar wel onhandig met mensen. Niet dat dat erg is. Stukken beter dan gemeen en wel goed met woorden. "euhh.. We.. Kunnen naar de waterval gaan? Misschien is hij wel een beetje bevroren~!" Stelt ze met een grote lach voor. Haar neus is rood van de sneeuw en de warmte van haar huid, die van hem omdat hij bloost, merkt ze op.
Dat alles is voor haar genoeg. Label voor Layth; te vertrouwen en echt ontzettend knullig.
Even lijkt het alsof hij in een zombie veranderd is bij haar poging hem te helpen. Maar ook dat gaat met wat tijd over. Al leek hij wel heel verdrietig. Erover beginnen zal ze maar laten. Het ligt vast gevoelig.

"Innerlijke vlam..? Ik denk dat als we een stuk lopen, ik het ook al warm krijg." Ja, dat kan ook. Eigenlijk moet hij even sprinten, dat helpt pas echt goed. "Iedereen heeft zegmaar een kaarsje, precies daar." Met haar vinger prikt ze op de plek waar je hart zit. "Of.. Dat denk ik. Misschien kun je het alleen met vuurmagie voelen of gebruiken. Lopen helpt vast ook."

Wat hun bestemming was. "De waterval~" meldde he meisje dit maal een stuk beslister. In die richting lopend wiegden hun ineen gevlochten handen zachtjes op het ritme van hun stappen heen en weer. Een bezorgde vraag volgt. Blablabla, niet met de grote boze wolf mee gaan. "Alleen omdat ik vrolijk ben ben ik nog niet meteen dom hoor" is het lichtelijk mokkende antwoord. "En dit doe ik heus niet met chagrijnige gemeneriken." Wat dacht Layth wel niet? Dat ze zo met iedere idioot mee liep? Echt mooi niet. Alleen als zíj zeker wist dat ze te vertrouwen waren, heus. Een sliert roze haar wordt door de jongen verplaatst. Lief. Zie je wel. "Dankje." Is haar simpele antwoord"
Uit het niets komt een vraag van Layths kant. Niet dat dat erg is. "Heb jij angsten?" Even is ze er stil van. Nadat hij weer oogcontact maakt spreekt het meisje, wen beetje voor zich uit starend. "Ehm.. Ja. Maar je mag niet lachen." Waarschuwend lichten haar roze ogen op. "Ik ben bang voor..vuur. Niet normaal vuur, maar slecht vuur, magisch vuur. Dat voor niets en niemand stopt." Ze bijt zachtjes op haar lip, denkend aan de dingen waaraan ze niet denken wil. "Oh, en voor mensen die anderen dwingen tot dingen die ze echt niet willen. Al is dat meer iets wat me boos maakt dan bang." Over monsters en zulke zaken begint ze maar niet. Nieuwsgierig naar de waterval versnelt haar pas zich al, tot een stevige tred. "Wat denk jij, is het bevroren?" De sneeuw blijft op de grond vrij goed liggen, dus zou dat dan niet ook voor water gelden?