Het waaide hard, en het was ijzig koud. Heerlijk vond Malekith het. Hij had het niet zo op de zon, veel te warm! Het werd al avond en het begon donker te worden, dus hij verwachtte niet dat er nu nog iemand buiten zou zijn. Niemand durfde 's nachts in het duistere bos te komen, want wie wist wat daar allemaal zat. Het was lang geleden dat Malekith zijn vleugels even had kunnen strekken, maar nu kon het eindelijk weer even. Met een boog sprong hij uit de boom waarin hij had gezeten, en strekte zijn vleugels wijd uit. Hij werd door de wind meegevoerd, dus hij hoefde zelf niets te doen. De wind blies zijn hoofd helemaal leeg. Er was de laatste tijd zoveel gebeurd, dat het bijna mis dreigde te gaan met Malekith. Hij had steeds vaker de neiging om alles kort en klein te slaan, en zomaar opeens iemand aan te vallen. Die woede kon hij nu eindelijk even loslaten. Met een grote ruk ontwortelde hij een boom, die met een dreun op de grond neerkwam. Dit herhaalde hij nog bij een paar andere bomen, waardoor er op een duur een heel kaal plekje in het bos was ontstaan. De boosheid was echter nog niet verdwenen, maar toch ging Malekith even zitten. Het was ondertussen al best donker, wat hem al een beetje rustiger maakte. Opeens hoorde hij in de verte iets ritselen. Hij stond gelijk weer rechtop om te luisteren waar het geluid vandaan kwam. Het kwam zijn kant uit, dus Malekith sloop er zachtjes naartoe. Wie durfde hem nu te storen?! Een klein grommetje ontsnapte uit zijn keel toen hij zag dat het een meisje was. Ze zag er niet al te vriendelijk uit, dus dat was Malekith automatisch ook niet. Zonder geluid klom hij in een boom, zodat hij haar van bovenaf kon bespieden. Opeens sprong hij uit de boom, bovenop het meisje. "En, wat kom jij hier doen?!" Siste Malekith nijdig. Onder zijn gewicht kon het meisje nergens meer heen, en hij wachtte rustig af totdat ze iets terugzei.

Nacht, de nacht was donker, de nacht was duister, de nacht was stil daarom was de nacht Rhines favoriete tijdstip van de dag. Geen idioten die haar kwamen storen, geen zwakke pummels waar ze zich aan kon ergeren en geen irritante weldoeners die haar wilde helpen. Ze wilde geen hulp! Zij had Níemand nodig. Mensen laten helpen was voor Rhine hetzelfde als vrijwillig publiekelijk naakt gaan. Not done dus. Een wandeling dat had ze nodig een frisse neus halen dat wilde ze doen. Want slapen zou ze toch niet kunnen, niet met die vervloekte duizeligheid en de nachtmerries die haar ongetwijfeld zaten te wachten. Dus de stap om haar zwarte laarzen aan en zwarte jas aan te trekken was dan ook snel gezet. De ijselijke wind was als een klap in haar gezicht. Kennelijk was het toch kouder dan ze gedacht had. De gierende wind deed haar denken aan de dood, de dood die mensen in de val lokte met zijn ijselijke gegil. De gedachte liet haar grijnzen, zielige wezens. Maar aangezien ze geen zin had in een longontsteking leek het haar wel zo slim om in het bos te gaan rondwandelen. De bomen zouden de ergste windvlagen tegenhouden. Ah het duister bos, een plaats waar ze echt tot rust kon komen zeker ’s nachts wanneer er alleen maar nachtdieren aanwezig waren, geen vervelende fluitende vogels nee enkel door de lucht racende vleermuizen, stil vliegende dodelijke uilen en wie weet hoeveel andere nachtwakers nog. Een knal, of nee eerder een plof, een bonk misschien? Wat gebeurde er? Deze wind was niet krachtig genoeg om bomen omver te blazen, dus er moest iets anders in het bos zijn…iets gevaarlijks. En uiteraard moest Rhine gaan uitzoeken wat het dan wel was. Gevaar trok haar aan, dat had het altijd al gedaan. Ze kwam uit op een open plek. Of nou ja iets wat mensen na vanavond als een open plek zouden zien. Bomen waren neergehaald op een duidelijk onnatuurlijke wijze. Rhine was op haar hoede maar kennelijk niet erg genoeg. Ze had de jongen – de mislukte tarzan – niet uit zijn boom zien springen, nou ja springen, het was eerder bespringen. Haar bespringen nog wel! Met een harde smak belande ze op de koude vochtige grond. Het gewicht dat op haar rustte had alle lucht uit haar longen geperst toen ze viel en haar eigenlijk ook best kwaad gemaakt. Bewegen lukte niet echt, haar belager was te zwaar om hem van haar magere lijf af te gooien. "En, wat kom jij hier doen?!" Siste de mislukte Tarzan nijdig. Oh fijn meneertje had een rothumeur. Als er iemand hier een rothumeur mocht hebben was zij het wel! Niet hij. Zíj. Hij had haar besprongen en tegen de grond geworpen dus dat was zeer zeker al genoeg reden om kwaad te zijn. “Wat ik hier kom doen?!” Sprak ze op een nog nijdigere toon. “Ik kwam kijken waar die herrie vandaan kwam!” Als blikken konden doden had ze hem al drie keer vermoord, op z’n minst. Ze was echt kwaad, toch oh zo kwaad. “En ga van me af jij! Voor ik je er zelf af gooi” Tierde ze nu in zijn gezicht. Oh jongens wat was hij zwaar. Hij mocht echt wel eens op dieet gaan. Of nog beter zelfs, laat iemand hem opsluiten in een donkere kelder en hem daar een paar dagen zonder voedsel of water laten zitten. Hij zou niet nog eens meisjes bespringen. De vuile barbaar.

(ik moet nog wat op gang komen, maar hopelijk kan je er wat mee )

"Wat ik hier kom doen?!" Schreeuwde het meisje nijdig. Malekith was bovenop haar gesprongen, en hier was ze het kennelijk niet mee eens. "Ik kwam kijken waar die herrie vandaan kwam!" Ging ze verder. Malekith vond het wel grappig hoe deze feeks hier onder hem lag te schreeuwen en te tieren, en bedrukte een grinnikje. Ze was kennelijk woest, iets wat hij altijd al grappig had gevonden bij meisjes. "En ga van me af jij, voor ik je er zelf af gooi!" Tierde het meisje. Malekith was niet dik en op normaal gewicht, een normaal persoon zou hem wel weg kunnen duwen. Maar dit meisje zag er nou eenmaal niet zo sterk uit, dus daarom kreeg ze hem niet van zich af geduwd. "En, hoe denk je dat te gaan doen, met die slappe armpjes van je?" Grinnikte Malekith. "Je zal het toch echt eerst lief moeten vragen." Zei hij met serieus gezicht. Waarschijnlijk zou ze nu alleen nog maar bozer worden, wat hij alleen maar leuker zou vinden. "Ik zit wel goed, ik ga nergens heen." Zei Malekith standvastig, en zo gezegd zo gedaan. Hij bleef lekker zitten waar hij zat. Het meisje zag er uit als een agressieve kat, ze zou elk moment zijn ogen eruit kunnen krabben. Maar dat ging helaas niet, Malekith had haar armen vast. Hij was verder niets van plan, hij zou haar hooguit een beetje plagen. Gewoon om wraak te nemen op dat ze hem net was komen storen terwijl hij alleen wilde zijn. "Dus... hoe vind je m'n nieuwe open plek?" Zei Malekith uit het niets. Hij gaf even een knikje naar de hoop omgevallen bomen die verslagen op de grond lagen, en grinnikte even. Ze zou zich vast afvragen hoe hij dat had gedaan, daar zou ze nog wel achterkomen. Er waren zoveel mensen die van zijn geheim wisten, dat hij het eigenlijk niet meer als een geheim beschouwde.

(sorry, beetje kort)

Deze jongen hij irriteerde haar, hij maakte haar zo kwaad. ze voelde zich al niet goed en nu ging meneertje doodleuk op haar zitten. Wilde hij dan zo graag dat ze haar maaginhoud - of nou ja vooral gal - over hem uit zou spuwen? Dan moest hij vooral zo verder doen. Vervelend ventje. "En, hoe denk je dat te gaan doen, met die slappe armpjes van je?" Grinnikte het mislukte tuinarchitectje. "Je zal het toch echt eerst lief moeten vragen." Zei hij met serieus gezicht. Oe nu was hij echt aan het soliciteren naar een pak slag. Niet slim kereltje, niet slim. Dit ventje moest nodig eens leren dat hij anderen niet moest onderschatten. Dat mensen gevaarlijker konden zijn dan ze deden uitschijnen. "Alleen mensen die het verdienen krijgen lieve woorden uit mijn mond, ventje." Sprak ze met een zoet grijnsje, een spottend grijnsje, een grijns die hem wilde uitdagen. dat kwam er van, had hij haar armen maar niet slap moeten noemen."Ik zit wel goed, ik ga nergens heen." Waagde de kwal te zeggen. Hoe durfde hij haar zo uit te dagen. Een klein zenuwtrekje vormde zich om haar oog. "Fijn dat je zo lekker zit" Sprak rhine met een niet al te vriendelijke stem. Oh god, nog even en hij zat door haar ribben. Ergens klonk dat idee misschien wel grappig, op een gestoorde lugubere manier. Maar vandaag had ze echt geen zin in dat soort grapjes. "Dus... hoe vind je m'n nieuwe open plek?" sprak hij uit het niets. Ze keek even rond en zuchtte. Hij gaf even een knikje naar de hoop omgevallen bomen die verslagen op de grond lagen, en grinnikte even. oh ja, vind jezelf maar grappig ventje, maar nu is het tijd dat de rollen zich gaan omdraaien, dat de posities gaan switshen. Ze keek hem recht aan, haar ogen blonken van het duivelse plezier voor ze in rook oplostte en bovenop hem terecht kwam. Zijn armen onder hem vandaan schoppend voor ze zijn middel tussen haar knieên klemde en haar handen op zijn - best gespierde - schouderbladen neer plaatste een grijns sierde om haar lippen. Ze boog zich wat voorover en bracht haar mond naar zijn oor, haar warme adem in zijn nek blazend. "Het heeft een vrouwelijke hand nodig om alles nog wat bij te schaven..." Ze stopte even en likte haar lippen. "..Net als degene die het gemaakt heeft" Sprak Rhine haar hoofd weer omhoog brengend. Ze was dol op mind games, vooral met tegenstanders van het andere geslacht. Die gaven minder snel op - dat stond hun mannelijke trots hun namelijk niet toe - des te leuker om hen een kopje kleiner te maken dus. "Weet je, jij zit anders ook behoorlijk goed." zei ze grinnikend wat met haar achterwerk bewegend om haar woorden kracht bij te zetten. Ah heerlijk het gevoel van wraak in de nacht. Ze voelde zich er al meteen een stuk beter door.

(even ter verduidelijking van het 'oplossen in rook gedoe' -->klik c;)

Het was maar weer eens bewezen dat Malekith niet van grond hield. Het meisje was opeens onder hem vandaan verdwenen en was nu op hem komen zitten, waardoor hij vol met zijn gezicht de bodem werd ingedrukt. Al aarde uitspugend richtte hij zijn hoofd op in een poging de modder uit zijn ogen te vegen, maar dit werd niet toegestaan door de feeks die nu op hem zat. Geen slimme plaatskeuze trouwens. "Kreng..." mompelde Malekith geïrriteerd, maar hij wist dat hij het aan zichzelf te danken had. "Het heeft een vrouwelijke hand nodig om alles nog wat bij te schaven..." Zei het meisje, waarna ze even pauze nam. "..Net als degene die het gemaakt heeft." beëindigde ze haar zin. Malekith had geen idee waar ze het over had, vooral omdat hij de helft niet verstaan had omdat hij nog druk bezig was het vuil uit zijn ogen te knipperen. Wel voelde hij hoe ze haar handen op zijn schouderbladen had gelegd. Ze had duidelijk door dat die gespierder waren dan bij meesten. "Weet je, jij zit anders ook behoorlijk goed." Zei het kreng grinnikend, waarna ze wat met haar achterwerk wiebelde om het er nog eens extra in te wrijven. Malekith grinnikte. "Ja he..?" Zei hij op een vies toontje, en gaf even een knipoog naar het meisje. Hij was benieuwd of ze hem nog steeds even lekker vond zitten als... Uit het niets verschenen zijn enorme, ravenzwarte vleugels, die even kort op en neer wiegden. In een paar seconden tijd waren ze op zo'n 10 meter hoogte, waar Malekith stil bleef hangen. "En, zit het zo ook nog goed?" grinnikte hij. Hij keek achterom, en wachtte op een antwoord. Hij had eindelijk de vrijheid om de modder uit zijn gezicht weg te wrijven, wat hij dan ook uitbundig deed. Om vervelend te doen maakte hij een onverwachte beweging naar links, zodat het meisje bijna naar beneden viel. Hij zou haar nooit laten vallen, het was hoogstens om haar een beetje te plagen. Malekith vond woeste meisjes altijd prachtig, vooral als ze kwaad op hem in begonnen te hakken. Het had allemaal geen zin, hij was fysiek gewoon veel sterker, ook al was hij zo klein.

Ze vond deze wending wel leuk. Ze hield ervan om mensen de grond in te boren, en zeker als het letterlijk was. Ze vond het uitermate komisch hoe hij tevergeefs modder en zand uit zijn gelaat probeerde te halen. Rhine kon het dan ook niet laten om zacht te grinniken. "Kreng..." mompelde het ventje geïrriteerd, Dat liet haar alleen nog maar harder grinniken. "Nou, nou ik zou maar wat liever zijn als je hier weg wilt" Sprak Rhine grijnzend als een flauwe vervormde immitatie op zijn eerdere woorden. Haar woorden verwarde hem, dat kon ze zien en dat vond ze heerlijk. arm klein ventje, hij kon haar doortrapte spelletjes nu al niet meer aan. Rhine kon het niet laten, echt niet, dat was onmogelijk. Ze moest het hem er even in wrijven hoe goed hij eigenlijk wel zat, en misschien was dat ook niet gelogen. En uiteraard kon hij het niet laten om te reageren. Zo waren mannen nu eenmaal. "Ja he..?" Zei hij op een vies toontje, en gaf even een knipoog naar Rhine. Dat deed haar grijns verdwijnen. Jugh knipogen. Ze haatte knipoogjes. Bijna net zo erg als zoetsappige bijnamen. En ineens uit het niets verschenen er twee gigantische vleugels uit zijn rug. Zwart als de nacht. Oké dat bracht haar even van haar stuk. Ze was genoodzaakt om hem steviger vast te grijpen, om haar benen om hem heen te slaan toen hij ineens besloot om omhoog te gaan. God waarom waren jongens met vleugels toch zo vreselijk? Want ja haar eerste ontmoeting met een gevleugelde jongen was ook niet erg aangenaam geweest. En nu dit, nu was ze gedwongen om zich aan een vreemd ventje vast te klampen. Want in tien meter naar beneden vallen had ze echt geen zin. "En, zit het zo ook nog goed?" grinnikte hij. Hij keek achterom, en wachtte op een antwoord. Ze toonde hem een geïrriteerd lachje. "Oh ja heerlijk..." sprak ze voor ze een duivels grijnsje kreeg. "...Duifje" Plakte ze zijn nieuwe bijnaam er nog achteraan. Oh god ze hield niet van vliegen, het maakte haar hulpeloos, overgeleverd aan het onberekenbare brein van deze jongen. Goh wat haatte ze dit. Ze zag hoe hij de modder uit zijn gezicht veegde. aha zwak plekje gespot hij hield er dus neit van als er iets in zijn gezicht hing. Prima dan vond ze daar wel wat op. Ze wilde net de takjes en modderklompen die in haar haar geklit zaten door de eerdere val vastgrijpen toen hij een plotse beweging naar links maakte. Haar greep verstrakte zich, ze kon maar net een gil onderdrukken. "Hou daar mee op!" Gilde ze in zijn oor. Oh ze was kwaad, heel kwaad een blonde furie. Ze nam de modder en half verdorde bladeren die zich in haar haar hadden genesteld. Ze klemde ze in haar vuist voor ze die vuist naar zijn gezicht bracht en de inhoud ervan in zijn gezicht wreef. "Je ziet er beter uit met modder erop, dan worden mijn ogen in ieder geval niet direct bloodgesteld aan je mottige kop." Sprak ze met een grijns. Oké dat was gelogen, dit gastje mocht er wezen, maar dat ging ze dus echt niet toegeven. No way dat ze zijn mannelijke ego nog wat ging strelen. Ze wilde hem slaan, hem schoppen hem verpletteren tot hij op een geplette druif leek. Maar eht was niet simpel hier zo in de lucht. "Zeg duifje, deze vlucht is zeer gezellig hoor, maar zet me nu verdomme weer op de grond." Sprak Rhine met een geïrriteerde stem. Ze was duizelig, maar dat kwam niet door het vliegen nee dat waren afkickverschijnselen het meest vervelende iets waar een mens mee kon kampen. En dat was echt niet goed voor rhines humeur. Ze boorde haar nagels in zijn schouders om hem nog eens extra duidelijk te maken dat ze hier neit blij mee was. Haar pupillen hadden haar irissen opgeslokt, haar ogen waren zwart, zwart van woede.

"Hou daar mee op!" Gilde het meisje zo hard, dat Malekith zijn oren ervan suisde. Hij kon aan haar trillende armen voelen dat ze woest was, en elk moment kon uitbarsten in een woedeaanval. Malekith grinnikte even, maar die lach was snel weer vertrokken toen hij een hand vol aarde in zijn gezicht geduwd kreeg. Het werd ook nog eens even lekker uitgesmeerd, waardoor hij proestend een paar zandkorrels en blaadjes uitspuugde. "Jij kleine...!!" Begon hij terwijl hij de modder nogmaals uit zijn gezicht wreef. "Je ziet er beter uit met modder erop, dan worden mijn ogen in ieder geval niet blootgesteld aan je mottige kop". Zei het meisje grijnzend. Malekith begon nu ook wat geïrriteerd te raken, als hij ergens een hekel aan had, was het wel iets in zijn gezicht. Of het nou water of modder was, hij vond het verschrikkelijk. "Zeg duifje, deze vlucht is zeer gezellig hoor, maar zet me nu verdomme weer op de grond." Sprak het meisje woest. Malekith voelde hoe ze haar nagels in zijn schouders drukte, maar dit deed hem geen pijn. Opeens zwiepte hij het meisje de lucht in, draaide snel op zijn rug, en ving haar weer op. Ze zat nu in een plaats van op zijn rug op zijn buik, zodat hij haar aan kon kijken. Dat zou haar humeur niet heel goed doen, maar het was haar eigen schuld. "Ten eerste zal je toch wat meer nagel moeten hebben om mij er pijn mee te doen...." Begon Malekith grijnzend, terwijl hij zijn eigen nagels even tevoorschijn toverde. Ze blonken in het maanlicht, en waren gevaarlijk scherp. "....En ten tweede zal je het toch eerst netjes moeten vragen voordat ik je weer neerzet." Zei Malekith met een grijns op zijn gezicht, terwijl hij het meisje diep in haar ogen aankeek. Ze stonden nog steeds als die van een boze kat. Malekith zweefde lekker verder op zijn rug, en had zijn armen over elkaar geslagen. Ze zaten inmiddels zo'n 20 meter hoog, waardoor het meisje geen kant op kon.

(beetje kort :s)

Kennelijk vond hij het niet erg leuk dat ze dingen in zijn gezicht smeerde. Nou ja het was zijn eigen schuld. Hij had haar woede uitgelokt. Hij had haar verdorie op de grond gegooid, hij was op haar gaan zitten, hij had haar geprovoceerd, hij hield haar in de lucht gegijzeld en hij had nog eens besloten om lekker met haar te zitten lachen. Wat had hij verwacht? Dat ze hem zomaar zijn gangetje zou laten gaan? Dat ze geen tegen reactie zou plaatsen? Dat ze er niet alles aan zou doen om hem te breken? Nou als dat het geval was had hij zich erg vergist. Rhine was niet het hopeloze, zwakke blondje waarvoor sommige haar aanzagen. Ze was gevaarlijk daar kon je niet omheen, en wellicht kon je haar ook als lichtelijk gek, emotioneel instabiel. Maar ze had zich er bij neergelegd. Er viel niets aan te doen dus tja waarom je hoofd erover breken? "Jij kleine...!!" Begon hij terwijl hij de modder nogmaals uit zijn gezicht wreef. Zacht grijnsde ze. "Het is niet netjes om iemand klein te noemen'' Sprak Rhine droogjes alsof ze een kleuter een standje gaf. Rhine schrok, hapte naar adem toe ze ineens de lucht in gewipt werd en op duifjes strakke buik belandde. Godjes wat was ze? Een pannekoek die soms eens om geflipt moest worden? Want zo voelde ze zich wel door zijn acties, het zou haar dan ook niets verbazen als hij ineens stroop over haar heen zou gooien. Fijn nu was zijn gezicht nog zichtbaarder voor haar ogen. Met haar handen hield ze zijn schirt vast zodat ze niet naar achteren - op nogal een gevoelige plaats - of naar voren - met haar hoofd op het zijne- zou vallen, want dat was echt iets dat ze wilde vermijden. "Ten eerste zal je toch wat meer nagel moeten hebben om mij er pijn mee te doen...." Begon Duifje grijnzend, terwijl hij zijn eigen nagels even tevoorschijn toverde. Ze blonken in het maanlicht, en waren gevaarlijk scherp. Rhine keek er even verveeld naar voor haar blik licht spottend naar de zijne zocht. "Volgens mij moet je eens een nagelschaartje gaan zoeken, oef is eht je bedoeling om op een gerimpelde heks te lijken?" Vroeg ze op een spottend uitdagend toontje."....En ten tweede zal je het toch eerst netjes moeten vragen voordat ik je weer neerzet." Zei Duifje met een grijns op zijn gezicht, terwijl hij haar diep in de ogen aankeek. Rhine vond het neit prettig als mensen recht in haar ogen staarde maar ze was te koppig om haar blik af te wenden. Enigszins had ze zin om hem recht in zijn gezicht te spuwen gewoon omdat het kon. Maar misschien was dat toch een tikje overdreven? Rhine snoof zacht. "Zelfs al bleef je hier voor eeuwig vliegen - en ik betwijfel ten zeerste of je daar wel toe in staat bent - dan nog zal ik nooit, maar dan ook echt nooit een lief woord aan jouw besteden, Duifje." Sprak ze met een staalharde, koppige stem. Nee ze zou zich niet aan hem overgeven daar was ze te trots voor. Dus liet ze hem los en kruistte net als hem haar armen. "maar weet wel als je me nog lang in de lucht gaat houden je mijn wraak nog wel zal voelen en dit keer zal het niet alleen met een beetje modder in je gezicht blijven" Sprak Rhine met een onheilspellend stemmetje. Haar hoofd draaide ze van hem weg, ze keek naar de donkere avondlucht. Ze haatte dit, ze haatte hem ze haatte de duizeligheid die kwam opsteken. Zwarte vlekjes verschenen voor haar ogen haar hoofd draaide. Ze zette haar nagels in haar pols tot ze warm bloed voelde, de pijn hielp haar helder denken hielp haar bij deze wereld te blijven.

(sorry als ik traagjes reageer mijn pc is gecrasht dus moet ik het met de pc van mijn ouders doen ^^")

Het meisje was dus niet van plan om hem aardig te verzoeken om haar weer neer te zetten, dus Malekith vloog rustig door. Hij grijnsde even gemeen naar haar, en sloeg toen net zoals haar zijn armen over elkaar. Mokkend zat ze daar, zonder dat ze ook maar iets kon doen. Kostelijk vond Malekith het. Ze keek uiteindelijk weg, en staarde nors naar de lucht die inmiddels aardig donker was geworden. Maar, wat deed ze nu?! Het meisje zette haar nagels in haar arm, waardoor er kleine bloeddruppeltjes ontstonden. Helaas genoeg om Malekith het hoofd op hol te brengen. "Wat doe je?!?!?!" Schreeuwde Malekith. Hij had al dagen niet gegeten vanwege het gedoe met Enya, en hij leefde op vlees en bloed; het liefst dat van mensen. "Ben je dom ofzo?" Siste hij. Hij moest moeite doen om zich te dwingen; hij wilde het liefst nu zijn tanden in het meisje dat boven op hem zat zetten. Hij wilde haar geen pijn doen, hij was haar in eerste instantie gewoon aan het plagen. Maar dit had ze nooit moeten doen, dat kon haar dood worden. Er was intussen een zilveren gloed in Malekith zijn ogen verschenen, en zonder na te denken pakte hij het meisje vast om vervolgens naar de grond te duiken. Ze lag op haar rug tegen de grond gedrukt, terwijl Malekith haar armen vast had. Ze kon nu geen kant op. "Als je wil blijven leven moet je nu weggaan..." Siste Malekith wanhopig, maar hij kon haar niet loslaten. "En wel heel snel..." Hij wilde haar wel loslaten, maar zijn instinct nam zijn lichaam totaal over. Hij probeerde er nog controle over te krijgen, maar over een tijdje zou dat niet meer mogelijk zijn. Het meisje kon geen kant op, en Malekith had zijn neus al in haar nek geduwd... Hij snoof haar geur op, ze rook lekker. Opeens klonk er een hele andere stem dan die van de Malekith van net. "En wat ga je nu doen... hè?" Gromde hij. Hij klonk veel gemener en gevaarlijker dan net. "Wilde je om hulp gaan roepen?" Grinnikte hij, en grijnsde al zijn tanden bloot, terwijl hij haar even aankeek. "Waarschijnlijk kan dat niet meer omdat je dan al dood bent..." Hij had zijn mond al open gedaan om in het meisje haar nek te happen.

Mannen waren over het algemeen al lastige wezens. Maar deze jongen hier? Die verbrak werkelijk alle records. Hij was zo gniiiiiiii. Ergens vond ze het misschien ook wel grappig, ergens was het misschien een welkome afleiding. Maar die gevoelens waren miniem. Wat ze nu vooral voelde was irritatie en woede. Ergens wilde ze hem gewoon helemaal bewerken met haar vuisten, maar helaas, ze was niet sterker dan deze gast en dan was er nog een bijkomend probleempje ; als ze er al in slaagde hem flink te raken, zou zij naar beneden vallen. En een vrije val van tien meter zag Rhine alles behalve zitten. Dus het enige wat ze deed was mokken en hem aanvallen met haar scherpe tong, het was een zwakke poging om haar opborrelende woede wat in te tomen. Maar zelfs die pogingen waren niet goed genoeg. Zeker nu ze zich ook nog eens misselijk en draaierig voelde. Daarom kneep ze in haar pols, de pijn zorgde ervoor dat ze meer controle over zichzelf kreeg, zorgde ervoor dat ze iets helderder kon denken. "Wat doe je?!?!?!" Schreeuwde Duifje uit het niets. Met een verbaasde en wantrouwige uitdrukking op haar gelaat keek ze hem aan. Wat was zijn probleem ineens? "Ben je dom ofzo?" Siste hij. Haar ogen vernauwden zich, keken hem kwaad aan. “Waar heb je het in godsnaam over? Jij bent hier degene die zich als een halfgare gedraagt. “ Sprak ze met een geïrriteerde, luider wordende stem. Rhine had de neiging om haar stem te verheffen wanneer het tegen haar geschreeuwd werd. En zeker als dat geschreeuw geen steek aanhield. Waar had deze vreemde vogel het toch over? Ze keek recht in zijn ogen, die opeens een zilveren gloed leken te hebben. Nog voor ze iets had kunnen doen werd ze vastgegrepen en hardhandig tegen de grond gedrukt. Even hapte ze naar adem, alle lucht werd uit haar longen geperst. Awtsh. "Als je wil blijven leven moet je nu weggaan..." Siste Duifje wanhopig, maar hij liet haar niet los. "En wel heel snel..." Deze gast was echt gek. Wat raaskalde hij nu toch allemaal? Hoe kon ze nu weggaan als hij op haar lag? En hoezo was haar leven ineens in gevaar? Oké deze gast was dan wel een ongelofelijk vervelend ventje, maar echt een bedreiging? Nee daar zag ze hem niet voor aan. En toch, hij leek dit serieus te menen, hij leek bang. Ergens maakte Rhine zich zorgen, zijzelf was niet echt bang, angst was iets dat ze uit haar zwarte ziel had verbannen. Toen hij zijn gezicht naar haar nek toebracht en eraan begon te ruiken gingen Rhines haren recht overeind staan. “WÁT DOE JE?!” Schreeuwde ze bijna met een verbaasde, maar vooral kwade stem. Ze begon te worstelen, schudde met haar polsen, stampte met haar voeten, ze probeerde los te komen, ze wilde weg, ze wilde weg van deze engerd. Toen hij sprak was het niet meer met de stem die haar net had geîrriteerd, nee deze was veel erger, veel duivelser. "En wat ga je nu doen... hè?" Gromde hij. Rhine stopte met schokken, eht had geen zin, hij was te sterk. "Wilde je om hulp gaan roepen?" Grinnikte hij, en grijnsde al zijn tanden bloot, terwijl hij haar even aankeek. Rhine liet een spottend lachje horen. “Dat zou wel heel zielig zijn denk je niet? En volgens mij kan ik jouw wel alleen aan” Sprak ze op een uitdagend toontje. Nee zelfs een benarde situatie als deze hield Rhines grote mond niet in toom. "Waarschijnlijk kan dat niet meer omdat je dan al dood bent..." Hij had zijn mond al open gedaan. Wat was hij van plan? Haar bijten? Dat kon je toch niet menen he? Wat was hij? Een gestoorde vampier? Een twilightfan? In ieder geval was ze niet van plan om als menselijke bloedzak te functioneren. Oké denken Rhine, denken, wat kon ze doen? Aha! Misschien was ze als mens niet sterk genoeg, maar wat als ze haar dierlijke vorm aannam? Eens zien wie er het hardste kon bijten. Met een grijns verander Rhine van vorm. Waar eerst het blonde meisje had gelegen lag nu een monsterlijk, hyena-achtig wezen*. Met een grote dierlijke grijns keek het spookachtige beest naar de gevleugelde jongen. Het dier was ongeveer zo groot als een grote hond, maar was veel dodelijker. Met een grom en het waarschuwend openen en dichtdoen van haar bek probeerde ze de jongen af te schrikken. Rhine was kwaad, echt kwaad en daardoor liet ze het niet enkel met dreigen, met een snelle beweging van haar slanke hals beet ze de jongen in zijn schouderblad, voor ze onder hem uitwurmelde. Dat was het handige aan kleiner zijn dan ahar menselijke vorm, haar poten waren veel dunner dan haar polsen waren geweest, dus ze was zo uit zijn greep kunnen ontsnappen. Grommend stond ze voor hem, maar al gauw nam ze haar menselijke vorm weer aan, een klein straaltje van zijn bloed droop uit haar mondhoek. Rhine haatte de smaak van bloed in haar mond, het was veel te metalig. Met een kwade blik keek ze de gevleugelde jongen aan. Lichtjes heeg ze. Zich veranderen in haar dierlijke vorm had haar meer energie gekost dan anders het geval was. Het kwam door die vervloekte duizeligheid, een gevolg van het afkicken. Rhine wist niet zeker of ze een heel gevecht wel aan kon. Misschien moest ze vluchten? Misschien was dat wel het beste plan ja. En misschien had ze hem nu even vertraagd. Rhine draaide zich van hem weg en begon door het donkere bos te rennen. Ze had geluk dat ze een duistere magiër was en dus iets beter zicht had in het donker, maar zelfs Rhine had moeite met alle takken te ontwijken in het dichte bos. En ze was moe, geestelijk uitgeput. Alles leek om haar heen te draaien, ze begon te wankelen op haar benen. Ze moest stoppen, zich verbergen. Rhine kroop tussen een struik, verschool zich daar en wachtte op het gevaar dat mogelijk nog kon komen.