Nearvus was verder opzoek gegaan naar zijn broer. Dit keer had hij besloten om het duistere bos te doorzoeken. Hij kon zich nog goed herinneren dat hij zelf een keer hier heen was gegaan en dat hij flink aangevallen was geweest en maar net het bos uit had kunnen komen. Op de middag met een heldere lucht en een warme zon was hij het bos ingetrokken. Helaas leek allen de geschiedenis zich te herhalen en was hij weer verdwaald geraakt. Met zijn lucht magie kon hij niet veel. Al de nachten die hij niet had kunnen slapen uit de angst van het donker en zijn geliefde broer die hem kalmeerde was er niet. Als hij een licht aan deed werden de andere jongens boos en kreeg hij weer moeilijkheden wat hij ook weer niet wilde. De wallen stonden diep onder zijn ogen en zijn ogen keken leeg voor zich uit. Alleen maar zoekend naar zijn wederhelft. Door het doelloos door de bossen dwalen raakte hij besef van tijd kwijt en merkte niet eens dat het donker aan het worden was. Pas toen het te laat was stond hij al alleen midden in het donkere bos. Zijn ogen sperde zich zo wijd mogelijk en haastig begon hij om zich heen te kijken. Alle bomen leken op elkaar en na een paar rondjes gedraaid te hebben kon hij ook niet meer vertellen waar hij vandaan was gekomen. Haastig graaide hij in zijn zakken. Een mobieltje, een zakdoek en zijn pager. Snel pakte hij zijn telefoon en klapte deze open. Nog meer dan de helft van zijn batterij. Dat viel nog mee. Met zijn telefoon voor zich uit stekend begon hij verder te dwalen. Na een tijd begon zijn telefoon te flikkeren. Verbaast draaide hij het scherm naar hem toe. Het scherm dat een foto van Bellingar en Nearvus naast elkaar hoorde te tonen was nu blauwig en grijze strepen trokken over het scherm heen. “Vervloekt ding” zei hij uit frustratie. Het had toch geen zin om beleeft en galant te zijn midden in een donker bos waar niemand was. Dan maar met een flikkerend lichtje verder. Hij stak hem weer voor zich uit maar voor hij een stap gezet had viel hij compleet uit. Haastig draaide hij hem weer om en probeerde hem aan te zetten, niks. Met trillende handen en tastend in het donker haalde hij de batterij er uit en stak hem er weer opnieuw in, weer niks. De tranen sprongen hem in de ogen en de paniek begon toe te slaan. Achter hem dacht hij iets te zien bewegen en draaide zich om. Verward bleef hij staan. De tranen van angst rolde langs zijn ogen en zijn ademhaling werd zwaarder en sneller. De duisternis begon hem in te sluiten en in de hoop sterren te zien keek hij naar de lucht, maar het enigste wat hij zag was pure duisternis. Zijn ademhaling werd nog sneller. Hij moest hier weg. Weg van hier. Terug naar het licht. Hij zetten het op een lopen en rende in willekeurige richtingen. Richtingen die hij uit paniek koos. Om hem heen zag hij alleen maar schimmen en andere dingen. Steeds harder begon hij te rennen. Het was te donker geworden om nog fatsoenlijk te kunnen zien waar hij heen rende of wat er voor hem was. Op volle snelheid rende hij tegen een brede tak aan die over zijn weg gestoken was. Met een harde kal kreeg hij de tak in zijn maag. De snelheid was ze snel dat hij de tak afbrak toen hij er in rende. Zijn witte overhemd en beige jasje scheurde toen hij over de afgebroken tak heen viel en met zijn gezicht op de grond belande. Zijn zwarte broek zat onder de zand vegen en zijn haren flink door de war. Zijn goudgele haren leken bijna op te lichten in de duisternis. Door zijn paniek lag hij hysterisch te huilen op de grond en van de pijn kermde hij af en toe iets wat niet te verstaan was.”hhhnnnrrr….. hhhnnnnrrr…..”

Nu Romance af stond te wachten op wat het was dat de tak had laten kraken hoorde ze ook iets anders. Het leek op gekerm. Was er een dier gewond geraakt in het bos? Romance stak snel het mes weer weg en propte de brieven ergens veilig in voordat ze haar weg maakte naar waar het geluid vandaan kwam. Het was donker, veel te donker, maar verdwalen was onmogelijk als je de juiste truukjes kende. Uiteraard moest je ervoor wel in bomen kunnen klimmen of luchtmagie moeten bezitten. Hoe dichterbij ze kwam, hoe luider het geluid werd. Het geluid bestond uit iets hysterisch en dan onverstaanbare dingen. Dieren gaven zulke geluiden niet en Romance maakte haar weg nog sneller naar het geluid toe. Bijna struikelde ze zelf over de tak die naar beneden was gedonderd en haar ogen zagen iets geels op de grond liggen waarbij iets wits lag. Door de contouren kon Romance nog net zien dat het een mens was dat hier lag en iemand die er helemaal uit was. Romance probeerde zo snel als ze kon naast hem te gaan zitten en legde haar handen op zijn schouders. ‘He, wat is er gebeurd? Ben je gewond?’ Ze moest hard spreken om over zijn geluiden heen te kunnen komen en nog had ze het gevoel dat hij haar niet had gehoord. Haar handen begonnen bij zijn gezicht en dwaalden naar beneden, maar nergens voelde ze de warme vloeistof of onregelmatigheden. Pff.. Gelukkig heeft hij niets gebroken. Zachtjes begon ze hem nu heen en weer te schudden. ‘Kom op. Word wakker. Alsjeblieft.’

Nearvus was te erg in paniek om de uitstekende tak te zien en was er op volle snelheid tegen aan gerend. De tak was er door de snelheid volledig afgebroken. Nearvus viel met zijn gezicht op de grond en zijn kleding scheurde. Omringt door duisternis leek zijn ergste nachtmerrie uit te komen. Door de harde knal met zijn hoofd tegen de vloer aan raakte hij even het bewustzijn kwijt. Tijdens dit kreeg hij een droom, Nearvus lag op zijn rug op de grond en keek naar een heldere zomer lucht met kleine schattige wolkjes. Met zijn handen achter zijn hoofd lag hij ontspannen. Hij was niet moe of bang. Een bekent gezicht kwam over hem heen hangen. "Bellingar!" schreeuwde hij bijna uit vreugde. Bell legde zachtjes zijn hand op zijn schouders waarna hij ze verder over zijn lichaam bewoog naar zijn gezicht toe. Nearvus opende zijn ogen weer en realiseerde dat de handen die hij in zijn droom had gevoeld dat hij die nog steeds voelde. Nog steeds huilend sperde hij zijn ogen wagenwijd open en greep het meisje vast waardoor ze op haar rug viel en hij er bovenop belanden en omhelsde haar intiem. In zijn gedachte dacht hij dat hij Bellingar knuffelde, maar toen een wat zoetere lucht zijn neus bereikte en niet het vertrouwde sterke mannenluchtje wat Bell altijd op had was, kwam hij weer tot besef dat dit niet Bell was. Gelijk liet hij haar los en schoof een stukje naar achteren. Ze zaten nog wel dicht genoeg bij elkaar dat ze elkaar konden zien. Met grote bewaterde ogen keek hij haar aan. "Sorry, ik dacht dat je iemand anders was." Verschrikt bleef hij haar nog even aan kijken. Op het moment dat hij op wilde staan merkte hij de duisternis weer op. Op zijn knieën met zijn handen op zijn hoofd en zijn hoofd tussen zijn knieën kromp hij ineen. De duisternis was zijn vijand maar als hij zijn ogen dicht had beelden hij altijd in dat het daglicht was en dat hij terug in zijn kamer was. Thuis, waar het licht altijd aan was en niemand het uit durfde te doen. Met een hand liet hij trillerig zijn hoofd los en reek naar het meisje. Toen hij iets van stof voelde greep hij het lichtjes vast. "Help me..... Iets dat licht geeft." Kwam er trillerig en hijgend uit. De paniek was goed duidelijk te horen en te zien. "Je moet me helpen. Ik doe alles wat je wilt"

Romance hing over de jongen die voor haar op de grond lag en begon zijn lichaam af te voelen of hij ergens gewond was toen hij een naam riep door zijn paniekaanvallen door. ‘Bellingar?’ Waar ken ik die naam ook al weer van? Ze had niet veel tijd om er verder over na te denken toen ze werd vastgepakt in een knuffel waardoor ze op de grond werd geworpen en zijn lichaam op die van haar belandde. Verward lag ze daar, antwoordde niet op de knuffel en staarde naar boven waar ze hoopte iets meer te kunnen onderscheiden van de jongen die haar het ademhalen bemoeilijkte. Haar handen bewogen zich omhoog om de jongen van haar af te duwen, want ze had nu toch werkelijk lucht nodig. Hoe hard ze ook drukte, het werkte niet, zijn houdgreep op haar was veel te sterk en oppervlakkig probeerde ze lucht binnen te schrapen. Opeens was de druk van haar af en opgelucht ademde Romance grote hoeveelheden lucht naar binnen om het tekort van net op te lossen. Naar haar gehoor klonk het licht schraperig waarmee ze het naar binnen slokte, maar in ieder geval kreeg ze het binnen en dat is waar het om ging. ‘Maakt niet uit.’ Sprak ze zacht en ging iets overeind zitten. Kalm stofte ze zich af en keek naar de jongen die ze nog net kon onderscheiden in de duisternis. Hij zag er niet goed uit, het leek wel alsof de paniek van eerder terug was gekomen alleen dan nog erger. Romance kon niet veel onderscheiden dus toen ze zijn hand voelde bij haar shirt schrok ze licht, maar schoof dichterbij. ‘Licht?’ Hij was bang voor het donker? Was dat het? Ze keek even om zich heen. Vervloekt dit woud dat haast geen licht doorliet van de schijnende maan. Ze pakte de hand van de jongen en haalde die van haar shirt af. ‘Ik ben zo terug. Tel tot twintig en dan ben ik er weer.’ Sprak ze zacht en kneep ter geruststelling nog een keer in zijn hand. Snel zocht ze in de omgeving naar meerdere stevige takjes en wat mos en bladeren en maakte zo snel als ze kon haar weg weer terug naar de jongen. Romance wist niet of ze het had gehaald om onder de twintig seconden te blijven, maar de jongen was in ieder geval nog op de plek waar ze hem net had gelaten. Ze knielde iets van hem vandaan neer en begon aan het kleine vuurtje te werken. Snel bewoog ze een stevigere tak heen en weer, draaiend in haar handen om voldoende frictie te geven tot een vuurtje. ‘Kom op..’ Het duurde zeker enkele minuten maar toen zag ze een kleine vonk ontstaan die uitgroeide tot een vlammetje in het mos en de kleine takjes. Verheugd zat ze naar achteren voordat ze naar de jongen draaide. Zijn paniek was nog steeds te zien, maar de bekende trekken, weergegeven door het licht, maakte dat ze meteen wist wie er naast haar zat. ‘Nearvus? Wat doe jij in het duistere bos rond deze tijd?’

Nearvus vloog op het meisje af waarvan hij dacht dat het Bellingar was. Zijn grip was sterk. Te sterk voor het meisje om adem te kunnen halen. Al had hij dit niet door de knuffel duurde niet lang, omdat het luchtje niet die van Bell was. Wat geschrokken ging hij terug en verontschuldigde zich naar het meisje toe. Het was voor beiden te donker om te contouren van elkaar goed te kunnen zien. Gelukkig vond ze het niet te erg, maar het was te vroeg voor hem om opgelucht te zijn. De duisternis drong weer tot hem door en de paniek sloeg weer toe. Ineen gedoken greep hij een stukje kleding van haar vast. Hij merkte dat ze dichterbij kwam toen hij haar smeekte of ze iets had dat licht gaf. Gelukkig voor hem had ze snel door dat hij bang was in het donker. De volgende woorden echter maakte hem alleen maar paniekeriger. Het meisje stond op en had nog een laatste kneepje in zijn hand gegeven en hem de opdracht gegeven om tot 20 te tellen want dat zou ze weer terug zijn. Het geluid van haar voetstappen stierven weg en de paniek werd weer groter. "1.... 2... 3..." begon hij rustig en hardop te tellen. Het duurde wel een eeuwigheid ondanks dat hij zelf telde. "18.... 19... 20..." hij luisterde met gespitste oren maar hij hoorde niks. Nog geen zuchtje wind dat door de bossen heen woelde. Geen dieren die aan het rondsnuffelen waren. Met de paniek iedere seconde groter wordend begon hij licht heen en weer te wiegen in de zelfde houding als hij ineengedoken was. "kom terug....... kom terug...." smeekte hij piepend. Hij greep zijn haren zo stevig vast dat hij een paar haren er uit trok. In de verte hoorde hij wat gekraak en er plofte iets naast hem neer. Ze was terug, eindelijk. De paniek zakte ietsjes en nadat ze iets zei wist hij zeker dat zij het was. Op zijn handen na ontspande hij zich iets waardoor hij iets rechter kwam te zitten en zijn ademhaling iets rustiger werd. Na enige tijd begon hij de hoop op te geven dat zij hem kon helpen, maar het duurde niet lang of hij zag zijn oogleden roze worden. Warmte? Had ze het toch voor elkaar gekregen? Langzaam opende hij zijn ogen. Voor hem zag hij een klein vuurtje. Met zijn slaperige waterige ogen keek hij als een klein kind die in de snoepwinkel stond naar het vuur te kijken. Zijn handen ontspande zich ook en langzaam liet hij ze uit zijn haren glijden. De goud/gele haren die hij er uit had getrokken bleven in zijn bezweten handen plakken. Zijn ogen gleden van het vuur naar de ogen van Romance die door het vuur twinkelde. "Ro... Ro... Mance..." kwam er trillerig uit. "Bell.... Bellingar...." bracht hij er moeizaam uit en begon weer te huilen. Met een hand ging hij naar zijn gezicht en de losse haren vielen uit zijn hand. Hij hield zijn hand voor zijn ogen en de andere hand balde hij als een vuist. Zijn arm werd breder van het aanspannen van zijn spieren en een snede in zijn boven arm begon hevig te bloeden waardoor zijn mouw in een paar seconde geheel rood was geworden. Je kon de snee door een scheur van zijn jasje en blouse heen zien. "Ik.... Moet..." begon hij snikkend. "verder.... Bellingar..." en met veel moeite probeerde hij op te staan. Doordat hij rechter ging zitten viel het licht van het vuur op zijn buik. Van het jasje was een stuk afgescheurd samen met een stuk blouse die nu open stond. De knoopjes waren er af gesprongen toen het bleef haken achter een tak. Een uitstekende zijtak van de tak waar hij tegen aan was gerend was in zijn buik geboord en kwam er een klein stukje verder weer uit gestoken. Het was ook ge zien dat hij her en der nog wat grote littekens had.

Romance rende zo snel als ze kon door het bos naar de plek waar ze wist dat er brandbare spullen lagen.. Nou ja, natuurlijke dingen die konden worden gebruikt om vuur mee te maken op een prehistorische achtige manier. Dat was beter gezegd. Op haar weg voelde en hoorde ze de dieren die ronddwaalden in de nacht, zoekend naar een prooi die zo dom was nu nog hier rond te zwerven. Dat was een andere reden waarom ze nu voor vuur moest zorgen. De meeste gevaarlijke dieren wisten dan wel dat ze uit de buurt moesten blijven en dat zorgde voor minder zorgen wat zorgde voor minder stress, minder angst en dus minder dieren die die angst zouden kunnen opmerken en er gebruik van maken. Met mos en takken kwam ze terug bij de jongen en begon aan het maken van een klein vuurtje. Romance moest oppassen dat het vuur niet uit de hand zou lopen, maar ach.. daar was je dan ook een luchtmagier voor. Als je iets moest doven kon je gewoon het zuurstof weghalen. Het duurde een tijdje voordat het werkelijk lukte om het vuur aan te maken, maar eindelijk zag ze d rode vonken dat in de mos begon uit te branden naar de takken. Nu in het licht keek Romance opnieuw naar de jongen en wist meteen wie het was. Nearvus, een van de tweelingbroers die ze had ontmoet op hun eerste dag. Ze herinnerde zich ook nog hun afkeer voor alles wat onder de term “dier” viel. Nearvus zag er niet uit en de paniek was hem duidelijk overstegen tot hysterie. ‘Wat is er met Bellingar?’ Waar was die jongen eigenlijk? Normaal gesproken kon je hem altijd bij zijn broer vinden. De enige reden dat Bell hier nu niet was, moest zijn dat hij een meisje had gescoord en zijn broer had achtergelaten zonder hem eerst dit bos uit te helpen. Wat zou anders de verklaring kunnen zijn? Toen zag ze iets flikkeren aan haar rechterkant. Het waren ogen van waarschijnlijk een roofdier. Waarom was het nog hier als er vuur was? Het was dat moment dat ze het rook, een onmiskenbare geur van bloed. Romance wist dat ze zelf nergens sneden had en keek onmiddellijk naar Nearvus waarbij haar ogen groot werden. ‘Nearvus! Je bent gewond.’ Onmiddellijk scheurde ze zijn jas en blouse kapot zodat ze naar de wonden kon kijken. ‘Nearvus.. Je kunt nu niet verder. Blijf zitten.’ Voorzichtig benaderde ze de wond op zijn arm en wist dat ze die wel kon dichten en genezen zonder dat er infectieschade zou zijn, maar de wond op zijn buik daar kon ze niets aandoen. Dat was kennis die haar macht te boven ging en de schooldokter zou die moeten genezen. Hoe die tak in zijn buik stak en er een stukje verder weer uitkwam was gewoon eng, maar het was waarschijnlijk het beste als ze die gewoon erin liet zitten. Wie weet wat voor schade ze hem zou geven als ze een poging zou doen het eruit te halen. Dus richtte ze zich op de snede en begon langzaam Novaanse spreuken te mompelen die haar grootmoeder haar had geleerd. Romance had de keuze om ze in het Novaans of Puffoons te zeggen, maar het was effectiever als ze het in het Novaans zou uitspreken. ‘Nearvus.. We moeten je naar de ziekenzaal zien te brengen. Je bent gewond.’ Ondertussen waren haar zintuigen ook gericht op het dier dat hen vanaf een afstandje stond te bekijken. Het wachtte op een moment waarop een van beiden niet op zou letten en dan aanvallen. Nearvus had niet de macht om dat nu te doen dus lette Romance op het dier waarvan ze bijna kon horen hoe het met zijn tong langs zijn tanden likte.