Back again, after like to long.

Hoelang was het wel niet geweest. Te lang, naar Nina haar idee. Wat een periode. Ze had het schooljaar niet meer afgemaakt en nu was het alweer herfst. Maar ze moest terug. Ze had voor zichzelf nog wat te bewijzen. Ze moest laten zien dat ze het wel kon. De wilde tiener was nog steeds in Nina. Maar er was veel veranderd. Misschien was het wel door haar relatie die ze had gehad met Mitsu. Of misschien was het wel de hele ervaring nadat ze weg was geweest. Het had haar in vele opzichten veranderd. Natuurlijk hield ze nog steeds van de korte uitdagende kleding, van de aandacht en van het niet naleven van de regels. Maar het was niet meer het belangrijkste. Ze was gewoon veranderd. Een rustigere tiener van 18. Die eigenlijk gewoon meer volwassen was geworden. Een periode van een half jaar had veel veranderd.
Met een zucht greep Nina de hendel van de koffer beet en trok hem achter zich aan. Sloot de deur achter zich. Een briefje op de tafel had haar vertrek aangekondigd. Haar ouders hadden nergens idee van. Ze had al langer met het idee rondgelopen om terug te keren naar SSA. Maar elke keer deed ze het toch niet. En nu, nu moest ze gaan. Ze moest aan die vieze oude man laten zien dat ze niet iemand was die opgaf. De was een dame die haar studie zou afmaken, die inzet ging tonen en die 'normaal' was. In ieder geval, zover Nina normaal kon doen. Ze had toch nog ergens de wilde tiener in zich zitten en die zou ze niet zomaar opsluiten. Nee ze had best nog wat avontuurtjes te gaan.

De laatste maanden waren moeilijk geweest. Hoewel Nina altijd contact had gehouden met de ouders van Alice, haar lieve lieve dochter, had Nina besloten om dat te stoppen. Ze wilde zich, ondanks dat het heel vee moeite kostte, los maken van die tijd, los maken van Alice. De ouders van Alice hadden dit vanaf het begin al gewild, maar dat kon Nina niet. Nu was het meisje 2 jaar en nu moest ze het doen. Ze dacht veel aan haar. De zwarte lange haren op het hoofdje. Zacht en glanzend, net als haar moeder. Ze had de laatste keer nog een foto gemaakt, dat was haar houvast. Ze had de foto altijd bij zich.
Nina ging met een stevige pas richting het platform. Keek nog eens achterom en nam afscheid van haar geliefde planeet, Razen. Op naar SSA.

Met veel kabaal en herrie landde de shuttle op het landseringsplatform. Echt ze moesten eens wat doen aan dat reizen, als er iets niet prettig was, was het wel het reizen met de shuttle. Dat oude kleren ding, je werd heen en weer geschud tot je er bij neer viel. Een zucht van opluchting verliet Nina haar mond toen ze met twee voeten op de grond stond. Ze snoof de lucht van SSA naar binnen, oud en vertrouwd. precies zoals het hoort in de herfst, precies zoals zij het zich herinnerde. Het werd weer een gigantisch mooie tijd hier, ze wist het zeker. Ze greep haar koffer en hobbelde met een te vrolijk gezicht over het terrein heen, richting de school. Ze genoot er nu al van. Het zou even slikken zijn als ze haar mentor, tevens hoofd van de school, weer tegen zou komen. Wat had ze een hekel aan die man, vreselijk. Maar daar moest ze zich weer overheen zetten. Ze was terug, ze was weer thuis!
Op een drafje liep ze naar het grasveld. Hoe vaak had ze hier wel niet staan sporten, oefeningen gedaan of gewoon gezeten op een kleedje in de zomer. Ze plaatste haar koffer naast een bankje. Plofte er zelf op en sloot haar ogen. Genoot van de herrie van de mensen om haar heen, de aanwezigheid van SSA, en van de vertrouwde geur die er hing.

[ open voor iedereen

yess i am back. tenminste ik ga het weer proberen ]

-

»

Diezelfde kakofonie van schreeuwende en lachende kinderen als een verre echo, de ruisende wind door de kalende boomtoppen - en dat alles samensmeltend met de vredige herfstnamiddag als de paletkleuren op een schilderij - werd abrupt ruw verstoord door een bars, tikkend geluid. Het geluid was afkomstig van een deftige mahonie walking cane die demonstratief tussen de pumps van het meisje was geplaatst. Ze hoefde enkel haar blik van het uiteinde van de stok omhoog te laten glijden, langs de handen die zich om de zilveren greep hadden geklemd, over de vooruit gestoken borst en de fier gestrekte armen om te weten hoe laat het was. Zijn smalle lippen krulden langzaam maar zeker om tot een brede wrede grijns, zijn ogen iets verwijdend met een sensatie van vervulling nu hij getuige was van de terugkeer van een ziel die hij nodig weer moest vergiftigen.
'Nee maar,' klonk het naargeestig boven haar. 'Teruggekomen voor mij?' Zijn smachtende stemgeluid klotste al over van dat gif dat hij opnieuw voor haar in petto had terwijl zijn grijns zich mogelijk nog verder verbreedde. De lange man stond vlak achter haar, alsof hij zich al die tijd had schuilgehouden in de schaduwen van de kasteelzuilen als de aan duister gebonden man die hij was. Natuurlijk had hij de eerste twee minuten nadat hij haar slanke schaars geklede gedaante in het vizier kreeg zijn ogen halfdicht geknepen en gestaard, verifiërend of dat bekende figuur toebehoorde aan wie hij dacht dat het was. Zijn vermoedens waren al gauw bevestigd toen ze naderbij kwam, zijn nijd en wrok plaatsmakend voor gebruikelijke hooghartigheid.
Ja - oh jawel, ze moest hem nog kennen. Hij kende haar in ieder geval nog wel. Natuurlijk deed hij dat. Tezamen met Máraz had het wicht hem jarenlang geteisterd met haar typerende puberstreken, het dominerende terrorduo van de school. Flirtend en wippend en moeder op haar zestiende van een klein jengelend kind waar ze met al haar onvolwassenheid nog lang niet voor was klaargestoomd, met geen greintje fatsoen of respect, voornamelijk, vooral niet tegenover hem. Maar God, wat zou het eerste welkom dat ze in ontvangst kon nemen als een immense klap in haar gezicht zijn, die op zijn beurt haar hoopvolle eerste dag stuksloeg in tienduizenden kleine stukjes. Om opnieuw de dichte leegte in haar ogen te mogen aanschouwen als het gif van zijn heerschappij haar zenuwen en hersengolven doordrenkte.
De valse charmes die van hem af dampten als de geur van zwavel, luxe en Arabische aroma's moesten haar maar wat bekend voorkomen toen hij de zoom van zijn gebruikelijke zwarte mantel achter zijn benen sloeg, melodramatisch een hand op zijn borst legde en er vervolgens quasi-geraakt uitgooide: 'Het sentiment! De hommage. De honeur.' Hij staakte zijn act om haar weer die spottende blik toe te werpen, intussen draaiend aan een dure juwelen ring die om zijn ringvinger pronkte, verworven uit het honorarium dat bestond uit het geld van blauw betalende ouders van schoolkindertjes zoals zij. 'Ik ben ontroerd.' De reacties, de afschuw - het niveau van krankzinnigheid dat hij al in diverse geesten had geplant. Datgene dat veel meer de moeite waard bleek te zijn dan wat hij haar fysiek ook aan kon doen: hij had ernaar gesnakt. Als onafgemaakt werk dat weer werd opgepakt.

Blurred.

- I missed you!
En Nina, ofc.

Nina genoot van de omgeving, van haar aanwezigheid en van alles! Het was thuiskomen van een vervelende vakantie. Thuis komen van een rot situatie. Het was echt thuiskomen. Ondanks alles wat er allemaal was gebeurt op SSA zelf. Het enige waar ze het meeste moeite mee had was dat ze haar mentor, tevens hoofdmeester, moest zien. Haar gezicht laten zien. Voor hem zou ze nog steeds het zelfde zijn, niet meer dan een sloerie, in zijn ogen tenminste. Nina was veranderd. Echt veranderd, al zou hij daar nooit aan toegeven. Maar ze zou zich niet snel laten zien bij hem, dat verdiende hij niet. Hij had haar genoeg aangedaan. Ze zou hem ook zeker niet vertellen waarom ze thuis was geweest en wat er allemaal was gebeurt. Als hij dat niet al wist. 'Nee maar. Teruggekomen voor mij?' De stem zorgde alleen al voor kippenvel over haar gehele lichaam. Nina slikte even moeizaam. Dit kon niet waar zijn toch. Ze had zelf bedacht wanneer ze zou gaan. Maar dit kon toch niet waar zijn... Dit was niet mogelijk. Ze hoorde zijn mantel ritselen, de geur van die man zelf drong door tot diep in haar aderen. 'Het sentiment! De hommage. De honeur.' Nina durfde bijna niet haar gezicht om te draaien naar die man. Ze wist maar al te goed wie er achter haar stond. Ze wist maar al te goed hoe goed hem dit deed en hij wist maar al te goed wat voor klap het in haar gezicht was dat hij nu bij haar stond. Hij wist het en zij voelde het. Het was een ongelooflijke schijnheil. O wat walgde ze van die man. De woorden bleven dan ook hangen in haar keel. Ze wist niet wat ze moest doen, wat ze moest zeggen. Stokstijf zat ze er. 'Ik ben ontroerd.' Nina kuchte even zachtjes waarna ze na een diepe zucht haar gezicht draaide naar die van Pedovador, die naam zal niet uit haar systeem worden gewist. "Goedendag Meneer." Haar stem onvast, kraakte en sloeg zo nodig over. Totaal niet zelfverzekerd zoals ze altijd was. Damn, verkeerde indruk, check! "Hoe maakt u het?" Haar glimlach was de zelfde als dat Pedovador hem kende. Iet was arrogant en zelfverzekerd. Niet dat Nina zich op dit moment echt heel erg zelfverzekerd voelde. Nu voelde ze zich ook niet onzeker, maar ze was overrompeld. Ontzettend overrompeld door zijn aanwezigheid. Ze had hem niet verwacht. Nog niet. Niet totdat ze zelf naar hem zou gaan. Als ze al zou gaan. “Wat een verrassing dat ik u hier tegenkom!” Dat was niet het slimste wat ze kon opmerken. Het was nou niet echt gek dat ze hem daar tegen zou kunnen komen. Immers, ze zat op het schoolterrein wat van hem was. O ze kon zichzelf nu echt voor haar kop slaan. Hoe stom kon je zijn. Nina sloeg haar been over elkaar en legde haar handen in haar schoot. Speelde wat met het rokje dat over haar bovenbenen viel. Wat een ramp, deze eerste dag. Kon niet erger dan dit.

-- Wat een ramp... ik moet er echt weer inkomen. Hopelijk heb je er wat aan Noah!
ik heb jou oook gemissttt!!!! Jump

Saf iets minden

-

»

De blauwe ogen gevuld met verschrikking, het weeë gevoel in haar binnenste zonder twijfel zo zwart als haar dof glanzende haar. Zijn bovenlip trok zich langzaam maar zeker op in een tanden ontblootte grijns, wat een contrast liet ontstaan tussen het witte tandartsgebit en zijn onveranderde zwartharige sikje. Het kwam allemaal bij hem binnen als een zware gonzende bas in de lucht die je middenrif deed trillen en hij genoot er waarlijk van. Natuurlijk dat ze hem niet persoonlijk op zou komen zoeken zolang ze er de behoefte niet voor had. Als het kon zou ze hem zonder enige twijfel alle dagen willen mijden, hem enkel 'toevallig' tegen het lijf lopend wanneer het haar uitkwam. Hem schertsend benaderend om het kwade weer uit hem te rukken, herhaaldelijk, alsof het domweg een spelletje was. Zoals destijds een favoriete hobby was geweest van haarzelf en haar goede blauwharige vriendinnetje. Maar Wren was weg en Maiy alleen.
En hij? Hij was in de loop van de tijd mogelijk nog krankzinniger geworden. Een stuk minder stabiel dan tijdens hun laatste confrontatie. En anderzijds was er geen spat aan hem veranderd: hij was nog altijd de dubbeltongige slang die enkel kijk had op zijn eigen egocentrische convicties onder het genot van een glaasje rode Monte Castillo-wijn, die graag keek naar vrouwelijk schoon om in gedachten zijn sadomasochisme op te botvieren - maar die voornamelijk, diep van binnen, vooral gefrustreerd op zichzelf was. Vroeg of laat zou ze hem toch hebben benaderd om hem te verrassen door als het ware haar koffer neer te gooien, met een big smile haar armen te spreiden en 'hier ben ik!' ten hemel te roepen. Gesjoemel met behulp van valse maskertjes en dubbele betekenissen duldde hij niet meer. Mensen praatten over hem achter zijn rug om en dat was waar ze daadwerkelijk ook hóórden te staan; achter zijn rug, als onbenullig decor op de achtergrond van een slecht door basisschoolkinderen opgevoerd toneelstuk.
Haar begroeting was zowaar niet eens Maiy - onvast, bijna schuchter zelfs, als ze het er met schijnbare moeite uit wist te persen. Duidelijk niet blij om hem te zien. Des te monter het hem maakte. Hij kreeg geen antwoord op zijn vraag, maar de onvoldaanheid die daardoor bovendreef werd bemanteld door een vermakende vorm van achterdocht. Eén van zijn smalle wenkbrauwen trok zich even aanmatigend op bij het horen van haar woorden, alsof het geen normale zaak was dat hij zich op zijn eigen terrein bevond. 'En wat een gerieflijke verrassing om jou hier weer aan te mogen treffen,' smaalde hij met de nadruk op 'gerieflijk' terwijl een hand zich over de snobistische, pofachtige cravat van zijn maatpak plaatste, hij met de ander steun zocht op zijn cane en hij zich met vernauwde ogen iets over het jonge meisje heen boog. 'Zonder enige aanvaarding van míjn kant,' voegde hij er sissend aan toe, zijn stem plotseling ondergedompeld in het ijskoude en demonische dat ze meer dan gewoonlijk van hem gewend moest zijn. Niets of niemand had hem immers op de hoogte gebracht. En zover hij zich kon bedenken had niets of niemand haar ook de toestemming verleend om terug te mogen keren.

Blurred.

- Haha, je komt er vast en zeker gauw genoeg weer in
Poor Nina moet nu een andere potentiële partner vinden om een terrorduo mee te vormen

Het kon gewoon niet waar zijn dat op de 1e dag van haar terug keer hij naast haar stond. Het was als een nachtmerrie. Natuurlijk was haar haat naar hem niet gedoofd, het werd op dit moment alleen maar aangewakkerd, want ze merkte in haar hele lichaam dat hij het heerlijk vond dat zij zo geschrokken was. En het bezorgde haar kippenvel over haar hele lichaam. Zelfs de haartjes in haar nek gingen er van overeind staan. Als haar beste vriendinnetje Wren hier nou was geweest, god wat had ze een lol gehad met dat kind. Begon als een vreselijke irritatie naar elkaar toe, maar door hun haat naar hem.. Ze hadden elkaar op dat gebied gevonden en wat was dat leuk. Het terrorduo. Wat een tijd was dat. Nina had nog nooit zoveel lol gehad. En haar zelfvertrouwen groeide met de dag toen. Getreiter in de keuken, dat was misschien wel de beste herinnering met Wren. Terwijl meneer kookles gaf zorgde Nina en Wren voor de grootste chaos die er maar in een keuken kon ontstaan. Maar ook tijdens lessen kregen ze er geen genoeg van. Toen Wren weg was van de academy, man wat een rottijd was dat. Natuurlijk had ze toen Mitsu gehad, maar dat ging vaker slecht dan goed, voor Nina haar gevoel. Het was heerlijk met hem, ze genoot ervan. Maar ergens miste ze de vrijheid waarvan ze hield. Ja ze hield van Mitsu, vanaf moment 1 dat ze hem zag, maar haar vrijheid was zo belangrijk voor haar. Het was een gemis dat ze hem niet meer had.
Teruggekomen voor hem, nooit. Hoewel hem het lastig maken was een leuke bijkomstigheid. Maar nee. Ze zou ook niet eens antwoorden, hij kon in die vraag stikken. Daarbij, ze moest haar stem zien te vinden, die was ver weg. Die vond ze uiteindelijk, toen ze er een on-Nina-achtige “Goedendag Meneer," eruit perste. Nina kon zich echt voor haar kop slaan. Wat een geweldig begin was dit. Geweldige indruk. De opmerking die erna volgde was een nog dommere. Nee Nina was weer top bezig op deze dag. En dan uitgerekend ook nog eens bij Mister Pedovador. De naam die ze er ooit uitgooide omdat hij haar op een ontoepasselijke manier in zijn kantoor benaderde. Het is dat ze een knietje kon geven en binnen no time genoeg mensen in dat kamertje stonden om hem tegen te houden, en Nina tegen te houden. Sinds dien vind ze hem een nog viezere man, en bovendien was het gewoon een pedofiel. En zo kwam Nina op zijn naam. Ze zal ook niet snel hem bij zijn gewone naam noemen. Pedovador zat in haar systeem. 'En wat een gerieflijke verrassing om jou hier weer aan te mogen treffen,' Nina keek met een opgetrokken wenkbrauw die man aan. O wat had ze toch een hekel aan hem. Iemand haten deed ze niet snel, maar hem had ze al vanaf het eerste moment gehaat. Echt gehaat. 'Zonder enige aanvaarding van míjn kant,' alleen al hoe hij het erachter aan siste maakte Nina alweer woedend. Hoewel zijn woorden Nina bijna vrolijk maakte. Hij had er dus geen weet van gehad dat ze terug kwam. “Goh, dan is mijn brief zeker niet bij u aan gekomen. Wel gek dat ik dan een brief van hier heb teruggekregen.” Nina kneep haar ogen even tot spleetjes terwijl ze hem aan keek. Hoewel ze zich nooit uitgeschreven had op de Academy had Nina zeker een brief gestuurd naar de school om haar terugkomst aan te kondigen. En ze had ook zeker een brief terug gekregen dat ze welkom was omdat ze nog niet uitgeschreven was. “Weet u zeker dat u uw administratie mensen goed onder de hand heeft?” Nina keek hem met een glimlach aan. Draaide zich even om en boog zich naar haar tas. Graaide de brief uit haar tas en hield hem voor zijn gezicht. “Ik was nog niet uitgeschreven weet u. Dus ik was van harte welkom om weer terug te komen. Dus hier ben ik dan.” Nina grijnsde breed. Zo die kon hij hebben.

NOAH, het spijt me dat je zo lang heb moeten wachten. Drukke week, school en ziek geweest. Maar hier is hij dan.... PAMPAMPAM

Hahaha Nina vindt nog wel iemand hoor,hoop ik haha. Pas maar op

Het grasveld, daar was ze. Toch? Om het te checken stampte Wren een paar keer op de groene dingen onder haar. Het voelde als gras. Rook als gras. Bewoog als gras. Check, ze was op het grasveld. Mooi, dan kon ze ook wat rondlopen zonder last te hebben van al die nieuwe kinderen die haar nog niet kenden, of haar naam een keer gehoord hadden, maar niet beseften hoe erg ze echt kon zijn. Hier was het tenminste even rustig. Nou ja, de wind gooide haar haren nogal door elkaar, maar goed. Soms moest je er wat voor over hebben.
Ze begon te lopen, op goed geluk een kant op. Probeerde een beetje naar de wind te luisteren, of die nog wat leuks te melden had. Wat als ze nu met lucht probeerde te horen of er stemmen waren? Als die haar niet aanstonden ging ze de andere kant op! Wren liep verder het grasveld op, omdat het anders ook geen zin had. Haar krachten waren nu niet echt super, ze was bij lange na niet de beste magician ooit. Misschien zat het in haar... waarschijnlijk niet. Maar ze was goed genoeg om toetsen te halen, dus waarom ook niet. En voor de lol gebruiken was altijd leuk. Ze sloot haar ogen, gebaarde met haar handen rustig om zich heen. De lucht trillingen haar kant op laten brengen. Vage geluiden kwamen eerst, uit het oosten, een beetje zeurderige stemmen die klonken alsof een klas buiten les ging hebben en omver gewaaid werden. Nope. Niet die kant. De andere kant was stil, misschien was dat wel een idee. Wren liep nog wat verder een kant op, met haar ogen dicht, had nog helemaal niet gekeken of ze figuren zag. Stemmen. Damn, die kant ook niet, dat klonk als een chagrijnige oude vent en.. En.. Die stem. Die kende ze zo goed, dat kon gewoon niemand anders zijn dan-
Wren haar ogen schoten open, haar magie viel stil en ze zette het op een lopen. Als oude mannen lieve meisjes bedreigden, dan kon dat maar één ding betekenen! Ze rende, rende, rende, rende - waarom had ze zulke korte benen? - gaf het op toen haar zij begon te prikken en jogde rustig door. Ze was er bijna, zag de figuren. De lange figuur was met de rug naar haar toe, kon haar dus niet zien. En de andere.. ja hoor, ze had het goed gehoord. Wren haalde diep adem, de laatste lucht die ze door haar slechte conditie uit haar longen kon persen. 'NIIIEEEEEEENN!!! Ze was er nu, sloeg haar armen om de verstijfde, zittende figuur heen en negeerde haar gesprekspartner. 'NINA NINA NINA!' gilde ze veel te enthousiast, het meisje heen en weer schuddend. Ze waren misschien allebei ouder, maar Wren was niets wijzer. Ze had nog steeds evenveel energie en misschien was het maar beter als Nina nu wat wijzer zou zijn, haar in toom kon houden, maar voor nu was ze in de wolken om haar vriendinnetje terug te zien. 'Ik heb je zo gemist!'
Het voelde goed om het meisje weer in haar armen te houden, haar vast te houden. Nina was een tijdje weg geweest, net zoals Wren, maar om haar weer terug te zien! Het terrorduo had ook al een mind connectie. Nu pas keek ze op, om te checken wie de lange figuur was. Savador. Boeiend. Wren besloot hem te negeren, keek weer naar Nina. 'Hoe is het!'

~Joining at request :3 Sorry dat ik zolang ben weggeweest! Maar begin alles hier weer een beetje op de rails te krijgen, na drukheid en shizz. Wren kan niet zonder Nina D:

Pedovador was wat stil gevallen. Waarschijnlijk vloekend in zichzelf dat hij de brief zelf niet had gekregen. De brief met haar aankondiging erop. Ze had het naar de school gestuurd, ergens hopend dat hij niet bij hem aan zou komen. En zoals op de meeste scholen kwamen brieven eerst bij een administratiemedewerker voor het bij een hoofdmaster zou komen. Wat in dit geval ook vast zou zijn geweest. Waarschijnlijk dat het mens, deze meid kan wel terug komen, ze is niet uitgeschreven en heeft een standaard brief terug gestuurd. “Weet u zeker dat u uw administratie mensen goed onder de hand heeft?” Nina keek hem met een glimlach aan. Dit was namelijk niks voor hem. Hij heeft altijd alles onder controle. Tenminste zo lijkt het altijd. Dat hij niet de tijd had om alle brieven in te lezen had Nina al ingeschat. Hij had het immers druk met zijn eigen lessen, zijn wijn en met meisjes lastig vallen. “Ik was nog niet uitgeschreven weet u. Dus ik was van harte welkom om weer terug te komen. Dus hier ben ik dan.” Ze had haar brief naar hem uitgestoken en wachtte tot hij hem van haar aan zou pakken. Nina had nog bedacht er een te vervalsen, maar nadat ze een brief terug kreeg, wat ze totaal niet verwacht had, was dat niet meer nodig. Ze had alleen wat medelijden met het vrouwtje of mannetje dat haar weer had terg genomen. Die zou het nog wel moeilijk krijgen bij hem. Dat hij er geen Nina Maiy slot op had gezet. Hij moest wel ontzettend blij zijn geweest toen ze weg was gegaan. Nooit had Nina verwacht dat het daadwerkelijk driekwart jaar zou duren. Nina grijnsde naar Pedovador toen achter hem iets blauws opviel.
Blauw wapperend haar om precies te zijn, het rende haar kant op en kwam steeds dichterbij. Nina haar hart ging sneller kloppen. Het blauwe geval wat er aan kwam rennen werd steeds beter zichtbaar voor Nina. Ze had het kind zo gemist. Sinds zij weg was gegaan en vlak daarna Nina zelf ook. Na een jaar zag ze het kind weer. En het kind, zo zag Nina, nam diep adem om vervolgens Nina’s naam eruit te gooien. 'NIIIEEEEEEENN!!!’ Dit kon niet waar zijn toch. Nina’s hart sloeg een sprong over bij het horen van de stem. Ze zat met grote ogen te kijken hoe het kind naar haar toe kwam rennen. Pedovador was ze haast weer vergeten. Er vlogen twee armen om haar heen en Nina rook de vertrouwde geur van haar beste vriendin, part 2 van het terrorduo. Het terrorduo was weer compleet. Pedovador had niks meer om op te staan. Haar Wrennekind was terug. 'NINA NINA NINA!' Wren was uber enthousiast en nu verscheen er ook bij Nina een dikke glimlach op haar gezicht bij het besef dat het Wren echt was. “WREEEEEEEEN!!!” Ze sloeg haar armen stevig om Wren heen en liet haar brief vallen. “WREN WREN WREN WREN!” Ze lachte als een kind die een geweldige grap had gezien. Ze schudde heen en weer met Wren en voelde zich weer helemaal geweldig. Ouder was Nina zeker, maar wijzer, zeker met Wren erbij, nooit. Haar duo was terug en haar laatste tijd bij SSA kon beginnen. 'Ik heb je zo gemist!' Nina drukte Wren nog steviger vast nadat ze haar los liet om haar te bekijken. “Ik jou ook!!!” Kirde ze. “Wat zie je er goed uit!” Riep Nina terwijl ze Wren bekeek. Pedovador was inmiddels vergeten. Nina trok Wren naast zich op het bankje en draaide zich naar haar om. 'Hoe is het!' Nina glimlachte van oor tot oor. “Goed, met jou ook alles goed? Jeetje zeg wat lang geleden. En wat heb ik je enorm gemist! Wat heerlijk om jou weer te zien! Kan je even in mijn arm knijpen zodat ik echt weet dat dit geen droom is!” Nina lachte. Deze dag was dus veranderd in de beste dag van haar leven. Haar beste vriendinnetje was ook terug. Alsof ze het allebei wisten. Waar ze zojuist nog had terug gedacht over de daden die ze met haar had uitgevreten, zat ze nu echt naast Nina. Wren was er echt. Wat heeeeerlijk.

Sorry Noah, dat ik niet op je gewacht heb, maar ik MOEST echt reageren op Juus <3

TERRORDUO FOREVAH
Nina kan niet zonder Wren! Heb je gemissttt!

-

»

De minachtend opgetrokken wenkbrauw van Maiys kant werd straal genegeerd, want hij wist, voelde, dat zijn plotselinge verschijning wel degelijk als een koude plens water in haar gezicht moest zijn. Als een dier dat kon aanvoelen hoe ongemakkelijk je je eigenlijk wel niet voelde, met als gevolg dat de onvoorspelbaarheid nog een latje hoger werd gelegd. En onvoorspelbaar was hij.
Hij plukte ongeïnteresseerd wat pluisjes van zijn cravat, een bezigheid die kennelijk ontzettend intensief en met veel belangstelling gedaan moest worden. En terwijl hij dat deed luisterde hij met een kwart oor - niet eens een half oor - naar haar geblèr. Dat eindeloze gemekker, want och och: het kind was weg geweest en moest aan de hele godganse wereld tonen dat ze er weer was, hoor. Als het Maiy betrof werd dat een synoniem voor een weerwoord en moest hij met gesnoerde mond overdonderd luisteren naar haar geweldige, verpletterende extase. 'Kijk, meneer, de brief! Hier, ik heb gelijk, zie je? Zie je dat?' Haal je voor de geest dat die zinnen er met een hoog schel irritant stemmetje eruit werden gegooid en je had het resultaat wat er op dit moment in zijn hoofd afspeelde. 'Mnyesss,' sakkerde hij met alle gebrek aan oplettendheid tussen neus en lippen door terwijl de brief vrolijk voor zijn neus heen en weer werd gezwaaid, zijn lippen getuit en zijn ogen zelfs half gesloten. Liever dan dat hij de brief aanpakte om deze te bekijken gingen twee van zijn vingers naar zijn kin om over zijn sikje te strijken. 'Niet alle kwesties zijn van even belang.' Al lakten zijn receptionisten elkaars tenen babytjesblauw terwijl ze de brievenbus van die Nina Maiy ondertussen overlaadden met berichten dat ze van hárte welkom was, zonder er een poep of een scheet om te laten dat het ook eventjes in de administratie zelf gezet moest worden, en het door misverstanden dus laat of helemaal niet aankwam bij hun baas.
'Spijtig, trouwens - nu we het er toch over hebben.' Zijn rug rechtte zich plechtig tot de kijk-luister-en-huiver-stand, een hand rustend op zijn walking cane en de ander met een vinger nog aan zijn sikje alsof hij daar zijn woorden uit draaide. 'Dacht dat je dood was. In fact had ik al een afscheidsceremonie gearrangeerd - niets bijzonders, hoor, haha stel je voor - slechts een klein tafeltje, slechtste pasfoto erop, een enkele toespraak hier en daar; je had zelfs niezend bejaard volk uit Oak's Field op de achterste rij! Nou, als dat geen mooi afscheid is weet ik het ook niet meer. Still, het heeft me wel geld gekost en de inhoud van mijn portemonnee raakt ook een keer op en we willen allemaal profijt, nietwaar? Ik zou het werkelijk zeer, zéér sensationeel, sportief, subliem en alles wat er onder fantastisch bij synoniemen in je van Dale staat vinden, zou het zo mogen zijn dat je - wel, laat ik dat anders verwoorden: petje af als je nu even op de grond zou willen liggen en doodgaa-'
En terwijl hij daar vredig plukkend aan zijn sikje stond te raaskallen tegen de bankjes en de bomen met de verwachting dat er ook maar íemand luisterde, waaiden zijn lokken in een ruk op en sloeg de lange zoom van zijn cape zowaar over zijn hoofd in de windvlaagachtige blauwe waas die hem zo plotseling voorbijschoot, wat hem het gevoel gaf midden op een racecircuit te staan. Het vloog als een gillende sirene op zijn bestemd luisterend oor af, stond nu aan zijn bestemd luisterend oor te schudden en te krijsen alsof het een trillende mixer was die al schuddend overliep van enthousiasme.
'NIIIEEEEEEENN!!! NINA NINA NINA!'
'WREEEEEEEEN!!! WREN WREN WREN!'
Opnieuw greep zijn hand naar zijn cravat, maar nu iets lager, meer richting zijn linkertepel. Bankje. Een bankje, een boomtak, íets. Hij nam zelfs genoegen met een vuilnisbak. Hij moest zitten, kreeg het op zijn hart. Zijn longen zogen met kleine onregelmatige pufjes lucht naar binnen en stootte het ook weer in kleine pufjes naar buiten, alsof er een grote prop papier in zijn keel zat. Zijn ogen leken uit zijn schedel te puilen als die van een chihuahua terwijl hij enkel kon staren en stamelen, nog met het 'ga.. ga.. ga' van de laatste lettergreep van zijn ruw afgekapte zin. Want het haar van de waas die hij nu in vol detail kon bewonderen was blauw en dat kon maar één ding betekenen. 'Jij was weg,' wist hij er uiteindelijk zwakjes uit te persen, met een al even zwak wijzend vingertje op Wren. Niet dat er gehoor aan zou worden gegeven. Het overblije gekwijk van de herenigde vriendinnen zouden een straalmotor kunnen overstemmen. Het kippenhok was weer opengegooid, de kippen weer compleet. Gédverdemme. Hij hoefde maar aan een kreeft te denken en hij zat al in een hoekje van zijn kantoor in foetushouding op en neer te wiegen. Die twee hadden ervoor gezorgd dat hij een maand lang geen gevulde langoustines op zijn bord had willen zien, of elke andere dure, onnodig ingewikkelde maaltijd met kreeft. Niet eens met een glaasje rode wijn erbij. En Valentijnsdag was voor hem de grauwste dag van het jaar geworden, all thanks to Tweedledum and Tweedledee. Hij meende zelfs te geloven dat het niet veel gescheeld had of Maiy had hem onvruchtbaar getrapt met dat gemene, totaal onnodige knietje van haar.
'Hallo! Hé!' Hij knipte nijdig in zijn vingers in de richting van de uit vreugde rondzwierende dames. Ontzettend veel mocht dat niet baten, en dus plaatste hij met een demonstratieve klap zijn voet op het bankje en gebruikte zijn wandelstok om ze met een ergerlijk gesteun en gegrauw en gepiep en geknars van elkaar los te wrikken, als twee hardnekkige magneetplakkaten. 'Stil!' snauwde hij toen hij eindelijk de aandacht dacht te hebben. Hijgend liet hij zijn stok zakken, zijn haar wild en verward en bovenal totaal niet meer in zijn nopjes. Toch bleef de strenge blik die ze beide zo gewend moesten zijn gereserveerd, maar enigszins nog hatelijker toen deze naar Wren schoot. Er klonk een zielig half snikgeluidje dat zijn keel ontsnapte voor hij de krans kreeg het te onderdrukken. 'For God's fucking sake, welk hellekrocht heeft jou weer uitgespuugd!'

Blurred.

- Geeft niet hur
Here, have a disorientated Saf ~

'WREEEEENN' werd er teruggekrijst, misschien zelfs nog een paar tonen hoger dan Wrens eigen stem geweest was. 'Wren Wren Wren!' Nina's blijdschap straalde van haar gezicht, het gezicht dat ze zo goed kende. Haar vriendinnetje. Toen ze door haar moeder van school was gehaald - schijnbaar had haar vader, die zich eindelijk weer met hen begon te bemoeien na de dood van haar stiefvader, dat bedacht - had ze iedereen hier achter moeten laten en had ze zelfs nauwelijks gedag kunnen zeggen. Ze had echt niet geweten hoe het met Nina ging, hoe ze het maakte, of ze überhaupt nog niet afgestudeerd was. Maar hier was ze, met alweer een hijgende Savador in haar rug. Wren voelde bijna een steek van schuld: hoe had ze zomaar mee naar huis kunnen gaan en haar vriendin achter kunnen laten bij die vent? Nina omhelsde haar stevig, toen lieten ze elkaar los. Bekeken elkaar even. God, haar gezicht was nauwelijks veranderd. Iets wel, een uitdrukking misschien, maar in een seconde ging haar gezicht terug naar het gezicht dat Wren kende: de kwelgeesten waren terug! Zachtjes kneep ze Nina in haar arm toen deze erom vroeg. 'Genoeg bewijs? En jij ziet er ook goed uit. Jeez, ik heb je echt gemist!' Wren kon het nog niet helemaal bevatten, had zowat besloten er niet aan te denken, omdat ze dan een heimwee-achtig gevoel in haar maag kreeg.
Pas toen Savador hen met veel moeite - arme, oude vent - uit elkaar had gewrikt keek ze hem aan. 'Stil,' snauwde hij, op zijn oude manier. Some things never change. Wrens glimlach werd bijna nog breder. Dit had ze nog wel het meest gemist. Hoe voorbeeldig ze zich thuis ook had gedragen om weer weg te mogen, deze man riep het gewoon in haar op. Sommige mensen zeggen dat je gedrag prima kunt aanpassen, als je bepaalde situaties maar vermijdt. Situaties roepen namelijk gedrag op en in die situatie zul je altijd naar bepaald gedrag terugvallen. Dit moment was hét bewijs. Zodra ze zijn kop zag, zijn slangachtige trekken en het charisma dat nog steeds van hem afdroop, al riep dat afkeer in haar op; ze kon het niet laten. Ze moest hatelijk naar hem lachen, hem in stilte uitlachen terwijl hij naar hen snauwde dat de aandacht weer op hem gericht moest zijn. Sehr gut, dan zou ze haar aandacht weer op hem richten. Maar al te graag zelfs.
'MASTER,' kweelde Wren. Ze stond even op, maakte een korte, mokkende buiging. Ze had zijn zachte 'jij was weg' net wel gehoord, maar besloot dat te negeren. 'Wat heeeerlijk U hier zo te zien!' Vooral het 'zo' gedeelte beviel haar. Hij stond daar alsof hij net een hartaanval gekregen had, zijn mond was nog maar net in staat bewegingen te maken en de hatelijke blik die hij haar schonk voelde als thuiskomen. 'Zo toevallig dat ik U ook gelijk mag treffen!' De 'U' kwam overduidelijk van thuis, alsof ze hiermee toch een beetje bewees dat haar ouders wel degelijk tijd aan opvoeding hadden besteedt. Of het echt geholpen had dan ook maar weer de vraag. Het vingertje dat naar haar wees, het snikgeluidje. Ze wilde hem bijna pesterig omhelzen, alsof het haar verloren oom betrof. 'For God's fucking sake, welk hellekrocht heeft jou nou weer uitgespuugd,' hijgde Savador naar haar, totaal ontzet. Mijn god, ze kon wel een traantje wegpinken. 'Ik had me geen mooier ontvangst kunnen dromen,' zei ze, terwijl ze naar Nina keek met een blik die aangaf dat ze de vorm alleen voor het sarcasme gebruikte. De vorm waarin ze sprak was zo geen Wren. Waarschijnlijk kon ze het over tien seconden al niet meer, maar voor nu had ze er lol in. 'U weet toch, Master, dat mijn ouders mijn gedrag van voorgaande jaar zeer problematisch vonden, - en ze wisten nog niet eens van het Valentijnsincident en die keer dat Savador met haar gedanst had en ze elkaar zowat de voeten platgetrapt hadden - 'en nu ik dit in hun ogen succesvol verbeterd heb, ben ik weer terug op school.' Haar glimlach was suikerzoet voor zolang het duurde. Haar blik ging weer naar Nina, met de lach die alleen maar onraad kon betekenen voor bepaalde personen. 'Nien, laten we uitgaan vanavond! We hebben wat te vieren~'

~Teehee, missed you guys! Dit is weer zo leuk :3 En Saf en Nina zijn geniaal! Ik moet er echt weer even inkomen met Wrennekind, hoop dat ik haar weer terug kan halen zoals ze was

Aan zijn gezichtsuitdrukking alleen al was te zien dat hij niet naar haar luisterde. Maar dat maakte Nina weinig uit. Hij was diep van binnen zich aan het ergeren aan haar. Hoewel hij het nog niet zozeer liet zien. Hij plukte was schaapachtig aan zijn jasje alsof het hem geen ene moer kon schelen. Maar ze was terug en dat moest hem sowieso wel iets doen. Dat kon niet. Ze had het gehoord in zijn woorden. Waarom had hij anders zo nadrukkelijk gezegd dat hij geen aanvaardig had gedaan over haar terug komst. Ze wapperde zelfs nog vrolijk de brief van de school voor zijn neus. 'Niet alle kwesties zijn van even belang.' Nina knikte, liet de brief zakken en tuitte haar lippen. “O dat zeg ik ook niet. Maar in een geval als u, en dan een terug komst van een leerlingen als ik. Dat moet voor u zeker een kwestie zijn, heb ik niet gelijk Master.” Nina keek hem geamuseerd aan. Het gevoel kwam langzaam weer terug. Het gevoel van Nina zijn. Het was even een poosje kwijt toen ze op Razen zat. Maar het is terug. 'Spijtig, trouwens - nu we het er toch over hebben.' Nina trok haar wenkbrauw op. “Vertelt u het eens Master.” Nina keek toe hoe de Master zijn rug rechtte, en een houding in nam voor een verhaal dat hij ging houden. 'Dacht dat je dood was. In fact had ik al een afscheidsceremonie gearrangeerd - niets bijzonders, hoor, haha…’ Meer kreeg Nina al niet mee. Dood zijn, ze was nog springlevend. En het geval wat eraan kwam rennen bewees het alleen maar meer. Dood, zij, laat haar niet lachen. Nee ze was levend. Ze moest alleen zichzelf even knijpen om te kijken of ze het echt zag en of het wel echt was. Want vanuit de verte kwam haar beste vriendinnetje Wren aangerend. Wrennekind was terug! Joepie! En dat werd alleen maar beter toen haar naam over het grasveld galmde. Iets waardoor Pedovador onmiddellijk gekapt werd. Zijn stem verdween namelijk van de achtergrond. En ze had het blauwharig meisje in haar handen. Haar beste vriendin was terug . Ze had haar in haar armen. Ze voelde zich nu weer meer Nina dan ooit. Zonder Wren was ze nooit volledig Nina. Oke dit klonk wat stom. Maar toch was het zo. Wren vulde haar aan. Het was het stukje dat ze miste als Wren er niet was, waardoor ze echt terror was. Daarbij, na de helse maanden op Razen was het heerlijk om weer zichzelf te zijn. Om zich weer Nina te voelen. Ze voelde de hand van Wren om haar arm die haar zachtjes kneep. Het was echt. Geen droom, nee 100 % echt.
'Genoeg bewijs? En jij ziet er ook goed uit. 'Jeez, ik heb je echt gemist!' Nina grijnsde breed. “Meer dan genoeg! Ik vind het geweldig!” Nina hoorde Pedovador op de achtergrond wat hakkelen op zijn laatste lettergreep en vervolgens zacht gefluister. Maar ze was veel te druk bezig met haar vriendin om aandacht aan hem te besteden. Tot er een stok tussen hen in werd gepropt, zijn voet op het bankje om hen uit elkaar te krijgen. Nina had niet eens de aandacht van hem, maar zijn gesnauw kwam al snel binnen. Het eeuwige bekende gesnauw van hem. 'Stil!' Nina keek hem even verbaast aan. Oja, hij was er ook nog. 'For God's fucking sake,welk hellekrocht heeft jou weer uitgespuugd!' Nina moest er even om grinnikken. Wren antwoordde op die vraag waarna Nina haar aanvulde. “Vind u het niet geweldig! Uw twee favoriete leerlingen zijn weer terug!” Nina keek even naar Wren met een dikke grijns en keerde daarna haar hoofd terug naar hem. Met een liefelijk lachje om haar mond. Nina grinnikte om de sarcasme en het zoete stemmetje van Wren. Dit was echt te mooi om waard te zijn. 'Nien, laten we uitgaan vanavond! We hebben wat te vieren~' Nina draaide haar lichaam naar Wren om. “Wat een geweldig idee! Nemen we gelijk wat andere mensen mee. Je weet wel, van die meisjes die je makkelijk mee krijgt enzo. O en dan natuurlijk wel lekker een kroeg pakken! Zeker omdat we weer iets te vieren hebben. ” Nina grinnikte. “En dan pakken we eerst even een restaurantje. Kreeft en rode wijn misschien?” Met een schuin oog keek Nina naar Pedovador. Jaar Kreeft.. Wat was dat toch machtig mooi.

uugh. Sorry ben er niet trots op. Veel gezeik op school maar moest van mezelf posten. omdat ik een topic met jullie gewoon te epic vind!

-

»

Ze waren weer terug, de rust was verdreven. En als het die twee betrof was deze ook écht verdreven. Dat betekende een hoop slapeloze nachten voor hem, als hij badend in zijn eigen koude zweet wakker schrok, gepijnigd op de nagel van zijn duim beet en met verwijdde, angstige ogen door het duister staarde na een droom vol kreeften en poeslieve stemmetjes, gevolgd door duivels gelach. Het hield in dat hij weer gedoemd was als een of andere Frollo te leven, die zijn lustige oog had laten vallen op twee Esmeralda's, die hij op hetzelfde moment ook met pure haat verafschuwde. Waarom had het lot besloten dat het nu juist twee snotmeiden moesten zijn? Ze dreven hem tot waanzin, haalden hem onbewust over dingen te doen waar hij later spijt van kreeg. Zowel met hun uitdagende woorden als met hun uitdagende lichamen - en bij Medusa, hij haatte het. Haatte hén. Strafwerk, nablijven, Cassiaans IJswater, aanpappen met hun moeder: je kon het zo gek niet bedenken of die twee ontwikkelden er een immuun schild voor.

Maiy's stem kirde iets vlakbij zijn oor, maar het leek van ver te komen. Hij stond daar maar met een hand tegen zijn onrustig opverende borst en een ernstige uitdrukking op zijn gelaat, en het was maar al te duidelijk dat hij het zich allemaal nog moest laten bezinken. Nina Maiy; ja - ja, zover was hij al. Wren Máraz. Nina Maiy + Wren Máraz. En op dat punt liepen de tandwielen in zijn brein met een hoop ongezond geknars en getik vast en dienden nodig geolied te worden.
'MASTER,' schopte iemand met die ene enkele gil zijn hele hectische gedachtestroom mogelijk nog meer door de war. Hij draaide zijn hoofd met een ruk opzij, staarde verwilderd op Máraz neer die een knullige buiging voor hem maakte met een gebrek aan élégance die hij zo liefhad. Een opwindaapje die zich houterig stapje voor stapje voortbewoog, voorover in plaats van vooruit. De aanhalende, overdreven tonen in hun woorden - 'wat heeeeeerlijk u hier zo te zien! Zo toevállig dat ik u ook gelijk mag treffen!' - de spot en de nijd, alsof hij het sprietige slappe buurjongetje was dat je met een hand omver kon duwen. Het kwam hem allemaal zo bekend voor. Te bekend dan hem lief was.

Zijn poging om ze weer uit elkaar te wrikken, de toornige toon in zijn woorden: hij wist dat hij er olie mee op het vuur gooide, dat ze dat alleen maar geweldig vonden, net zoals dat handjevol leerlingen die hem opzettelijk kwaad maakten omdat ze er óf op kickten, óf niet genoeg konden krijgen van zijn schreeuwende stem, die kennelijk aantrekkelijk bleek te zijn. Maar hij kon er daadwerkelijk niets aan doen - iedere leraar die maar wat gesteld was op orde en respect zou zich onmogelijk lang in kunnen houden bij deze twee. Maiy vulde haar dikste vriendinnetje vrolijk aan op alles wat ze eruit gooide, en hij zou er al net zo kwaad op hebben gereageerd, ware het niet dat Máraz een onderwerp aansneed waarop hij haar even nijdig aanstaarde ('U weet toch, Master, dat mijn ouders mijn gedrag van voorgaande jaar zeer problematisch vonden - en nu ik dit in hun ogen succesvol verbeterd heb, ben ik weer terug op school.')
Succésvol?! Met de onwillekeurige bewegingen van een spasmodisch persoon haalde hij zijn aktetas tevoorschijn, rukte de flap open. 'Ik ga je moeder schrijven!' siste hij op een zacht trillende toon terwijl zijn onbedwongen handen ruig het in het rond dwarrelende papier uit zijn tas wegsloeg voor hij erin slaagde er eentje ongehavend tussenuit te plukken. 'NU METEEN! Ik ga NU je moeder schrijven, en ooh, my dear, wat zal IK later met je te doen hebben!' Hij porde de punt van zijn schrijfveer dieper dan nodig was in het haastig open gedraaide inktpotje - dipdipdip - voor dat laatste kapot spatte en vrolijke klieders op de tegels maakte, en begon toen verwoed te schrijven - lees; onduidelijke te kledderen. Zijn woede was te groot en zijn handen beefden te erg om iets fatsoenlijks op het toch al verfrommelde en gescheurde perkament te krijgen: mevrouw Máraz zou nog eerder het idee zou krijgen dat de brief op de mat van een driejarige minnaar was die in zijn fantasievolle gemors zijn grote liefde aan haar wilde blijken.

Blurred.

- Egh, terrible sorry dat de mijne later is.
I missed this too, so much nostalgia ~
En geen zorgen, Jus, ik kan Wren er prima in herkennen!

Nina's enthousiasme was heerlijk. Een beetje had ze er wel tegenop gekeken hier terug te komen. Stel dat ze hier zonder haar beste vriendinnetje had gezeten! Serieus, dat was marteling geweest. Ze wist zeker dat Savador daar wel op gehoopt had. Anders was hij serieus veranderd, maar daar was nog geen enkel bewijs voor. Nina praatte net als Wren tegen Savador, vulde haar heerlijk aan. Wat een perfect team waren ze toch! Ze had het zo gemist. 'Uw twee favoriete leerlingen zijn terug!' You bet, dat was precies wat er was. Ze vond het zo leuk om de emoties van zijn gezicht af te lezen. Daar waren zij en Nina beter in dan de meeste leerlingen, zoveel durfde ze wel te beweren. Savador probeerde hen uit elkaar te krijgen, wat overduidelijk een poging van pure wanhoop was. Ze had medelijden met h- naaaaah. Nee.
Nina keek naar haar, zei dat ze uit moesten gaan en lekker kreeft moesten gaan eten. Met wijn. Kreeft. Teehee, er was nog nooit zoveel misgegaan als in de keuken. Daarbij was bijvoorbeeld de kerstdans waarbij Wren en Savador elkaar telkens op de voeten trapten helemaal niets. Ze hadden de koks gek gekregen, geld verspilt waarschijnlijk, levensgevaarlijke kreeften per ongeluk losgelaten en gloeiend heet water overal gekregen. Misschien nog wel meer, maar dat waren een paar van de meer memorabele dingen. Hopelijk kwamen de herinnering in hun tegenpartij al op.
Zodra Wren begon over haar gedrag in het voorgaande jaar had ze het idee dat Savador een muil met tanden zou openen en haar hoofd van haar romp zou scheuren. De blik. Ze had die blik zo gemist! Alsof ze ieder moment neergeschoten zou worden, zo hatelijk keek hij haar aan. Toch praatte ze vrolijk door. Ouders, gedrag, dit dat, maar nu was ze terug! Gezellig toch? 'Ik ga je moeder schrijven!' De gil verstoorde zelfs Wrens normaal zo onverstoorbare gebabbel. Wat? Waarover? Ze had nog niet eens iets verkeerd gedaan, dat maakte toch geen kans? Zijn handen hadden niet meer kunnen trillen toen hij tijdens het schreeuwen over wat voor een verschrikkelijk onthullende brief hij aan haar moeder zou schrijven blaadjes molesteerde en zijn inktpotje kapot liet vallen op de grond. Wren ving een paar beschreven papieren op uit de aktetas, waarmee ze zich gelijk wist te beschermen tegen inktspetters die richting haar gezicht vlogen - ja, voor haar zat dat op ooghoogte - en besloot dat ze zo wel meer dan de titel wilde lezen. Haar blik ging echter weer terug naar Savador, die nog net niet huilde. De aktetas hing er een beetje als een vodje bij nu hij leeg was, de bladeren settleden zich op de grond en de inkt begon al op te drogen tussen de glassplinters waar het in lag. Pure chaos.
Zijn bevende handen konden niet eens zijn naam op het papier krijgen, zag ze, terwijl ze zonder het echt door te hebben nog steeds de papieren vasthield en wat voorover boog om naar Savadors perkament te kijken. Haar blik gleed even naar Nina, weer terug naar het geklieder en toen weer naar haar vriendin, voor haar mondhoeken omhoog kropen en ze zich realiseerde dat ze zich niet meer in kon houden. De giechel begon in haar keel, kroop omhoog, werd een lach voor hij uit haar mond kwam. Een vrij harde lach, maar voor een keer wel een gemeende. 'Haha-' begon Wren, was bang dat ze in snikken uit zou barsten. 'Ja, stuurt u dát maar naar mijn moeder!' Ze lachte door, klapte een keer dubbel. 'Dát zal me leren!' Haar lach schoot omhoog qua volume en even kon ze zich niet inhouden, tot ze buikpijn begon te krijgen en langzaam stopte met lachen. Wat tranen uit haar ogen veegde. 'Oh, Master, wat bent u toch weer amusant,' voegde ze er zachter aan toe. Dit kon niet goed zijn, maar het was toch onmogelijk om je hierbij in te houden? Die papieren hoefde ze ook niet, hij had zich al belachelijk genoeg gemaakt. 'Hier,' zei ze, nog steeds met een lach in haar stem. Ze pakte zijn aktetas op en propte er wat van de papieren in die op de grond lagen, die er uitzagen alsof ze belangrijk waren. Lang niet alles, nee, gek was ze toch niet. 'Maar stop alstublieft even met die vertoning,' vroeg ze, te brutaal natuurlijk weer. Ze had hier helemaal geen bevoegdheid toe, het was niet grappig om te zeggen en ze zou geslagen worden door haar vader hiervoor. Maar even serieus. Gaf zij daarom? Zag hem nu gek gaan. Of was het zijn plan haar te laten sterven aan het lachen? Dan was hij aardig op weg.

Het gevoel dat ze alleen maar in het bijzijn van Wren zich zo gelukkig voelde zei al veel. Daarbij voelde de meiden elkaar zo goed aan. Door alleen blikken te wisselen wisten Nina en Wren al wat ze bedoelde. Wauw, dit was weer geweldig. Dit had ze zelfs niet met haar 2 drieling zusjes. Die hadden dat samen wel, maar Nina niet. Ook niet heel gek. Die twee zaten samen en Nina zat alleen in de buik, in haar eigen vruchtenzak. En dat had ze altijd gemerkt. Haar zussen waren als 2 handen op een buik en Nina viel er buiten. Maar samen met Wren waren zij ook samen 2 handen op een buik. Haar beste vriendin was geweldig! Wat hield Nina veel van dat kind. En wat had ze haar gemist!
Zeker in het strafkamp wat ‘ouders’ en ‘huis’ heette. Dit was weer een verwelkomende gebeurtenis. Wren en zij waren beide op precies het goede moment terug gekomen, alsof ze het samen hadden afgesproken. 'Uw twee favoriete leerlingen zijn terug!' Kirde Nina richting Pedovador. Zijn gezicht veranderde steeds een beetje meer. En Nina vond het heerlijk. Groeide weer in zichzelf en haar zelfvertrouwen. Deels door Wren. Ze was behoorlijk afgezwakt in haar gedrag door haar ouders. Thuis was ze voorbeeldig. Maar Wren haalde weer het beste in haar naar boven, of het slechtste het is maar hoe je het bekijkt. Voor Nina was het duidelijk het beste. Voor Pedovador was het duidelijk het slechtste. Achja. Inmiddels probeerde hij hen met man en macht uit elkaar te halen. Wat niet geheel top ging. Nina en Wren babbelde gewoon er lustig op los, Waarna Wren het nog even aandikte met haar gedrag te benoemen en Pedovador reageerde daar natuurlijk geweldig op. De blikken die hij maakte, onbetaalbaar. En Wren babbelde er gewoon bij door. Nina schrok even op van de schreeuw die Hij maakte. Schrijven? Mistte ze wat? Waar had hij het over? Nina keek Wren even vragend aan terwijl hij papieren zocht, helemaal loco werd hij. Hij begon te trillen, hij stond te schreeuwen, zijn bladen vlogen alle kanten op en zijn inktpotje viel kapot op de grond. Met een gil trok Nina haar voeten op, veel te bang om onder de inkt te komen en schuilde een beetje achter Wren en de papieren die zij te pakken had gekregen. Nina kroop weer achter Wren vandaan toen zij naar voren leunde. Nina keek mee naar het gekrabbel dat hij ondertussen neerpende. Nina keek op het zelfde moment naar Wren, als Wren naar haar en vrijwel meteen moest Nina haar lach in houden. Wat was dit een onbetaalbaar moment. Die gast was helemaal doorgedraaid. Nina sloeg haar hand voor haar mond om een lach die ontsnapte tegen te houden. Toen Wren haar lach liet gaan schoot ook Nina helemaal vol. Tranen sprongen in haar ogen en lachend stampte ze met haar voeten op de papieren die op de grond lagen. 'Ja, stuurt u dát maar naar mijn moeder!'Nina boog verder naar voren. ’Dit is echt een kallifrafisch hoogtepunt master! Wauw!’ Nina piste zowat in haar broek van het lachen. Dit was geweldig, meesterlijk, onbetaalbaar goed! 'Oh, Master, wat bent u toch weer amusant,' Nina proestte het buina uit. “Ik krijg zelfs buikpijn van het lachen.” Grinnikte ze naar Wren. Wren stopte wat papier in zijn acte tas. 'Maar stop alstublieft even met die vertoning,' Nina boog voorover. Legde haar perfect gemanicuurde handen over zijn schrijfwaren en trok het onder zijn handen vandaan. “Zeg nou zelf Master, dit kan een baby nog netter schrijven,” De schrijfveer liet een lelijke streep op het papier achter doordat Nina het onder zijn schrijfveer wegtrok. “En een baby kan nog niet eens schrijven!” Nina liet het vel papier op de grond vallen, bij de laatste resten papier. Die man zou ooit nog in een gekkenhuis belandde als hij zo door ging.

Words; 1638 || Mood; xxx || OOC Notes; xxx

De weinige tegels om het bankje zouden voor een lange tijd gemarkeerd zijn met spatachtige zwarte cirkels, die stuk voor stuk symbool stonden voor het moment dat zich hier nu afspeelde. Een slachtpartij waarbij het bloed inktzwart was gekleurd en er geen levenloze lichamen verspreid lagen, maar vellen gekreukeld papier. Kleine inktdruppeltjes bevlekten zijn eens zo perfect rechte pantalon alsof hij met een slagzwaard enkele hoofden van rompen had geslagen, reepjes perkament dwarrelden als de warm gekleurde herfstbladeren in de regenplassen om het drietal heen en de tientallen stukjes glas van het kapot gevallen inktpotje knarsten onder de hakken van zijn herenschoenen. Bovendien flitste zijn schrijfveer met zestig kilometer per uur over het verfomfaaide perkament en stond hij er hijgend overheen gebogen als een woeste holbewoner, een gewelddadige troglodiet die wachtte tot het psychiatrische vak werd uitgevonden en hij zijn broodnodige sessies anger management kon volgen. Het was een regelrechte chaos.
Maar hij zou een leesbare zin op papier krijgen, zou dat zwakke excuus voor ouders die door een baldadige opvoeding als deze zulke kinderen de wereld had in gespuugd schrijven. 'Béste.. mevrouw.. Máraz.. ben er.. toch niet helemaal.. gerust op.. wat er van.. uw.. dochter.. is.. geworden .. god.. allejezus.. nog.. aan toe.. uitroepteken, uitroepteken, uitroepteken.' Arme mevrouw Máraz zou denken dat haar lieve dochter hem betrapt had op het schrijven van de brief aan haar ouders, dat hij toch nog pogingen had gedaan de zin af te maken waar hij mee bezig was geweest terwijl haar lieve dochter hem scheuren in zijn schedel sloeg met een aambeeld. Misschien met de reden om haar moeder ook gelijk te laten zien dat het bloed van die eikel al net zo zwart was als zijn hart, wat mamslief ook van die beste kerel wilde geloven. Het kon hem echter niets schelen. Eerst de ouders van Máraz, dan die van Maiy. En janken zouden ze! 'Heb ik dáárvoor kinderen op de wereld gezet?!' Een halfjaar huisarrest, schreeuwende papa's, diep teleurgestelde moeders, afgepakte mobieltjes, welgemeende excuses en een bosje bloemen voor die arme schooldirecteur. Splendid!

Maar hij hoorde geen geschuifel van achteruitdeinzende tienersneakers, niet het geluid van iemand die gierend naar lucht hapte in een zenuwslopende situatie die hen nog nachten en nachten zou teisteren. In plaats daarvan rolde er een tenenkrommend geluid over het vochtige grasveld, dat tegen de hoge wanden van het kasteel verderop werd weerkaatst en pesterig in zijn richting terug galmde. En alsof dat nog niet genoeg was werd dit monotone, vreugdige geluid even later bijgestaan door een tweede stem, als een al net zo ergerlijk klinkende alt.
Ze láchten. Met z'n tweetjes, in koor, even lang en even luid, láchten ze. Niet zomaar: nee, ze lachten hem uit. Beduusd keek hij op, staarde hij de twee aan met de grumpy uitdrukking van een dikke kat op leeftijd die werd lastig gevallen door porrende kleutervingers. Het papiertje dat hij nog tussen twee handen hield krulde zielig en slapjes om, alsof het er ook helemaal klaar mee was. Zijn vergiftigde blik gleed van de één naar de ander en weer terug, en je kon het omschrijven als het soort blik van iemand die het allemaal nog niet helemaal kon bevatten, maar die het al wel zat genoeg was om het ook niet eens te wíllen bevatten. Want o, o master, wat bent u toch weer amusant!
Zacht in zichzelf grommend draaide hij zich om, keerde hen grimmig de rug toe. Ach ja. Laat maar weer doen. Laat maar lachen. Had hij ook iets anders kunnen verwachten? Hij dacht van niet. Nee hoor, niet met het Dolkomische Duo. Hij griste met een hoorbare grom zijn tas uit Máraz' handen toen deze hem met wat luttele papiertjes erin werd aangereikt en bedacht zich met veel binnensmonds gevloek en gescheld dat hij het ding later deze middag opnieuw moest ontsmetten. Als er een prijsuitreiking voor Schoonste Tas Van De Eeuw bestond zou hij die zeker krijgen: het door tienerbacillen besmette ding werd om het weekend hardnekkig schoon geschrobd door diens eigenaar - dat was wat het betekende om het miserabele bestaan te leiden van een schooltas.
Maiy kwam er ook nog even vrolijk tussen, nog nauwelijks bekomen van haar geschater en boven zijn blaadje hangend met haar bemoeizuchtige eendenneus, - 'dit is echt een kalligrafisch hoogtepunt master! Wauw!' - waardoor hij gedwongen werd als een verwaand kind nog een kwartslag te draaien, top secret als zijn boodschap aan hun ouders was.. Moest worden. De loeder denderde gewoon door, zag nauwelijks in dat ze inmiddels al ver over de schreef was gegaan. Ze spoot vervolgens een hoop geraaskal uit wat hij met alle nijd als flauw en humorloos betitelde, waarop zijn wangunst zo groot werd dat hij een gezicht trok en haar spottend imiteerde met een hoog stemmetje en een houding alsof ze een asymmetrische barbiepop was, net ontslagen uit het poppengesticht. Voor hij goed en wel in de gaten kreeg dat zijn hoogst persoonlijke brief uit zijn handen werd gerukt, liet hij er zelf een krullerige streep op achter. Zijn handen maaiden als berenklauwen door de lucht nadat hij de overige papieren opgegooid had (hij moest het ergens op afreageren) terwijl hij ontzettend veel moeite moest doen om zijn gefrustreerde gil te onderdrukken, waardoor er een eigenaardig geluid uit zijn keel omhoog kwam dat nog het meest aandeed als een chinchilla met kinkhoest.

Niettemin was er geen nood meer voor nood, geen plaats voor gramschap. Ze stampten, trapten en dansten op zijn belangrijke, met inkt besmeurde papieren, het hele verdere stuk om het bankje was bezaaid met glasscherven, inktspetters, stukjes papier, alles wat je vanaf een afstand gezien als troep zou definiëren. In die zogenoemde toorn scheurde hij de stof van zijn tas kapot, wierp de restanten vlak voor hun voeten. Bovendien lachten ze, nog steeds. En dat was precies wat hij nodig had. Zou hij zich van zijn anders zo kalme, elegante houding ontdoen als hij er geen reden achter had? Zijn eigen spullen kapot gooien zonder enige betekenis? Terwijl de twee nog de grootste lol bleken te hebben plukte hij een ongeschonden leeg vel perkament uit zijn tas, en terwijl de twee de rotzooi nog eens flink aandikten sprak hij fluisterend - nauwelijks hoorbaar - een spreuk uit in de klasse van de duistere magie. Eentje die de schaduwen in beweging bracht, die de inkt uit het inktpotje, gepland en bestemd om stuk te laten vallen, in een trillerige sliert richting het perkament bracht. Máraz en Maiy hosten er nog vrolijk op los bovenop zijn spullen, zijn belangrijke papieren, de inktpot die ze tegen de grond hadden gesmeten om hem een hak te zetten, de kapotte aktetas met het zilveren labelplaatje waar duidelijk de ingegraveerde naam S. Sathandiai op was te lezen, de breed lachende pubergezichten. Ach, de leut, de jubel, het jolijt. Het stond er prachtig op allemaal. Zij stonden er prachtig op, want de inkt zocht zijn weg over het papier en vloeide vervolgens diep in de vezels om er in zwart-witpatronen een afdruk van het tafereel op achter te laten laten toen hij het voor zich uit hield. Als een afdruk van een geprinte foto, vol in detail. De vreugde zou bij hen onwaarschijnlijk overwaaien. Bij hem kwam de kriebel juist omhoog.

De giftige uitdrukking die zijn gelaat net nog zo geloofwaardig domineerde verdween als sneeuw voor de zon, direct plaatsmakend voor zijn gerief. Het plotselinge lachje dat haast uit zijn keel omhoog gestuiterd kwam bleef er half in steken terwijl hij bijna in triomfantelijke pasjes zowaar op hen af kwam gehuppeld, vreugdevol, kinderlijk plezier, met zijn warrige lokken hier en daar in statische pieken als een gestoorde professor. De brede grijns stond nog op zijn gezicht, er zeker van om ze te laten zien hoe verdomd fotogeniek ze wel niet waren op zijn bewijsmateriaal. Het zou worden bijgesloten bij een brief die begon met 'het ware gedrag van uw dochter op school' en - alle handjes in de lucht! - hij zou over hen zegevieren. De prachtige afbeelding verdween onder zijn riem, gleed in zijn broek, en tenslotte in zijn onderbroek - een plaats waar ze nooit of te nimmer zouden graaien. Zijn ene arm sloeg zich over de schouders van Máraz, zijn andere arm sloeg zich over de schouders van Maiy en hij drukte de twee nog lachend tegen zich aan, beide half verscholen onder zijn mantel, alsof hij zielsveel van ze hield en ábsoluut niet zonder zou kunnen. De lach - eentje uit pure spot - eindigde in een hese inhalering nu hij gediend was weer even op adem te komen van zijn eigen geniale actie, - de húmor! - en kon hij eindelijk zeggen dat hij wat bekomen was.
'Aaah, Maiy - Máraz, wat is er aan de hand ~' lachte hij nog na terwijl hij eerst de een en daarna de ander in zijn oksel drukte. 'Wat onvoorzien! Wat onverwacht! Iedereen doet aan schijn, you see! Oooh, maar niet getreurd! Jij -' hij drukte zijn wijsvinger tegen het puntje van de neus van Maiy 'mag vast en zeker deze week nog je spulletjes pakken, en jij -' zijn wijsvinger drukte nu de neus van Máraz plat als een biggenneus 'mag je nieuwe stiefvader spoedig genoeg verwelkomen: ík!'
Hij stootte opnieuw een lach uit; lang, spottend, hatelijk. Zijn borst trilde ervan en de meiden trilden mee. Wat was het toch een zegen om ouder, wijzer, slimmer te zijn, om de macht te hebben over vrijwel alles dat ademde op het terrein van deze school.

Wat een zielig gezicht. Wren keek zo nu en dan om naar Nina, waardoor ze alleen maar erger in de lach schoot. Haar vriendin proestte het zelf ook uit, leek zich niet meer in te kunnen houden. Het was alsof iets in haar geknapt was en alle spanning eruit stroomde. Nina was er weer, sowieso was ze daar bang voor geweest. Het was nog maar half zo leuk hier als Nina er niet was! Verder was ze ergens ook wel angstig voor het verloop van dit hele gedoe. Ze moest zich netjes gedragen en gewoon dag één eigenlijk, was al mis aan het gaan. Savador zou alles eraan doen om haar vader hiervan te verwittigen, dat wist zij ook wel, maar ze kon zich gewoonweg niet inhouden. Zo ging het ook met drugsverslaafden, toch? De meeste mensen die stierven aan een drugsoverdosis namen niet eens zoveel meer als normaal; ze namen alleen dezelfde grote dosis als altijd op een andere plaats dan gewoonlijk, waar hun lichaam het dus niet verwachtte. Het was een soort conditionering. Het lichaam was in een bepaalde ruimte, maakte zich dan op voor de schadelijke stoffen. Maar zodra het ergens anders gebeurde, kwam het onverwacht en was de dosis te groot. Met andere woorden: in een andere omgeving was gedrag heel anders dan in de oude, vertrouwde omgeving. En Wren onderging nu een onmiddellijke relapse van braaf meisje naar kwelduivel, wat ze hier altijd geweest was. Het was een rol waar ze niet meer uit kon stappen, zeker nu alle componenten aanwezig waren. Een wrokvolle Savador, een gierende Nina, een open plek waar toch niemand hen zag...

Goed te praten was haar gedrag niet. Nee? Jammer. Wren pinkte een traantje weg terwijl ze Nina vastpakte bij haar schouder om zichzelf overeind te houden. Haar opmerkingen waren echt goud! Over baby's en over schrijven en dit ging gewoon zo de verkeerde, de heerlijke, kant op! Ze pakten wat papieren van de grond, waar Nina ook nog vrolijk op stampte. Savador rukte zijn tas uit haar handen, toen ze deze behulpzaam aanreikte. Savador leek echt alles kwijt te raken. Wren porde Nina, wees op Savador. Hij klauwde wat in de lucht, schreeuwde als een afgeknepen hamster. 'Volgens mij duurt het niet lang meer voor de foetus-houding fase intreedt,' zei Wren met grote ogen, waarna ze weer in de lach schoot. Ze zag hem al liggen, met zijn papieren tegen zijn borst geklemd en zijn duim in zijn mond. De ogen gesloten, alsof de omgeving niet bestond en er gewoonweg niet toe deed. Het ontkennen van nare dingen. Ze zag het hem nu ieder moment doen! Iedere keer dat zij en Nina wat uithaalde stapelde gewoon op. Hoewel wat hier gebeurde misschien niet het ergste was wat de twee uitgespookt hadden, was het wel een druppel die de emmer nog wat verder deed overlopen.

Een zacht geluid, een verandering, liet haar opkijken. Haar eigen gelach verstomde nog niet, maar het was genoeg om Nina aan te raken en haar op de hoogte te brengen van wat ze zag. Iets in zijn ogen was veranderd. Net was hij op de rand van een nervous breakdown, nu scheen er een glimlachje door. Zag ze het goed? Het kon niet anders; het was een waarachtig begin van vreugde. Zijn blik was veranderd, zijn modnhoeken neigden meer omhoog. Ze vertrouwde dit niet. Wren was niet helder genoeg om er nu wat achter te zoeken en zeker niet om iets te verzinnen wat hij had kunnen uitspoken. Op het gebied van slinksheid was Savador haar altijd ver voor. Alleen haar impulsiviteit en grote mond gaven haar soms het verrassingsvoordeel, maar ergens was ze echt de kat versus de draak. Ze zou nooit kunnen winnen, hoe hard ze ook trapte. Hij lachte breder en breder, was zo blij dat het bijna een extase leek. Wren trok een wenkbrauw op en keek hem ietwat vragend aan, hoewel haar gelach pas verstomde toen hij naar hen toekwam en hen iets te vriendschappelijk tegen zich aandrukte. 'Ieeeuw,' ontsnapte uit haar keel, toen haar lichaam tegen het zijne gedrukt werd. Door haar lengte zat ze bijna met haar neus in zijn oksel: niet haar idee van fijn. 'Wat onvoorzien, wat onverwacht,' raaskalde de man. 'Wordt hij gek?' vroeg Wren aan Nina, het feit dat Savador naast haar stond negerend. Toen pakte hij Nina's aandacht af door tegen het puntje van haar neus te drukken en te zeggen dat ze haar spullen wel kon pakken. 'En jij,' volgde daarna, wat gevolgd werd door druk op haar neuspuntje, waardoor haar nek wat achteruit ging. Ze kon echter niet ver achteruit door het gevaar van de oksel achter haar, waardoor haar neus iets platter werd dan nog charmant te noemen werd. 'Afblijven,' klaagde Wren, die met een hand naar zijn hand sloeg. 'Mag je nieuwe stiefvader spoedig verwelkomen: ik!' ging Savador euforisch door. Dit kreeg haar wel stil. Hoewel hij er al vaker over had lopen zeuren, wist Wren wel dat het een gevaar was. Savador zou nooit serieus zijn met haar moeder, wat al punt één was om het erg te vinden, maar de angst kwam voort uit andere dingen. Haar moeder vond hem oprecht een charmante man, met verstand en klasse. Verder was haar andere stiefvader uit beeld en kon het haar echte vader geen bal schelen met wie haar moeder aanpapte. Het derde verontrustende feit? Haar moeder zou hier snel genoeg langskomen voor een gesprek met de hoofdmeester over haar dochter: genoeg tijd om aan te pappen, dus... ALARM! Het enige waar zij nog hoop aan had was dat haar moeder het niet leuk vond om negatieve dingen te horen over haar dochter: Savador zou dus wel enkele positieve woorden over Wren kwijt moeten kunnen, maar ze twijfelde er niet aan dat hij goed kon doen alsof. Toch kreeg ze er nog een minachtend antwoord uit, wat niet zo twijfelachtig klonk als het in haar hoofd was. 'As if,' vond Wren, waarna ze haar wenkbrauw nog wat verder optrok en zich probeerde los te worstelen uit zijn greep. 'Ruimt u eerst uw rommel maar eens op.'

PROFILE MAGICIAN

» Long, long night
» It's been a long, long time..
» We've been apart for so long..
» My first, long day
» A long time ago....

Back again, after like to long.

Back again, after like to long.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen