Norwood liep naar de deur van zijn appartement om zijn hand te leggen op een zilveren lijst die met een strakke afwerking een foto van een blonde vrouw omlijstte. Hij keek even met een korte treurige glimlach naar de lijst en keek even naar de kleinere er naast waar Eyolf opstond met schuine hoofd. Hij zweeg even en sloot zijn ogen. Hij voelde ineens een zachte aanraking op zijn schouder en zijn ogen verwijdde zich terwijl hij omdraaide. Zijn magie nam een loopje met hem en hij zag even Malaika voor zich die met een warme glimlach knikte. Norwood verbeet zijn kaken toen een wolf naast haar stond die even geluidloos leek te blaffen en zich uitschudde. Norwood kreeg een warme glimlach en zakte even door zijn knieën toen de wolf naar hem toe rende om vervolgens in hem te verdwijnen. Norwood zweeg even en liet zich tegen het kastje waar de lijstjes op stonden leunen. Het duurde vijf minuten dat hij daar beduusd bleef zitten. Vervolgens stond hij op met licht hervonden moed en haalde huiverend adem. Ze wilde niet dat hij zich weg ging cijferen omdat hij een moeizaam verleden had op deze academie. Ze wilde dat hij vooruit keek naar de toekomst. Al was dat wederom een deel afgebrokkeld omdat hij iemand was verloren. Norwood had onbewust een nieuwe stuk toekomst er aan gemaakt doordat hij contact had gehad met Oriël. Iets wat hij zelf niet doorhad was dat die oprechte glimlach een bevestiging was toen hij voor haar deur stond. Norwood nam aan dat hij het uit automatisme deed, hoewel hij moest zeggen dat hij zich vertrouwd voelde bij de vrouw waar hij nu voor stond. Iets aan haar gelaat deed hem een rust geven die hij al jaren zocht. Hij keek naar Oriël die hem gebaarde voor te gaan maar hij liep niet hard vooruit. Hij liep rustig een richting in waardoor hij zijn pas verminderde zodat ze naast hem kon lopen. Hij keek glimlachend voor zich uit. ‘Ik zal wel eerst de belangrijkste zaken tonen, sprak hij kalm. Zwijgzaam liep Norwood vanuit de westvleugel van de lerarenetage en zwijgzaam liep hij naar het grote trappen om de eerste verdieping kenbaar te maken. Hij liep kalm de gang door en wees naar een deur die zich in een hoek van de gang bevond waar hij duidelijk een stuk rustiger was en ergens ook killer. ‘Dat is het kantoor van het schoolhoofd.’ Sprak hij met een kalme stem. ‘Je opdrachtgever in feite.’ Sprak hij er achteraan en liep toen door de gang en sloeg rechtsaf en stopte voor een lokaal. ‘Ik vermoed dat dit jou lokaal zal zijn je komende carrière,' en opende de deur terwijl hij haar de mogelijkheid liet om het te bekijken.

Met kalme passen liep Oriël achter Norwood aan toen hij een kant koos om op te lopen. Ze ging naast hem lopen en samen struinde ze zo een beetje door de gangen van het kasteel. Ze knikte lichtjes, maar merkbaar voor hem toen hij haar vertelde dat hij haar eerst alle belangrijke dingen ging laten zien. Haar ogen namen de hele omgeving in haar op. Toen ze eerder vandaag naar haar kamer had gezocht had ze geen aandacht besteed aan hoe de binnenkant van het kasteel eruit zag. Maar nu printte ze bijna automatisch elke steen in haar geheugen. 'Het is zeker groot hier,' sprak ze zacht waardoor het niet helemaal zeker was of ze het tegen Norwood had of gewoon in het algemeen iets zei.

Hun eerste stop was het kantoor van de Heer Sathandiai. De enige reden waarom ze zijn naam wist is omdat ze met hem geschreven had over de baan. Maar hem echt ontmoet, die kans had ze nog niet gehad. Ze bleef even staan. De donkere deur leek eindeloos ver bij haar vandaan te zijn, toch kon ze de energieën voelen alsof ze er vlak voor stond. Elke haar op Oriëls hoofd was binnen een paar seconden zwart veranderd waardoor haar blauw kolkende ogen nog feller afstaken en haast leken te gloeien. Als in trance staarde ze naar de deur. Ze kon haar hoofd niet wegdraaien, kon nauwelijks knipperen. 'Wat koud,' was het enige wat ze zei en ze zou bijna zweren dat ze haar adem in de gang kon zien. Dit moest wel verbeelding zijn. In de school was het daar te warm voor. Het lukte haar om haar blik af te wenden en keek opzij. Norwood bleek al een stukje verder te zijn gelopen en met snelle pas haalde ze hem weer in. Langzaam kleurde haar haren weer terug naar het rood/paars met vleugje blauw dat haar bekend was. Haar kalmte was weergekeerd. Ze liepen verder en stopte bij een lokaal waarvan Norwood haar wist te vertellen dat het vermoedelijk het hare was. Ze liep een paar passen het lokaal in en bleef staan. Het zag eruit alsof het al een tijdje niet meer gebruikt was, eigenlijk zag het er net zo uit als haar kamer op de lerarenetage voordat ze er wat werk had verricht om het haar eigen te maken. Het was onpersoonlijk, zo kon ze het het beste omschrijven. Maar daar zou ze tijdens de komende lessen die ze zou gaan geven wel verandering in brengen.

Norwood merkte dat Oriël achter hem aan liep toen hij een richting in liep en al snel liepen ze in dezelfde snelheid door de gangen. Het was een rustig tempo dat ieder ander met gemak bij kon houden en hij hoorde hoe haar eerste reactie was. Hij lachte even ontspannen en knikte. ‘Het is inderdaad groot, maar je leert heel snel de omgeving kennen. Het is overzichtelijker dan het lijkt in het begin.’ Sprak hij met een zachte maar vriendelijke toon in zijn stem. Hij kwam vrijwel standaard langs de eerste belangrijke stop. Het kantoor van Savador dat zich als belangrijke stop richting de lokalen vestigde. Het was dusdanig daar geplaatst zodat het schoolhoofd ieder ongehoorde energie in de avond kon aanvoelen als hij nog wakker was en daarom konden leerlingen makkelijker betrapt worden op nachtelijke uitstapjes. Voor leraren was het geen probleem om hier langs te moeten omdat deze hun eigen plan mochten trekken in de avond. Norwood keek even over zijn schouder toen hij merkte dat Oriël niet meer naast hem liep. Hij zag haar staren naar de deur voor hem en hij had een licht vermoedde waar ze doorheen ging. Hij liep kalm naar haar toen en zijn hand kwam terecht op haar schouder met een bemoedigend gebaar die ze nog niet lang geleden zelf had gemaakt. Hij merkte dat ze ontwaakte uit haar trance en draaide zich toen weer de looprichting in. Haar haar was gitzwart geworden en dit was de definitieve bevestiging dat haar haar bewust of onbewust mee deed kleuren op hoe ze zich voelde. Niet alleen dat, het gaf hem ook een teken dat ze best veel kon meekrijgen uit haar omgeving, en misschien soms meer dan haar lief was. Norwood was de intense duisternis die in dat ene plekje verzameld was inmiddels gewend en voelde het amper. Iedere nieuwe docent kreeg minstens de rillingen van dat stukje. ‘Het is inderdaad een koude omgeving.’ Sprak Norwood zachtjes. ‘De persoon er achter, is niet bepaald de meest zuivere en makkelijke in de omgang.’ Was zijn stem vredig desondanks de situatie waar ze zojuist in had gestaan. Hij moest kalm blijven, ze pikte het teveel op als er iets gaande was en het zou haar meer energie kosten als hij zich daarnaast ook nog eens zorgen ging maken over haar situatie. Norwood liet haar de tweede stop zien, haar eigen lokaal. Norwood glimlachte kalm terwijl hij over haar schouder naar binnen tuurde. ‘Ik heb het eigenlijk nooit gezien, ik heb niet zoveel contact gehad met de voorafgaadne docent waarzeggerij.’ Waren zijn rustige woorden. Hij keek even rond en besloot het rondje af te maken langs zijn eigen lokaal om vervolgens de bibliotheek op te zoeken. Norwood wenkte haar mee te komen en wachtte tot ze de deur netjes had gesloten om vervolgens een rechtse gang in te slaan en niet veel later voor een houten deur te stappen. De sfeer was in deze gang wat minder koud dan voorheen en dat kwam mede door de kleine mosjes die plaatselijk op de stenen groeide. Desondanks het verleden van Norwood was de gehele gang positief geladen hier en een aantal leerlingen keken op en begroette Norwood vriendelijk. Met een warme glimlach en een knik deed Norwood hun terug begroetten en wees hun op de regel dat ze over enkele minuten toch echt naar de slaapzaal moesten gaan. Het was een vriendelijke reactie die hij terug kreeg omdat ze wisten wat voor sancties er lagen als de schoolhoofd hun betrapte. Norwood open de deur. ‘Mocht er iets wezen wat je wilt weten over woudmagie of een mentorleerling van mijn klas kun je hier binnen vallen.’ Was zijn stem kalm. Het was een net bureau en er waren veel planken waarop bloempotten, boeken of een klein hokje stond. Verder was het stil en rustig in het lokaal. ‘Maar voor een kop thee ben je natuurlijk al net zo welkom.’ Waren zijn vriendelijke worden naar haar en hij gaf haar de tijd even het lokaal in zich op te nemen. Norwood’s lessen waren altijd los en vrolijk en hij bleef een van de favoriete leraren onder de docenten vanwege zijn kalme en vriendelijke benaderingswijze. De leerlingen die te laat kwamen kregen vaak een waarschuwing maar daar bleef het bij. En hij noteerde ze nooit. Het was een geheel contrast met de lessen vuurmagie van de heer Sathandiai, waarin vaak de frustratie van de docent de overhand konden nemen en de leerlingen graag hun streken wilde botvieren op hem. Norwood kon grapjes waarderen tot op een zekere hoogte. Maar hij kon streng uit de hoek vallen wanneer deze grapjes gevaarlijk werden of de les teveel de les verstoorde. Op dat moment waren leerlingen soms geschrokken, maar wisten donders goed dat ze niet verder moesten gaan.

- Meh, ik vind het einde wat minder, maar ik denk dat je er wel wat mee kunt -

De kleine, haast onopvallende glimlach bleef de hele tijd dat ze naast Norwood liep om haar lippen hangen. Zijn vriendelijke woorden klonken zo oprecht dat Oriël zich begon af te vragen of hij altijd zo deed of nu vriendelijk tegen haar vanwege de recentelijke gebeurtenissen. Hun eerste stop bleek al snel het kantoor te zijn van Savador, haar werkgever. Een man die ze tot nu toe nog maar een keer gezien en gesproken had. Op haar sollicitatie. Ze had niet lang in dezelfde ruimte hoeven te zitten om te weten dat het een heel interessant maar ook heel duister type betrof. Ze rilde daarom opnieuw toen ze opnieuw bij zijn kantoor stond. Haar korte lokken direct diep zwart gekleurd, elk pigment eruit getrokken door die ene herinnering. Ze voelde ineens een hand op haar schouder. Half ervan overtuigd dat het Savador was die naast haar stond schoot haar hoofd opzij, als eerste naar de hand en toen ze merkte dat hij niet aan Savador behoorde gleed haar blik verder omhoog, naar het gezicht van Norwood. Ze zag hoe hij zich weer omdraaide en verder liep. Met nog een korte blik op de deur liep ze weer achter hem aan. Ze luisterde naar wat hij te vertellen had over Savador maar bleef naar de grond voor zich kijken. Er gingen veel geheimen schuil achter deze muren, veel pijn en drama. Ze kon het voelen. Ze moest zich ervoor afsluiten. Ze riep de rune Nied aan om een beschermend schild om haar aura te maken. Dit deed ze zonder te spreken of zelfs maar een spier in haar gezicht te vertrekken. Toen ze bij het lokaal aan waren gekomen dat volgens Norwood het hare was, was de kleur van Oriëls haar weer het vertrouwde paars blauw al was de kleur veel donkerder dan gebruikelijk. Na een korte ronde door het lokaal gingen ze weer verder. Onderweg kwamen ze een paar leerlingen tegen. En opnieuw verbaasde Oriël zich over het feit dat Norwood zo vriendelijk tegen iedereen was. Zijn lokaal straalde diezelfde emotie uit. Alles hier leek je te verwelkomen. 'Daar hou ik je aan,' was haar reactie toen hij zei dat ze altijd binnen mocht komen voor een kop thee. Ze liep verder het lokaal in, wilde meer van die positieve energie om haar heen voelen. 'Je hebt een mooi lokaal om in les te geven Norwood,' sprak ze zacht terwijl ze met zachte passen langs de potten liep en probeerde te ontcijferen wat voor bloem of plant erin zat. Sommige herkende ze. Ze had ze zien groeien op Shadra. Maar de meeste riepen vraagtekens bij haar op. Kruiden waren niet haar sterke punt al kon ze wel veel met geuren. Maar als je haar vroeg hoe de plant die bij een specifieke geur hoorde eruit zag, dan kon ze je daar geen antwoord op geven.

(Sorry voor de late reactie. Ik heb gewoon zo'n lange tijd niet kunnen posten en toen het weer ging had ik geen tijd)

Het was onvermijdelijk om de eerste stop bij het kantoor te maken. Je kwam er altijd direct langs wanneer je de eerste verdieping over ging. Het was de praktisch de snelste weg. Sommige leerlingen liepen bewust de omweg die er was, met angst in hun schoenen voor het schoolhoofd. Norwood had geen angst voor deze man, de slang. Hij stond steeds sterker in zijn schoenen sinds hij trainingen kreeg van Jareth. Norwood keek even rond anticipeerde wat de beste route was en keek toen naar Oriël. Haar intense blik naar de deur van het kantoor leek in combinatie met gitzwarte haren deed hem vermoeden waar ze doorheen ging. Hij had al door gekregen dat haar haarkleur veranderde op basis van haar emoties. Deze gitzwarte kleur zag hij niet graag bij deze vrouw. Hij haalde haar uit haar trans door zijn hand op haar schouder te leggen. Haar felle reactie gaf hem de bevestiging van zijn vermoedens. Hij schonk haar een warme glimlach. ‘Kom…’ sprak hij kalm en zacht en wenkte haar mee. Hun lokalen lagen praktisch in dezelfde gang en vandaar dat Norwood tevens zijn lokaal wees. Er waren docenten die niet er gesteld op waren dat je hun lokaal zomaar toonde zonder hun toestemming. Norwood opende de zware houten deur zonder angst om te tonen wat er achter lag. Hij glimlachte kalm toen er gelijk een aantal relatief jonge plantjes floten en begonnen te fluisteren. Norwood rolde ongezien zijn ogen en glimlachte. De fluisteringen zouden tevens de oorzaak kunnen zijn van het verwelkomende gevoel dat Oriël kreeg. Alle planten begonnen kort te ruisen met de wind die door het openstaande raam naar binnen kwam. Norwood glimlachte toen ze langzaam zijn lokaal verder in liep. Hij bestudeerde haar houding, ze leek wat gerustgesteld toen ze hier leek rond te lopen. Hij liep langs zijn bureau en liet zijn hand langs de rand glijden. Hij liep de kleine aangrenzende kas in. Het was op het moment leeg en hij liep naar de twee planten die er nog stonden. Hij bestudeerde het even en glimlachte. Hij plukte een paar blaadjes en knipoogde naar de planten. Hij liep vervolgens met de handvol bladeren richting een klein theepot en zette een vuur aan. Hij zette rustig de thee aan en glimlachte kalm richting Oriël. ‘En herkenbare planten?’ sprak hij kalm terwijl hij rustiger dichterbij kwam. Een paar meter van haar vandaan stond hij glimlachend naar de planken te kijken die praktisch heel het lokaal rond stond. Hij keek over zijn schouder toen de thee kookte. Hij liep er rustig naar toe en pakte een langvormige bus. Zwijgzaam schonk hij het vol en draaide de schroefdop dicht. Hij keek even naar Oriël met een goedbedoelde blik. ‘Dat houdt de thee wel even warm,’ sprak hij concluderend. ‘Als je wilt kunnen we nog een paar mooie plekjes bekijken, tenzij je liever hier blijft,’ sprak hij met een kalme stem terwijl hij tegen de voorkant van zijn bureau leunde, die verassend opgeruimd er bij lag. Norwood keek kalm naar Oriël.


[Is geen probleem. Ik heb zelf ook lang niet gepost. Hier en daar schiet er nu weer eentje omhoog. Het is wel heerlijk. Gewoon een tijd geen posten en dan weer typen. Dat gevoel is zalig. Raak weer helemaal verslaafd :3 ]

Oriël was altijd al extra gevoelig geweest voor mensen met een hele sterke aura of hele sterke energie om zich heen. Machtige mensen, sterke magiërs of individuen met hele krachtige persoonlijkheden. Ze kon ze er altijd zo tussenuit pikken. Op straat, in een grote menigte. Dat was een van de trucjes waar het hele begrip waarzeggerij rondom ontstaan was. Ze kon aan de hand van iemands energie en logisch denken iemand vertellen of ze later succesvol zouden worden. Helaas dachten veel mensen dat ze dit zonder goede opleiding dit ook konden en durfde er zelfs geld voor te vragen. Dat had Oriël nooit gedaan. De reden dat ze wel geld kreeg op de academie was omdat ze blijkbaar niet gratis mocht werken. Dan zou ze vrijwiligerswerk doen en dat zou weer botsen met andere schoolregelementen. Ze had weinig aandacht besteed aan de hoe en de waarom. Het was gewoon zo en daar had ze zich bij neergelegd. Ze had het gevoel wat ze nu bij Savadors kantoor had ook bij Norwood gehad maar op een andere manier. Ook hij straalde op een bepaalde manier macht uit. Maar dat voelde prettig om bij te staan. In tegenstelling tot Savadors energie voelde die van Norwood veilig en beschermend. Ook dat was een van die trucjes die gebruikt werden bij het toekomst voorspellen van personen. Daar dacht Oriël aan terwijl ze achter Norwood aanliep, op weg naar zijn leslokaal. Zijn lokaal had dezelfde energie als degene die rond Norwood hing. In het lokaal zelf ging haar aandacht uit naar de planten die door de hele ruimte verspreid stonden. Ze hoorde Norwood achter zich. 'Niet allemaal. Sommige herken ik van Shadra. Ik weet weinig meer van mijn tijd op Nova. Verder zat ik veel op plekken waar weinig groeide. De bergen van Erd, de ijzige vlakte van Cassia. Je weet wel, de plekken waar mensen die wel goed bij hun hoofd zijn niet komen,' zei ze. De energie liet haar zo veilig en vertrouwd voelen dat ze bijna elke muur die ze om zich heen had opgebouwd liet vallen. Ze maakte, voor het eerst sinds tijden, weer eens een grapje tegen iemand. Daarbij vertelde ze dingen over haar leven die normaal gesproken alleen de mensen wisten die erbij waren geweest. Oriël liet weinig over zichzelf doorschemeren. Als ze het doorgehad had dat ze zoveel over zichzelf prijs gaf had ze het waarschijnlijk ook nooit gedaan. Ze draaide zich daarna om naar Norwood. 'Ik vind het niet erg om nog een stukje te lopen. Dan heb ik de rest van het terein tenminste ook een keer gezien,' zei ze zacht, haar terughoudendheid weer wat meer zichtbaar.

Norwood keek haar kalm aan toen ze hun lokaal in liepen. Het was een warme en gezellige sfeer, die door de gehele ruimte heerste. Norwood was er zo aan gewend dat de hoge ramen zoveel licht in lieten, dat het voor hem geen bijzonderheid meer was. Met kalme pas liep hij naar de kas om wat thee te zetten van de vers geplukte bladeren. Hij zette de thee zodanig op dat hij warm bleef en liet op dat moment de keuze aan Oriël. Norwood had geboeid geluisterd en geknikt dat hij begreep wat ze bedoelde. Hij zag dat ze de rest nog wilde zien en hij glimlachte kalm. Hij liep dezelfde gang terug en ging een trap op. Ter bevestiging ging zijn blik even over haar schouder, om te zien of ze hem nog volgde. Hij glimlachte kalm en opende de houten deur die leidde naar het voormalige postkantoor waar de uilen al jarenlang niet meer waren. Hij glimlachte zachtjes en liep door terwijl hij uitlegde over het wat hier vroeger had afgespeeld. Op een zeker punt kwamen ze bij de ontvangsttoren van de uilen. Enkel het houten opstaande rek, wat als fietsensteun uitgemaakt kon worden, was het enige wat een hint geeft naar het verleden. Norwood zijn ogen gingen even opzij naar Oriël. Het was een rustige ruimte. Norwood liep naar de rand en keek even naar het prachtige uitzicht. Zijn glimlach werd wat waterig, maar hij hield hem wel overeind. Zwijgzaam keek hij naar Oriël om haar houding te bepalen. Vervolgens duwde hij zich weer van de rand af om zijn pas weer terug te maken en zich naar de etages te begeven van de leerlingen waar hij zijn uitleg gaf aan Oriël. Hij keek even naar de vrouw en haar reactie. Er waren vast veel energieën die ze overal oppikte. Hij hoopte dat ze maar op tijd aangaf als ze even rust wilde. Hij keek toen even rond en begroette weer een aantal leerlingen die glimlachend knikte als beleefd gebaar en liep vervolgens verder naar hun volgende stop, de grote poort van het kasteel naar het buitenterrein.

- excuses, ik moet weer inkomen -

Zijn lokaal was in alle opzichten zo anders dan de hare. Het was perfect voor het vak wat hij beoefende. Dat moest ook wel anders zou je er geen goed les kunnen geven. Norwoods lokaal had grote ramen die veel licht doorgaven wat logisch was als je zoveel planten als hij in je werkruimte had staan. Hij had zelfs een kleine kas met bloemen en planten. Haar lokaal had er heel anders uitgezien. Behalve stoffig na zo lang niet gebruikt te gaan deed het ook een beetje mystiek aan. Er stonden kandelaars om kaarsen in te branden. Ze gordijnen die er hingen waren er om licht buiten te kunnen sluiten. Voor sommige divinatie technieken was dat ook zeker nodig. Onder andere de meer gevaarlijke soort. Maar het gaf toch een wat duister gevoel. Terwijl hier licht en luchtigheid in overvloed was. Een veel prettigere sfeer om in te werken. Je zou er bijna instant vrolijk en opgewekt van worden. Geen wonder dat de meeste leerlingen Norwood zo vriendelijk begroette en zo goed reageerde op hem. Na al die tijd in zo'n sfeer doorgebracht te hebben ging die als vanzelf om je heen hangen. Al twijfelde Oriël er niet aan dat de man zelf ook prettig was in omgang, in elk geval aan het oppervlak. De lichtende sfeer had ook invloed op Oriël toen ze wat opener werd jegens Norwood. Hij stelde haar daarna voor de keuze. Hier blijven of nog meer van het terrein zien. Ze besloot om voor die laatste optie te gaan. Het was wel handig als ze de rest van de school en de buitengebieden ook gezien had. Al was het maar een keer.

Hij nam haar eerst mee naar een toren die vroeger blijkbaar voor uilen gebruikt werd. De ruimte die ze betrad leek op het eerste gezicht stil. Maar toen Oriël haar ogen sloot kon ze het horen bruisen van de energie. Gefladder en gekras kwamen boven alles uit. Voor haar ogen zag ze in een razend tempo de geschiedenis van dit kleine stukje van het kasteel. Het was onvoorstelbaar hoe lang deze plek al bestond en alle dingen die er sinds de bouw gebeurd waren. Het was niet te omschrijven. Dat waren van die momenten dat het Oriël enigszins verdriet deed dat ze dit soort beelden met niemand om haar heen kon delen. Ze kon het enkel in haar eentje ervaren, de boodschap ervan opnemen, en weer verder gaan. En dat deden ze ook. Ze gingen verder langs de etage's waar de leerlingen sliepen. Vanachter elke deur de ze passeerde pikte Oriël energieën op. Ze sloot zichzelf ervoor af. Als ze dat niet deed zou het haar zeker teveel worden. Ze merkte wel dat ze, doordat ze haar schild intact moest houden, ze er langzamer door ging lopen. Het was dan ook een hele verademing om daarna de school achter hen te kunnen laten en naar de poort in de richten van het buitenterrein te lopen.

(Dat heb ik ook altijd, geeft niet. Starten we trouwens een nieuw topic bij het buitenterrein of gaan we door op deze?)

Norwood was de sfeer die in zijn lokaal heerste na een aantal jaar werken op de academie inmiddels gewend. Hij was zelf grotendeels het aandeel van de vriendelijke sfeer die er huis hield. Er was amper straf gegeven en de sfeer was open. Norwood hoorde de verschillende bloemen die er nog stonden zacht fluisteren over het feit dat er weer in lange tijd een vrouw binnen kwam in het lokaal die ouder was dan de gemiddelde leerling. Norwood rolde ongezien met zijn ogen, de brutaliteit van sommige planten was onuitstaanbaar. Zijn ogen zochten de theepot en hij zette netjes thee om op te warmen. Zwijgzaam gingen zijn blik even naar Oriël die zich aardig op haar gemak voelde. Norwood merkte dat Oriël veel energie deed gebruiken. Ze liep soms langzamer dan een gewoon tempo dat hij liep en hield zijn pas netjes in zodat ze alle tijd had. Hij zou haar niet zomaar achter laten. Zwijzaam liep hij naast haar en opende de grote poort die met magie makkelijk te open was voor de minst sterkste persoon die er rondliep in het gebouw.
Het was geweldig weer deze dag, het was niet voor niets zomer. Norwood strekte zich uit en genoot van de zon. Voelde direct het effect dat het op hem had. Hij was door zijn magie licht gaan fungeren als een plant. Zonlicht kon hem en ergie geven, en een tekort was nooit echt aanwezig. Hij genoot van de warme stralen en het briesje dat met zijn haren speelde. Zijn blik ging opzij om Oriël te peilen, maar ze leek te genieten van de rust die heerste over de velden. Hij liep rustig aan en probeerde te anticiperen op Oriël wat het meest heftigste zou kunnen zijn. Hij liep dus als eerst de locatie wat de meeste verleden had. De oude ruines hadden vaak nog een magisch gevoel. En dat werd veroorzaakt door de opgeslagen energie er in. Norwood besloot voor Oriël’s welzijn hier als eerste heen te gaan. Hij wenkte haar een bepaalde richting in en glimlachte warm. Hij liet haar de ruïnes zien en hoe je er door moest navigeren. Zijn ogen bleven regelmatig naar haar terug gaan, om te kijken of ze het nog wel uithield. ‘Oriël? Als het niet gaat, moet je het zeggen,’ sprak hij vriendelijk en probeerde haar reactie te pijlen.

Oriël merkte dat Norwood zijn pas voor haar inhield en zich aan haar tempo aanpaste. Ergens wel lief maar Oriël vond het een beetje vervelend. Niet zozeer dat hij langzamer ging lopen, maar omdat zij zo langzaam was. Ze moest echt eens gaan werken aan een sterker schild. Eentje die haar niet zoveel energie kostte maar wel gewoon zijn werk deed. Ze klemde haar kaken op elkaar en zei er niets van in de wetenschap dat ze straks buiten waren en ze haar schild iets kon laten zakken zonder meteen overweldigd te worden door de energieën van de leerlingen die er waren.
Vanaf het moment dat ze naar buiten waren gegaan had Norwood geen woord meer tegen haar gezegd. Nu was zei niet de persoon om vragen te stellen. Als ze haar best ervoor deed kon ze precies zien waar ze heen zouden gaan. Maar sommige dingen waren leuker als ze een verassing bleven. En die gedachte bleek te kloppen. Een verassing was het zeker. Ze bleef een paar meter bij de ruïnes stilstaan. Ze had even de tijd nodig om alles in zich op te nemen. Veel magie stroomde door de oude en kapotte stenen. Dit was ooit deel van de school geweest besefte ze. Maar er was iets gebeurd, iets groots, waardoor het er nu bij lag alsof er een bom ontploft was. Ze kon zich voorstellen dat niemand het ooit had opgeruimd of herbouwd. Deze plek was heel geschikt als oefen terrein voor sommige lessen. Waarschijnlijk werden de lessen in aarde magie hier veel gegeven. Je had rotsblokken te over in elk geval.
Oriël keek opzij naar Norwood toen ze hem haar naam hoorde zeggen. Ze glimlachte even flauwtjes. 'Het gaat nog wel. Bedankt voor je bezorgdheid,' zei ze zachtjes. Na deze dag had ze een lange meditatie sessie nodig om weer helemaal zichzelf te worden, daar had ze geen voorspellende krachten voor nodig om dat te weten. Maar voorlopig voelde ze zich nog goed. Ze liep een paar passen tussen de brokstukken van de ruïnes door. 'Er verschuilen zich vele verhalen hier,' sprak ze nog altijd op zachte toon. Aan haar stem was te horen dat ze het niet alleen over de ruïnes had, maar over het gehele schoolterrein.

Norwood liep zwijgzaam langs Oriël. Hij had bewust niets gezegd, omdat hij het gevoel had dat ze zonder een woord kon raden wat hij dacht. Hij had tijdens hun rondleiding licht geleerd van wat ze door zou moeten gaan in drukke situaties, met name van wat er is gebeurd. Norwood naam haar daarom mee naar een van de meest oude locaties. Niet alleen omdat het de meest zware zou zijn, het was wel een van de doorslag gevende redenen, maar vooral omdat het voor haar de meest interessantste plek was die men kon tonen. Veel verleden en daarom veel verhalen. Norwood had nog steeds dezelfde warme en vriendelijke blik. Iets zei hem dat hij Oriël wel mocht. Zijn houding was ontspannen toen ze de ruïnes in liepen en hij had haar nog een oprecht aanbod gedaan. Ze had het prettig gevonden gezien ze hem bedankte. Norwood bedacht zijn volgende stop, maar wist de geschiktste locatie. Hij hoorde de reactie van Oriël en glimlachte enkel. 'Het is een van de oudere gebouwen van de school geweest. Ik geloof graag dat hier veel verhalen verborgen liggen tussen de ruïnes,' sprak hij op timide toon. Hij keek even rond en wenkte toen Oriël met zijn hand zodat ze hem zou volgen. Norwood wist dat hier in de buurt en goede plek zat voor Oriël. Ze sloegen rechtsaf bij wat ooit en lokaal moest zijn geweest. De ramen waren in de loop der tijd vergaan en de stenen kozijnen stonden er nog half. Hij liep naar een van de kozijnen en sprong er behendig overheen. Hij wenkte opnieuw naar Oriël. 'Sta mij toe,' sprak hij en hielp haar netjes over het muurtje heen. Het was een dikke bossage waar ze voor stonden met overduidelijke connectie met het duistere bos op de achtergrond. Norwood hield een paar varens opzij zodat het Oss er er achter zich onthulde. 'Dames gaan voor,' sprak hij warm. Hij liet Oriël voor gaan en liep achter haar aan waardoor de varens terug schoten. Het was welgeteld tien minuten lopen, maar ze waren er. En kleinschalig open veld met in het midden een oude boom die in zijn aftakelingsfase was. Norwood wist dat dit het meest ongerepte stuk van het woud was een daarmee voor Oriël vermoedelijk het meest rustigste. Voor hem was het een hoop geroezemoes. De boom begroette hem onhoorbaar voor Oriël, en Norwood knikte beleefd terug. En stel wortels kwamen uit de grond, verhoutte en vormde een bank om op te zitten. Norwood grinnikte en nam dankbaar plaats. Het was de geschikte locatie om te genieten van wat rust, en Norwood liet deze kans niet schieten. Maar echt genieten van de natuur deed hij niet, zijn ogen waren gevestigd op Oriël die de omgeving nog leek te bewonderen. Zijn ogen gingen naar haar gezicht, haar kaaklijn, haren en ogen. Onbewust gleden ze kort over de rest van haar lichaam. Toen hij merkte dat ze zich naar hem keerde wendde hij schuldbewust zijn blik weg alsof hij iets hoorde, toevallig schoot en konijn net weg. Wanneer was het voor het laatst dat hij een vrouw zo bestudeerde, hij wist het niet meer. Hij moest toegeven, ze was vriendelijk tot dusverre en ze had een uiterlijk waar menig man haar nog op kon nakijken. Zijn ogen keken opzij toen ze naast hem plaats nam. Hij probeerde te peilen of ze het had gemerkt. 'Het is een prachtige plek,' sprak hij fluisterend. Alsof een normaal stemgeluid de stilte hier kon verbreken als oorverdovende klanken.

Er was ruim anderhalf uur verstreken sinds Oriël samen met Norwood haar kamer had verlaten. Na de rondleiding in de school zelf had Norwood haar mee naar buiten genomen om het buiten terrein van de school te laten zien. De drukte om haar heen was sterk afgenomen toen ze naar buiten stapte. Ze hadden meer bewegingsvrijheid. Meer ruimte om gewoon te zijn. Het was mentaal een verademing. Al snel hadden ze het schoolgebouw achter zich gelaten en gingen de bomen om hen heen steeds dichter op elkaar staan. Het bos was abnormaal stil na de drukte van de school. Maar toen de bomen plaats maakte voor een open plek met brokstukken waar ooit een groot gebouw had gestaan werden de stemmen weer duidelijker. Het zoemde om haar heen en drukte als beginnende hoofdpijn in haar hoofd. De ruïne had vele verhalen te vertellen en wilde ze allemaal aan haar kwijt. Maar Oriël sloot zich ervoor af. Het zou haar anders te veel energie kosten. Norwood ging alweer verder. Ze nam zijn hand aan en liet zich over het half vergaan stuk muur helpen. Ze vond het niet vervelend. Ze wist dat behulpzaamheid nou eenmaal in zijn aard zat. Ze dacht terug aan de ijzige bergen van Cassia die ze beklommen had om op de top nieuwe divinatie technieken te kunnen leren. Toen had ze zo'n helpende hand goed kunnen gebruiken. Ze was wel twee keer naar beneden gegleden zodat ze weer een paar meter terug gezet was. Ze duwde de herinnering weer weg en bleef Norwood volgen. De stemmen van de ruïne vervaagden langzaam en maakte weer plaats voor de stilte. Niet zomaar stilte zoals ze eerder in het bos had ervaren. Dit was echte stilte. Zelfs het altijd aanwezige zoemen was verdwenen. Het enige wat ze nu nog hoorde waren haar eigen gedachten. Haar eigen stem klonk vreemd in haar hoofd. Alsof hij daar niet thuis hoorde. Het was te lang geleden dat ze haar eigen stem zo gehoord had. Een gevoel van bekeken worden bekroop haar. Iets waar zij extra gevoelig voor was. Ze draaide zich om naar Norwood en zag hem zijn blik afwenden van haar. Ze had hem betrapt op staren. Ze had haar gave niet nodig om dat te weten. Zijn gezicht verried alles. Ze liep naar de boom toe die met zijn wortels een natuurlijke bank vormde en ging naast hem zitten. 'Ik ben in geen tijden zo'n rustige plek als dit tegen gekomen. Je komt hier zeker vaak,' zei ze zachtjes om de rust niet te verstoren.

Norwood had bewust de ruines als eerste bezocht, dit zou het zwaarste van heel het buitengedeelte van de trip zijn, was zijn vermoedde. Hij nam haar daarna mee naar een van de meest stilste en kalmste plekken die er waren. Een van de plekken waar hij zijn magie trainde op stabiliteit en rust. Op de controle er van, meer dan op de krachten en uithoudingsvermogen. En het was de aangewezen plek voor Oriël om haar gedachten tot rust te krijgen na de ruïnes bezocht te hebben. Norwood was verder gelopen en had de bekende plek volledig gecontroleerd. Geen teken van wilde dieren of bomen die mompelde. Het was stil hier, mooi. Toen pas draaide hij zich om zodat de verbaasde Oriël zijn aandacht trok. Echter was het kijken omgegaan in staren en hij keek schuldbewust weg. Hij had haar nog net zien kijken en vermoedde dat hij op heterdaad betrapt was. Wel ongemakkelijk was hij er niet onder, hij was immers een alleen staande vader voor al ruim meer dan een jaar. Het was niet ongewoon dat een persoon als hij een vrouw bekeek wanneer hij alleen met haar was. Als het hem gegund werd op de eerste plek. Gezien hij op een school zat met honderden leerlingen en zijn zoontje ook de nodige zorg verlangde. Norwood was gaan zitten en merkte dat Oriël rustig naast hem kwam zitten. ‘Vaak is nog zacht uitgedrukt,’ sprak Norwood al net zo zacht terug en grinnikte even stilletjes. Hij duwde zich van de bank af op het moment dat de wind opstak. Oriël hoorde stemmen van het verleden, stemmen gebonden met tijd. Norwood hoorde stemmen gebonden met de natuur en hij vroeg zich af of de bomen een hoorbare taal voor haar maakte. Sinds de trainingen met Jareth is het gehoor van Norwood enkel sterker ontwikkeld voor deze natuurlijke stemmen. Norwood glimlachte en ging rustig zitten op het midden van het gras. Hij sloot zijn ogen en zijn vingertoppen kwamen bijeen en vormde samen een cirkel door zijn handen in twee komvormen tegen elkaar aan te drukken. Norwood haalde heel gestaagd en rustig adem en zijn ogen bleven gesloten. Om hem heen vormde zich cirkels die zich verbonden. Het was zijn magie die leek te vullen in onzichtbare greppels van een oude cryptische plek. Zacht werden de stemmen hoorbaar in de wind. ‘Goedendag, mevrouw Beuk, hoe maakt u het?’ werd een oeroude taal omgezet in Kovomaanse taalgebruik. ‘De eekhoorns in mijn kruin hebben een nestje jongen,’ klonk een wat vrouwelijke stem. Norwood zijn gezicht vertrok wat. Soms konden bomen uren lang zeuren om niets. Norwood zocht naar een interresant gesprek dat het bos leek te voeren. Op een gegeven moment pikte Norwood een gesprek op dat bleef hangen. ‘Ik heb een stekend gevoel in mijn rug en ik kom er maar niet van af.’ Klonk de echoende stem hol en duidelijk. Het was ongetwijfeld van een boom in de buurt. Sterker nog de boom recht achter Oriël was de bron van het geklaag. De groene magie die als een vlam had vormgenomen in Norwood was weer gedoofd en Norwood zijn ogen gingen open. Dit waren een van zijn gebruikelijke meditaties. Oriël zal ongetwijfeld door hebben dat Norwood op de meest natuurlijke plaatsen zijn rust en onrust tegelijk vond. En soms had Norwood daar totaal geen controle over. Dit soort meditaties lieten de stemmen hoorbaar worden en de vrije loop zodat Norwood rustig kon nadenken over wat hij moest doen en enkel de nodige stemmen te horen. Norwood liep naar Oriël en klom behendig over de boom heen en keek naar de reusachtige Quercus Rubrum. Een Amerikaanse eik in bekendere termen. Norwood liet zijn vingers glijden langs de bast. Even leek de wind krachtig op te zetten en trok Norwood zijn handen terug. Hij keek even met rollende ogen naar Oriël alsof de boom zowat aan het janken leek om niets. Norwood legde zijn hand in een wat hollere gedeelte van de boom en voelde voorzichtig. Hij merkte iets scherps en glads op. Hij pakte het vast en trok er licht aan, waardoor het los schoot. Even waaide het wederom zo krachtig maar de wind ging al snel weer liggen. Norwood keek beduusd naar het groene kristalletje dat hij vast had. Hij zweeg even en borg het toen op. Hij moest dit nader bestuderen, dit leek namelijk niet op iets wat geen eigen leven had. Hij bespeurde een degelijke magiebron dat er in zat. Norwood ging weer naast Oriël zitten en keek haar toen aan. ‘Ik mediteer hier vaak net zoals ik net deed, het bos gooit allerlei geluiden op me af en dit soort noodkreten filter ik er dan uit,’ sprak Norwood kalm en rustig. ‘Je bent de eerste die de kans heeft gekregen om dit daadwerkelijk te zien gebeuren,’ sprak Norwood.

Ze had wel verwacht dat Norwood hier regelmatig zou zijn. Ze zou niet weg te slaan zijn van zo'n plek. Het stond haast gelijk aan de ijskoude toppen van de eenzame Cassiaanse bergen, of de verre uitgestrekte zandvlaktes van Erd's oppervlakte. Tja, waar was ze eigenlijk niet geweest. Haar studie had haar in al die vijfendertig levensjaren overal gebracht. En ze was nog steeds niet uitgeleerd. Toch had ze op al haar reizen weinig van dit soort plekken mogen bezoeken. Een nieuw stukje van de puzzel des levens was ingekleurd en neergelegd. Ze kon niet wachten om zijn afbeelding te zien, zijn betekenis te leren begrijpen. Haar blik ging weer naar Norwood. Hij had een houding aangenomen die haar bekend was. Hij luisterde, naar het leven om hem heen. Stemmen die voor haar verborgen bleven op een frequentie waar zij zich niet op kon afstellen. En kennelijk werd er veel tegen hem gepraat. Ze bleef met lichte nieuwsgierigheid toekijken hoe hij langs haar over de boom klom. Hij stopte bij een andere, direct achter haar. Hij trok er iets uit wat de boom blijkbaar erg geïrriteerd had. Ze glimlachte kort naar hem. Ze kende het, van die stemmen die zo hard konden schreeuwen dat ze alles overstemde. Meestal waren dat de personen die het minst naar aandacht zochten. Zij waren ook meestal diegene die het het hardst nodig hadden. Ze begreep dus wel waar Norwood het over had.

Wat opviel was hoe snel de tijd ging op een tijdloze plek als deze. De schemer leek al snel weer in te zetten door de zon genadeloos onder te trekken. 'Het wordt laat,' sprak Oriël zacht. Ze stond langzaam op. Haar blik zocht de zijne. Ze reikte hem haar hand om hem over de boomstam te helpen.

(Hij is een beetje kort. Sorry)

De schemer begon al in te zetten, het was tijd om weer te gaan. Het liefste was Oriël hier gebleven om de zon onder te zien gaan en de sterren boven haar hoofd als kleine kaarsjes een voor een aan te zien gaan. Om de maan op te zien komen, zijn hemelboog te zien beschrijven en daarna weer onder te zien gaan. Je zou de tijd vergeten op een plek als dit. Je zou hier dagen kunnen zitten en niet eens doorhebben dat er zoveel tijd verstreken was. Uiteindelijk dwong Oriël zichzelf om op te staan. Als ze langer zou blijven zitten, dan zou ze nooit meer opstaan. Ze zei Norwood dat het laat begon te worden. Dat ze misschien beter terug naar het kasteel konden gaan voordat het volledig donker zou zijn. Hij hielp haar over de omgevallen boomstam heen. Haar blauwe ogen keken op naar hem toen hij haar uitnodigde om nog een kop thee te drinken. Thee, de warme, kruidige drank waar de dag mee begonnen was. Wat een symbolische manier om de dag ook weer zo te eindigen. Ze glimlachte even naar hem. 'Graag,' zei ze en volgde hem terug naar het kasteel om de steeds kouder wordende nacht achter zich te laten.