Daar lag hij, vlak voor de schools poorten. In zwarte jas, een wapen in zijn hand en zwaar hijgend lag Kevin op de grond. Een grote bloed plas had al onder hem gevormd. Een grote bloedvlek zat zelfs op het linker gezichtsdeel van Kevin. Hij hoorde rennende voetstappen dichterbij komen, stemmen die luider werden en een wazige blur voor zijn gezichtsdeel. Zijn hand slipte weg en bleef bewusteloos liggen.
Toen zijn oog open ging zag hij een velle licht, hoorde wat geroezemoes maar kon het nergens plaatsen. Waar washij? Wat was hij hier aan het doen? Zijn hand ging naar zijn linker oog en voelde het verband, nu wist hij het weer. Verbitterd ging hij weer zitten en keek om zich heen. Het was donker wat nacht liet blijken. Hij had er een hekel aan, een grote hekel. Later op die dag werd hij naar de Shadra afdeling gebracht. Daar hadden een paar geprobeerd met hem te communiceren maar hij blafte alles en iedereen alweer weg en af. Het ging in de rondte dat hij iets vreselijk had mee gemaakt, dat hij daardoor zo is. ‘Don’t go near him… he needs his space.’ Werd dan vaak gezegd. Kevin keek ze dan enkel vuil aan. Hij had genoeg van alles.
In de raam kozijn zat een man met witte lange haren, hij keek naar buiten met enkel zijn rechteroog. Hij had een hekel gekregen aan het leven… Hij hoorde dood te zijn, waarom was hij niet dood.. Zijn linkeroog zat in het verband, verband dat rond zijn hoofd zat. Kevin was een wrekend mannetje, hij haatte alles en iedereen en alles mocht de pot op als het waren. Hij zat er verbitterd bij, zijn hand ging omhoog en al snel was hij aan het krabbel op het verband, hij begon meer te krabben en te krabben tot de bloedvlek groter werd. Dat het bloed naar beneden sijpelde en langs zn hand naar de grond viel. Waarom hij… Waarom moest hij daar allemaal doorheen, waarom was hij diegene die was blijven leven en de andere niet… Zijn meester, zijn familie… Allemaal dood door zijn schuld. Allemaal dood doordat hij een vrije dag had. Hij had bij hun moeten zijn niet ergens anders, maar tijd kon niet opnieuw terug gedraaid worden… dat kon niet. Dus ging hij door met krabben, hij bleef krabben tot het bloed op de grond aan het druppen was. Dat er een kleine plas gevormd had. Mensen wezen naar hem, keken wat geschokt maar niemand deed wat.

Het bloed had een rode kleur gemaakt op de grond, het was rode vocht wat deels ook op hem zat. Hij wilde dood, weg uit een diepe put waar hij niets mee kon. Hij wilde gewoon terug naar voordat hij hun kwijt was. Daarom krabte hij aan het missende oog karkas.

De naam Break herkende hij niet… wie was het..? Waar was hij… allemaal vragen. Maar vooral geschokt keek Kevin naar de rood harige toe. Ze sloeg hem zomaar, en dat pikte hij niet. Zo koud bloedig als hij was greep hij naar de haren van Lightning en dwong haar om omhoog te kijken en meer door haar knieën te zakken. “How would you dare to lay a hand on me?! “ Begon hij. “I don’t know anyone named Break! My name is Kevin Regnard! Now get lsot!” Blafte hij haar afop het laatste. Hij trok haar via der haren nog meer naar beneden toe en liet toen pas los. Hij keek omlaag naar haar, vol met haat in zn ogen. Een bittere persoonlijkheid… alsof hij terug in tijd was gezet, zo voelde het ook. Zo was het ook, hij miste opnieuw zijn linker oog. ‘Lightning!’ een van de andere shadranen had zich bij Lightning gevoegd. ‘This guy lost his left eye, be carefull. I dont think this is Break. That one already lost its eye and was dressed diffrent… plus he had that doll.’ Zei die zorgzaam en keek of lightning iets had. Het oog van Kevin ging naar haar toe en het meisje ging gelijk achteruit. “Get lost before I kill you like the monster you are.” Siste hij.