Dominic stond in de deuropening van zijn kamer, rustig ademend, de nachtelijke stilte in zich opnemend. Enkele seconden geleden was er een meisje langs hem heen gegaan, richting de leerlingenkamer. Hij had niets gezegd, was stil blijven staan. Had enkel gekeken. Een slank meisje, in groot shirt en korte broek. En dat in de winter. Wat dacht ze nou? Dat er iemand in haar blote benen geïnteresseerd was?
Het was grappig hoe weinig mensen zagen, als ze er neit op bedacht waren. Wanneer je zocht naar een persoon, zou je diegene vinden. Maar was je je aan het focussen op iets anders, kon een felgekleurde clown in een drukke winkelstraat zomaar onopgemerkt langs je heen gaan. Het lag allemaal aan focus. En de leerlingen hier op school hadden met hun zielige hoofdjes te weinig focus. Ze zagen niets. Ze waren praktisch blind. Ze zagen hun cijfers, zesjes en zevens, met tevredenheid tegemoet, blij met iets wat net voldoende was. Blij met gemiddeld zijn. Blij, terwijl ze niets hadden om blij om te zijn. Wat hadden ze bereikt in hun leven? Niets. Wat zouden ze bereiken? Een kantoorbaantje misschien, van 9 tot 5 achter een bureau zitten en dossiers doornemen. Wat een lot, een echte voorbestemming. Dat maakte ze waardeloos. Ademende, zogenaamd zelfdenkende machines, meer waren ze niet. Wat was je dan waard? Niets. Een machine kon zo vervangen worden, een ambtenaar eveneens.

Waardeloze beesten, zo oninteressant. De meesten kon je zo met elkaar verwisselen, ze leken sprekend op elkaar. Er waren slechts een paar types mensen. De bangerikken en de dapperen. De nerds, die alsnog onwetend als de pest waren en de idioten die dachten dat ze te goed waren voor kennis. Yeah right. Het enige wat Dominic in hen aantrok was het vooruitzicht ze te kunnen bespelen, ze te kunnen breken. Geheimen, angsten, mensen over hun eigen grenzen heen trekken. Dat interesseerde hem. Zwakke meisjesharten braken echter te makkelijk en lang kon zoiets hem nooit echt bezig houden.

Nu stond hij hier, voor zijn kamer. Hij rook vuur, zag het zachte schijnsel dansen in de verte, de leerlingenkamer. Blijkbaar was het meisje daar blijven steken. Hij gaapte, keek verveeld op zijn horloge en besloot haar te volgen. Waarom ook niet. Hij had toch niets anders te doen, midden in zijn slapeloze nacht. Telkens als hij zijn ogen sloot werd hij geplaagd door dromen en terugblikken uit zijn leven, flitsen en flarden. Bebloedde veren overal. De zwarte raaf was dood. Negeren, gewoon negeren. Hij schudde zijn hoofd om zichzelf bij de les te houden en sloot de deur achter zich.
Hij benaderde het meisje en boog lichtjes door zijn knieën. ''Hey, niet schrikken...'' fluisterde hij zachtjes, zijn hand landde uiterst teder op haar schouder. Een beweging waar enkel zorgzaamheid en warmte in verstopt leek. ''Zit je te dromen?'' vroeg hij dan, lichtelijk plagerig. Dominic ging zitten en staarde even naar de vlammendans voor zich. Bah, het deed hem denken aan Razen. Vurige kortzichtige mensen. ''Het is wel lekker warm hier.''

Dit meisje zat zo verloren, zo alleen. Waarom? Midden in de nacht over de gang sluipen, in je eentje, dat deed je niet zomaar. Was ze verdrietig? Had het arme kleine meisje het zo zwaar? Kon ze niet slapen, nachtmerries? Of miste ze haar papa en mama soms? dominic grijnsde en besloot haar achterna te gaan. Contact te zoeken, Haar vertrouwen te winnen. Winnen, hij zou met het lieve kleine meisje spelen en winnen.

"Ja.. gelukkig wel.." Verdwaasd keek ze hem aan. Jeetje, zo’n bijzondere vraag was het ook weer niet geweest. Hij was gewoon een vriendelijke jongen die midden in de nacht een praatje kwam maken, om te kijken of ze in orde was. Dus hij vormde een lieve lach, maar keek haar niet te direct aan. Een overdaad aan zelfvertrouwen zou het meisje misschien afschrikken, als een muisje zou ze weer terug haar kamer in schieten.

Ze leek plotsklaps afgeleid, draaide zich weg van hem. Onbeleefd. Haar gesis klonk hem echter weer zeer interessant in de oren, dus een scherpe opmerking maakte hij niet.
In plaats daarvan draaide ook Dominic zich kalm om, waarna hij de slang rustig bekeek. Slangen, ondanks zijn shadraanse afkomst waren ze niet zijn favoriete dieren. Dat betekende niet dat hij ze haatte, eng vond of vies. Rode ogen en gitzwarte huid, Het was een intrigerend gezicht, daarin was hij heel eerlijk.
‘Hm- ’ peinsde hij, waarna hij zijn blik lostrok van de slang en in plaats daarvan het meisje aankeek. ‘Is het een cobra? Prachtig dier in elk geval.’ Hij glimlachte half, een beetje dromerig. ‘Ze is van jou, neem ik aan?’ vroeg hij dan vriendelijk. HIj nam maar aan dat t dier een vrouwelijk exemplaar was, gewoon omdat voor hem ook een sierlijk meisje zat.

Dominic wist wel hoe mensen in elkaar zaten. De meesten dan. De meeste leerlingen hier op school waren of te naïef voor woorden of ze dachten dat ze wereldwijs waren, maar ze vertrouwden alsnog te snel mooie praatjes. Maar wat nog beter was dan praatjes, prachtige woorden en lokkende zinnen was: Aandacht. Aandacht en interesse. Het werkte als een drug op mensen. Ze hielden van aandacht. Het was een bevestiging. Een stempel, dat zei: ja, je bent interessant genoeg om voort te bestaan. En daarnaar hunkerde stiekem iedere ziel, goedkeuring, bevestiging en acceptatie.
Arme doelloze schapen, ze wilden iemand die ze leidde, maar tegelijkertijd het zo deed voorkomen dat het leek alsof ze zelf besloten en niet door iemand bestuurd of beïnvloed werden. Zo lang ze maar konden negeren dat ze geen vrije wil hadden zouden de handpoppen alles doen wat de poppenspeler ze opdroeg. En dat was de truc die Dominic trachtte te beheersen. Altijd. Bij iedereen. Hij was er constant mee bezig en beheerste het daardoor ook al zeer redelijk.
"Ik ben trouwens Juniper, maar iedereen noemt me altijd June.. En dit is Sirethé.." De slang die zich in haar armen nestelde, geaaid en geliefkoost, had een naam met mysterieuze bijklank. Hij glimlachte half, leunde naar achteren en genoot even van de stilte, waarin hij meer wist van haar dan zij van hem. ''Dominic.'' liet hij dan uiteindelijk zijn naam vallen. ''Aangenaam dat er nog iemand wakker is op dit late uur, verlatenheid was niet iets waarop ik zat te wachten.'' sprak hij vervolgens. ''Gaat alles wel goed? Je ziet er moe uit.'' Och, de lieve verlegen bezorgdheid, maar niet al te overweldigend als een verstikkende deken, doordat hij er een lichte speelse sprankel in legde. Junie, June, Juniper, wil je met me spelen? Dan kan je daarna zoete dromen hebben, en je wallen weg slapen.

"Oh jawel hoor, ik ben hier pas net weer, na een lange tijd weg te zijn geweest en ik slaap nogal slecht omdat het natuurlijk weer wennen is" Slaapproblemen? Nou, dat was wel te zien. Wasbeer-oogjes, zoals te zien was bij de verder lieftallige Juniper. Dat was een look die sommige meiden met een enorme trucklading aan zwarte make-up probeerden te bereiken. Dan vielen hun ogen meer op, door het contrast. En tja, blijkbaar vonden sommige jongens wasberen hele sexy beesten. Smakeloze smeerlappen.
Nee, hijzelf was van mening dat June wel wat meer slaap kon gebruiken, misschien had ze gewoon een warm lichaam naast haar nodig. Dat was het vast.
"Waarom ben jij eigenlijk nog wakker, als ik vragen mag?'' Twee nieuwsgierige oogjes staarden hem aan en Dominic nam rustig zijn tijd om te antwoorden. ''Een beetje hetzelfde als jij, Juny, op het wennen na. Ik heb chronische insomnia en slaappillen nemen verergert de boel alleen maar.'' Hij glimlachte vermoeid. ''Maar ik ben eraan gewend geraakt.'' Hij bewoog lichtjes alsof hij de gedachte aan insomnia van zich af schudde.

''Je zei dat je weg was geweest en weer terug bent sinds kort.. Waarom?'' Zo hadden de twee een gesprek van wedervragen, waarom, waarom? En jij? Het was niet erg, want hij wist dat hij loog en hij wist dat zij de waarheid verdraaide en voor hem verborg. Dat was onderdeel van de uitdaging. Dominic schoof iets op, richting het vuur, zo leek het, maar in werkelijkheid zodat hij ietwat dichterbij haar zat. Subtiel, net als al zijn gemanipuleer.

De zachte gloed van het vuur gaf een sprookjesachtig schijnsel aan de kamer. Wat normaal gesproken gewoon een ruimte met meubulair was, werd nu een vreemd vertrek, vol met vormen en schaduwen, overgoten met rode gloed. De schemering herinnerde eraan dat het middernacht was en tijd om te slapen, volgens de normale mensen dan. Dominic had last van slapeloosheid, dat was waar. Maar de reden waarom had te maken met zijn medicatie en tegelijk met zijn persoonlijkheid, iets wat ertoe leidde dat hij op sommige momenten uitstekend sliep en op andere nachten rusteloos op zoek ging naar een uitdaging. In deze kleine Juny had hij een tijdelijk vermaak gevonden.

"Laten we het er op houden dat er thuis wat onregelmatigheden waren, en ze me nodig hadden.." Aha. Problemen. Familie drama's? Zo saai. Waren haar ouders gescheiden? Boehoe. Of was er iets anders? Ziekte, een sterfgeval? Dan werd het al interessanter. ''Oh..'' klonk het zachtjes van zijn kant, iets waarin medeleving en toch ook wat ongemak doorschemerde. Hij was immers ook maar een verlegen, lieve jongen, die ze volkomen kon vertrouwen, omdat hij menselijk was en tegelijk engelachtig. Zijn hand liet hij kort op haar bovenrug verblijven, als een soort geruststellend gebaar. ''En nu?'' vroeg hij zachtjes. ''Gaat het weer wat beter?'' Zijn tedere aanraking verdween weer en hij keek het meisje aan met glanzende lichtblauwe ogen, haar emoties lezend en zoekend naar waarheden. Want zelfs als mensen logen lieten ze nog best vaak iets van zichzelf zien. Iets wat ze geheim hadden willen houden.

Hij verveelde zich, dit gesprek verveelde hem. Het ging te langzaam, het was bijna slaapverwekkend, ware het niet dat zijn ogen sluiten onmiddelijk gruwelijke beelden voor zijn geestebeeld tot gevolg had. Als je droomde dat je in bloed verdronk als je het waagde te gaan slapen.. Dan was wakker blijven opeens een stuk makkelijker.
'Ja het gaat wel weer.. Denk ik..Ik ben gewoon vertrokken. Mijn ouders gebruikte me, en daar had ik geen zin meer in.' Vaagjes knikte Dominic. Wat rottig nou. Haar ouders gebruikten haar. Waarvoor dan? Waarvoor kon zij in godsnaam nuttig zijn, dat magere meisje? ze zag er nutteloos uit. Niemand zou haar willen gebruiken, al durfde ze dat zelf niet toe te geven.

June stond op en hij liet haar maar eventjes. Zag ernaar uit dat ze dat wel nodig had. Maar toen ze eenmaal goed en wel in het raamkozijn zat stond Dominic zo rustig mogelijk op. Hij liep naar haar toe, geen gesluip of gedoe, maar wel een kalme tred. 'Het helpt zeker, hé? De kou? Om het te vergeten?' Dominic glimlachte kort, maar keerde dan terug naar zijn kalme staat. Hij was nu dichtbij genoeg om te doen wat al die tijd al door zijn hoofd spookte. Eén simpel duwtje. Dat was alles wat nodig was. Hij grijnsde ietwat afwezig, maar richtte dan weer zijn blik op June. Zou ze nog iets amusants te vertellen hebben voor hij haar genadeloos naar buiten smeet, als de afgedankte oude krant die ze was?