Memori

E_{r stond een norsige uitdrukking op zijn gelaat terwijl hij met ruisende mantel door de gangen beende. Zijn bleke streng ogende gezicht werd omlijst door ravenzwart haar in een halflang model, zijn goudgele ogen blikten koel voor zich uit en hij had een dun sikje dat als een zwart, steeds smaller wordend driehoekje over zijn kin liep. Zijn pas was snel en medogenloos, alsof hij iedereen die in zijn weg liep gewoon omver zou lopen - maar tegelijkertijd liep de man ook statig, met zijn borst vooruit, schouders recht en zijn kin iets omhoog gestoken, trots op het feit dat zijn leerlingen ondanks hun haat jegens hem, hem niets konden maken. Behalve de leraar Vuurmagie en het Schoolhoofd was hij ook het Afdelingshoofd over de Shadraanse etage en was het zijn plicht om hier zo nu en dan een oogje in het zeil te houden. De kinderen die er veelal rondliepen gingen tegen al zijn verwachtingen in. Niet de keurige jongemannen met bretels en jongedames in jurkjes die 'ja' en 'amen' en met twee woorden spraken zoals hij ze gewend was te zien op Noord-Shadra waar hij vandaan kwam. Waar ze hem voorzichtige vragen stelden als 'I beg your pardon, sir?', hem complimentjes gaven zoals 'Looking lively today, sir.'
Nee - verre van dat. Brutaliteit leek een must te zijn, evenals het werpen van angstige blikken jegens hem, en netjes met beide voeten op de grond op een stoel zitten? Vergeet het maar. Hangen in de sofa's die bij de haard in de leerlingenkamer stond opgesteld leek een trend te zijn deze dagen. Men schoot alleen snel overeind bij zijn aanzicht, als hij totaal onverwachts binnenviel. Maar dit ogenblik vond plaats op een tijdstip dat alle leerlingen overal hoorden te zijn behalve hun etage. Dat was ook precies de reden waarom hij zich in de richting van de leerlingenetage begaf. Om één van zijn slangen de slaapzalen te laten controleren en alle luie lapzwansen en spijbelaars die nog in hun bedden lagen er hoogst persoonlijk uit te slingeren. Om ze ten slotte bij hun lurven te grijpen en hun kop onder de ijskoude kraan te houden. Plots hield hij zich staande, zijn hoofd gedraaid en zijn blik gericht in een zijgang. Langzaam kropen zijn wenkbrauwen naar elkaar toe in een norse frons bij het zien van de doos die daar in het gangpad stond, en kantelde alsof iets binnenin zich een weg naar boven probeerde te forceren. Pas toen hij de gedempte noodkreetjes hoorde besefte hij dat er iemand in zat. Binnen een paar passen stond hij bij de trillende doos die even heviger leek te schudden alsof degene erin zijn aanwezigheid kon voelen. Het kostte hem niet veel moeite om de afgeplakte rand in een enkele beweging open te rijten en de flappen die opzij bogen hetgene te verhullen dat zich in de doos had verstopt. Het was een angstig meisje waar hij als een groot dreigend gevaarte ijzig op neerkeek, zijn neus iets opgetrokken alsof hij iets veel walgelijkers had aangetroffen. Good gracious. Wat was dit nu weer voor flauwekul?
Hij hing half over de doos heen en opende zijn smalle lippen met een zachte ademteug. 'Sinds wanneer verstoppen keurige jongedames zich in dozen om aan de lessen te ontkomen?' vroeg hij zo kalmpjes als stil water, maar zijn stemgeluid vermengde zich met een strenge gebiedende toon toen hij vervolgens verdersprak. 'Kom er eens uit.' Hij gebaarde met een klein rukachtig knikje met zijn hoofd zonder zijn strenge blik van het meisje af te scheuren dat ze er beter maar haast achter kon zetten. In een doos verstoppen, bij Medusa. De jeugd leek dag na dag een beetje van hun mentaliteit te verliezen.}

why sure, let's all hide in boxes

E_{r kwam een reactie uit de doos voor hij de flappen ook maar volledig uit had gevouwd. Sceptisch trok hij een wenkbrauw op terwijl hij op het meisje neerkeek. Nee, hij vond het ook niet om te gieren, niet bepaald. Maar ze sprak op een toon alsof hij de boosdoener in deze kwestie was. Alsof hij haar eigenhandig in de doos had gestopt, God. Hij zou niet durven. Hij had geen idee wie het wel had gedaan en het motief erachter, of misschien zat hij toch goed met zijn eerste conclusie en was ze zelf maar in de eerste de beste doos gekropen om vervolgens net te doen alsof iemand anders het had gedaan - maar whatever. Ze zat in een doos. Niet achter de schoolbanken. Reden genoeg om een strenge houding aan te nemen met die lanterfanterende jeugd tegenwoordig ook. Het kind mocht dan wel onmiddellijk haar verontschuldigingen aanbieden; voor hem waren dat niet meer dan loze woorden.
De houding van de Hoofdmeester bleef kalm en statig terwijl hij toekeek hoe het meisje uiteindelijk uit de doos kwam. Toen ze zich in haar volle lengte onthulde - iets dat toch wel een ander aanzicht had als je iemand in eerste instantie ineengedoken als een klein propje aantrof in een doos - gleed zijn blik even kort over haar heen. Het meisje mocht dan nog niet echt oud ogen; ze had lange rode haren die aan de zijkanten van haar hoofd in staartjes bijeengebonden waren met witte linten, rozekleurige ogen en ze was gehuld in kledij die hij in zijn ogen wel kon waarderen. Een geruit rokje, een blousje, een stropdasje. Bijna een schooluniform - en behalve dat kwam het figuur van een tienermeisje in de overgang naar jonge vrouw zijnde er ook in uit, iets waar hij zijn hand ook niet voor zijn ogen legde. Zoals hij langer was als de meeste anderen die ooit voor hem hadden gestaan, torende hij ook nu boven het meisje uit, en hij bleef als een roerloos standbeeld toekijken hoe ze het volgende moment een diepe buiging maakte voor een tweede verontschuldiging. Zijn strakke blik volgden haar ogen toen ze even later weer overeind kwam. Er leek weinig veranderd te zijn aan zijn strenge gezichtsuitdrukking, alsof het niet een simpele verontschuldiging was dat deze schande zomaar weer recht kon zetten. 'H.het was niet mijn bedoeling om hier te eindigen. Ik was in slaap gevallen in die grote hal denk ik..' Wat een lankmoedig antwoord weer. Hij merkte hoe haar laatste woorden er wat zachter uitkwamen dan de rest, en hij bewoog zijn smalle lippen van elkaar af in een zachte ademteug. 'Dat denk je of dat weet je?' vroeg hij kalm, maar met nog steeds niet veel hartelijkheid in zijn gelaat. Sterker nog; hij had zijn kin nog iets hoger opgeheven zodat hij haar nu hooghartig vanuit zijn onderste ooghoeken aanstaarde, als een of andere vorstelijke koning. 'Niet zo snugger om je slaap in de aankomsthal te benutten, wel dan? Daar hebben we namelijk heel toevallig speciale slaapzalen voor.' Het kwam eruit op een toon alsof je een peuter uitlegde waarom de lucht blauw was. 'K…kunt u me vertellen waar ik me nu bevind?' Nog iets van hem vragen ook. Bijna alsof ze wilde dat ze een domme indruk achterliet, bij Medusa.
'De leerlingenetage voor de duistere magiërs, als je het nog niet door had. Wat een denderende overweldiging ook dat je direct op de juiste bent beland.' Oliedom kind. Moest hij haar straks nog aan haar handje naar haar slaapzaal begeleiden?
Blijkbaar kon ze zich nog geen klunzigere houding aannemen, want plotseling scheurde haar tas aan de zijkant open en lag de vloer bezaaid met brieven. Langzaam maar zeker viel de huid tussen zijn wenkbrauwen weg in een klein gleufje die een lichte frons vormde uit ergernis voor hij uiteindelijk ook door een knie ging en haar hielp de brieven bijeen te verzamelen. 'Wellicht is het ook een idee om binnenkort een nieuwe tas aan te schaffen, juffrouw.. Bell,' vervolgde hij terwijl hij met zijn kleine stapeltje verzamelde brieven weer overeind kwam, haar naam had afgelezen van één van de enveloppen en deze uiteindelijk aan haar overhandigde.}

A_{fwachtend keek hij op het roodharige meisje neer. Zijn strenge gezicht en de blik in zijn goudgekleurde ogen stonden geduldig, maar iedereen die voor hem stond en ineenkrimp van de intimiderende uitdrukking die hij kon geven moest weten dat het onverstandig was om iemand als hij langer te laten wachten dan nodig was. Vroeg hij iets, dan gaf je antwoord. En als het kon ook een bruikbaar antwoord. Zo simpel was het.
'Ik weet het niet zeker..,' was het niet zo bruikbare antwoord dat hij kreeg. Zijn ogen knepen zich even halfdicht. Onvoldaan, en dat was hij ook. Hij voelde de erge drang om geërgerd een zucht te slaken of met zijn tong te klakken. For God's bloody sake, wanneer was de jeugd van redelijk begaafd een revolutie ondergaan naar zwakgeestig, lui en dom? In zijn tijd was het een waar schande als je jezelf geen reputatie wist te behalen als ster in studeren, met de hoogste cijfers van de klas. Hard werken was het enige dat telde. Het enige waardoor mensen bereid waren je eens anders te benaderen dan met een strak gezicht en een kortaf gesproken bevel. Waardoor men je beloonde met een simpel schouderklopje of het voorbeeld voor alle leerlingen als je als leerling met de hoogste score bovenaan de lijst stond. Zoals hij keer op keer was geweest toen hij vroeger als slimme jongen aan de hoogste universiteit studeerde, tot grootste frustratie van zijn medeleerlingen.
'D..dat weet ik..,' antwoordde het meisje op zijn verdere woorden. 'Kan het soms gewoon niet helpen...' In een langzame beweging sloeg Master Savador zijn armen voor zijn borst over elkaar. Hij moest zijn hoofd iets kantelen om nog enig oogcontact te kunnen leggen nu haar nerveuze blik op de vloer was gericht, maar hij keek er niet zozeer blijer op. 'Wat niet? Dat je kennelijk een voorkeur hebt om in dozen te slapen of de grootste moeite hebt om je bed te vinden?' De toon in zijn stem had nu iets sarcastisch gekregen. Wie ging er nu überhaupt maar slapen op de plek waar je was blijven rusten omdat je de etage niet kon vinden? Een beetje verstandige leerling ging het dan bij een medescholier of een leraar vragen, maar dat was blijkbaar niet in haar opgekomen. Hij zag hoe ze rood werd bij zijn eerdere opmerking waarna ze hem bedankte, zich verontschuldigde en de reden aanduidde dat ze nieuw was hier. Het was wel duidelijk dat ze nieuw was, inderdaad. Maar dat vond hij geen geldig excuus. Toch was hij niet te beroerd om enkel te blijven kijken toen ze tot overmaat van ramp al haar brieven bij elkaar moest verzamelen. Het mocht vaak niet zo lijken, maar hij had wel manieren, kon wel een gentleman zijn. Zoals het hem betaamde als Noord-Shadraanse heer.
'Let in het vervolg iets beter op,' zei hij zacht, nu zelfs bijna zonder enige kilheid in zijn stem. En alsof het ook invloed had gekregen op zijn stijve houding was er een flintertje zachtheid in zijn gezicht verschenen toen hij haar weer aankeek en de brieven overhandigde. Vooral nu hij pas zag hoe angstvallig ze plotseling was geworden. Eerst dacht hij dat het aan hem lag, maar toen merkte hij pas het paarsharige meisje op dat zich bij hen had gevoegd. Ze droeg een donkere mantel en had een mysterieuze uitdrukking over haar heen, iets waar hij even over peinsde terwijl hij toekeek hoe ze een hoffelijke buiging voor hem maakte. Zoals het hoorde. Bovenal sprak ze verrassend genoeg in zijn moedertaal bij het groeten dat hem veel te bekend in de oren klonk. Voor niet-Shadranen zou de vloeiende taal vreemd of misschien zelf wel wat bekakt klinken; voor hem, iemand die grootse trots droeg voor zijn vaderland, klonk het als muziek in de oren.
'Lovely indeed.' Hij zei het met een pril glimlachje op zijn smalle lippen, want iedereen die Shadra kon waarderen, kon hij ook waarderen. Het was niet voor niets dat hij de Shadranen op de school stiekem voortrok. Maar ondanks zijn waardering stond hij er nog altijd statig en met opgeheven kin bij, zijn armen nu in zijn zij gezet. 'Druk aan het studeren?' Hij schakelde weer over naar de algemene Kovomakaanse taal die iedereen, Shadraan, Novaan of Raziaan, kon verstaan. Zijn blik was gevallen op het boek waarover ze sprak terwijl hij het vroeg, waarvan hij vermoedde dat het misschien wel voor de volgende les Duistere Magie kon zijn. Hij kon zijn aandacht niet lang vasthouden op het boek, want Bell's groeiende ongemakkelijkheid was nu haast voelbaar geworden. Wat fronsend wierp hij haar een blik vanuit zijn ooghoeken toe. Waar had dat kind toch last van, exclusief aanstelleritus? Bij Medusa.}

H_{oe langer het mysterieuze meisje in hun aanwezigheid bleef, hoe nerveuzer Bell leek te worden. Het ergerde hem, vooral omdat haar magiebron voelbaar was en hij eruit kon opmaken dat zij net als hij en het andere meisje Shadraanse was. Maar daarentegen had ze net zo goed een schijterige Novaan kunnen zijn die angst droeg voor iedereen die ook maar een druppel Shadraans bloed in zich droeg. Alsof het nog niet erger kon deinsde ze zelfs een aantal passen achteruit. Met een strakke uitdrukking op zijn gezicht staarde Savador in zijn roerloze houding op Bell neer. Zijn blik ging afwisselend van het ene naar het andere meisje, zonder zijn hoofd daarbij te bewegen. De vreemde atmosfeer tussen hen was bijna merkbaar. Waarom er reden was om enige angst voor haar te voelen begreep hij niet. Ze kon bij Medusa beter waardering voor haar medeleerling voelen. Zij begroette hem niet met een buiging en nette woorden, maar probeerde koortsachtig, verstrooid haar situatie uit te leggen terwijl ze half struikelend uit een doos was geklommen. Kortom kon ze nog veel van haar opsteken, als het kon ook een soortgelijk voorbeeld van haar aannemen. Daar schoot ze veel meer mee op dan dat ze zich als een of andere onhandige kluns tegenover hem opstelde - ergerlijk als dat kon zijn, maar zo gewend hij dat van zijn leerlingen was.
Hij sprak graag met Shadraanse tong, een taal die hem lief en heer en meester was. Zelfs als hij in de algemene taal sprak klonk zijn Shadraanse accent nog door zijn woorden heen, iets waardoor sommigen hem of charmant, of een beetje snobbig vonden klinken. Het feit dat hij het ergens uit spot betwijfelde of Bell wel genoeg Shadraanse was om hen te kunnen verstaan zorgde ervoor dat hij al gauw weer overschakelde naar het Kovomakaans. Het kind deed zich al dom voor en hij werd er niet hartelijker op als ze als een duffe dwaas een beetje voor haar uit stond te staren omdat ze niet kon meedelen aan het gesprek.
'Een rustige ochtend als deze is uitermate geschikt om de kennis te verhogen,' leek het meisje te begrijpen dat hij niet verder in het Shadraans zou spreken door ook in de algemene taal te antwoorden. 'Ik was dan ook onderweg naar de bibliotheek, gezien het feit dat daar de kennis te vinden is.' Er veranderde weinig aan Savadors hooghartige uitdrukking, zoals hij zo beide met licht opgeheven kin en een hand losjes tegen zijn heup op de twee neerstaarde. Zijn blik rustte nu op het paarsharige meisje. Weliswaar stond zijn uitdrukking en blik nog steeds even stijfjes als voorheen, maar er leek zich nu ook enige sympathie in te mengen, voldaan als het hem maakte. En bijna onzichtbaar maakte hij een goedkeurend knikje met zijn hoofd. Een ochtend besteden in de bibliotheek was beter dan dat menig leerling het verspilde door te lanterfanten op hun slaapzaal of zich vol te vreten in de eetzaal. IJverige leerlingen kon hij zeer waarderen. Op het geopperde voorstel trok hij zijn wenkbrauwen wat op, maar niet uit minachting. In tegendeel.
‘Uhmm…' Langzaam draaide zijn hoofd weer richting Bell. Met een stuk norsere blik staarde hij afwachtend op haar neer. Er was een lichte frons tussen zijn wenkbrauwen verschenen. 'Mijn cijfers staan goed en ik loop voor op het theoretisch huiswerk…' Minachtend trok hij een enkele wenkbrauw op. Tegenspraak? Ze kon immers wel wat meer kennis vergaren.
'Een uitstekend idee,' luidde zijn late reactie op het voorstel van het meisje alsof Bell helemaal niets had gezegd, zonder zijn starende laatdunkende blik van haar af te scheuren. 'En een uitstekende gelegenheid. Wellicht dat juffrouw Bell dan ook meteen het verschil tussen een doos en een bed kan bijleren.' Hij sloeg geen acht op hoe sarcastisch de toon in zijn stem klonk, vurig hopend opdat het als een klein steuntje in haar rug zou zijn om in het vervolg minder onhandig over te komen. Maar ondanks dat werd de uitdrukking op zijn gezicht wel iets ernstiger en trok hij nu ook zijn andere wenkbrauw op toen het meisje achteruit stapte en iets mompelde. Had hij dat nu goed verstaan? Een weigering? Ze moest het zelf weten, uiteraard, maar het zou haar reputatie nu ze in zijn bijzijn was in ieder geval niet bepaald goed doen. 'Misschien kan wat leren geen kwaad..,' stemde ze er uiteindelijk toch maar mee in, waardoor hij even begon te twijfelen of hij dat laatste misschien wel niet goed verstaan had. Voldaan krulden zijn mondhoeken iets omhoog, al was het nog bij lange na geen glimlach te noemen. 'Well then - ' Strijkend over het smalle zwarte sikje op zijn kin richtte hij zich weer even goedkeurend tot het andere meisje bij deze Shadraanse woorden.
'Dan laat ik haar aan jou over. Dames.' Hij knikte vrijwel onopmerkbaar met zijn hoofd als kleine groet voordat hij zich met een ruk en ruisende mantel omdraaide en op het punt stond om zijn surveillance te vervolgen.}