Memori

Duisternis binnen in haar, in haar gedachten die altijd groot was. Zodra ze even haar ogen dicht deed zag ze de bloeddoorlopen rode kraaloogjes van de demon. Ze vond dit nooit leuk, het deed haar vaak alleen maar pijn. Naar haar vader toe zou ook nooit meer een oplossing zijn, die deed nog meer pijn voor haar dan iets anders in het hele universum. Moeders was er niet meer, daarom had zij de demon gekregen. Niemand van haar familie was er nog, op de vader na.
“Ik… moet me perfect gedragen.. moet volgens de regels leven..” Stamelde ze zachtjes. ‘Life the rules, life the live of a cursed person. For as long as you have me~’ Begon de verdomde vos weer binnen haar. Het was waar, het was net een helse leven voor haar geworden sinds dat ze die ‘vloek’ op haar had gekregen. Ze zou er met liefde vanaf willen komen. Master Savador ging weer wat door zn hurken. ‘Dat zeg je verkeerd’ Sprak de man zacht. ‘Hij vond dat je dingen fout deed. Maar was dit daadwerkelijk ook zo?’ Kasumi keek hem geschrokken aan en wilde al snel nee knikken tot hij weer verder ging. ‘Nee, hé?’ hij klonk zacht. Ter bevestiging schudde ze weer haar hoofd, Links en rechts. Dit deed ze even tot hij weer ging staan. Ze keek naar haar thee dat gelukkig niet over het randje was gegaan met haar bewegingen. 'De enige regels waar jij nu op het huidige moment volgens zou moeten leven zijn de regels in het Schoolregelement. Hij is hier nu niet en hij kan je hier ook niets maken.' Het laatste klonk wat anders, iets waar ze moeite had om het te herkennen, het klonk haast vaderlijk zoals Master Savador geklonken had. Toen hij een paar passen weg liep bracht Kasumi het thee kopje voorzichtig naar haar mond. Blaaste zachtjes en nam vervolgens voorzichtig een nipje ervan. Het vloeistof vond der weg naar beneden, het voelde warm aan. Het was stil en kasumi keek even kort vanuit haar ooghoeken naar de man. Hij bleef even rustig lezen, Kasumi nam voorzichtig nog een klein slokje en zette het kopje weer terug op het schoteltje. ‘Tick tock goes the time, goes the clock. When will it all stop?’ Het riedeltje zat in haar hoofd vast. Zwijgzaam had ze dit met haar lippen nagedaan tot ze hem iets zag ophouden. ‘Is dit hem?’ Vroeg hij. Het was geluk bij ongeluk dat ze het kopje had weggezet want ze was in een haast opgestaan, struikelde half over de stoel toen ze achteruit liep. Ze had niet verwacht zijn gezicht te zien. ‘Otosan!’ sprak ze snel, gehaast in haar eigen taal. Vanuit haar positie had ze gezien dat de hoofd op dat van Master Savador zat. Het was stom van haar om het zo te zien, nu ze pas zag dat het een poster was slaakte ze een kleine zucht. Haar handen rusten op de rugleuning van de stoel. De demon binnen in haar had ook naar de posten geblaast binnenin. Ze waren beide niet dol op hem. De grijz zwarte tint was weer even bij haar in der ogen maar verdween alweer snel. Terwijl ze leunde op de rugleuning liep ze weer terug naar de stoel op erop te kunnen zitten. ‘Spijt me van dat… Maar ja.. dat is m’n vader. Ik weet… nu net…. Ook pas van die poster….. spijt me… ‘ De verontschuldigingen kwamen weer een voor een haar mond weer uit. Ze ging op de stoel zitten met knieën hoog opgetrokken, haar armen zachtjes om haar benen geslagen en haar hoofd verstopt. “Ik kan U wat laten zien… Trouble Vision heet de spell… Ik weet het… maar, zo weet u wie hij precies is…” Sprak ze klein voorzichtig maar zelf verzekerd. Ze weet dat het een zware spell is voor haar, Lichamelijk en geestelijk. Maar het was een manier om dingen te laten zien, als praten moeilijk werd. Ze had alleen niet altijd geluk met het moment uitkiezen dat ze wilde laten zien. Zoals bij Aressuka, dat ze het vuur ongeluk liet zien, wat vele mensen de kop kosten. Allemaal dankzij de verdomde vos.

» Does my haughtiness offend you?
O, how awfully. Such agony.

V o i c e ;;