Someone's watching over me {Open}

Uitgebreid gapend liep Jacey de gemeenschappelijke huiskamer van de Wood Magicans binnen. Haar blik viel op een grote kring jongens en meisjes in het midden van de ruimte. Te midden van die groep lag een lege fles waar ooit whisky in moest hebben gezeten. Yes, ze waren aan het flesje draaien! Enthousiast liep Jacey naar de groep en wurmde zich tussen een jongen en een meisje in. "Sorry Jacey, maar we zijn al begonnen." Klonk de stem van Claire, een van haar vriendinnen. Verbaasd staarde ze naar het meisje. "Maar dan kan ik toch wel meedoen?" Resoluut schudde Claire haar hoofd. "We hadden net gelijke aantallen" Er waren duidelijk meer meisjes dan jongens. Het was duidelijk, Claire wilde haar er niet bij hebben. Jacey krabbelde beschaamd op en slofte zo snel mogelijk weg.

Haar beste vriendin had haar voor schut gezet, de trut. Dat stomme kind wist wel hoe ze haar vrienden kon buitensluiten, dat deed Claire altijd. Jacey stormde door de gangen met betraande ogen. Ooit zou ze haar wel terugpakken, maar eerst moest ze troost hebben. Slippend kwam het meisje tot stilstand toen ze een openstaand raam zag. De maan liet een aanlokkelijk stukje van haar cirkel zien. Vandaag was het halve maan, en Jacey moest zich steeds meer beheersen niet elke avond naar buiten te kijken. "Die stomme Claire, ze deed het weer." Mokkend ging ze in de raamopening zitten en liet haar benen naar buiten hangen. Haar schenen raakten de kriebelige blaadjes van een klimop en liet haar giechelen. "Ach ja, die wraak komt wel een andere keer." Met een dramatische zucht legde ze haar hoofd in haar handen en staarde naar de maan. Jacey had het gevoel dat ze over haar waakte, en dat maakte haar rustig en gefocust. Een beetje té gefocust, want ze merkte verder niks van haar omgeving.

Het was stil in de slaapkamer van de razianen, sommige sliepen en anderen zaten met stilte voor zich uit te staren. Zo iets was normaal in deze kamer. Ze deden gene leuke spelletjes of iets in het geheim. Hij maakte een klein vlammetje op zijn handen en keek er aandachtig naar. "Kan niemand nou iets interesant doen?" zei hij hard op in de kamer en toen keken de mensen die nog wakker waren hem aan met een geirriteerde blik.Hij verveelde zich voor de zoveelste keer en hij was een plannetje aan het bedenken om ergens anders heen te gaan. Maar hij wist nog niet welke etage.

Hij sloop de slaapkamer uit en ging door de woonkamer naar de gang. Hij zag door het raam heen dat de maan erg vel scheen. Hij stopte even om er na te kijken maar liep als snel weer verder. gang in, gang uit. Toen hij de volgende gang in sloeg zag hij een meisje in het raam opening. Haar haren glimde in het maanlicht en hij zag hoe ze met haar hoofd op haar handen naar het maanlicht keek. Hij stopte met lopen en keek er naar. Hij voelde dat er iets was. het deed hem aan iets denken. Hij staarde ook weer even naar de maan en toen weer naar het meisje. Wie was dit meisje? dacht hij. Haar haren paste gewoon perfect bij het maalicht. Voorzichtig liep hij tot die achter haar stond. "Meisje?" zei hij zachtjes. Hij had het gevoel alsof het een soort van grote droom was.

"Meisje?"
"WIE BEN JE WAT MOET JE!?" Snel draaide ze zich om en slingerde haar benen in zijn maag. "Ik ken jouw soort wel." Snauwde Jacey kortaf. Vieze mannetjes die stiekem geilden op meisjes als zij. Zomaar in het holst van de nacht achter haar rug opduiken. Hij was niet eens een Wood magican, wat dééd dat joch hier!? Hij dacht vast dat Grenanen zwak waren en toch niks tegen hem konden, de prutser. Ze zou hem wel laten zíén dat je niet met haar moest spotten, ze was een meid die voor haarzelf kon zorgen.
Woest was ze. Jacey sprong op van de vensterbank en balde haar vuisten. "Hou die vieze praatjes maar voor je. Als ik ook maar één woord van je hoor.." Ze gleed met de zijkant van haar vlakke hand langs haar nek. Hij zou eraan gaan.
Plots zaten er geen armen aan haar lichaam. In plaats daarvan schoten twee dikke, groene wortels richting de oksels van de jongen. Ze wikkelden zich om zijn schouders, tilden hem van de grond en gleden langzaam richting zijn keel. Met een ijzige blik staarde ze hem in de ogen. "Nog een laatste wens? Een laatste zin die je wil zeggen voor de dood je zal verscheuren?" Een bloeddorstige grijns sierde haar gezicht.

Het kwam door de maan. Haar wolveninstinct was naar boven gekomen en maakte het meisje veel prikkelbaarder en agressiever. Normaal zou ze het nog niet in haar hoofd halen om iemand ook maar te bedréígen met de dood, op momenten als deze zou ze dan gillend om hulp hebben geschreeuwd. Iedereen heeft echter zijn duistere kantjes, zo ook Jacey, op wiens hoofd ineens een paar wolvenoren leken te groeien. Het was een apart trekje dat ze had meegekregen van haar 'maanobsessie'.

Waar sloeg dit nou weer op dacht hij en een emotie blik kwam in zijn ogen. Hij had der niet eens iets aangedaan. Niet dat die dat ooit van plan was maar dan noch, het sloeg gewoon nergens op. Het meisje begon heel veel naar hem te schreeuwen. Twee groene, dikke wortels die wel op de wortels van bomen leken wikkelde om zijn schouders heen. Hij keek naar het meisje met een verbaaste blik. Dacht een woud magician nou echt dat die gene hem aan kon. Hij zag hoe ze veranderde en hij lette niet eens op wat ze zei. "Het is dat ik je niet pijn wil doen dus gebruik ik me vuur magie maar niet" zei op een kalme toon. Hij was neit bang voor wolfen of wat dan ook. Hij glimlachte rustgevend naar haar. "De maan is mooi vandaag he?" zei hij nog steeds op zo'n rustige manier. Nee angst had hij helemaal niet. Dit was gewoon een van de momenten waar je geen angst moest tonen maar alles aan het lot moest overlaten. Hij maakte een klein vlammetje om de gang een beetje meer te verlichten, ook al was het door de maan al voor het grote gedeelte verlicht.

“Giftige planten en hun medisch gebruik deel een.”
Aubree had het boek een keer ingekeken en had daarna besloten dat het niets voor haar was. Het was een hoop groeien en kruisen en nog meer groeien, waar ze simpelweg het geduld niet voor had. Daarna had ze het boek op haar stapel “boeken die ik zou moeten terugbrengen maar dat doe ik later wel” gegooid en was ze het eigenlijk vergeten. Pas toen ze van de jongen waarvan ze het boek geleend had de vraag had gekregen of hij het terug mocht, had ze er weer aan gedacht.
De witharige had meteen besloten de gehele boekenstapel terug te brengen. Dat bleek een grotere klus te zijn dan ze verwacht had – twaalf boeken die allemaal aan iemand anders toebehoorden. Ze was er nu al ongeveer een uur mee bezig, maar dit was het laatste boek. Van de Novaanse naar de Shadraanse etage en dan weer terug naar de Cassiaanse – ze had echt beter moeten uitzoeken waar ze moest zijn voor welk boek.

Maar voordat ze ook maar de slaapzaal van haar niet-zo-vriend-maar-toch-een-vriend-kennis-ding kon bereiken om hem zijn boek terug te geven, moest ze de Grenaanse etage over. In een van de maanverlichte gangen kwam ze voorbij het vreemdste tafereel. Normaal zou ze niet halt houden, maar dit was… toch wel vreemder dan “normaal” vreemd.
Een meisje met witte haren en armen die uit lianen bestonden hield een jongen met donkere haren in de lucht. Met een schok besefte de Cassiaanse dat ze het meisje kende – Jacey, een vierdejaars die vlakbij haar zat tijdens woudmagie. Ze hadden nooit echt gepraat, omdat Aubree altijd veel te druk was met opletten en notities maken, maar ze voelde ergens wel de behoefte om nu een gesprek aan te gaan. Gewoon, om ervoor te zorgen dat er niemand gewond raakte enzo.

Ze kuchte zachtjes, net genoeg om de aandacht te trekken. ‘Ehm, Jace, wat is er aan de hand?’

Een drukke nacht van dansen, lachen en luid vals meezingen met alle liedjes die hij ook maar deels kende was Allen terug gezwalkt naar het kasteel. Eerst had hij een stop gemaakt op zijn kamer, maar niet om te slapen. Nee, hij had wat eten en drinken opgehaald. Hij was uitermate vrolijk en eigenlijk nog lang niet moe. Dus hij liep een beetje rond over de etages, op zoek naar meer vermaak. Af en toe gooide hij er een willekeurige zin van een liedtekst uit, wat boze leerlingen opleverde. Ze probeerden te slapen, ja?! Tsh, wie wilde er nou slapen, het was pas... niet zo heel laat.

Ach, hij verliet maar gauw deze etage, voordat hij geroosterd werd, en volgde de trap naar beneden. Woudmagie. Waar zat hier de grootste leerlingenkamer? Allen had geen idee. Zijn tanden boorden zich in de lolly en hij brak het snoepje doormidden. Zuur! ''Iemand zin in een shotje?'' vroeg hij luid, vrolijk. De beste marktkraamverkoper imitatie ooit. Maar het had wel effect. Daar in de verte knipte een vlammetje aan. Allen kon niet anders dan ernaar toe gaan, nieuwsgierig of dit een feestje was. Het resultaat was echter teleurstellend, slechts twee ... ''mensen''. Hoewel een van twee wolvenoortjes had en haar woudmagie nogal agressief gebruikte. Hij gooide zijn tas opzij in een hoek, iets te onnadenkend, waardoor glasgerammel klonk maar zo te zien gelukkig geen gebroken flesjes. ''Ha, hallo, wolfje, meisje, dude, stoor ik? Vast niet.'' Zonder zich ook maar iets aan te trekken van de situatie denderde hij erdoorheen. Hij stak zijn hand uit voor een highfive die wellicht niet beantwoord zou worden, maar dat maakte niet uit. ''Ik ben Allen,'' sprak hij met een grijns van hier tot Tokyo, zich voornamelijk richtend op het de vrouwelijke twee. ''En ik ben hier om de nacht wat leuker te maken voor jullie. Feestje?'' Hij wees naar de twee meisjes toe met zijn halve lolly, wachtend op een enthousiast antwoord van wolvenmeisje en de ander.

[Een beetje derp, maar, party announced!]

When the skies up above come tumbling down
And life as you know starts crumbling round
-----

Het avondleven was mooi. School was over, vrije tijd stond open en de kans dat je gepakt werd voor het jatten van iets was veel kleiner. Prachtig, toch? Zo kon Aislin tenminste op een normale manier die goddelijke cake uit de keuken jatten, zonder dat ze er direct voor op de vingers getikt werd. Dat was toch zo irritant altijd. Ze wilde gewoon iets lekkers mee kunnen grissen wanneer ze dat wilde, verdomme! Dat gezeik altijd over ‘die is voor iemand anders, dat kan je niet doen!’ Pff, moesten ze hun naam er maar op zetten hoor. Maar, ze had dat gezeik van de dag overleefd en was in de avond terug gekomen voor wraak. Ze had het goddelijke, met chocolade verreikte, eetbare, zachte kussen geclaimd en uit zijn ‘koude gevangenis’ bevrijd. Revolutie, motherfuckers! Vrijheid! Liberalisme! Whoohoo! Het avondleven was inderdaad mooi zo.

Op haar tenen trippelde Aislin de trappen op, bord gevuld met cake stevig in haar handen. Voor situaties als deze lag het wel even nadelig dat ze helemaal boven, op de luchtmagiërsetage moest zijn. Zoveel trappen… zo een grote kans dat een leerkracht haar alsnog zou zien… Voorzichtig… tippy toeing… En… wacht, wat was dat? Oortjes in de lucht gestoken, dacht de jongedame toch heel echt dat ze voetstappen opving… Shit… Fuckberries! Snel en zachtjes –voor zover dat mogelijk was- sneakte Aislin over de etage waar de trappen haar op dat moment naartoe leidde; de woudmagiërsetage. Ok, nu hoefde ze alleen maar even te wachten in stilte, tot ze zeker was dat er geen leraar meer was en dan… wacht, waren dat… stemmen? Het meisje draaide zich richting het geluid, opzoek naar de bronnen. En ja hoor, mensenfiguren, een stukkie verderop. Een stuk of vier. What’s up with that? Met haar nieuwsgierigheid geprikkeld waggelde Aislin erop af, benieuwd naar waar de mensen van de bomenknuffellaarsetage zich op dit latere uur mee bezig hielden. Dichterbij gekomen hoorde ze het woord ‘feestje’ vallen, waarbij Aislin natuurlijk direct verkocht was. “Yes, feestje. Ben ik nog op tijd?” zei ze zachtjes nadat ze zich bij het groepje had aangesloten. Aangesloten bij een groepje wat wel wat weg leek te hebben van een circusact. Perfect voor haar dus!

---
And karma has you hanging on by a string
No one owes you anything

Derp... but cake. Derp cake for everyone!

"De maan is mooi vandaag he?" Oh, en nu begon hij ineens over de máán. "Draai er niet omheen jij. Ik heb jouw plannetje wel door" Ze bracht de punten van haar 'armen' naar zijn nek en begon ze er langzaam omheen te draaien, als een python die zijn prooi een langzame dood gunt.
"Jij bent immers een grote jongen die elk meisje kan verkrachten wanneer hij wil" Sneerde Jacey. Haar krankzinnige lach maakte plaats voor een poeslief glimlachje. "Zullen we dan-"
‘Ehm, Jace, wat is er aan de hand?’ De wortels schoten terug en maakte weer plaats voor armen, waardoor de jongen op de grond viel. Hem totaal negerend draaide ze zich met een knalrood hoofd om naar Aubree, een meisje dat wel eens bij haar in de les zat. "Ik werd net bijna aangevallen door die pedo daar, maar ik red me wel hoor..." Giechelde ze nerveus terwijl ze met haar duim achter zich wees.
Achter haar klonk hard gerinkel en het gelal van een aangeschoten persoon. ''Ha, hallo, wolfje, meisje, dude, stoor ik? Vast niet.'' Ze draaide zich om naar de mannelijke stem. ''Ik ben Allen, en ik ben hier om de nacht wat leuker te maken voor jullie. Feestje?'' Grijnsde hij met dubbele tong. Verward staarde ze hem aan. "Eh.. Oké" stamelde ze, totaal van de waps. Ze knipperde een keer met haar ogen toen Jacey merkte dat ze staarde. De wolvenoortjes krompen en verscholen zich weer tussen haar witte haardos.
En ineens stond daar nóg een figuur. Het was een meisje met een grote cake in haar handen. Geen idee wie de uitnodigingen voor dit feestje had verstuurd, maar het was duidelijk dat deze ongeveer nu zou moeten beginnen. “Yes, feestje. Ben ik nog op tijd?” Verdwaasd knikte ze en opende haar mond om iets te zeggen. Ze wist echter niet wat, dus sloot ze hem weer.

Nu kon hij zijn lach niet inhouden meer. "Ik liep hier ook maar rond omdat mijn kamer bij de razianen zo saai is" zei hij. "ik ben vooral niet zo'n jongen die zijn best doet om meisje te krijgen. Daar kun je beter Yoki voor aanzien" zei hij en glimlachte toen. Hij voelde hoe de wortel los gingen toen een ander meisje kwam. Hij viel wel richting de grond maar maakte optijd en valrol en stond daar naar weer makkelijk op. Toen kwam er nog een jongen bij, eentje waarvan hij de naam wel wist. Hij groette even snel en keek toen rond. Het was blijkbaar veel drukker geworden. Toen er ook ng een meisje met een cake aan kwam zuchte hij diep. "Dus er is een feestje?" zei hij rustig en daarna schoot hij in de lach. "Hoe komish is dit! eerst werdt ik nog voor pedo aangezien en nu gana we feesten! terwijl ik alleen maar wat rond liep!"zei hij en toen stopte hij met lachen. Zo iets had hij nog nooit meegemaakt.

Slapen dat kon ze niet vandaag. De maan scheen zo vel doro het raam heen dat ze er last van had. Ze deed haar ooglapje voor haar groene oog en stapte toen uit bed. ze liep richting de gang. Elke keer weer een willekeurige gang in en uit. Tot dat ze stemmen hoorde. Een stem kwam haar bekend voor. Die van koichi. Hij was duidelijk vrolijk. Ze liep richting het geluid en zag mensen staan. Ze stuurde een bal van het duister naar het midden van het groepje zodat ze de aandacht kreeg.

"Wat is hier ooit aan de hand? zei ze met een beetje geirriteerde stem. Ze zag een meisje met een cake staan en zuchte. "Savond cake gaan eten, gaan jullie soms een feestje houden ofzo?" zei ze zachtjes en keek koichi door dringend aan. "Je weet dat dit niet mag, jullie verstoren de slaap rust van andere, koichi ik had dit niet van jou verwacht" zei ze.

En toen gebeurde er ineens ontzettend veel tegelijkertijd.
Aubree was nog niet halverwege haar ‘Misschien dat je een beetje overdrijft? Ik weet het niet, hij ziet er niet echt uit als een-’ voordat er een vierde persoon aan kwam wandelen. Of hij stoorde? Nou, eigenlijk niet. Waarschijnlijk niet, want Bree had geen idee wat the fuck er precies aan de hand was, dus nee, hij kon niet eens storen.
De oranjeharige troublemaker die Aubree vaag kende als Allen (alleen van naam, ze had niet eerder met hem gesproken) stelde voor om een feestje te houden. Dat was, ehm, geweldig. Geweldig idee, ’s avonds laat een feestje op een etage waarvan ze vrij zeker was dat de helft van de mensen er niet thuishoorde.
Maar Allen werd bijgevallen door persoon nummer vijf, een donkerharig meisje met een cake in haar handen. Okay, dat veranderde de zaak misschien een beetje. Bree herkende de cake als een van de taarten die ze wel eens als dessert kregen. Een van de taarten waar ze misschien wel een klein beetje van hield. Taartmeisje was behoorlijk enthousiast over het hele idee van een feestje.

Jacey knikte een beetje woordeloos en Bree volgde haar daarin, maar zei wel iets. ‘Waarom, eh, waarom niet?’ Geweldig geantwoord, Aubree. Haar paarse ogen gleden naar de hand die Allen nog steeds opgestoken hield. Met een hand liet ze het boek wat ze nog steeds vasthield los en sloeg ze haar hand op de zijne, gewoon, omdat het kon. Zelfs de jongen die door Jacey aangevallen was vond het kennelijk een goed idee.

Het feest (als dat al begonnen was) werd echter verstoord door geïrriteerd Shadraans kind wat hier nog minder thuishoorde dan haar feestgenoten. In een anti-Aubree actie draaide ze zich naar het meisje toe en trok ze haar mond open, zoekend naar een manier om dit tegelijkertijd zo beleefd en zo duidelijk mogelijk te brengen. ‘Er zijn meer dan genoeg feestjes op de etage waar je wel thuishoort, waarom zou je het onze verpesten?’ Ja, ze keek wel eens een meisjesfilm. Aubree kon wel bitchen. Met haar armen over elkaar geslagen, het boek nog steeds in haar linkerhand bungelend, keek ze van het meisje naar de feestgangers.
Als ze dan toch in deze shit terecht kwam, kon ze maar beter doen alsof ze het leuk vond.

Nobody said it was easy

But no one ever said it would be this hard

Saai, saai, saai, onbenullig. Een zucht ontsnapte uit zijn mond terwijl de jongen zich door de gangen van de school begaf. Op de momenten dat hij een leraar tegenkwam, kon er dan wel weer een grijnsje vanaf. Ze stonden altijd op het punt om hem bestraffend toe te spreken, hem terug naar bed te sturen. Als hij zijn masker nog had gedragen, zouden ze het niet eens aangedurft hebben, maar nu hij eruitzag als een doodgewone puber –op het litteken dat over de lengte van zijn gezicht liep na- durfden ze al sneller hun mond open te trekken. Riku deed ook niet echt direct moeite om hen tijdens hun preek erop te wijzen dat hij allesbehalve een student was, zelfs meer kracht had dan hen. Pas als ze helemaal klaar waren en op het punt stonden hem bij zijn nekvel te grijpen, boog hij zich altijd naar hun oor om op een ondeugend toontje te verkondigen dat hij naar bed ging wanneer hij wilde en dat ze Ronondan er maar bij moesten halen als ze er bezwaar tegen hadden. De naam van de heer van het lucht noemen, was meestal al wel genoeg om ze bleek weg te laten trekken. Op de momenten dat ze dan tot de conclusie kwamen dat hij die adviseur was met een reputatie om ‘u’ tegen te zeggen, maakten ze dat ze wegkwamen. Hijzelf bleef dan meestal proestend van het lachen achter. Er waren in het begin wel leraren geweest die dachten dat ze hem toch de les konden spellen omdat hij er toevallig nog best jeugdig uitzag, maar die hadden dan ook al snel kennis gemaakt met de vloer. Gewoon een luchtstroom de juiste kant op sturen en ze stonden met hun neus tegen de grond gedrukt terwijl ze geen kant meer op konden. Het was grappig en hij amuseerde zich er dood mee, maar ondertussen wisten alle leraren en stagiaires die vannacht wacht hadden al dat hij hier rondspookten en dat ze maar beter uit zijn buurt konden blijven. Spijtig, want nu moest hij een andere bezigheid gaan zoeken.

Riku sjokte met zijn handen in zijn zakken door de etage. Hij had gehoopt dat er iemand in een van de leerlingenkamers zou zijn, maar dat was dus niet zo. Iedereen die braaf in zijn bed lag terwijl de wierrook nog altijd door de etage kringelde. Hij hoestte even toen hij wat van het goedje inademde en vernselde zijn pas. Die Cassianen ook met al hun wierrook waar je nog door zou kunnen stikken. Het duurde dan ook niet lang voordat hij zich op de trappen bevond met de bedoeling om meteen door te gaan naar de bovenste etage. Misschien dat hij in een van de hangmaten de slaap wel zou kunnen vatten. Desnoods ging hij op de balkon liggen zodat hij nog wat van het uitzicht kon genieten. Alles was op dit moment beter dan wat rond te dolen en niets te doen te hebben. Met die gedachte nog altijd in zijn hoofd, was hij onbewust toch iets te snel afgedraaid. Hij had stemmen opgevangen en doordat hij nog altijd verlangde naar wat gezelschap, hadden zijn benen hem al naar de etage van de boomknuffelaars gebracht. Hij zou zelf wel een andere etage uitgekozen hebben voor een feestje, maar zolang er mensen waren was het voor nu wel goed. De pretlichtjes dansten vrolijk op en neer in zijn rode kijkers toen hij een groepje van welgeteld vijf leerlingen zag staan. Zonder waarschuwing sloeg hij zijn arm om Aislins nek heen vanaf het moment dat hij dicht genoeg genaderd was. Het gevoel dat zijn vingers ergens in bleven haken, zorgde ervoor dat hij even naar beneden keek en merkte dat zijn vingers in een chocoladecake zaten. “Oops,” was het enige dat zijn lippen had verlaten op het moment dat hij zijn vingers terug uit het sponsachtige ding trok en zijn onderarm maar wat meer omhoog hield zodat het niet meer zou gebeuren. Zijn rode ogen richtten zich al snel op een zwart harige meisje dat kwam aan lopen en meteen een preek begon te geven. Oh god, serieus? Riku wilde net zijn mond opentrekken toen een ander haar mond al opentrok en op een bitcherige toon haar zegje deed. Zijn mondhoeken krulden om in een grijns terwijl hij zachtjes met zijn hand begon te draaien -zijn vrije hand aangezien de ander nog altijd vol cake hing- en een zuchtje wind ervoor zorgde dat de duistere bal verdween. “Waarom denken Shadranen altijd dat ze zich overal mee moeten bemoeien? Er is een volwassene bij schat, dus technisch gezien is het legaal.” Ok, misschien was hij in leeftijd wel volwassen, qua uiterlijk en op mentaal gebied was hij allesbehalve volwassen. Het was dat hij mensjes met een vingerknip naar de andere kant van het kasteel kon blazen en hij ook niet bang was om die handeling ook daadwerkelijk uit te voeren. Zolang er geen doden vielen, kon hem niets gebeuren. Zelfs als er doden zouden vallen zou hij zich nog altijd over tussenuit kunnen praten, het slachtoffer spelen.

Wat een chaos. Hij had alleen maar een beetje willen spelen om de saaie uren van de nacht door te brengen en had toen per ongelijk een groep oudere, sterkere leerlingen het harnas in gejaagd. Hoewel het niet de bedoeling was geweest, was het wel een goede manier om de tijd door te komen. Dus vandaar dat hij nu, na meerdere stinkbommen in meerdere slaapzalen van meerdere ouderejaars gegooid te hebben, met een rotvaart door de gangen ging. Met zijn dunne lichaam en lange benen kon hij zich gelukkig veel sneller voortbewegen dan die lome, slaapdronken pestkoppen. Dus vandaar dat het niet lang duurde voor ze kwijt geraakt te hebben. De jongen, die vol adrenaline zat en licht hijgend door de stille gangen liep, had werkelijk geen idee waar hij beland was, maar ach. Verdwaald raken in het kasteel was toch best wel spannend, niet?

De stilte werd echter verbroken door meerdere stemmen die van een andere etage leken te komen. Zonder te zien wist de jonge Isaiah al dat er een chaos was van mensen en stemmen en meningen, dus keek hij nieuwsgierig de hoek om. En inderdaad: Een behoorlijk groepje mensen stond daar en god wat waren het interessante mensen. Een meisje leek net in bitch-mode gegaan te zijn en zeikte een ander meisje af; een jongen leek halfdronken te zijn en had alcohol in zijn hand, een ander meisje had cake in haar hand, en om haar schouder had een andere jongen zijn arm geslagen. Jeetje. Maar Isaiah had één woord gehoord dat in zijn hoofd nagalmde en wel heel gezellig klonk.

"Hoorde ik daar 'feestje?'" galmde hij met een brede grijns door de gang. Party! Het leek erop dat twee van de hoeveel het er ook waren er geen zin in leken te hebben, maar die andere zagen er wel uit als feestbeesten. Deze zooi mensen was vast en zeker goed om de tijd te verdrijven. Hij had werkelijk geen idee hoe hij het groepje en wat daarin gebeurde moest omschrijven, dus deed hij maar geen poging tot. "Ik ben Isaiah, trouwens," voegde hij aan zijn eerdere woorden toe. Was ook handig om te weten, toch?

we'll be counting stars.

▲▲▲

Allen was weer lekker op dreef, maar het witharige wolvenmeisje was niet bepaald onder de indruk. Ach, die moest gewoon nog even loskomen, dat wist hij zeker. Het meisje met wat korter haar, die kende hij vaagjes van gezicht. Zij aarzelde ook, maar gaf hem wel een highfive, wat een automatische goedkeuring voor haar betekende. Dit kon nog gezellig worden. Over de enige andere jongen in het gezelschap was hij nog niet zeker, die zag er een beetje uit als een kneusje. Een saai kneusje. Naja, lekker boeiend, die had hij toch niet nodig om een leuke tijd te hebben.

Hij focuste zich maar op de meiden, die er een stuk leuker uitzagen. Het allerbeste was echter wel de cake die het zwartharige hyperkind in hun midden had gebracht. ''Serieus? Met zo'n vette cake ben je altijd op tijd, meid!'' meldde hij haar vrolijk, met een vriendschappelijke tik op haar schouder.

De jongen naast hem wist iets uit te brengen, maar dat had hij beter niet kunnen doen. Of er dus een feestje was. No shit, sherlock, dat was net zo'n vijfhonderd keer gezegd. "Hoe komisch is dit! eerst werd ik nog voor pedo aangezien en nu gaan we feesten! terwijl ik alleen maar wat rond liep!" Allen's immer zo vrolijke gezicht vertrok zich in een duidelijke wtf-uitdrukking. Voor een pedo aangezien worden? Was dat nou grappig? Allen staarde hem aan, dacht slechts één ding: Weeeeeirdo.

Maar hey, zo vreemd was die jongen nog niet, er verscheen nog iemand (deze gang werkte als een soort magneet op mensen?) en die was overduidelijk de baas der weirdos. Ze had een van haar ogen bedekt, niet cool met een piratenooglapje, maar met een soort dop. En nou had hij niet iets tegen mensen met maar één oog.. Maar wel tegen partypoopers. Blahblahbladiebla, teleurstelling in Koichi, rust verstoren. Meteen sprongen er een tweetal mensen tevoorschijn om eens goed te bitchen tegen dit zeurkind. Om de opmerkingen grinnikte hij zachtjes, om er zelf een schepje bovenop te doen: ''Mens, koop oordopjes en plak nog zo'n ding voor je andere oog voor je je bed induikt, dan heb je nergens last van.'' Als je hier alleen maar helemaal heen kwam om het voor de rest te verpesten kon je net zo goed weg blijven. Ze had niets te zoeken bij woudmagiërs, dus moest ze of blij meedoen of oprotten.

Gauw daarna begroette hij de nieuwste toevoeging aan het feestcomité met een grijns. ''Yo, Isa, geef die tas eens aan?'' vroeg hij, aangezien de derde, nee, viérde witharige er het dichtste bij stond. Daar viel hij met zijn oranje peentjeshaar fel bij uit de toon. ''En deel de drank uit.'' Hij had er gewoon wat in zijn tas gemieterd, een halflege fles sterke drank en kleine flesjes zoete drank. ''Drank en cake?'' vroeg hij dan smekend-blij-hyped-vrolijk aan het taartmeisje. Aangezien het enige licht maanlicht was hier schoot hij een drietal kleine bolletjes de lucht in, die kort van kleur veranderden als discolichtjes, maar uiteindelijk gewoon gloeiend licht verspreidden. Partey extreme.

When the skies up above come tumbling down
And life as you know starts crumbling round
-----

Vreemd toch hoe dingen soms konden lopen. Toen Aislin die cake uit de koelkast gesmokkeld had, was ze eigenlijk van plan geweest om terug naar haar etage te sluipen en daar de maaltijd in haar eentje naar binnen te schuiven. Maar… dit was eigenlijk veel leuker! Een brede grijns viel niet te onderdrukken. Of all places, ging het in een fucking gang er allemaal zo aan toe. De sfeer zat er in elk geval goed in tussen de vreemde gezichten. Tot… een zeker persoon persé moest laten merken dat ze niet eens was met de vrolijkheid. Serieus… moest er zo eentje bij komen? ‘Zeur zeur zeur, zeur zeur,’ was werkelijk het enige wat Aislin uit haar mond hoorde komen. “Every party needs a pooper that's why we invited you, party poooopeeeeer,” begon ze op zangerige toon, tegen Misses giant stick up her Ass. Wegwezen hoor, met die types. Meteen lozen die handel. En gelukkig was Aislin niet de enige die er zo over dacht. Een ander meisie nam de rol van bitchy-mcgee op zich, om even lekker op de ander neer te regenen. “Bitch fiiiiiiight,” joelde ze op een hoge toon. Wat een lol, leuk, leuk, leuk!
Een plots gewicht op haar schouders joeg de grijns even van haar gezicht en zorgde ervoor dat er een zacht “Meeeehe” geluidje uit haar keel kwam. Verbaasd keek Aislin opzij, om te zien wie er om haar nek was gaan hangen, waar ze een bekend gezicht zag. Nee maar, witkop Riku. Met een uitdagende glimlach en een bijdehante opmerking wilde ze hem begroeten, maar dat idee werd ook snel vergeten toen hij de cake verneukte. “Noeeeeeeh… You dick!” Daar ging de perfectie van haar zachte kussentje. Aw… dat zag er wel heel triest uit op deze manier. Maar snel opeten dan. “Lekker onhandig weer, witkop.” Met haar vingers gaf Aislin Riku een tik op zijn achterhoofd, waarna ze met haar vingertoppen een stukje cake van de schaal lepelde en het chocolade goedje over zijn neus uitsmeerde. “Tis maar net wat je volwassen noemt,” grinnikte ze naar haar levende sjaal.
Nog een nieuweling voelde zich uitgenodigd om het feest (zo kon je het nu wel noemen, toch?) bij te wonen, met de nodige vrolijkheid meegebracht. Wel ja joh, hoe meer zielen, hoe meer vreugd! Al die mensen en die vrolijkheid, Aislin werd er alleen nog maar drukker van zo. En wauw, het werd alleen maar beter. Drank was ook al aanwezig! Als je niet beter zou weten, zou je haast denken dat het hele scenario afgesproken was. “Aw yeeee, taartenmeisje, tot jullie dienst. Hier om wat zoetigheid in jullie bittere leventjes te brengen. Kom maar halen, opstellen in rijen van twee en haal een stukje van het goeie leven op. Hand in hand, maar houd de pedoberen bij de kleintjes vandaan!” Bij dat laatste dwaalde haar ogen even af naar die gare gast, die net ook al voor pedo uitgemaakt werd. “Ik eh, heb alleen geen mes mee,” kwam ze plots tot de conclusie. Tja… ze was eerst van plan geweest het chocolademonster zelf op te eten, dus iets om het mee aan te snijden had ze niet meegesmokkeld.

---
And karma has you hanging on by a string
No one owes you anything

En ineens begon de jongen met wie dit allemaal begon te láchen. "Hoe komish is dit! eerst werdt ik nog voor pedo aangezien en nu gana we feesten! terwijl ik alleen maar wat rond liep!"
"Ehm, sorry hoor, maar je bent nog steeds een pedo.." Merkte Jacey droog op. Een hele groep mensen kwam aanlopen. Een immense jongen die de taart vernielde, een witharige jongen en een meisje dat het blijkbaar leuk vond andermans feestjes te verpesten. De rest antwoordde hier nogal fel op, maar dat kon Jacey hun niet verwijten. Verschillende kleuren lichtjes schoten de lucht in en er werd om drank geschreeuwd. Enthousiast sprong Jacey op de jongen die deze uitdeelde af en pakte een flesje met knalroze drank. Een beetje stuntelend opende ze de dop en nam een voorzichtig slokje. Het was verrukkelijk.. “Aw yeeee, taartenmeisje, tot jullie dienst. Hier om wat zoetigheid in jullie bittere leventjes te brengen. Kom maar halen, opstellen in rijen van twee en haal een stukje van het goeie leven op. Hand in hand, maar houd de pedoberen bij de kleintjes vandaan!” Met een brede glimlach verhuisde het meisje naar de rij voor het taartmeisje. Ze voelde zich een beetje apart.. Melig, klef en een beetje luidruchtig zou een goede beschrijving zijn. “Ik eh, heb alleen geen mes mee,” Het flesje in haar hand schoot de lucht in en een beetje van de roze vloeistof werd op de grond gemorst. "Here's my bottle of care," Riep ze, waarna Jace het flesje naar haar lippen bracht en in één keer achteroversloeg. "Oh look, it's empty!" Na deze uitspraak moest ze een beetje giechelen, gewoon omdat ze zó grappig was. Snel griste ze een stuk cake van de schaal en gooide het flesje weg terwijl ze naar haar kamer rende. Met een half stuk aangevreten taart griste ze een klein radiootje en een schoudertas en stormde terug. Trots kwam ze aan in de hal, zag dat er niks was veranderd, en zocht snel een stopcontact. Deze was al vrij snel gevonden en het meisje zette hem aan met de volumeknop helemaal opengedraaid.

De hele ruimte werd gevuld met oorverdovende, klassieke muziek. Een lastig pianospel en schelle violen was niet echt de muziek voor een feestje, dus giechelde Jacey ongemakkelijk en zette het uit. Na even wat rommelen in de schoudertas pakte ze een cd, ruilde deze om, en probeerde opnieuw muziek aan te zetten. Dit keer klonk de muziek al een stuk beter, een mengeling van dance en pop. Ze sprong op en keek afwachtend naar de mensen om haar heen, in de hoop dat ze enthousiast begonnen te brullen.

Ah daar beogn het bitchy gedoe van meisjes al weer. Tjaah daar waren ze mischien ook wel meisjes voor. "Nope, er zijn geen feestjes op me eigen gedeelte. Ze keek even wat oranje dude tegen haar te zeggen had en toen ze over haar oog begon glimlachte ze klein. "Wil je zien dan wat dit is?" zei ze met een duistere stem. Ze haalde het ooglapje weg en haar groene oog kwam te voorschijn. "Dit is dus de reden wrm ik dit ding draag, krijg jij maar is een tumor in je oog" zei ze met een emotieloze stem. Ze haatte het als mensen zo er over deden. Het was heel lang geleden en haar twin zei dat ze het nooit had moeten verbergen maar ze had het altijd gedaan. Het feestje begon wat op gang te komen maar ze had het gevoel dat er iets miste. Ze keek om der heen. Ja de miste gewoon echt iets. Ze keek naar koichi en wist even niet wat ze moest doen.

Hij wist dat Mei nooit meer had gelachen sinds de dood van haar tweeling zus. Mei was net een soort zusje voor hem maar het was hem nooit gelukt om haar weer te laten lachen. Mischien was een feestje juist de manier om haar weer te laten lachen. "Kom op Mei, doe gewoon lekker mee" zei hij, ook al wist hij hoe teleurgesteld ze zou zijn in hem. Hij keek naar de rest en lachte. "Sorry van Mei, maar sinds de dood van haar twinzus heeft ze nooit meer gelachen, ze ziet nergens de lol er van in." zei hij. "Help me met haar te laten genieten en lachen"fluisterde hij zo dat Mei het niet hoorde maar de rest wel. Hij danste een beetje. "Oja miss moonlight ( hij bedoelt jacey) Dan ben ik maar een pedo het is zoals jij me wil zien meis." zei hij en pakte toen een taartje van de schaal die hem het lekkerst leek. Hij at het rustig op en keek een beetje rond.

Shit. SHIT. Weg. Het was weg, verdwenen, onzichtbaar geworden of weggelopen op bruine chocoladepootjes!
Luchtblauwe kijkers staarden met een ietwat verwarde uitdrukking naar de roestvrijstalen tafel in de keuken, waar een heerlijke creatie op had moeten staan. De bruine vlokken op de tafel en gesmolten chocolade gaf aan dat het al verdwenen was, mogelijk verorberd door degenen voor wie het bestemd was of gewoon gestolen. De zielige restjes op de tafel brachten hem verdriet, omdat hij nu zijn snode plannetje niet meer kon uitvoeren: de cake stelen. Hij had vaker dingen uit de keuken gestolen - want hij hield wel van nachtsnacks, zeker wanneer er cake of gebak was. Maar nu was de cake al weg voor hij hem weg had kunnen grissen en op zijn eigen etage op had kunnen eten. Die heerlijke cake waar hij zich zo op had verheugd... verdwenen.

Aislin. Hij wist het zeker. Hij wist het zo zo zeker dat hij het wel kon zweren. Ze dacht misschien dat niemand het door had dat ze taarten stal, maar Nate had het wel door... Ontdekt toen hij per ongeluk ladderzat haar lege kamer binnen was gestrompeld en een leeg bord met cake-resten had zien staan. En de steeds verdwijnende cakes, vorige week had hij ook al voor een leeg aanrecht gestaan... Zij was het gewoon. 'Aaaaaaiisssssliiiiin! bracht hij uit en stormde de keuken uit. Hij wist waar hij moest wezen, hij was er zeker over dat de little shit al op de etage moest zijn, genietend van de cake met een grijns op d'r smoel. Zijn stappen galmden door de gangen terwijl hij onderweg was naar de trappen die naar de etages leidden. In een snel tempo rende hij de trappen op, sloeg twee tredes over bij elke stap en Guile's Theme begon al door zijn hoofd te spelen. Ta-da-da-da-daaaaaah.
De muziek in zijn hoofd werd vervangen door andere muziek. Plots doemde er luide klassieke muziek op uit de etage van de Woudmagiërs. Hij stopte even met lopen en haalde een wenkbrauw op. What? Wie speelde er nou klassieke muziek af op hoog volume op een late avond? Uberhaupt KLASSIEKE muziek. Waarom? Wie was er zo gestoord om dat te willen luisteren en het ook zo hard af te laten spelen? Hij keerde zich half om en liep naar de deur van de leerlingenkamer toe. Net toen hij de deur open wou duwen, veranderde de muziek en knalde er luide popmuziek door de ruimte. Hij hoorde een aantal stemmen in de kamer en vroeg zich af wat er was. Feestje?
Uiteindelijk duwde hij de deur open en het eerste wat hij zag, was Aislin met de cake.
'HE, AIS. Don't go stealin' my god damn cake!' Zijn ogen gingen de kamer even rond, zo langs alle party-people. Er waren een hoop mensen aanwezig: Welgeteld vier witharigen, waarvan één Aubree was - slik slik, de gozer die altijd grappen uithaalde, een andere jongen die hij niet interessant genoeg vond en een meisje dat nogal aangebrand leek en haar groene oog liep te showen. Wauw, wat een gang. Was er op z'n minst drank aanwezig?

Yeah, backup.
Allen het feestbeest, een jongen met wit haar die haar verdacht veel aan Charles deed denken en Taartmeisje waren alle drie van mening dat Bree gelijk had, of iets in die richting, want ze gaven ongeveer hetzelfde commentaar. Ga je eigen stille etage opzoeken als je stilte wil, wij houden hier een feestje.
Een feestje waar Aubree een beetje overhoop in terecht was gekomen, maar met al deze mensen die een beetje hetzelfde dachten, een chocoladetaart en een tas met drank die ergens vandaan werd gehaald, zou ze het nog best leuk kunnen vinden. Hoopte ze. Want sja, een echt feestbeest was ze nu eenmaal niet. Ze was gestopt om Jacey te vragen of het ging en nu het ging zou ze eigenlijk weer verder moeten, dat boek aan haar Grenaanse vriend geven en dan teruggaan naar haar slaapzaal.
Normaal zou dat heel aantrekkelijk klinken… maar vandaag even niet.

Een van de witharige jongens stelde zich voor als Isaiah. Dat was misschien wel een goed idee ja, zich voorstellen. Een beetje timide volgde ze dus zijn voorbeeld. ‘Ik ben Bree. Eh, Aubree. Whatever. Een van de twee.’ Great introduction. Fan-fucking-tastic. Ach, het leek er niet op dat het iemand wat zou schelen. Waarom scheelde het haar eigenlijk? Het was een feestje for fucks sake, try to blend in and be happy for once.
Ze waren nu met z’n achten. Jace graaide naar de taart en het zwartharige meisje bitchte tegen Allen. Er was ineens klassieke muziek en er werd haar drank in de handen geduwd, en oh god, daar kwam Nathan óók nog eens aanzetten. Met de fles nog in haar hand – een of ander chemisch drankje wat ze waarschijnlijk ontzettend lekker zou vinden, maar niet nu, want dit was niet bepaald een situatie waar ze in wilde zijn.
De Cassiaanse nam een stap naar achteren en stotterde een beetje. ‘Ik eh, misschien moet ik gaan. Ik heb nog een boek en moet ehm.. nog dingen doen.’

Je had dagen dat zodra je je bed raakte, je ogen zich sloten en je in slaap was gevallen, maar je had ook van die nachten dat je niets anders deed dan het onderzoeken van je plafond in de duisternis van de nacht. Op zich had Romance nog niet al te lang in haar bed gelegen en had ze door de donkerheid maar de helft van de spikkels kunnen tellen op haar plafond. Ooit zou ze die wel opnieuw gaan verven, maar tot nu toe zou het dienen tot haar slaapmateriaal. Haar stem had tot het nummer 356 geteld voordat er een explosie van geluid door het raam naar binnen schoot en Romance haast aan de andere kant van de kamer was beland van schrik. Who in the holy f*ck.. Met haar hand over haar hart geslagen wist Ro haar ademhaling weer onder controle te krijgen terwijl ondertussen het volume en het genre van de muziek veranderde. Van de harde klassieke noten was het naar iets betere, zachtere pop gegaan.. Iets dat ze nu rond deze tijd misschien wel kon verdragen. Voordat ze het doorhad, had een van haar handen een trui van de stoel gegrist en was bezig met die over haar hoofd te trekken. Haar voeten verlieten ondertussen snel haar etage, niet kijkend naar de personen die ook wakker waren geworden van het lawaai en sloeg de deur hard achter haar dicht. Die jonge kinders zouden dan wel weer in hun kamers en warme bedjes kruipen. De muziek maakte het zo dat Romance enkele trappen naar beneden moest lopen om de etage van de woodmagicians te bereiken en gooide die vervolgens ook open. In de leerlingenkamer die ze zag, waren enkele kinders nog aan het spelen, maar het lawaai kwam duidelijk niet bij hen vandaan. Het kwam eerder uit de buurt van de gangen die rondom verspreid waren tussen de slaapzalen en de openbare kamers dan echt ergens specifiek. Op haar gehoor liep ze een van de gangen in waarna ze na een enkele minuut bleef staan en verbaasd naar de commotie voor haar keek. Van de minuut die ze daar stond, werden haar maar enkele dingen duidelijk. Er was iets met een cake aan de hand, en volgens mij had ze die twee al eens op haar etage gezien –niet dat ze er daar veel van kende- en daarnaast was er een poging om een feestje te bouwen. Uiteindelijk stapte ze verder naar de groep. ‘Ehm.. Was er een meeting voor mensen met wit haar waar ik niets van wist?’ Haar vraag was aardig relevant, het meerendeel was witharig op enkele donkerharige na, maar die waren zeer minimaal aanwezig in de groep. Daarna gleden haar ogen naar de cake en gloeiden op.. ‘Nu die toch verpest is, mag ik ook wel een stukje toch?’ En greep meteen een klein stuk van de heerlijk uitziende chococake.

--Derp, maar ge doet er maar wat mee. xD

Het was nacht. De nacht was perfect maar zo..saaai...echt niemand was nig in het duistere bos gekomen vandaag..geen slachtoffers...meeeh..inmiddels was de nacht gevallen. Nocte keek naar starshine, wat enkel bestond nuuiit een groot gebouw met veel lichtjes. Misschien was er daar iets leuks aan de gang wat zijn dag nog goed kon maken..voor zover deze duurde. Hij zweefde richting SSA, en maalte zih onzichtbaar, en ging door de muren zodat hij ongestoord kon ronddwalen en eventueel leerlingen bang makem die zich rond dit tijdstip nog op de gangen begeefte..Misschien kon hij zelfs Chagidor bang maken..dat zou leuk zijn...
Niet veel later hoorde hij echter muziek. Niet zomaar muzien..klassieke muziek..pianospel em violen. Wat een..prachtwerk...hij moest weten waar dat vandaan kwam..dus zweefe hij in de ricjting van de muziek. Waarschijnlijk was er iemand aan het oefenen in de muziek zaal..ja je zou het niet verwachteb, maar Nocte was een groot liefhebber van klassieke muziek, en dan met name viool en piano spel, dus deze muziek was helemaal naar zijn zin. Naatmate hij dochterbij de bron kwam, rook hij amdere geuren..veel andere geuren..was er soms eem concert aan de gabg..op de woodmagicians etage.."Hehehe..ditnkan niet legaal zijn..I like it.." Hij zweefde naar de deur en hing er door heen, nog steeds onzichtbaar zijnde. Ja hoor..er was een feest aan de gang..met taart? Nocte zweefe naar de taart. Ja..dit was een taart..met appels erin? Ja.. Toen veracheen Nocte "APPELS APPLES APPLES APPLES" hij at de taart in 1 hap op, en laat toen eem boer in de vorm van de taart. Geen appeltaarr jammer..maar wel lekker Toen hij klaar was hoorde hij day de muziek waa veranderd. "Saaay..wie heeft de muziek veranderd..hehe" toen keek hij naar de plek waar de taary had gestaan. "Oh..my apologies...hehehe" er verscheen oo de plek van de taary dezelfse taart als net.

Door de enorme massa mensen (en verrassend veel witharige) had Isaiah maar half door wat er allemaal gebeurde. Het was zeer verwarrend, maar dat vond hij niet zo vreselijk erg. De roodharige jongen, die zeer uitbundig was, vroeg om zijn tas en dumpte daar twee flessen drank in. Ah, dus Isaiah was de baas over de drank? Great! Een van de meisjes, die om de een of andere reden een ooglapje droeg, leek nogal pissed. Geen idee waarom. Anyway, ze trok dramatisch het ooglapje weg en daar... Was een groen oog. Dat was teleurstellend. Hij had een of andere zieke wond verwacht, of een soort epic embleem dat in het oog gebrand was, of zo, maar nee. Gewoon een groen oog. Ze zei iets over een tumor in haar oog, waardoor Isaiah moest fronsen. Zo ongebruikelijk was het toch niet om twee gekleurde ogen te hebben? Het leek niet echt alsof ze een tumor in d'r oog had... Ah, whatever. Eén van de meisjes, met kort wit haar, stelde zich voor als Bree. Aubree. Whatever. Isaiah haalde zijn schouders op en duwde een van de flessen alcohol in haar hand. De andere opende hij met licht geweld en nam hij een paar slokken uit. Direct voelde hij de alcohol in zijn keel branden en zijn hele lichaam verwarmen. Ahh, dat voelde goed. Hij had geen kopjes of bekertjes gezien, dus dan maar uit de fles. Er gebeurde nog wat shit, een van de meisjes bitchte tegen de jongen, die een pedobeer genoemd werd, en een andere luidruchtige jongen kwam aanzetten en er was nog een witharige jongen die er fancy aankwam en het had over een witharige bijeenkomst en shit gebeurde. Oh, en een of andere zieke demon die fan van appels leek te zijn en een taart ruïneerde. Hij fixte hem weer, tho. Wist hij veel. "People, booze," zei Isaiah en hij liet de fles in zijn handen rondgaan. Drank loste de meeste problemen op en er was behoorlijk wat gekibbel hier. Bree. Aubree. Whatever. kondigde toen aan dat ze maar beter weg zou moeten gaan, dus tikte Isaiah haar aan. "Ah toe, blijf nog even! Je heb nog niet eens die fles open gemaakt!" zei hij vrolijk. Woehoe. Chaos. Yeee.

we'll be counting stars.

▲▲▲

Nobody said it was easy

But no one ever said it would be this hard

Een feestje, dat kon hij op dit moment zeker wel gebruiken. Toekijken hoe de kinders helemaal dronken werden en er misschien ook wel voor zorgen dat hij zelf wat aangeschoten was. Ok, misschien ging hij ervoor zorgen dat hij een beetje meer dan aangeschoten was. Om dat te bereiken zou hij zelfs in die geheime kelder die Réa vroeger had willen duiken om wat flessen drank op te sporen. Riku had eigenlijk geen idee of Ronodan er iets vanaf wist, hopelijk niet. De reactie die hij kreeg nadat hij de taart half geruïneerd had, zorgde ervoor dat hij even pruilde. Zijn hoofd boog lichtjes naar voren toen hij een tik op zijn achterhoofd kreeg en een protesterend geluidje verliet zijn mond toen er ook nog eens chocolade op zijn gezicht gesmeerd werd. “God, jij hebt echt iets met het bekladden van gezichten.” Riku bracht zijn hand naar zijn neus zodat hij de meeste chocolade weg kon vegen en verlekkerd lekte hij zijn vingers af. “Ik ben in ieder geval al ouder dan iedereen hier, dus technisch gezien ben ik volwassen ja.”

Zijn blik gleed al snel naar een nieuwe gast die mee van het feestje wilde komen genieten. De nieuwkomer kreeg meteen een paar flessen drank toegestopt die al meteen naar een ander wit harig meisje verhuisde. Nu hij het zo zag waren er best veel witharige mensen. Oh well, dan viel hij niet zo hard op ondanks het feit dat hij waarschijnlijk een van de grootste aanwezig was. Met een simpele beweging haalde Riku zijn arm van Aislins schouders af toen er om taart werd gevraagd. “Mups, pak gewoon met je hand, een mes is helemaal niet nodig.” Alsof hij wilde demonstreerde wat hij bedoelde, graaide hij met zijn toch al met chocolade verreikte had in de taart en haalde er zo een stukje vanaf. Het ding was toch al helemaal verneukt, waarom het dan niet nog meer kapot maken? Klassieke muziek die ineens uit de boxen van een radio leek te schallen, zorgde ervoor dat hij zich half omdraaide en het witharige meisje –jup weer een- met een opgetrokken wenkbrauw aankeek. Klassieke muziek op een feest? Hij wilde zijn gedachte net uitspreken toen de muziek al veranderd werd en met een goedkeurende glimlach om zijn lippen begon hij zachtjes mee op de maat van de muziek te bewegen.

De glimlach verdween al snel weer even van zijn gezicht toen het bemoeizuchtige wicht ineens het ooglapje van haar oog haalde en vertelde dat er een tumor in haar oog zat. Oh een tumor, wat vreselijk.. not. Zij had allebei haar ogen tenminste nog, dat zou hij niet direct kunnen zeggen. Zijn rechteroog was hij al lang geleden kwijt geraakt en hij maakte er toch ook zo geen drama rond? Ok, die lege oogkas verborg hij wel onder zijn pony omdat niet iedereen moest weten dat hij eigenlijk nog meer een oog over had, maar zo’n big deal was het niet. Hij had ermee leren leven. “Mensen die zo zielig zijn gaan waarschijnlijk nooit meer echt kunnen lachen. Ik denk dat ik al wel meer verloren ben dan een zus en voor zover ik weet ben ik ook nog altijd niet weggekwijnd.” Ok, dat waren de enige woorden die hij nu ging verspillen. De bedoeling van een feestje was dansen en drinken, niet wat gaan babbelen. De grijns kwam in al zijn glorie terug toen er een jongen aan kwam gerend die het duidelijk op Aislin gemunt had. Het ging erover dat ze zijn taart gestolen had. “Je moet blij zijn dat ze alleen een taart steelt en niet heel je gezicht onderkladderd.” Een opmerking die eigenlijk nergens op sloeg, maar hij kon toch niet niet reageren? Na die opmerking draaide hij zich alweer om naar nog een witharig meisje dat binnengekomen was en een best goede opmerking maakte. “Nah, ik denk niet dat iemand uitgenodigd was. Iedereen is gewoon op geluid afgegaan.. volgens mij toch?” Riku wilde net het voorbeeld van het meisje volgen en ook nog een stuk cake grijpen toen er iets voor hem opdook en heel de cake in een hap opslokte. Hij had net een aantal verwensingen in zijn hoofd geformuleerd en wilde ze net allemaal uitspreken toen het ding zijn verontschuldigingen aanbood en een hele nieuwe cake liet verschijnen. Oh, ok. Niet dat hij nog echt zin had om er een stuk van te pakken. Je wist nooit wat erin zat en of het wel te eten was.

Het was geweldig om te zien dat het feestje al lekker op gang kwam, vond Allen. Dankzij stom toeval was hij met een zeer gevarieerde groep mensen in een gangpad terecht gekomen, een verhaal dat hij morgen luid aan zijn broer zou vertellen. Als hij het zich dan nog kon herinneren.. Maar dat was een zorg voor later. Nu goot hij zonder remmingen een flinke slok drank in zijn mond. Het spul brandde in zijn keel, zo sterk was het. Heerlijk. Hij goot er nog wat ander spul achteraan en keek tevreden toe hoe de rest hetzelfde deed. Dat wil zeggen, het deel dat bereid was te feesten, in plaats van te zeuren.

Zeurmeisje begon dramááátisch te praten, wilde hij zien wat dit was. Mmm, waarom ook niet. Lacherig knikte hij, haalde zijn schouders op. Doe dan. Laat het zien. Kom op! En daar, daar verscheen een groen oog. Wauwie de pauwie. Hij had er nauwelijks woorden voor. Een tumor in je oog? Dat was gewoon heterochromia en hij kende genoeg mensen die eraan 'leden'. Het was juist vet om twee kleuren ogen te hebben, niet iets om zo vaag over te doen. Naja, was waarschijnlijk haar enige plezier in het leven.

Dat werd bevestigd door de KoichiKarper. Mei had nooit meer gelachen sinds de dood van haar tweelingzus? Dat ehm, kwam een beetje dichtbij huis voor Allen. Hij kon en wilde er niet over nadenken hoe het zou zijn om Charlie te verliezen. Dus lachte hij maar schamper en draaide zich naar Mei toe. ''Oi, niet lullig bedoeld ofzo, Mei'tje, maar met zulke problemen-'' Hij wees eerst naar z'n oog, grijnzend en tikte dan veelbetekenend tegen de zijkant van zijn hoofd. ''Kun je misschien beter naar de ziekenzaal gaan, dokter en psycholoog ineen, hartstikke handig, wordt je vast wat vrolijker van.'' Hij knipoogde alsof hij haar een geweldig levensadvies had gegeven. Allen was geen engel, geen jongen die tegen alles en iedereen lief was. Hij wilde gewoon lol maken en had geen zin in gedoe, dacht soms niet goed na over andermans gevoelens. Dat maakte zijn opmerkingen soms ietwat wreed, maar dat hoorde gewoon bij het leven. Move on.

Muziek, ergens kwam muziek vandaan. Hoe of waar boeide hem eigenlijk vrij weinig, als dit kattengejank maar af werd gezet en vervangen werd door wat meer eigentijdse muziek. Dat gebeurde gelukkig, voordat hij moest gaan roepen. Natuurlijk kwam er nog een witharige, wat was dit nou weer? Een nieuwe modetrend? Of waren ze te lang gewassen en verbleekt? Hij keek het nieuwste witharige meisje aan en knipoogde. ''Hey, niet gaan discrimineren, dit is een feest voor iedere haarkleur.''

In zijn ooghoek zag hij hoe de Koi aan het dansen geslagen was. Damn, wat een stijve hark. Hij sprak nog wat tegen Jacey en stevende dan op de cake af. Zonder na te denken ondernam Allen actie. Allen benaderde Jacey van achteren, pakte zachtjes haar schouders vast zodat ze wist dat hij er was en fluisterde plagerig en uitermate vrolijk wat in haar oor: ''Hey Jay-C, ogen dicht, ik heb een verrassing.'' Of ze het deed zag hij niet. Met lichte -of zware- dwang stuurde hij het witharige meisje richting zijn doelwit en toen hij vlakbij was duwde hij haar zo, dat ze ietwat struikelend volgens zijn berekeningen recht op Koichi's lippen zou landen. ''Goal!'' grinnikte hij. ''Koichikarper, geniet ervan zo lang het duurt.'' En weg was hij. Voordat Jacey zich kon herstellen en hem aanvloog wilde hij eerst een stuk taart. Allen schoot vlug vlug richting Aislin, net toen iemand, of liever gezegd iets, hem voor was.

De taart.. Was verdwenen. Wel, godver- Poef. Wacht. Wat?! Daar stond de taart weer. Vreemd. Verdacht. Net zoals de meesten hier was hij niet van plan als eerste de taart uit te proberen, want wie weet wat er binnenin zat. Maar het was wel vet dat dat vreemde wezen zomaar dingen uit de licht kon toveren. "Wow, damn, was jij dat?" Vroeg hij bewonderend, een poging doende om op de schouder van het wezen te leunen. "Te cool, man. Laat nog eens wat dingen uit de lucht vallen?! Drank, een cocktailbar, een pingpongtafel. Een discobal! Kom op!"

Hij hoorde Isaiah tegen Bree praten en viel hem volmondig bij. ''Jah, Breeble, je boek wacht wel. Blijf hier, meid, en laat t los.'' Allen nam de fles van haar over en draaide die in een vlugge beweging open. Gaf hem weer terug aan haar. ''Drink een beetje, ontspan. Lach.''

[Een beetje chaotisch, ik hoop dat de volgorde van gebeurtenissen zo een beetje klopt ^^;]

PROFILE MAGICIAN

» Watching the sky
» Just watching [Horo]
» I'll be watching || Aiden
» Just watching the history.
» Watching it grow~Yazuki

Someone's watching over me {Open}

Someone's watching over me {Open}

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen