Vermoeid liep Delaija door de gangen naar haar eigen klaslokaal toe. Nog even en haar eigen les zou beginnen. Na een tijdje afwezigheid was het weer tijd om de draad op te pakken. Ze had, zoals bijna altijd, geen schoenen aan. Dit omdat ze vond dat je geen goed bestuur over je magie had als je niet op blote voeten liep. Althans, dat was bij haar magie dan zo. Wat de anderen deden, wist ze niet. De vloer voelde redelijk koud aan, maar dit was Delaija al wel gewend. Misschien zou het verwonderend zijn voor de leerlingen dat ze er weer was, maar Delaija besloot geen vragen te beantwoorden en zich gewoon te concentreren op de les. Dit was immers weer een tijdje geleden dat ze dit had gedaan. Ze moest er misschien even inkomen. Huiswerk om na te kijken had ze niet. Nog niet. Een glimlach verscheen over Delaija's gezicht. Omdat ze niet meteen over wou gaan naar het hardere werk, had ze voor haar leerlingen een makkelijk lesonderwerp gekozen, die ook misschien plezierig kon zijn. Lessen hoefden niet altijd strikt saai te zijn, ze mochten ook wel is leuk zijn, maar dan wel om de zoveel tijd, want ze kon dit natuurlijk niet altijd doen, maar dat zouden haar leerlingen wel begrijpen. Ze legde een stapeltje papieren neer. Eerst misschien nog een snelle opwarming, voor ze zou beginnen. Ze keek naar de deur en nam ondertussen plaats achter een tafel. Ze schoof de stoel dichterbij de tafel en legde haar handen in elkaar, terwijl ze rustig wachtte. Het was redelijk stil. Delaija liet haar blik peinzend richting het raam, naar buiten, glijden, terwijl ze haar oren spitste, om te horen of er iemand kwam.

- Iedereen welkom! -

Mitsu sloot kort zijn ogen. Hij lag op het gras nog te genieten van de zon tijdens zijn tussenuur. Hij had zo aardmagie als les. Niet dat het hem een probleem was. Hij kende Delaija niet zo zeer goed, maar hij wist dat het geen verkeerde vrouw was. Misschien een beetje afwezig, maar ze was zeer aardig. Mitsu dacht kort aan Norwood. Als Madeline er niet was, dan zou Delaija zeker bij hem passen. Mitsu grinnikte even bij die gedachten. "Pff, die gast wordt zoiezo toch wel eens uit de weg geruimd..." mompelde hij in zichzelf. Hij keek kort naar de zon. Zo te zien was het tijd om op te staan en te vertrekken naar de les.

Waarom Mitsu aardmagie in zijn pakket had gekozen. Het was misschien iets wat hij als een kleine basis zag. Aardmagie was een goede magie die te leren was naast de woudmagie die hij van jongs af aan bezat. De kleine duistere magie die in hem schuil hield was achtergebleven door de vloek die ze over hem uitgesproken hadden. Maar was sterk afgezwakt toen de spreuk verbroken was. Aardmagie was bij Mitsu ook niet zeer sterk ontwikkeld, maar hij vond het maar wat boeiend. Zonder aarde was er geen leven, geen planten en geen dieren. En zonder planten en dieren was zijn woudmagie ook nutteloos. Dus dat was zeker een rede om zijn magie rond aardmagie te verbeteren.

Met zijn rugzak over zijn schouder gegooid duwde hij de deur van Delaija's lokaal open. Een klein knikje maakte duidelijk als groet. "Goedendag..." sprak hij kalm en vriendelijk. Rustig nam hij plaats aan een tafeltje ergens aan het raam. Niet helemaal achterin maar ook niet vooraan. Ergens in het midden. Hij stelde bewust geen vragen over haar afwezigheid. Hij had geruchten gehoord dat Delaija wat probleempjes in de familie had. Wat? Dat was voor Mitsu een raadsel. Maar het was iets wat hij bij Delaija liet. Het was haar keuze of ze het vertelde of niet. Deed ze dat niet? Dan zou hij daar vrede mee hebben.

Mitsu's blik ging kort naar Delaija en toen weer terug naar de deur. Hij hoopte maar wat dat hij niet de enige was die hier vandaag zou op komen dagen.

Aardmagie, dat paste toch niet bij water? Kijk, dat Woudmagie er nu bij paste. Waarom had ze het dan ook alweer in haar pakket gekozen? O, dat had iets te maken met het feit dat ze Luchtmagie niet gekozen had. Lastige keuze, maar op een gegeven moment had ze besloten dat Luchtmagie echt niet bij haar paste. Aardmagie, daar was ze ook niet zo goed in, maar water zat tenslotte in de aarde, dus misschien had ze er nog wat aan. Iedereen had wel aanleg voor iedere magie, alleen de meesten gebruikten het niet. Nu was ze toch op school, dus kon ze net zo goed wat leren. Al moest Miss Delaija niet verwachten dat ze rotsblokken op kon tillen. Dit was toch een noodzakelijk keuzevak geweest, haar ouders hadden gewild dat ze meer vakken koos dan Watermagie, watermagie en nog eens Watermagie. Kom op, dat was het enige wat ze echt kon! Kijito kwam het klaslokaal binnen. Miss Delaija wist al dat ze niet echt aanleg had voor Aardmagie, maar dat ze wel mee probeerde, dat had als het goed was in haar dossier gestaan en het was haar beloofd dat het verteld ging worden. Anders zou ze het na de les wel doen. Kijito keek zoals altijd wat treurig, maar dat was normaal. 'Goedemiddag,' zei ze, iets netter klinkend dan ze wilde. Miss Delaija was al binnen, en een jongen die ze niet kende. Ze koos een tafeltje wat meer vooraan, bij het raam, zodat ze naar buiten kon kijken als ze afleiding nodig had. Bij het raam was toch haar favoriete plek, dus. Kijito zette haar tas neer en begon haar spullen uit te pakken.

Órelinde had vandaag besloten om geen broek aan te doen. Misschien was dat niet zo handig voor de lessen die ze vandaag zou hebben, maar daar kon ze nu niets meer aan doen. De vuurrode jurk was handiger voor als ze naar buiten zou gaan, want ze had ook gewoon een kap achterin. Daar lagen haar haren in en ze voelde hoe er mee werd gespeeld. Niet te zien voor anderen lag daar Snow White in die per se mee wilde. Nu liep ze door de gangen met in haar handen de boeken voor dit uur. Ze droeg niet vaak een tas of een rugzak. Ze had haar hoofdboek mee en een schrift en natuurlijk haar veer met inkt. Haar ogen schoten over de hoofden die voor haar liepen en het was haar lengte waardoor ze meteen zag welke kant ze op moest lopen. Ze was hier nog niet zo lang, maar had geen enkele les gehad van de docent. Dat was iets dat ze had verzwegen in de brieven die ze naar haar vader stuurde. Dat hoefde hij niet echt te weten als ze hier op school wilde blijven zitten. Ze opende de deur en liep naar binnen. Ze richtte zich eerst tot de docente. ‘Goedemiddag.’, zei ze beleefd. Daarna keek ze het lokaal in. Het was een standaard lokaal al was hier meer aarde te vinden dan in het lokaal van vuur. Órelinde zag Kjito zitten en glimlachte naar haar terwijl ze op haar afliep. Ze koos een tafeltje op de tweede rij en dicht bij het meisje. Zo kon ze tenminste nog iemand om hulp vragen als ze dat nodig had. De meeste dingen kende ze al. Dat was logisch als je besefte dat ze vier verschillende leraren had en ze dagenlang alleen maar studeerde of aan het oefenen was. Ze draaide zich naar Kjito. ‘Heey! Ik wist niet dat jij ook deze lessen volgde.’ Heel zacht hoorde ze gespin. Ze siste even een kleine vermaning naar de kat. Als de kat bij haar wilde zijn dan moest ze stil zijn.

Zonder zijn ogen ergens op te focussen slofte de blonde jongen door de gang. Na een paar tellen hield hij zijn blik maar op de grond gericht. Ja, zijn goede humeur was weer eens verdwenen. Als sneeuw voor de zon. Waarom lukte het hem niet om gewoon eens voor een keer zorgeloos te blijven? Omdat hij altijd te veel nadacht. Zijn mondhoeken voelden zwaar aan, en er zou een wonder moeten gebeuren wilde hij ze weer omhoog kunnen trekken. Hij had lood in zijn schoenen. En die hoofdpijn… Die ging niet weg. Het was begonnen met die eeuwige nachtmerries, net toen hij aan ze gewend raakte kwam die hoofdpijn om de hoek kijken. Maar hem kennende verzweeg hij het weer eens, omdat hij er niemand mee lastig wou vallen. Dat was ook een van de redenen waarom anderen zich soms zo ergerde aan hem. Maar hij had geleerd zich daar niets meer van aan te trekken en zich te richten op de mensen die hem wel schenen te mogen. Een zucht verliet zijn mond. Hij moest eens wat vaart gaan maken, zorgen dat hij op tijd bij de les zou arriveren. Maar wat had het voor zin? Hij kon zijn eigen magie amper beheersen, nu wel wat beter maar alsnog. En nu… Nu kreeg hij een les voor aarde magie. Iets dat heel erg van zijn eigen magie afweek. Wat was daar het praktisch nut van? Nou hij had er zelf voor gekozen. Omdat hij ervan uit was gegaan dat het hem nooit zou lukken zijn eigen magie te beheersen zocht hij naar vervangen, naar iets dat hij wel zou kunnen.
Hij vermande zich. Zette zijn geforceerde glimlach weer op; die hij verbeterd had door te oefenen. En liep bijna in een huppelgangetje door de gang. Hij liep verder, sneller en sneller. Hij zou op tijd komen. Enkel wist hij niet eens of hij al te laat was. Zijn besef voor de tijd was de laatste tijd zoek. Maar daar deed je niet zo een twee drie iets aan. Hij bleef eventjes wachten voor het lokaal. Weer zo aarzelend als gewoonlijk. Eventjes verdween zijn glimlach, om vervolgens plaats te maken voor een bescheiden grijns. Rustig liep hij naar binnen, bleef weer stilstaan om wat te zeggen. Natuurlijk trok de docente als eerste zijn aandacht. ‘Goede…’ Hij stopte, tijdsbesef was nog steeds weg. ‘Dag,’ maakte hij uiteindelijk begroeting af. Nou, hij had zich nu al voor schut gezet. Dus het kon niet erger worden, of wel soms? Hij keek het lokaal in, de mede leerlingen bekijkend. Een jongen die hij niet kende. Een… Nogal groot meisje met zwarte haren. En… En… Hij verstijfde. Dat was… Kijito. Nu pas realiseerde hij zich dat zij had gezien hoe hij niet wist of het middag, ochtend of avond was. Geweldig. Echt geweldig. Snel liep hij naar een tafeltje aan de andere kant van het lokaal, liet zijn rugzak naast zijn stoel vallen en ging zitten. Hij wou niet naar haar kijken, schaamde zich te veel. En dan niet te zwijgen over het feit dat hij wellicht vage dingen ging zeggen als hij tegen haar sprak. Dat kon hij nu niet gebruiken. Maar hij wou eigenlijk wel met haar praten. Maar dan zou hij waarschijnlijk niet meer met zijn hoofd bij de les kunnen blijven.

{ Ik moet inkomen met Rox ;x; }

Kijito knikte vrolijk naar Órelinde, die ook binnengelopen kwam. 'Ik had het zelf ook niet gedacht, eerst, maar het was dit of Luchtmagie. En ik heb meer met Aardmagie dan met Luchtmagie,' legde ze aan Órelinde uit. Het meisje ging dicht bij haar in de buurt zitten. Kijito tikte wat op de kaft van haar boek, omdat ze tijdelijk niets anders te doen had. Haar blik richtte ze op de deur, om te kijken of er nog meer mensen binnen kwamen gelopen. Al snel zag ze een bekende gestalte verschijnen, iemand die ze heel goed kende.. Haar hart begon spontaan sneller te kloppen. Vaag hoorde ze hem een begroeting zeggen, die niet helemaal vloeiend in elkaar overliep, maar kon haar dat wat schelen? Kijito zwaaide even naar hem, al wist ze niet of hij dat zag. Wel zag ze dat hij zich leek te schamen voor de hapering in zijn begroeting. Waarom eigenlijk? Vond hij het stom dat hij niet in één keer door had kunnen praten? 'Ik ga even verzitten,' zei ze tegen Órelinde, waarna ze haar spullen weer oppakte en wat ze niet goed kon dragen rommelig in haar tas propte. Ze liep naar de andere kant van het lokaal, even met een schuldgevoel omdat ze Órelinde achterliet, maar anderzijds ook blij dat Roxas er was. Ze legde haar spullen neer op het tafeltje naast hem, hopelijk vond hij het niet te erg. Hopelijk kon ze haar concentratie wel bewaren.. Extra goed opletten dan maar, ze kon de witte ring die sinds kort om haar vinger zat altijd gebruiken om haar zenuwen op los te laten en hem rond haar vinger te draaien. 'Hoi! Ik wist niet dat jij dit vak ook volgde,' zei ze vrolijk tegen hem, terwijl ze de stoel achteruit schoof en ging zitten. Ze keek even weer naar het tafelblad en probeerde niet verloren te raken in zijn blauwe ogen, iets wat zomaar onverhoeds kon gebeuren als ze er te lang in keek.

Raam. Dat was het gene dat hem altijd weer op een neutrale gedachtestroom bracht. Hij had zijn elleboog op het tafeltje geïnstalleerd en zijn hand rustte in zijn handpalm. Nu staarde hij vaagjes uit het raam, proberend niet naar haar te kijken. Zijn andere hand toonde echter dat hij licht geïrriteerd was. Hij tikte nogal hectisch en vervelend op de tafel. Hij mocht niet naar haar kijken. Want dan zou alles weer opnieuw beginnen en dat kon nu niet. Dan zou hij niet meer geconcentreerd bij de les kunnen blijven. Wanneer hij geluid hoorde draaide hij zijn hoofd resoluut weg, kneep zijn ogen dicht. Het kostte niet veel of hij had ook zachtjes gekreund. Dit was moeilijk. Heel erg moeilijk. Vooral omdat hij niet echt een volhardend persoon was.
Voetstappen. Ze werden steeds duidelijk hoorbaar. Dat kon maar een ding betekenen. Hij had wel gezien dat ze naar hem had gezwaaid, maar had gedaan alsof hij het niet zag. Alsof hij haar niet had gezien. En er was nu geen twijfel mogelijk dat ze naar hem toekwam. Hij trok haar aan, zij trok hem aan. Zonder dat ze het eigenlijk wouden, of misschien toch wel. Hij kon immers niet voor haar besluiten of dat zo was. En eigenlijk vond hij het zelf ook niet zo heel erg… Vond het zelfs prettig. Maar zijn concentratie was dan ver te zoeken.

Haar stem. Hoe zou hij die ooit kunnen negeren. Haar vraag was op hem gericht, maar het duurde een tijdje voordat hij reageerde. Met een nerveuze glimlach draaide hij zijn hoofd langzaam. ‘Heei,’ groette hij haar vaagjes terug. Het was dat zij niet naar hem keek dat hij niet naar haar ogen keek. Die ogen die hem altijd in een soort van trans brachten. ‘Dat wist ik ook niet,’ zij hij daarna. Het duurde hem precies drie tellen om te realiseren wat hij zonet had gezegd. ‘Ik bedoel dat ik niet wist dat jij dit vak volgde,’ herstelde hij zich. Hij keek weer weg en besloot maar naar wat afleiding te zoeken. Hij was weer goed bezig. Hij pakte zijn boeken, probeerde het langzaam te doen… Maar al zijn handelingen leken al langer te duren dan normaal; omdat hij onhandig bezig was. Hij had zijn handboek een keer laten vallen, zijn werkboek twee keer. En zijn schrift viel a la last minute van zijn tafeltje af. Hij keek zijdelings weer naar haar, maar zei niets. Ze had het gezien, dus hij schaamde zich. Opnieuw. En het was al moeilijk om niet rood te worden met haar in de buurt. Normaal deed hij niet zijn best om het tegen te houden; maar nu zat hij in de klas.

{ Lala, jullie mensen zijn flauw.
Ik wil het topic niet overnemen met Rox D: }

Delaija keek op naar de nieuwe binnenkomende leerlingen. Ze keek op haar horloge. Nog vijf minuten, dan zou ze beginnen. Vier was iets te weinig voor de les. Delaija wist ook wel dat er leerlingen waren die aardmagie niet in hun rooster hadden staan, maar toch was het leuk om meerdere mensen samen te hebben. Misschien kon ze een gezamelijke opdracht verzinnen tussendoor, maar dat zag ze nog wel. Ze knikte naar een jongen met blond haar. De leerlingen begonnen al uit zichzelf te praten, wat Delaija goed deed. Ze tikte even met haar nagels op de tafel waaraan ze zat. Veel leerlingen kenden elkaar, waarschijnlijk van in de aula of zo. Delaija wreef over haar buik, die ontzettend veel pijn deed. Ze was een beetje zenuwachtig om haar derde les al te geven. Soms was die angst dat ze iets fouts ging doen er nog steeds, maar dat liet ze niet merken. Ze keek richting het meisje met blonde haren. Delaija probeerde haar naam te herinneren. Kijito! Dat was het. Ze keek op naar een meisje met zwarte haren, waarvan ze de naam wel kende. Dan had ze natuurlijk nog Mitsu, met de blauwe haren en de jongen met de blonde haren kwam haar niet echt bekend voor. Ze dacht en dacht... maar kwam niet op zijn naam. Daar wist ze wel wat op. Ze keek even naar buiten.

- Nog even wat mensjes verzamelen -

Mitsu had zwijgzaam een knikker gepakt en liet hem door zijn woudmagie over zijn hand heen rollen. Een beetje verveeld door het wachten op meerdere leerlingen. De eerste die binnen kwam kende hij niet. Het was een meisje met blond haar. De tweede die binnen kwam kende Mitsu lichtelijk. Het zeer korte gesprek in de gymzaal lag nog vaag in zijn herrineringen. De derde die binnen kwam was voor hem ook weer een raadsel. De jongen begroette kennelijk twijfelachtig. Mitsu keek het raam uit. Grinnikte even kort. Tja, ook hij had dat wel eens. Dat hij middag zei terwijl het avond was. Niets zo erg. Maar het bleef voor hem altijd grappig om mee te maken. Zijn ogen gingen naar Delaija toen ze over haar buik wreef. Mitsu was geen dokter maar zelfs hij kon zien dat Delaija lichtelijk nerveus was. Mitsu vond dat ze zich geen grote zorgen hoefde te maken. Fouten maken was menselijk en daarbij, van wat hij van de andere lessen gehoord heeft, is ze alles behalve een slechte lerares. En welke lerares was nou slechter in les geven dan Savador. Die gast schreeuwde alles bij elkaar en stuurde als het kon iedere leerling een martelkamer in. Dat was geen manier van lesgeven. Zo moeilijk was het dus eigenlijk ook niet om humaner les te geven als Savador maar toch, Mitsu had het volste vertrouwen in Delaija.

Yamato liep snel door de gangen, zacht in zichzelf vloekend, zijn eerste dag als stagiaire en hij was meteen al laat. Met in zijn ene hand zijn tas en in de andere een rooster en de brief van aanname die hij van de hoofdmeester had gekregen liep hij snel door waarbij hij met zijn sandalen kleine stofwolkjes deed opwaaien vanwege het kleine beetje aardemagie dat hij gebruikte om extra grip en snelheid te krijgen. In zijn haast rende hij bijna langs het lokaal, maar merkte het nog net op tijd op om nog voor de deur tot stilstand te komen. Even haalde hij diep adem en opende toen de deur. Snel keek hij rond, gelukkig waren er nog niet veel leerlingen, maar vier zelfs, en het leek niet of de les al begonnen was. Zacht zuchtte Yamato van opluchting, hij had namelijk een behoorlijk slechte eerste indruk gemaakt als hij meteen de eerste keer pas midden in de les aan was komen zetten. Hij richtte zich nu op de lerares, Miss Delaija als hij het goed onthouden had. Hij stapte zijn rooster snel in zijn tas en liep op haar af waar hij zijn tas neer zette en zich voor stelde "Goedendag Miss Delaija, ik ben Yamato Kaze, uw nieuwe stagiaire" waarna hij zijn hand uit stak ter begroeting en nog altijd in zijn andere hand de brief van de hoofdmeester bevatte in het geval dat er meer uitleg nodig was, dan zou hij die namelijk aan kunnen geven.

Delaija twijfelde. Vier was te min om mee te beginnen. Ze zou nog heel even wachten. Ze had een leuke opdracht klaar, maar ze zou wel binnen de vijf minuten moeten beginnen, anders was de les al meteen weer afgelopen. Ze wierp een blik op Mitsu. Ze werd een beetje gerustgesteld door zijn blik. Het zag er niet uit alsof hij haar heel erg vond. Toen de deur openging, keek Delaija op. Ze trok haar wenkbrauw op. Was hij niet een beetje te oud? Toen hij voor haar stond en zichzelf voorstelde, herinnerde Delaija het zich weer dat ze een stagiaire had. Ze kon het niet laten om even naar zijn blaadje te kijken die hij in zijn hand had. Bij de klein geschreven lettertjes te zien wist ze al meteen dat hij de waarheid sprak. Delaija stak haar hand uit en lachte Yamato vriendelijk toe. 'Noem me maar gewoon Delaija hoor. Leuk je te ontmoeten, Yamato. Ik was het al bijna vergeten dat ik een stagiaire had. Neem plaats zou ik zeggen,' zei ze, waarna ze meteen opstond en een stoel voor Yamato schoof dichtbij het raam, waar hij gemakkelijk kon schrijven als hij dingen moest onthouden en een goed zicht op de klas had. Delaija was er niet erg streng in. Voor leerlingen was het in inderdaad Miss Delaija, omdat dat gewoon het meest logische klonk, maar ze vond dat stagiaires haar gewoon Delaija mochten noemen, evenals de leraren zelf dat ook gewoon deden. Stagiaires waren ook volwassenen, alleen in lager niveau dan leraren. Delaija keek richting Yamato. Delaija glimlachte vriendelijk naar hem. Als ze nu een koffieapparaat had, had ze hem een kopje koffie gegeven. Delaija probeerde zich een beetje te dwingen, haar nerveusheid. Het mocht natuurlijk niet opvallen. Delaija keek richting Yamato en wist even niet wat ze moest zeggen. Misschien was hij wel ook niet erg op zijn gemak. 'Je bent trouwens niet te laat hoor. Ik wil nog even wachten op misschien nog komende leerlingen en als dàt onmogelijk is, dan gaan we er met deze vier aan beginnen,' zei ze glimlachend, terwijl ze stuk voor stuk de vier leerlingen aankeek. ja.. Dat was geen probleem. Trouwens, ze zou nu toch geen proefwerken opgeven of huiswerk, ze zou alleen aan het einde van de les enkele dingen vragen, maar dat deed ze altijd. In haar klas moest iedereen opletten, vond ze. Als je een magie onder controle wou hebben, dan moest je er ook maar wat moeite voor doen.

Tomari was te laat, dit was al zijn derde les vandaag, maar hij had tijdens de pauze niet goed op de tijd gelet en rende nu door de lege gangen. Op hoeken waar hij door moest gebruikte hij wat aardemagie om niet door te glijden, maar ondanks dat hij zich haastte wist hij al bijna zeker dat de les al gestart was zonder hem. Hijgend kwam hij voor het lokaal tot stilstand, zijn hart nog kloppend in zijn keel. Tomari haalde een moment diep adem om niet zwaar hijgend of met een rood hoofd binnen te komen en opende toen de deur. Snel speurde Tomari de klas af waarbij hij tot zijn verbazing constateerde dat de les kennelijk nog niet was gestart, Tomari liep verder waarbij hij de deur weer achter zich sloot en liep naar het bureau van de lerares waar ook nog een man stond, vermoedelijk een stagiaire. "Sorry dat ik laat ben" verontschuldigde hij zich kort waarna hij snel de klas door keek op zoek naar nog een plaats waar hij wou zitten. Tomari zag Kijito en besloot daar maar bij in de buurt te gaan zitten, aangezien hij haar al kon had hij namelijk desnoods de mogelijkheid om te vragen of hij iets gemist had of zoiets dergelijks. Tomari liep langs haar en ging achter haar zitten aangezien de plaats naast haar bezet was door een jongen die hij niet kon. Tomari boog zich zodra hij snel zijn spullen weg had gezet naar voren. "Hey Kijito, heb ik iets gemist?" vroeg hij zacht aan haar met een vragende blik om zich alvast in te dekken als hij wel een deel van uitleg of iets dergelijks had gemist, zelfs maar een naam of introductie zou een verschil uit kunnen maken en Tomari wou niet al zo snel achter lopen op de rest

Órelinde zat rustig met Kijito te praten en glimlachte op haar woorden. ‘Ja dan kun je beter hier naartoe gaan.’, zei ze lachend. Órelinde pakte haar boeken erbij en legde die op haar tafeltje. Ze wist niet wat Miss Delaija van plan was om te gaan behandelen, maar ze wist wel dat het sowieso interessant zou worden. Het was altijd leuk om nu weer eens uit een andere mond te horen hoe je het moest leren en hoe je het het beste aan kon pakken. Uit al het commentaar en al het uitleg vond ze dan haar eigen manier van beheersen en dat werkte het beste. Natuurlijk zouden er ook heel veel dingen komen die ze nog niet kende. Dat was ook de reden dat ze hier naar school toe wilde. Nu zou ze het echter maar vanuit een mond horen. Ach ja, dat overleefde ze dan ook wel weer. Ze zag hoe er een blonde jongen binnen kwam en voelde haast de onzekerheid eraf stralen. Het maakte haar niets uit, want ze kende hem niet, maar Kijito duidelijk wel en ze stond op en zei dat ze ergens anders ging zitten. Ze keek haar even na en richtte haar blik toen op alles wat er buiten gebeurde. Ze zou het wel merken als er wat gebeurde. Zoals die man die binnenkwam en haar aandacht trok. Die had duidelijk aanleg voor aardemagie. Ze hoorde niet wat hij tegen Miss Delaija zei en ook de jongen die even later binnenkwam, kon haar aandacht niet meer trekken. Alleen die kleine trekjes in haar nek probeerde ze te negeren, maar ze wist dat Miss Delaija er op een gegeven moment achter zou komen dus ze stond op en liep naar de vrouw toe. De les was toch nog niet begonnen. ‘Miss Delaija? Ik heb een vraagje. Zou mijn kat tijdens de les aanwezig mogen zijn of moet ze het lokaal verlaten?’ Er kwam een klein wit kopje onder haar haren vandaan en de kat sprong soepel op haar schouder. Aan de ene kant wilde ze dat de kat kon blijven omdat ze dan zelf beter geconcentreerd was omdat ze wist dat de kat niets raars zou gaan doen, maar aan de andere kant trok de kat ook meestal aandacht en dan was het beter dat ze opgesloten in haar kooi van vuur en aarde zat en buiten het lokaal was. Ze wachtte rustig op het antwoord van haar lerares.

Xana lag naast haar en Lynn was tegen Xana aan in slaap gevallen. Ze voelde dat ze wakker werd en opende geïrriteerd haar ogen. Een schaduw viel over zich heen en verdwaasd keek ze op. Er zaten wallen onder haar ogen. Dankzij dat huiswerk kon ze niet goed slapen. Vannacht was ze ook weer om vier uur in slaap gevallen. Ze had heel even vrij gekregen, vijf minuten van haar andere les, waar ze daarstraks van was teruggekeerd en nu moest ze weer naar een nieuwe les. In tegenstelling tot iedereen die haastig langs haar rende liep Lynn rustig naar het lokaal waar ze moest zijn, terwijl ze zich ondertussen bedacht waar ze eigenlijk moest zijn. Ze had geen rooster bij, maar ze vermoedde aarde. Ach ja, dat was haar favoriete vak dus waarom zou ze ook niet gewoon daarnaartoe gaan? Jammer als ze een andere les had. Ze zag dat Xana met haar mee wou komen. Xana bleef meestal voor het lokaal wachten totdat Lynn klaar was. Lynn glimlachte naar de lynx en liep toen door. Ze wreef door haar ogen. Het zou een schaamte zijn als Tomari er ook was. Ze wou niet dat hij haar wallen onder haar ogen zou zijn. Hij zei dan wel altijd dat hij haar prachtig vond, maar Lynn zou daar weinig van geloven als hij haar wallen zou zien. Ondanks dat ze twee klassen lager dan hem zat, had ze wel veel lessen met hem samen, aangezien je gewoon overal heen kon waar je wou, als het maar in je vakkenpakket zat en Tomari en zij leken veel lessen hetzelfde leuk te vinden.

Bij het lokaal aangekomen klopte ze op de deur. Ze wreef nog even door haar ogen, bukte zich en gaf Xana een kusje. De wallen onder haar ogen waren verschrikkelijk goed te zien en ze opende de deur. Ze begroette Miss Delaija vriendelijk en de man - waarvan ze vermoedde dat hij een stagiaire was - ook. Ze liep naar voren toe en koos een plekje. Ze had ondertussen niet gezien wie er allemaal zaten en begon haar spullen te pakken. Ze had een jeans broek aan en een schoudershirt, waarvan de mouwen tot vlak onder haar schouders vielen. Ze keek voor zich en haalde haar neus zachtjes op. Ze kende bijna niemand. Behalve... Ze keek een beetje meer schuin naar voren. Haar hart stond stil en ze werd hartstikke rood. Tomari was er! Nee, nee, nee, hopelijk had hij haar niet opgemerkt, anders zou hij haar wallen zien. Ze wachtte af en keek ondertussen naar buiten, sterk hopend dat Tomari haar niet zag. Hij mocht die willen niet zien!

Delaija glimlachte naar de verbaasd lijkende jongen. Ze kende hem wel. Hij was Tomari. Ze knikte hem vriendelijk toe en stopte toen bij Órelinde. Ze keek het meisje aan en toen naar haar kat. Ze trok een frons en dacht even na. Ach, waarom ook niet. Als Órelinde daar concentratie van kon erven, dan mocht ze van haar part blijven. Ze was de slechtste niet. Ze knikte naar Órelinde. 'Oké, als ze maar niet de hele klas onderloopt en leerlingen gaat lastigvallen, dan is het voor mij goed,' zei ze vriendelijk tegen Órelinde, waarna ze haar concentratie hief op de deur. 'Binnen,' zei haar zachte stem en ze knikte vriendelijk naar Lynn, het meisje met de blauwe haren. Ze kende elke leerling hier op school, maar dat was ook grotendeels dankzij haar lessen en dankzij leraren die het over hun hadden. Lynn had goede prestaties, alleen was ze vaak dromerig en werkte ze te lang door aan haar huiswerk. Delaija zou haar omschrijven als een perfectionist, ook al zou ze dat nooit zo recht in het gezicht van haar leerlinge zeggen. De wallen onder Lynns ogen baarde haar zorgen en zonder zelf het besef te hebben, duwden haar voeten zichzelf al naar Lynn toe. Het was vervelend als je moe was en dan ook nog bij de les moest blijven. Gelukkig hoefde ze vandaag niet veel uit te leggen, aangezien het een leuke les ging zijn. Ze stopte bij Lynn en hurkte neer, tot ze op ooghoogte van Lynn was. 'Put je niet te veel uit, hè, meisje. Ik weet dat je het goed wilt doen, maar maak je huiswerk niet te laat. Dat is geen leven,' zei ze en ze knipoogde, terwijl ze naar haar eigen wallen wees.

Ze stapte weg bij Lynn en ging toen achter haar bureau staan, waarna ze haar keel schraapte. 'Wil iedereen opletten? We gaan beginnen!' zei haar stem harder dan ze net gesproken had, maar wel vriendelijk, toch met een dwingende ondertoon. 'Laat jullie boeken maar in jullie tas zitten, mochten jullie die meegenomen hebben, want we gaan iets veel leukers doen dan leren,' zei ze en ze keek glimlachend rond om te zien of het een verbazend effect had. Ze legde haar hand op het stapeltje papieren. 'De bedoeling is dat ik jullie allen dadelijk een voorwerp geef, wat met aarde te maken heeft. Dit kan een steen zijn, een kristal of een hoopje aarde,' begon ze en ze wachtte even voor ze verder ging. 'De bedoeling is dat jullie van dat beetje iets groots, creatiefs en moois maken,' zei ze en ze bukte. Ze pakte uit haar tas een soort toren. 'Zoals dit,' zei ze en ze wees erop. Het was een toren, waar allemaal kleine vierkantjes in zaten wat ramen moesten zijn en met bovenop een klein streepje, wat een soort uiteinde moest zijn van de toren. 'Ik zet het hier neer,' zei ze en ze zette het op de hoek van het bureau neer. 'Ik wil dat jullie er minstens een half lesuur aan verdoen,' zei ze en ze glimlachte.

Daarna stapte ze op ieder van hun af en deelde de papieren uit. 'Maar eerst nog een kleine warming-up van een paar vraagjes wat met het uitstapje naar de grotten van Erd te maken heeft,' zei ze en ze keek toen naar Tomari, terwijl ze zich bedacht of hij erbij was. Ze wist het eigenlijk niet meer, er waren zoveel leerlingen. 'Voor wie er toen niet was, komt een papiertje bij mij halen waar andere vragen staan die over de lessen gaan,' zei ze toen, terwijl ze het blaadje bij Tomari neerlegde en vriendelijk glimlachte. Ze deed het altijd zo. Eerst een paar vragen over de eerdere lessen of uitstapjes van haar en dan pas de les zelf. Ze ging achter haar bureau zitten en wachtte totdat iedereen klaar was. Het waren maar een paar vragen, vijf of zes, waar een uitgebreid antwoord toebehoorde.