Een goede slaper was hij nooit echt geweest. Daarbij trok de nacht hem altijd aan, misschien was het de koelte in de zomer of de kleur van de hemel zelf. Het intrigeerde hem om al die kleine witte lichtjes boven hem te zien. Er was verteld dat het sterren waren en dat ze talloze lichtjaren verwijderd waren. Diaval begreep het nog niet helemaal maar wat kon hij anders. Hij was ongeveer heel zijn leven tot nu toe een raaf geweest, hij was origineel een raaf en dan van het ene op het andere moment was hij een mens. Een mens met vage littekens aan de zijkanten van zijn slapen en op zijn nek en op zijn borst. Het was alsof zijn lichaam daarmee wilde zeggen, dit is niet je originele vorm, ga terug. Maar nee, hij bleef in deze vorm omdat hij het simpelweg gewoon leuk vond. Plus, hij leerde enorm veel.
Maar nu was hij wat aan het rond dwalen door de donkere gangen om zichzelf weg te wijzen in het donker. Hij had nu het gevoel dat hij naar de duistere magican's etage ging waar hij ook thuis hoorde sinds hij nu ingeschreven stond. Maar dat betekende niet dat hij gewoon naar de lessen ging. Diaval gaapte toen hij de hoek omsloeg waarvan hij dacht dat hij weer op zijn etage was. Maar dat was niet zo, hij was op een gang beland die hij eigenlijk nooit had gezien.
Voorzichtig wandelde hij erdoor. Het was duidelijk dat de gang vrij vaak gebruikt werd en er hing een lucht van schoonmaakmiddel. Ergens verderop klonk er geluid van water. Toen drong het tot hem door dat hij bij de wasruimtes was aangekomen. Diaval wilde niet pervers zijn maar hij wilde graag weten wie er op dit moment van de nacht een bad zou nemen. Hij sloop naar een donkere schaduw en toen hij haar blauwe haar zag wist hij dat het maar een iemand kon zijn. Caresse.
Ze hadden elkaar een paar weken geleden ontmoet en om de een of andere reden had het erg goed geklikt. Hij zag dat ze haar haren stond te kammen en keek toen naar haar hoopje kleren. It would be a shame if. Someone would let them. Dissapear. Diaval grijnsde en met een vleugje van luchtmagie schoof hij de kleding in een donkere hoek. Net op tijd aangezien Caresse zich net omdraaide om zich aan te kleden. Hij sloop naar buiten en leunde tegen de muur met over elkaar geslagen armen tot Caresse krijsend naar buiten kwam. "WIE HEEFT MIJN KLÉREN!?" Diaval begon te lachen. 'Kijk maar uit Carrie, straks krijg je nog een leraar op je dak'' Hij hoopte dat ze de grap zou begrijpen.

[Ik heb maar even gedaan dat ze elkaar al kennen aangezien in een topic BFF's worden niet heel erg logisch is]

Het leek erop dat Caresse het niet zo fijn vond om bij hem te staan met alleen een handdoek om zich heen. Diaval kon dat wel begrijpen en hij voelde haar ongemakkelijkheid. Desalniettemin was het nog steeds grappig om haar zo kwaad te zien. "Diaval.. Wáár zijn mijn kleren?" Ze probeerde het rustig en beheerst te zeggen, Maar haar hoofd was rood aangelopen wat Diaval weer aan het lachen maakte. Hij was van de muur losgekomen en was voor haar gaan staan en had absoluut geen moeite om niet naar haar vrouwelijke lichaam te staren. Daar was hij niet geïnteresseerd in, absoluut niet. Liefde boeide hem niet. Hij begreep het niet en hij had van mensen gehoord dat het pijnlijk was. Nee bedankt. "Je stelt me diep teleur." Snoof ze verontwaardigd. "Dat je dat maar weet". Hij grijnsde. 'Carrie toch, het is half drie in de nacht, je kan rond deze tijd toch wel tegen een grapje?' Zijn blik schoot omhoog naar Caresses vogel die druk aan het rond kwetteren was en in paniek aan het rond fladderen was. Diaval legde een vinger op zijn lippen en bracht een kleine 'shh' uit die de vogel leek te kalmeren. Tja, als voormailge vogel hield je wel een paar van die trekjes in je andere vormen. Hij richtte zich weer op het blauw-harige meisje. 'Ik zie, ik zie wat jij niet ziet en het zit in een donkere plek.' Het was een raadseltje om haar kleding te kunnen vinden. Zo snel kwam ze er ook niet vanaf.

Caresse leek hem niet helemaal te begrijpen en dat stelde Diaval teleur. Hij had gehoopt dat ze zou toehappen en op zoek ging zodat hij zachtjes achter haar rug zich kapot kon lachen. Stiekem had hij wel wat dingen van zijn oude meester geleerd, of overgenomen. Hij vond het soms wel leuk om mensen hopeloos opzoek te zien zijn naar dingen of gewoon hopeloos te zijn. Het was fout, erg fout maar hij kon het niet laten. "Dat kan jij dan wel mooi zien, maar daar ben ik niet in geïnteresseerd." Beet ze hem toe. Hij keek haar teleurgesteld aan. Jammer dan. "Kom op.. Het enige wat ik wil zijn mijn kleren." Smeekte ze. Ja, dat ging dus niet helpen. Hij was een volhouder aar bleef toch loyaal dus hij moest iets uitvogelen wat haar nood voor kleding geruststelde maar waar hij zelf ook wel lol aan had. Dat raadsel bleef voor hem alsnog de enige oplossing dus hij haalde nonchalant zijn schouders op en herhaalde de woorden. Zo makkelijk kwam ze er niet vanaf.
'Ik zie, ik zie wat jij niet ziet en het zit in een donkere plek en je vraagt erom.' Als ze het nou niet zou raden of zélfs niet door zou hebben waar hij het over had zou hij het gewoon opgeven. Het was niet leuk als iemand niet meespeelde met je spel. Dan werd het gewoonweg verschrikkelijk saai. De grijns die net op zijn gezicht stond werd breder. Kom op meid, speel mee en je hebt wat je wil, schoot er door zijn gedachten heen.

Ze bleek het nog steeds niet te waarderen en Diaval's grijns verflauwde. Was hij daarom zijn bed uitgekomen? Dwalen op de gangen was al saai, maar als iemand zei dat ze er klaar mee waren was hij ook done. Hij keek teleurgesteld naar Caresse, hij had meer van haar verwacht. "Kom op.. Het is nu geen tijd voor spelletjes." Mopperde ze terwijl het meisje haar armen over elkaar sloeg. Hij draaide met zijn ogen en volgde haar voorbeeld. Ze stonden als twee standbeelden met over elkaar geslagen armen tegenover elkaar, allebei niet toegevend. "Pest me nou niet zo, ik ben moe." Zei ze zeurderig. Vervolgens daalde haar vogel naar beneden. Misschien wilde hij Caresse supporten of hem geruststellen wat hij ging op zijn schouder zitten. Alleen was het geen liefkozing. Een snelle prik in zijn wang en verschrikt wankelde Diaval uit zijn houding. Dat had hij niet verwacht. Kwaad keek hij naar het beestje maar hij wist dat het Caresse was geweest die hem het bevel had gegeven dus zijn blik verplaatste zich naar haar. Maar hij zou stug volhouden.
"Góéd dan, omdat je het zo lief vraagt" Zei ze pissig. Diaval was opgelucht. Eindelijk had hij zijn zin. Of niet. Plotseling kwam er een waterstraal op hem af die hem compleet doorweekte. En als er iets was waar hij niet tegen kon was het water. Hij haatte het, het was zijn doodsangst. Verschrikt en met een gesmoorde kreet deed hij een paar stappen naar achteren. Dat had ze niet moeten doen. Diaval bleef kalm aangezien hij niet een zwembad lag zoals die ene keer met Wren "Niet slim doen tegen mij." Maakte ze hem duidelijk. Hij schudde wat water van zijn mouwen en keek geïrriteerd. 'Best' Gromde hij. Diaval wees naar de hoek waar haar kleding lag. 'Daar liggen ze.' Hij draaide zich toen om en verdween naar de gang om haar wat privacy te geven. Daar aangekomen veranderde hij zich terug naar zijn ravenvorm en begon zijn veren schoon te maken die ook doorweekt waren. Nadeel van hem, Als hij nat werd in mensenvorm was hij ook nat in ravenvorm, een raar trekje.