Kom dan Safje.. Kom maar hier.

Er waren nu meerdere dagen voorbijgegaan, maar het bezoek aan haar opvolger had ze telkens maar uitgesteld. Te druk, zei ze zelf, geen zin, was haar echte reden. Ergens vond ze dat het de taak was van haar opvolger om haar op te komen zoeken. En hij had dat niet gedaan. Dus was ze maar gedwongen hem op te zoeken om zo meer over hem uit te vinden. Spionnen konden je altijd maar een deel vertellen van wat je werkelijk wilde weten en dan maakte het niet uit hoe goed ze waren. Nu was ze op jacht naar de man die zich ergens in het kasteel moest bevinden, maar nergens waar ze zocht kon Queralena hem vinden wat betekende dat hij niet ergens aan het ronddwalen was in het kasteel. Met een lijstje in haar hoofd van de mogelijke plekken waar ze hem kon vinden, brachten haar voeten haar nu richting zijn kantoor. Als ze het goed begreep was het zowel zijn kantoor als zijn leefruimte of hij moest nu toch een andere kamer hebben gekozen voor hem en zijn kinderen. En zijn vrouw uiteraard, al had ze die nog niet gezien in de tijd dat ze hier was en was Savador niet met haar naar het kerstbal geweest. Of die vrouw was wel geweest, maar Queralena had haar niet gezien. Het was allemaal nogal drukjes geweest op die avond en dan waren er ook nog veel leerlingen geweest die niet waren komen opdagen. Misschien was het ook maar beter, want met een groot deel van de zaal omgetoverd voor het dansen was er minder plek voor mensen die doelloos bij de kant stonden te koekeloeren. Haar lichte hakjes klonken hard in de verlaten gang die slechts spaar was verlicht. Queralena kon dat wel waarderen, zag de humor er wel van in. Voordat je zelfs ook maar bij zijn kantoor aan zou komen zou je al snel de koude rillingen krijgen door de gang die naar hem toe leidde. Een ander zachter geluid van voetstappen trok haar aandacht en in de verte zag ze een leerling op haar af komen lopen. Het verdwaasde kind had haar niet eens door en Queralena vroeg zich af wat Savador haar had gezegd dat ze niet eens een aanwezigheid zoals die van haar doorhad. Licht lacht stapte ze door totdat Queralena bij de deur stond waarachter Savador zich zou moeten bevinden. Zacht klopte ze op de deur, afwachtend op het antwoord dat ze van binnen zou krijgen.

Dayum:

Als de koude gangen en de stilte die hier heerste een indicator waren van wat Queralena te wachten stond dan had ze zich liever meteen bij voorkeur omgedraaid. Helaas was zij niet zo zweverig dat ze in koffiedik zou gaan zitten staren, kijkend, nee eerder speurend naar onheil dat te wachten stond. Als het kwam dan kon je het beter head on aannemen. Op die manier was er later geen gezeur meer mogelijk van wat een betere keuze had kunnen zijn geweest. De voelbare stilte werd doorkliefd door het geluid van haar hand die zachtjes de deur beroerde, in een laatste vraag of haar leerling dan misschien in zijn kamer aanwezig was. Queralena grijnsde even bij de gedachte dat Savador braaf aan het leren zou zijn op zijn kamer, wachtend op een klopje dat hij het goed had gedaan. Zodra de deur echter werd opengegooid en ze werd begroet met het begin van wat een zeer mooi verwensing had kunnen worden en de geur van alcohol op zijn adem werd die gedachte weer gauw weggestopt. Ach, het zou ook te mooi zijn geweest. Tegen de tijd dat hij in zijn bedwelmende bui had besloten om haar aan te spreken, had Queralena zo´n beetje alles gezien wat ze moest weten en de teleurstelling trof haar diep. Dit was nou haar leerling? Dit moest nou over zovele jaren haar taken overnemen? Het was geen wonder dat Alejandro er de brui aan had gegeven, waarschijnlijk had die man met zijn gevoeligheid voor drank zijn leerling alleen maar verder in de put gestopt om het vervolgens dicht te timmeren en er een bordje bij op te hangen: NIET BETREDEN! Dit kon werkelijk waar niet. Van binnen schudde ze haar hoofd om de vertoning van wat zij een zielige man vond met een te groot drankprobleem die zijn verantwoordelijkheden niet aankon, maar uitwendig keek Queralena hem nog steeds met een lichte grijns aan en trok vervolgens lichtjes haar wenkbrauw op. Was hij niet van plan haar binnen te vragen? Blijkbaar was dat niet zijn eerste behoefte en ze lachte zachtjes om de vraag. ‘Natuurlijk ben ik alleen.’ Dat was het juiste antwoord en Q’leen moest lichtjes grinniken in zichzelf. Dit was bijna te makkelijk, maar ook veel te leuk om mee te stoppen. Zijn vrouw? Oh ja, hij was ook nog met zo’n geweldige tut getrouwd die zowel zijn status als zijn reputatie naar beneden sleurde ieder moment dat ze werd gezien. Het was zelfs nog erger als de vrouw haar mond opentrok om iets uit te kramen. Hoe de man voor haar zo dom had kunnen zijn om die vrouw wettelijk aan te nemen dat zou ze vast nooit begrijpen. In de hoge kringen van Shadra waren genoeg gewillige vrouwen te vinden die plaats zouden willen hebben naast de opkomende heer van het duister en geen bezwaar hadden tegen het opvoeden van twee kinderen. ‘Dank je.’ Met een lichte grijns liep Queralena meteen door naar de grote bureaustoel waar ze de pin uit haar haren trok en vervolgens plaats nam om Savador een sensuele glimlach te sturen. ‘Een bed is toch zeker niet nodig?’ Op het einde staarde ze even onbeschaamd naar het bureau dat snel en eenvoudig van haar paperassen en ornamenten kon worden ontdaan om vervolgens Savador weer aan te kijken. De man zou haar nu toch niet gaan teleurstellen nou zou hij?

Misschien was ze te hard van stapel gelopen en kon zijn verstand het niet aan. Dat zou een zonde zijn. In haar snelle tocht naar de bureaustoel nam Q'leen de tijd om de kamer in zich op te nemen. Voor een groot deel zag het er precies zo uit als ze had verwacht, de donkere uitstraling, de lichte tocht en de hoeken van de kamer die niet eens te aanschouwen waren. Q'leen kon zich precies voorstellen hoe een van die leerlingen hier nooit binnen zou willen stappen. Echter waren er aan de andere kant dingen die niet helemaal pasten. Zoals de brokstukken van een oude platenspeler waar ze overheen moest stappen. De plaat zelf was in tweeën gebroken, helaas. Goede muziek kon ze waarderen en dan niet de muziek die tegenwoordig werd gemaakt, al zaten daar uiteraard ook enkele uitzonderingen bij, maar de klassieke klanken van vervlogen tijden die dateerden uit haar lange levensjaren. Het volgende wat haar opviel, was de donkere deur die hoogstwaarschijnlijk naar de kamer leidde waar hij sliep. Ergens was ze nieuwsgierig naar hoe die kamer eruit zag, maar zoveel verschil zou er niet zijn met deze kamer. Het zou groter moeten zijn uiteraard omdat hij zijn kinderen bij hem had wonen nadat de moeder van hen was gestorven. Een tragedie, maar in haar tijd was het niet meer dan normaal dat je maar een van je biologische ouders tot je beschikking had. De oorlogen, barre tijden en de spelletjes om macht zorgden voor vele ziektes en doden die bijna altijd kinderen achter lieten. Uiteindelijk richtte ze haar aandacht weer op de man die nog steeds stil bij de deur stond te wachten. Dacht hij dat ze alsnog weg zou gaan? Queralena glimlachte licht. Ze zou hem zodadelijk wel vertellen wie ze was, eerst eens kijken of ze een zwakke plek van hem kon ontdekken. Kalm bleef ze Savador aanstaren terwijl hij met iedere stap dichterbij kwam. Haar ogen volgden zijn bewegingen en nam zijn gedaante op. Onder ieder kledingstuk dat hij van zijn lichaam scheurde, kwam wat meer van zijn uiterlijk tevoorschijn. Queralena had al wel gedacht dat hij een goed postuur zou hebben, maar om het dan ook werkelijk te zien dat was een ander verhaal. Hij was gespierd. Niet overgespierd, maar wel iemand waar je je aan vast kon houden en die haar zou matchen voor iedere beweging die ze uit zou voeren. Onbewust likte ze haar lippen, kijkend naar de man die naar haar toestapte en zich indenkend dat ze nog eerst wel even plezier aan hem kon beleven voordat ze hem uit zijn droom moest halen. A true genteleman zou haar eerst begeleiden voordat hij haar opeiste. Natuurlijk wist ze niet of hij dat ook zou doen, maar ze kon hem altijd in die richting duwen. En toen was hij eindelijk in haar nabije omgeving, daar voor haar waar ze hem kon gebruiken waar ze hem wilde. Op het zelfde moment dat ze haar hals voor hem openlegde, bracht ze haar hand omhoog om de man te voelen die voor haar stond. De spanning in zijn bovenarmen deed haar glimlachen, de agressie die hij nog niet had laten zien, werd nu meer dan duidelijk en Q'leen kon niet wachten totdat hij het op haar los zou laten. Ze huiverde licht en kon zich even niet herinneren wie de laatste Shadraan was die zo koel als hem was en toch zo warm kon zijn dat hij was uitgebroken in heerlijk zweet. Wat er ook zou gebeuren, hij zou een geweldige verovering zijn en het zou meer dan jammer zijn dat ze het zou moeten beëindigen. Q'leen boog naar voren en schraapte zacht met haar tanden over zijn oorschelp voordat haar zachte hese stem hem uit zijn verukking zou moeten storen. 'Ik vroeg het me altijd al af, hoe is Diva precies gestorven?' En langzaam liet ze zich naar achteren vallen tot in de leuning en keek hem met een lichte grijns aan.

W_{at was er heerlijker dan de sensualiteit op te bouwen en voor een kort moment uiteindelijk één te worden met een vrouw? Niets. Niets was heerlijker dan dat. En er was ook niets in waar hij al zijn frustratie kon stoppen, alles wat hem teisterde even van zich af kon zetten in de loze waangedachte dat hij even niet gehaat was als hij twee zachte vrouwenarmen om zich heen voelde. Die armen die hij zo miste als ze hem weer loslieten, achterlieten in de snijdende kou van de buitenwereld. Een zon die de negatieve schaduw van de maatschappij verjoeg als hij met de zoveelste verstrengeld in armen en lakens in bed lag. Ze verdwenen weer net zo snel als dat zijn wrok en zijn haat zich weer als voorheen diep in zijn binnenste nestelden. Niemand kon dit begrijpen, en daarom begrepen ze hem niet. Hij kon zoveel meer zijn dan de egoïstische, harteloze klootzak die hij normaal gesproken was. Een gentleman, een beschermer, de hand op je schouder. Maar bovenal ook een mens. Want ondanks dat het soms moeilijk was om in te zien was hij dat immers. Een doodgewoon mens met doodgewone gevoelens die hem tot waanzin konden drijven, de knop in zijn hoofd om konden zetten, iets in hem kon laten knappen - en dat gebeurde veel te vaak waardoor het feit dat hij menselijk was al gauw weer voor iemands ogen kon vervagen. Hij had haar dus nodig. Dit; dit had hij nodig.
Hij zag de zwartharige vrouw lonkend haar volle lippen likken bij zijn halfontblootte aanzicht, iets dat hem er tot aanzette zich opener op te stellen voor de lust die bij iedere hartslag door zijn bloedbaan werd gepompt. Het zou weer een nacht van vergeten en vergeten worden, als ze later hijgend en half over elkaar heen in bed lagen en hij half bekomen was van zijn dronkenschap en haar zou liefkozen en beroeren alsof ze zijn vrouw was voor een nacht. Als het al niet gebeurde dat hij haar hem stil zou laten sussen, als de gebroken man, de weduwe met een verloren liefde en ongelukkige alleenstaande vader die hij was. Hij voelde zich op zulke momenten ontzettend zwak en dat zou zij vast ook in moeten zien. Daarom moest hij doen wat hem te doen stond, haar geven wat ze wilde en haar aandacht van dat beschroomde feit wegnemen. Alles om even in een andere wereld te mogen zijn. Een zevende hemel die voor hem en alleen enkele luttele seconden opende bij een uiteindelijk hoogtepunt. Hij kon niet langer wachten en wilde dat hoogtepunt bereiken. Hij wilde weer even in de hemel zijn waarin geen pijn en problemen bestonden.
De smalle lippen waarover dagelijks zulke bittere woorden kwamen die iemand in tranen kon laten streken nu met alle tederheid langs de warme huid van haar opengelegde hals, en zijn neus die zacht langs haar kin bewoog tijdens die bewegen nam de vrouwengeur op die haar eigen was. Een vrouw die zich zonder enige strijd onderwierp aan zijn verlangens. Wat had hij dat gemist. Nauwelijks acht slaand op haar slanke hand die zich langs zijn aangespannen, licht trillende armspieren een weg naar boven zocht, verplaatste Savador zijn tedere aanrakingen iets meer naar boven, richting haar kaakspieren. De korte ruwe haartjes van zijn smalle sikje moesten daadwerkelijk ook ruw aanvoelen toen ze langs haar kaak en kin streken, vlak boven de plek waar zijn lippen de zachte huid van haar wang zochten. Geleidelijk aan kwam de felheid terug in zijn handelingen, dezelfde die hem in zijn bijna woedend lijkende tred bij haar had gebracht en dezelfde die zijn doen en laten nu sneller en ruwer deden lijken. Het was alsof hij niet wist waar hij zijn lippen moest drukken, alsof het niet snel genoeg kon, alsof hij geen plek kon overslaan op haar gezicht terwijl hij verder over haar heenboog, zijn vingers haar zwarte lokken tot warrige slierten streek, haar hoofd omarmde terwijl hij nu licht maar steeds zwaarder hijgend een weg terugzocht naar haar hals. En terwijl hij dat deed hadden zijn handen die haar gezicht omlijstten en gebiedend naar hem ophief haar losgelaten, en klemden zich nu om de gesp van zijn broek om deze frunnikend en gehaast te openen. Hij was zover en hij wilde het nu. Geen moment later. Bezonken in zijn ergernis om deze wil en dat het openen van zijn broek hem veel te langzaam duurde leek hij voor even niet eens meer aandacht aan de vrouw te schenken die hem smeekte om meer met haar tanden langs zijn oorschelp. Althans, hij dacht tenminste dat het een smeekgebed zou moeten voorstellen.
'Ik vroeg het me altijd al af..,' klonk haar hese stem zacht in zijn oor, iets wat niets meer dan een korte geagiteerde blik van zijn kant tot gevolg had voor hij zich weer tot zijn broek richtte, 'hoe is Diva precies gestorven?'
De hemel die zich in dit proces langzaam maar zeker opbouwde was in één klap in duigen gevallen. Hij verstijfde. Het direct horen van die naam was als een brandende pijl die hem recht in het hart trof. Ongelovig zocht zijn blik de hare, zijn borst en schouders nog opverend onder zijn hevige ademhaling en zijn hijgende uitstoten die in haar gezicht bliezen en haar haarpeilen uit haar gelaat streken. Zijn handen klemden zich nog om zijn riem, maar ook die liet hij na enige tijd langzaam zakken. Een gevoel van machteloosheid en wanhoop bekroop hem, en voor hij het goed en wel doorhad ontsnapte er een zacht, nauwelijks hoorbaar geluid uit zijn keel dat kon doorgaan als een jammerende kreun. Zijn wenkbrauwen hadden zich naar elkaar toegetrokken in een verstrooide frons, iets dat hem bijna zielig deed ogen. Een tijdlang kon hij enkel op haar neerstaren, niet over de mogelijkheid beschikkend om meteen te kunnen bevatten wat ze hem zojuist zonder blikken of blozen gevraagd had. Alleen het zweet op zijn lijf verstijfde niet in het moment, en vond traag biggelend een weg over zijn huid en spieren naar beneden als laatste nalating van de lust die hij nu ook langzaam voelde wegvloeien. Meegenomen door het zweet en de inwendige tranen die hij huilde, maar nooit, nooit zonder enige reden van buiten. Langzaam schuifelde hij achteruit, vergrootte de afstand tussen hen en verwijderde enige aanleiding om de liefkozingen verder te zetten. Hij liet zijn hoofd hangen toen hij zijn overhemd opraapte en er een schaduw over zijn gelaat viel terwijl hij deze langzaam weer over zijn ontblootte borst aantrok. De zomen liet hij open hangen, deed niet eens de moeite en nam niet eens de tijd om deze weer netjes dicht te knopen. Zo plofte hij neer in een fauteuil tegenover haar. Gebroken. Moe. Krachteloos.
De fut voor niks en voor niemand meer.
'Waarom moet je het nu weer verpesten?' Er had een lange stilte geheerst waarin enkel het zachte knappen van het haardvuur te horen was voor deze werd gebroken door zijn zachte onstabiele stemgeluid. Hij wist niet exact meer wie ze was en hoe ze überhaupt over Diva wist, maar hij gaf geen enkele vrouw, geen enkele cipier van de poorten naar die hemel het recht om hem met een klap weer terug naar de harde medogenloze realiteit te brengen.}

Met iedere streling, iedere handeling die werd uitgevoerd door de man, werd een stukje meer van zijn ziel opengelegd. Hij had naar haar gesnakt, niet naar haar per se, maar naar een vrouw die hem wilde en hem niets anders aanbood dan dat. Hij stelde geen vragen, hoefde niet te weten wie of wat ze was, zolang ze zichzelf maar aan hem gaf en hem liet vergeten wie hij was. Het was bijna sneu om te zien, een man die zoveel verborgen hield achter een karakter waardoor er slechts enkelen zouden zijn die een poging zouden wagen om de werkelijke Savador te vinden. Toch was het in al zijn acties te lezen, hij liet de wereld niet zien wie hij was, want de wereld had zelf al bepaald wie deze man was. Hoe zijn aangezicht was veranderd van een hooghartige prins naar een willige slaaf die niets liever wilde dan haar te kunnen bezitten en uiteindelijk naar de wanhopige minnaar die precies wist wat hij haar zou moeten geven. Oh, het was zeker niet alleen voor hem opwindend, de manier waarop hij haar gezicht streelde met enkel het onderste deel van zijn hoofd was bijna genoeg om haar plan te laten varen en hen beiden het plezier te gunnen waar ze naar snakten. Hij wist haar te veranderen van een vrouw met een duidelijke missie in een gewillig lam dat achter hem aanliep naar de slachtplaats en stil zou blijven staan terwijl het mes langs haar keel werd gehaald totdat het donkerrode bloed eruit zou lopen en de wereld voor haar zwart zou worden. Het zou de perfecte dood zijn. Haar handen klauwden zich om zijn armen, probeerden hem dichterbij haar te trekken en gromden toen hij net dat ene niet wilde geven wat ze werkelijk wilde. Verschrikt opende Queralena haar ogen toen ze het geluid hoorde van de gesp die werd opengemaakt en ze kon zichzelf vervloeken om de macht die ze tijdens het spel zo was kwijtgeraakt. Snel boog ze naar voren om met haar tanden hem te strelen en zijn aandacht te vragen, de vraag te stellen waarmee ze de controle weer terug zou krijgen. De hese klanken van haar stem waren zijn schuld en de blik die hij haar enkele seconden na haar vraag gaf geheel de hare. Haar ogen lieten geen emotie zien, staarden meedogenloos in de zijne terwijl een lichte grijns zich op haar mond wist te vormen. Spelen met je prooi was nooit verstandig, maar het maakte de jacht zoveel beter. Queralena wist niet hoe lang hij haar aankeek, hoe lang zij hem dezelfde blik was blijven geven. Zijn blik vertelde haar alles wat ze moest weten. De emoties kende ze, Q'leen had vaak genoeg van ze gehoord, maar nooit eerder had ze ze zelf meegemaakt en snapte niet hoe het hem zoveel pijn kon doen, hoe het hem kon verstijven van wanhoop. Van wat ze zag en in haar lange tijd van leven had gehoord, wist ze dat hij zijn hart was verloren aan de moeder van zijn kinderen. Nu probeerde hij het op te vullen door zijn aandacht en tijdelijke bekoring aan een andere vrouw te geven, wetende dat hij nooit meer zo zou voelen voor een vrouw als hij voor de kleine Diva had gedaan. Op het moment dat Savador eindelijk de kracht had gevonden om weg te stappen, verliet de laatste warmte van hem haar, verstrengelden hun ademstochten niet meer met elkaar. Queralena bleef stil bij zijn bewegingen, staarden hem aan in zijn tocht om bij haar weg te komen, iets anders te vinden dat hem steun zou brengen in de verschrikking waarin hij was ondergedompeld. Ergens trok er iets in haar hoofd om de man voor haar te helpen, maar dat duwde ze te gemakkelijk weg.
Langzaam leunde ze naar voren totdat haar ellebogen op haar knieën konden rusten. 'Waarom?' De stilte was bedrukkend geweest, maar situaties als deze had ze te vaak meegemaakt en niet langer zou ze uit haar rol vallen. Even glimlachte ze voorzichtig voordat de halve grijns terugkwam. Eindelijk had Q'leen weer het gevoel dat zij de wolf was die kon beslissen of het lam werd gedood of niet en de controle voedde haar. 'Omdat ik wil weten wie je bent Savador.' Waar het vuur een aangename warmte verspreidde, leken haar klanken koud. Makkelijk stond ze op, nam niet de moeite om haar haren vast te maken en ging met haar hand langs de wijnfles. 'Ik wil weten waarom je je iedere nacht probeert te verdrinken.' Kalm liep ze door naar de stukken van de platenspeler en pakte er eentje afwezig op. 'Waarom je een goede platenspeler hebt verwoest in een vlaag van woede.' Haar tocht ging door naar de deur. 'Waarom achter deze deur een bed is.' Tenslotte knielde ze voor haar opvolger neer en haalde een inktzwarte ring tevoorschijn. 'Ik wil weten waarom jij denkt dat je deze ring verdient.' De ring die ze voor hem omhoog hield was de ring die ze had gevonden tussen de brieven, de ring die ze had gekregen van de man die haar de spreuk van onsterfelijkheid had gegeven. Tot op deze dag wist ze niet wie de man was en waarvoor de ring was geweest, maar sinds ze deze baan had aangenomen had de ring nog maar één doel gehad. Het zou zich om de vinger van haar opvolger begeven. Sinds Queralena niet wist of hij andere tekenen had die aanduiden dat hij de opvolger was en Alejandro niets had verteld in zijn brieven, was ze ervan uitgegaan dat ze zelf iets moest geven dat hun band aan zou duiden.

Hij was niet het prooidier hier, dat was zij. Zo hoorde het riedeltje te gaan, althans. Waarom konden de rollen dan zo gemakkelijk zijn omgedraaid, bleek ze net als hij een wolf te zijn, maar dan gehuld in schaapskleren dat hij niet eerder had overzien? Van spelletjes spelen op sensueel gebied wist hij wel van, dat had Neara hem immers vaak genoeg laten ervaren. Het uit grote wrok om elkaar heen draaien, ontwijken, wegduwen en uiteindelijk weer tot elkaar aangetrokken voelen. Maar dit was compleet anders. Ze had hem met één enkele slag uit de fase geslagen die hem naar de trap naar zijn hemel bracht, en dat nam hij haar kwalijk. Toch was het geen woede die zich meester van hem maakte. Eerder een bizar schokkend gevoel. Niet eens zo vreemd, want ze had hem laten terugdenken aan zijn slechtste herinneringen. Bijna spottend, gemeen. Net zoals je in het bijzin van een ongeneeslijke patiënt grappen maakte over een dodelijke ziekte waar hij of zij binnen hooguit een maand aan zou komen te overlijden. Je vroeg er niet zomaar uit het niets naar als het als jonge herinnering zorgvuldig onder een laag nog jonge aarde was weggestopt in de hoop het te laten verwateren tot iets waar hij aan terug zou denken, zoals je herinneringen op wilde doen bij het doorkijken van een fotoalbum. Je haalde de oude wonden niet open die hij zolang had moeten laten genezen, en die nog niet volledig waren geheeld.

Zwijgend hadden ze naast elkaar gezeten, hun handen als in een nog tedere aanraking voorzichtig in elkaar verstrengeld boven de versnellingspook. Zijn andere hand rustte op het stuur, maar zijn blik was op alles behalve de weg gericht. Ze konden elkaar alleen maar glimlachend aanstaren, met roffelend hart tegen hun borstkas. Zijn duim streek liefdevol over de rug van haar hand, en haar gezicht bewoog zich naar hem toe om hem een kleine kus op zijn wang te drukken ten teken dat hij zijn aandacht nu beter bij het verkeer kon houden. Maar zijn blik vond toch wel de hare weer, want hij merkte vanuit zijn ooghoeken dat zij de hare ook niet van hem af kon scheuren. Ze was zijn prinses, zijn meest dierbare bezit. En ze was van hem. Van hem alleen. Hij zou haar door niemand af laten pakken. De relatie was nog pril en alles was nog onzeker, maar die dag was één uit zovelen geweest die hun band had versterkt. Zijn auto had hij ergens op een vrij dure plek weten te parkeren, vanwaar ze wel een stuk naar de stad moesten lopen. Van winkel naar winkel waren ze geweest, en hij weigerde het ook maar aan te zien dat ze haar eigen portemonnee tevoorschijn haalde. In plaats daarvan had hij alles voor haar betaald dat ze maar wilde, haar achteraf getrakteerd op de duurste sorbet met vier bolletjes en chocoladesaus, knielend voor haar de schoenen bij haar aangedaan om te passen die ze graag wilde, bij een juwelier haar een zilverkleurige ketting voorgedaan bij een spiegel. En aan het einde van de dag, toen ze beladen met tassen en kleding en dozen had verzucht dat ze best moe was geworden, had hij haar op zijn rug genomen. Ze hadden de grootste lol gehad toen ze zich moesten haasten omdat de parkeermeter ondertussen steeds hoger opliep, lachend om elkaar en met elkaar zoals ieder jong stel hoorde te doen.

'Ik denk dat hij nu wel dood is.' Alsof het de normaalste zaak van de wereld was hadden ze samen haar vader omgebracht, die het had geweten en fel tegen hun relatie was geweest. Partners in crime. Geen traan die ze om hem had gelaten, en dat had het gevoel alleen nog maar meer versterkt dat ze net zoveel van hem hield als hij van haar. Hij had het lijk van papalief op het buitenerf gesleept en het daar door middel van zijn vuurmagie uit laten branden. Hand in hand en met een doek tegen de mond gedrukt om de geur van het stinkende brandende vlees tegen te gaan hadden ze toegekeken tot er niets over was dan stoffelijke resten. Die zouden ze later ergens uitstrooien waar niemand hem ooit meer hoefde te vinden, net zoals de dienstmeid van de familie Lenore die net iets teveel had gezien aan haar eind was gekomen. Er was niets of niemand geweest die hen in de weg stond, en als dat al zo mocht zijn dan hoefde dat nooit lang te duren. Niet zolang zij ze ombracht en hij de kleinste spoortjes van de misdaad uit kon wissen als krijt op een schoolbord.

'Bloody..!' Hij had zich nog net met een hand tegen de muur tegen kunnen houden voor hij languit zou struikelen over een emmer verf. Zijn nette pak zat vol vrolijke vlekken babyblauwe verf en de kranten op de vloer om het er tegen te beschermen leek hij wel achteloos neer te hebben gegooid. Hij stond met een schoen die ook onder de vlekken zat op de eerste trede van een laag trappetje terwijl hij met de hand waarin hij geen druipende kwast hield mokkend de vlekken uit zijn pak probeerde te krijgen. Klussen was nu niet bepaald zijn hobby, en al helemaal niet als het op schilderen aankwam. Hij had nors haar blik ontweken toen ze lachend in de deuropening stond, een hand rustend op haar buik. 'Wie gaat er dan ook in pak schilderen?' Zij had makkelijk praten. Het was dat hij het haar niet liet doen omdat ze hoogzwanger was en ze van hem moest rusten om de weeën die zo nu en dan opstaken, maar anders had hij het toch mooi niet in zijn eentje gedaan. 'Het is ook niet eens zeker óf het wel een jongen is, Savador.' Halsstarrig als hij was had hij al naar de babyblauwe verf gegrepen en ermee op de muren van de kinderkamer gekliederd voor ook maar bekend was wat het zou worden, want hij wilde een zoon. En later hadden ze er aan de andere helft van de kamer met roze verf overheen moeten gaan, want het was een zoon én een dochter geworden.

Maar er was een bekend knagend gevoel dat hem stak als hij haar afwezig voor het raam aantrof, naar buiten starend naar de wiegende boomkruinen en de grote regendruppels die in de storm die buiten tekeer ging tegen de ruiten roffelden. Haar witte jurk afgezet met zeeblauwe kantjes volgde losjes de lijnen van haar lichaam dat zelfs nu het aan de voorkant al flink was opgezet nog een redelijke zandlopervorm behield.
'Het is een tweeling.' Ze had het hem met haar zachte stem en afwezige blik gezegd alsof het mysterieuze moederinstinct dat ze zich aangenomen had haar dat had laten weten. Het was donker in de kamer, die enkel zo nu en dan verlicht werd door de lichtflitsen van het onweer buiten, maar ondanks dat lukte het hem zijn weg te vinden door de rondslingerende kledingstukken op de vloer. In stilte was hij achter haar gaan staan en gleden zijn handen naar haar eigen handen op haar hoogzwangere buik, waar ze zacht strijkend op bleven rusten. Over haar schouder keek hij zwijgend op haar neer toen ze haar trieste felblauwe ogen naar hem opsloeg, de zijne al net zo vreugdeloos. Een enkele blik was al genoeg om te kunnen begrijpen wat er beide in hun gedachten omging. Ze zouden er nooit lang genoeg van kunnen genieten. Het opengeslagen boek op het tafeltje voor haar vertelde alles wat ze hadden willen weten. Ze zou op haar dertigste levensjaar sterven, worden verzwolgen door diamant door een vloek die op de familie Lenore berustte. Hij had haar gevonden, de vrouw die hij zo lief had, maar hij zou haar ook weer verliezen. De vreugde die ze beiden hadden geëvenaard toen ze erin waren geslaagd haar van dat noodlot te bevrijden, om eindelijk onbekommerd als jonge ouders van elkaar en het komende gezin te kunnen genieten. Alsnog had het nooit zo mogen zijn.

'Kennelijk moet ik wel doen alsof je stom bent want je gedraagt je er ook naar!' barstte hij schreeuwend uit, hij liet haar niet eens uitpraten en bulderde door haar laatste zin heen. 'Waar denk jij heen te kunnen gaan? We zijn hier nog niet uitgepraat, Diva Lenore!'
De kinderen die later ter wereld kwamen hadden hun moeder bijna een jaar niet gezien. Werk, beweerde ze. Ze was lid van de Suasama en had een hoop opdrachten in hun naam te vervullen. Het maakte hem niet uit. Hij was woedend geweest. Woedend op de Suasama, die haar zo harteloos bij hem vandaan hield, maar ook woedend op haar, zij die hem en haar kinderen zo had laten zitten. Het was op een avond in zijn lokaal gebeurd. Eentje die hij niet zomaar vergat. De woorden die ze hem gezegd had, maar vooral wat voor gruwelijks ze van plan was geweest. 'En ik ga je nu vragen om me niet tegen te houden,' had ze gezegd nadat ze een onzichtbare muur van een vreemde substantie tussen hen had opgezet. 'Savador, jij verdient iemand die het beter met je voor heeft. Ik hou van je, nog steeds. Maar jij verdient beter. Het vreselijkste vind ik het om de kinderen dit aan te moeten doen. Maar aan de andere kant. Ze zijn jong. Je verzint er vast wel een mooi verhaal voor.'
Met die woorden had ze een kelk gepakt met een vreemde paarsachtige vloeistof.

Ze had het uiteindelijk niet gedaan. Ze had later de dood gevonden, toen hij het nieuws op zijn kantoor hoorde, het als een mokerslag in zijn gezicht aan was gekomen en hij het meisje dat het hem vertelde in zijn blinde woede op zijn bed geslingerd had, bijna al het leven uit haar ranke hals geperst had. Hoe had het kunnen gebeuren. Zijn Diva, opengereten als een zwijn rijp voor de slacht. Sinds die tijd werd hij erger door depressies en nachtmerries geteisterd dan ooit tevoren. Vreemde, betekenisloze en nare dromen waarin hij voor haar graf stond met hun nakomelingen als de restanten van het gelukkige gezinnetje aan de hand, en hij niets anders kon doen dan enkel uren, dagen, eeuwen staren en staren op de solide aarde waaronder ze bedolven was, in de schaduw van haar trieste grauwe grafsteen. Tot hij en zijn kinderen zelf niet meer dan geraamtes waren en in elkaar zakten. This world, such a cruel place it is.

De waarom-vraag verliet als een hese fluistering zijn mond, want hij wilde daadwerkelijk ook weten waarom ook zij zo harteloos was om hem zelfs op dit moment zoveel pijn te kunnen doen, om hem al die herinneringen weer op te doen laten halen. Zij toonde een halve grijns en herhaalde zijn vraag, maar bij hem trok er enkel een grimas over zijn gezicht en stonden zijn ogen zo leeg als dat hij zich voelde. Kansloos. Ze kon niet weten wie hij was als hij zelf al geen benul had. Onderuitgezakt volgde hij haar met zijn ellendige blik toen ze door zijn vetrek struinde, zijn medicijn voor zijn depressie beroerde in de groene glazen fles, de stukken van de plaat in haar hand nam, van het bureau naar de zijdeur liep. En uiteindelijk zakte ze door haar knieën voor hem neer en vroeg hem, de bekende ring demonstratief voor hem omhoog houdend, iets dat een vlaag van woede door zijn binnenste stoot. 'En waarom,' begon zijn vraag nog kalm en zacht, 'zou je dat in gódsnaam willen weten?! Kom ik zo zwak en zielig op je over?' Hij sloeg met een hand op zijn borst en spreidde verontwaardigd zijn armen. 'Ben ik zo'n kreupelige ziel, weer één uit de duizend slappe happen die je confronteert als mogelijke kandidaat, een lamme hond op dode vergaande straten? Denk je dat Deshas al net zo van de kaart was als dat jij gebrekkig aan hersencellen bent toen hij me tot zijn opvolger aanwees? Mens, laat me je dan godverdomme vertellen; ik ben tien keer de Heer dan iedere Heer ooit zal zijn geweest, en ik zal tien keer mijn naam waardiger maken tot alle andere voorafgaande mislukkelingen van dat Legendarische zooitje godvergeten narren tegenover me zullen zijn die geen mens zich meer zal kunnen herinneren - want het is mijn naam die in ieder boek dat ook maar een beetje naar de eeuwenoude generatie verwijst zwart op wit gedrukt zal staan en geen enkele andere!' Hij moest een moment nemen om zijn longen te vullen na dit er ademloos en in één stuk eruit te hebben gegooid. Wat dacht ze verdomme wel niet? Die Alejandro was nog maar een onvolwassen joch geweest dat pas uit zijn puberteit was gekropen en die hem onder de duim probeerde te houden omdat hij toevallig hoger in rang stond, maar nog geen vinger uitstak om aan zijn verplichtingen als Legendarisch Magiër te voldoen. Deshas was duizendmaal een betere leermeester geweest - en het was al een bekend feit dat hijzelf tien keer beter dan die jongen die voor hem was in zijn rang zou zijn, die nog liever lui dan moe was om hem te trainen en enkel op de school rondhing om zich kansloos aan knullig geflikflooi te wijden, want dat was kennelijk belangrijker. Waar haalde ze dan het gore lef vandaan om zichzelf de indruk aan te nemen dat hij net zo zou zijn, net zo'n.. miskans? Dat hij al net zo laag was en zich nog meer zou kunnen verlagen tot dat niveau? Hij was wel beter dan dat. En dat wist hij, en dat wist Norwood, en dat wist iedereen die wist dat hij zich al jarenlang bezighield met de kunst van zijn eigen magie. Want hij stak er tenminste wel een poot voor uit. Althans; hij had er altijd met de volle honderd procent achter gestaan. Hij was nog altijd bereid - natuurlijk was hij dat. Maar de dood van Diva en de eenzaamheid en de dagelijkse haat die hij naar zijn hoofd toegeworpen kreeg; het had wel een groot impact op hem gemaakt. Het had hem wel in talloze gaten van depressies getrokken. Maar hoe kon zij dat ook weten, de bemoeizieke trut?

Strak hield Queralena hem in de gaten, leunde kalmpjes naar voren toen hij na een ellelange tijd eindelijk weer een beetje bijgekomen leek te zijn. Ze wist niet waar haar leerling naar toe was vertrokken, maar ze had wel een vermoeden. Het was te begrijpen dat hij juist nu aan de persoon dacht waaraan zij hem had laten herinneren en de pijn die daarbij hoorde lieten hem de enige vraag stellen die zijn brein hem leek te kunnen accepteren. Die enkele simpele vraag ingeluid door waarom. Uiteindelijk bleek dat de vraag te zijn wat ieder slachtoffer haar vroeg. Ze konden niet accepteren dat dit gewoon bad luck was en dat als ze die avond net iets eerder naar huis waren gegaan, ze nu nog zouden kunnen leven. Maar op dit moment was het anders. Voor Savador was het anders. Op haar kleine tocht door de kamer vertelde ze hem in feite wat ze wilde; alles. Ze wilde ieder gevoel weten, wilde weten waar hij van ging spinnen als een kleine kitten of van wegkroop als een slang onder een rots. Q’leen moest erachter komen wat zijn ambities waren en hoe snel hij als een tijger toe kon slaan. Een van de redenen dat Queralena zo sterk was geworden, was omdat ze zichzelf kende, wist wie ze was en wat ze kon doen en om iemand te kunnen trainen moest je die persoon beter kennen dan jezelf. Het was haar niet om de eer te doen, de eer van haar daden zouden pas over enkele eeuwen duidelijk zijn, zodra ze had gezien wat Savador had gedaan met haar lessen en hoe hij had gereageerd op de altijd veranderende wereld om hen heen. Dan zou ze pas kunnen zeggen of ze mee had geholpen aan het creeeren van een monster of een god. Nee, dit was slechts een uitdaging, een taak gekregen die ze tot volledigheid zou brengen. Wanneer haar taak er hier opzat zou ze vanzelf achterkomen, het was niet waarschijnlijk dat Savador in de komende tijd zou kunnen verslaan. Verrassen, ja, dat zou hij zeker kunnen, maar hij was nog niet sterk genoeg. Langzaam zakte ze voor hem neer en hield de ring omhoog. Als hij slim was dan zou hij zelfs in deze staat door hebben wie er nu voor hem knielde en wat ze werkelijk wilde weten. Kon hij dit aan? Met ieder verontwaardigd woord werd de glimlach op haar gelaat iets gemeender. De beledigen aan haar adres nam ze hem niet kwalijk. Q’leen had hem zo eerlijk als mogelijk nodig als hij op dit moment kon zijn en als dat betekende dat hij haar een mislukking noemde of haar intelligentie beproefde dan zou ze dat voor nu toelaten. Opkijkend naar het gelaat dat de woede uitstraalde lachte ze zacht voordat Q’leen kalm zijn hand pakte en de ring erin drukte. ‘Ik hoop dat je weet dat vanaf het moment dat je deze band accepteert er geen weg meer terug is.’ Serieus staarde Queralena eerst naar de ring en daarna naar Savador voordat ze opstond en in een van de vensterbanken ging zitten. ‘Savador…’ Even een diepe zucht. ‘Heb je deze situatie ooit bekeken vanuit de kant van je leermeester?’ Haar ogen staarden strak naar buiten. ‘Jij bent de opvolger, wij slechts de leraren. Jij hebt hier de macht in handen, niet wij. Je bent gekozen door Deshas en bent op weg om ooit onsterfelijk te worden en tijdens jouw tijd voor je planeet te zorgen, maar wij..’ Een schampere lach klonk. ‘Wij kunnen geen andere leerling kiezen, wij zijn verplicht jou te trainen, zelfs al zou je een mislukte geit van Nova zijn geweest. Uiteraard kunnen we ervoor kiezen jou niet te trainen, maar je leert altijd wel wat, omdat er in iedere leraar wel iets is dat je juist respecteert of niet aanstaat en daar reageer je op. Maakt er je eigen formule van. Jij zult door de hoeveelheid van leraren waarschijnlijk een van de machtigste Shadranen ooit worden.’ Afwezig ging Queralena met haar vinger over het glas voordat haar blik naar de Shadraan ging. ‘Is dit moment dat ik je vertel wat mijn regels zijn en wat je kunt verwachten van me of heb je nog tijd nodig om bij te komen?’ Haar vingers begonnen langzaam haar haren weer te vlechten in een lange makkelijke vlecht, een andere keer zou ze het weer op en top maken, maar haar leerling mocht haar zien zoals ze was, geen geheimen nog op dit moment.

D_{e haat jegens de onbeschroomde handelingen van de vrouw groeide per minuut. Ze hoefde hem niet te doorgronden, iedere pagina van het boek om te slaan dat zijn leven blootgaf. En het was al helemaal onnodig om hem te testen op emoties en gevoelige onderwerpen, als een verse wond waar je met alle kracht op drukte. Het deed pijn. Natuurlijk deed het pijn. Dit was ongetwijfeld zichtbaar op zijn gelaat, merkbaar aan zijn houding - en hij benijdde haar moeiteloze poging waarin ze zijn masker los wist te rukken. Het moest vast berusten op ervaring, gokte hij, of het was gewoon op goed geluk. Het warme schijnsel van het zacht flakkerende haardvuur lieten zijn starende goudkleurige ogen nog killer lijken dan ze al waren. Hij hoefde niet te weten wie zij was en hij was het erover eens dat ze evenmin hoefde te weten wie hij was. Het enige wat hij van haar verwachtte was dat ze hem haar kennis zou overdragen, dat was haar taak. Meer hoefde ze wat hem betreft niet te doen. En meer wat daarbij kwam kijken vond hij grote onzin.
Nijdig staarde Savador op de zwartharige vrouw neer die voor hem neerknielde, de welbekende ring in een hand. Zijn hoofd hield hij nog in een lagere positie, als een roofdier dat zijn prooi vanuit het struikgewas bespiedde, maar zijn armen rustten op de leuningen van zijn stoel en hij had zich een houding aangenomen alsof hij op een denkbeeldige troon zat. Hij de prins, zij slechts voetvolk dat geen andere keuze had dan hem te dienen. Niettemin voelde hij de woede als gif nog door zijn bloedbaan stromen, zichtbaar aan de buitenkant in de vorm van een licht opgezwollen ader bij zijn slaap. Zoals altijd wanneer hij zichzelf in zijn vurige temperament verloor. De vrouw kon slechts lachen om zijn wrok, met een nijdige blik van zijn kant tot gevolg. Hoe durfde ze! Voor hij er echter nog meer beledigende woorden aan vuil kon maken pakte ze zijn hand tussen haar slanke vingers en drukte de ring tegen zijn handpalm. ‘Ik hoop dat je weet dat vanaf het moment dat je deze band accepteert er geen weg meer terug is.’ Zwijgend volgde hij haar voorbeeld en staarde een moment naar de ring op zijn handpalm, en vervolgens naar haar. Hij bleef haar met diezelfde nijdige blik volgen om toe te zien hoe ze zich in één van de vensterbanken installeerde. Toen richtte hij zijn hoofd in al zijn trots en werden zijn slangachtige ogen gevuld met laatdunkende arrogantie. 'Er zijn geen banden te accepteren, dat heb ik al drie generaties geleden gedaan. Noch is er een weg terug. Als die er al mocht wezen is die te overwoekerd door de begroeiing van mijn opgedane ervaring. Geen Legendarische Magiër met een beetje paar hersencellen zou verantwoordelijk willen zijn voor een catastrofe, toegebracht door een ex-leerling met het motief aan teveel ervaring en dus de mogelijkheid tot ongezien veel schade. Exact de reden waarom alles opofferen voor een normaal leven juist nu het laatste verstandige zou zijn om waar te maken.' Het kwam er zelfverzekerd uit, en al net zo hooghartig als zijn blik en houding deden blijken. Alsof ze slechts een klein onwetend kind was dat nog nauwelijks iets van de wereld en de gang van zaken afwist. Zijn aandacht dwaalde af naar de ring, die hij nu tussen duim en wijsvinger hield. Hij had zijn zegje gedaan. Wat zij erop te zeggen had vond hij niet zo belangrijk. Ze noemde zijn naam in een geslaakte zucht, maar dat prikkelde hem niet om zijn blik naar haar op te slaan. Toch luisterde hij naar haar volgende woorden, al mocht het dan niet zo aan zijn gelaat merkbaar zijn. Het ergerde hem ergens dat ze hem de vraag stelde. Wat kon hem het perspectief van zijn leermeester schelen? Het ging om hem. En zelfs als dat egoïstisch mocht zijn, was dat de waarheid.
Pas toen ze volledig uitgesproken was vond hij het waardig genoeg om haar een blik te gunnen. Hij keek tegen haar rug aan voor ze zich weer tot hem wendde, en voor hij zich langzaam uit zijn stoel omhoog werkte. 'Uiteraard. Maar ik vrees dat ik het enkel met dat laatste met je eens kan zijn, logischerwijs.' Hij naderde haar terwijl zijn blik gefixeerd bleef op de ring, die hij nu tussen zijn vingers door liet glijden alsof het een waardeloos stuk speelgoed was. 'Ervaring wordt niet opgedaan door enkel te kijken en af te wachten van beide kanten. Of met het doorgeven van een simpel sieraad,' vervolgde hij zacht terwijl hij de ring omhoog hield. Ze had het fout. Alejandro was een grote tegenspeler geweest. Zoals Deshas hem mee op reizen nam naar het Rijk der Duisternis en hem verboden spreuken bijleerde tot hij bloedde, zweette, als een gebroken hoopje pulp op de vloer lag en hem recht in de ogen van zijn grootste angsten liet kijken, zo had Alejandro hem alleen een enkele keer laten opdrukken. De jongeman liep hij de tijden erna enkel nog tegen het lijf als hij in de Toren in de buurt van dat takkenmens van een Lesaiah rondhing om aandacht te vragen, of de dag van zijn eeuwige leventje plukte op plaatsen waar enkel zorgeloze tieners kwamen. En ja, hij had een persoonlijke haat voor de jongen gehad, maar hij kon niet zeggen dat dat hem veel geholpen had. Uiteindelijk had hij in de afgelopen jaren niets bijgeleerd. Misschien enkel uit zelfstudie, maar van geboekte vooruitgang was geen enkele sprake. Dat bezuurde hem. Bovenal irriteerde hij zich eraan dat deze vrouw voor hem het dacht te weten zoals het daadwerkelijk in elkaar stak, maar voor hem was het anders. De eens zo hechte groep van Legendarische Magiërs was tegenwoordig niet meer zoals het eens was. Hij kon zich nog de tijd herinneren waarin de leden vergaderingen hielden in de Vergaderkamer van de Toren waar ook hun opvolgers voor werden opgetrommeld, dat een paar voor een bepaalde tijd de school moesten verlaten omdat er grote problemen waren in het Rijk der Duisternis of het Rijk der Wouden en hun opvolgers voor dan gedwongen waren om op hun eigen benen te blijven staan tot hun terugkeer, hij kon zich nog herinneren hoe leerlingen ademloos naar hun Legendarische idool opkeken en schoorvoetend om een handtekening vroegen, hij kon zich de grootschalige bewegingen in de natuur nog ophalen als er rivalen onder de Legendarische Magiërs waren die elkaar confronteerden, en die hemel en aarde konden bewegen bij de kortste schreeuw, maar dit probeerden te voorkomen om de balans die behouden moest worden. Het beeld dat hij nu van datzelfde groepje had - nu generaties verder - was hier een man, daar een vrouw, af en toe een glimp van de gehele groep op grote gebeurtenissen en nauwelijks bekommering om hun opvolgers, laat staan überhaupt een zoektocht naar een opvolger voor degenen die deze nog niet onder hun hoede hadden. Wat kon iemand van dat kaliber nu mogelijk van de oude generatie weten, waarin hij nog was getraind?
'Is dit moment dat ik je vertel wat mijn regels zijn en wat je kunt verwachten van me of heb je nog tijd nodig om bij te komen?' Savador trok lichtelijk zijn wenkbrauwen op en stak met een trots zuinig glimlachje zijn kin iets omhoog. In een langzame pas kwam hij op haar af gelopen. 'Je kunt jezelf precies hetzelfde vragen, my dear desert blossom,' zei hij op een warme charmante toon terwijl hij een hand uitstak om deze onder haar kin te leggen, om haar bijna op charmante wijze te forceren haar blik naar hem op te slaan. Zijn lichaam was dichterbij dan noodzakelijk was, bijna tegen het hare aangevleid en klaar om de gebruikelijke reactie op te vangen zoals in de meeste gevallen het geval was. Een slanke vrouwenhand die de zijne wegsloeg, en hij die er smalend om glimlachte. 'Of verwacht je van me dat ik me te overdonderd voel om aan te horen wat ik van jouw partij kan verwachten, wellicht? Wanneer je er net zo aan toe bent als ik; ik houd je niet tegen.' Zijn zin eindigde zacht en bijna fluisterend terwijl hij een verdwaalde lok over haar kaak traag om zijn vinger krulde, alsof het hier niet ging om zakelijke dingen. Maar in het geheim was hij er ook wel aan toe na een lange periode het Hoofdmeestertje en leraartje te hebben uitgehangen, daarbij vooral genegeerd, en zonder daarbij een gelegenheid te hebben gehad om weer eens in het stof te kunnen bijten als één van de belangrijkste personen van de toekomst.}

De beledigende woorden die van zijn mond naar haar vlogen raakten slechts de eerste van de talloze muren die ze in de jaren had opgebouwd. Queralena wist wie ze was en hoe ze kon zijn. Meerdere malen had ze dezelfde woorden gehoord van anderen die ze had gebroken. Ze had hen kunnen temmen met de gratie van een koningin of een sloeder, wat ze dan ook maar het meeste afschuwden. Ze had het gevoel dat ze bij Savador meer kon bereiken door zich te gedragen als een edelvrouwe uit vervlogen tijden of als een hoog geklasseerde vrouwe uit het bordeel. Het was bijna schattig om te zien hoe hij reageerde op het kalme uiterlijk wat ze had wanneer ze woorden sprak die hem zo gemakkelijk in een afgrond duwden. Q’leen lachte voordat ze zijn hand pakte om de ring in te leggen en de band tussen hen te vervolledigen. Aangezien hij niet ogenblikkelijk antwoord gaf, stond ze op en nam plaats in één van zijn vensterbanken waarbij ze door de grote ramen naar buiten kon staren. Het was verbazingwekkend bewolkt en het zou haar niets verbazen als er later op de dag nog een regenbui los zou barsten. Even hief ze haar hoofd om aan te horen wat Savador zei en aan te geven dat ze luisterde voordat ze weer licht grinnikte. Savador wist haar zeker te amuseren met zijn gedrag wat typisch Shadraans was. Het was een zeer lange tijd geleden dat ze een echte typische Shadraanse man was tegengekomen die haar gewoon durfde te behandelen alsof ze niet meer waard was dan de stof onder zijn gepoetste schoenen. Ze zou hem nog wel laten zien dat hij op veel fronten van haar kon leren. Een vrouw kon hem dingen leren die mannen niet konden, zo was het gewoon. Hoe scherp een man ook was, een vrouw wilde altijd scherper zijn. Wist een man iets te doen, dan wist de vrouw altijd wraak te nemen, al kon het meer dan tien jaar zijn dan de gebeurtenis. Een vrouw vergat het nooit. Er waren nog veel meer dingen waarop een vrouw een voorsprong had dan een man, maar die zou hij niet accepteren dus zou ze hem over tijd wel laten zien. ‘Oh Savador.. Als je het niet zou accepteren dan zou je leven hier meteen over zijn. Ik zou je niet eens de tijd geven om afscheid te nemen van je kinderen.’ Verzuchtte ze licht geamuseerd voordat ze verder ging met het draaien van cirkeltjes op de licht beslagen ruiten en bedacht of haar opvolger deze methode wel eens had bekeken vanuit zijn leermeesters.'Uiteraard. Maar ik vrees dat ik het enkel met dat laatste met je eens kan zijn, logischerwijs.' Queralena keek toe hoe hij langzaam uit zijn stoel opstond terwijl er een gemeende glimlach op haar gezicht te vinden was. Had ze al gezegd dat ze hem amusant vond? Werkelijk waar een verfrissing van die stuck up mensen die ze gewend was.

Q’leen hield hem en de ring die hij achteloos door zijn handen liet glijden goed in de gaten, maar probeerde nonchalant over te komen door haar haren te gaan vlechten en hem een vraag te stellen. Een vraag die hij perfect wist te counteren.. Mhmm.. Kwam daar de kant naar boven die ze net met geweld had weggedrukt? Of was het slechts een act? Haar handen lieten haar lange haren gaan en zakten naar haar schoot terwijl een koele hand onder haar kin kwam te liggen en die naar boven duwde. Queralena haalde licht haar wenkbrauw op maar bleef in zijn slangachtige ogen staren. Voorzichtig staat ze op, hem iets naar achteren duwend in het proces om niet om te vallen en gaat met een vinger over zijn borstkas naar beneden. ‘Je moet van erg goede huize komen wil je me overdonderen Savador, maar ik zie het je graag proberen.’ Langzaam laat ze haar handen naar de zijne glijden waar ze zachtjes de structuren verkend en de ring om zijn vinger laat glijden. ‘Voor als je het nog niet wist Savador.. je bent van mij. Roep ik dan kom jij rennen, zeg ik iets dan zorg jij dat het perfect en onmiddellijk wordt uitgevoerd en wanneer ik iets wil heb jij ervoor gezorgd dat ik het al heb. Daarvoor zal ik je belonen met training, dingen waardoor je zult wensen dat je me nooit had leren kennen en ben je aan het einde van iedere ochtend sterker dan die ochtend ervoor. Think you can handle it?’ Haar ogen twinkelden licht om de uitdaging die ze hem gaf. Deze weg zouden ze samen moeten bewandelen, maar hij zou er zeker sterker uitkomen. Zij bracht een taak altijd tot uitvoering.