Het geluid van gejoel en gejuich klonk nog zoeter dan haar oude wiegenlied in de oren van de jonge, donkerharige vrouw. Bij elke stoot die uitgedeeld werd – van zowel haar kant, als van haar tegenstander – voelde ze hoe haar lichaam een nieuwe stoot adrenaline door haar lijf pompte, gaf haar geen moment een tekort aan de dosis. De vurige, passievolle dans werd nog steeds met grote passen voort gezet, Casca met haar bewegingen haar danspartner dominerend. Zij deelde de meeste, rake klappen uit, terwijl ze op haar beurt ook zijn stoten, die met de slag lozer en roekelozer werden, ontweek met behendige, vlugge stappen. Een linkerhoek, een trap van rechts, een stoot gericht op de maag, een kaakslag die rakelings voorbij suisde; elke stoot, trap of klap die raak was werd door het ‘publiek’ beloond met een zee aan gejuich en geklap, alsof ze naar een voetbalwedstrijd aan het kijken waren. Maar het waren niet alleen de rake klappen die gewaardeerd werden door de aangeschoten doelgroep. Mooie, zwierige ontwijkingen werden ook zeker bewonderd met typische ‘oeh’s’ en ‘aaah’s’ die in koor gezongen werden, met een lacherige ondertoon.
Het waren dagen als deze dat de jonge vrouw een uitlaatklep als dit echt nodig had. Dagen waarop je wakker werd met een pesthumeur om werkelijk te schieten en wat door de rest van de dag met tegenslagen en teleurstellingen gedragen werd, zuurder en zuurder. Maar nu; nu had ze die slechte dag volledig aan de kant geschoven om zich weer bezig te kunnen houden met één van haar grotere passies; winnen.

De pretlichtjes in haar ogen fonkelde nog feller dan diamanten en haar grijns stond van oor tot oor. De geur, de adrenalinekick, de zoete smaak van overwinning; het maakte haar bijna net zo dronken als de drank waar haar trouwe toeschouwers zich mee voerde. En wat voelde het goéd om weer een keer zo dronken gevoerd te zijn door de kick die ze hieruit kreeg. Niet alleen van vandaag, maar van al die jaren waarin ze de leeuw opgesloten moest houden in zijn kooi. De jaren waarin ze haar studie had gevolgd en haar grove, harde leven had ingeruild voor iets nieuws en beschaafds. Haar hart pompte met de onrust van onweer door de adrenaline die door haar bloed stroomde. Die kick… het gevoel van léven wat door haar aderen raasde! Het stroomde samen met het onbewuste gevoel van gemis wat ze al die tijd met zich meegedragen had, zonder dat ze zich bewust was geweest van het bestaan. Nu pas, dat ze haar opgekropte frustraties en ‘nette’ leven aan de kant gooide was ze zich bewust geworden van het bestaan. En wat voelde het goed om na zo een lange tijd weer terug te vallen in haar oude gewoontes. De jonge vrouw had het zichzelf in het begin nog zo voorgenomen om bij het begin van haar studie met een schone lei te beginnen. Knokpartijen, veel drank, een overdosis aan gescheld van haar losse stembanden; bijna alles had ze voor jaren lang netjes in toom weten te houden. Maar je kon de wildernis onmogelijk uit de kop van een wild beest houden. Het was instinkt; een wijze van leven. Een wijze van leven wat de wilde vrouw ó zo gemist had.

Zweetdruppels parelde van haar tegenstander zijn dikgezette, blauwe ogen langs zijn geschaafde wang en mengde zich met het bloed van zijn gescheurde lip. De roekeloze, overmoedige blik die voorheen in zijn donkerblauwe ogen gelegen had was nu nog ver te zoeken. Het had plaats gemaakt voor woede en een bittere, vreemde combinatie gelegd met een druppeltje wanhoop. Casca haar metalen, sterke armen, nog altijd netjes verborgen onder verband en handschoenen, waren niet genadig geweest met haar danspartner. Ook haar benen, ingepakt met een groene legerbroek en haar gebruikelijke kisten hadden hier en daar wat blauwe plekken veroorzaakt, die hij voor de komende tijd nog wel zou blijven dragen.
Casca zelf daarentegen zag er een stuk beter uit. Op wat zweet op haar voorhoofd na, was de jonge vrouw nog bijna ongedeerd en kon ze de klappen die raak waren geweest op één hand tellen.
De mannen die om de dans heen zaten bulderde zorgeloos mee op de stappen die gezet werden. Rinkelde vrolijk met het kleingeld wat in hun zakken zat, weddenschappen plaatsend op wie in hun ogen de winnaar zou zijn. Hun tongen en stembanden al wat losser gemaakt door de alcohol wat ze op het nog redelijk vroege uur al achterover hadden geslagen geen enkel gesproken woord en geen enkel lachje zacht laten klinken.

Een loze, scheve slag werd met een simpele buk ontweken, wat de man bijna over Casca heen deed vallen. Wat dichter naar de grond toe gebracht liet de jonge vrouw zichzelf met een vaart omhoog komen, handen boven haar hoofd geplaatst, richting haar vallende danspartner. Tijd voor een lifting. Hem op haar handen, gelegd op zijn borst en buik, dragend met de kracht in haar metalen armen, hoog boven haar hoofd opgeven, wist ze menigt man te verrassen met de kracht die in haar kleine lichaam zat. Ze moesten eens weten.
Met de breedste grijns die ze voor vandaag gespeeld had tuurde de fonkelende ogen van de vrouw door de kroeg heen, haar danspartner wild met zijn armen en benen spartelend in haar greep. Toen ze eenmaal een geschikt plekje in haar versier had, liftte ze haar tegenstander nog wat hoger en verder, ogen gericht op de rustige hoek van de kroeg. Een Erdse kreet wat grof vertaald ‘voorspoedige reis’ betekende vloog uit de brutale vrouw haar mond, waarna nog geen seconden later de man door de kroeg vloog, afgezet door de worp van de donkerharige vrouw.
Trots klopte en veegde ze haar handen op elkaar, terwijl ze keek naar de ‘elegante vlucht’ van haar danspartner. Met een gil en een nog luidere pijnkreet landde hij galant op één van de tafels in de kroeg, waar iemand net zijn zitplaats van gemaakt had. Door de klap en het plotse gewicht kletterde de tafel met een draai op de grond en maakte de man nog eens een extra smakker op de grond. Met het luidste gejuich liet het publiek achter Casca van zich horen, voegde er dit maal gestamp op de grond en klappen op de tafels aan toe. Het geld rolde al aardig.

Met grote, zelfverzekerde passen en een opgeheven kin stapte de verwilderde vrouw door de kroeg, richting haar slachtoffer. Ze was nog niet klaar met hem.
Haar slachtoffer kroop kreunend wat over de grond, zijn spieren strak aangespannen van de pijn en zenuwen die hem overdonderd hadden. Met trillende hand taste hij naar de voeten van de persoon die aan de tafel had gezeten, alsof hij hulp probeerde te zoeken. Kwaad gescheld, samen met het mopperende ‘verzoek’ of het allemaal wat rustiger en voorzichtiger met het meubilair kon vloog uit de mond van de barman, wat Casca met een zelfverzekerde glimlach gemakzuchtig van zich af wuifde. ‘Ze zou erop letten,’ maar ze beloofde niks.

Tevreden wierp Casca een blik naar haar tegenstander die wat moedeloos over de grond kroop, als een pasgeboren kalf wat zijn eerste stappen probeerde te zetten. Handen in haar zei gezet bleef de jonge vrouw voor even toekijken naar haar ‘resultaat’. Een zicht als dit zorgde ergens toch altijd wel voor een gevoel van voldoening. Het zicht wat je liet zien waar je allemaal wel niet toe in staat was, als iemand anders even de verkeerde knoppen bij je indrukte. Het zicht hoe iemand gedwongen werd om zijn grootste, brutale woorden, die hij nog geen tien minuten geleden zo zelfverzekerd over haar heen had gespogen weer in te slikken. Een mooier uitzicht bestond toch bijna niet?
Nog even bleef Casca toekijken naar hoe haar tegenstander van de grond geplukt werd zonder enige moeite en geparkeerd werd op een stoel. Hoe zorgzaam toch van hem. Op de stoel nam Casca haar tegenstander even het gegeven moment om bij te komen, maar lang zou ze hem daarvoor niet geven. Hij had genoeg rust gehad, pauze was voorbij. Tijd om de boel weer op te pikken vanaf waar ze gebleven waren.

Met grote passen wilde de jonge vrouw op hem aflopen, maar ze had nog geen halve stap gezet, of de groen-omhulde man kwam haar kant op. Vlak voor haar bleef hij staan, om één of ander slap gesprek met haar aan te knopen, waar de wilde vrouw natuurlijk helemaal niet op stond te wachten. Ze wilde gewoon verder gaan met haar eigen ding. Ongeïnteresseerd bleef ze dan ook naar zijn uitgestoken hand staren, alsof hij één of andere verkoper was en haar iets exotisch probeerde aan te smeren. Wat moet ie van me? dacht ze geërgerd.
Langzaam boog ze haar lichaam een klein beetje opzij, om langs hem te kunnen kijken en haar blik op haar verslagen tegenstander te werpen. Maar de stoel waar hij ooit had gezeten was nu een lege plek. Verward doolde haar blik wat verder weg van de plek, richting de in- en uitgang van de kroeg, die ze nog net kon zien sluiten. Haar date was al vroeg vertrokken, hu…

Kwaad gemopper doemde plots achter haar op, afkomstig van de barman. “Waar is die ene naartoe? Hij heeft nog niet betaald,” gromde hij, naar niemand in het bijzonder gericht. Armen over elkaar geslagen draaide Casca half haar lichaam naar hem toe, ogen speels en uitdagend staand. “Vertrokken. Het werd hem allemaal te heet onder de voeten, denk ik.” Die opmerking werd haar duidelijk niet in dank afgenomen. Een dodelijke blik werd haar kant op geworpen. Een blik die haar al vertelde dat haar grote mond en losse handjes weer eens voor problemen gezorgd hadden. “O ja joh? Dan mag jij voor hem betalen,” siste hij, waarbij hij zijn geelbruine tanden bloot grijnsde. De glimlach was bijna net zo vuil als de toon waarop hij die woorden gesproken had. Verbouwereerd wilde Casca er nog iets tegenin brengen, maar de barman had zich alweer omgedraaid om naar de kassa toe te lopen. Hij wilde dat ze betaalde en wel nu. De boodschap was duidelijk.
Grommend in zichzelf keerde Casca haar blik terug naar de plaats waar haar trouwe publiek had gezeten, waar ze niks anders dan toegedraaide ruggen en stille groepen aantrof. De jolige, opgewekte sfeer was opgelost in het niets en niemand keurde haar nog een blik waardig. Natuurlijk, de hele avond door was iedereen je beste vriend, tot het moment van betalen aanbrak. Met stijve nekken en blindemansogen ontweken ze dan je blik, alsof je niks meer dan een laagje mist was in hun aanwezigheid. Stelletje schijnheilen.
Haar blik gleed weer terug naar de persoon die voor haar stond, om hem wat bedachtzaam aan te kijken. Mooi niet dat zij voor de volle klap zou gaan betalen als híj de persoon was geweest die in haar weg was gaan staan. “Ja, goed, Jareth, heel leuk. Luister, spruit, jij heb de klant weg laten glippen, dus de helft van het bedrag mag jij mee betalen.” Nog voordat ze er een reactie op kon krijgen stampte de vrouw al richting de bar, waar de kassa en de barman stond. Ze zou geen ‘nee’ als antwoord accepteren.
Bij de bar viste de vrouw haar portemonnee uit haar kontzak, trok ze hem open en telde ze in haar hoofd het bedrag wat ze contant mee had. Ondertussen rolde het bedrag van 23,70 over de lippen van de barman, wat Casca met zacht, mopperend gegrom beantwoorde. Dat bedrag, zo vroeg al? De zuipschuit.
Over haar schouder wierp de geërgerde vrouw een blik achter zich, doelend met haar ogen op meneer spruitje. “Nou? Vandaag nog zou fijn zijn,” gromde ze, zoekend met haar vingertoppen naar de juiste hoeveelheid kleingeld. Haar pesthumeur begon op deze manier toch weer zijn comeback te maken.

Jareth schreef:

(Ahh, de mijne is zo kort in vergelijking met die van jou)

OOC: Insert kinderachtige 'that's what she/he said' joke here. That will be all.
Also, sorry voor de laatheid