Het was al zijn grootste droom geweest toen de monniken die zowel hem als de andere wees kinderen verteld hadden gehad over verschillende scholen om naar Star shine academy toe te gaan. Hoewel hij nooit op deze school zelf had gezeten en alles had geleerd, maar toch na een lange weg was het Libra toch gelukt. Het zij wel als docent dan als leerling, maar hij zou er toch naar toe gaan! De nacht voor zijn vertrek had Li liggen draaien in bed om in slaap te komen, maar pas tegen een uur of 4 in de ochtend waren zijn oogleden toch dicht gevallen. Nu was hij zijn spullen bij elkaar aan het zetten op het platvorm waar zijn reis naar de kleinste planeet van het heelal te beginnen. Maar er was een verrassing waar hij niet op gerekend had. Na zijn koffer en tassen op de afleverplaats neer gezet te hebben draaide Libra zich om en zag een prachtig tafereel van een groepje mensen staan die hij de laatste tijd goed had leren kennen. Een glimlach gleed over zijn lippen bij het zien van de monniken en de weeskinderen die hem kwamen uit zwaaien. Zelfs Leonard was er die altijd zijn best deed de andere leerlingen te vermijden tijdens de lessen. Libra liep rustig naar hen toe en zag ieders blik op hem gevestigd. 'We zullen je missen mijn beste jongen.' zei de oudste van de monniken die een hand op zijn schouder legde en glimlachte met een stel waterige ogen naar Li die het gebaar van de oudste herhaalde en zachtjes naar hem knikte. Hij wist dat ze hem zouden gaan missen. Hetzij nu moesten ze zelf weer een les van de wees kinderen erbij nemen, maar dat niet alleen. Libra hielp hen ook waar hij kon net als een ieder die hem om zijn hulp vroeg. Dat zat nu eenmaal in zijn gene en daar was Li ook trotst op om dan te zien hoe blij de mensen dan ook waren. De oudste monnik deed een paar stappen op zij zodat Libra ook afscheid kon nemen van de 5 andere die aanwezig waren. Hoewel de monniken hun best deden om hun tranen van gedeelde vreugde als klein verdriet probeerde binnen te houden waren het de kinderen het toch het moeilijkste om afscheid van te nemen. Hun smeekbeden en tranen maakte het juist des te harder om van Nova te vertrekken. Maar het lukte hem toch om zich van de kinderen los te maken kwam Leonard als laatste naar hem toe. Libra zag dat zijn ogen bijna overliepen van de binnen gehouden tranen. Zijn zachte glimlach en uitnodigende armen lieten de 16 jarige jongen toch in tranen uit breken. Li ontving hem in zijn armen en sloot de jongen even op in een warme omhelzing. De rest van de wees kinderen Lieten deze kans niet onbenut om hun geliefde Meester nog 1 keer te knuffelen voor ze hem voor langere tijd niet meer zouden zien. Li's zachte karakter had een goede invloed op hen en hoewel hij hen ook troost bood van tijd tot tijd om hen hun problemen met hem te delen en als ze het nodig hadden een troostende schouder te bieden. 'Als jullie mij zo vast blijven houden zal de schuttel niet kunnen vertrekken.' sprak Libra zacht, maar duidelijk hoorbaar voor de kinderen die hem omringde toen hij zag dat de piloot een seintje naar het overige personeel gaf voor hun de schuttel in liep. Langzaam lieten ze hem los en moest Li zelf even zijn ogen drogen. Ze waren hartelijk en vol verdriet geweest nu, maar hij zou toch moeten vertrekken. 'Ik zal jullie zo snel als ik kan weer opzoeken.' beloofde Libra en keek iedereen nog 1 keer aan voor ook hij de schuttel in stapte en ging zitten. Het raam waar hij zat gaf nog enig beeld van wat er zich buiten ver genoeg van het platform zich afspeelde. De kinderen naast de monniken die zich samen probeerde te troosten als een van de andere kids aan het huilen was. Leonard stond naast de oudste van de monniken die sommige kinderen bij de hand hielden. Daarna vertrok de schuttel en stonden ze allemaal te zwaaien. Het beeld vervaagde tot een waas tot ze door de dampkring heen waren en er alleen nog maar sterren en duisternis te zien waren. Nervositeit gierde voor het eerste half uur toch wel door zijn lijf. maar nam daarna af. Tijdens de reis viel Libra toch weer in slaap. Meer door de emotie en slaapgebrek.

De reis was daardoor soepel voor hem verlopen, maar de piloot had verder ook een rustige vlucht. Bij de landing werd de jongeman weer wakker en was eerst even verrast om in een schuttel te zitten, maar herinnerde zich weer snel waar hij ook al weer naar toe ging. De passagiers verlieten op een kalm tempo de schuttel toen deze eenmaal geland was. Libra volgde hen in alle rust en keek Nieuwschierig naar de plaatst waar hij nu terecht was gekomen. Het was er nog niet echt groen, maar dat kwam meer omdat het nog winter was al was het hier wel vele malen kouder dan op Nova. Na zijn spullen gepakt te hebben en de tassen om gedaan te hebben sleepte Libra zijn koffer mee die op twee wielen mee rolde. Handiger dan optillen, maar wel kon het vreselijke herrie veroorzaken als je het over kinderkopjes rolde. Het weidse landschap verried niets van hoe klein de planeet eigenlijk wel niet was. Maar daar maakte Li zich geen zorgen over. Het was er prachtig en dat was het enige dat gold. Een splitsing had een paal met twee borden erop die namen droegen. Lilly vloog van zijn linker schouder waar ze vanaf het beging had gezeten naar de borden en cirkelde er even erom heen. 'Hier heen!' hoorde Libra haar zachte tinkelende stemmetje. Voor andere mensen zou het klinken alsof Lilly met een katten belletje aan het rammelen was, maar dit was haar stem. De Trilliba's konden zich aan mensen hechten in een band die men normaal met elk wezen kon vormen. Met die band leerde je de taal ook van de Trilliba's. Libra grinnikte toen een paar mensen vreemd op keken naar het lichtbolletje met vleugels die weer terug naar haar meester toe vloog. In feiten was het een klein feetje die zo fel licht gaf dat je hen lichaampje niet kon zien. Tenzij ze ziek was of stervende zouden zijn. Li stapte rustig door en na een kwartier gelopen te hebben kwamen de eerste torens van het kasteel boven de bomen uit gekropen. Lilly vloog weg op een pijlsnelle snelheid en bleef even boven de boomtoppen zweven. 'Daar is het! Meester Libra daar is het kasteel!' piepte Lilly tinkelend en vloog weer snel terug waar ze een paar snelle rondjes om zijn hoofd vloog. Lilly?! Ik word duizelig als je dat doet!' riep Libra half duizelig en stopte meteen om het gevoel te laten zakken. 'Oh sorry Meester Libra, ik ben zo opgewonden om hier te zijn...' sprak ze verontschuldigend en legde haar kleine handjes tegen zijn kaaklijn. 'Het is al goed Lilly, ik ben ook heel erg nieuwschierig en opgewonden om hier te zijn.' grinnikte Li aan het einde en opende zijn ogen weer voor hij even naar de kleine lichtbol keek en weer verder stapte. Ja hij was erg benieuwd naar het leven op de school waar hij altijd van gedroomd had om er te komen!

Open

Ondanks dat het nog een paar weken zou duren voor de lente eindelijk in zou zetten begon het weer met de dag aangenamer te worden. Nog even en de dagen zouden aanbreken waarin ze weer zonder jas naar buiten kon, genietend van de warme zon en de lange zomerdagen. Het terugkeren van de zon werkte ook beter in op het humeur van de studenten en de rest van het personeel. Nou ja.. de meeste dan. Een vage glimlach stond om haar lippen terwijl ze met die gedachte de deur uit was gestapt. Haar jas nu nog goed dichtgeknoopt en een warme sjaal om zich heen geslagen. Haar golvende, blonde krullen stroomden er als een waterval overheen. De lichte bries die over het land raasde speelde er een beetje mee terwijl ze dit moment gebruikte om even bij te komen van een slopende vergadering. Er waren natuurlijk altijd de probleem gevallen op een school. Zij die er een sport van maakten zich te misdragen. En.. dan had je natuurlijk ook nog altijd de.. onbedoelde ongevalletjes. Dat type leerling wat het altijd goed bedoelde maar zich toch altijd diep in de nesten wist te werken. Ze zou geen namen noemen.
Haar groene ogen hadden even opgekeken toen ze in de verte echter een andere aanwezigheid opmerkte. Hij zag er jong uit en vanuit de verte dacht ze heel even dat het wellicht een leerling was maar... nee. Toen de afstand tussen hen verkleinde merkte ze dat hij ouder was dan hij in eerste instantie had geleken. Een stagiair misschien. Hmm.. ze verwachtte niemand. Wie ze echter wel verwachtte was de nieuwe leerkracht licht magie. De glimlach om haar lippen verbreedde wat. Dit moest hem zijn. Haar pas vertraagde zich wat om hem op te wachten en welkom te heten. Ze was hier nu toch.

@Master Li

De bomen weken verder weg van het pad waar Libra over heen liep en lieten een groot grasveld verschijnen, maar ook al het pracht en praal van het eeuwen oude kasteel dat achter het grasveld lag. Li bleef even stil staan om het Kasteel te bewonderen. Het was nog mooier dan hij ooit zich had voorgesteld. Lilly maakte nog wat opgewonden rondjes ver bij haar meester vandaan die weer begon met lopen. Het was hier erg levendig. Want er waren best veel leerlingen buiten ondanks dat het nog frisjes was. Sommige lieten zien wat ze geleerd hadden tijdens de lessen. Andere speelden met hun huisdieren en weer andere leerlingen waren druk aan het praten. Maar er waren ook leerlingen die liever alleen bleven. Libra liep verder aan hen voorbij en zag dat er iemand die ouder was dan de leerlingen het kasteel uit kwam gelopen. Hm, zo van een afstand kon hij niet direct zien of het een man of een vrouw betrof, maar wel dat de persoon lang blond haar had. Lilly bleef nu dichtbij haar meester vliegen en begon zacht haar licht helderder te maken en dan weer doffer. Dit kwam omdat ze nerveus begon te worden. Li was het gewend, maar het was altijd grappig om te zien hoe andere wezens ook nerveus konden worden. Het kasteel groeide in grote en ook de persoon die stil was gaan staan. Hij begon haar te herkennen van de foto die hij ooit in de krant had zien staan. Deze vrouw was het schoolhoofd van Star shine Academy!

Toen Libra voor haar stond glimlachte hij vriendelijk en maakte een kleine hoffelijke buiging voor haar. 'Goede dag Miss Eres, Ik ben Libra Ying Uw nieuwe docent Licht magie.' begroeten Libra haar en maakte zijn blik even los van de niet onknappe vrouw. 'Dit is Lilly, mijn huisdier. Lilly zeg eens hallo tegen Miss Eres?' voegde Li er achter aan en moest zijn lachen heel erg binnen houden, want zo'n wartaal toen de kleine Trilliba begon te tingelen had hij nog nooit gehoord. Lilly begon haar heldere blauwe kleur te verliezen en dat ver andere naar knal rood van verlegenheid. Na een serieuze kuch van zijn kant uit kon Li enkel een brede grijns niet verbergen. 'Ze is erg verlegen met nieuwe mensen, maar het is een lieverd.' grinnikte Libra aan het einde. Het was zo verwarrend en grappig geweest dat het niet voor herhaling vatbaar was. Li wachten geduldig op wat het schoolhoofd ging zeggen en doen.