Words: 696 (ze zijn niet altijd zo goed, don't get used to it haha)
Tagged: Austin
Notes: x
Mood: Embarassed

Iedereen die iets weet over mij, weet dat ik twee belangrijke hobby's heb: slapen en eten. En dat is één van de redenen waarom weekend zo fantastisch is. Je slaapt lekker lang en daarna ga je meteen eten. Je hoeft je niet eens te haasten, je gaat gewoon zo traag als je wil en er is geen irritante leerkracht die zeurt over hoe je laat je bent in de les. Weekend is ideaal.
Dus ik sta lekker langzaam op, slenter naar de badkamer. Wassen, haar kammen, mascara en dan me gaan aankleden. Eerst gooi ik snel een blik door het raam, waar regendruppels over glijden. Ik moet me inhouden om geen twee druppels uit te kiezen die gaan racen... Ik bedoel, wie doet dat nu niet? COME ON RAINDROP NUMBER ONE! I HOPE YOU WIN! YOU CAN DO IIIIT~!
Forget that. Ik neem snel een jeans, zwarte sneakers en een dikke donkerpaarse trui. En dan is het tijd om te gaan eten. Nu moet je weten, ik eet echt graag. Maar niet hier op school. Om het zacht uit te drukken, het eten hier is gewoonweg verschrikkelijk. Ik ben al best een moeilijke eter, en dan maken ze het extra moeilijk door écht slecht eten te serveren.
Meestal ga ik dus ergens anders eten, niet anders dan vandaag. Of het nu regent of niet. Zuchtend grijp ik mijn felroze mp3 met bijhorende koptelefoon en een paraplu. Dapper duw ik de deur van het gebouw open en stap de gietende regen in. Ah, the joy of rain. Alsof we dat nog niet genoeg gehad hebben. Laat maar komen. Ja... Da's sarcasme. Ik háát regen.
Wel, waar zou ik heengaan? In het dorpje hiernaast zijn er een hoop gezellige eetplekjes, waar het eten beter is, en de bediening vast ook. Oh, de bediening is daar echt beter. En een deel van het mannelijke deel van de bediening is ook knapper dan de helft van de jongens die je hier soms ziet lopen. Seriously.
Terwijl ik onder de paraplu huppel klik ik mijn playlist open. OMG goed nummer. 'I'm radioactive, radioactive,' zing ik zachtjes. I have a mission. De hele menselijkheid vermoorden met mijn absoluut prachtige stem. Grapje hoor. Al zou het wel lukken als ik ietsje luider zou zingen.
Na een paar liedjes en een beetje verder, kom ik aan bij de bokkenburcht. Het ziet er druk uit, maar toch loop ik binnen. Na me awkward door de menigte geperst te hebben, kom ik helemaal plat aan bij de toog. 'Serveren jullie ook ontbijt?' vraag ik. Ze knikt. 'Het zal wel moeilijk zijn om nog een plekje te vinden, succes daarmee dus!' antwoordt ze. Ik slik even en duw me weer door de mensenmassa, aandachtig zoekend naar een zitplek.
Eindelijk zie ik een leeg plekje. Ik stap wat verder en zie dat er al iemand aan zit. Een jongen, geen idee hoe oud hij is. Geen idee of hij ook van Starshine is, ik herken 'm alleszins niet. Voor ik mijn mond opendoe, kijk ik nog even rond en haal diep adem. Ik stap nog een beetje dichter. 'Ehh...' mompel ik om z'n aandacht te denken. Awkward, awkward. 'Zou je het erg vinden als ik bij jou ging zitten? Er is geen andere plaats meer vrij... En dit is denk ik de enige plek die er nog is..'
Oh god, Thayeline. Kan het nog awkwarder? Ik loop langzaam naar voor terwijl ik wacht op een antwoord en me wat cooler probeer op te stellen. De eerste indruk is altijd het belangrijkste, heb ik altijd geh- Fuck. Op de grond ligt iets - geen idee wat - maar het is er niet mee eens dat ik een goede eerste indruk maak en laat me languit voorover vallen, over de tweede, nog niet bezette stoel van het tafeltje.
Snel krabbel ik weer overeind, met een knalrood hoofd. Oh, great going. Ik zucht even en kijk naar boven terwijl ik mijn hand op mijn buik leg, die best hard werd geraakt door het hout van de stoel. 'Au,' kreun ik stilletjes. Daarna richt ik mijn ogen op de jongen. 'Sorry,' mompel ik terwijl ik mijn schouders laat zakken. Die goede eerste indruk is toch al lang vervlogen.