Norwood liep al de tijd kalm naast Lilith en voelde dat hij zijn tijd kreeg om haar uit te leggen wat hij daadwerkelijk te vertellen had. Ze oogde kalm en vriendeilijk en speelde in op zijn woorden als hij iets vertelde door correcte reacties te geven. Hij liet alle belangrijke punten zien aan haar, maar ze zou snel genoeg de weg begrijpen in het relatief overzichtelijke kasteel. Hij glimlachte kalm naar Lilith en hij liep weer voor haar uit om haar de weg te wijzen terug. Hij zag dat ze op haar horloge keek en zijn blik gleed rustig naar de vertrouwde persoon toen ze begon over het drakenei. Een kleine glinstering die versterkt werd door de fakkels die het kasteel verlichtte op wat donkere stukken kwam in zijn ogen te staan. Hij keek haar even aan en vermoedde niets bijzonders toen ze steeds verder omhoog kwamen. Echter met de tree leken zijn benen steeds meer van lood te worden en leek zijn snelheid dermate meer af te nemen. Norwood was het ongemakkelijke gevoel misschien deels meester maar bij hem had het nog altijd dezelfde uitwerking als ieder andere persoon. Hij stond even stil op een van de laatste treeën en keek even met een blik naar Lilith die boekdelen sprak. In godsnaam, was dat drakenei dan zo bijzonder? Waren die mythische wezens dan op uitsterven bij die vurige planeet? Hij kon het niet geloven dat het zo zwaar beveiligd moest zijn. De laatste treden leken jaren te duren. De stekende pijn in zijn benen ontging hem niet en bij de laatste vijf treden kwam de stekende pijn tevens in zijn hoofd. Hij legde zijn hand tegen de zijwand van de wenteltrap. ‘Lilith?’ sprak hij vragend. ‘Kun je alsjeblieft deze beveiliging voor mij ongedaan maken voor de korte tijd dat ik het ei zie.’ Sprak hij met een hese stem. Zijn ogen keken haar met een smeekbede aan. Zijn lichaam voelde licht uitgeput en hij wist dat dit net als drijfzand kon zijn. Des te meer je verzet toonde des te meer je deze zogenaamde hel zou voelen. Vandaar dat Norwood zich van zijn ingewonnen bron en zijn tweede vorm ontzag. Hij wist dat als hij daarin zou belanden de koepel al net zo heftig terug zou slaan naar hem. Norwood zette de laatste stap op de tree en leunde tegen de muur. ‘Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik voor het laatste zo heb afgezien..’ sprak hij met een vermakelijke grijns. Op het moment dat Lilith hem toestemming gaf liep Norwood zwijgzaam de kamer binnen en zag het ei al op een nette plek op haar bureau staan. Een tweetal personen stonden kennelijk te wachten op Lilith want toen Norwood er te dicht bij kwam kreeg hij twee gebogen zwaarden op een stok langs zijn keel om hem duidelijk te maken dat hij dichtbij genoeg was. ‘Lilith..’ sprak hij terwijl hij met een vinger wees naar het tweetal. ‘Kun je ze even vertellen dat ik hier niet kom om het ei te stelen.’ Sprak hij met een klein gegrinnik. Terwijl hij wachtte tot ze het duidelijk had gemaakt. Gelijk ging Norwood aan de slag. Hij bestudeerde het ei. ‘Het ziet er inderdaad nog goed in tact uit.’ Sprak hij met een concluderende stem. Hij legde beide handen boven het ei en tussen het ei en zijn handen begonnen magieslierten te ontstaan die zich verbonden. Ze koppelde zich daarna los en Norwood zijn ogen werden even serieus alsof er iets gaande was. Gelijk reageerde Norwood er op. Zijn ogen werden niet meer bruin maar waren groen en gloeide op. Vanuit zijn hand vormde zich stegeltjes en bolletjes die samen werden gevoegd en een klein DNA strengel wist zich in het ei te boren zonder de buitenwand te beschadigen. Norwood voelde hoe zijn magie snel weg werd gedronken. De draak in het ei had voor een jonkie nog akelig veel energie in zich. In een klap waren Norwood’s ogen weer normaal stopte de DNA strengel en verdween in het ei. Norwood voelde zijn benen slap worden en zijn blik werd zwart. Niet veel lag zijn lichaam futloos op de grond. Het ademde, zijn hart klopte. Maar naast deze enige tekenen van leven was er niets.

[Norwood heeft iets teveel energie gebruikt (a) Hij wordt volgende post wel wakker ]

Deze man beviel haar wel. Hij was kalm en vriendelijk. Opzich was Lilith dat natuurlijk ook. Kalm daarin tegen was weer iets anders. Ze leek vaak kalm maar vanbinnen was ze dat juist helemaal niet. Het was nu eenmaal makkelijker voor haar om haar emoties verborgen te houden, intoom houden jammer genoeg niet. Lilith had het wel eens geprobeerd, maar laten we zeggen dat dat nogal slecht afgelopen was. De persoon die daar voor de dupe was had niets meer van zich laten horen. Was zelf misschien gevlucht naar een andere planeet. Niet dat het haar zou doen verbazen. Laten we zeggen dat ze hem duidelijk heeft gemaakt nooit meer in haar beurt te komen. Hij had het meteen begrepen. Dat was goed, je had er namelijk van die domme die toch zouden blijven. Nadat ze samen met Norwood alle belangrijke locaties had bezocht liepen ze naar haar toren voor het draken ei. In het begin had ze niet veel bewaking bij het draken ei gezet.  Maar nog niet zo heel lang geleden had ze een dreigbrief gekregen. Het had Lilith zwaar pissed gemaakt omdat die gewoon ronduit hadden gezegd dat ze niet lang meer het ei zou hebben. Wie dachten die mensen wel dat ze was?! Door nog maar aan die herinnering te denken balde ze haar handen tot vuisten.
Terwijl ze verder naar oven gingen probeerde Lilith zich weer wat te laten kalmeren. Het is verleden tijd en sinds ze extra bewaking heeft gezet en nog eens een spreuk heeft ze niks meer van die mensen gehoord. Even schudde ze haar hoofd en duwde daarbij de gedachten weg.  ‘Lilith?’ sprak hij vragend. ‘Kun je alsjeblieft deze beveiliging voor mij ongedaan maken voor de korte tijd dat ik het ei zie.’ Sprak hij met een hese stem. Ze fronste even en keek dan geschokt. Was helemaal vergeten dat hij er niet zo goed tegen kon als zij zelf.
Met een korte handbeweging was de spreuk verdwenen. ‘ Het spijt me Norwood, ik was het helemaal vergeten. ‘ Onhandig krabde ze aan haar nek, om nog enkele verontschuldigingen aan hem te bieden.  Bezorgt keek ze naar hem. Kon zo zien dat zijn lichaam uitgeput was. Hij had moeten stoppen in plaats van door te gaan.  Ze gaat ook mannen nooit echt volledig begrijpen.  ‘Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik voor het laatste zo heb afgezien..’ sprak hij met een vermakelijke grijns.  Kort beet ze op haar onderlip ‘ nogmaals, Sorry Norwood. ‘ Ugh ze gaat zich blijven schuldig voelen.
Even zuchtte ze diep en dwaalde weer zoals gewoonlijk even af met haar gedachten. ‘Lilith..’ sprak hij terwijl hij met een vinger wees naar het tweetal. ‘Kun je ze even vertellen dat ik hier niet kom om het ei te stelen.’ Sprak hij met een klein gegrinnik. Blijkbaar is ze onbewust stil blijven staan. Ze nam vlug twee grote stappen om haar kantoor binnen te gaan en knikte vriendelijk naar de twee mannen, die knikten  ook beleefd en trokken zich terug. Daarna keek ze zwijgend toe hoe Norwood contact begon te maken met het ei.
Zelf de twee bewakers die ze met haar leven zou vertrouwen keken nieuwsgierig toe. De twee mannen kende ze al  zo lang dat ze zelf wel veel voor hen zou willen riskeren, en voor de twee mannen gelde het zelfde. Meteen schoot Lilith in actie vanaf dat ze zag dat zijn benen het begonnen te begeven. ‘Norwood!’ Ze zorgde ervoor dat hij niet hard op de grond kwam en probeerde hem wakker te maken, tevergeefs. Veel kon ze er nu niet aan doen. Lilith kon wel zien dat het door uitputting. ‘Jongens help me even en breng hem naar mijn kamer en leg hem daar in men bed wil je’   Beval ze de twee mensen. Die gehoorzaamden meteen, raapten norwood van de grond en stopten hem onder de dekens in Lilith haar kingsize bed.
Lilith zelf ging naar haar keuken om iets te eten aangezien ze daar nog geen echte tijd voor had gehad. En aangezien Norwood toch niet meteen wakker gaat worden kon ze dat even goed nu wel even vlug wat eten.  Nadat ze zelf klaar was maakte ze ook wat Norwood, hij zou het nodig hebben vanaf dat hij wakker zou worden. Ze stopte het in de microgolf voor later en ging dan weer naar haar slaapkamer en controleerde of Norwood nog altijd ademde. Gelukkig wel.

Norwood zijn koppige acties hadden hem goed wat energie gekost. Hij wreef een zweetdruppel van zijn voorhoofd en keek even naar Lilith met een geforceerde glimlach toen hij vroeg aan haar of ze de spreuk kon ongedaan maken voor hem. Hij kon de druk niet dragen en het leek alsof hij steeds harder naar de grond werd geduwd. De zwaaiende beweging leek een groot deel van de druk doen wegnemen. Hij glimlachte vriendelijk en liep langs haar heen om zijn hand op haar schouder te leggen met en warme glimlach. ‘Geen zorgen, Lilith. Ik heb teveel meegemaakt om zomaar op te geven. Ik ben koppiger dan ik soms lijk, voel je niet schuldig.’ Sprak zijn stem kalm tegen haar. Zijn houding werd weer wat sterker en hij wilde direct het ei inspecteren, wat wederom wat moeilijkheden gaf. Hij voelde het koude lemmet tegen zijn keel drukken en nog net geen snee vormen. Zijn ogen keken even met een hulpzoekende blik naar Lilith. Haar geknik was voldoende en hij haalde even opgelucht adem.

Zijn ogen gingen naar het ei en hij liep met een boog om haar bureau en bestudeerde ieder detail. Hij was tamelijk onder de indruk dat ze dit nog kon vinden in Razen. Zeker na zo’n lange tijd, maar dit baarde Norwood wel zorgen. Een dier kan lang overleven, alsof de tijd voor hem stilstaat. Alles wat het van buitenaf kwaad doet, zal het dier van binnen beschadigen. Het was iets wat je niet kon voorkomen. Door de tijd kan zo’n dier, desondanks zijn trance, fatale wonden oplopen. Norwood zijn magie rijkte uit naar het ei door middel van slierten die zich, met de reagerende slierten verbonden. De ogen van Norwood werden vrijwel direct serieus door de piepende stem in zijn oor. Het was een stem die om hulp riep. Zijn ogen zochten even Lilith op en deed alsof er niets aan de hand was. Het dier had best zware schade opgelopen en aan de pieptoon was het hem bijna fataal geworden. Norwood besloot, desondanks zijn gedraineerde toestand, toch actie te ondernemen. Met als gevolg dat hij door de spreuk zijn bewustzijn verloor. Norwood glimlachte toen hij klaar was met de spreuk en voelde de vermoeidheid hem meester maken. Vervolgens werd het zwart.

Hij wist niet hoe lang het had geduurd maar langzaam bewoog zijn hand die loodzwaar aanvoelde. Hij tilde hem rustig op en greep naar zijn hoofd. Hij had niet echt gerust geslapen. Vreemde beelden hadden in zijn hoofd afgespeeld, alsof het draak wat informatie had overgedragen. Zwijgzaam kwam hij overeind en zag dat hij enkel zijn spijkerbroek nog maar aan had. Zijn lichaam mocht er best wel wezen, maar hij had niet verwacht dat ze hem netjes had uitgekleed. Het was al avond aan het worden en zijn ogen gleden naar de persoon die naast hem op een stoel zat. Hij glimlachte toen hij zag dat Lilith haar ogen gesloten waren en ze vredig leek te slapen. Hij keek op de klok en zuchtte even. Hij had echt een halve dag niets gedaan. Hij wreef even in zijn ogen en zag dat de bewakers het ei non-stop in de gaten hielden. Norwood stond op en voelde dat zijn benen weer gevoel kregen. Het was even vreemd maar hij stond snel genoeg. Geruisloos liep hij naar Lilith en zag toen pas het bord met eten voor hem staan. Ze was zo doordacht bezig geweest, niets onverwachts van een legendarische magiër. Hij legde zijn hand voorzichtig onder haar benen en tilde haar rustig op om haar vervolgens op het kingsize-bed neer te leggen en een deken netjes over haar heen te leggen. Hij glimlachte kalm en streek een verdwaalde lok uit haar gezicht. ‘Rust maar even uit.’ Sprak hij zachtjes. Ze zou ongetwijfeld geschrokken zijn door zijn vrij roekeloos gedrag van vanmiddag. Hij sloeg zijn overhemd over zijn bovenlichaam en knoopte het dicht om vervolgens de kamer binnen te lopen. De wachters keken hem even aan en hij knikte vriendelijk. Het ei had een gezonde gloed gekregen na zijn spreuk, zag hij en zwijgzaam sloot hij even zijn ogen. Hij voelde zich nog aardig moe. Misschien was het handig als hij toch nog even ging liggen. Zwijgzaam ging Norwood zitten op de rand van het bed en voor hij het wist was hij in slaap gevallen.

Lilith had moeten weten dat Norwood de spreuk niet aan kon. Ze was het zelf zo gewoon. Ze voelde er niks meer van aangezien ze die spreuk zelf had gemaakt. Er kwamen dan ook zelden tot haast nooit. Vooral geen onaangekondigde bezoekers. De spreuk was er om mensen uit de buurt van haar kamers te houden wanneer ze er niet was. Lilith hield er niet van als anderen i haar vertrekken waren zonder toezicht. Nadat ze de spreuk had doen verdwijnen verontschuldigde ze zich meteen. Ze had het niet mogen vergeten. hoe stom kon ze wel niet worden? Ze voelde zijn hand op haar schouder waardoor ze zich terug trok uit haar gedachten. ' Geen zorgen Lilith. Ik heb teveel meegemaakt om zomaar op te geven. Ik ben koppiger dan ik soms lijk, voel je niet schuldig' een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. Die woorden gaven haar al wat rust, niet helemaal maar toch een beetje. Lilith ging voor een tweede keer in gedachten tot Norwood weer om hulp vroeg.

Damn ze was de twee bewakers vergeten. De twee mannen  namen hun werk doodserieus, daardoor gingen ze pas aan de kant nadat Lilith hen een bevel had gegeven. Lily kende hen beide dan ook. het waren haar vrienden geworden, maar het meest dat haar aan hen beviel was dat beide mannen hun werk en privé perfect gescheiden hielden. Ze zouden alles doen om hun object te beschermen ook al waren ander mans leven in gevaar.
Fronsend moest de LM toekijken naar Norwood, die zijn magie op het ei zat toe te passen. Wat hij deed, was voor haar nog een raadsel. Zelf de twee bewakers konden het niet laten om af en toe via hun ooghoeken nieuwsgierig toe te kijken, Iets dat Lilith hen niet kwalijk kon nemen. Net op tijd kon ze Norwood opvangen die bewusteloos neerviel. Hij leefde wel nog, dat was te zien aan zijn langzame ademhaling. De bewusteloze Norwood werd dan vlug naar haar bed over gebracht. Daar begon ze zijn overhemd los te knopen. En nee, het was niet om gebruikt te maken van zijn toestand. Als hij zijn hemd aan zou houden zou de kans er zijn dat hij onder de dikke dekens zou gaan zweten, en het is nou niet echt aangenaam om een hemd te dragen die ruikt naar zweet. Voor een seconde liet ze haar ogen over zijn bloot bovenlijf glijden. Hij kon er best wel wezen. De hemd lag ondertussen over de rugleuning van een zetel die naast het bed stond.

Het eten voor Norwood stond naast het bed op een nachtkastje klaar aangezien hij dat gaat nodig hebben. Nadat Lilith nog eens het ei via haar ooghoeken had gecontroleerd zette ze zich in de stoel naast het bed om dan weer in slaap te vallen. Hoeveel tijd er verstreken was na haar dutje wist ze niet, wat ze wel wist was dat Norwood in die tussen tijd was wakker geworden want zij lag nu in bed en hij aan de rand ervan. Een klein glimlachje kwam op haar lippen. Voor een tweede keer ging Lilith naar het ei en keek er als in een trance naar. Alsof er iemand haar lichaam overnam, hief ze haar hand op en raakte voorzichtig het ei aan. Alleen leek het haar niet meer te lukken om haar hand terug te trekken. Het ei leek op te leven -meer dan daarstraks- onder haar aanraking.. Wat had Norwood gedaan?! Het begon heviger te gloeien dan eerst. niet alleen dat maar Lilith kreeg het gevoel alsof iemand beetje per beetje energie van haar magie zat te absorberen, en het lukte haar niet om het op te laten houden. Haar kamer werd warmer met de seconde. Alsof het ei haar magie zat te gebruiken.

De kamertemperatuur steeg maar meer en meer.

Norwood had zijn ogen een tijd lang dichtgehouden en had zijn ademhaling rustig gehouden. Hij wist dat hij een tijd even moest blijven liggen voor hij direct op zou staan. Het was riskante boel als je magie compleet draineerde. Je zou er niet alleen van in coma raken, in het ergste geval zou je nooit meer wakker worden. Zijn lichaam voelde exact hierdoor loodzwaar aan. Ieder spier leek voor jaren niet gebruikt en moest weer wennen aan zijn functie, het bewegen van het lichaam. Norwood zijn ogen gingen opzij en zag dat Lilith in slaap was gevallen met enkel een klein deken over haar. Ze was zo bezorgd dat ze amper aan zichzelf gedacht had. Een klein waterig glimlachje kwam op zijn gezicht als hij er aan dacht hoe ze zich zorgen had gemaakt. Er waren niet veel personen recentelijk die hij dat echt had zien doen. Hij tilde haar zachtjes op en legde haar onder haar dekens, om vervolgens zijn eten op te eten en de kamer uit te lopen. Zwijgzaam opende hij een boek dat hij uit zijn vingers toverde en begon rustig te lezen op een van de stoelen, in de kamer er naast. Hij had niet door dat na een half uur Lilith weer wakker werd. Het moment dat hij voelde hoe warm het daadwerkelijk was geworden, veerde hij overeind. Zijn ogen schoten naar de kamer waar Lilith lag. Hij zag haar hand naar het ei gaan en over zijn ogen kwam een donker laagje, alsof hij een hagedis was. De slierten tussen Lilith en het ei bevestigde zijn vermoedens. Hij wist niet hoe lang dit al bezig was, maar iedere legendarische magician kende zijn limiet. Ze werd letterlijk leeggezogen. Het ei, was een hongerig type. Norwood zette zich af en mompelde een spreuk. Het was een wijze van barrière en zijn hand gloeide op onder de magie. Hij pakte de pols van Lilith vast en trok haar langzaam overeind en ging naast haar, op de rand van het bed, zitten. Hij keek met een strakke blik naar het ei. Hij spreidde zijn arm voor Lilith als zijnde bescherming. ‘Alamin ang iyong lugar, siya ang pinuno ng iyong kaharian ni,*’ hapte hij naar het ei. Het was een eeuwenoude taal en de magieslierten trokken zich terug, alsof het ei zich besefte wat hij zojuist deed. Norwood zijn ogen werden weer normaal en hij sloot zijn ogen en haalde diep adem. ‘Hij is een brutale, maar ik vermoed dat hij zich voed op magie van de nabije wezens. Het is niet gek na zo lang stil te zijn geweest,’ verklaarde hij. Zwijgzaam keek hij even naar Lilith. ‘Gaat het?’ vroeg hij toen.
 
 

* Know your place, she is your kingdom's leader.

Lilith is nieuwsgierig hoe lang het zou duren voor het draakje geboren zou worden. Wat voor ras het is en hoe het in een prachtige reusachtige draak zal groeien. Ze glimlacht even bij de gedachten. het was altijd wel interessant om het te zien evolueren. Je zou er een heel veel over kunnen leren. Al is het niet makkelijk om met een draak te gaan zitten praten. Het ware trotse wezens en keken op mensen neer, vooral als je niet respectvol wegens hen was. Lilith weet nog hoe ze vroeger meteen al een link voelde met de draken vergeleken met andere kinderen van haar leeftijd. Voor haar was het allemaal zo makkelijk, terwijl het voor anderen soms weken tot maanden kon duren voordat een draak tegen hen had gesproken. Je hebt er dan ook veel geduld voor nodig. Gelukkig had Lilith dat al van op jonge leeftijd. Haar ogen gleden even naar de slapende Norwood in haar bed. Ze zou het volgende keer moeten onthouden dat ze haar magie laat verdwijnen wanneer er bezoek is. Zo'n fouten hoorde ze niet te maken. Al was ze nogal lichtjes nerveus aangezien deze plaats nog allemaal zo nieuw voor haar was. Vandaar dat ze nogal verstrooid is.

Het maakte Lilith nieuwsgierig toen het drakenei haar leek te roepen. Wou dat ze naar hem toe kwam, wat ze ook trouwens deed. Het leek zelf te gloeien. Voorzichtig raakte ze het aan, bang dat het onder aanraking ieder moment zou kunnen breken. Daarvoor in de plaats begon het klein wezentje haar magie en energie te absorberen. Met de seconde voelde ze hoe haar magie zwakker werd. Paniek nam haar over nadat ze niet wist hoe ze het dier moest laten stoppen. Pas nadat het gestopt was zakte Lilith lichtjes door haar benen en merkte dan pas op dat het dankzij Norwood was dat het wezen gestopt was. Opgelucht slaakte ze een diepe zucht. ‘Hij is een brutale, maar ik vermoed dat hij zich voed op magie van de nabije wezens. Het is niet gek na zo lang stil te zijn geweest,’ verklaarde hij. Kort knikte ze ' Dat heb ik nu wel zo bedacht' sprak ze zachtjes. Kwam weer stillaan tot rust en haar magie werd al weer meteen sterk, alsof het nooit is afgezwakt geweest. ‘Gaat het?’ vroeg hij toen. Ze grinnikte lichtjes. 'het gaat wel, heb al erger meegemaakt... Ik hoop dat je genoeg hebt gerust?' Vroeg ze om van het onderwerp af te dwalen voor een of andere onbekende reden.