Ondanks dat wel meer dan een keer onderweg in Viktors hoofd was opgekomen om ervandoor te gaan was hij toch naar Savadors kantoor gelopen. Of hij weg zou lopen of niet het zou niks uit maken. Savador vond hem toch wel, en van het schoolterrein weglopen had ook weinig nut. Dan zat de politie hem op de hielen. Viktor wist dat ze hem zelfs hier in de gaten hielden. En bij elke grote fout zou hij linia directa terug gestuurt worden naar de jeugdgevangenis op Shadra. Het was daar toch tien keer beter dan hier. Behalve het eten misschien. Viktor was hierheen gestuurt om te leren zeiden ze. En als hij goed zijn best deed zouden ze hem vrijuit laten gaan zeiden ze. Geklets wist Viktor. Hij maakte geen schijn van kans. Dat hadden ze alleen maar gezegd om hem zijn best te laten doen. Hij had zijn 'begeleiders' heus wel horen praten die dag voordat hij hierheen ging. Hij had ze heus wel horen zeggen dat het toch hopeloos was, dat de rechter al besloten had dat hij na zijn school direct weer het gevang in kon. Dat was de rede dat Viktor zo opstandig was hier. Omdat het hem allemaal niks meer kon schelen. Het zou niet uitmaken wat hij deed opgesloten zou hij toch wel zitten. Als de psychopaat die hij was zoals zijn psychiaters hem noemde. Nonchalant met zijn handen in zijn broekzakken leunde Viktor tegen de muur naast de deur van het kantoor aan. Wachtend op zijn 'straf'. Viktor lachte even kort, zacht en sarcastisch. Wat wist die waardeloze zak nou van straf?

'Wel wel, dus meneer heeft besloten toch maar wel te komen?' klonk Savadors spottende stem door de gang. 'Dat verbaast me.' Hij beende naar de deur van zijn kantoor toe en hield vlak voor Viktor stil. Met een hatelijke blik staarde hij op hem neer. 'Jij zit zwaar in de problemen,' begon hij zacht, maar met een snauwende ondertoon in zijn stem. Zonder zijn blik van Viktor af te wenden, ontgrendelde hij met een gewelddadige klik zijn kantoordeur en gooide die met een smak open. Savador richtte zich weer met een giftige blik op Viktor. 'Naar binnen jij!' Het was niet nodig geweest hem dat te zeggen, want hij greep hem bij de kraag van zijn jas en sleurde hem al eigenhandig mee naar binnen. Daarna gooide hij de deur achter zich weer dicht en schoof een stoel naar het midden van de kamer. Daar duwde hij Viktor wat hardhandig op neer. Zelf ging hij niet achter zijn bureau zitten, maar bleef vlak voor Viktor staan, zodat hij nu tegen zijn onderbuik moest aanstaren. Met opzet, zodat hij wel tegen hem op moést kijken. Daar streefde hij naar, letterlijk en figuurlijk; erkenning als de baas hier en dat mensen tegen hem opkeken. Met zijn armen over elkaar geslagen, staarde Savador minachtend op hem neer. 'Heb jij enig idee hoeveel je aan kosten hebt vernield? Ik laat geen enkele cent onnodig verspillen, zeker niet als de oorzaak een dwaas onder de leerlingen is met losse handjes!' Savador liet de rest van zijn preek nog even rusten, om Viktor in de stilte die kort daarna volgde met een opgehaalde neus in zich op te nemen. 'Een schande dat je van buiten zoveel van me weg hebt,' mompelde hij toen meer in zichzelf dan op Viktor gericht. Savador plaatste een moment later een hand op de rugleuning van Viktors stoel en boog zich ver naar hem toe. 'Als je een verklaring voor je onacceptabele gedrag hebt, trek die grote bek dan open zoals je altijd doet,' siste hij zacht.

Viktor keek op uit zijn gedachte toen een stem die ruw onderbrak. Zijn blik verhardde zich direct toen hij Savador zag. Hij gaf geen kik op zijn woorden. Dat hij in de problemen zat wist hij zelf ook wel. Toen hij op de stoel werd gedruk en Savador voor hem stond weigerde Viktor omhoog te kijken. Hij bleef strak voor zich uit staren naar Savadors onderbuik. Pas zodra Savador zich naar hem toe boog en hij niet meer omhoog hoefde te kijken als hij hem wou aankijken, keek Viktor hem pas in de ogen. Uitdagend, brutaal en minachtend. ''Ik heb u niks te melden dat niet in mijn dossier staat vermeld'' siste hij terug met opeengeklemde kaken. Hij zou niet toegeven. Laat hem maar moeite doen als hij het zo nodig wou weten. En zou niet, dat was niet zijn probleem vond Viktor. ''Stik maar met die preek van u'' mompelde Viktor daarna.

'Ja, dat dossiertje van jou is ook niet bepaald rozengeur en manenschijn,' riep Savador snauwend terug. Viktors brutaliteit werkte hem op de zenuwen. 'Ik heb dit al vaker gezegd: de school staat nu onder mijn leiding, mijn bezit en mijn regels. De weg naar de kerkers staat altijd voor je open,' siste hij zacht toen hij te horen kreeg dat hij in zijn preek kon stikken. 'Je zou niet zo ondankbaar moeten zijn! Je hebt me al heel wat geflikt en dit is nog niet eens het ergste van het ergste. Anders is het misschien een beter idee dat ik je begeleiders informeer over je walgelijke gedrag en je terugstuur naar dat leuke celblok van je?' Savador steunde met zijn handen op de armleuningen van Viktors stoel en hield zich voorovergebogen, zodat hij Viktor kon blijven aanstaren. 'Ik hoef alleen maar pen en papier te pakken en een lange, lange brief schrijven over wat je tot nu toe allemaal op deze school hebt uitgevreten,' dreigde hij zacht. 'Als ik wil kan ik alle schulden en kosten op jouw naam schuiven. Met je criminele daden en streken zal niemand toch ooit het verschil merken.' Dat laatse vervolgde Savador zo zacht dat het haast fluisterend was.

Viktor had zijn blik van Savador afgewend. Maar hij keek Savador met een ruk weer aan toen hij zijn woorden hoorde. Meestal kon Viktor prima het meeste van zijn woede binnenhouden maar nu brastte de hel los. Hij stond zo snel op dat de stoel met een klap achterover viel. Tegelijkertijd duwde hij Savador ook wat naar achteren. ''Doe maar! Dan ben ik ook meteen van je gezeik af!'' snauwde hij. Viktor was al zijn zelfbeheersing verloren en in zijn woede vergat hij Svador met u aan te spreken. ''Dreigen met de bak werkt bij mij niet. Terug ga ik toch wel of ik me hier nu gedraag of niet. Kom maar op, ik lust je rauw'' zei hij. Die laatste zin sisite hij meer dan wat anders. Hij stroopte zijn mouwen op en uit zijn broekzak greep hij een dolk. Aan de soepele manier waarmee hij het ding vasthield was duidelijk aan te zien dat het wapen met niet vervreemd was. Viktor greep naar Savadors keel, en drukte hem achtedrover half over zijn bureau. Hij zette de punt van de dolk tegen zijn wang. Hij legde er zachtjes druk op. ''Mijn terapeuten zeiden altijd tegen me dat omdat ik heb gezien hoe mijn vader mijn moeder doodsloeg ik die psychopatische gedachten heb. Allicht, hebben ze uiteindelijk toch gelijk gehad. Jammer dat ze het niet meer na konden vertellen'' zei hij zacht en drukte nog iets dieper waardoor er een klein straaltje bloed over Savadors bleke wang liep.

Na de woorden gezegd te hebben waar hij Viktor mogelijk mee zou kunnen raken, waren Savadors mondhoeken omgekruld tot een kleine voldane grijns. Die grijns gleed direct weer van zijn gezicht toen Viktor plotseling overeind sprong en de stoel denderend achterover viel. Hij was vanzelf al wat achteruit gedeinsd, en werd door Viktor nog een stuk naar achteren geduwd. Hij wilde hem net weer afsnauwen om zijn respectloze gedrag, toen hij zag dat hij zijn mouwen opstroopte en een dolk uit zijn broekzak tevoorschijn haalde. Savador zweeg en hield zijn ernstige blik strak gevestigd op het glanzende lemmet terwijl hij haast onopmerkelijk nog wat achteruit schuifelde. Zijn concentratie was er zo op gericht, dat hij zich niet had kunnen verweren toen Viktor hem bij zijn keel greep en hij het volgende moment half over zijn bureau werd gedrukt. Hij stribbelde hevig tegen terwijl hij weer overeind probeerde te komen. Al zijn verwoedde bewegingen om dat voor elkaar te krijgen, leken ter plekke te bevriezen zodra hij de punt van de dolk tegen zijn wang voelde. Savadors slangachtige ogen staarden schichtig terug in die van Viktor. Hij probeerde de hartkloppingen en zijn jachtige ademhaling weer onder controle te krijgen terwijl hij roerloos naar Viktors woorden luisterde. Hij deed een mislukte poging een kreun te onderdrukken toen de scherpe punt van de dolk door zijn huid drong en er wat bloed uitsijpelde. Savadors verticale pupillen versmalden zich tot dunne spleetjes. Hij moest zijn angst niet laten overmannen door iemand die juist naar hem behoorde te luisteren in plaats van andersom. In een razendsnelle beweging sloeg hij Viktors hand met de dolk weg en sprong overeind. De arm met de dolk draaide hij ver door tot op zijn rug, zodat, als hij zich los probeerde te rukken, er een kans bestond dat hij zichzelf in zijn ruggengraat zou steken. Met zijn andere vrije arm, ontklemde hij Viktors keel. Daarna drukte hij met al zijn lichaamsgewicht op hem, zodat hij hem op zijn knieën dwong. Savador bukte met hem mee om zijn greep te behouden, zodat hij nu haast op Viktors rug zat. 'Jij doorgedraaid, vuil, onuitstaanbaar rotjong. Waar zit jij met je zieke kop, het schoolhoofd zonder enige reden aanvallen!' siste hij hijgend in zijn oor. 'Jij vormt een gevaar voor iedereen hier! We hadden je nooit moeten toelaten op een fatsoenlijke school als deze.' Savador gaf een kleine ruk met zijn arm, zodat Viktors hoofd even ruw meebewoog. Aan zijn hijgende ademhaling was te merken dat hij ziedend was. 'Crimineeltjes met onfatsoen en bizarre streken waarin ze zelfs in staat zijn het schoolhoofd aan te vallen, horen hier niet thuis! Als je dan zo graag eerder terugwilt, kan ik daar wel voor zorgen. Dood of levend, wat zal het zijn?' eindigde Savador sissend.

Viktor klemde zijn hand stevig rond het lemmet van de dolk toen zijn hand werd weggeslagen om de dolk te behouden. Toen hij weer naar Savador keek zag dat dat Savador overeind was gesprongen. Hij wou opzij springen voor hem maar werd al bij zijn arm gegrepen. Toen Savador verder doordraaide klemde Viktor zijn tanden op elkaar om geen kik te geven. Zijn blik was strak op de muur gericht omdat Savador zijn keel omklemde. ''Misschien lijken we dan toch meer op elkaar dan je denkt'' zei Viktor zacht. Hij boog zelf nog iets verder voorover en gooide zijn dolk over zijn schouder die naast hem in de vloer bleef steken. Met zijn vrije hand greep Viktor ernaar en draaide hem om met het lemmet naar achteren. Hij stak Savador venijnig in zijn zij zodat de grip rond zijn nek wat losser of misschien wel weg zou zijn. Daarna liet Viktor Savador over zijn rug heen rollen. Snel en lichtvoetig sprong Viktor daarna overeind. Zijn pupillen hadden zich vernauwd tot spleetjes. In het kantoor stak er een wervelwind op die elektrische vonken met zich meevoerde. De lokken haar van Viktor waaide wild door elkaar heen terwijl hij alle elektrische energie in zich opnam. Hij trok Savador eerst overeind en beukte hem daarna met zijn schouder naar voren dwars door het raam heen. Hij zette zich af van de vensterbank en sprong achter hem aan.

Savador behield zijn positie door letterlijk op Viktor te steunen, terwijl hij zijn mond met een triomfantelijke grijns dichtbij zijn oor hield. Een gevoel van macht leek zijn razernij wat in toom te houden. 'O, geloof me. Wij lijken geen steek op elkaar. Een nietswetend joch als jij die zich met iemand als mij vergelijkt? Jij zult mij nooit overtreffen. Zet het uit je hoofd, dwaas!' sprak Savador zacht in zijn oor terug na het horen van Viktors woorden. Doordat hij op hem antwoorde, was zijn reflex om de dolk op te vangen voor het binnen Viktors handbereik kwam te laat. Daardoor had hij Viktors hals los moeten laten, maar het was alleen tevergeefse moeite geweest. Het ging als een schok van pijnsteken door Savador heen toen het mes in zijn zij werd geramd. Hij probeerde de pijn in eerste instantie nog te onderdrukken, maar hij hield het echter niet lang vol en barstte in een mengeling van schreeuwende pijnkreten en gesnak naar adem uit. Hij kreeg het nauwelijks mee toen hij het volgende moment over Viktors rug gerold werd en languit over de grond lag. Met een bevende hand trok hij het mes uit zijn lichaam en slingerde het wapen ver van zich vandaan, waarbij het roodgekleurde lemmet een spoor van bloed op de grond achterliet. Met een hand deed hij een poging het bloeden te stoppen door het strak tegen zijn wond gedrukt te houden. Kreunend en jammerend probeerde Savador zich ver uit Viktors buurt te wagen, door zich met zijn andere hand naar de deur van zijn kantoor over de vloer vooruit te trekken. Hij werd echter weer door Viktor overeind getrokken toen hij nog niet eens op de helft was, en direct daarna achteruit door het raam gesmeten. Hij hield zijn armen voor zijn gezicht om zich tegen de glasscherven te beschermen. Voordat hij tegen de grond te pletter zou vallen, siste Savador schor een spreuk en werd hij opgevangen door een zwarte massa van duizenden krioelende schaduwslangen, die even later in een zwarte mist oplosten. Hij bleef hijgend liggen terwijl hij met halfdicht geknepen toekeek hoe Viktor hem achterna kwam. De hand die hij tegen zijn wond had gedrukt zat nu onder het bloed en de pijn was haast niet te verdragen. 'Jij hebt veel te veel lef,' siste Savador tussen zijn hijgen door. 'En dat overschot aan lef moet er hoog nodig bij je uit worden geslagen.' Met een langzame beweging reikte hij met de hand die niet op zijn wond was gedrukt naar zijn andere arm, en stroopte de mouw tot aan zijn bleke elleboog op. Rondom zijn pols was een inktzwarte afbeelding van een slang afgebeeld. Het had nog het meeste weg van een tatoeage. 'Sú aeval nur cì, Saethion,' riep Savador zijn slang fluisterend in het Shadraans op. De inkt in zijn huid begon te kronkelen en op te bollen, steeds heviger, totdat het een lila-achtige kleur aannam en Saethions paars geschubde kop en even later zijn gehele lichaam uit de tatoeage in het gras gleed. De slang cirkelde langzaam om zijn meester heen terwijl zijn lichaam uitgerekter en groter leek te worden. Uiteindelijk was hij in zijn volle lengte een aantal meters lang en staarde venijnig sissend op Viktor neer, klaar om uit te halen als hij één stap dichter bij Savador durfde te wagen.

Viktor landde keurig op zijn voeten en zakte door een knie heen. Hij stond langzaam op en keek strak naar Savador. Een lichte bries liet zijn zwarte lokken als wilde woeste slangen door elkaar vliegen. ''Tja, lef krijg je wel als je een verleden hebt als het mijne. Het is daar slikken of stikken. Maar dat zul je zelf denk ik ook wel weten'' zei hij zacht. Hij keek niet onder de indruk naar de slang die Savador opriep. Zonder zijn blik van de slang af te wenden ritste hij zijn vest open en liet hem over zijn schouders glijden. Met een zachte plof belandde zijn vest op de grond zodat hij nu in een zwart shirt met korte mouwen stond. Viktor kraakte even zijn nek even gevolgd door zijn vingers. Hij maakte zijn ketting met spikes rond zijn nek los. Het leek nu langer dan hij om zijn nek had geleken. De spikes waren lange puntige wapens en de riem was een lange zweep geworden. ''Je dacht toch niet echt dat ik zonder wapens zou rond lopen'' zei hij met lichte spot in zijn stem. Hij zwaaide met de zweep en rende daarna op Savador en zijn slang af. Hij mepte met de spikes tegen Saethion zodat hij bij Savador kon komen. Hij wurgde hem haast met zijn riem.

Ineens kwam Diva aanrennen. Ze sprong over Savador en Viktor heen maar trapte Viktor tegen zijn hoofd. Ze landde op haar voeten en knielde achter Viktor neer. Toevallig had ze net een nieuw trucje geleerd. Een perfecte gelegenheid om het uit te proberen. Ze legde een arm om zijn nek en beet hem hard bij zijn slagader. Ze tapte hiermee energie van hem af terwijl zij zelf er alleen maar energieker door werd. Ondertussen pakte Diva Viktors handen beet en ontfutselde hem zijn riem. Ze gooide die weg bij Savador terwijl ze met haar andere hand Viktor wegsleurde. Ze drukte hem met zijn buik en gezicht tegen de grond, met zijn armen stevig op zijn rug. Met een knie drukte ze stevig in zijn rug.

Viktor hoorde iets aan komen rennen en keek even op. Hij zag Diva maar was net te laat met ontwijken. Zijn hoofd vloog opzij en hij spuugde wat bloed uit. Voor hij het wist was hij plat tegen de grond gedrukt. Diva was sterk maar Viktors woede was nu te groot. Hij gooide zijn gewicht in de strijden draaide op zijn rug zodat hij haar plette. Daarna trok hij zijn armen los. Hij trok Diva overeind en greep haar bij haar polsen en draaide die op haar rug. ''Ik wil je geen pijn doen Diva. Hou je hier alsjeblieft buiten'' zei hij zacht in haar oor. Hij kneep misschien wat hard in haar polsen omdat zijn woede nog steeds groot was. Maar hij wou haar geen pijn doen.

Phoenix was samen met Diva aan komen rennen. Hij keek even toe hoe ze Viktor te lijf ging. Phoenix zuchtte even en rende toen op zijn vriend af. Hij legde zijn arm om Viktors nek heen en trok hem ruw naar achteren. Hij hield Viktor zo vast dat hij moest balanceren op zijn hielen omdat anders zijn rug gebroken werd. Met zijn vrije hand drukte Phoenix een verdovings pilletje in Viktors mond. ''Slikken'' siste hij bevelend en hield Viktors hoofd omhoog om hem te dwingen het pilletje door te slikken. Daarna dwong Phoenix Viktor op zijn knieën. Ook Phoenix had een soort riem zweep die Viktor om zijn nek droeg, al was de zijne vermomd als armband. Phoenix maakte het ding los en legde het om Viktors ne waarna hij hem stevig tegen zijn knie duwde. Dit om te voorkomen dat hij in zijn laatste minuten bij bewustzijn iets zou flikken wat schadelijk voor anderen zou zijn.

Savador had met een ernstig gezicht toegekeken hoe Viktor zijn ketting en riem als wapens gebruikte. Saethion wierp luid sissend van woede zijn kop in de lucht toen hij volop door de spikes werd geraakt. Zijn lange lijf bewoog en kronkelde hevig een aantal centimeters omhoog om nog een verwoedde poging te doen Viktor uit de buurt van zijn meester te houden, al haalde het weinig uit. Savador pakte Viktor bij zijn schouders beet en probeerde hem naar adem snakkend en met alle kracht die door de pijn niet gehinderd werd, van zich af te duwen toen hij haast gewurgd werd. Hij besmeurde daarmee Viktors kleding bij zijn schouder met zijn bloed. Savador liet al zijn kracht ontsnappen toen Viktor letterlijk van hem af werd geschopt. De riem werd van zijn hals gehaald en hij zoog zijn longen vol met verse lucht. Hij wierp Diva een dankbare blik toe. Terwijl ze Viktor onder handen nam, krabbelde hij voorzichtig en langzaam overeind. Hij tilde zijn hand op om de wond even te bekijken. Die zag er diep en onsmakelijk uit. Hij hoopte maar dat er geen belangrijk orgaan was geraakt. Ondanks dat het nog hevig bloedde, was de pijn intussen wel een stuk verminderd. Savador liep langzaam naar Diva toe en trok haar voorzichtig overeind. Hij hield haar vast en streek even dankbaar over haar haren, terwijl hij met een ernstig gezicht toekeek hoe Phoenix Viktor dwong een pilletje in te slikken. 'Dank je,' mompelde hij zacht, doelend op zowel Diva als Phoenix. Savador liet Diva los en knielde op één knie neer. Hij tikte met zijn wijs- en middelvinger zachtjes twee keer in het gras. 'Aechnis din, Saethion,' zei hij zacht. Saethion nam zijn normale lengte weer aan en kwam op Savadors commando aangegleden. Hij kronkelde via zijn been naar zijn schouders en bleef roerloos om zijn hals stil liggen.

Viktor was zo in de weer geweest met Diva dat hij Phoenix niet had horen aankomen. Hij merkte het pas toen het te laat was. Hij liet Diva los en greep naar Phoenix' arm om zijn nek. Hij omklemde hem en probeerde hem weg te trekken maar Phoenix was wat dat betrefd net zo sterk als Viktor. Hij kokhalsde toen Phoenix hem dwong te slikken en eigenlijk meer doordat Phoenix zijn hoofd wat omhoog hield lukte het hem. Toen hij op zijn knieën werd gedwongen en vast werd gezet probeerde hij eerst hevig om los te komen. ''Laat me gaan. Ik wil die zak afmaken'' siste hij kwaad tegen Phoenix. Pas na een paar minuten toen het pilletje goed begon te werken voelde Viktor zijn ledematen verslappen. Hij liet zijn hoofd hangen en kon zijn ogen nog maar amper open houden. Daarna was hij compleet het bewustzijn kwijt. Het enige wat hem nog overeind hield was de riem van Phoenix om zijn nek.

Diva kreunde even zacht en pijnlijk toen Viktor met zijn volle gewicht op haar ging liggen. Nu had hij geen overgewicht maar was wel groot en dus zwaar. Ze liet zich half struikelend en vallend overeind trekken. Ze hoorde Viktors zachte woorden. ''Ik kan niet toekijken hoe jij de man vermoord waar ik mijn hart aan heb gegeven'' zei ze zacht tegen hem. Ze wist dat dat hem meer pijn zou doen dan als ze hem geslagen had omdat Viktor haar ook leuk vond. Ze voelde een lichte golf van opluchtig toen Phoenix Viktor bij haar wegtrok. Ze keek toe hoe hij hem een verdovingspilletje gaf. Diva had Phoenix gehaald. Ze had vanuit het raam het gevecht gezien en was meteen naar de stagiaire gerend. Gelukkig waren ze net op tijd geweest. Ze sloeg haar armen even kort om Savadors middel. Ze bleef bij hem staan toen hij Saethion terug riep. ''Gaat het?'' vroeg ze zacht.

Savador stond voorzichtig weer op en richtte zijn giftige blik direct op Viktor bij het horen van zijn laatste woorden voor hij zijn bewustzijn verloor. Hij mompelde iets in het Shadraans wat letterlijk iets als ongelikte beer zou kunnen betekenen. Ondanks dat hij Viktor veel liever dood als levend zag, nam hij de moeite nu niet om opnieuw in een preek uit te barsten. Dat zou de pijn in zijn wond weer opspelen. Hij keek Diva even glimlachend aan toen ze vroeg of het ging. 'Natuurlijk, lieverd. Het is niets,' probeerde hij haar gerust te stellen. Savador onderdrukte even een kreun van de pijn toen Diva haar armen om zijn middel sloeg. Toch deed hij geen poging zich uit haar greep te bevrijden. 'Ik weet niet wat dat is met dat joch. Respect komt waarschijnlijk niet in zijn woordenboek voor,' zei Savador minachtend terwijl hij met een opgetrokken neus op Viktors bewusteloze lichaam neerkeek.

Toen Phoenix merkte dat Viktor bewusteloos was liet hij hem als een zoutzak vallen. De riem kromp weer tot polsformaat evenals de spikes die weer stomp en klein werden. Phienix gespte zijn armband weer om zijn pols. Hij keek niet op toen hij Savador hoorde praten. ''Viktor is gewoon snel opgefokt. Dat was hij altijd al maar die tijd in de gevangenis heeft het alleen maar erger gemaakt. Viktor en ik zitten hier omdat de rechter ons een tweede kans had gegeven. Als we ons dit gehele jaar goed weten te gedragen mogen we vrijuit gaan. Tenminste dat is ons beloofd. Voor mij gaat dat wel op maar de avond vordat we vertrokken hoorde Viktor onze begeleiders over hem praten. Ze zeiden dat hij het wel kon schudden. Dat hij hoe dan ook terug gebracht zou worden. Vandaag komen er een aantal politie agenten, therapeuten en andere psyogologen om te kijken welke vooruitgang we geboekt hebben. Vandaar dat Viktor vandaag helemaal niets kon hebben. Daarmee praat ik zijn gedrag niet goed. Wat hij heeft gedaan is fout. Ik zeg alleen dat dit onvermijdelijk was vandaag. Was het niet in conflict met u dan had hij zich wel op iemand anders afgereageerd'' zei Phoenix en keek even op naar Savador en Diva. Daarna verzamelde hij Viktors spullen en tilde Viktor op. Met lichte moeite gooide Phoenix hem over zijn schouder als een zak aardappelen. ''Ik ga maar eens kijken of de ziekenzaal hem wat kan oplappen voor ons 'bezoek'. Moet ik hem daarna terug naar u sturen?'' vroeg Phoenix en keek Savador even afwachtend aan.

Savador luisterde met een zuur gezicht naar Phoenix' woorden. Bovenal was het geen excuus de schuld van zijn vriend weg te nemen. Dat was in ieder geval een pluspunt. 'Ja, zoiets heeft hij me ook al duidelijk gemaakt in zijn onsociale getier,' zei Savador nors toen Phoenix was uitgepraat. 'Niettemin vind ik dat geen reden om het schoolhoofd lek te prikken. Straf zal hij nog krijgen ook, en niet zomaar één gering taakje.' Hij moest even stoppen met praten om een nieuwe pijnkreun te onderdrukken. Hij streek even kort over de wond om het nieuwe bloed dat eruit sijpelde op te vangen. 'Rondlopen met een wapen op zak en met moordlustige ideeën in het hoofd, dat is geen overschrijfwerk waardig. Reken er maar op dat ik hem laat zwoegen. Spijtig dat het juist vandaag moest gebeuren,' ging Savador nijdig verder. Hij keek met een vurige blik toe hoe Phoenix Viktor overeind tilde. Hij gaf daarna een zwak hoofdknikje toen Phoenix vroeg of hij hem nog naar hem terug moest sturen.

Diva had de kreun van Savador heus wel gehoord. Ze trok gauw haar armen terug en liet ze op zijn borstkas rusten. Daarna pakte ze uit de mouw van haar marine blauwe blouse een schone zakdoek. Ze drukte die zachtjes tegen de wond van Savador. Ze luisterde zwijgend naar Phoenix. En ergens voelde ze medelijden voor hem. ''We moeten uw wond ook laten verzorgen. Als dit gaat infecteren bent u verder van huis'' zei ze zachtjes tegen hem. Nog voor hij kon protesteren kuste ze hem even zacht op zijn lippen. Dat Phoenix het zag kon haar niks schelen. Die zou waarschijnlijk al genoeg aan geruchten over haar hebben gehoord.

Savador beet even op zijn tanden zodra Diva een zakdoek tegen zijn wond drukte. 'Dat is echt niet nodig,' wuifde hij Diva's zachte woorden weg. Hij wilde er nog iets achteraan zeggen, maar zijn woorden werden weggenomen door een kus op zijn mond. De van pijn betrokken blik in zijn ogen werd even zacht en teder. 'Misschien toch wel,' gaf hij zacht toe, alsof die kus direct zijn mening veranderd had. Savador veegde zijn bebloede hand aan zijn broek af. De tederheid in zijn blik verdween meteen weer toen hij zich tot Phoenix richtte. 'Zorg ervoor dat hij weer op been komt,' sprak hij hem streng toe, doelend op Viktor. 'Ik heb geen zin een uitleg te geven waarom hij van de wereld is aan die begeleiders van jullie. Dat mag hij zelf doen zodra hij wakker wordt.' Savador nam Diva bij een arm en begon alvast vooruit te lopen.

Phoenix had wel even verbaasd toe gekeken toen Diva Savador zijn mening kon laten herzien door een simpele kus. Die man had dus wel een andere kant. Vooral bij Savador had Phoenix dat niet verwacht. Phoenix knikte even kort en zakelijk toen Savador hem zei dat hij Viktor moest oplappen. Hij hees zijn vriend beter op zijn schouder. Daarna liep hij met Viktor over zijn schouder weg. Ondertussen vroeg Phoenix zich af wat er gebeurd zou zijn als hij en Diva niet op tijd waren geweest. Dan had Viktor Savador waarschijnlijk gedood.

Diva glimlachte Phoenix nog even zwak toe. Ze wist dat in tegenstelling tot Viktor hij zijn leven wel wou beteren. Daarna liep ze gauw met Savador mee aangezien die al vooruit was gaan lopen. Ze liep kalm met hem mee. Ze had zoveel dingen te zeggen tegen hem maar nu ze daar de kans voor had bleef ze zwijgen. Ze pakte zijn hand beet en gaf er even een zacht kneepje in terwijl ze hem even met een zwakke glimlach aankeek.

Savador mompelde nog wat zachte dingen over de respectloze jeugd van tegenwoordig en tijdelijk uit de bajes vrijgesproken schobbejakken die dachten alles te kunnen doen. Hij zweeg zodra Diva zijn hand beetpakte. Hij kneep zachtjes terug en keek glimlachend op haar neer. 'Als iedereen me hier de rug toe zou keren was ik er al een hele tijd niet meer geweest. Gelukkig maar dat ik jou heb,' zei hij dankbaar. Savador boog zich wat naar Diva toe om haar een kus op haar wang te geven. Doordat hij even in een gebogen houding stond, gutste nieuw bloed uit de wond. Erg veel pijn deed het niet, maar het zou wel verstandig zijn het toch maar na te laten kijken.

(Zal ik een topic maken bij de ziekenzaal?)