Hereniging...

Selavin had in de ziekenzaal gezeten. Hij had nog moeten bijkomen van zijn coma periode. Totdat ineens iets in zijn lichaam was binnengedrongen. Hij wist niet maar hij was nog t zwak om weerstand te bieden. Het had hem overgenomen. Toen Selavin een tijdje later weer bij was gekomen voelde hij zich anders. Hij wist niet goed waar hij was. De plaats kwam hem maar weinig bekend voor. Hij kon niet eens zijn eigen naam herinneren. Hij kende de naam Selavin maar het voelde alsof die niet van hem was. Marco.....Macrus.....Marcos het had hem allemaal door zijn hoofd gemaald. Maar ineens schoot het hem te binnen. Marcus. Met wat moeite om weer te wennen aan het lopen was hij opgestaan en had zichzelf in de spiegel bekeken. Hij zag er jaren jonger uit maar was de magie nog niet verleerd. Hij had een groot deel van zijn haren afgesneden. Die lokken zaten hem alleen maar in de weg.

Nu beende Marcus met grote stappen door de gangen. In minder dan twee uur had hij voldoende informatie verkregen. Maar wat vooral belangrijk was, was dat Savador hier de leiding had. Als Marcus aan zijn neef dacht balde hij zijn vuisten even. Dat rotjoch. Voor de deuren van het kantoor bleef hij staan. ''Nou maar hopen dat hij er is'' mompelde Marcus op zachte kwaadaardige toon. Met veel kracht smeet hij de deur open. Zijn ogen zochten die van de persoon in de stoel. ''Hallo neefje van me. Heb je me gemist?'' vroeg hij kil en met een valse grijns.

(Stoer plaatje! Very Happy

)

Savador had zich de laatste tijd wat minder gevoeld. Er stond iets te gebeuren, maar hij wist niet wat. Dat vond hij nog wel het ergste. Hij zat in zijn stoel in zijn kantoor en streek met lange, onrustige halen over Saethions slanke lijf. De stoel had hij vlak bij het raam geschoven, zodat hij op het schoolterrein kon neerkijken en in de gaten kon houden of de onfatsoenlijke vlegels hier geen stiekeme fratsen uithaalden. Midden in een aaiende beweging bleef Savadors hand doodstil op Saethions schubben rusten. Zelf zat hij ook roerloos in zijn stoel, zijn ernstige blik op de deur gericht. Deze onaangename aanwezigheid, waarom kwam het hem toch zo bekend voor? Savador schrok zich wezenloos toen de deur plotseling met een ruk open werd gesmeten. Maar bovenal schrok hij meer van de persoon die hem onverwachts verraste. Met stoel en al viel hij achterover op de grond. Saethion gleed uit schrik weg en verstopte zich in een hoekje. Savador voelde de angst door zijn lijf gieren. Zijn hart roffelde in zijn keel en het ijskoude angstzweet brak hem uit terwijl hij met grote ogen naar zijn oom opkeek. De persoon die hem ondanks de ellendige pesterijen op school in zijn kindertijd nog meer vernederde. De persoon die hem zijn watervrees had bezorgd en hem al levenslang teisterde in zijn nachtmerries. Hij was terug, in levende lijve. Het was hem dus gelukt iemands lichaam over te nemen. Uit verblindende angst vroeg hij zich niet eens af wie. Savador tastte met een bevende hand naar de omgevallen stoel om zich omhoog te hijsen, zijn geschrokken blik niet van Marcus afwendend. Hoe kon dit gebeurd zijn? Hij was dood. Hij hoorde hier niet pal voor zijn neus te staan. Ook zijn geest niet. Dat kon gewoon niet. Het leek wel één van zijn ergste nachtmerries die werkelijkheid was geworden. 'Jij hoort hier niet,' fluisterde Savador hoofdschuddend. Hij deinsde langzaam achteruit tot hij met zijn rug tegen de muur stond. Hij zag eruit alsof hij zomaar ter plekke van angst zijn blaas in zijn broek kon legen, of in huilen uit zou barsten.

(Dank je. Dat vond ik ook xD)

Marcus grijnsde voldaan en kil toen hij zag dat Savador geen spat veranderd was. Hij mocht misschien nu net zo lang zijn als hem en volwassener. Maar het bleef nog steeds zijn kleine neefje. Dat kleine rotjong dat hij zo gemakkelijk nagst aan kon jagen. Heerlijk voelde het oude gevoel van macht over een ander. Zijn hondhoeken zakte omlaag toen hij de woorden van Savador hoorde en zijn blik werd koud, afkeurend en minachtend. ''Is dat hoe je je oom begroet'' siste hij en zette een paar passen naar voren. Met een beweging van zijn hand liet hij de deur dicht en in het slot vallen. Daarna tikte hij met zijn hiel op de grond terwijl hij handen met de vingertoppen naar elkaar toe en zijn handen plat naar beneden hield. Alsof hij iets onzichtbaars naar beneden duwde. Aan beide kanten van de deur verscheen een dikke, massief stenen muur. Marcus wou nu even niet gestoort worden. Zijn valse grijns was ondertussen terug gekeerd. ''En toch sta ik hier neefje lief'' zei hij met veel haat en sarcasme. Hij stond ondertussen vlak voor Savador. Met een luide klap plaatste hij een hand naast zijn hoofd tegen de muur en boog zich wat naar voren zodat hij Savador dwong zijn blik op hem te houden. ''Zeg eens? Wie heb je nog meer vermoord om een positie als deze te krijgen?'' vroeg hij sarcastisch.

Savador sloeg zijn ogen neer en had direct spijt van zijn woorden toen hij de kille blik in de ogen van zijn oom zag. Hij snakte zacht naar adem toen hij hem vervolgens op hem af zag komen. Hij drukte zich plat tegen de muur, alsof hij zich er dwars doorheen wilde drukken. Hij keek machteloos toe hoe Marcus de deur afsloot met behulp van een dikke stenen muur. Naast de angst in zijn ogen was er ook even verbazing te zien. Hij kon zich niet herinneren dat zijn oom aardemagie kon gebruiken, of hij moest heimelijke studie hebben verricht. Een tweede mogelijkheid was dat de persoon wiens oom zijn of haar lichaam overgenomen had de kennis in aardemagie heeft, waar Marcus nu van kon profiteren. Het was een te grote wirwar in zijn hoofd om helder na te kunnen denken. Er was nu immers geen uitweg meer, misschien door het raam, maar hij stond te erg op zijn benen te trillen om zich te kunnen bewegen. Savador sloot zijn ogen en bad zacht en met een bevende stem tot de God van de Onderwereld, Medusa en de schaduwwezens van Shadra. Hij kromp wat in elkaar toen Marcus een hand naast zijn hoofd tegen de muur sloeg. Zijn gebad stopte abrupt. Hij zakte met zijn rug tegen de muur en zijn schouders opgericht als een bang musje een stuk naar beneden om zich kleiner te maken. Zijn angstige ogen waren echter nog steeds op Marcus gericht. 'N.. niemand,' stamelde hij half fluisterend op zijn vraag. Savador hield zijn lippen stijf op elkaar. Hij vertelde er niet bij op welke manier hij de positie wel had gekregen. Inmiddels waren zijn ogen ook wat vochtig geworden.

Marcus snoof even minachtend. ''Dat verbaasd me dan weer'' zei hij zacht nu hij zo dicht bij Savador stond. Maar dat liet het juist dreigender en angstaanjagender klinken. Hij bleef Savador met een dodelijke kille blik aanstaren. ''Dus jij dacht zomaar van mij af te komen Savador. Jij dacht laat ik die ouwe Marcus maar eens een mes tussen zijn ribben stoten'' zei hij op een poeslief stemmetje. ''DAT HEB JE DAN FOUT GEDACHT'' snauwde hij daarna. ''Maar het maakt niet meer uit. Ik heb nu weer een lichaam en beschik over twee soorten magie. En ik heb meer dan genoeg tijd om je terug te pakken. Je gaat boeten voor die rotstreek. Ik ga je zoveel pijn laten lijden zoals je dat bij mij hebt gedaan'' fluisterde Marcus nu zachtjes, zijn ogen tot spleetjes geknepen.

Savador deed verwoedde pogingen de koude huiveringen over zijn ruggengraat tegen te gaan. Het was tevergeefse moeite. Wanneer Marcus op zo'n zachte maar dreigende manier tegen hem sprak, gebeurde het altijd. Net als vroeger. Hij veerde van schrik overeind toen Marcus uitbarstte, waardoor hij een huilerige uitdrukking op zijn gelaat kreeg. Savador kneep zijn ogen stijf dicht en klauwde met een hand over zijn gezicht, om de angsttranen die nu over zijn wangen stroomden te verbergen. 'Het was niet mijn bedoeling geweest,' fluisterde hij zacht door zijn snikken heen. 'Ik had geen andere keus.' Dat laatste was nauwelijks te verstaan. Hij hield zijn gezicht achter zijn handen verborgen. 'Ga weg,' smeekte hij zacht. Het was een hel weer herinnerd te worden aan Marcus' stem, verschijning en zijn angstaanjagende aanwezigheid.

Marcus keek op Savador neer. Hij leek bijna in huilen uit te barsten en dat gaf Marcus een groot gevoel van macht. Hij hoorde zijn zacht snikkende woorden. Hij bleef hem ijzig aanstaren. ''Natuurlijk niet'' zei hij zacht terwijl hij met zijn ogen rolde. Hij schoof een paar lokken uit Savadors gezicht zodat hij hem kon blijven aankijken. ''Dat was het nooit'' vervolgde hij en trok even hard aan de lok haar die hij vast had. Zijn vrije hand balde Marcus even tot een vuist. De grond onder Savador kwam omhoog die hem plat op zijn buik wierp. Marcus zakte op een knie naast hem neer. Hij maakte een paar strakke beweging met zijn arm en smeet de deur weer open waarbij de stenen muren in het midden uiteen brokkelde en de houten deuren open vlogen. Met zijn andere hand greep Marcus Savador bij zijn lokken, het dichts bij zijn haargrens vast en trok zijn hoofd ruw omhoog. ''Voor nu zal ik gaan. Maar alleen omdat er hier meer familie leden van me zijn die een bezoekje van me krijgen. Maar ik kom terug Savador. Op het moment dat ik een passend lijden voor jou heb gevonden zou ik die deur maar goed in de gaten houden'' siste hij fel tegen zijn neefje. Daarna liet Marcus Savador los, stond op en liep naar de deur. ''Tot dan zou ik nadenken over je zonden neefje'' zei hij koud en vals. Daarna trok hij de deuren weer dicht en groeide de stenen muur weer dicht.

Savador haalde zijn bevende handen voor zijn gezicht weg toen zijn oom een een paar lokken uit zijn gezicht streek. Hij liet zijn hoofd wat hangen en bleef met een panische blik naar de grond kijken. Marcus' woorden voelden aan als vlijmscherpe messen, die bij iedere lettergreep een nieuwe wond in zijn huid kerfden. Hij kreunde zacht van de pijn toen Marcus hard aan één van zijn lokken trok. Savador voelde de vloer onder hem beven en oprijzen en probeerde houvast te vinden aan de muur. Hij smakte echter voorover op zijn buik en bleef stokstijf stilliggen. Tussen een paar sluike lokken die zijn gezicht bedekten, staarde hij Marcus met een verslagen blik aan. Savador barstte in schreeuwen uit toen hij aan zijn haren ruw half omhoog werd getrokken. Hij probeerde enigzins de pijn nog te verminderen door zijn haar vanaf zijn hoofdhuid vast te houden, al hielp dat niet veel. Als een lappenpop viel hij weer neer op de grond zodra Marcus hem weer losliet. Savador bleef weer roerloos liggen en bewoog zich pas weer toen hij er zeker van was dat zijn oom het kantoor verlaten had. Hij streek even met een pijnlijk gezicht over zijn hoofd, maar begon toen plots zacht te huilen. Er was geen uitweg meer. Marcus kwam terug, dat had hij zelf gezegd. Het zou zich allemaal gaan herhalen.

PROFILE MAGICIAN