The Prologue;;

Words; 734 || Mood; Strange || Notes; ANYONE~

''We're walking in the air
We're floating in the moonlit sky
The people far below are sleeping as we fly,''

De geuren en kleuren van een nieuwe omgeving, het uitzicht van zijn nieuwe plek, alles was anders, behalve de zon die hij op zijn huid voelde. Dezelfde warmte, hetzelfde licht. Het was hetzelfde bolletje licht aan de hemel. Waar hij ook kwam, die lucht veranderde nooit, hoe anders hij zijn omgeving ook vond, hoe vreemd en onbekend hij zich voelde in een nieuw gebied. Zijn ogen stopten echter nooit met kijken, observeren. Met weinige moeite kon hij uitvogelen hoe een gebied was, hoe de mensen erin functioneerden en welke invloed er was. Hij kon mensen en plaatsen doorgronden als open boeken. Hoewel dit een school was en er niet veel doorgronden viel, merkte hij toch bepaalde dingen op. Geen belangrijke dingen, maar dingen die hij gewoon gelijk zag. Hij kon zien dat het redelijk vrij was hier. Mensen liepen rond met normale alledaagse kleding, geen uniforms, sommigen hielden handen in de gang, anders kusten. De leraren zeiden er niets tegen, dus er was weinig pressie. Tenzij het schoolhoofd niet zo veel rondliep of de leerlingen wisten wanneer hij rondliep. Over het schoolhoofd had hij redelijk wat gehoord, hier en daar wat woorden over hem opgevangen. Hij bleek niet erg gemogen te worden, maar daar ging August niet over oordelen. Hij zag zelf wel wat voor een man hij was, maar hij ging niet nu al een beeld over hem vormen. Dat deed hij gewoon liever niet. Hij bleef liever objectief, meningloos, tot er iets werd bewezen of tot hij het zelf meemaakte. Maar dan nóg zou hij twijfelen. De wereld was niet heel vertrouwd meer voor hem.

August liep kalm door de gang, langs alle leerlingen heen. Zijn houding was kaarsrecht, zijn rug in een correcte S-vorm en zijn borst naar voren, waardoor hij nog langer leek dan hij was. Zijn gezicht stond kalm, serieus. Het was een statig beeld. Hij had alleen nog maar van cement hoeven te zijn en hij zou een prima standbeeld zijn uit de klassieke oudheid. Het figuur van die klassieke figuren had hij en zijn verleden kon er prima mee door. Soms wenste hij dat hij een standbeeld was, soms wenste hij dat hij alleen kon toekijken en niets kon voelen of niets kon beïnvloeden. Het leven zou zoveel simpeler zijn. Soms was hij zelfs jaloers op zijn duif Archimedes, die nu kalm op zijn schouder zat en nieuwsgierig rond keek. Archimedes had een fijn leven. Hij at, vloog een rondje, ging op zijn stok zitten en slapen. Hoewel Archimedes vast lichtelijk getraumatiseerd kon zijn, was het toch wel een prachtleven. Maar helaas, het was onmogelijk om van lichaam te veranderen met een duif. Hippocrates koerde zacht vanuit zijn kooitje, die August vervoerde in zijn linkerhand. Socrates zat er naast, die net als Archimedes rond keek en popelde om zijn omgeving te verkennen. August wist dat Socrates gelijk als een gek rond zou vliegen als hij hem nu losliet, dus liet hij hem in de kooi. Hippocrates was precies hetzelfde, dus de twee duiven zaten in de kooi, nieuwsgierig naar hun omgeving en mogelijk jaloers op Archimedes, die wel buiten was. Archimedes was echter de rustigste, dus die kon August vrij vervoeren op zijn schouder. In zijn rechterhand bevond zich zijn leren koffer, die hij mee rolde op een stel wieltjes. Hij wist niet gelijk waar de ziekenzaal was, dus dat werd nog zoeken.

Na een tijdje kwam August aan bij de hoge houten deuren en liet zijn koffer even los. Hij zette zijn hand op de klink en zuchtte even. Dit werd een nieuw begin voor hem. Geen operaties meer, geen drukte meer, maar gewoon een kalm bestaan voor zolang hij hier zou blijven. Niet elke dag strijden tegen de dood, maar wat minieme dingen oplossen. Hij kon hier ook prima zijn medicijnen maken met de kruiden van de kassen en Kovomaka stond centraal, dus medische kristallen konden geïmporteerd worden. Het zou een vers nieuw begin zijn, hoewel hij wist dat het gat in zijn borst nog lang zou branden. Hij groef in zijn zak naar de sleutel van de ziekenzaal zodat hij de deur open kon doen, maar hij kon zijn sleutel niet vinden. Hij fronste en zocht in zijn andere zak, ook geen sleutel! Hij doorzocht zijn borstzak, de zakken achterop zijn broek, maar er was geen sleutel. Had hij het onderweg laten vallen of zo? Shit, waar kon dat ding zijn?

''We're holding very tight
I'm riding in the midnight blue
I'm finding I can fly so high above with you,''

Met een hand over haar bloedende schouder, en de ander over haar roze oog waarvan ze het ooglapje kwijt was, liep Jodaline door de gangen. Haar rechteroog werd teveel blootgesteld aan het licht en daarom lieten de roze slierten een spoort achter, terwijl het bloed aan de onderkant van het oog eruitliep. Ieder had zo zijn tol. En het hare was dat als ze het oog gebruikte het zou bloeden en haar interne organen aan zou tasten. Zo had ze ook nog maar een nier, was een van haar longen slecht gebruikelijk en had ze snel een hartaanval. Ja, tragisch noemde andere het altijd. Zijzelf noemde het gewoon de harde realiteit, dat was namenlijk een feit. Dit was gewoon realiteit, als het namenlijk niet zo was zou het oog niet bloeden en zou ze vanbinnen niet verwoest worden. Maar terugkomend op wat er nou met haar schouder gebeurd was, ze was aangevallen door een weerwolf, en daarna had het achterlijke ding haar ook nog eens gekrabt. Ze verachtte het gewoon, dat iemand zo door kon draaien.

Boos keek ze voor zich uit, boze blikken gooiend naar mensen die naar haar keken. Het deerde haar niet wat andere van haar dachten, of vonden. Ze was wie ze was en het kon haar echt helemaal niks schelen. Onderweg, zag ze een sleutel liggen. Ze pakte deze op, misschien had iemand die wel nodig. Terwijl ze bij de ziekenzaal aankwam, stond daar de nieuwe schooldokter. Master August, als het goed was. Blijkbaar kon hij iets niet vinden. "Goodmorning Master August, Did you lose your key?" ze zei monotoon en hield een sleutel voor zich uit. "I Found it in the hall." Haar hand had ze van het oog gehaald, dat steeds meer begon te bloeden door de blootstelling aan het licht.

Words; 734 || Mood; Strange || Notes; ANYONE~

''Zum ersten mal alleine in unserem versteck
Ich seh' noch unsere namen an der wand''

Qua organisatie zat August altijd goed. Hij ordende zijn spullen altijd prima en zette alles neer op plekken waar hij ze kon vinden. Hij hield van strakheid en netheid, heel erg tegenovergesteld van zijn eigen familie en van zijn eigen gedrag als hij zijn pilletjes niet nam. Het was handig als dokter en het was snel en effeciënt. Werd zijn organisatie echter in de soep gegooid, dan werd hij chagrijnig. Met een geërgerd gezicht stond hij daar, balend dat hij de sleutel kwijt was geraakt. Dat was een lekker begin, zeg. Hij wist nog wel langs welke weg hij gelopen was, maar hoe kon hij dat ding nog vinden? Het was vast rondgetrapt door die onoplettende pubers of misschien had iemand het al opgepakt. Dat ding kon letterlijk overal zijn. Hij zette zijn vogelkooi neer naast zijn koffer en plaatste Archimedes erboven op. 'Bleibe hier, Archimedes. Ich komme wieder.' zei hij in zijn moedertaal en rechtte zijn rug. Archimedes keek zijn baasje aan en knipperde wat met zijn ogen terwijl hij rustig bleef zitten. Socrates en Hippocrates wouden duidelijk naar buiten, maar August zou ze niet naar buiten laten tot hij in de ziekenzaal was. August keek naar de deur en probeerde zich een spreuk te herrineren die het slot zou ontgrendelen, maar het was best lang geleden dat hij voor het laatst die spreuk had gebruikt. Metaalsturing had hij ook een tijdje niet gedaan dus hij wist niet of het ging lukken. Uiteindelijk liet hij een diepe zucht en keerde zich om om de sleutel te gaan zoeken, waar dat ding ook mocht zijn.

Net toen hij een stap wou nemen en een gang in wou slaan, kwam er een meisje uit diezelfde gang lopen. Hij was hier nog maar net en hij mocht nu al aan het werk? Hmh, apart. Stroomde de ziekenzaal elke dag over of was dit gewoon haar geluksdag? Hij wist het niet, maar ze leek niet oke. Haar roze oog was aan het bloeden en haar schouder lag ook niet al te fijn open. Hij fronste licht, maar wachtte tot ze bij hem was. "Goodmorning Master August, Did you lose your key? I found it in the hall." sprak ze. Wauw, ze wisten zijn naam zelfs al. Mooi, hoefde hij zich ook niet meer voor te stellen. Hij keek naar de sleutel in haar hand en pakte die aan. 'Zhank you, I indeed lost it. I suggest you need help?' zei hij in zijn lage koele stem en keerde zich om naar de deur. Hij stak de sleutel in het slot en draaide deze om. Hij pakte zijn vogelkooi en zijn koffer op en maakte de deur open met zijn elleboog. Toen hij binnen kwam, merkte hij hoe groot en licht de ruimte was. Hoge ramen met witte en donkergroene gordijnen die veel zonlicht binnen lieten, zo ongeveer vijftien witte bedden, een mobiel gordijn voor het opereren en dergelijke en uiteraard een grote lange werktafel waar hij medicijnen op kon brouwen. Hij zag achterin nog een deur, die waarschijnlijk naar zijn slaapvertrek leed of naar een voorraadkast. Hij wist niet welke, maar daar kwam hij nog wel achter. Hij liep naar binnen en zette zijn vogelkooi even neer. 'Neem maar plaats op een bed, dan ga ik je zo helpen. Wat is je naam, als ik vragen mag?' vroeg hij kalm terwijl hij de deur dicht deed en de ramen één voor één open deed om frisse lucht binnen te laten. Deze plek beviel hem wel. Er was genoeg ruimte, genoeg plaats om te werken en het was mooi licht en kalm. Een goede omgeving voor een nieuw vers begin. Hoewel hij niet helemaal wist of hij het zonder hém kon...

''Komm und rette mich - Ich verbrenne innerlich
Komm und rette mich - Ich schaff's nicht ohne dich''

Ze zag August de sleutel van haar over pakken. 'Zhank you, I indeed lost it. I suggest you need help?' zei hij in zijn lage koele stem en keerde zich om naar de deur. Hij stak de sleutel in het slot en draaide deze om. Hij pakte zijn vogelkooi en zijn koffer op en maakte de deur open met zijn elleboog.
Ze wist hoe de zaal eruit zag, ze zat er immers een keer per week, als het al niet meer was. Het was een grote verlichte zaal, met groene en witte gordijnen die als ze open waren genoeg licht door lieten. Haar handen gingen gelijk naar voor haar ogen. Veel te veel licht aan het ene oog, en ze vond de hoeveelheid licht gewoon irritant. 'Neem maar plaats op een bed, dan ga ik je zo helpen. Wat is je naam, als ik vragen mag?'vroeg hij kalm terwijl hij de deur dicht deed en de ramen één voor één open deed om frisse lucht binnen te laten. Het werd frisser, maar niet zo dat het koud was. Het werd enkel wel lichter,
en ze ging op een van de bedden zitten, ver van de ramen vandaan, dus ook zo ver mogelijk bij het licht vandaan. " Jodaline Yvar." Klonk haar stem, snerpend door de ruimte. De lichtval in deze kamer werkte op haar humeur, en bij deze kon je dus zeggen dat ze uitermate sacherijnig werd van al het licht.

" Can't you do something about it?" Haar stem klonk ongeloofelijk ongeduldig en boos, dat was ze ook wel. Elke shadraan zou boos worden als hij of zij in een kamer vol met licht en vrolijkte zat.
Ze keek naar de roze slierten, die vlakbij haar zwierven door de lucht. Terwijl ze er een met haar vinger aanraakte, werd het een klein lichtroze draakje. Een smalle glimlach zwierf om haar lippen tot er een pijnsteek door haar ook ging. " Shoot it, it hurts.." Het laatste kwam zacht uit haar mond. Waarna ze tegen het roze draakje tikte dat verdween, net als de andere slierten. Zolang ze zich niet bewoog, haar hoofd dan zouden er geen nieuwe slierten komen. Dus ook minder pijn.

PROFILE MAGICIAN

» ~Nameless~ Prologue
» Prologue || Open

The Prologue;;

The Prologue;;

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen