Het was de regen. Het constante lawaai van kleine druppels die op de keien ketsten en diepe plassen veroorzaakten. Hetgeen je haren aan je schedel liet vastplakken om daarna ijskoude rillingen te bezorgen wanneer het zich een weg door je kleding naar binnen had gevochten en langzaam langs je ruggengraat naar beneden gleed. Het bracht een bedompte, mossige lucht met zich mee en als het weer weg trok had je het gevoel alsof je gewikkeld was in een deken die helemaal klam was van koortsaanvallen. Maar dat was later. Nu regende het nog volop. Het was zo'n echte lente bui. Hard en genadeloos met grote druppels. Alsof er boven een hogere macht een vreselijk depressieve aanval had gekregen en het verdriet wat daaruit voortkwam nu met grote zoete tranen naar buiten perste.
Een jongeman die nog langer leek dan hij al was door het hoge schoeisel waar hij op liep, hield stil. Hij zette zijn zwarte koffer zachtjes op de grond en zette zijn vreemd gevormde hoge hoed af. Hij legde zijn hoofd in zijn nek en sloot de ogen. De druppels die zijn gezicht beroerden lieten zelfs de kleinste haartjes recht overeind staan van de kou, maar voelde niettemin bevrijdend. Hij voelde hoe de kou zijn kleding binnendrong en hem van binnenuit bevroor en heel even trok er een korte rilling van genot door zijn lijf. Toen de laatste druppels zich over hem hadden uitgestort zette de jongeman zijn hoed weer op en pakte de zwarte koffer om zijn weg verder te vervolgen. Onderwijl ving zijn blik de verse sporen die de regen van nog maar een paar seconden geleden had achtergelaten. Plassen rimpelden waar hij langsliep en vroren aan de randen zelfs dicht. Het was geen vreemd fenomeen voor deze excentrieke jongeman. Als volbloed water magiër kon hij uiteraard uitstekend water manipuleren zoals elke magiër met die gave dat kon. Bijzonder was echter dat het in de omgeving van deze specifieke jongeman altijd zo koud was dat water al snel zijn vloeibare vorm verloor en steeds vaster werd naarmate hij zich er dichter in de buurt van bevond. Het was een raadsel waar hij de oorsprong niet van hoefde te weten dus had hij het zo maar gelaten. Dit hield wel in dat alles om hem heen ook altijd steenkoud was, inclusief zij eigen ledematen. Zelf ondervond hij daar weinig tot geen last van, maar het handen schudden kon soms nog wel eens voor vreemde verrassingen zorgen.

Langzaam liet de jongeman het dorpje dat de naam Oak's Field droeg steeds verder achter zich en waande zich naar het grote kasteel dat vlak voor hem opdoemde. Het was geen alledaags kasteel. Dat was te zien zowel te voelen. Het bruiste hier van de magische energie. Dit was dan ook niet zomaar een gebouw. Dit was Starshine Academy, een van de meest prestigieuze scholen om magie te leren die er waren in heel het Kovomaka stelsel. De jongeman haastte zich naar de poort en schoot nog net op tijd door het hek naar binnen voordat deze werd gesloten voor de nacht. Al even stil glipte hij het schoolgebouw in. Hij wist dat hij op een laat uur gearriveerd was, dus waarschijnlijk zou het gehele kasteel nu in diepe rust verkeren. En het was geen slecht idee om dat voorbeeld te volgen. Aankomen op een laat tijdstip zoals nu het geval was had zo zijn voordelen. Er waren geen andere leerlingen in de gangen. De vreemde jongeman kon dwalen wat hij wilde zonder bang te zijn om tegen iemand aan te lopen. Er zat ook wel een nadeel aan. Hij had niemand om de weg aan te vragen. Maar na even zoeken bleek het geen al te ingewikkelde opgave om de etage te vinden waar hij wezen moest. Behalve dat kon hij het voelen, de aanwezigheid van andere watermagiërs. Bijna als schaduw betrad de jongeman de etage. Maar hij had nog geen vijf passen gezet of hij knalde tegen iets aan. Als een slang die hapte naar zijn prooi schoot zijn hand naar voren en haakte die achter de rug van de andere persoon en voorkwam van beiden dat ze zouden vallen. Hierdoor had hij zijn koffer los moeten laten die met een luide knal de stilte verscheurde. Dat ene moment duurde hooguit tien seconden, daarna was de rust weergekeerd.

Twee felle groene ogen, oplichtend en chemisch van kleur als absint schoten in een snelle blik over de persoon heen waar hij mee in botsing was gekomen. Een meisje, een jonge vrouw met hagelwitte lokken en ijsblauwe ogen hing in zijn arm terwijl zijn eigen grijze lokken, nog steeds een beetje nat van de regen, als een gordijn langs hen heen hing. Enkele seconden kon de jongeman niet anders dan staren in die ijsblauwe ogen. De kleur was zo puur, zo helder. Je ogen zouden er bijna pijn van gaan doen. Als hij het kon had hij de kleur willen pakken en in een potje willen stoppen om er daarna hele dagen naar te liggen kijken. Langzaam trok hij de dame weer overeind en liet haar zachtjes weer los. Zijn aanraking was niets meer dan een lichte suggestie en kon nog het meest vergeleken worden met de wind die zachtjes je wang streelt bij een lichte bries. Vervolgens nam hij zijn hoed af zodat zij ook zijn gezicht kon zien. Een grauwe huid met een litteken van een diepe hechting die over zijn gehele gezicht liep. Smalle lippen die zich verbreedde tot een glimlach en een spitse neus. Het enige beetje kleur in zijn gezicht waren zijn ogen. 'Ik hoop niet dat u zich heeft bezeerd,' sprak hij in alle beleefdheid met een stem zo in contrast met zijn uiterlijk. Zijn stem klonk warm, hartelijk zelfs al zat er nog steeds iets kils in. Maar niet in de zin van vals of gemeen. Maar letterlijk koud en verkillend. Haast alsof er een dun laagje ijs zich op zijn stembanden had gevormd. Verwachtingsvol bleef hij de dame aankijken terwijl zijn ogen niet op één plek gericht konden blijven. Ze schoten van haar ogen naar haar witte lokken. Hij voelde zijn handen en vingers tintelen en zijn hartslag versnellen, maar hij moest zijn kalmte bewaren. Het was niet de bedoeling om haar zo plotsklaps af te schrikken. 

(Sorry voor het wachten. Hopelijk kun je er iets mee)

Het had gevoeld alsof zijn hart ineens een slag had overgeslagen toen de ijsblauwe ogen van de jonge vrouw hem aankeken. Als een harde ijzerslag in zijn gezicht had de zuivere kleur ervan hem volledig overrompeld. Maar niet lang genoeg om het vreselijk ongemakkelijk te maken gelukkig. Hij zette haar teder en voorzichtig weer terug op haar voeten. Als een vlinder met vleugels zo delicaat als rijstpapier. Na het keurig overeind zetten van de jonge vrouw nam de vreemde jongeman zijn hoed af en haalde een hand door zijn natte haar om daarmee ook zijn gezicht aan haar te kunnen tonen. En het bleef stil. In dat ene korte moment waarin beide personen probeerde in te schatten met wie ze te maken hadden. Ze keek naar zijn litteken. Hij hoefde niet eens de beweging van haar ogen te volgen om het te zien. Dat deed iedereen bij een eerste ontmoeting. Na de felheid van zijn ogen, die overigens al vaker ervoor hadden gezorgd dat mensen hem oprecht bleven aankijken zoals deze dame nu ongetwijfeld ook had ondergaan, was zijn litteken het meest opvallende in het verder grauwe gezicht. Het begon bij zijn linkerslaap, liep over zijn ooglid waarbij het godzijdank zijn oog gemist had omdat hij destijds zijn ogen had gesloten, om daarna verder te trekken over zijn neusbrug naar de rechterkant van zijn gezicht en dan via zijn rechterwang naar achteren in zijn nek te verdwijnen. Daar liep het achterlangs door over zijn hals om de spiraal schuin over zijn borstkas te eindigen. Nu waren zijn nek en de rest van zijn lichaam op zijn handen na door stof verborgen waardoor de rest niet te zien was, maar alleen al dit moest een aardig bijzondere indruk achterlaten.

De jongeman had besloten dat deze seconden van in stilte beoordelen lang genoeg hadden geduurd en nam het op zich als eerste te spreken en daarmee opnieuw de serene stilte te verbreken die zich op de etage bevond. De reactie als mensen zijn stem voor het eerst hoorde bleef een fascinerende en tegelijk ook beangstigende ervaring telkens opnieuw wanneer hij iemand ontmoette. Iedereen reageerde weer anders maar altijd met dezelfde ondertoon: schrik. Hoewel deze jonge vrouw het goed wist te verbergen kon de jongeman het in haar ogen weerspiegelt zien. Altijd gewend dat iedereen hem aankeek omdat ze hun ogen niet van het enige opvallende van zijn gezicht konden houden, zijn ogen, was hij op zijn beurt weer gewend om daarom op elk klein detail van de blik in de ogen te letten. Als er een verandering was, dan zag hij hem. Tegelijkertijd was deze ervaring beangstigend omdat de jongeman absoluut geen intentie had om mensen schrik aan te jagen of ervoor te zorgen dat ze zich ongemakkelijk voelde bij hem. Het stak des te meer om altijd weer die reactie van schrik te zien.

De dame schoof één van haar prachtige witte lokken achter haar oor. Een beweging die de jongeman niet ontgaan was. De valling, de lichtinval, de schaduwen die elk klein haartje individueel wierp. Het was een waar schouwspel om te mogen aanschouwen. En veel te vroeg was het weer voorbij. Haar eerste schorre woorden ontlokte een nieuwe glimlach bij de jongeman. Ditmaal eentje waarbij hij een klein beetje van zijn witte tanden liet zien. Niet dat zijn tanden nou uitzonderlijk wit waren. Maar als je in je gezicht wat donkerder, of in zijn geval grauw, was, dan leken witte dingen al sneller witter dan ze uiteindelijk waren. 'Dat is fijn om te horen,' was zijn reactie op haar eerdere schorre woorden. Toen ze zich begon te verontschuldigen hief hij zijn handen op als verzoenend gebaar. 'Nee, het was ook mijn schuld. Ik had niet zomaar aan moeten nemen dat de hele etage leeg zou zijn,' zei hij op een nog steeds kalme toon, maar daarom niet minder gemeend. Nog voor hij haar tegen kon houden had ze zijn koffer al opgeraapt en reikte het aan. 'Ach, dank u. Ik vrees dat ik hem in het moment heb laten vallen,' bedankte hij haar terwijl hij de koffer weer aannam en haar zo die last weer ontnam. 'Ik zal mijzelf trouwens even voorstellen. Gavriil Volodymyr Vystov,' sprak hij daarna. Zachtjes zette Gavriil de koffer neer en maakte een beleefde buiging waarbij hij voor een kort moment de hand van de jonge vrouw vastpakte maar er naar gebruiken uit het deel van Cassia waar hij vandaan kwam geen kus op drukte, maar enkel boog. Een lichte handkus gaf je aan goede bekenden. Het was respectloos om dat bij een vreemde te doen. Zijn lange slanke vingers met zorgwekkend lange nagels voor een man lieten de hand zachtjes weer los waarna hij zich wederom oprichtte. Van zichzelf was Gavriil de gemiddelde lengte voor een jongen. Iets wat ongeveer neer zou komen op één meter vijfentachtig. Maar met zijn laarzen kwam daar al snel tien centimeter bij. De laarzen eindigde net onder zijn knieën en bevatte om de zoveel centimeter wel een riempje waardoor het geheel er nogal ingewikkeld uit zag om elke dag aan en uit te trekken. Om het vreemde plaatje af te maken bevatte de laarzen ook nog eens een tien centimeter hoge hak die nog dunner was dan je pink. Deze schoenen droeg hij niet altijd. Gavriil beschikte ook over een variant met een soort sleehak die vele centimeters kleiner was. Dit waren zijn zogenoemde ‘’reisschoenen’’. Hij kon hier dan ook op lopen zonder ook maar één enkel geluid te maken. Behalve de zilveren accenten op de laarzen was Gavriil verder vrijwel volledig in het zwart gestoken. Een eenvoudige zwarte broek met daarop een witte bloes die nu niet zichtbaar was vanwege de lange zwarte nauwsluitende jas die keurig de lijnen van zijn lichaam volgde en daarmee een niet overdreven gespierd, maar heel lichtelijk, bovenlichaam onthulde. De jas bevatte een hoge kraag die het deel van het litteken dat over zijn hals liep verborg, en lange mouwen die een klein beter verder reikte dan de pols en zo werkelijk alles behalve zijn handen en gezicht ingepakt hield in stof. Om zijn nek hing een rozenkrans van dof glinsterende stenen met een eenvoudig houten kruisje aan het uiteinde waar het kleine vlechtje dat hij langs zijn rechterslaap had gemaakt nu in vast hing. Gavriil maakte de twee los van elkaar toen hij het door had en gooide het kleine vlechtje, samen met de rest van zijn haar over zijn schouder naar achteren waardoor twee zilveren oorringen halverwege zijn oor zichtbaar werden.

Het was weer begonnen met regenen. Gavriil kon de druppels tegen het raam horen tikken. Dat moest ook wel. De lucht had er niet naar uit gezien dat die ene regenbui waar hij doorheen was gelopen de enige van vannacht zou zijn. Alleen werd de regen nu afgewisseld met de felle flitsen van de bliksem en later de het geroffel van de donder. Dit waren normaal gesproken dingen die hem altijd rustig in slaap hadden gesust. Maar slapen was nu wel het laatste waar hij aan dacht hier in de gang tegenover dit nog onbekende meisje met de mooie witte lokken en de nog mooiere blauwe ogen. Toch zaten er ook minder fijne elementen aan deze nacht. Ze voelde zich niet op haar gemak bij hem, dat zag hij onmiddellijk. Al was het meer voelen dan zien. Aan haar uiterlijke kenmerken was niets op te merken. Ze keek hem vriendelijk aan, schonk hem een warme glimlach. Maar dat was waarschijnlijk niet veel meer dan zelfbescherming. Als je vriendelijk doet tegen een eng persoon hebben ze geen reden om je kwaad te doen, dat was de gedachte erachter. Het brandde, die gedachte. Het enige waar geen ijs overheen wilde groeien. Gavriil probeerde het weg te nemen met vriendelijke woorden en beleefd gedrag. Maar het wilde niet weg gaan.

Gavriil nam zijn koffer weer over en nadat hij het ding op de grond had gezet, had hij voorzichtig de hand van het meisje gepakt en zich voorgesteld. Zijn aanraking was nauwelijks te voelen en hij hield haar dan ook niet stevig vast. Gavriils ledematen waren altijd onnatuurlijk koud. Waarom? Dat wist hij niet. Het was al jaren zo en hij was gestopt zich af te vragen over het waarom. In plaats daarvan had hij geleerd hoe hij ermee om moest gaan en dat was door mensen zo min mogelijk aan te raken. En als dat toch het geval was, dat zo licht mogelijk. Als een lichte bries van het lenteweer. Een extra uitdaging daarbij was dat hij ook moest uitkijken dat hij de hand van het meisje niet per ongeluk krabde met zijn lange zwart gelakte nagels. Hij had ze zo lang laten groeien met een reden. Maar ook dat was iets waarop mensen hem bestempelden als ‘’raar’’. Maar zolang de meeste mensen het niet voelde ontging het hen dan ook vaak. Niet langer dan de gepaste tijd hield Gavriil de hand vast van de jongedame.

Toen hij eenmaal weer rechtop stond en zichzelf netjes had voorgesteld nam hij weer even een paar seconden om het meisje te observeren. Tot zijn teleurstelling had hij het ongemakkelijke gevoel niet weggenomen door een naam aan het uiterlijk te plakken. De ongemakkelijke sfeer was nog steeds aanwezig. Maar er was wel iets veranderd in de houding van het meisje. Ze stond met een gerechte rug, haar handen netjes over elkaar en haar benen stonden keurig naast elkaar. Een beeldhouwer zou geen betere muze kunnen hebben dan deze jonge vrouw. Ze had werkelijk een prachtige houding. Zijn ogen volgde haar toen zij op haar beurt nu een buiging voor hem maakte. De witte lokken haar zwierden sierlijk mee met haar beweging. Gavriil zag zijn handen trillen. Hij was al halverwege, zijn lange slanke vingers lichtelijk gekromd als de klauwen van een roofvogel, zijn pupillen groot en zijn keel droog als kurk. Maar hij weerhield zich van de sterke drang om zijn vingers door de hagelwitte lokken te halen. Met zichtbare moeite dwong hij zijn handen om zich te ontspannen en naast zijn lichaam te laten hangen. Het was maar goed dat ze haar ogen gesloten had.

Een nieuwe glimlach speelde om zijn smalle lippen toen ze zich voorstelde. Earia herhaalde hij in gedachten. Het klonk passend. ‘Het is mij zeer aangenaam Earia,’ sprak hij haar toe toen ze weer overeind kwam en haar ogen weer naar hem opensloeg. Licht gingen zijn wenkbrauwen omhoog nadat ze zich had verontschuldigd. Gavriil schudde zijn hoofd. ‘Ik stel het op prijs dat u zich tegenover mij aan de etiquette wilt houden, maar het was zeker niet respectloos geweest als u dat niet had gedaan. Ik voel me soms een dwaas omdat dit mijn manier van doen is, maar het is zeker niet mijn intentie om dat anderen ook op te dwingen. Voelt u zich alstublieft niet verplicht,’ wuifde hij haar verontschuldiging weg. Toch was het ergens wel heel lief. Zijn blik ving ondertussen de spullen op die waarschijnlijk van Earia waren en nu over de grond lagen. ‘Sta mij toe,’ glimlachte hij naar haar terwijl hij zijn hoed op de koffer legde en nu met twee lege handen alle tekenspullen aan het verzamelen was. Toen hij het tekenblok opraapte kon hij het niet helpen dat zijn ogen voor een moment over de schetsen gleden. Langzaam kwam hij weer overeind en overhandigde alle spullen weer aan Earia. ‘U heeft waarlijk een groot tekentalent,’ complimenteerde hij haar toen hij de spullen terug gaf.

Gavriil keek naar het gezicht van Earia en wenste dat hij niets had gezegd over haar verontschuldiging. De verwarring op haar gezicht sprak boekdelen. Hij had er ook gewoon niks over moeten zeggen. Als het haar manier van doen en bewegen was, dan diende hij dat te respecteren. Ook als ze zelf vond dat ze de etiquette niet goed genoeg beheerste om het uit te voeren. Was het niet onbeschoft van hem om een dame tegen te spreken? Het zorgde ervoor dat hij enkele minuten in stilzwijgen doorbracht. Om dit geen eeuwig durende stilte te maken boog Gavriil zich voorover om de spullen van Earia te pakken die ze tijdens hun onfortuinlijke botsing op de grond had laten vallen. Toen hij weer opstond gaf hij de spullen terug samen met een compliment over de tekenkunsten die Earia bleek te bezitten. Gavriil was iemand die altijd overal de schoonheid van probeerde in te zien. En hij had een groot respect voor mensen die een passie hadden ergens voor zoals hij voor zijn werk.

Hij glimlachte naar haar. 'Iedereen die met passie en toewijding ergens aan werkt verdient elke dag een compliment voor de tijd die ze erin steken om beter te worden. Een eik zou lang niet zo indrukwekkend en groots zijn als hij niet elke dag opnieuw probeerde om met zijn takken naar de zon te reiken,' zei hij zachtjes. Na die woorden leken zelfs de wind en de regen even van de aardbodem te zijn verdwenen. Het was zo stil dat hij bijna pijn deed aan je oren. Na een paar seconden weerklonk er echter weer een donderslag en was het geluid van de regendruppels tegen het raam weer te horen. Net alsof ze nooit weg waren geweest.

'Zou ik een vreselijk brutale vraag mogen stellen,' vroeg Gavriil daarna weer op een wat normaler stemvolume. Hij streek een paar grijze lokken uit zijn gezicht die langzaam weer aan het opdrogen waren terwijl zijn absint kleurige ogen op Earia gericht bleven. 'Ik neem aan dat ik in het gezelschap ben van een mede water magiër. We zijn immers op de water magiër etage en...mijn excuses, maar ik voelde het al bij onze botsing. Met die conclusie vroeg ik mij af of u me misschien kon wijzen waar precies de slaapverblijven zijn. Ik ben net aangekomen snapt u,' zei hij met een zwakke glimlach.

Het was wel lief, als je het een benaming moest geven, om te zien hoe zijn woorden het witharige meisje die de naam Earia droeg stil te zien vallen na zijn compliment over haar tekenvaardigheden en zijn metafoor erna. Toch was elk woord gemeend. Passie was het mooiste in deze wereld en Gavriil voelde een diep respect jegens iedereen die zijn passie volgde. Of het nou een hobbyist was of iemand die er professioneel mee werkte. Het bleef prachtig om iemand te zien opgaan in dat wat hen het meest dierbaar was. Dan pas wist je , voelde je, dat je echt leefde. Voor één moment was de wereld daarna om hen heen doodstil. Elk geluid leek te zijn verdwenen. En toen ging het natuurgeweld buiten weer gewoon verder.

Toen Earia haar hoofd naar buiten draaide kreeg Gavriil de tijd om te proberen zijn innerlijke rust te hervinden. Ze moest eens weten wat voor wilskracht hij zich nu aan vastklampte om niet constant haar ongetwijfeld zijdezachte lokken door zijn vingers te laten glijden. Het voelde als pure marteling. Ze stond hem daar gewoon uit te dagen met die lange haren die zo prachtig en golvend over haar schouders vielen en haar uit marmer gehouwen gezicht omlijstte. Gavriil voelde zijn vingers verkrampen. Hij voelde ze tintelen. Alsof hij een klein jongetje was waar tegen gezegd was dat hij absoluut niet de grote rode knop in mocht drukken. En dat terwijl er niemand was die het zag, en die mooie rode knop daar zo voor het indrukken lag. Nietsvermoedend.

Met zoveel dwang dat Gavriil er mentaal uitgeput van raakte dwong hij zijn vingers te ontspannen en vroeg Earia of ze hem misschien de weg kon wijzen naar de etage waar ze als beider water magiërs allebei verbleven. Hij moest hier weg. Hij moest naar een kamer die hij op slot kon doen. Eentje die hij het liefst ook nog eens kon barricaderen. Zolang ze hem maar niet langer martelde met dat prachtige haar. Nog net niet trillend wist Gavriil een glimlach om zijn smalle lippen te vertonen toen Earia bevestigde dat ze hem de weg zou wijzen naar de etage. Ze liep voor hem uit. Gavriil pakte zijn koffer weer op en liep met kalme passen achter haar aan. Nog heel even, en dan zou ze zich alleen nog maar in zijn gedachten bevinden voor de komende drie uur. Om daarna langzaam te vervagen tot het moment dat hij haar opnieuw tegen kwam.  

(Ik wil er een beetje een eind aan breien. Want inmiddels is Gavriil helemaal niet zo nieuw meer xD)