Ze had zichzelf verborgen in de veiligheid van de grootste, grijste, grauwste trui die ze kon vinden. Ze had haar lichaam opgevouwen in de zachtste, grootste, roodste stoel die ze kon vinden. Ze had zichzelf verdronken in de meest pretentieuze, modernste poëzie die ze in de bibliotheek kon vinden. Ze verborg haar gevoel en verdronk haar gedachten, vouwde zich op zonder dat er iemand was om haar te ontvouwen.
Haar wereld was stil, op het geknap van een vuur en het geluid van een blad dat wordt omgeslagen na. Aubree zelf was niet stil, fluisterde de woorden die ze las zachtjes voor zich uit. Af en toe pakte ze een potlood, onderstreepte ze een zin. Later zou ze alles uitgummen, als ze het boek drie keer door had gelezen en het tijd was om het terug te brengen naar de bibliotheek. Misschien zou ze het vergeten en zouden haar aantekeningen in het boek blijven, zou het commentaar in haar priegelig perfecte handschrift langs de kantlijn blijven staan.

Soms zat ze hier omdat ze weg wilde van het lawaai van haar kamer. Vannacht niet. Vannacht zat ze hier omdat ze teveel geluid maakte met haar fluisteren en het omslaan van haar bladzijden. De klok had lang, lang geleden tien uur geslagen en de lampen op haar kamer waren uit, dus was ze hier gaan zitten, in een van de gezamenlijke ruimtes waar ze anders geen voet zou zetten.
Een deur opende zich. Er liep kippenvel over haar blote benen. Veel bedekte haar pyjamabroek niet, de trui reikte verder dan de pijpen van het broekje. Voetstappen verplaatsten zich door de kamer en zonder op te kijken mompelde Bree wat ze telkens mompelde als iemand de kamer binnenkwam. ‘Doe de deur dicht. Het tocht.’
Ze kreeg een zachte “jaja” als antwoord, maar was al teruggekeerd naar haar poëzie. Losse verhaaltjes samengebonden door een rode draad, dat waren het, maar de Cassiaanse had de rode draad tot nu toe niet gevonden. Sommige verhalen gingen over verlies, anderen over dieren, er waren er zelfs die helemaal nergens over gingen, over wolken en grassprietjes.

Het hield haar bezig, daar ging het om. Haar gedachten wilde ze niet horen, dus fluisterde ze gedichten voor zich uit en luisterde ze naar het knappen van het haardvuur en het opnieuw opengaan van de deur.
Het haar op haar bleke benen ging weer overeind staan.
‘Doe de deur dicht, het tocht.’ herhaalde ze haar woorden, voor de zoveelste keer vanavond.

for Rygh, who is there for some reason.

Het was niet dat ze niet kon horen wat zich in de aanliggende kamers afspeelde. Aubree koos er simpelweg voor om het niet te horen. Ze sloot haar oren af voor alles wat zich buiten de kamer afspeelde, of dit nu muziek, gepraat of geweld was. Het waren haar zaken niet en ze wilde het zeker haar zaken niet maken. Ze zat hier voor de rust, niet om in meer drama terecht te komen. Zelfs als er een ruzie was in een andere kamer, zelfs als er iemand schreeuwde, dan zou Bree het niet hebben opgemerkt.
Vandaar dat de klap van de deur haar bijna uit haar stoel deed springen. Haar vingers lieten het boek los, lieten het open op haar schoot vallen. Met een verdwaasde blik in haar ogen keek ze op naar de verstoorder van haar rust. Haar ogen ontmoetten een tafereel wat ze niet verwachtte, iets wat elk kind van haar leeftijd zou doen blozen, Bree inbegrepen als ze niet zo compleet flabbergasted was van het feit dat die deur een donderslag had gemaakt.
Een boom, beest van een man… jongen. Persoon. Het type wat met een tik van de vinger iemands neus kon breken, het type waar Aubree geen spatje ervaring mee had omdat ze ze nooit tegenkwam. De blik op zijn gezicht zei meer dan genoeg en haar ogen schoten terug naar het boek in haar schoot, haar trillende vingers pakten de kaft weer vast en sloegen een pagina om. Intimiderend, dat was hij.
Maar hey, op z’n minst had hij gedaan wat ze gevraagd had.

Zonder het zelf op te merken kroop ze bij elke stap die hij nam, elke knal van schoen op hardhouten vloer, verder in elkaar, tot ze eindigde als ineengedoken vogeltje, amper groter dan het boek waar ze zich achter verschool. Het was de bedoeling geweest dat hij de deur achter zich dicht deed en dan wegging, op weg naar waar hij ook thuishoorde.
Het was niet de bedoeling dat hij voor het haardvuur bleef hangen, het licht van haar stal en met zijn lichaam schaduwen op de nu onleesbare woorden wierp. Als een kind wat langs een muur spiekte tuurde het meisje over de rand van haar boek, nam de jongen in zich op. Jongen of man, ze was er nog niet over uit.  Water glinsterde op zijn rug. Haar ogen bleven er een tijdje op hangen – ze wist niet hoe lang. Uiteindelijk maakte ze de beslissing dat ze toch maar iets zou zeggen.
‘Wil je misschien een handdoek?’ vroeg ze, haar stem zo ver achter in haar keel dat ze de woorden net zo goed had kunnen inslikken.
Als hij een handdoek had dan zou hij zich kunnen afdrogen en uit haar licht kunnen stappen en dan zou ze verder kunnen gaan met haar gedichten, met het vinden van de rode draad die niet eens leek te bestaan.

Ze mocht niet staren. Het was onbeleefd, dat had ze geleerd. Maar ze kon het niet helpen. Hij was lang niet zo interessant als een auto-ongeval of een brandend huis, maar haar ogen bleven op hem hangen alsof hij een van die twee dingen was. Verbaasd, verontrust, geïntrigeerd en zich maar al te bewust van het feit dat ze niet zo mocht kijken.
En toen draaide zijn hoofd en keek hij terug, leek hij terug te kijken. Het flakkerende licht van de vlammen achter hem reduceerden zijn gezicht tot een donker vlak, iets waaruit ze amper haar van huid kon onderscheiden. De neiging om snel naar beneden te kijken, om de zin die ze halverwege had laten vallen weer op te pakken was groot, maar als ze dat deed dan werd het alleen maar duidelijker dat ze naar hem gestaard had.
En staren mocht niet.

De jongen, de man, de reus richtte zich op. Spieren, lengte, bleke huid, zwarte haren, een combinatie waarvan Aubree de beschrijving vaak had gelezen, maar waarvan ze nog nooit een beeld bij had gehad. Nu wel – en ze zou liegen als haar eerste gedachte niet was dat hij de wereld rond zich intimideerde. Ze was al klein, nu voelde ze zich miniscuul.
En de Goliath benaderde haar alsof ze David was, een en al zware stappen en bravado. Maar Bree was geen Bijbelse held en had geen intentie (of middelen) om de ander ook maar een strobreed in de weg te leggen, ze was niet gek. Ze had gedacht niet verder in haar stoel te kunnen krimpen, maar het leek ineens weer mogelijk te worden.
Ze wilde uitwijken, uit zijn weg, maar zijn weg stopte vlak voor haar en nu zat ze, tegen de rug van haar stoel met het boek voor haar lichaam als een schild, een vermomming, beiden even nutteloos want beschermen of verbergen deed het niet.

Hij stak een hand naar haar uit, leek geef te zeggen want dat is wat je doet als iemand je een hand geeft, je geeft hem of je eigen hand of iets anders, maar Bree had niets om te geven – niets wat hij wilde. Haar eerste gedachte was dat hij het boek wilde, wat ze in haar dunne vioolvingers klemde, maar wat moest een persoon als hij met een boek als dit?
Het kostte haar een paar seconden om te realiseren dat hij haar woordeloos om de handdoek verzocht. Haar ogen scheurden zich los van de hand en focusten zich op de schaduwen van zijn gezicht, wat beter zichtbaar was nu ze het van zo dichtbij zag. Ze wilde het beter bekijken, maar koos ervoor om in plaats daarvan haar ogen te richten op zijn neusbrug (in het ene of het andere oog wilde ze niet kijken, dus het middelpunt was de enige uitkomst) en schudde langzaam haar hoofd.

‘Ik zou er een moeten pakken, als je een handdoek wil.’ kwamen de woorden, zacht en gearticuleerd en accentloos. ‘En daarvoor moet ik de stoel uit dus als je een paar passen naar achteren zou willen zetten.. zou dat erg fijn zijn.’ Ze zou nu een ongemakkelijke glimlach moeten toevoegen maar dat weigerde ze, waarom zou ze glimlachen als hij niet eens tegen haar sprak.

Niemand had haar ooit verteld dat er mensen waren die je moest vermijden. Kennelijk was ze niet genoeg uitgedijd in haar vroege pubertijd, kennelijk was haar gezicht te scherp, kennelijk was er iets waardoor niemand dacht dat Aubree moest weten dat niet iedereen het beste met je voor had. Misschien leek ze zelf teveel op een van die mensen, wilde niemand haar confronteren met haar innerlijke afschuwelijkheid.
Uiteindelijk had ze het zelf uitgevogeld. Ze had erover gelezen in boeken, het in films gezien, het opgemerkt als ze, zelf onopgemerkt, door de gangen spookte. Er waren mensen waarmee je contact moest vermijden als je uit de problemen wilde blijven; die mensen waren alle mensen. Wat ze niet wist deerde haar niet, wie ze niet kende deed haar net zo min.
Als ze dan toch contact legde, dan was het helaas zo dat ze weinig verschil maakte tussen mensen die daadwerkelijk een potentiele bedreiging vormden (meneer Geen Shirt Wel Spieren) en mensen die dat niet vormden. Ze was toch wel geïntimideerd, klein en ielig als ze was, ze was toch wel ongemakkelijk in de omgang.

Had iemand haar wel gewaarschuwd, dan had ze misschien haar lippen op elkaar geperst en de man voor zich geen handdoek aangeboden. Dan had ze hem waarschijnlijk gewoon laten zitten, gewacht tot hij klaar was met het haardvuur zodat zij het weer kon gebruiken als licht.
Maar dat had ze niet.
Ze had alleen een gezicht gevuld met schaduwspel, ogen waar ze niet in durfde te kijken, nog geen meter van haar af.

Hij trok zijn hand terug. Haar ooit strak gelakte, nu afgebladderde zwarte nagels krasten over de kaft van het boek terwijl ze het sloot, terwijl ze het op de armleuning legde met de bedoeling er later naar terug te komen, de pagina opnieuw op te zoeken en verder te lezen over de wereld waarin de schrijver zich bevond. Hij bewoog zijn lichaam, zij verwonderde zich kort over de traagheid van zijn bewegingen, maar had daarna iets anders om zich druk over te maken.
De donkerharige liet Bree amper de ruimte om haar benen te ontvouwen. Ze zou zich nog wel door die ruimte tussen hem en de stoel kunnen wurmen, ja, maar ze zat als een origami-vogel in elkaar gevouwen en had meer nodig dan die paar centimeter die hij, de krent, haar gegund had. Even keek ze naar hem op, de blik in haar ogen ergens tussen vragend en geërgerd, daarna richtte ze haar blik langs hem heen, op de deur waar ze doorheen zou moeten als ze hem die handdoek nog wilde brengen.

Haar grofgebreide grijze mouwen vielen over haar handen, bedekten haar vingers terwijl ze haar handen om de beide armleuningen klemde, zich ietwat omhoog hees en haar benen onder zich vandaan werkte. De twee met zwarte stretch bedekte sprieten staken uit de stoel, dicht bij elkaar omdat de man haar geen ruimte gunde om haar benen echt te kunnen bevrijden.
Haar blote voeten vonden de vloer en ze stond op, draaide haar bovenlichaam zo dat ze langs hem kon zonder hem aan te raken. Het was een goed idee, een minder goede praktijk, want ze moest toch haar excuses mompelen toen ze met haar hoek van een schouder tegen hem aan stootte.
Ze was uit de stoel gekomen en wist niet hoe snel ze de kamer uit moest komen, hoe snel ze naar de linnenkast in haar kamer moest lopen (hollen ging niet, dat was raar, hij was geen monster hij was gewoon een lang persoon) en de handdoek moest pakken.

Aubree glipte door de deur waardoor de ander net was binnengekomen, liep de drie deuren die niet de deuren naar haar slaapzaal waren langs (een ervan was open en als ze had gekeken, dan had ze een huilende jonge vrouw gezien met een rode plek op haar gezicht, maar ze keek niet, ze luisterde niet, ze was veel te druk met haar eigen missie) en glipte toen weer een deur door.
Op haar kamer gunde ze zich een enkele diepe zucht, een diepe ademteug die haar trillende vingers misschien minder zou doen trillen. Blind zocht ze naar de linnenkast, het licht niet ontstekend omdat ze dan van drie bedden geklaag zou krijgen, blind graaide ze een van haar eigen handdoeken mee.
De deur weer uit, de gang weer door, de andere deur weer in, zacht en vlug en soepel als de magie die door haar aderen stroomde.

Ze ging terug naar de man, hield hem de witte handdoek voor. ‘Alsjeblieft.’ voegde ze erbij, zelfs al verwachtte ze geen dankjewel.

Geen dankjewel. Geen teken van dankbaarheid. Alleen een hand die de witte stof uit haar vingers griste. Niet dat ze anders had mogen verwachten. Dat had ze stiekem wel, een bedankje was fijn geweest, maar mensen als hij dachten daar waarschijnlijk niet aan.
Mensen als hij. Doe maar, Bree, alle mensen die je niet aanstaan op een hoop smijten. Voor jou zijn ze toch allemaal hetzelfde, is het niet? Allemaal een stelletje kippen zonder koppen, irritante aanwezigen in de komedie van het leven. Beetje jammer dat zij een insect was vergeleken met die kippen.

Met zijn passen die klonken alsof hij tien ton verplaatste stampte hij langs haar. Geen blik, geen woord. Kennelijk had ze net zo goed een echt insect kunnen zijn. Zelfs nu ze hem geholpen had negeerde hij haar straal, keek haar niet eens meer aan verdomme.
Nee, meestal had ze geen problemen met genegeerd worden, maar in deze situatie maakte het zelfs haar kwaad. Haar wenkbrauwen trokken tot een frons en ze opende haar mond, zocht naar woorden die een opmerking konden vormen over hoe onbeleefd hij was, maar toen ze omkeek was hij al weg. Verdwenen.
En hij had haar handdoek meegenomen. Wow.

Ze stond daar voor een paar seconden, haar mond open, haar ogen op de deur gericht, tot ze er zeker van was dat hij écht niet meer terug zou komen. Het meisje draaide zich terug naar de stoel, vouwde haar benen weer onder zich en pakte het boek weer op. Ergens wist ze al dat ze de rode draad van het verhaal nooit meer op zou kunnen pakken, vanavond in elk geval niet.
En dat onbewuste gedeelte van haar had gelijk. Hoewel het vuur weer over haar pagina’s flakkerde en ze weer kon lezen, kon ze er zichzelf niet toe brengen. Hoe meer ze nadacht over het voorval, hoe vreemder het in haar ogen werd. Waar was hij vandaan gekomen, waarom had hij geen shirt aangehad, waarom was hij doorweekt – en waarom had hij niet gewoon even dankjewel kunnen zeggen?
Een koude vlaag lucht nam het antwoord op al die vragen met zich mee, hoewel Bree zich dat nog niet realiseerde. Hij had de deur niet dichtgedaan.
Wat een lul.

topic klaar ~