When I feel heavy-metal and I'm pins and I'm needles
Well, I lie and I'm easy all the time, but I am never sure why I need you
Pleased to meet you~

Voor een luie zak stront met een tong zo vuil als het strafblad van een full-time huurmoordenaar, was hij half niet zo lui als hij claimde of leek. De troep op zijn kamer stond gelijk aan die van een zwijnenstal, hij hing vaker rond dan hij naar de les ging en soms was hij te lui om ook maar uit bed te stappen. Maar hij was niet zó lui. Hij was nog altijd in tiptop shape en hij leek nooit echt aan te komen of zijn conditie te verliezen.  Wat echter gemist werd, was dat hij nog altijd wel trainde. Hij had jaren van training achter zich liggen, herrineringen van hyperventilatie en spierpijn en zweet. Dat alles wou hij niet voor niets laten zijn. Het was zijn belangrijkste skill, waar hij het meest op vertrouwde. Snelheid, lenigheid. Magie was niets voor hem. Hij was hier al een tijdje en hij bakte er maar weinig van. Hij kon alleen nog maar met dieren praten, een luchtstoot geven en dat was het zo ongeveer. Het gevecht tegen de waterdraak was dan ook nogal mislukt. Hij was niet gemaakt om draken te bevechten. Hij moest straatbende's of vandalisten hebben. Dingen die hij kon slaan met een knuppel, dingen die niet valsspeelden zoals magische wezens. Hij was nog steeds raw over het gevecht met de draak en vond dat die gewoon valsspeelde. Hij wou wel eens zien wat de draak zónder magie kon. Puh.

Well, well, what ta do today? dacht Nate bij zichzelf terwijl hij zijn kamer verliet, haren nog nat en zijn lichaam warm getraind. Elke vroege ochtend kon je hem wel zien joggen rond het terrein. Soms had hij er niet zo veel zin in, maar hij was er vaak genoeg mee bezig. Het was een deel van zijn dagelijkse workout, zodat hij zijn shape niet zou verliezen. Want Nate was er wel erg trots op en dat liet hij ook graag zien. Ook vrouwelijk aandacht, hij hield ervan. En vrouwen wouden vaak liever een mooie sixpack zien dan een blubberbuik waar je figuurlijk en bijna letterlijk in kon zakken. Hij gaf om zijn uiterlijk, wat ook de reden was dat hij geen bril meer droeg. Hij had contactlenzen geregeld, want hij was de nerdbril wel zat. Elke keer op doen om te kunnen lezen of in de verte te zien, elke keer poetsen en voorzichtig mee doen - en voorzichtig was hij niet, hij had al heel wat brillen gebroken. Daarnaast ook heel wat koptelefoons en meidenharten.

Nate liep kalm naar de grote zaal toe om wat eten te halen en dan te gaan doen wat hij van plan was - spijbelen of naar de les gaan, waarschijnlijk het eerste. Hij stak zijn handen in zijn zakken, zijn passen galmend door de lege gangen. Iedereen was aan het ontbijten, dus er waren weinig mensen in de gangen te vinden. Slechts één of twee, sommigen die iets waren vergeten en anderen die net nog wakker waren, te zien aan de slaperige gezichten. Hij begreep die mensen wel, zelf sliep hij ook liever uit. Hij grinnikte bij het gapen van een meisje die hem passeerde en sloeg een gang in. Hij zag de grote zaal al en een meisje stond in de deuropening wat rond te staren. Waarom stond ze daar? Pak gewoon wat eten of ga ergens anders staan, dacht hij. Hij liep langs het blonde meisje de zaal in, om niet veel later door haar aangesproken te worden. Hij keerde zich om en nam een klein momentje om haar uiterlijk te bestuderen. Paarse ogen, witte huid, lichtblonde haar en een tomboyish stijl. Niet precies het soort meisje waar hij op viel, maar wel interessant. Zeker met die ijskoude blik van haar. 'En waar heeft deze schone dame hulp mee nodig?' vroeg hij flirterig met een lichte grijns, compleet tegenovergesteld van haar uitdrukking.

They'll leave you to bleed when they are done
Just hit them twice as hard, my son

Interessante mensen waren het soort mensen die Nate het liefst lastig viel. Hij moest geen saaierds hebben, zoals de braverikjes van deze school of de lieferds die overal goed op reageerden. Dat was ronduit saai. Hij wou andere reacties opwekken. Het maakte hem niet uit welke, zolang het maar ongemakkelijk voor de persoon was. Het was heerlijk om te zien hoe personen met hem en zijn praatjes probeerden om te gaan en daar duidelijk in faalden. En interessante personen waren meestal dé slachtoffers. Hij wist niet precies waarom. Misschien omdat hij zelf niet zo van normaal hield. Hij was ook zelf niet normaal, was ook niet normaal opgegroeit en zou ook nooit meer normaal kunnen worden. Misschien wat braver en aardiger, maar nooit normaal. Daar was zijn familie té abnormaal voor en was hij te ongeïnteresseerd in normaal.

Nate keek naar het meisje voor hem en wachtte op een reactie met een lichte grijns. Een reactie kreeg hij zeker, het meisje moest door hem blozen. En er gebeurde dan altijd één ding met Nate: zijn ego steeg met honderd punten. En hij wist ook gelijk dat hij haar goed lastig kon vallen, want dat was toch wel zijn nummer één bezigheid: mensen lastig vallen tot ze hem zat waren. Bij sommige duurde het maar een paar uur, bij anderen heel wat langer. Hij vroeg zich af hoe lang het bij deze hier zou duren voor ze hem spuug- en spuugzat was. Ze moest blijkbaar naar de afdeling van Cassia en vroeg de weg. Daarna vervolgde ze haar zin met dat ze liever had dat hij haar Aubree noemde. Vond ze schone dame niet leuk? Jammer dan, hij ging haar schone dame noemen. Wie was hij om naar andermans wensen te luisteren? 'Oké dan, schone dame.' zei hij, nog steeds met dezelfde uitdrukking op zijn gezicht. 'En ik loop je wel naar de afdeling toe. Verdwalen gaat hier té makkelijk. Ik ben Nathan, trouwens. Nathan Collins. Vast wel van gehoord, hm?' Zonder ook maar na te denken of zich ervoor te schamen - want Nate was nou eenmaal Nate - sloeg hij een arm om Aubree's schouders heen en begon door de gang te lopen, op weg naar de Cassiaanse afdeling.


Je mag hem slaan :'D

Met weinig moeite en heel veel zichzelf zijn, kon hij zich vaak wel vermaken. Zolang er andere mensen bij hem waren, kon hij wel uren en uren plezier hebben op welke manier dan ook. Hij was in een dichte familie opgegroeit met zijn broers waarmee hij elke dag rondhing en nooit echt alleen was. Logisch dat hij niet echt tegen eenzaamheid kon. Eenzaamheid was naar, saai. Hij vond het wel fijn om soms wat rust te hebben, maar niet te lang. Daarna wou hij gelijk weer gaan socializen, mensen lastigvallen of pesten, anders had hij niks te doen. Hij kon gaan sporten, maar dat kon hij niet heel lang doen of hij zou met spierpijn rondlopen, of hij kon naar Oak's Field gaan, maar daar was ook niks te doen. Hij had geen interesse in winkels of overige hobbys. Gewoon omdat hij er nooit interesse in had gehad, eigenlijk had hij nergens echt interesse in gehad, behalve sport en nu ook magie. Hoewel hij nog steeds meer spijbelde dan hij naar de les ging... Oh well, het schoolleven was gewoon niet voor hem bestemd, was al bekend na van drie scholen geschopt te zijn. Toch wou hij dit wel doen. Dan kon hij nog een soort van toekomst krijgen, mochten de straten hem beginnen te vervelen.
Hij grinnikte zacht toen Aubree hem vroeg of hij doof was. Stiekem wel, stiekem luisterde hij nooit naar anderen, wat hem eigenlijk een soort van doof maakte. Half. Hij hoorde dingen die hij wilde horen en de rest sloot hij buiten. Als een pincet die altijd iets specifieks ergens tussenuit pikte. Hij kreeg een opgetrokken wenkbrauw toegeworpen en de mededeling dat ze hem niet kende omdat ze nieuw was. Wel, niemand had haar dus gewaarschuwt voor hem, anders had ze zijn naam wel gekend. Immers was Nate bij een redelijk aantal personen bekend en dan niet eens op één manier. Sommigen noemden hem pestkop, anderen noemden hem lastpak en weer anderen noemden hem heel iets anders. Er waren nog geen positieve namen voorbij gekomen en stiekem vond hij dat zo erg nog niet. Hij was een jerk en hij vond het prima. Misschien was hij niet meer dan anderen, maar hij kon anderen nog gerust de grond in boren en zich niet eens schuldig voelen. Immers had hij zoveel andere verkeerde dingen gedaan dat iemand kwetsen niet eens meer wat met hem deed. Tenzij degene dierbaar was, maar tot nu toe had niemand het met hem uit kunnen houden. Eigenlijk wou hij wel eens iemand zien die het langer dan een dag met hem uithield. Dat zou best een leuke verandering zijn.
Hij haalde als reactie zijn schouders op. 'Oh well, je leert me snel genoeg kennen.' zei hij met een lichte grijns en liep kalm met zijn arm over Aubree's schouders door de gang, richting de etage voor de water magicians. Hij merkte dat wat mensen staarden, but he didn't give a shit. Hij liep gewoon met een nuchter gezicht verder. Het was stil tussen hen twee, tot Aubree de stilte onderbrak met een vraag. 'Hmm, nog niet zo heel lang eigenlijk. Pas een maand of twee geloof ik?'