'I... Like boys..' Het bleef in zijn hoofd. Hij kon het nu na ruim een maand nog lastig geloven en was erg op zichzelf geworden. 'I mean... That can't be right, right?' Hij bleef aan een blaadje friemelen in zijn lesboek. De les ging snel voorbij waar hij nog geregeld een beurt kreeg en dan telkens vroeg waar ze precies waren. Hij zat er gewoon niet bij met zijn gedachtes. De bel ging en iedereen pakte hun spullen en stonden op. Syo echter bleef zitten, hij het het allemaal niet door. Hij bleef in zijn schrift schijven, tekenen en soms uit het raam staren. Hij was op zoek naar iets waar hij gewoon niet bij kwam. 'Op... jongens vallen, dat is toch verkeerd... of is dat normaal? nee dat is niet normaal... maar...' Hij ging door zijn haren heen en liet zijn hoofd op zijn tafel leunen. Hij was de hele dag al zo stil door vanalles en nogwat en was dus compleet niet opgevallen. Zo miste niemand hem toen hun allemaal weg gingen. Hij hief zijn hand in de lucht. "Anoh..." Zijn stem was gedempt en wachte rustig op antwoord. Maar nadat hij geen antwoord kreeg of kwam, keek hij op en zag dat de klas leeg was. Het bord geveegd en niemand achter het bureau. "oh...." Klonk hij wat verbaasd. Snel pakte hij zijn spullen bij een en liep met grote gehaaste passen het lokaal uit. De tas botste soms tegen zijn bovenbenen aan doordat deze heen en weer zwiepte. De tassen inhoud was behoorlijk leeg doordat shou het in zijn handen had om zo snel mogelijk uit het lokaal te zijn. " Waarom heb ik dit nu niet gewoo-" Een doffe klap was te horen met gevolg van scharnieren van een deur. De jongen was zowat achterover gevallen door deze klap en hield een hand voor zijn neus. Kort klonk er wat gevoel uit zijn mond en liep weer verder met een hoofd zowat rood als een tomaat. Hij werd na gelachen door wat andere scholieren in de gang. Waarschijnlijk hadden hun al wat geruchten verspreid over het kussen met een jongen want hier en daar hoorde je het wel al gewoon in de rondte gaan.
In de grote zaal ging hij rustig aan een tafel zitten, hij had nu toch wat tussenuren dus kon het wegdromen geen kwaad. Alleen wilde hij wat schoolwerk inhalen wat nogsteeds niet gedaan was. Hij legde zijn boeken op tafel en opende deze op de pagina waar hij gebleven was. Leren of huiswerk maken kwam alleen niks van. Hij was te afgeleid voor dat soort dingen. Hij dacht terug aan die man, hij kon niets doen om het tegen te houden of wat dan ook. 'Wat was zijn naam ook alweer... Hij was iemand van hoog positie...' Hij keek op zijn boek neer en tikte ritmisch met een pen op zijn schrift. " Eragon... dat was het... en hij..." Verder kreeg hij het er niet uit en kreeg als gevolg kleine blosjes. Hij ging weer door zijn haren heen met zijn handen waardoor deze steeds warriger kwamen te zitten. Zijn red bobby pins waren er al half uitgegleden en deed deze nogmaals maar eens uit. 2 pins in zijn mond begon hij de 3e goed in zijn haar te zetten. Hij zag een grote groep mensen binnen komen vanuit de hallen en deed de overige pinnen er weer snel in. Zijn haren zaten nu tenminsten weer wat. hij kon er slecht tegen als het steeds in zijn ogen vielen maar naar de kapper vertikte hij wel weer steeds. Met zijn hoed op keek hij kort verveeld rond, et getik ging verder en langzaam zag je een groot rondje van allemaal kleine stipjes. Hij kon een gaap niet bedrukken en hield een grote geeuw. Zijn ogen dicht en hand voor zijn mond natuurlijk, hij kende wel manieren. Hij paste ze alleen niet altijd toe. Eenmaal klaar met gapen keek hij met gaap traantjes naar een persoon voor hem. Hij veegde de traantjes weg en keek hem opnieuw aan. "Ehh... hai?" Hij klonk verbaasd en keek hem ook verbaasd aan. 'Wie zou dit zijn? Welke magie heeft hij....hij?! Een jongen?! waarom nu een jongen?! 'ging door zijn gedachte heen... Hij begon wat zenuwachtig heen en weer verzitten. Nadat hij het zelf door had keek hij weer weg en ging stil zitten, leunde nonchalant op een hand en keek hem aan via zijn ooghoeken.  

__________________________________________________

>w< Hopelijk kan je er wat mee! Zeg maar als je er niets mee kan. :3 dan pas ik het wel aan ofzo ;)Alles wat schuin staat zijn, zijn gedachtes. Alles wat orange staat is wat hij zegt >w<

Met een hand voor zijn neus en een knalrode kop liep hij verder. Hij was in de grote zaal gaan zitten en keek naar de boeken die hij voor zijn neus had. Zijn pen ritmisch op het schrift, hij wist de naam weer en zag het hele gebeuren voor zijn neus. Kleine blosjes kwamen op zijn wangen en ging door zijn haren. Het zat piek en in de war tot hij het weer goed zette en de rode bobby pinnen er terug in zetten. Hij moest gapen en kreeg daardoor gaaptraantjes die hij van binnen erg vervloekte, hij veegde deze weg. "Ehh... hai?" Hij klonk verbaasd en keek hem ook verbaasd aan. 'Wie zou dit zijn? Welke magie heeft hij....hij?! Een jongen?! waarom nu een jongen?! 'ging door zijn gedachte heen... Hij begon wat zenuwachtig heen en weer verzitten. Nadat hij het zelf door had keek hij weer weg en ging stil zitten, leunde nonchalant op een hand en keek hem aan via zijn ooghoeken.  

Hij keek hem aan en was iets verbaasd, door de tattoos op zijn voorhoofd. Zijn stem klonk ook nog eens zachter dan hij had verwacht. Hij was even stil gevallen en staarde half naar hem. Hij merkte dat hij staarde en keek als een gebeten hond gelijk even weg. ‘H.hai! s-sure! Je mag zitten als je wilt!’ Klonk hij toch nerveus terwijl hij zo kalm mogelijk probeerde te blijven. Waarom was hij nu ineens zo nerveus, een maand geleden was er nog niks aan de hand… Terwijl hij zich probeerde te focussen op zijn werk voor zicht, wat niet lukte, keek hij soms hem weer aan. “anoh…” Vroeg hij voorzichtig. “ wat is jouw naam..? Ik ben Shou.. Kurusu…”  Voordat hij ging stotteren of erger blozen had hij kleine pauzes. Hij kon zich wel voor zijn hoofd slaan hoe hij zich nu gedraagde. Hij haalde zijn boeken en pennen weg, het zou niet netjes of erg geïnteresseerd over komen als hij die voor zich bleef houden. Zijn boekenkaft was plain blauw, zijn pen en etou hadden een kuiken print. Het was iets waar hij compleet fan van was en had ook vele dingen ervan. “dus… uhmm… “ Begon hij om de ongemakkelijke stilte te verbreken. “ Wat.. doe jij hier precies? Bedoel… je zei dat ik… er alleen uitzag?”  Het was eerder een vraag dan dat hij een gesprek leek te beginnen.