Deshas bleef kalm toen Savador eerst nijdig tegen hem deed. ''Nee'' zei hij al even kalm als zijn blik. Hij inhaleerde van zijn sigaret en blies de witte rook uit naar de nachtelijke hemel. ''Alleen die laatste kus'' zei hij er daarna eerlijk achteraan. Hij was net aan komen lopen toen Diva van plan was te vertrekken. ''Ik had het eigenlijk ook niet over nu Savador. Kom op zeg, ik ben ook pas weer voor het eerst sinds een week m'n bed uit. Laat me nou even genieten van mijn vrijheid. Ik mocht Clera denk ik toch meer toen ze me nog haatte en niet zo zorgzaam voor me was'' zei Deshas droog maar zijn brede grijns verried veel. ''Maar als jij vind dat we er nu meteen maar mee verder moeten, geen probleem'' zei hij. Op dit niveau van magie wou Deshas toch liever wat rekening houden met Savador. Hij was niet bepaald iemand met de makkelijkste herinneringen.

Savadors blik ging even opgelucht over het grasveld toen Deshas eerlijk toegaf dat hij niets behalve de laatste kus gezien had. Hij keek hem weer zwijgend aan toen hij de rest van zijn woorden hoorde. Hij antwoordde er nog niet op maar liep stil langs Deshas heen om zijn vest op te rapen. Hij veegde de grassprieten van het stof en keek hem daarna weer met een klein glimlachje aan. 'Het maakt mij niet uit. Ik heb alle tijd. Bovendien is het nu nacht, en dat kan voor ons Shadranen in ons voordeel werken,' zei Savador terwijl hij een korte blik wierp op de kraakheldere sterrenhemel. 'Nu we elkaar toch tegen het lijf lopen kunnen we er net zo goed mee verdergaan, niet?' vroeg hij terwijl hij Deshas weer aankeek. 'Zeg het maar.' Savador gunde Deshas de kans om te antwoorden en trok zwijgend zijn vest weer aan. Omdat het mouwloos was, kon hij zijn ontblootte onderarmen nog blootstellen aan de warme nachtbriezen.

Deshas zweeg even. Daarna drukte hij zijn sigaret uit tegen de zool van zijn schoen. De peuk liet hij in zijn broekzak verdwijnen. ''Daar heb je wel een punt'' zei hij rustig op het feit dat vooral bij nachten als deze Shadranen meer macht hadden. Deshas stroopte zijn mouwen zelf ook op. ''Oke dan. De bedoeling is dat je me uit je gedachten en herinneringen bant voor het geval je dat niet meer zo helder was'' zei hij kalm. Deshas keek Savador strak aan. ''Bereid je voor'' zei hij zacht. Hij gaf hem een paar minuten om zich voor te bereiden. Deshas deed dat ook om zichzelf in te prenten niet te diep te gaan graven in Savadors gedachten dit keer. Daarna lichtte Deshas' ogen op en drong hij Savadors hoofd binnen. Opnieuw gingen ze allerlei herinneringen langs. De herinnering aan zijn ouders, het huis waar hij woonde. En weer net zoals de vorige keer, kwam Savadors oom aan bod. Maar ditmaal liet Deshas het niet zo ver komen dat ze opnieuw de herinnering van zijn trauma zagen.

Savador ging recht voor Deshas staan en staarde hem afwachtend aan. Hij bereidde zich pas voor toen Deshas het aangaf door zijn ogen te sluiten en zich te concentreren. Toen zijn gedachten zo goed als leeg waren, opende hij zijn ogen weer en keek Deshas aan. Zodra hun ogen elkaar ontmoetten, zag Savador opnieuw een hoop herinneringen voorbij schieten. Sommige vaag, sommige helder en sommige waarvan hij had gedacht dat hij ze al vergeten had.

Zijn bleke gespannen gezicht betrok even toen zijn oom opnieuw aan bod kwam. Dat wist hij onmiddellijk toen hij de lange donkere hal van zijn ouderlijk huis voor ogen zag en de bel de vredige rust verstoorde. De vlammen van de ouderwetse toortsen flakkerden even alsof ze onheil voorspelden. Een paar kaarsen in de kandelaars aan het plafond doofden terwijl er een kleine bleke jongen naar de deur liep. Zijn zwarte sluike haar reikte tot zijn middel en zijn gouden slangachtige ogen waren strak op de deur gericht. Daaruit was te zien dat het een veel jongere versie van Savador was, hooguit negen of tien jaar. Het was in de tijd vlak nadat zijn ouders naar een psychiatrische inrichting waren gebracht. Omdat zijn oom ze letterlijk zover wist te krijgen dat ze gek werden. Naïef en onvermoedelijk stond de jongere Savador voor de deur. Door het wazige glas van de deurruit kon hij de contouren van zijn oom duidelijk herkennen. Hij had zijn ouders gehad en nu kwam hij terug voor hem. Savador legde een hand op de deurknop terwijl hij met de andere het mes in de plooi van zijn witte mantel betastte. Hij was er klaar voor. Hij zwaaide de voordeur open en keek met een onschuldige blik op naar het harde gezicht van zijn oom. Meteen werd hij overspoeld door een waterval van vage woorden in het Shadraans, kwetsende woorden, om hem tot waanzin te drijven en hem geestelijk kapot te maken. Savador sloeg zijn ogen neer en liet zijn hoofd wat hangen. Terwijl hij dat deed klemde hij een hand om het gevest van het mes. Hij moest zijn mantel kapot scheuren om het mes in een ruk tevoorschijn te halen. De gescheurde plooien gleden in flarden van zijn bleke lichaam en bleven als een rok aan zijn riem hangen. Eén simpele steek. Niets meer niet minder. Wel een diepe, want het mes zat er voor meer dan de helft in. Het duurde dan ook niet lang voor zijn oom piepend en naar adem snakkend op zijn knieën zakte, zijn handen met opengesperde ogen om het gevest van het mes geklemd. Savador had zijn stervende oom, zijn ouderlijke huis en de vertrouwde plaats ver achter gelaten terwijl hij die nacht luid lachend de duisternis in verdween.

Savador moest zich ervan weerhouden om zijn blik niet van Deshas' ogen af te scheuren. Het was geen erge herinnering geweest, maar eentje waar hij heimelijk trots op was het nog te mogen herinneren. 'Nàcbon,' sprak hij kalm de bijbehorende spreuk uit. De herinnering ging voor hem nog even door. Hij hoopte de spreuk juist te hebben uitgesproken zodat het bij Deshas al gestopt was.

Deshas keek kalm toen naar wat er gebeurde. Hij zat op de grond gericht naar de muur tegenover hem waar de jonge Savador stond. Hij keek bij alles toe, als een toeschouder. Iemand die naar een toneelstuk keek. Maar Deshas' gezicht betrok meer en meer met de minuut. Hij keek het hele tafereel af. Toen Savador de spreuk uitsprak leek het even alsof Deshas terug gezogen werd naar zijn eigen lichaam, maar zijn geest was sterker. Hij stond langzaam op, de muur als steun gebruikend. Deshas' lichaam wende zijn blik af waardoor zijn geest terug ging naar zijn eigen lichaam. Toen Deshas weer de vaste grond onder zijn voeten voelde keek hij Savador even aan. Zijn zwijgende blik zei meer dan duizend bestraffende woorden zouden doen. ''Je hebt niet geoefend, is het wel?'' vroeg hij. Hij zuchtte even. ''Nou ja, je zal het wel te druk gehad hebben'' zei hij zacht. Hij keek Savador daarna weer aan. ''Ik wil dit nog eens keer doen, en probeer me dit keer met al je wil uit je geest te krijgen. Anders zal mijn geest sterker zijn'' zei hij tegen hem. Hij klonk niet boos, eerder teleurgestelt. ''Bereid je voor'' zei Deshas nogmaals. Opnieuw lichtte zijn ogen op en drong hij Savadors geest weer binnen. Dit keer sloeg Deshas de herinneringen over zijn oom over. Hij ging naar Savadotrs schoolherinneringen. Basisschool. Deshas kwam terecht in een klaslokaal die naar traditionele Shadraanse gebruiken was ingericht. Hij zat op een bureaustoel achter het bureau van de leraar met zijn voeten op tafel terwijl de leraar zelf voor de klas stond. Deshas hoorde hem zoiets zeggen als even nieuw krijt halen en zag de man daarna vertrekken.

Savador fronste even toen Deshas vroeg of hij geoefend had. De blik in zijn donkere ogen beviel hem niet. Hij had inderdaad niet geoefend en hij had het inderdaad druk gehad. Om Diva's vertrouwen terug te winnen na heel het gebeuren met Madeline, wel te verstaan. Toch zweeg hij liever dan dat hij antwoord gaf. Hij gaf enkel een kort knikje toen Deshas aangaf dat hij het nog eens wilde proberen. Savador maakte snel zijn gedachten leeg en bleef in Deshas' oplichtende ogen staren. Opnieuw een hele reeks herinneringen die aan hem voorbij gingen. Ze bleven uiteindelijk hangen op een stoffige herinnering, eentje die hij - net zoals de herinnering aan zijn trauma - had proberen te vergeten, maar het hem niet helemaal gelukt was.

Savador herkende de schoolbanken en het klaslokaal maar al te goed. Hij zat als jong kind aan één van de achterste banken bij het raam. Nog steeds kwam zijn leeftijd niet boven de tien jaar uit, waarschijnlijk moest hij rond de acht jaar geweest zijn toen hij dit had meegemaakt. Zijn kinderlijke vuisten, die voor hem gebald op zijn tafeltje lagen, zeiden hem genoeg. Het was weer zover; er zat een moment aan te komen dat hij zich voor zijn klasgenootjes dolgraag onzichtbaar maakte. Dat moment begon toen de meester het klaslokaal verliet om nieuw krijt te halen. Het startte met zacht geroezemoes en gelach achter hem, voor hem, om hem heen. Hij hoorde zijn naam vallen met daarachter scheldwoorden in het Shadraans erachter geplakt. Niet veel later daarna propjes papier die in zijn richting werden gegooid. Eén keer werd hij zelfs tegen zijn achterhoofd geraakt, maar hij zei er niets over. Hij kon het ook niet. Ze zouden niet luisteren, maar lachen. Toen kwamen er twee klasgenootjes op hem afgelopen. Hij zag het vanuit zijn ooghoeken. Ze trokken hem mee naar voren, voor het bord en voor de klas, ieders aan een arm. Savador liet zijn hoofd hangen en liet zich eigen maar doen. Er werd een stoel achter hem geschoven, waar hij hardhandig op werd geduwd. Daarna begonnen zijn klasgenoten zich te verspreiden, alsof ze dit alles al van te voren hadden afgesproken. Eigenlijk was het ook zo. Het was een wekelijkse routine geworden. Eentje op de uitkijk, eentje op de gang voor de zekerheid om de meester bezig te houden als hij onverwachts terugkwam, twee bij zijn stoel. Er klonk spottend gesis en gelach tegelijk, want iedereen wist hoeveel hij van slangen hield en ze zelfs liever liefhad dan mensen. De twee kinderen bij zijn stoel begonnen aan zijn kleren te rukken en te sjorren. Ze wilden zijn 'slang' aan de klas tonen en hem daarmee compleet voor schut zetten. Dat vonden ze leuk. Terwijl zijn bovenkleding al over zijn hoofd werd uitgetrokken, richtte Savador zijn sombere blik op het meisje vooraan. Het meisje dat nooit met die ongein meedeed en alleen maar met een zorgelijke blik toekeek als het weer gebeurde. Hij had nooit geweten wie dat meisje was geweest, hij had haar ook nooit gekend, maar ze was zijn richtpunt tijdens deze situaties.

Savador beet op zijn onderlip en probeerde zich te concentreren, maar hij voelde zich langzaam woedend worden nu hij dit terugzag. Toch hield hij zijn blik strak gericht op Deshas' ogen en sprak luid en op een misschien iets te barse toon de spreuk uit, voordat de herinnering zover doorging dat hij helemaal naakt op de stoel zat. Hij wilde niet nog een keer het beschaamde gevoel ervaren, en al helemaal niet onder Deshas' toezicht.

Deshas bleef kalm op de stoel van de leraar zitten. Hij keek naar het hele gebeuren. Het was vreselijk voor Savador om dit allemaal opnieuw mee te moeten maken, maar Deshas kon niks doen. Het was een herinnering. Hij kon er niets aan veranderen. In zijn houding en blik veranderde dan ook helemaal niks. Maar hij voelde Savadors woede. En zijn barse stem weergalmde in zijn hoofd toen hij de spreuk uitsprak. Er kwam met die woede zoveel kracht los dat Deshas' barriëre in een klap uit elkaar viel. Hij werd terug gesmeten in zijn eigen lichaam maar de geest van Savador kwam achter hem aan en ineens waren de rollen omgedraaid.

Ze waren beide aanwezig in een donkere kamer. De enige verlichting kwam van een aantal brandende toortsen in hun houders aan de muur. Het was duidelijk te zien dat het een soort middeleeuwse martelkamer was. Aan de muur hingen twee mensen met hun polsen tegen de muur vastgetekend zodat hun voeten net de grond niet meer raakte. Een van die twee was een volwassen man. Hij was halfnaakt en zat onder de striemen. Hij had kort zwart haar en bruine ogen. Naast hem hing een jongen van amper twaalf jaar oud. Hij had eveneens zwart haar maar dan iets langer. Zijn ogen waren wit met aan het einde van de irissen een zwarte rand. Een deur ging open en er kwam een man binnen, gekleed gaande in het zwart. Hij had een kille blik in zijn ogen. Hij werd gevolgd door iemand die eruit zag als een soort rechter. De rechter stopte voor de volwassen man. ''Het is een schande hoe diep je bent gezonken Ewen. Maar nu zul je zien welke prijs er staat op moorden, stelen en je belastingen niet betalen'' zei de rechterfiguur smalend. Hij knikte even kort naar de beul. Die knikte terug. Hij pakte een hete pook uit het vuur en liep op de jongere versie van Deshas af. De angst was uit de ogen van de jongen af te lezen. ''Nee! Dit kun je niet maken het is nog maar een kind. Blijf met je poten van mijn zoon af!'' schreeuwde Ewen. De rechter keek hem kalmpjes aan. ''Dat had je je eerder moeten bedenken'' zei hij enkel. De beul haalde Deshas' shirt open met de pook en brandde toen zijn lichaam. Deshas schreeuwde het uit van de pijn. Daarna pakte de beul een zwaard. De ongelofelijke kracht waarmee hij de ketenen doorhakte was fantastisch. Deshas viel voorover op de grond. Ruw werd hij aan zijn haren overeind getrokken. Hij werd hard in zijn gezicht gemept zodat zijn hoofd opzij vloog. Daarna bij de keel gegrepen en van de grond getilt zodat hij naar adem snakte en vergeefs lucht probeerde binnen te krijgen. Toen hij bijna stikte liet de beul hem met een klap vallen.

''NÀCBON'' schreeuwde Deshas luid. Hij slingerde Savador uit zijn herinneringen en gedachte en keek hem even met grote ogen aan. Hij trilde over zijn lichaam en ademde gejaagd. Deshas slikte even en probeerde zichzelf te kalmeren. Al zijn spieren waren gespannen. Hij wreef voorzichtig langs zijn hals alsof hij de hand van de beul nog steeds voelde.

Savadors herinnering werd abrupt afgekapt zodra Deshas terug naar zijn eigen geest werd gesmeten. Uit de woede die was ontstaan doordat hij deze herinnering opnieuw had meegemaakt, bleef hij Deshas even licht hijgend aanstaren. Deze keer had zijn enorme woede hem geholpen hem uit zijn gedachten te smijten, al had hij deze herinnering liever niet gehad.

Savador wilde net een moment bijkomen van het zware gevoel dat hij meegekregen had, toen er plotseling automatisch een hoop voor hem onbekende herinneringen voorbij gleden. Van een jong persoon, tot de persoon die hij nu herkende als Deshas. Hij werd in een herinnering getrokken die begon in een duistere kamer. Savador stond tegen een vochtige muur en probeerde zijn ogen te laten wennen aan het duister. Zijn blik was gevestigd op twee personen aan de muur, wiens polsen met ketenen aan de wand waren bevestigd. Zijn aandacht ging meer naar de jongen die naast de man hing. Hij herkende hem onmiddellijk als Deshas. Hij keek geschrokken op toen de deur van de kamer openging, en er een man gehuld in zwarte kleding binnenkwam, niet veel later gevolgd door een tweede man. Savador luisterde naar de smalende woorden van één van de mannen, het geschreeuw van de vastgeketende man aan de muur en de pijnkreten van Deshas die met een hete pook gebrand werd. Hij keek zwijgend toe hoe Deshas daarna nog verder door de beul afgeranseld werd. Plotseling stond het beeld stil alsof alles ter plekke bevroren was, en begon alles in een rap tempo op te lossen.

Van de klap waarmee Savador terug in zijn eigen geest gesmeten werd, wankelde hij even een paar passen achteruit. Hij zag Deshas' angstige blik en hoe erg hij trilde over zijn lichaam. Met een ernstig gezicht wachtte Savador af tot zijn ademhaling wat rustiger werd en hij wat kalmeerde. 'Gaat het?' vroeg hij daarna zacht. In zijn stem klonk een lichtelijk bezorgde toon.

Deshas staarde Savador aan maar zijn woorden leken niet echt tot hem door te dringen. ''Dit was niet voor jou bestemd om te zien'' zei hij daarna zachtjes en met een onvaste, trillende stem. Op dat moment storte Deshas in elkaar. Hij leef als een dooie voor zich uitkijken terwijl hij op de grond zat. Na een paar minuten verhardde zijn blik en keek hij weer op naar Savador. ''We zijn klaar voor vandaag'' zei hij ruw, kortaf en met een schorre stem. De plotselinge emotiewisselingen waren zeldzaam voor Deshas. Meestal kon hij zich wel beheersen maar nog steeds trilde hij licht. ''Sorry Savador. Ik ben niet boos op je. Ik heb wat moeite met deze herinnering'' zei hij daarna weer zacht en keek naar de grond. ''Het was niet de bedoeling geweest je in mijn gedachten te laten kijken aangezien sommige nogal pijnlijk zijn net als bij jou. Maar de kracht die vrijkwam toen je zo kwaad werd heeft je dwars door mijn barriëre heen geworpen'' legde Deshas uit.

Savador overweeg even om Deshas bij zijn schouders te pakken en hem door elkaar te ranselen. Iets wat zijn hersens weer op de juiste weg bracht. Een klap in zijn gezicht, wat dan ook. Maar hij bleef zwijgend toekijken hoe Deshas hevige emotiewisselingen onderging en uiteindelijk op de grond ineen stortte. Hij keek afwachtend op hem neer, maar besloot niets te doen. Wat kon hij ook doen? Hij staarde met een ernstige blik terug toen Deshas' blik na enige tijd leek te verharden en hij naar hem opkeek. Hij fronste even bij het horen van zijn woorden. Even bleef Savador nog staan, maar zakte even later ook op zijn knieën zodat hij nu tegenover Deshas zat. 'Het spijt me,' verontschuldigde hij zich zacht. 'Dat was niet mijn bedoeling geweest. Maar die herinnering roept nu eenmaal een controleerbare razernij in me op, hoe graag ik het ook tegen wil houden.' Net als Deshas keek hij even naar de grond. 'Ik wilde het ook niet zien,' voegde hij er nog zachter aan toe, doelend op Deshas' herinnering. Savador richtte zich weer naar hem op en legde een hand op zijn schouder. Hij gaf hem even een vriendschappelijk kneepje om hem moed in te spreken terwijl hij hem met een kleine grijns aankeek. Hij had het ook niet willen zien. Niet bij zijn enige vriend.

Deshas had zijn blik inmiddels weer naar de grond gericht. Hoe hij het ook probeerde, de herinneringen werden steeds sterker. Hij keek recht in Savadors ogen toen hij zijn hand op zijn schouder voelde. Hij glimlachte even licht. ''Het bewijst maar weer hoe sterk je bent Savador'' zei hij kalm. ''Wat jij gezien hebt, was nog lang niet alles. Het was pas het begin. Die dag is me altijd bijgebleven. Daar hadden ze wel voor gezorgd. Die martelingen waren nog niks. Nadat die beul me op de grond liet vallen dwongen hij me op op te staan. Hij maakte mijn vader los en bond zijn hand vast aan op een horizontale paal. Ze drukte mij een bijl in handen. Die dag heb ik de hand van mijn bloedeigen vader af moeten hakken. Het was dat, of zij zouden hem doden. Daarna brandmerkte ze me met hun teken. Ik was een van hen zeiden ze'' zei Deshas. Zo af en toe stopte hij tussen het praten door wat aangaf dat dit hem zwaar viel. Na zijn laatste zin knoopte hij zijn zwarte overhemd los en toonde een soort gebrandmerkte pentagram te midden van zijn borstkas.

Savadors glimlach werd iets breder toen hij Deshas ook weer kon zien glimlachen. Die glimlach verdween echter net zo snel weer als dat het gekomen was toen Deshas hem vertelde hoe de herinnering verderging. Hij kon overduidelijk merken dat hij het er moeilijk mee had. Zijn zachte uitdrukking veranderde zelfs van vriendelijk naar kwaad toen Deshas ook nog eens het brandmerk aan hem toonde. Met twee ferme rukken trok hij de twee plooien van Deshas' overhemd weer naar elkaar toe en knoopte het ruw met één knoop weer vast. 'Je zal er ook nooit overheen komen als je het niet eens probeert te vergeten!' snauwde Savador opeens. 'Excuses,' zei hij er zacht achteraan. Hij liet Deshas' overhemd los en liet zijn handen beschamend op zijn bovenbenen rusten. Het was alleen dat hij er moeilijk tegen kon als mensen klaagden over zware tijden die ze met een beetje moeite zomaar konden vergeten. Vergeten was echter moeilijk, maar wel de simpelste oplossing. Vastzitten in slechte tijden uit het verleden, hielp je geen stap verder in het heden. Savador vond het verschrikkelijk voor Deshas, maar hij walgde van zijn plotselinge zwakheid die hij aan hem toonde. Zo kende hij hem niet.

Deshas liet Savador zijn gang gaan toen die kwaad werd. Hij keek hem strak aan toen hij tegen hem snauwde maar daarna direct zijn excuses aanbood. ''Nee. Je hebt gelijk Savador. Als ik het nu niet uitban zal ik er altijd mee blijven zitten. Het is alleen zo dat het moeilijk te vergeten is als je er telkens aan wordt herinnerd. Als ik wakker wordt, als ik mijn ogen 's avonds weer sluit. Het zit in me'' zei Deshas. Hij sloot zijn ogen even en ademde even diep in en daarna weer uit. ''Maar genoeg hierover. Bekommer je niet om mij. Ik red me wel'' zei hij. Toen hij zijn ogen weer opende lag er in zijn blik hernieuwde kracht. Een drang om te vechten. Deshas voelde de energie door hem heen bruisen. Zijn blik ging even naar de maan. ''Weet jij wat een Vaillas gelofte is Savador?'' vroeg hij ineens.

Savador sloeg zijn ogen neer en staarde naar zijn tot vuisten gebalde handen op zijn schoot. Hij had niet kwaad op Deshas moeten worden. Hij kon er ook weinig aan doen dat de herinnering zo vreselijk was dat het sterk was. Immers waren bij hem alle slechte herinneringen ook lang niet allemaal vergeten. Hij keek Deshas weer aan toen hij het onderwerp wilde afkappen. In zijn ogen zag hij een levendige, nieuwe kracht. Het bracht een kleine glimlach op zijn gezicht. Hij zag hem veel liever als de onverschrokken Heer van de Duisternis dan een laaggevallen idioot die vastzat in zijn eigen geheugen. Savadors verticale pupillen versmalden zich even tot spleetjes toen hij Deshas' plotselinge vraag hoorde. 'Nee,' antwoordde hij zacht. Hij volgde Deshas' voorbeeld door ook even naar de maan te kijken, alsof hij daar het antwoord kon vinden.

Deshas wachtte een paar seconden voordat hij zijn uitleg gaf. Al die tijd bleef hij gewoon naar de maan staren. ''Een Vaillas gelofte wordt uitgesproken vanuit bittere haat. Meestal zijn er een paar gevechten of andere incidenten aan vooraf gegaan. Tegenwoordig komen Vaillas gelofte niet zoveel meer voor omdat ze een beetje in de vergetelheid zijn geraakt. Ondanks dat is er wel een over mij uitgesproken, nog niet zo heel lang geleden. Een oude vriend wees me erop. En na al dit gedoe bruis ik van de energie. Genoeg om maar eens een einde te maken aan die gelofte. Je moet begrijpen dat als een Vaillas gelofte eenmaal is uitgesproken hij niet ongedaan kan worden gemaakt totdat de ene partij de andere gedood heeft. Iedereen van die bloedlijn moet zijn gestorven. En nu ik toch afleiding nodig heb en vooral weer eens iets wil doen na al dat stilzitten dacht k eraan eens een bezoekje te brengen aan mijn vijand'' zei Deshas kalm. Nu keek hij Savador weer aan. ''En diezelfde oude vriend leek het een prima idee jou mee te nemen. Om eens je krachten uit te proberen en de spreuken die je tot nu toe hebt geleerd eens in praktijk te brengen. Wat zeg je ervan?'' vroeg Deshas. En zijn ogen was een opwelling van vechtlust te zien. Een glinstering van het verlangen naar bloed.

Savador ging in een kleermakerszit zitten en legde zijn handen vrij op zijn schoot terwijl hij naar Deshas' uitleg luisterde over Vaillas-geloftes. Hij bleef hem zwijgend aanstaren tot hij uitgesproken was. Zijn vraag over wat hij ervan vond, bracht een veelzeggende glimlach op zijn bleke gelaat. 'Ik doe graag mee,' stemde Savador er tevreden mee in. Hij had een goed gevecht en bloedvergiet ook lang gemist. 'Welke vijand mag dat dan wel niet zijn, als ik vragen mag?' ging hij vragend verder terwijl hij grijnzend wat achterover leunde tot hij half in het gras lag en op zijn onderarmen steunde die hij in het gras had geplaatst. 'Iemand die ik mogelijk ken?' Savador plukte wat grassprieten en bleef Deshas met een blik aanstaren als twee jochies die uit waren op kattenkwaad en een plan bespraken hoe ze hun nieuwe streek zouden gaan uitvoeren.

Er verscheen een duivelse grijns op Deshas' gezicht toen Savador naar de vijand vroeg. ''Ik weet wel zeker dat je ze kent. Twee ervan in elk geval. Onze vijand is de familie Revas'' zei hij met een triomfantelijke stem, alsof ze al gewonnen hadden. ''Donovans familie''voegde hij er grijnzend aan toe. ''Zijn vader is niet bepaald de slimste. Ik was op Razen voor andere zaken toen ik hem tegen kwam. Hij wist wat ik met Selavin had uitgespookt en vreesde ook voor wat wij met zijn zoon zouden hebben gedaan. Kwaad als hij was heeft hij een Vaillas gelofte over me uit gesproken. Dat zonder erbij na te denken wie hij voor zich had. Meteen ook mooi om gelijk wat strategie lessen aan de orde te brengen. Ik denk dat zoiets hier ook geen kwaad zou kunnen'' zei Deshas. Zijn laatste twee zinnen waren zachter dan de rest. Alsof hij iets wist wat nog te gebeuren stond.

Savador liet het gras even voor wat het was toen hij hoorde dat Deshas' vijand de familie Revas was. Zijn mondhoeken krulden om tot een sinistere grijns. 'Revas?' herhaalde hij op een vragende toon alsof hij zeker wilde weten dat Deshas zich niet vergist had. Hij trok een wenkbrauw op terwijl hij zich weer half oprichtte. 'Zo vader zo zoon,' zei Savador spottend uit pure afgunst toen Deshas uitgesproken was. 'Die snotter houdt zich ook meer bezig met zijn verachtelijke bengelstreken dan zijn schoolwerk. Ik mag graag geloven dat zijn vader net zo oliedom is.' Om zijn haat te laten blijken trok Savador een grote graspol los. Wat achterbleef was een kale bruine plek in het gras. Hij keek Deshas weer aan toen hij vond dat een paar strategielessen ook geen kwaad konden. 'Doe wat je denkt dat goed is om me eraan deel te laten nemen,' antwoordde Savador met een kleine grijns.

Deshas ging achterover in het gras liggen, zijn handen onder zijn hoofd gevouwen. ''Die vader van Donovan is niet dom, niet zoals jij denkt tenminste. Het is en goed strateeg. Maar daar houd het ook wel bij op. Op het slagveld een waardig tegenstander maar wat betrefd kennis is die man geen helder licht dat kan ik je wel vertellen'' zei hij met zijn blik op de hemel gericht. Zijn stem was vervuld van minachting. Deshas keek Savador daarna vanuit zijn ooghoeken aan. ''Denk je dat het een goed idee is om Diva ook mee te vragen? Ze is een fantastisch scherpschutter en afgestudeerd Suasama'' zei hij kalm. ''Voor het plan dat ik in mijn hoofd heb zitten zou ze perfect zijn'' mompelde hij verder. Deshas was niet van plan met veel mensen op pad te gaan. Dit vroeg om een andere aanpak.

Savador trok een been op en steunde met een onderarm op zijn knie terwijl hij zijn blik ook op de hemel richtte. Hij luisterde met een betrokken gezicht naar Deshas' minachtende woorden. Van binnen was hij het er lichtelijk niet mee eens, want van wat hij van Donovan heeft gezien, moest zijn vader geen spat anders zijn. Savador scheurde zijn blik van Shadra los waar hij zijn blik op gevestigd had en keek Deshas met halfdicht geknepen ogen aan zodra hij zijn vraag hoorde. Zijn blik was vol afkeur en onenigheid. 'Mits je haar niet in levensgevaar brengt en te moeilijke opdrachten voorschoteld. Al mag ze dan iemand zijn die sterk in haar schoenen staat en daarbij ook een lid van de Suasama, ik wil haar niet kwijt. Mocht dat wel gebeuren dan verban ik iedereen die haar dood veroorzaakt heeft direct van dit schoolterrein,' beet Savador hem op een serieuze toon toe. Hij geloofde zelf niet dat Diva zo snel zou sterven, maar de dood kon in iedere onverwachte hoek schuilen.

Deshas keek Savador kalm aan na zijn serieuze toon. ''Beloofd. Ik zal haar zo weinig mogelijk echt in de strijd inzetten'' beloofde hij. ''En rustig Savador, waarom denk je dat ik het eerst aan jou vraag? Ik weet hoeveel je van haar houden ik zal haar echt nooit onnodig in gevaar brengen'' zei hij tegen hem. Daarbij is dit ook een goede oefening voor Diva. Zoveel missies heeft ze nog niet gehad dacht Deshas erachteraan. ''Verder wil ik Zalas eigenlijk ook nog mee. Ik leg je later wel uit waarom'' vervolgde hij. Zalas had een bepaalde kracht, eentje die Deshas absoluut nodig had.

Savadors strenge uitdrukking verzachtte wat toen hij Deshas' woorden hoorde. Het bracht zelfs een kleine glimlach op zijn gezicht. 'Uitstekend,' zei hij zacht terwijl hij ook achterover in het gras ging liggen. Hij richtte zijn hoofd even op om Deshas over zijn borst aan te kijken na zijn laatste woorden. Met Zalas had hij geen problemen mee, al had hij nog niet de volste vertrouwen in die kerel. 'Je moet doen wat je niet laten kan,' antwoordde hij zacht. Savador bleef Deshas nog een aantal seconden aankijken voor hij weer in het gras ging liggen en zijn blik weer op de nachthemel richtte.

''Je vertrouwd hem niet hè? Zalas bedoel ik. Begrijpelijk. Je kent hem niet zo lang als ik hem ken en daarbij is Zalas ook niet iemand om zomaar te vertrouwen'' zei Deshas kalm zonder zijn blik van de hemel af te wenden. Zijn blik rustte op Shadra. ''Maar Zalas heeft een bepaalde kracht, eentje waarvan ik denk dat die nog wel eens goed van pas kunnen komen'' zei Deshas. Na nog een korte stilte besloot hij zijn gedachtespinsels met Savador te delen. ''Dat lange haar heeft hij niet voor niks. Ook de abnormale witte kleur heeft een functie. Zalas heeft een bepaalde kracht om mensen met een soort witte mist hun het leven te benemen. Vroeger toen hij nog niet 'dit lichaam' had deed hij dat anders maar dat doet er nu niet toe. Als hij zijn haar uit die vlecht haalt veranderen zijn witte lokken dus in strengen van dat soort witte mist. En ik denk dat die kracht ons nog wel goed van pas kan komen'' zei Deshas.

Savador luisterde zwijgend naar Deshas' woorden, maar hield zijn blik op de hemel gericht toen hij was uitgesproken. 'Nee, ik vertrouw hem niet, inderdaad,' gaf hij zacht toe. 'Maar dat deed ik je oude leermeester op Cassia ook niet, eerlijk gezegd.' Hij ging met een hand over het zachte gras. 'Zalas hoeft zijn haar toch niet uit die vlecht te halen als ik te dicht in zijn buurt sta,' wees hij Deshas er vervolgens nijdig op. Fronsend volgden zijn slangachtige ogen de felle staart van een vallende ster. Hij voelde er weinig voor in de problemen te komen door andermans gevaarlijke krachten. Toch had het enigzins zijn interesse opgewekt. Hij richtte zich wat op zodat hij in zijn liggende positie naar Deshas kon kijken. 'Hoe deed Zalas dat vroeger?' probeerde Savador op een zo neutrale toon mogelijk te vragen om zijn nieuwsgierigheid verborgen te houden.

Deshas keek Savador even vanuit zijn ooghoeken aan toen hij zijn nijdigde vraag hoorde. ''Dacht je soms dat ik daar geen rekening mee had gehouden? Maak je maar geen zorgen ik heb iets waardoor die mist geen effect zal hebben op ons'' zei Deshas. Hij maakte een soepele beweging met zijn hand en creërde zo een klein rood schijfje. Het leek nog wel het meest op een pepermuntje. ''Zolang je dit onder je tong hebt gaat die spreuk aan je voorbij'' zei Deshas en gaf het schijfje even aan Savador zodat hij het ook kon bekijken. ''Kostte me twee nachten doorwerken om dat te maken. Maar ik heb er nu tien dus maak je niet ongerust'' zei hij. Toen Savador vroeg naar hoe Zalas dat vroeger deed keek Deshas hem even onderzoekend aan. ''Wil je het ook leren?'' vroeg hij eerst met een lichte vriendschappelijke grijns. Daarna pas gaf hij antwoord. ''Allereerst is Zalas iemand die al net zo lang als ik mee draait. Misschien zelfs langer. Zijn echte leeftijd is me onbekend. Maar Zalas kent als een van de weinige een manier om van geest te ruilen. Maakt niet uit of hij dood is. Als hij een levend lichaam tegenkomt kan hij met diens geest en ziel ruilen. Levensgevaarlijk is het wel. Je hebt kans dat de geest van de vorige bewoner niet helemaal verdwijnt als hij sterk genoeg is. Dan heb je een groot probleem. Maar goed, Zalas' vorige lichaam had een nogal slanke vingers. Nu ook, maar toen nog erger. Toen deed hij het via zijn vingers. Maar naar wat ik gehoord heb is dat tien keer moeilijker dan met haar. Hij moest aan beide handen een speciale ring dragen om te voorkomen dat hij continu iemand vermoordde'' vertelde Deshas. Hij moest zacht grinniken als hij eraan terug dacht.