The expedition part 2 // Norwood

Niah liep heen en weer met een klakkend geluid van haar hakjes op de marmeren vloer. De kamer waar ze in was wit. Ze was in een van de villa’s die hun familie had. Niah dacht na over alles wat er gebeurt was in de grot en dan voornamelijk het laatste gedeelte. De stem die ze gehoord had. Norwood die in zijn slaap moeilijk had gedaan. Met moeite waren ze de tombe weer uit gekomen. Een maal buiten de tombe had ze haar vader kunnen bereiken die hun ophad gehaald en naar de villa had gebracht. Sinds dat ze Norwood de tombe uit aan het slepen was, was hij bewusteloos en niet bij gekomen. IJsberend langs de hoge grote ramen in de kamer die uitkeken op de grote architectonische achtertuin keek ze af en toe om naar het bed waar Norwood op lag. Bij het kingsize hemel bed stonden twee paar stoelen. Eentje was leeg daar had Niah op gezeten. Op de andere stoel zat een roodharige man met half lang haar en drie littekens over zijn linker oog. Hij had een rood met gele Hawaï shirt aan met daarover een zwart jasje over zijn schouders heen gedrapeerd. Ook had hij een nette broek aan met een leren riem er aan met nette schoenen er onder. Met zijn hoofd leunde hij op een arm en staarde naar de man in het bed. Niah liep nog een paar keer rond waarna ze achter in de kamer een deur in verdween. Ze was de badkamer er achter in gelopen en begon wat water in haar gezicht te gooien. Met een handdoekje droogde ze haar gezicht weer af en beek zichzelf in de spiegel. Met vermoeide ogen keek ze naar zichzelf. Met een hand deed ze haar haren wat beter waarna ze de badkamer weer uit liep en naast haar vader in de stoel ging zitten. De hand waar hij op had geleund legde hij op haar boven been en klopte er drie keer op. “It’s going to be fine. I bet he will wake up soon.” Ze sloeg haar armen over elkaar en staarde naar de dichte ogen van Norwood. “I sure hope so.” verzuchte ze. Het liefst was ze weer gaan ijsberen maar in de tombe was ze geraakt met een pijl in haar been waardoor ze nu last had van haar been.

~X~ Sorry~! voor het super duper uber late topic...... Maar ik ga heb actief houden zo veel als ik kan ~X~

’Waar ben ik?’ sprak zijn stem half galmend in de lege ruimte. Het gedrup van water gaf aan dat hij nog kon horen en de muffe lucht deed hem moeizaam overeind komen. Hij opende moeizaam zijn ogen en zag een donkere gang die hier en daar amper verlicht werd door een rooster. Het was net een horror-scene waar ieder moment een monster om het hoekje kon komen. Hij wreef over zijn achterhoofd en klakte met zijn tong. Hij was helemaal in orde en toch had hij het gevoel hard gevallen te zijn. Hij stond moeizaam op en klopte zijn kleding wat af. Hij wreef zijn haren achterover en hij zette zijn bril op. ’Awake, at last’ sprak een kille stem met een sarcastische spottende toon. Norwood draaide zich ineens om en keek naar het silhouet die er stond. De ogen wisten hem voldoende te vertellen en de ranke slanke postuur vertelde hem dat dit zijn tegenstander was. ’Time to play a game, it’s called Minotauros cathing a bug..’ en zwijgzaam grinnikte hij even. ‘Ik ben niet bang voor een minotauros, die beesten zijn zo makkelijk te temmen…’ sprak hij en voelde eenmaal de grond tillen. Dit was niet zomaar een minotauros, wist Norwood. Toen het silhouet opdoemde en het bleek dat het niet zomaar een half mens half stier was verwijdde de ogen van Norwood. Hij kreeg even een licht grijnsje van angst en dat wist Asura, de farao van de haat, maar al te goed te gebruiken door het te versterken. Norwood draaide zich in een ruk om en begon de gang door te rennen. Het was een lange gang dat zich leek te splitsen hier en daar en al snel had hij door dat het een doolhof was. Hij rende willekeurig een gang door en eindigde in een doodlopend stuk. Terwijl hij zich als een opgejaagd dier omdraaide keek hij recht in de ogen van het beest. Hij leunde wat naar achteren tegen de muur en viel ineens achterover. Zijn ogen sloten zich en hij opende ze langzaam toen hij zijn kleding en haren voelde wapperen en hij leek te vallen. Het was gitzwart en hij zag enkel zichzelf. Ineens werd alles fel licht en sloot hij zijn ogen.

Hij had een geruime tijd gelegen zonder een teken van leven, enkel het lichte op en neer gaan van zijn borstkas liet merken dat hij leefde. Norwood had niets door van de man en vrouw die in de kamer zaten. Voor de oplettende personen had zijn magie ineens een heftige impuls en dit was voelbaar voor de getrainde magiër. Norwood balde een vuist en zijn ogen knepen zich sterker samen terwijl hij diep naar adem hapte. Het eerste teken van meer leven was gegeven, en langzaam kwam zijn hand naar zijn nek waar het oog zichtbaar was. Norwood wreef daarna over zijn voorhoofd en kwam langzaam overeind en opende moeizaam zijn ogen. Het wazige beeld gaven een sjieke ruimte door de uitstraling en vele licht. Norwood probeerde zijn beeld scherp te stellen maar zijn bril lag niet meer op zijn gezicht. Al snel schoot het beeld scherp en zag hij de vele details van de kamer. De marmeren textuur en de grote ramen, met een prachtige architectuur er achter. Pas na een minuut ging zijn blik opzij. Zijn ogen gingen eerst naar de man, littekens en knallend haar. Daarna schoot de bezorgdheid voor Niah er in maar die zag hij al snel naast hem zitten, totaal in orde. Gelukkig, dat was het belangrijkste. Zwijgzaam legde Norwood zijn handen voor zich neer. ‘Hoe lang ben ik niet bewust geweest?’ sprak hij toen vragend en keek vriendelijk naar Niah.

De man met de littekens zat rustig te kijken en te luisteren tot hij een nieuwsgierige “Hmmm” zei. De man had zijn magie opgemerkt, maar Niah voelden niks. Zij was daar niet in getraind of wat dan ook. Niah had haar ogen er door weer open gedaan en staarde Norwood aan. Pas toen de ogen samen trokken en een vuist balden ging ze wat rechter zitten om te zien of hij wakker werd. Er kwam een glimlachje op haar gezicht toen hij recht op ging zitten en van het nachtkastje pakte ze zijn bril. Ze stond op en ging op het bedrand zitten naar Norwood gedraaid. “2 dagen.” zei ze wat kleintjes waarna ze zijn hand vast pakte en zijn bril er in legden. ”Gaat alles goed? Wil je wat drinken? Wat te eten?”begon ze bezorgt te vragen. Hij was immers 2 dagen niet wakker geworden. Met haar handen friemelde ze wat zenuwachtig op haar schoot. Het oog in de man zijn nek was haar zeker niet ontgaan. De man met de littekens pakte haar hand even vast waardoor ze haar hoofd naar hem draaiden. “Laat hem even rustig wakker worden. Het avondeten is toch bijna klaar.” Klonk hij rustig en kalm. Niah knikte even en keek weer bezorgt terug naar Norwood.

~x~ beetje kort sorry >-<' later in het topic zal het wel wat langer en groter worden. ~x~

Zijn ogen knepen even stevig samen en zijn hand spande zich aan in een vuist en omdat het vrij stijf had gelegen was het even krakerig voor het daadwerkelijk weer soepel bewoog. Norwood kwam moeizaam overeind en bij de beweging kraakte even zijn rug. Hij greep er even naar maar de lichte pijnscheut ebde als snel weg. ‘Ik voel het…’ sprak hij toen hij hoorde dat hij twee dagen had gelegen. Niah kwam direct op het bedrand zitten toen hij overeind was gekomen en Norwood scherpte even zijn blik terwijl hij de bril in zijn handen had gekregen. Norwood voelde zich licht draaierig maar dat was te begrijpen doordat hij twee dagen amper had gegeten of gedronken. Zwijgzaam keek hij naar Niah terwijl hij zijn bril opzette en pakte haar andere hand even vast en glimlachte. ‘Ik red me wel. Maar ik heb inderdaad wat honger en dorst, twee dagen zijn niet niets..’ sprak hij zachtjes. Hij zag haar weer terug kijken met een bezorgde blik en met zijn ogen even gesloten omarmde hij Niah even in een warme knuffel. Norwood had lang niet meer zo dicht geweest, maar de tempel had hem laten inzien dat Niah hem vertrouwde en hij haar kon vertrouwen. Hij wilde met de knuffel haar gerust stellen dat het allemaal goed kwam. Norwood bewoog zich langzaam naar de rand en voelde zijn knie nog even een knak maken door de stijfheid die in zijn lichaam was getreden maar wist zich recht te zetten na dat hij Niah had losgelaten. Hij keek toen even naar Niah en glimlachte vriendelijk. Zijn blik gleed toen zijdelings naar de man die er bij zat. ‘Ik neem aan dat u een bekende bent van Niah.’ Sprak hij toen. Hij stak zijn hand beleefd uit omdat hij aanvoelde dat deze man meer ervaring had dan Norwood. ‘Norwood Vavyendor…’ sprak hij om zich voor te stellen. Hij glimlachte toen vriendelijk om daarna weer zijn blik naar Niah te brengen.

PROFILE MAGICIAN

» The expedition // Niah
» Met Norwood.
» Norwood.
» Norwood.
» Norwood Vavyendor //

The expedition part 2 // Norwood

The expedition part 2 // Norwood

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen