Op een vroege morgen was er niets anders te zien dan slaapdronken leerlingen die door de gangen slenterden, hun tassen nog net niet op de grond leken te laten vallen en nog net niet hun balans om op twee benen te blijven staan te verliezen. Voor Lillian had dat allemaal grappig uitgezien, desondanks dat ze een enorm ochtendhumeur kon hebben als het niet ging zoals gepland, zoals wakker gemaakt worden door iemand anders zijn kabaal, dan zou ze er nog niet zo uitzien. Het zwartharige meisje had er een gewoonte van gemaakt om op tijd te gaan slapen, ze kon natuurlijk wel langer opblijven zoals de meeste leerlingen dat deden, maar eigenlijk zag ze het nut daarvan niet in. Dan was je de volgende dag moe en futloos, kon je weinig uitvoeren door je slaaptekort en meestal was je ook nog een chagrijnig. Nee, dat moest ze nu gewoon voorkomen. Een chagrijnige Lillian was iets wat je niet wilde hebben, ze kwam immers van Razen, de vurigste planeet als het ging om karakters. Als ze eenmaal een rothumeur had, had ze de pest aan iedereen die in haar weg kwam te staan, kon ze overal koppig op in gaan en weigerde ze simpelweg dingen te doen, uitdagend haar wenkbrauwen omhoog halend om af te wachten hoe de ander op haar koppige gedrag zou reageren, ruzie zoekend als het ware. Nee, ze had het al te vaak meegemaakt in haar jeugd, hoe slaap tekort haar kon veranderen. Zachtjes grinnikte het meisje, ze veranderde weliswaar in een monster als ze niet genoeg slaap had gehad – of iedereen moest het begrijpen en haar met rust laten, dan was het sneller over dan als ze haar dingen gaan vragen of eisen. Met een zuinige glimlach op haar gezicht verliet ze haar slaapzaal nadat ze haar gewoonlijke ochtendroutine had gedaan – tanden poetsen, gezicht wassen, aankleden, haren kammen en krullen. Ze sloot de deur zachtjes achter haar dicht, aangezien het nog redelijk vroeg was. Vandaag was de dag dat ze op excursie zou gaan, ze had zich nog net op het nippertje ervoor kunnen inschrijven en het had haar dag een stuk beter gemaakt toen ze te horen kreeg dat het door zou gaan! Wat een geluk, niet waar? Haar tas had ze in haar hand, die zou ze mee moeten nemen naar de shuttle en in de grote zaal zou ze haar lunchpakket ook even moeten voorbereiden. Wat ze mee ging nemen wist ze niet, waarschijnlijk niets groots. Ze had het niet zo op het eten in de grote hal – het was niet door haar gemaakt. Ze had het altijd al jammer gevonden dat ze zelf niet mocht koken, in de slaapzaal of wat dan ook, want het was een van haar passies om eten te maken – een passie die zich in Razen had ontwikkeld natuurlijk. Het meisje zette haar tas neer en ging achter de tafel zitten, om wat dingen op haar bord te doen en te beginnen met eten. Ze at een enkele boterham op, veel honger had ze namelijk niet, en pakte een muffin en twee boterhammen in voor de excursie. Daar zou ze het wel mee kunnen doen. Met rustige passen liep ze de zaal weer uit, ze had namelijk alle tijd. Geen moment van haasten. Eenmaal bij de Shuttle aangekomen wist ze weer te ontwijken om de man die haar vriendelijk begroette een hand te geven, ze knikte hem vriendelijk toe en stelde haarzelf vervolgens voor. “Lillian Isabelle Waters, aangenaam u te ontmoeten meneer.” Ze had een zekere beleefdheid over haarzelf heen hangen, dat haar niet het typische Razen meisje maakte, maar dat kwam vast ook door de voorzichtigheid en verlegenheid die ze samen met haar verandering erbij had gekregen. De onzekerheid, door al het pesten en de benamingen die ze gekregen had. Dat ze dood was en nu de wereld kwam overnemen met de doden, dat ze een vampier was die je ieder moment het leven uit je kon zuigen en nog veel meer. Het had haar natuurlijk pijn gedaan, maar de mensen hadden haar nooit fysiek pijn gedaan – zoals schoppen, slaan, duwen.. nee, dat had haar pas verschrikkelijk geleken. Ze nam plaats in de shuttle en haar ogen gleden even over de andere leerlingen heen. Het waren er drie, vier met haar erbij. Ze zouden dus met vijf mensen zijn, zodra ze zich bij hun leraar hadden gevoegd namelijk. Een glimlachje was op haar gezicht verschenen terwijl ze haar blik naar buiten wierp. Dit ging nog leuk worden, ze gingen vandaag op excursie naar Erd. Waar ze échte dinosauriërs zouden zien, oh wat had ze er zin in. Ze had die beesten nog nooit gezien, enkel in boeken, en het fascineerde haar dat ze er vandaag eindelijk kennis mee zou maken. Wat ze wist was dat het grote dieren waren en waar ze heen gingen waren het vleeseters – het maakte haar niet zoveel uit. Ze was klein, onopvallend. Zo’n groot dier zou haar toch niet willen eten? Daar was ze veel te klein voor, toch? Net alsof zij een vlieg zou opeten – dat zou helemaal niet vullen.

Eindelijk leken ze bij Erd aan te komen en een vlaag enthousiasme gleed door haar lichaam heen – iets dat ze op Cassia een hele tijd niet meer gevoeld had, behalve tijdens de trainingen met haar mentor natuurlijk. Ze hield ervan om te trainen, maar dit leek haar nog leuker. Iets nieuws ontdekken, eventjes weg te zijn van de wereld die ze kende. Nieuwe mensen leren kennen was een ander voordeel ervan – al was dat moeilijk voor een meisje zoals Lillian. Ze neeg er meer naar om haarzelf buiten te sluiten, maar hier op Starshine Academy had ze besloten haar best te doen goede vrienden te maken met mensen. Geen vijanden, zoals ze die had gekend op Razen na haar verandering. Het zou alleen maar pest gedrag kunnen stimuleren, ze mocht niet alleen zijn. Met grote passen stapte ze de shuttle uit, de lucht van Erd in haar op nemend. Het was een droge lucht, maar ze kon er wel mee leven. Erd zag er verschrikkelijk droog uit, woestijnen, zand, en ze had gehoord dat er hier in plaats van regenen eerder zandstormen waren. Haar blik viel op haar docent, ze herkende haar naam niet omdat dit haar eerste keer was dat ze de vrouw zag. Met een glimlach op haar gezicht, die hopelijk haar zenuwen verschuilden, liep ze op de vrouw af. ”Goedemorgen, miss!” Weerklonk haar stem, maar ze leek geen aanstalten te maken om de hand te schudden – desondanks dat het over zou komen als onbeschoft, wist ze er nog het beste van te maken om beleefd te blijven. ”Ik ben Lillian Waters,” Stelde ze zichzelf voor, in de hoop dat de vrouw haarzelf ook zou voorstellen.

Lillian Waters