~Open
Het geluid van niets. Het geluid van stilte, de nietszeggende tekens. De wereld aan je voorbij laten gaan, alsof het niks is. De tijd als water door je vingers laten glijden.. het niet kunnen pakken of grijpen. Onwetendheid over de wereld en de mensen om je heen. Je komt alleen en je gaat alleen, zeggen ze vaak. De wind waaide zacht over de velden heen, de zon scheen door de enkele wolken heen. Stenen, schaduwen, eeuwen oud, zoveel verhalen, zoveel gebeurtenissen.. de dingen die niet door de tijd waren behouden. Vele mensen die er hadden gewoond.. zijn weg gegaan en het voor oud hebben achtergelaten wanneer de tijd daar rijp voor was.
Voetstappen zette zich voort over het douw bedekte gras. zwarte sneakers.. nieuwe generaties, nieuwe mensen, andere blik en andere inzichten. Een jonge man verplaatste zich voort met het geluid van rustige voetstappen. Zijn handen gerust in zijn zwarte broekzakken. Een losse blik, bruine ogen en een verborgen verleden. De wind speelde met zijn halflang zwarte haar, hij streek de lokken uit zijn ogen. Ieder zijn of haar verhaal met een andere staart. Hij liet zijn blik over de stenen glijden, zich af vragend wat het geweest was ooit, jaren terug.. toen hij er nog niet eens was in zijn eigen wereld. Hoe meer je weet, hoe minder je begrijpt, hoe meer vragen, hoe minder antwoorden. Hij schopte tegen een klein steentje en stapte verder, ging naar 'binnen'. Hij liep door een soort poort, zag hier en daar muren die ooit lokalen waren geweest. Het was een luguber maar ook vredig gezicht. Hij ging zitten op een van de muurtjes die ooit de hoek van een lokaal was geweest. Best ironisch eigenlijk.. als kind had hij vaak genoeg in de hoek gestaan, omdat hij zogenaamd stout was geweest. Wat de leraren echter niet wisten was dat.. het kwam doordat hij was gepest, die kinderen dreigde hem dingen te doen die hij niet wilde.. daar kreeg hij straf voor. Toen hij ouder was deed hij het wel expres, puur omdat hij vond dat de leraren het niet verdiende zijn respect te krijgen, ze hadden het ook niet voor hem. Hij keek uit naar het gebouw wat nu de academy was, en naar wat het ooit was geweest. Hij vroeg zich af wat er hier allemaal was gebeurt.

Drake zat rustig voor zich uit te kijken op het muurtje. Hij leunde met zijn ellebogen op zijn knieen en slaakte een zucht. De vogels boven hem trokken zijn aandacht, zoals altijd. Altijd als hij vogels zag vliegen, duiken en spelen in de lucht, hij wilde mee. Vliegen als een vogel zo vrij, de zwaartekracht aan je laars lappen en door de wolken gaan. Ooit had hij het gekund, in de wereld waar hij oorspronkelijk vandaan kwam. Die wereld, stond hij bekend als 'de draak'. Misschien wat cliché, maar hij was een half demon. Op latere leeftijd was hij daar achter gekomen omdat zijn hele leven een leugen was geweest. Hij had altijd gedacht dat zijn moeder zich had opgehangen in huis, tenminste.. dat was wat zijn vader hem altijd verteld had. Hij keek droevig naar de lucht, de wind spelend met zijn zwarte haar. Zijn échte moeder, die hij altijd had gewild.. ze leek dichterbij te zijn dan hij altijd had gedacht.. ze was zijn Principal geweest op St. Montgomery, zijn oude school. Pas op 17 jarige leeftijd, toen Drake had ontdekt dat hij die krachten bezat, durfde ze het aan om hem de waarheid te vertellen. De eerste keer dat hij haar niet zag als de lelijke heks waar hij altijd een hekel aan gehad, ze had het hem eindelijk verteld alleen.. alleen.. hij moest een belofte maken. De belofte, hij moest vertrekken van de school.. Hij had zijn vrienden achter moeten laten en naar een geheel andere wereld vertrekken waar hij geen vat had op zijn krachten,.. hier dus. Hier was hij een Fire Magican, een jongen totaal vreemd voor deze wereld. Hier kon hij niet zijn vleugels uitslaan, weg vliegen en vrij zijn.. Dat was zijn definitie van vrij zijn, vliegen. Los van de grond en je laten mee stromen op de wind, spelend met je kleren haar en ledematen. Achter vogels aan zitten, salto's maken en tot het hoogste punt komen. Hij miste het met hel zijn hart, heel zijn ziel.. hij keek verlangend naar de lucht. Het enige wat hij kon.. was met een stokje zwaaien. Hij kon spreuken uitvoeren wat op zich heel erg epic was, maar hij moest ze wel eerst leren. Hij was wel erg blij met wat hij nu nieuw had, een vriendje die altijd bij hem zou blijven. Mushu was een stipje hoog in de lucht, duikend, scherende en blij vogels jagend. Het rode draakje had dezelfde humor als Drake en ze konden het erg goed vinden. Drake kon met hem praten , mraa deed dat niet veel, de gezichtsuitdrukkingen waren soms meer sprekend dan woorden. Drake zat half weggezakt in een dag droom, toen hij iemands aanwezigheid voelde naderen. Voordat Drake het wist, zat er ook iemand naast hem. Drake vond het eerst niet erg, dacht dat het een meisje was, perfect! Eindelijk iemand waarmee hij kon praten, al deed hij dat altijd op zijn manier tegen meisjes. Drake keek wat ongemakkelijk en wreef over zijn achterhoofd in het zwarte haar -dat deed hij altijd als hij zich niet op zijn gemak voelde- Drake schoof enkele centimeters op en keek het meisje schuin aan. Drake trok zijn jack recht en  probeerde zichzlef een leuke een houding te geven. Deze vrouw/meisje, zat te dicht op hem, in zijn personal space. Hij hield daar niet van als mensen dat deden, vooral mannen die te dicht bij hem kwamen, hem aanraakte vond hij erg naar. Dat had hij overgehouden aan zijn oom die,.. nare dingen bij hem had gedaan. Jonge knappe meisjes, vond hij minder erg omdat ze hem ook aantrokken, maar jongens.. mannen of oude vrouwen.. hij hield ze liever op afstand. Hij vond het leuk maar iets in hem verwarde en hij wist niet of dit wel klopte. Drake wist niet zo goed of hij nu vriendelijk, of zichzelf moest zijn. Hij besloot even zijn masker op te zetten, om meerdere contacten in de school te leggen. Hij trok zijn wenkbrauw omhoog en slikte, keek de onbekende onderzoekend aan. ''Hi, mijn naam is Drake. Ik ben nieuw hier...''