Het geluid van een balletje dat tegen de muur botst en dan terugkaatst was door heel de kamer te horen en nadenkend zoog ik op mijn onderlip terwijl ik de handeling steeds bleef herhalen. Het was best frustrerend dat ik me alleen nog maar de afgelopen twee jaar kon herinneren en bijna crepeerde van de pijn van zodra ik me de rest ook probeerde te herinneren. Het was echt net alsof ik niet mocht weten wat er juist gebeurt was, alsof iemand bang was dat er dan iets erg slechts ging gebeuren. Gemopper van een van mijn kamergenoten, zorgde ervoor dat ik stopte met het gooien van de balletje en terug onder de dekens kroop. Het was midden in de nacht en morgen had ik geen lessen waardoor er eigenlijk geen reden was om vroeg op te staan. Mensen zouden me toch alleen maar raar nakijken als ik mijn bed om zes uur uit zou stappen en dan kon het roddelen beginnen, zo was het in mijn oude school toch gegaan. Ik was nieuw, had nog geen reputatie of iets dergelijks en mensen kenden me niet waardoor er snel conclusies getrokken zouden worden als ik ook maar iets raar deed. Met een lichtte zucht wreef ik mijn haar uit mijn ogen voordat ik deze sloot en terug een poging deed om te kunnen slapen.
 
Na een paar uur geprobeerd te hebben om terug in slaap te vallen, gaf ik het op en stapte uit bed. Dan vonden ze me maar raar, maar de hele tijd in bed blijven liggen was niet iets waar ik momenteel veel zin in had. Zo stil mogelijk trok ik een donkere jeans en een wit t-shirt met daarover mijn rode vest aan en gritste mijn gympen onder het bed vandaan voordat ik de kamer zo stil mogelijk verliet. Eenmaal op de gang deed ik mijn schoenen aan en sloop sneaky naar beneden zodat ik niemand wakker zou maken. Ik wist de weg nog niet echt helemaal in het kasteel, maar rondzwerven was nog altijd beter dan helemaal niets doen. Zo leerde ik het kasteel misschien een beetje kennen, iets dat tenminste nuttig was. Na een tijdje lopen kwam ik uit in de bibliotheek en mijn groene kijkers werden groot toen ik zag hoeveel boeken hier stonden. Mijn vader had een grote bibliotheek gehad voordat alles opging in vlammen, maar vergeleken met deze was dat maar een kleine boekenkast geweest. Voorzichtig laat ik mijn vingers over de verschillende kaften glijden om er daarna een boek uit te pakken dat er best interessant uitziet. Ik knip een klein lampje aan –de zon is nog niet helemaal op waardoor het te donker is om te lezen- en op mijn gemak sla ik het boek open. Met mijn hoofd steunend op mijn hand laat ik mijn groene kijkers over de letters heen glijden terwijl ik de woorden in me opnam. Shakespear was altijd al een van mijn favoriete schrijvers geweest –hoezo cliché?- en ik was aangenaam verrast dat ze hier boeken van hem hadden.
 

Het geluid van een deur te terug dicht viel, zorgde ervoor dat ik met een ruk terug overeind ging zitten. Blijkbaar was ik dus wel moe genoeg geweest om in slaap te vallen. Slaapdronken sloeg ik het boek dicht om daarna op te staan en te kijken wie er binnen was gekomen. Ik vernauwde mijn ogen even door het licht dat recht op mijn gezicht viel en keek de jongen scheef aan. Ik was hem nog niet tegengekomen in de gangen, iets dat niet echt moeilijk was sinds ik hier eergisteren pas was aangekomen. “Dat doe je meestal wel in een bibliotheek, ja.” Mijn stem klonk redelijk schor doordat ik net wakker was, maar toch was de geamuseerde ondertoon niet te missen. “Wat voor soort boek zoek je? Misschien kan ik helpen.” Nu voelde ik me net een bibliothecaris, al was ik misschien net iets minder stijf dan de meeste bibliothecarissen die ik al was tegengekomen in de twee jaar dat ik me nog kon herinneren. Even trok er een pijnlijke grimas over mijn gezicht heen toen er een drukkende pijn op mijn hoofd ontstond en snel dacht ik aan iets anders. “I’m Ozzy, by the way.”

De nervositeit die de jongen uitstraalde, zorgde ervoor dat ik me ook wat ongemakkelijk voelde en mijn gewicht van het ene naar het andere been bracht. Op de een of andere reden was ik altijd al wel vatbaar geweest voor de emoties die anderen uitstraalde en probeerde me altijd aan mijn gesprekspartner aan te passen. Meestal was het dan makkelijker voor zowel die persoon als mij om het gesprek door te laten lopen, al dacht ik niet dat het in dit geval echt hielp. Een persoon die nerveus was, kon er al voor zorgen dat een gesprek vast liep, met twee was het bijna zeker. Rustig ademde ik diep in en uit, probeerde kalm te worden. Na een tijdje lukte het om die nervositeit weg te werken en begonnen er een paar pretlichtjes in mijn ogen op en neer te dansen. Twee jaar geleden zou me dat waarschijnlijk nooit gelukt zijn daar ik me toen veel te hard pijn deed door me dingen van vroeger te herinneren. Dat had ik nu wel afgeleerd, deed het meestal alleen als ik er een reden voor had of als er niemand in de buurt was. Natuurlijk waren er ook wel momenten dat ik even vergat dat die memoryblock er zat, maar dat wist ik meestal wel voor anderen te maskeren. Toen de jongen een zacht gelach liet hoorde, ontspande ik ook mijn laatste spieren en liet mijn armen ontspannen langs mijn lichaam hangen terwijl er zich een glimlach om mijn lippen vormden.
 
Ik wreef even met mijn hand door mijn nek nadat de drukkende pijn was opgehouden en probeer mijn gezicht zo snel mogelijk weer in de plooi te trekken. Ik moest echt dringend gaan zoeken hoe een memoryblock gebroken kon worden, anders zou de kans groot worden dat mensen erachter kwamen en kon hij vanalles gaan uitleggen. Mensen zouden hem dan waarschijnlijk alleen maar nog argwanender gaan aankijken dan dat ze nu al deden en nu was het alleen maar door het feit dat hij nieuw was. Op de een of andere manier was het net alsof mensen je niet vertrouwden als ze je nog niet goed kenden en altijd dachten dat je zo een mes in hun rug kon planten, zowel letterlijk als figuurlijk. Ik knikte even toen de jongen zichzelf –met een lichte hapering- voorstelde als Lust. Dat was ook een naam die je niet zo heel vaak tegenkwam. “Aangenaam en volgens mij heb ik dat boek hier net wel ergens zien staan. Je kan misschien meekomen? Dan weet je ook direct waar je hem moet terugzetten.” Antwoordde ik op de teruggekaatste vraag en baande me zonder echt een reactie af te wachten een weg naar een van de achterste rekken. De boeken van Shakespeare hadden helemaal achteraan in een donker hoekje gestaan waardoor ik bijna heel de bibliotheek had afgezocht en zo ongeveer wist waar welke boeken stonden. Dingen die me interesseerden onthield ik meestal beter. Pas na een paar seconden keek ik over mijn schouder om te zien of Lust volgde. Even ging ik op mijn tippen staan toen ik aan de juiste rek gekomen was en trok het boek met een soepeke beweging tussen de anderen vandaan. Ik kon mijn hand nog net tegen een van de andere boeken leggen toen deze op de grond dreigde te vallen en gaf het boek aan Lust toen ik er zeker van was dat al de rest mooi zou blijven staan. “Er zijn er meerderen, maar dit ziet er wel het beste uiten als je eens echt zou willen lezen, raad ik de boeken van Shakespeare aan.”

Het had altijd al in mijn aard gezeten om behulpzaam te zijn, als ik mijn vader moest geloven tenminste. Ik wist zelf hoe moeilijk het was als je alles alleen moest oplossen, vandaar dat ik anderen zoveel mogelijk probeerde te helpen. Daarbij leek het net alsof de jongen voor me echt niet wist wat hij moest doen. Het was best zielig om te zien hoe hij niet leek te weten wat de doen, en dan niet op de deprimerende manier bedoelt. De aanblik van Lust zorgde er gewoon voor dat je hem wilde helpen, net alsof hij een klein jongetje was dat niet bij de koekjesdoos kon. Het was dan ook niet zo moeilijk om me zover te krijgen dat ik Lust voorging naar een van de achterste rekken van de bibliotheek om het boek te halen waar hij naar gevraagd. De geschiedenis van de school was een onderwerp waar ik mezelf misschien ook eens in zou moeten verdiepen. Het was best interessant om te lezen wat er allemaal op een school gebeurd was, zeker bij een school zoals deze. Alle magiesoorten werden hier toegelaten wat waarschijnlijk al wel voor een paar botsingen tussen tegengestelde magiesoorten had gezorgd. Voor mij had het echter nooit echt uitgemaakt van welke planeet iemand kwam en welke magie deze beheerste, zolang ze mij met respect behandelden, dee dik dat ook bij hun.

Ik kon er –met behulp van Lust- nog net voor zorgen dat de overige boeken niet allemaal op de grond belandde nadat ik er eentje uit getrokken had. Het zou de kaften alleen nog maar meer beschadigen en dat was iets dat ik wilde vermijden. Boeken waren best belangrijk in het leven, hielden dingen bij over mensen die misschien al een hele tijd dood waren. Sommige mensen moesten eens leren om voorzichtig om te springen met boeken. Niet iedereen wist dat sommigen echt van onschatbare waarde waren, maar dat wilde nog niet zeggen dat je er maar mee moest gooien. “Dat schreef hij grotendeels, ja.” Toch nog iemand die Shakespeare kende, ookal was het dan maar een beetje. Het feit dat hij de naam herkende, wilde zeggen dat hij er wel eens van gehoord had en dat was iets dat je niet over iedereen kon zeggen. Glimlachend richtte ik mijn groene kijkers op de jongen toen deze naar iets leek te zoeken en de glimlach op mijn gezicht werd alleen maar breder toen Lust de titel van het boek dat hij uit de rek getrokken had voorlas. “Dat is zo ongeveer de langste tragedie die hij ooit gemaakt heeft, goede keuze.” Hamlet was na Othello een van de werken die ik het leukst vond om te lezen. “Eum Lust?” Even twijfelde ik, liet een korte stilte volgen. Was het wel zo’n goed idee om iemand die hij nog geen halfuur kende te gaan vragen of hij iets wist over mijn… gebrek? Aan de andere kant, hoe meer mensen ik vroeg of ze een remedie wisten ertegen, hoe sneller het misschien opgelost was. “Weet jij heel toevallig ik over een memoryblock?” Meteen begon ik iets of wat nerveus op de binnenkant van mijn kaak te kauwen, alsof ik net iets erg had gevraagd. Ok, het was niet normaal dat iemand vroeg naar een memoryblock, maar het was nu niet zo dat hij net had verklaart dat hij een of andere besmettelijke ziekte had.