Nadat de laatste bel van de dag was afgegaan liep Misaki gelijk richting de Bibliotheek. Eigenlijk kon ze beter op een later tijdstip gaan, nu zou het vast wel druk zijn daar binnen. Maar dan zou het weer te laat worden en ze wou haar slaaptijd niet missen.
De scharnieren van de grote deur krijste toen ze hem open deed. Een geïrriteerde blik van de bibliothecaris werd haar kant opgezonden. Verontschuldiging knikte ze zijn kant op en liep verder naar binnen, rechtstreeks naar boeken waar ze moest zoeken. Ze zocht een boek die haar een antwoord zou geven. Antwoorden en informatie. Het meisje wou weten wat haar achterna zat en hoe ze er van af kon komen. Volgens de leraar van haar vorigen les zou ze in de vierde gang links moeten zijn. Daar zou de alles kunnen vinden over niet menselijke wezens.
Met haar vinger streek ze over de ruggen van de boeken terwijl ze er langs liep. Met een schuin hoofd las de titels 'Monsters A tot Z, 'Donkeren wezens', 'Oh nee, een monster. Wat nu?'
Een zucht liet ze ontsnappen toen het einde van de plank naderde. Niks gevonden. Naar welk boek zocht ze eigenlijk? Ze keurde elke boek af. De titels spraken haar niet aan. Dan maar de volgende plank. Met haar kleine lengte moest Misaki op haar tenen staan om de titels van de boek goed te kunnen lezen. Weer las ze de titels op de ruggen. Pas halverwege de plank sprak een boek titel haar aan. Levende doden. Iets vertelde haar dat ze dit boek goed kon gebruiken. De monsters die ze vaak tegen kwam zagen er eigenlijk ook wel uit als zombies. Hun blikken waren dood en hun huid leek vaak verrotte. Waren dat geen kenmerken van zombies?
Ze pakte het boek met beide handen vast en ging weer op haar hele voet staan. De omslag van het boek gaf haar de rillingen. Er hing een donkeren sfeer. De getekende man leek je ziel in te boren met zijn zwarte ogen. Snel sloeg ze het boek dan maar ook open op een willekeurige bladzijde. Als de informatie op deze bladzijde handig was zou ze het boek verder lezen. Ze ging weer op haar hele voet staan. Op de plek waar ze stond, tussen de rij boeken begon ze te lezen.

-Heb dit van Wikipedia.

Onderuitgezakt en met Tie naast hem, bladerde hij door een boek heen. Hij had de laatste les van die dag geskipt en was zonder echt na te denken naar de bibliotheek gegaan. Hij had gewoon een boek gepakt en had niet eens gekeken naar de titel of de voorkant. Hij las het boek eigenlijk niet eens. Hij staarde gewoon naar de letters, die allemaal op elkaar leken. Hij zuchtte even en liet het boek zakken. Zijn rode ogen gleden even over Tie heen. De zwarte panter gromde zachtjes en hief zijn kop. Sil schudde zijn hoofd en keek op toen de grote deuren piepend open gingen. Een meisje met zwarte haren kwam de bibliotheek binnen lopen. Ze knikte even en Sils blik gleed naar de bibliothecaris. Waar hadden die mensen toch altijd last van? Hij had nooit echt begrepen waarom je in een bibliotheek geen woord mocht zeggen. Hij keek weer naar het meisje. Ze liep doelbewust naar een van de rijen boeken. Hij grijnsde even en keek vluchtig naar Tie. De zwarte panter keek met zijn blauwe oogjes naar zijn baas en heel even leek het dier op te willen staan. Sil schudde zijn hoofd, klapte het boek met een klap dicht en grijnsde even naar de bibliothecaris. Hij stond op. Hij stak zijn hand op naar Tie en de zwarte panter gehoorzaamde. Sil liep naar de schappen waar het meisje was verdwenen, terwijl Tie bleef liggen, zoals hem opgedragen was. Sil grijnsde bij het zien van het meisje. Ze was meer dan een kop kleiner dan hij en ze zocht overduidelijk een boek dat te hoog lag om het zonder problemen te pakken. Hij liet zich met zijn zij tegen een van de kasten vallen en keek het meisje aan. Ze leek hem nog niet opgemerkt te hebben, of ze deed net alsof. Ze haalde een boek van de schap en ging weer op haar hele voet staan. Terwijl ze aan het lezen was, verdween Sils grijns. Hij draaide zich om en knikte een keertje. Tie stond op en liep rustig naar hem toe. De zwarte panter ging op de grond liggen en gromde zachtjes. Sil keek hem kwaad aan. Hij siste tussen zijn tanden. Hij wilde nog niet dat het meisje hem opmerkte. Tie liet zijn kop op zijn poten zakken en hield zijn mond. Sil keek weer naar het meisje. Iets aan haar uiterlijk, kwam hem bekend voor.. Hij schudde zijn hoofd. Hij kantelde zijn hoofd iets en las de titel van het boek. Hij trok zijn wenkbrauwen op. ‘Vertel eens, wat moet een meisje als jij met een boek als dat?’ Hij stond nog steeds tegen de kast aangeleund, met zijn armen over elkaar geslagen voor zijn borst. ‘Je ziet er niet uit als iemand die.. Die dat soort dingen leest.’ Hij had iemand gekend die zich bezig hield met de dood en de levende doden, maar echt veel was er niet van die jongen overgebleven. Sil kneep even zijn ogen tot spleetjes en zette zich af tegen de kast. ‘Of vergis ik me daarin?’ Hij keek het meisje emotieloos aan. Zijn rode ogen leken nooit emotie gekend te hebben en zijn mondhoeken waren nog geen millimeter omhoog of omlaag gebogen. Tie gromde kort en stond op. Hij liep met zijn baas mee toen Sil naar het meisje liep.

Sorry voor de kortheid, moet nog een beetje aan hem wennen

De woorden op de bladzijde van het boek probeerde ze allemaal te onthouden. Elk beetje informatie die ze binnen kreeg kon ze later wel weer gebruiken. Het is ook altijd voordelig als je, je vijand van binnen en van buiten kent. Het kon je uit noodsituaties redden. Je wist wat ze waren, dan was het ook niet moeilijk om een middel te vinden om het monster te vernietigen. En die middelen zou ze vast wel hier in deze grote bibliotheek vinden.
Tijdens het lezen hoorde Misaki een zacht gegrom dat van een dier leek te komen. De grom die ze hoorde was maar van korte duur. Zijn baasje zou vast in de buurt zijn en het dier hebben verteld dat hij stil moest zijn. De grom klonk alsof het van een kat soort was. Een panter misschien? Met zekerheid kon ze het niet zegen. En zo geïnteresseerd was ze ook weer niet. Dit boek was op dit moment veel intressanter dan haar mede mens en de dieren die ze bij hun hadden.
Misaki was al op de halve bladzijde toen een vreemde stem haar liet opkijken van de letters. 'Vertel eens, wat moet een meisje als jij met een boek als dat?’ Een lange jongen stond op een afstandje haar aan te kijken. Hij leunde tegen de kast aan, zijn armen had hij nonchalant over elkaar geslagen. ‘Je ziet er niet uit als iemand die.. Die dat soort dingen leest.’ De vreemdeling kneep zijn rode ogen tot spleetjes. Zijn lange lichaam zette hij van de kast af. Verbaast om de spontane gesprek keek ze hem verwilderd aan. ‘Of vergis ik me daarin?’ ratelde hij door.
Het meisje keek de jonge man aan.  Met enigen zichtbare ook bekeek ze de jonge man. Zijn gezicht stond emotieloos, iets dat haar ergens wel de rillingen gaf. Meteen wende ze van zijn blik af. Haar blik veste ze zich omlaag, alsof haar schoenen opeens zo interessant waren om te zien. De jongen liep met zijn dier haar richting op. Ze wou eigenlijk naar achter schuiven, verder weg van hem. Ze vond het helemaal niet erg dat hij zo ver van haar vandaan stond. Al zou dat beledigd over komen. En ze kenden hem niet. Ze moest maar blijven staan, vond ze. Maar nu hij naar haar toe kwam verwachte hij vast een antwoord. Wat moest ze tegen hem zegen? Ze kan gewoon antwoord geven, maar het moet hier stil zijn. Dus je mag niet praten. En bibliothecaris was al in niet in zo'n vrolijken bui. Als ze tegen de jongen zou praten zou er een grote kans zijn dat ze beide de bibliotheek werden uit gestuurd. En dat kon ze niet gebruiken. De jongen die haar aansprak had maar pech, ze wou die risico niet lopen.
Om er voor te zorgen dat hij niet meer tegen haar zou gaan praten zocht ze snel iets om haar stilte tegen over hem zou verklaren. Ah, daar is het. Ze rechte haar rug en keek hem weer met moeite aan. Al probeerde ze haar blik kalm over te laten komen, helaas kon je haar angst wel zien als je goed keek. Met haar rechterhand liet ze het boek los en wees met haar wijsvinger naar het bordje, stilte in de bibliotheek. Terwijl ze wees bleef ze de jongen aankijken. Ze wachtte even en ging daarna weer gewoon verder met waar ze mee bezig was, het boek lezen. Het meisje negeerde het feit dat hij naast haar stond en deed een poging om verder te lezen.

Hij had geen goede reden om het meisje lastig te vallen. Hij was gewoon zonder na te denken opgestaan en was naar haar toe gelopen. Hij kon nog steeds niet geloven dat ze.. Waarom bleef hij zichzelf maar kwellen? Het was al gebeurd en hij kon niks veranderen aan wat er gebeurd was. Het was niemands fout geweest, in geen van beide gevallen. Of eigenlijk wel, maar wat maakte het hem uit? Toen hij zijn vraag had gesteld aan het meisje en ze hem aankeek, moest hij even zijn grijns inhouden. Het meisje bekeek hem van top tot teen. Sil hield zijn emotieloze gezicht zoals hij eigenlijk altijd was, maar had moeite om de grijns te verbergen. Hij had niet vaak moeite zijn emoties te verbergen, dat was hem ondertussen wel geleerd. Het meisje keek hem recht in zijn ogen, maar wende ook bijna meteen haar blik weer af. Sil trok zijn wenkbrauwen op en keek Tie kort aan. De zwarte panter negeerde zijn baas en bleef naar het meisje kijken. Sil sloot zijn ogen even en kantelde zijn hoofd iets. Zijn haren zakten voor zijn ogen en hij opende ze weer. Door zijn haren heen keek hij naar het meisje. Hij wist niet wat het was, maar hij kon de grijns niet tegen houden. Hij ging weer helemaal recht staan en liep samen met Tie naar het meisje toe. Vlak bij het meisje bleef hij staan, Tie bleef op een iets grotere afstand staan. Het meisje rechtte haar rug en keek hem weer aan. Sil keek haar afwachtend aan, hopend dat ze haar tong tussen de boeken terug gevonden had en hem een antwoord zou kunnen geven. Hij had er geen problemen mee dat ze hem geen antwoord wilde geven, maar iets aan het kind.. Hij zuchtte even bij de gedachte en beet zacht op zijn tong. Hij moest echt eens afleren erover na te denken. Hij had het al die tijd weggestopt en het had hem nooit iets uitgemaakt, dus waarom spookte het al door zijn hoofd sinds het meisje binnen was komen lopen?
Sil bleef het meisje afwachtend aankijken. Ze liet het boek met haar rechterhand los en nu pas viel het hem op, de blik in haar ogen. Hij sloot zijn ogen even en hij wist gewoon dat ze hem geen antwoord zou gaan geven. Toen hij zijn ogen weer opende wees het meisje naar het bordje aan de muur. Hij trok zijn wenkbrauwen op. Meende ze dit nou werkelijk? Was ze echt heel serieus? Sil keek Tie even kort aan. De panter kwam dichterbij en duwde zijn kop tegen Sils been. Sil klemde zijn kiezen op elkaar en liep bij het meisje vandaan. Hij keek even naar de bibliothecaris en een grote grijns verscheen rond zijn lippen. Voordat hij zich weer omdraaide, wiste hij de grijns van zijn gezicht, alsof het er nooit had gezeten. Hij keek het meisje aan en liep naar haar toe. Hij ging achter haar staan en las over haar schouder mee. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes na het derde woord en zuchtte even. Nee, dit was niet echt zijn dag. Hij had gewoon echt geen zin om te lezen. Hij sloot zijn ogen even. Toen hij ze weer opende pakte hij het boek uit de handen van het meisje. Hij keek haar emotieloos aan en zei kalmer dan hij zelf had verwacht. ‘Mensen negeren is niet erg netjes van je.’ Hij bladerde kort door het boek en zette het toen terug op de schap, zodat het meisje geen excuus meer had om hem te negeren. Natuurlijk, ze kon weer naar het bordje wijzen, maar dan zou ze zichzelf alleen maar in de problemen krijgen. Hij zou geen moment twijfelen en hij zou rechtsreeks naar de bibliothecaris lopen met een of ander smoesjes wat het meisje in de problemen zou brengen. Hij keek even naar het boek. Het stond niet op de zelfde plek als waar het eerst stond, maar wel op de zelfde schap. Sil keek naar zijn eigen boek, dat hij nog steeds in zijn handen had. Hij zette het op een van de planken. Het kwam niet van die schap en ook niet uit de zelfde kast, het kwam niet eens uit deze rij. ‘Dus, zonder me te negeren, waarom lees je boeken als dat?’ Hij wist niet waarom hij zo graag een antwoord wilde op zijn vraag. De gedachte aan de laatste persoon die dat soort boeken had gelezen.. Tie gromde zacht en toen Sil naar de zwarte panter keek, wist hij bijna zeker dat ze het zelfde dachten. Dit meisje.. Ze leek gewoon zoveel op.. Haar. Hij keek weer naar het meisje en zijn ogen straalde even een soort haat uit. Hij schudde zijn hoofd. ‘En wijs nu niet weer naar dat bordje, want dan zou je wensen dat je nooit hier binnen was komen lopen.’ Hij grijnsde even en boog iets naar voren. ‘En geef me een eerlijk antwoord.’ Hij ging weer rechtstaan en zijn gezicht vertrok weer naar een emotieloos masker.

Misaki was opgelucht toen de jongen weg liep. Zou haar boodschap duidelijk zijn geweest. Maar ter vergeefs hij keerde zich weer terug en liep weer terug. Ze probeerde haar concentratie op het boek te richten maar de jongen lijden haar te veel af. Toch deed ze haar best om naar het boek te blijven kijken. Al leek de jongen nog niet klaar te zijn met haar storen. Hij kwam dichter naar haar toe en nog dichter. Hij stond achter haar en las vanachter haar rug mee. Heeft deze jongen nooit gehoord van personal area? Hij stond te dichtbij. Ze kon zijn ademhaling zo wat voelen. Nerveus begon haar hart wat sneller te slaan. Ze voelde hoe haar wangen lichtjes naar rood kleurde. Ze hield er niet van om zo dicht bij iemand te zijn, vooral als de persoon van het anderen geslacht was. Misaki staarde nu alleen nog maar naar het boek. De plotselinge beweging van de jongen achter haar merkte ze pas toen de boek voor haar neus werd weggetrokken. ‘Mensen negeren is niet erg netjes van je.' Hij bladerde door haar boek en zette het toen weer terug op een willekeurige plek terug. Het boek. Hij pakte hem zo maar af. Versteld bleef ze in dezelfde houding staan, nog steeds met haar handen voor haar. ‘Dus, zonder me te negeren, waarom lees je boeken als dat?’ Wat dacht deze jongen eigenlijk wel niet. Eerst stoort hij tijdens het lezen, dan pakt hij haar boek af en nu verwacht ook dat ze vriendelijk antwoord geeft. Misaki draaide zich om naar hem toe. De panter die hij bij zich had hoorde ze grommen. De jongen keek hem aan en richtte zijn aandacht weer op haar. ‘En wijs nu niet weer naar dat bordje, want dan zou je wensen dat je nooit hier binnen was komen lopen.’ Met een grijnzend gezicht boog hij iets naar voren. ‘En geef me een eerlijk antwoord.’ Hij ging weer rechtstaan en zijn gezicht veranderen weer naar een emotieloze uitdrukking.
Zou ze antwoord geven of hem toch weer negeren? Eigenlijk zou ze hem gewoon willen negeren maar daar zou hij zich vast niet bij neerleggen. Toch maar antwoorden dan. Dan was te minsten van hem af. Nee, dat doet ze niet. Als hij een vriendelijk antwoord wou hebben had hij het anders moeten aanpakken. Een vriendelijkere blik zou al heel wat zijn. 'Dat zijn mijn zaken.' Ze fluisterde de woorden zachtjes naar hem toe. Als het goed was zou hij haar hebben gehoord. Misaki rechte haar rug wat beter om wat zelfverzekerde over te komen. Het kleine meisje deed haar best om zo kalm mogelijk over te komen tegen over hem. 'Waarom wil je het eigenlijk weten, je bent vervelend.' Dit was niet echt iets wat ze normaal gesproken tegen een vreemdeling zou zegen. Maar iedereen had zo zijn lontje en die van haar was al redelijk geknapt. Was een beetje rust te veel gevraagd? Waarom was hij naar de bibliotheek gekomen om te klieren?
Naar dat ze deze woorden zachtjes had uit gesproken besefte ze pas wat ze net tegen hem had gezegd. Hij leek niet op een persoon waar je mee kon spotten. Zijn blik, houding en lef waren echt iets wat je van een Raziaan kon verwachte. Een Raziaan, die tovernaars waren Snel geïrriteerd. Had ze zo net een Raziaan beledigt? Oh, nee. Haar oog vergrootte zich bij de gedachtes. Een anderen nerveus gevoel overspoelde haar. 'Dus laat me alsjeblieft met rust.' Ze lachte nerveus en keerde weer terug naar de boeken. Als hij boos zou worden kon ze altijd nog een boek naar zijn hoofd gooien. Maar laten we maar hopen dat het niet zo ver hoeft te komen.

Hij begreep zichzelf niet en misschien was dat nu niet eens zo verkeerd. Misschien was dit zo een typisch moment waar zijn zus hem altijd op had gewezen. Ze had hem zo vaak gewezen op de momenten waarop hij zichzelf niet meer begreep. Ze had hem zo ontzettend vaak gewezen op de punten waar hij zich aan vast kon klampen als hij weer eens zijn controle verloor, maar hij had nooit echt naar haar geluisterd. Het feit dat hij het boek van het meisje af pakte, was iets wat hij dan weer wel begreep. Zolang ze hem bleef negeren, zou hij nou eenmaal geen keus hebben, of wel dan? Hij wilde per se weten waarom dit meisje dat soort boeken wilde lezen. Hij had een hekel aan die boeken, hij had een hekel aan de mensen die ze schreven.. Hadden die mensen niet eens enig idee wat ze andere aan deden? Hadden die schrijvers geen besef van de schade die ze bij andere aanbrachten? Het bleek van niet, nee..
Het meisje bleef in de zelfde houding staan en Sil kon er niks aan doen dat hij zijn vuisten balde. Het zag er niet naar uit dat het kind zijn actie aan had zien komen. Goed dan, als ze hem echt zo graag wilde negeren. Het meisje draaide zich naar hem om en achter haar gromde Tie kort. Sil keek naar de zwarte panter. Het kon niet anders, Tie dacht aan het zelfde. Sil keek weer naar het meisje, zijn blik was kwaad geworden, alsof het kind iets verkeerds had gedaan. ‘En wijs nu niet weer naar dat bordje, want dan zou je wensen dat je nooit hier binnen was komen lopen.’ Met een grijnzend gezicht boog hij iets naar voren. ‘En geef me een eerlijk antwoord.’ Toen hij weer recht ging staan veranderde zijn gezicht weer in een emotieloos masker. Hij wilde dat het meisje zo min mogelijk zag van wie hij was. Dat had hij al jaren volgehouden en het was hem na een paar jaar zelf gelukt zijn tweelingzus op het verkeerde spoor te brengen, enkel door haar aan te kijken. Zelf zijn zus leek vergeten te zijn wie hij ooit was geweest. Ooit.. Hij dacht het liefst niet aan het verleden. Het kon hem eigenlijk niks meer schelen. Er was niks aan te doen en alles wat er was gebeurd was niet zonder reden gebeurd.
'Dat zijn mijn zaken.' Het meisje fluisterde de woorden naar hem en hij kantelde zijn hoofd heel iets. Het was een begin. Ze sprak of fluisterde.. Het kwam op het zelfde neer in het einde. Ze wees tenminste niet meer naar het bordje, wat hem al een stuk vrolijker maakte. Het meisje rechtte haar rug en Sil grijnsde breed. 'Waarom wil je het eigenlijk weten, je bent vervelend.' Sils grijns verdween niet, maar zijn ogen twinkelde even. Hij begon door zijn neus te ademen en sloot zijn ogen. Hij zuchtte even en de grijns verdween van zijn gezicht. Waarom? Waarom moesten andere het hem altijd moeilijk maken? Sil zag niet dat ze schrok van haar eigen woorden. 'Dus laat me alsjeblieft met rust.' Sil hoorde haar nerveus lachen en hij opende zijn ogen. Het meisje keek weer naar de boeken. Hij gromde even en sloeg met zijn vuist op een van de schappen. Tussen zijn tanden door gromde hij tegen het meisje: ‘Ik wil gewoon een antwoord op mijn vraag.’ Hij ontspande zijn hand en wilde haar gezicht naar hem toe draaien, maar zijn hand bleef in de lucht hangen toen twee blauwe ogen voor zijn geestesoog verschenen. Hij trok zijn hand terug en keek het meisje even met een pijnlijke blik aan. Hij kantelde zijn hoofd, zodat zijn haar zijn ogen bedekte en het meisje zijn blik niet meer kon zien. Tie gromde laag achter het meisje. De zwarte panter wist het elke keer weer als Sil moeite had zichzelf onder controle te houden en het zou niet de eerste keer zijn als de panter voor iemand sprong omdat zijn baas weer eens dreigde door te draaien. Sil keek weer op. Zijn ogen stonden nog steeds kwaad, maar aan zijn houding was te zien dat hij al iets rustiger was. ‘Die boeken zou je niet moeten lezen.’ Hij beet op zijn tong, maar zorgde ervoor dat het niet opviel. Hij vroeg zich af wat hij had gedacht toen hij naar haar toe was gelopen. Wat had hem bezield? Hij had haar gewoon met rust moeten laten. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en nam het gezicht van het meisje nu toch in zijn hand. Het maakte hem nu even niks uit of ze van zich af zou slaan, hij wilde dit gewoon heel erg duidelijk maken. Ook al begreep hij niet waarom. ‘Leg me uit waarom je ze leest.’ Zijn rode ogen boorde zich in de hare en hij was ervan overtuigd dat hij het niet lang vol ging houden om kwaad naar haar te kijken. De gelijkenis was gewoon te groot..

Als sinds een jongen leeftijd word Misaki achterna gezeten door wezens waarvan ze de namen niet wist. Ze lieten haar nooit met rust. Elke keer weer, dag in dag uit. Het ergste was nog dat alleen zij hun kon zien. Als ze iemand om hulp vroeg verklaarde ze haar voor gek. Want ja. Wie gelooft nou een klein meisje als ze verteld dat er een half opgegeten mens een eindje verder op ligt. Dit klonk inderdaad wat vreemd in de oren. Op een gegeven moment gaf ze het ook op, het had toch geen zin. Ze stond er alleen voor. Ze moest zelf maar uitzoeken hoe ze moest overleven. Nu moest ze ook nog uitzoeken hoe ze dat het makkelijkst kon doen. En waar kan je dat beter doen dan in de bibliotheek. Maar een jongen gooide roet in het eten. "Dat zijn mijn zaken." Zachtjes fluisterde ze de woorden naar hem toe. Hij kantelde zijn hoofd iets wat voor haar duidelijk maakte dat hij haar zachte stem had gehoord. Misaki rechte haar rug wat beter om wat zelfverzekerde over te komen. Het kleine meisje deed haar best om zo kalm mogelijk over te komen tegen over hem. De grijs op zijn gezicht hielp hier niet echt bij. "Waarom wil je het eigenlijk weten, je bent vervelend." Dit was niet iets voor Misaki om te zegen. Meestal was ze vriendelijker tegen mensen, vooral tegen mensen die ze niet kenden. Alleen had deze jongen het zo ver bij haar gekregen dat ze zich lichtjes aan hem irriteerde. Iedereen heeft zo zijn uithoudings vermogen. En die van haar was in dit soort gevallen wat korter. Ze wou gewoon rustig te weten willen komen hoe ze de volgende dag zonder enigen problemen kon bereiken. De jongen zuchtte even en de grijns van net was verdwenen. Vond hij haar woorden niet zo leuk? Wat was er fout aan? Pas nu realiseerde ze zich pas echt wat ze had gezegd. Zonder er bij na te denken noemde ze hem vervelend. Dat was eigenlijk niet zo slim idee. Hij straalde iets uit waar je niet mee wou spotten. Ergens dacht ze dat hij een Raziaan was. Maar laten we hopen dat dat niet waar was. Die magiërs waren vaak snel geïrriteerd. Dus, net heeft ze waarschijnlijk iemand beledigd die waarschijnlijk snel geïrriteerd is. Oh, nee. Haar oog vergrootte zich bij de gedachtes. Een anderen nerveus gevoel overspoelde haar. "Dus laat me alsjeblieft met rust." Nerveus lachte ze zachtjes en keerde haar aandacht weer naar de boeken planken.
Om te laten lijken alsof ze echt niet meer op hem lette pakte ze de eerste boek vast die ze zag. Ze bekeek de voorkant en las de eerste regel die op achterkant stond. Ze hoorde de jongen op de achtergrond grommen en daarna een het geluid alsof er tegen iets werd geslagen. Geschrokken liet ze het boek vallen. Het dikke boek lande recht op haar voeten. Ze hield nog net een kreetje van pijn binnen. Waarom pakte ze dan ook zo een dik boek. ‘Ik wil gewoon een antwoord op mijn vraag.’ Voor de zoveelste keer gromde hij naar haar. Wat ze eerder al dacht was waarschijnlijk waar. Hij was snel geïrriteerd. En haar gedrag tegen over hem was dan ook niet zo verstandig geweest. Hij ontspanden zijn hand en hield hem wat omhoog. De hand bleef in de in de lucht hangen. Wilde hij haar slaan? Beschermend hield ze haar handen boven haar hoofd. Het was een laten reactie, maar stel dat hij zich bedacht. Ze begon bang te worden voor hem. Hij leek boos op haar te zijn.
Tussen haar armen door zag dat hij zijn hand liet dalen. Een pijnlijke blik stond op zijn gezicht. Iets deed hem pijn. Maar wat, waren de woorden die ze tegen hem zei zo hard aangekomen? Ze kreeg medelijden met hem. Ze kwam uit haar beschermende houden en ging weer recht tegen over hem staan. Ze stak haar hand uit om over zijn arm te aaien en te zegen dat ze het niet zo gemeen bedoelde. Het was haar schuld dat hij die pijnlijke blik trok. Nu kon ze te minste zegen dat het haar speet. De zwarte panter gromde laag. En hij opende zijn ogen weer. Bij het zien van zijn ogen trok ze snel haar hand terug. ‘Die boeken zou je niet moeten lezen.’ Hij was weer hetzelfde als voorheen. De jongen waar ze net medelijden mee had was verdwenen. Ze kon bijna niet geloven dat dit dezelfde persoon was. Zijn rode ogen kneep hij tot spleetjes en nam haar gezicht in een hand. ‘Leg me uit waarom je ze leest.’ Met kwade ogen keek hij haar aan. Dit had had ze niet zien aankomen. Oké, hij was boos en sloeg tegen voorwerpen. Maar nu raakte hij haar ook nog eens aan. Als ze nu hard zo gillen zou hij in deze houding er niet goed uitkomen. Al kon ze dat niet maken. Hij bedoelde het niet op die manier. Hij wilde haar vast gewoon intimideren. "Dus, naar dat je dit allemaal hebt gedaan..." ze stopte even met haar zin om zachtjes zijn hand die op haar gezicht lag weg te slaan "... verwacht je van mij een vriendelijk antwoord?" Vragend keek ze hem aan. Haar woorden klonken misschien geïrriteerd maar dat paste niet goed bij de gezicht uitdrukking die ze had. Ze keek hem met weinig emotie aan. De emotie die je kon zien was een vriendelijkheid.

Het meisje had zich omgedraaid en had zelf al een boek gepakt. Hij was het zat. Eerst had ze hem genegeerd, daarna had ze het lef gehad hem te beledigen en vervolgens begon ze hem gewoon weer te negeren. Hij kon het niet helpen dat hij met een harde klap op de schap sloeg. Hij wilde de volledige aandacht van het meisje. Hij wilde een antwoord op zijn vraag. Toen zijn vuist de schap raakte, liet het meisje het boek vallen en het dikke boek kwam op haar voet terecht. Normaal gesproken had hij meteen zijn excuses aangeboden, maar nu voelde hij er niks voor. Niet zolang het kind zo eeuwig koppig bleef doen. Hij begon langzamerhand kwaad te worden, maar was wel blij dat de schap het slachtoffer dit keer was en niet het meisje. Hij boog zich wat voorover en gromde tussen zijn tanden door tegen het meisje: ‘Ik wil gewoon een antwoord op mijn vraag.’ En het meisje kon nog zo koppig zijn, maar hij zou haar niet met rust laten tot ze een antwoord had gegeven. Al moest hij de rest van de maand dag in dag uit achter haar aan lopen, al moest hij nog meer lessen spijbelen om naar de bibliotheek te kunnen om te controleren of het kind er was. Hij moest het weten. Het liefst wilde hij dat er niemand meer was die de boeken zou lezen of schrijven. Hij had er een hekel aan en zou het ook de rest van zijn leven houden.
Hij stak zijn hand uit om het meisje bij haar gezicht te pakken en haar gezicht naar hem toe te draaien, maar zijn hand bleef in de lucht hangen toen twee blauwe ogen voor zijn geestesoog verschenen. De blauwe ogen.. Ze waren zo bekend en hij had er altijd alles aan gedaan om ze nooit bang of verdrietig te zien. Hij had alles gedaan, op een ding na. Hij had haar nooit kunnen beschermen tegen zichzelf. Ze was de eerste geweest.. Niet het eerste slachtoffer, maar wel de eerste waardoor zijn wereld in was gaan storten. Vanaf die dag was er niks meer goed gegaan in zijn leven.. Tie was erbij geweest, Tie had alles zien gebeuren en had alleen maar kunnen grommen. De zwarte panter was nog te jong geweest om iets te kunnen doen. Als Tie alleen maar ouder en sterker was geweest, had de zwarte panter zijn baas misschien tegen kunnen houden. Sil kon enkel dankbaar zijn dat de panter er nu nog was en hem duidelijk maakte wanneer hij te ver ging.
Het meisje hief haar armen beschermend in de lucht. Sil liet zijn hand zakken. Een pijnlijke blik verscheen in zijn ogen. Het meisje liet haar armen zakken en stak haar hand uit. Sil kantelde zijn hoofd en sloot zijn ogen. Hij wilde niet dat het meisje zijn emoties zag. Hij wilde niet dat het meisje de weerspiegeling van haat in zijn ogen zag. Hij wilde niet dat het meisje zijn verleden kon zien. Het was iets waar hij nooit goed in was geweest, het verbergen van zijn verleden. Vanya had het al die tijd tegen hem gezegd, maar wat hij ook had geprobeerd, zijn ogen bleven twee vensters die toegang boden tot zijn verleden en alles wat hij daarin fout gedaan had.
Hij opende zijn ogen en keek het meisje kwaad aan. Ze trok haar hand terug. Mooi. Misschien betekende dat dat ze eindelijk zou stoppen met het negeren. ‘Die boeken zou je niet moeten lezen.’ Niemand zou ze moeten lezen. Niemand. Niemand had een goede reden, daar was hij gewoon van overtuigd. Er kon niemand zijn die die boeken met een goede reden las. Niemand, helemaal niemand. Hij kneep zijn rode ogen tot spleetjes, boog zich voorover en pakte het gezicht van het meisje dit keer wel in zijn hand. ‘Leg me uit waarom je ze leest.’ Hij bleef het meisje kwaad aankijken. Hij zou een antwoord krijgen, hij moest een antwoord hebben. Hij moest weten of dit meisje net zo stom was als.. Hij klemde zijn kiezen op elkaar bij de gedachte aan de man die hij ooit als familie had gezien.
"Dus, naar dat je dit allemaal hebt gedaan..." Ze stopte even met haar zin om zijn hand weg te slaan. Hij liet het toe, maar zijn ogen twinkelde voor een fractie van een seconde. Heel even was hij er bijna van overtuigd dat hij had moeten luisteren naar zijn zus. Vanya had hem vaak zat gezegd dat als hij maar lang genoeg bleef zoeken, hij wel iemand zou kunnen vinden bij wie hij zichzelf zou kunnen zijn. Ze had hem vaak zat gezegd dat als hij maar bleef zoeken, hij misschien ooit weer echt zichzelf zou kunnen zijn. Hij geloofde haar niet, zelfs nu hij voor dit meisje stond niet. De gelijkenis die het meisje had, werd verpest door het feit dat ze die boeken las. Twee mensen die zijn leven hadden veranderd, de een op een goede manier, de ander op de slechtste manier die hij kon bedenken, leken samen in dit meisje schuil te zitten. "... verwacht je van mij een vriendelijk antwoord?" Hij had niet gelet op de toon van het meisje of haar houding. Hij kon enkel letten op haar woorden. Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik heb nooit gezegd dat ik een vriendelijk antwoord wil.’ Hij keek Tie even aan en de zwarte panter ging voor de zekerheid naast het meisje staan. Sil wist dat hij elk moment echt kwaad kon worden en hij wilde het meisje niks doen. Ze had hem niks misdaan en zolang hij er wat aan kon doen, wilde hij het niet. Tie keek kort omhoog, naar het gezicht van het meisje. De zwarte panter ontblote zijn lijmscherpe tanden. Als je alleen naar de tanden zou kijken, zou je denken dat Tie het meisje eerder iets aan zou doen dan Sil, maar de blauwe oogjes van het diertje straalde een soort geruststelling uit. ‘Ik wil gewoon een antwoord. Je hebt gelijk, misschien had ik het anders aan moeten pakken, maar ik wil, nee, ik moet weten waarom je die boeken leest.’ Hij wende zijn blik even af en keek bedenkelijk naar het boek dat hij van het meisje afgepakt had en op een willekeurige plek terug gezet had. ‘Ik moet een antwoord hebben en ik neem geen genoegen met een vraag als antwoord of, zoals je al eerder hebt geprobeerd, het negeren van mijn vraag.’ Zijn rode ogen boorde zich in die van het meisje. Hij zou er alles aan doen, echt alles.

De jongen tegen over haar leek al wat rustiger te worden. Ze wist niet omdat het kwam omdat ze nu wat vriendelijker over probeerde te komen of omdat hij zichzelf wat had rustiger had gemaakt. ‘Ik heb nooit gezegd dat ik een vriendelijk antwoord wil.’ Nadat hij klaar was met zijn zin keek hij naar de panter en het dier ging langs haar staan. Hij leek gevaarlijk maar het was vast een vriendelijk diertje. Dieren waren toch meestal lief. Ze voelde dat het dier haar even aan keek. Voorzichtig keek ze naar hem terug. Hij ontblote zijn zijn tanden. Een rij vol lijmscherpen tanden kwam er te voorschijn. Voor mensen die het misschien niet wisten is dat hij haar waarschijnlijk niets aan zou doen. Hij gaf haar een gevoel van geruststelling. ‘Ik wil gewoon een antwoord. Je hebt gelijk, misschien had ik het anders aan moeten pakken, maar ik wil, nee, ik moet weten waarom je die boeken leest.’ Hij wende zijn blik af en keek weer naar de schap. Ze herkende het boek waar hij naar staarde, het was het boek die ze net aan het lezen was. ‘Ik moet een antwoord hebben en ik neem geen genoegen met een vraag als antwoord of, zoals je al eerder hebt geprobeerd, het negeren van mijn vraag.’ Weer keek hij haar aan met de ogen die er alles zou doen om een antwoord uit haar te trekken. "Ik las het boek voor informatie." Na een lange tijd gaf ze hem eindelijk een antwoord. Ze wist niet waarom ze eindelijk hem zijn zin gaf. Misschien was het wel omdat ze zijn gezeur zat was of gewoon omdat hij het zo graag wou weten. "Het is nooit verkeerd om je vijanden goed te kennen. En misschien zou er in het boek ook iets ze zijn om ze te vernietigen." Nu ze toch bezig was kon ze hem net zo goed wat meer vertellen.
Misaki boog voorover en pakte het boek weer op die net op haar tenen was gevallen en zette hem weer op dezelfde plek terug.

-schaam post

De gedachtes aan vroeger, maakte hem alleen maar kwader en kwader. Hij had te veel fout gedaan in zijn leven. Veel te veel. Fouten waren er alleen om te leren en van die lessen maakte hij nu gebruik. Hij wilde niet dat het meisje die boeken las. Hij wilde dat niemand boeken over dat onderwerp las. Het was niet zozeer dat hij echt een hekel had aan de boeken, maar de laatste persoon die hij kende die die boeken had gelezen, was geëindigd bij het experimenteren op hem. Hij zou het nooit vergeten. Hij zou nooit vergeten hoe zijn vader hem bijna afgestote had, nadat hij zichzelf simpel weg verdedigd had. Het feit dat het meisje wat voor hem stond sprekend leek op iemand waar hij ooit met heel zijn hart van had gehouden, maakte het niet veel makkelijker. Hij wilde dat hij was blijven zitten, dat hij niet opgestaan was en niet naar het kind toe was gegaan. Dan zou hij niet geweten hebben dat er iemand hier rond liep die sprekend op haar leek en dan zou hij nooit hebben geweten dat dat zelfde meisje ook nog eens zo stom was die boeken te lezen. Welke reden ze ook had, hij vond geen enkele reden een goede reden. Ooit wel, nu niet meer.
Hij deed zijn best rustiger te worden. Hij had niet het recht het meisje iets aan te doen en als hij eerlijk was, wilde hij ook liever niemand wat aandoen in een bibliotheek als deze. Iemand zou het horen en dan zat hij in nog grotere problemen. Het zou al niet echt geaccepteerd worden als iemand erachter kwam dat hij doodleuk had gespijbeld, maar hij had geen behoefte om in nog grotere problemen te komen. ‘Ik heb nooit gezegd dat ik een vriendelijk antwoord wil.’ Toen hij klaar was met zijn zin, keek hij langs het meisje, naar Tie. De panter reageerde meteen door naast het meisje te gaan staan. Tie wist heel goed waar Sil bang voor was en Sil twijfelde er niet aan of Tie zou hem aanvallen op het moment dat hij ook maar iets stoms wilde doen. Na alles wat er was gebeurd had hij er alles aan gedaan om Tie zo te trainen dat het dier zijn eigen baas kon aanvallen als dat noodzakelijk was. Ondertussen leek Tie de enige te zijn die hem nog echt wakker kon schudde op die momenten. Tie hief zijn kop en keek naar het gezicht van het meisje. Het meisje wende voorzichtig haar blik naar het diertje. Tie ontblote zijn vlijmscherpe tanden, maar de uitdrukking in de ogen van de zwarte panter, was geruststellend. Het dier wilde laten weten dat het nog steeds aan de kant van zijn baas stond, maar dat het bereid was het meisje te beschermen tegen de stomme acties van zijn baas. ‘Ik wil gewoon een antwoord. Je hebt gelijk, misschien had ik het anders aan moeten pakken, maar ik wil, nee, ik moet weten waarom je die boeken leest.’ Sil wende zijn blik af en keek naar het boek, dat hij op een willekeurige plek terug had gezet. Hij had een hekel aan het boek, al kwam dat niet door het boek, de schrijver ervan of de inhoud. Het ging puur om zijn eigen ervaringen met dat soort boeken. ‘Ik moet een antwoord hebben en ik neem geen genoegen met een vraag als antwoord of, zoals je al eerder hebt geprobeerd, het negeren van mijn vraag.’ Hij wende zijn blik weer naar het meisje. Zijn rode ogen boorde zich in die van haar. Hij moest het weten, ook als hij wist dat hij nooit zou begrijpen waarom hij het moest weten. Hij was er bijna van overtuigd dat het kwam door het meisje zelf. Op de een of andere manier had hij bewondering voor haar. Weer iets wat hij niet begreep. Hij had een goede dag vandaag.
"Ik las het boek voor informatie." Sil keek haar bedenkelijk aan. Informatie? In hemelsnaam, was dat haar antwoord? Hij had ook wel kunnen bedenken dat ze informatie zocht in een boek als dat. Hij schudde zijn hoofd en pakte het boek van de plank. "Het is nooit verkeerd om je vijanden goed te kennen. En misschien zou er in het boek ook iets ze zijn om ze te vernietigen." Sil luisterde naar haar woorden, maar negeerde ze. Hij sloeg het boek open en bladerde er doorheen. Ja, hij kon het niet ontkennen, iets anders dan informatie en stomme getekende plaatjes kon je niet vinden in het boek. Hij keek op toen het meisje bukte om het boek dat op haar tenen was gevallen op te rapen. Hij richtte zijn blik weer op de bladzijde toen ze weer overeind kwam. ‘Ik begrijp ook wel dat je informatie zoekt in dit boek, ja.’ Hij keek even wat moeilijk en sloeg toen het boek dicht. Hij schudde zijn hoofd, maar hield het boek in zijn rechterhand. Hij nam het meisje in zich op. Wat bedoelde ze precies met vijanden? Hij keek Tie even aan en de zwarte panter drukte zijn kop tegen de heup van het meisje. Sils ogen werden groot en hij deed een stap achteruit. Tie’s blauwe oogjes boorde zich in die van Sil en hij wende zijn blik af. Hij haalde diep adem. Tie maakte zijn punt wel behoorlijk duidelijk. Het dier had behalve bij hem en Vanya, maar bij een iemand het zelfde gedaan. Sil slikte even en keek het meisje weer aan. Hij wilde er niet meer aan denken, simpel. ‘Wat bedoel je met vijanden? Ik moet eerlijk zijn, dat ik een meisje als jou, niet snel ondode vijanden zie hebben.’ Hij liep naar het meisje toe en legde zijn hand op Tie’s kop om het dier duidelijk te maken dat hij het meisje niks wilde doen. Hij was al een stuk rustiger, hij hoopte alleen dat Tie hem niet weer op het verkeerde spoor bracht of dat het meisje iets stoms deed. ‘Je bent nu toch al begonnen met je verhaal, dus vertel me de rest nu ook maar.’ Hij keek langs het meisje af naar het begin van het gangpad. Hij vroeg zich af of de bibliothecaris aan het meeluisteren was. Het zou hem niet eens iets verbazen. Hij keek weer naar het meisje en hij wist gewoon dat zijn emotieloze blik terug was. Hij kon gewoon niet naar het meisje kijken zonder het masker dat hij altijd droeg.

Hij keek haar op een bedenkelijk manier aan. Wat niet vreemd was naar haar antwoord. Het was namelijk nogal logisch dat iemand een boek gaat lezen voor informatie. Ze kon het hem niet kwalijk nemen. Hij schudde zijn hoofd bij en pakte het boek in zijn handen. at ze informatie zocht in een boek als dat. Hij schudde zijn hoofd en pakte het boek van de plank. "Het is nooit verkeerd om je vijanden goed te kennen. En misschien zou er in het boek ook iets ze zijn om ze te vernietigen." Vijanden, dat waren die wezens. Ze wouden iets van haar. Wist ze maar wat. Dan kon ze dat hele gebeurden laten stoppen. Tot dat ze weet wat ze van haar willen moest ze een anderen manier vinden om van hun af te komen. En die manier wou ze in de boeken vinden. Daar stond genoeg informatie in.
Hij leek te luisteren maar te gelijken tijd ook te negeren. Zag ze dit nou verkeerd? Zou wel aan haar liggen. Hij bladerde door het boek die ze net aan het lezen was. Vele stukken tekst en plaatjes schoten voorbij. Misaki liet hem zijn gang gaan. Terwijl hij druk bezig was met het boek boog ze voorover en raapte het boek op die op de grond was gevallen en zette hem weer netjes terug op de plek waar ze hem had gevonden. ‘Ik begrijp ook wel dat je informatie zoekt in dit boek, ja.’ Eventjes zette hij een moeilijke blik op en sloeg het boek weer dicht. Ze merkte dat hij haar aankeek maar deed niks. Het voelde een beetje ongemakkelijk aan. Gelukkig hield hij al snel op en keek weer naar de zwarte panter die naast haar stond. Het dier duwde zijn kop tegen haar heup aan. Door actie van de panter ontstond er een glimlach op haar gezicht. Ze was dol op dieren. Elk beestje had wel iets wat hun uniek maakte van de rest. Zo wie zo had elk dier een eigen persoonlijkheid. En gelukkig was diertje niet bang om het te laten zien. Al eerder viel het haar op dat de zwart harige jongen vaak naar het dier keek. Alsof hij wou weten wat hij te vertellen had. Er word gezegd dat, wanneer je een goede band met je dier hebt, je een gesprek kan houden zonder tegen elkaar te praten. Elk woordje van die zin geloofde Misaki. Een mens en dier konden goed met elkaar opschieten. Zo lang je maar goed voor elkaar zorgde kwam alles wel goed.
Ze merkte dat de jongen haar weer aankeek dus wende ze blik van de panter af. ‘Wat bedoel je met vijanden? Ik moet eerlijk zijn, dat ik een meisje als jou, niet snel ondode vijanden zie hebben.’ Hij verminderde afstond tussen de twee personen en legde zijn hand op de kop van zijn dier. ‘Je bent nu toch al begonnen met je verhaal, dus vertel me de rest nu ook maar.’ Hij keek langs haar heen wat ze niet kon zien. Stond er iemand hun gesprek af te luisteren. Misschien moest ze haar stem volume nog wat zachter doen. Het was niet de bedoeling dat de bibliothecaris hun gesprek kon horen. "We hebben allemaal mensen die iets tegen ons hebben, hoe je het ook wend of keert. Vaak mogen ze ons niet om een reden, soms weet je die reden en soms weet je hem niet. En in mijn geval weet ik niet hoe die mensen mijn vijanden zijn geworden. Ze kwamen gewoon opeens." Ze wist niet of dit een goed antwoord was op zijn vraag. Het was niet makkelijk voor haar om over dit soort dingen te praten, ze hield het liever voor haarzelf. Aangezien ze haar toch nooit geloofde en het laatste wat ze wou is dat hij haar voor gek verklaarde. Als hij het wist was er goed kans dat het dan maar een kwestie van tijd was voor dat meerdere mensen het wisten. Nee, ze beschuldigde hem niet voor iemand die zulke dingen door vertelde, je kan alleen niet voorzichtig genoeg zijn bij mensen.
Ze keek de jongen recht in zijn gezicht aan en iets stond haar niet aan. Al bijna het hele gesprek lang had hij de zelfde blik op zijn gezicht hangen. Emotieloos. Je kon toch op ze minst vriendelijk glimlachen. Dat was toch niet te veel gevraagd. Ze hield er niet zo van wanneer mensen hun emotie niet toonde. Het was fijn dat je kon zien hoe mensen zich voelde via hun gezichtsuitdrukking.
Zonder er echt bij na te denken ging ze op haar tenen staan en duwde met haar twee wijsvingers zijn mond hoeken omhoog. Nu leek het alsof hij glimlachte, zo lang je niet naar de rest van zijn gezicht zou kijken dan. Zachtjes lachte ze even. "Kan je niet meer emotie tonen?" Natuurlijk kon ze hem niet dwingen. Het was zijn keuze. Al was het nooit verkeerd om het te proberen.

Hij had de panter al vanaf zijn twaalfde. Hij had het dier een jaar lang geen naam gegeven en hij had het al die tijd ook amper behandelt als een huisdier. Eigenlijk had hij de zwarte panter volledig genegeerd. En zelfs ondanks dat, bleef het dier hem overal achtervolgen en had het commentaar tegen iedereen die Sil wat wilde doen. Het diertje had hem vanaf het begin beschermd, zelfs toen zijn vader de jonge panter aan hem gegeven had, had het dier zich tegen Sil aangedrukt alsof Sil zijn laatste redding was. Eigenlijk pas vanaf het moment dat de zwarte panter hem hielp met het meisje dat hij al een tijd leuk had gevonden, begon hij het dier eindelijk te zien. Hij was toen dertien geweest. Een heel jaar had het dier eten en een slaapplaats gehad, maar niet de liefde die het zou moeten hebben. Na die ene dag was alles veranderd. De twee waren onafscheidelijk geworden en Sil had er alles aan gedaan om de zwarte panter als een gelijke te zien, iets wat hem niet altijd even makkelijk af was gegaan. Hij was veranderd in al die jaren. Vroeger was hij stil geweest en had hij gedacht dat hij te min was om vrienden te hebben. Hij was ervan overtuigd geweest dat de zwarte panter al die tijd gewoon achter hem aan liep omdat hij, net als al die andere, hem alleen maar wilde betrappen op de dingen die hij fout deed. Zelfs zijn ouders deden dat altijd. Kijken wat hij fout deed en als hij wel iets goed deed, was het altijd een leugen in hun ogen. Pas toen hij het dier een naam had gegeven en het als zijn enige vriend was gaan beschouwen, begonnen zijn ouders in te zien dat hij meer kon dan alleen maar fouten maken. Hij had niet nagedacht over de naam die het dier gekregen had, hij had het gewoon de naam gegeven die het dier verdiende. Hij had nooit van Sils zijde willen wijken, dus had hij besloten om het dier een naam te geven, met de betekenis “weg”. Iets wat eigenlijk niet eens bij het dier paste, maar juist daarom vond hij het een geweldige naam.
Ook nu bewees het dier dat het klaar stond voor zijn baas. Sil had hem een tijd geleden al duidelijk gemaakt dat hij niet aan zijn baas moest denken op sommige momenten, maar toen Sil de kop van het dier aanraakte toen hij bij het meisje in de buurt kwam, wist het dier ook dat het goed was en dat hij niet bang hoefde te zijn dat Sil het meisje iets zou doen. ‘Je bent nu toch al begonnen met je verhaal, dus vertel me de rest nu ook maar.’ De bibliothecaris had ze allang gehoord, daar was hij bijna zeker van. Hij kon zich al voorstellen hoe de gezichtsuitdrukking eruit zou zien. Hij kon wel raden dat geen enkele bibliothecaris blij was als er iemand op de schappen sloeg. "We hebben allemaal mensen die iets tegen ons hebben, hoe je het ook wend of keert. Vaak mogen ze ons niet om een reden, soms weet je die reden en soms weet je hem niet. En in mijn geval weet ik niet hoe die mensen mijn vijanden zijn geworden. Ze kwamen gewoon opeens." Sil trok zijn wenkbrauwen op en haalde zijn hand van Ties kop af. Meende ze dit nou? Had hij har echt goed verstaan of was hij weer eens aan het dagdromen? Iets waar hij de laatste tijd behoorlijk goed in leek te zijn; dingen horen die nooit gezegd of geweest waren. ‘Ik ben het niet helemaal met je eens. De meeste mensen mogen je niet om een reden, maar altijd weet je die reden. Mensen die je niet mogen zonder een reden, zijn de mensen waar je de reden ook niet van kent. Meestal gaat het dan om je uitstraling of dat soort idiote dingen, maar je kent elke reden van de mensen die een reden hebben.’ Hij verzonk even in zijn eigen gedachtes. Had hij iets tegen haar gehad? Had hij een reden gehad om het meisje waar hij van had gehouden zoiets aan te doen? Of had de man die zijn leven zo ontzettend had verpest een reden gehad dat te doen? Hij wel, ja. Sil zelf.. Nee.. Hij keek weer naar het meisje. ‘Dus je wilt zeggen dat die ondode je vijanden zijn? En je hebt geen idee hoe ze je vijanden zijn geworden?’ Hij wilde het meisje niet afkraken, al vond hij het belachelijk klinken dat ze daadwerkelijk dacht dat het mogelijk was om ondode als vijand te hebben. Hij kantelde zijn hoofd iets. ‘Weet je wel heel zeker dat het je vijanden zijn?’ Als ze niet wist waarom ze haar vijanden waren, wist ze dan wel zeker of het har vijanden überhaupt waren? Hij geloofde weinig van haar woorden, maar hij wilde haar niet afkraken. Hij kende genoeg mensen die het bij hem hadden gedaan en hij wist hoe het voelde, niemand verdiende dat gevoel. Zelfs de mensen die je met heel je hart haatte verdiende het niet dat gevoel te kennen.
Het meisje ging op haar tenen staan en duwde met haar wijsvingers zijn mondhoeken omhoog. Zijn ogen werden groter en hij stopte even met ademhalen. Het meisje lachte zacht. "Kan je niet meer emotie tonen?" Hij keek haar met de zelfde geschrokken blik aan. Hij pakte haar polsen vast en haalde ze van zijn gezicht af. Hij hield de polsen van het meisje even vast, maar liet ze toen los. Hij bleef het meisje in de ogen kijken, met de zelfde geschrokken blik op zijn gezicht. Hij knipperde even met zijn ogen en de herinnering die boven kwam, kon hij simpelweg niet tegenhouden.

‘Kijk niet zo boos.’ Sil rolde met zijn ogen en gooide het doosje op de grond. ‘Ik zei je dat ik niks wilde hebben.’ Het meisje dat voor hem stond draaide zich om. Haar blauwe ogen twinkelde. ‘De  volgde keer geef ik je wel helemaal niks meer, ben je dan blij.’ Hij knikte en liep naar haar toe. ‘Ja! Ik heb je al tientallen keren gezegd dat ik mijn verjaardag niet wil vieren en toch help je me eraan herinneren dat ik jarig ben. Waarom ben je zo wreed?’ Ze lachte even. ‘Omdat iemand op jou leeftijd nog niet zoveel zorgen zou moeten hebben. Geniet gewoon van deze dag en kijk niet zo boos.’ Hij zuchtte en sloot zijn ogen. Toen hij ze weer opende zette hij de grootste glimlach op die hij had. ‘Beter?’ Ze knikte en pakte het doosje van de grond. ‘En nu maak je hem wel open.’ Sil rolde met zijn ogen en nam het doosje aan.

Sil deed een stap achteruit en klemde zijn kiezen op elkaar. Zijn ademhaling versnelde iets en hij balde zijn vuist. Hij tilde zonder na te denken zijn hand op, ontspande zijn hand en stond op het punt het meisje te slaan. Zijn ogen stonden bijna razend en hij trilde over zijn hele lichaam. Tie gromde zacht in een poging zijn baas bewust te maken van wat hij deed, maar Sil negeerde de panter. Zijn hand kwam in beweging, maar voordat hij de kans kreeg het meisje te raken, sprong Tie voor het meisje, wat als gevolg had dat hij Sil op de grond duwde. De zwarte panter had gewoon geen andere keus gehad. De ruimte tussen beide was gewoon te klein en om te voorkomen dat Sil het meisje sloeg moest het dier zijn baas wel op de grond duwen. Sil ving zichzelf op met zijn ellebogen en keek de panter kwaad aan. ‘Tie!’ De actie van de zwarte panter had Sil alleen maar kwader gemaakt. Ties gegrom werd luider en de panter ontblote zijn tanden. Sil keek naar het meisje en zag in een korte flits zijn zwaard voor zich, onder het bloed. Hij keek naar de panter en stond op. Hij wilde naar het meisje lopen, maar Tie kwam zijn kant op lopen en deed een poging Sil uit de buurt van het meisje te houden. Sil stak zijn hand uit, maar Tie was hem voor. De zwarte panter zette zijn poot op Sils arm en liet dankzij zijn klauwen een kras achter. Sil trok zijn hand terug en keek nog eens naar het meisje. Hij keek naar zijn handen en liet zichzelf op de grond zakken. Tie kwam voor hem staan en stopte met grommen. De panter deed een poging om de wond die hij had gemaakt bij zijn baas schoon te likken, maar Sil trok zijn arm terug en keek het dier kwaad aan. Hij was het dier dankbaar, maar was ook nog steeds kwaad. Hij liet zijn blik naar de grond zakken, hij wilde het meisje niet weer aankijken..

De jongen trok zijn wenkbrauw omhoog. Het was haar al gelijk duidelijk dat hij het niet eens was met haar woorden. Haar antwoord was dan ook niet precies het beste wat ze kon geven maar naar haar mening legde het haar situatie vrij goed uit. 'Ik ben het niet helemaal met je eens. De meeste mensen mogen je niet om een reden, maar altijd weet je die reden. Mensen die je niet mogen zonder een reden, zijn de mensen waar je de reden ook niet van kent. Meestal gaat het dan om je uitstraling of dat soort idiote dingen, maar je kent elke reden van de mensen die een reden hebben.’ Dat was jouw mening misschien, maar zij zou er niet mee instemmen. Hij wist haar stand van zaken niet dus kon ze het hem ook niet kwalijk nemen dat hij er zo over dacht. Misschien ging het meestal zo, alleen deze keer niet. Bij haar dan. Even bleef de jongen stil en het leek alsof hij ergens aan moest denken. Misaki wachtte geduldig tot hij weer terug was in de realiteit. ‘Dus je wilt zeggen dat die ondode je vijanden zijn? En je hebt geen idee hoe ze je vijanden zijn geworden?’ Zo raar was dat toch niet. Wist ze het maar. Dat zou een hoop gedoe en tijd besparen. ‘Weet je wel heel zeker dat het je vijanden zijn?’ Waren het dan wel haar vijanden? Ja, dat waren ze. Of het kon aan haar liggen. Nee, het waren haar vijanden. Die monsters zaten haar niet voor niet de hele tijd achterna en de ondode deden daar ook aan mee. "Ik weet het zeker. Hun gedrag, blik en lichaamshouding vertellen me genoeg." Misschien was hij er weer niet mee eens of hij liet het bij wat het was. Het maakte haar eigenlijk niet veel uit. Hij mocht zijn mening hebben. En hun mening verschilde met elkaar want die van haar was gebaseerd op haar eigen ervaringen en hij, tja, dat kon ze niet zegen.
Ze keek de jongen recht in zijn gezicht aan en het viel haar op dat die blik niet veel veranderd was. Bijna het hele gesprek dat ze met elkaar hadden keek hij met dezelfde emotieloze gezicht. Ze vond het een beetje vreemd dat hij geen emotie toonde. Het was toch fijn om dat te doen, dan maakt je goed duidelijk hoe jij je voelt.
Zonder er echt bij na te denken ging ze op haar tenen staan en duwde met haar twee wijsvingers zijn mond hoeken omhoog. Het was best een grappig gezicht, hij leek te glimlachen. Zo lang je niet verder dan zijn mond keek. Al eerder had hij kort een glimlach gehad, maar die duurde maar eventjes. Ze wou hem hier mee duidelijk maken dat hij het wel wat meer mocht doen.Zachtjes lachte ze even om zijn gezicht. "Kan je niet meer emotie tonen?"
Zijn ogen hadden waren groter geworden en hij leek geschrokken te zijn om haar actie. Hij pakte haar polsen past en haalde het van haar gezicht. Even hield hij haar polsen vast, maar liet toen lost. Hij bleef haar met een geschrokken blik aankijken. Hij trilde over zijn hele lichaam en leek in zijn gedachtes op te gaan. Misaki bleef op haar plaats staan en bleef naar hem kijken.
Naar een tijdje kwam hij weer tot bewust zijn. Hij deed eens stap achteruit en zijn adem versnelde. Misaki zag dat de anderen mensen in de bibliotheek hun hoofden ook hun kant had opgedraaid. Ze keken allemaal met nieuwsgierigen ogen. Ze wouden vast weten wat er met hem aan de hand was. Wat er was gebeurd waarom hij zo reageerde. Zelf wou ze het ook weten. Waarom sloeg de houding van deze jongen opeens zo om.
Hij tilde zijn hand omhoog en stond op het punt haar te slaan. Een schok ging door haar lichaam. Ze zegen altijd dat je nu moet weg gaan of schreeuwen voor hulp. Maar er kwam geen beweging in haar lichaam. Ze kon geen stap verzette. Ze voeten waren vast gespijkerd aan de grond. Normaal gesproken lukte het haar altijd wel om weg te rennen wanneer ze in 'gevaar' was. Alleen leek het nu alsof dat niet lukte wanneer het 'gevaar' een mens was. De blik in de ogen die hij gebruikte om het meisje aan te kijken gaf haar de rilling over haar hele lichaam. De zwarte panter gromde naar hem. De grom van het dier negeerde hij.
Hij bracht zijn hand in beweging, met de bedoeling haar te slaan. Nog steeds kon het meisje niet goed op hem reageren. Het enigen wat ze kon doen was staren. Al had ze net alle kracht bij elkaar verzameld om haar oog dicht te duwen. Met haar rechteroog dicht geknepen wachtte ze af op de klap de haar te wachten stond. Alleen duurde die klap veelste lang om aan te komen. Naar dat ze het geluid hoorde van een persoon die op de grond viel opende voorzichtig haar oog. De jongen was op de grond neergegooid door de zwarte panter. 'Tie!' schreeuwde hij tegen het dier. Het gegrom van de panter werd alleen maar luider en hij ontblote zijn tanden. Wacht, ze gaan toch niet vechten! Ze leken zulke goede vrienden te zijn. Ze hoopte echt heel erg dat ze het verkeerd had.
Zijn rode ogen keken haar even aan. Wanneer ze terug naar hem keek ze in zijn ogen. Hij staarde haar kant op, maar hij leek iets anders te zien. Hij keek niet naar haar. Snel herstelde hij zich, keek naar de panter en stond op. Hij liep haar richting op, waarop Misaki weer twee stappen naar achter zetten. Was ze bang voor hem? Een beetje. Ze was al wat gekalmeerd wat er voor zorgde dat ze ook weer fatsoenlijk kon bewegen. Gelukkig deed de panter genaamd Tie een poging om hem te stoppen. De lange stak zijn hand naar hem uit, maar Tie was hem voor. Zijn poot zette hij op zijn arm waardoor er een kras op de arm verscheen. Meteen trok hij zijn hand weer terug en keek weer naar haar. Hij zou nu vast zien hoe ze haar voelde. De angst was in haar rode oog af te lezen. De angst in haar oog was al wat minder zichtbaar geworden naar haar kalmering, alleen de helft van haar angst was er nog. Ze hoopte dat ze de hem niet kwetste met het feit dat ze bang voor hem was.
Hij keek naar zijn twee handen en liet zichzelf op de grond zakken. De zwarte panter liep naar de jongen toen en likte over de de wond die hij had gemaakt. De jongen trok zijn arm terug en keek het dier kwaad aan. Hij verzette zijn blik van Tie naar de grond.
Misaki keek de bibliotheek zoekend rond. Opzoek naar iets wat haar zou vertellen wat ze met hem aan moest. Langzaam kwam ze wat dichter naar hem toe. "Gaat het weer?" Vroeg ze hem voorzichtig. Ze twijfelde of het misschien beter was dat ze hem met rust late. Maar ze kon hem moeilijk negeren, terwijl hij daar zo op de grond zat. Ze keek weer naar de wond op zijn arm die Tie had gemaakt. De wond bloede een beetje. Hij kon het beter even met iets weg halen. Wacht. Misaki graaide in de zakken van haar zwarte jurk. Een goedkope witte zakdoekje haalde ze te voorschijn. "Ik dep je bloed even weg, oké?" Ze vroeg het eerst aan hem, maar wachtte echter niet op een antwoord. Het bloed moest weg of hij het nou wou of niet.
Naast zijn gewonden arm ging ze op haar knieën zitten. Voorzichtig depte ze de wond droog met haar zakdoekje. Langzaam kleurde de witte stof rood. Gelukkig was het een goedkope doekje, bloed was namelijk moeilijk uit stoffen te krijgen. Naar dat de bloed weg was geveegd hield ze het doekje tegen de wond aan. Nu zou het gelijk opgezogen worden en verspreid het rood niet over de rest van zijn arm. "Dit moet beter zijn." De hele tijd dat ze de jongen verzorgde keek ze hem niet aan. Haar zicht bleef bij de wond hangen. De reden? Deels omdat ze het goed wou verzorgen en deels omdat ze hem niet aan wou kijken. Er was iets mis met hem. Helaas wist het meisje niet wat. Deed ze iets verkeerds? Of lag het toch helemaal aan hem?

Elke keer als hij naar het meisje keek, elke keer als zijn ogen de hare kruiste, had hij het zelfde gevoel. Het gevoel dat hij hier niet had moeten zijn. Hij had niet naar haar toen moeten lopen en hij had haar al helemaal niet aan moeten spreken. Hij had op het moment dat het meisje binnen was komen lopen al moeten zien dat ze hem teveel zou doen denken aan Flo. Het was niet zozeer dat haar uiterlijk leek op dat van Flo. Eigenlijk zelfs helemaal niet.. Het was de uitstraling en de manier van doen die hem als messteken raakte. Het leek elke keer wel of ze hem las, of ze wist waar hij aan dacht. Hij wist dat het bijna niet kon, als zelfs Vanya daar al moeite mee had gehad, hoe kon een wild vreemde, waar hij de naam niet eens van kende, hem dan wel lezen? Het kon gewoon niet. En toch deed hij er alles aan om zo emotieloos over te komen als hij maar kon. Het was de enige manier waarop hij er zeker van kon zijn dat hij het masker voor hield. Hij moest dat masker voor houden. Het moest gewoon..
Het meisje ging op haar tenen staan en duwde zijn mondhoeken omhoog. Het meisje lachte zacht. "Kan je niet meer emotie tonen?" Hij wist dat het kind niet wist wat ze deed, maar toch werden zijn ogen groot en stopte hij kort met ademhalen. Hij pakte de polsen van het meisje vast. Hij hield ze even vast, maar liet ze uiteindelijk toch los. Zijn ogen doorboorde de hare en de beelden die voor zijn geestesoog langs schoten kon hij gewoon niet tegen houden. Flo had altijd gewild dat hij zich geen zorgen maakte over alles wat er om hem heen gebeurde en dat liet ze extra zien op momenten dat hij juist niet wilde dat ze het liet zien. Zijn verjaardag. Ze deed er altijd alles aan om hem vrolijk te maken.. Alles..
Zodra de beelden vervaagde deed hij een stap achteruit. Hij klemde zijn kiezen strak op elkaar en hij balde zijn vuisten. Zijn ademhaling versnelde en hij moest er alles aan doen om niks stoms te doen, maar dat was al een vergeefse poging geweest voordat hij het ook maar geprobeerd had. Hij tilde zonder na te denken zijn hand op. Hij trilde over zijn hele lichaam. Of het van woede of van verdriet was, wist hij zelf niet eens. Eigenlijk had hij niet eens het recht het meisje iets aan te doen. Het was niet haar fout dat hij aan Flo moest denken. Ze had gewoon niet zoiets moeten doen, ze had niet het zelfde moeten doen als Flo al die jaren had gedaan. Het meisje had het waarschijnlijk gedaan zonder erbij na te denken, maar ze had het gedaan. Ze had er waarschijnlijk niet eens bij stil gestaan wat het met hem zou doen. Waarom zou ze ook? Ze kende hem niet, net zo goed als dat hij haar naam niet kende, kende zij zijn naam niet.
Tie gromde als waarschuwing, maar Sil negeerde het volkomen. Zijn hand kwam in beweging, maar hij had kunnen weten dat hij geen schijn van kans had gehad. Tie sprong voor het meisje, maar door een te kort aan ruimte duwde hij Sil op de grond. Ties gegrom was luider geworden en de panter leek niet blij te zijn met zijn baas op dit moment. De panter had zijn baas op de grond moeten duwen. Het dier had geen keus gehad door de ruimte tussen Sil en het meisje, maar iets in hem zei hem dat het dier het eigenlijk een prima oplossing vond. Zolang het hem lukte zijn baas op de grond te houden, kon Sil het meisje niks doen. ‘Tie!’ Hij keek de panter kwaad aan. De actie had hem alleen maar kwader gemaakt. Tie ontblote zijn tanden en het gegrom werd nog iets luider. Toen Sil zijn blik naar het meisje wende, schoot kort het bebloede zwaard voor zijn ogen langs. Hij keek kort naar Tie en stond daarna op. Hij wilde naar het meisje lopen, afmaken wat hij begonnen had, maar Tie was hem voor. De panter zette zijn poot op Sils arm en liet er een kras achter. Hij trok zijn hand terug en hij keek nog eens naar het meisje. Hij keek naar zijn handen en besefte langzaam wat hij van plan was geweest te doen.. Of wilde hij het nog steeds? Hij kon alleen maar hopen dat Tie niet nog eens zoiets zou hoeven te doen op een en de zelfde dag. Hij liet zich op de grond zakken. Tie stopte met grommen en liep naar zijn baas toe. De zwarte panter deed een poging de wond schoon te likken, maar Sil trok zijn arm terug. Hij keek het dier kwaad aan. Het dier hielp hem hier niet mee.. Hij wende zijn blik naar de grond. Hij wilde het meisje niet meer aankijken, hij durfde het gewoon niet..
Het meisje kwam langzaam naar hem toe. "Gaat het weer?" Hij kneep zijn ogen even dicht en beet op zijn tong. Hij wilde zo graag opstaan en het meisje slaan. Het was alleen dat kleine deel in hem dat hem zachtjes influisterde dat niemand trots op hem zou zijn als hij zoiets zou doen. Vanya zou kwaad op hem zijn om het feit dat hij zichzelf niet in de hand had kunnen houden, Flo zou ook niet blij zijn geweest als ze nog had geleefd. Ze was altijd kwaad geweest op hem als hij woede uitbarstingen had gehad. En dan had je nog zijn vader.. Die zou hem het liefst zelf in elkaar slaan.. Nee, hij wilde zijn vader niet nog eens teleurstellen. Niet weer. Hij slikte even en draaide zijn hoofd de andere kant op. Hij zou het meisje geen antwoord geven, hij kon het niet eens. Wat voor een antwoord moest hij op haar geven? Dat het niet goed ging? Dat hij nog steeds zijn plan wilde voltooien? Of moest hij tegen haar liegen en zeggen dat alles prima ging? Hij wist het zelf niet eens.. Hij wist niet eens of het wel gelogen zou zijn als hij zou zeggen dat het prima ging. Hij wist alleen nog dat hij bang was weer iets stoms te doen.. Weer. Hij kon natuurlijk wel een extra stommiteit aan zijn lijst toevoegen, dat zou dan nummer drie worden.. Hij beet harder op zijn tong en proefde de smaak van bloed langzaam zijn mond in stromen. Hij moest zijn gedachtes echt ergens anders op zetten.
Het meisje pakte iets uit haar zakken. "Ik dep je bloed even weg, oké?" Sil keek op en wilde tegenstribbelen, maar ze was hem voor. Ze ging naast hem op haar knieën zitten. Voorzichtig depte ze de wond droog. Het doekje kleurde langzaam rood. Sil wende zijn blik van zijn arm af en keek naar het meisje. Hij kende haar naam niet eens.. Hij wist niet eens wie ze was. Hij wist alleen dat ze zich verdiepte in boeken die alleen bestemd waren voor idioten, dat ze dacht dat ze ondode vijanden had en dat genoeg op Flo leek om er bang van te worden. Hij beet zachtjes op zijn lip en keek weer naar het zakdoekje. Even schoot door zijn hoofd dat het zijn fout was dat het meisje nu naast hem zat en een zakdoek aan het verspillen was. Toen ze klaar was met het afdeppen van de wond, hield ze het zakdoekje tegen de wond. "Dit moet beter zijn." Sil slikte even en keek weer naar het meisje. Waarom deed ze dit? Waarom was ze bereid hem te verzorgen als hij haar net nog iets aan had willen doen?
Zonder het zelf door te hebben was zijn emotieloze blik verdwenen, was zijn masker afgevallen. Zijn verbazing en verwarring, pijn en woede, het moest allemaal te zien zijn in zijn blik. Hij knipperde even met zijn ogen. Wat hij net wilde doen, wat hij haar net aan had willen doen, verdween als sneeuw voor de zon. Hij keek kort naar zijn arm en slikte krampachtig. Toen hij het meisje weer aankeek, twinkelde zijn ogen. Hij draaide iets bij en zonder erbij na te denken bewoog hij zijn gezicht dichter naar de hare toe. Zijn lippen raakte de hare. Pas toen het al te laat was, besefte hij wat hij deed. Hij trok zijn hoofd terug en keek het meisje geschrokken aan. Hij wist niet waar hij zijn blik op moest vestigen. Zijn ogen gleden van de kasten achter het meisje, naar de vloer en tot slot naar Tie. De panter lag op de grond en hield het tweetal in de gaten. Sil keek het meisje voorzichtig aan. ‘I.. Ik..’ Zijn blik werd wat wanhopig en hij kon zijn woorden niet goed meer uitkiezen. Hij wist niet eens meer wat hij zou moeten zeggen op dit moment. Hij wende zijn blik naar de grond en schudde zijn hoofd. ‘Ik wilde n.. niet..’ Hij slikte krampachtig. ‘Het spijt me..’ Hij bleef naar de grond kijken. Zijn hart bonkte in zijn keel en zijn handen begonnen te zweten. Hij had nog liever gehad dat hij het meisje iets aan had gedaan dan dit.. Hij sloot zijn ogen even en draaide zijn hoofd iets. Hij opende zijn ogen en bleef in het niets staren. Hij durfde het meisje niet aan te kijken, hij was als de dood voor haar reactie.