Lichtjes nerveus hol ik door de sneeuw heen. Ik had vandaag beloofd om met iemand af te spreken in het park maar natuurlijk heb ik vanmorgen weer veel te lang aan dat piezel haar van me gewerkt waardoor ik nu zeker 20 minuten te laat kom. Ik stop een moment met rennen om op adem te komen. Mijn wangen dragen nu een licht roze blos van de ijzige wind die tegen m'n wangen aan blaast. Ik hoop maar dat de jongen op me blijft wachten bedenk ik me zuchtend. Voor een seconde of 30 stop ik mijn gloeiende handen in mijn zakken, zodat ze even de tijd hebben om op te warmen voordat ik weer verder ga. Zachtjes bijt ik op mijn onderlip, peinzend wat ik moet doen. Waarom heb ik hem ook niet zijn telefoonnummer gevraagd voor situaties als deze? Ik laat mijn onderlip weer los en trek mijn handen weer uit mijn zakken voor ik weer begin te rennen. Ik had de jongen een paar weken geleden ontmoet in de stad. Zijn zwarte haar en blauwe ogen hadden me zo gefascineerd dat ik het niet erg vond om nog een tweede afspraak met hem te maken. Toen ik dat zei verscheen er een grote grimas op de jongen zijn gezicht, dus ik neem aan dat hij tevreden was met dat antwoord. Hij zei dat we zouden ontmoeten in de tuinen van Kovomaka, en dat is precies waar ik nu naartoe ben aan het hollen. Als ik nu slimmer was geweest had ik de shuttle genomen, maar door alle stress vanmorgen was ik compleet vergeten dat die dingen bestaan. Een kleine 500 meter verderop vanaf waar ik net stil had gestaan kom ik weer tot stil stand. Ik laat m'n hoofd iets afhangen terwijl ik diep in en uit probeer te ademen. Zou hij nog staan te wachten? Bedenk ik me peinzend terwijl ik met mijn ogen over mijn horloge heen ga. Nu al 20 minuten te laat, en voor ik daar ben komen daar nog wel 10 minuten bij. Ik zucht en begin met steken in mijn zij weer vooruit te hollen. Ondertussen reik ik met mijn woud energie naar de planten om me heen. Ik prevel een spreuk en fluister nog een simpele, maar droevige, sorry voor ik de planten voel sterven en de energie in mijn lichaam voel opbouwen. Deze manier van energie aftappen van de natuur is alles behalve leuk en was het geen noodgeval dan had ik het niet gebruikt. Ik moet hard op de binnenkant van mijn wang bijten wil ik niet beginnen te snikken. Als ik dit gebruik voel ik de laatste emoties en de laatste bewegingen, kortom het voelt net alsof ik zelf ook dood ga. Ik schud ruw mijn hoofd en tover weer een glimlachje op mijn gezicht. Het is iets waar je aan moet wennen, zei mijn leraar altijd, maar de vraag is of je er wel aan wilt wennen. Ik als planten en dieren liefhebber heb besloten dat ik er niet aan wil wennen, bang dat ik deze kracht roekeloos ga gebruiken zonder een idee te hebben van wat ik er mee aanricht. En het laatste wat ik misschien wil is een monster worden die alles en iedereen van hun energie ontneemt. Mijn mondhoeken krullen verder omhoog wanneer ik de topjes van de torens van de stad voor mijn ogen zie verschijnen. Nu ik er bijna ben lijken de laatste honderden meters met gemak te gaan en voordat ik het weet loop ik op een hoog tempo door de straten van de stad heen. Ik haast me zo erg dat ik niet eens de tijd neem om te genieten van de geuren van de bakker of de cafés. In plaats daarvan hol ik meteen richting de tuinen, die net als de rest van Kovomaka bedekt zijn onder een dun laagje sneeuw. Ik besef me nu dat ik geluk heb gehad dat het aan het dooien is, als dit niet het geval was geweest had ik er nog langer over gedaan. Bij de gedachte van mijzelf die door de 50cm hoge sneeuw heen ploegt gaat er een rilling over mijn ruggengraat heen. Ik stop mijn rode handen in de zakken van mijn wollen jas en laat mijn ogen over het park heen glijden. De jongeman had gezegd in het park, maar geen precieze locatie genoemd en dus ben ik tot noch toe nog altijd onzeker of de man er nog steeds is. Ik schrik plots op wanneer ik een stem vanachter me hoor komen en draai al glimlachend om, om daar de jongeman te zien staan. Zijn verrassend blauwe ogen staren me met een speelse twinkel aan, geen hint van woede of teleurstelling te zien. Ik maak meteen een korte buiging en begin met me te verontschuldigen voor mijn ontzettende te laat zijn. De prins achtige jongen schud zijn hoofd en zegt dat het niets uit maakt. Ik zie zijn blauwe ogen naar mijn rode handen glijden en voordat ik het weet heeft hij ze vast in de zijne. Ik glimlach en knik als een bedankje, mijn wangen lichtjes roze wordend. Hij glimlacht speels om met zijn hand vervolgens de mijne te grijpen en me mee te trekken richting de stad. Onschuldige en naïeve ik volgt hem blindelings naar waar we ook naar toe gaan.

We maken samen een stop bij de bakker aangezien ik vanmorgen nog niets gegeten heb. Wanneer hij aanbied om te betalen schud ik overigens ferm mijn hoofd, ik kan voor mezelf zorgen. De jongen kijkt even verbaasd maar knikt dan en zet een stapje achteruit. Ik reken af en we lopen weer verder. We hebben het over van alles en nog wat, over hoe het is op Star Academy over zijn werk in het theater en over onze persoonlijke levens. Hij verteld me over zijn eerste liefde en hoe ze uit elkaar zijn gegaan en ik vertel hem een beetje over waarom ik stagiaire wilde worden. Ergens voel ik me schuldig dat ik hem niet een minstens even persoonlijk verhaal vertel. Jammer genoeg ligt mijn verleden een beetje gevoelig en weiger ik het aan ook maar iemand behalve directe naasten te vertellen. Uiteindelijk komen we weer terecht in het park waar we samen op een bankje zitten. Na een korte stilte ontmoeten mijn ogen de zijne weer. Binnen een paar seconden liggen mijn armen om zijn nek heen en knuffel ik hem stevig. Ik ben blij dat ik een nieuwe vriend erbij heb zeg ik glimlachend. Om hem daarna weer los te laten. Na mijn knuffel veranderd er iets in zijn expressie, alsof zijn ogen harder en kouder zijn geworden. Alles goed? Vraag ik hem nieuwsgierig, mijn paars blauwe ogen op zijn gelaat gericht. Hij schud zijn hoofd, waardoor ik hem vragend aan kijk. Op dat moment grijpt hij me stevig beet bij mijn pols. Ik kijk hem onschuldig aan, hem vragend wat er aan de hand is. Hij zegt niets en staat op om me mee te sleuren naar een smal straatje in Kovomaka. Eenmaal daar vraag ik hem om mijn pols los te laten, aangezien zijn grip pijnlijk stevig is. Hij antwoord niet, noch kijkt hij me aan. Ik leg mijn andere hand op degene die mijn pols vast houd. Alles komt goed, ik weet het zeker. Zeg ik vriendelijk, mijn ogen op zijn gelaat gericht. Zijn mondhoeken krullen omhoog en kort daarna begint hij te grinniken. Ik denk dat ik me meer zorgen maak om jou. Verbijsterd kijk ik hem aan, om mij? Hij duwt me ruw tegen de muur aan mijn pols boven me tegen de stenen vast klemmend. Zijn andere hand streelt mijn gezicht om vervolgens mijn hals vast te pakken en zijn hoofd dichter naar het mijne te brengen. Hoe dichter zijn mond bij de mijne komt hoe harder ik met mijn hand tegenstribbel. Uiteindelijk roep ik uit paniek mijn air magic op die hem naar de andere kant van de steeg blaast. Hij loopt weer naar me toe, zijn ogen woedend op mijn gezicht gericht. Voordat hij me ook maar kan vast grijpen heb ik hem met platte hand tegen zijn gezicht geslagen. Ik hoef je nooit meer te zien. Fluister ik zacht, mijn handen gebald tot vuisten. De jongen is duidelijk verbijsterd wat me de kans geeft om weg te lopen. Een iets kwade expressie siert nu mijn gezicht terwijl ik mijn weg terug baan richting de tuinen. Daar ga ik op een willekeurig bankje zitten, mijn gezicht in mijn handen begravend. Ze zijn allemaal hetzelfde, denken allemaal maar aan een ding. Ik zucht, blijkbaar ben ik niet interessant genoeg om mee te converseren, misschien wel niet slim genoeg. Blijkbaar zien ze me enkel als lustobject en niets meer of minder. Plots voel ik een zekere warmte van voor komen, een aangename zachte warmte, die niet alleen de buitenkant maar ook de binnenkant verwarmt. Ik spiek tussen mijn vingers door en zie een paar schoenen voor me staan. Meteen schiet ik overeind een verbaasde doch schijn-blije expressie op mijn gezicht. Eodan de heer van het licht staat in al zijn glorie voor me, en het is zijn warmte die heel mijn lichaam doet tintelen. Eodan, toeval je hier te zien. Zeg ik glimlachend tegen hem, stilletjes genietend van de warme gloed die hij uitstraalt. Wat brengt je hier? Vraag ik dan nieuwsgierig, mijn ogen de zijne ontwijkend. Ik betwijfel of ik sterk genoeg ben dat ik tegenover hem kan liegen over hoe ik me nu voel, maar het is het proberen waard. Ik kan voor mezelf zorgen tenslotte.. zucht.
*hoop dat je er wat mee kunt c:

Met lichte moeite houd ik de glimlach van zojuist staande. Het zal me niet gebeuren dat ik hier midden in het park ga zitten huilen, ga zitten miemelen om iets wat dagelijks gebeurd. Serieus, misschien moet ik de hoop gewoon opgeven, misschien bestaan er wel geen ideale mannen. Mijn ogen glijden even naar de puntjes van Eodan's haren, waar ze even op blijven rusten. Misschien moet ik maar over gaan op vrouwen bedenk ik me grimmig. Ik word uit mijn ondiepe gedachte gehaald wanneer de heer van het licht begint te praten. Ik verbreed mijn glimlach ietsje en kijk hem blij aan, terwijl ik weifelend om me heen kijk. Hm.. Het is inderdaad een prachtige tijd nu. Vertel ik hem een beetje afwezig, mijn blauw en roze ogen op de sneeuw gericht. Iets in me wilt er in springen om vervolgens te bevriezen en weer uit te vriezen over een aantal jaar. Een ijsslaap voor een aantal honderd jaar zou nog niet eens zo gek zijn. Ik zou een nieuwe start kunnen maken, zonder afhankelijk te zijn van mijn vorige leven, tenslotte is iedereen die ik gekend heb dan toch dood. Mijn glimlach verbreed weer iets wanneer ik weer een nieuwe golf van warmte ontvang van Eodan. Behalve hem dan, hij heeft het geluk van het eeuwige leven. Hoewel ik me ergens wel af vraag of het voor hem echt geluk is, of meer een verdoemenis. Mijn ogen strelen even langs de zachte lijnen van zijn stralende gezicht voor ze weer op zijn schoenen eindigen. Ik klop naast me op het bankje. Zit. Zeg ik simpel, om vervolgens een brede glimlach om mijn gezicht te toveren. Je bent prettig gezelschap in de winter. Zeg ik grimassend. Ik kijk opzij bij zijn volgende vraag. 3 opties, of ik doe alsof ik gek ben en hem niet verstaan heb, of ik lieg tegen hem over mijn gevoelens of ik vertel hem heel het verhaal. Geen van alle opties lijkt echt in mijn voordeel te liggen. Ik wil mezelf niet nog dommer voordoen dan ik al ben en liegen tegen iemand zo wijs als hem heeft totaal geen nut. De waarheid lijkt de enige optie en dus bijt ik peinzend op mijn onderlip, mijn blik op de kale bomen voor me gericht, hem weigerend aan te kijken. Wil je de hele waarheid, de halve waarheid of gewoon een leugen? Niet dat het echt uit maakt.. De laatste zin mompel ik er meer achter aan. Mijn ogen glijden via zijn benen weer omhoog tot aan zijn jas, waar ze op blijven rustten. Ik denk dat je al lang aangevoeld hebt, hoe ik me voel. Vertel ik dan, een lichte somberheid door mijn stem sijpelend. Ergens vind ik het vreselijk dat ik niet kan liegen tegen hem, dat ik niets kan verschuilen en als het ware een open boek ben, klaar om gelezen te worden. Maar misschien wil dit boek dicht blijven, in ieder geval tegenover hem. Iemand die waarschijnlijk lacht om dit soort situaties, wie weet wat hij al niet allemaal gezien en meegemaakt heeft. Ik zucht zachtjes en friemel aan de uiteindes van mijn sjaal. Ik tover met grote moeite weer een glimlach op mijn gezicht en mompel langzaam. Ik heb gewoon een beetje een rotdag. Ik wrijf met mijn linkerhand een plukje van mijn inmiddels weer krullerige haar achter mijn oren en rek me vervolgens uit.

Een iets meer oprechte glimlach verschijnt langzaam weer op mijn gezicht wanneer ik een waterig zonnetje door het wolkendek zie doorbreken. Ik spring van het bankje af, ga voor hem staan en wijs naar hem met mijn wijsvinger. Dus! roep ik iets enthousiast, aan jou de taak mijn dag beter te maken. Zeg ik grinnikend. Ik grijp zijn onderarm vast en trek hem zachtjes van het bankje af, mijn roze en blauwe ogen voor de eerste keer weer in de zijne richtend. Eenmaal hij overeind staat laat ik hem gauw weer los en duw ik mijn inmiddels rode geworden vingers diep in mijn jaszakken. Even kijk ik hem afwachtend aan voordat ik hem gerust stel met de woorden: No pressure, ik denk dat alles me momenteel opvrolijkt. Ik wil hem tenslotte nergens toe verplichten, wie weet moet hij zo weer terug naar zijn toren. Tenslotte is een legendarische magician niet iemand die een lege agenda heeft zoals sommigen. Ach, wat het ook is, een glimlach een paar woorden of iets heel anders, momenteel ben ik met alles tevreden. Bovendien onderschat ik Eodan's creativiteit niet. Ik 'huppel' schijn-vrolijk van hem vandaan, naar een van de bruggetjes. Ik leun over de leuning heen, mijn ogen op de eenden gericht. Ik bedenk me dat ik nog wat brood in mijn tas heb zitten en met een opgewonden gezicht grabbel ik door mijn tas heen tot ik het gevonden heb. Ik bijt op mijn onderlip terwijl mijn vingers het brood stevig vast houden. Dan begin ik het als een idioot kapot te scheuren, duidelijk agressiever dan nodig is. In mijn ogen was het gezicht van die jongen dit stukje brood, het gezicht dat ik net als dit stukje brood kapot had moeten scheuren. Ik bijt op mijn onderlip terwijl dit aan het doen ben, om vervolgens weer de spanning van me af te laten glijden wanneer ik de stukjes een voor een in het water gooi. Ik druk weer een brede glimlach op mijn gezicht terwijl ik mijn hoofd naar Eodan draai en hem een vrolijke glimlach schenk. Ik wrijf de laatste broodkruimels van mijn handen af en kijk tevreden naar de eenden, die momenteel aan het vechten zijn om het laatste stukje brood. Ergens voel ik me iets meer opgelucht, alsof de stukjes brood voor mijn gebroken gevoelens stonden die ik nu heb weggegooid. Plots krijg ik een idee, het is meer een herhaling van toen ik hem eerder een keer ontmoet had, maar ach. Ik schraap wat sneeuw van de balustrade van de brug en vorm er zorgvuldig een bolletje van. Zonder enige waarschuwing smijt ik de sneeuwbal in zijn richting een speelse glimlach op mijn lippen. Een speelse twinkeling verschijnt in mijn ogen terwijl ik zijn reactie peil. De ijskoude wind komt overigens in een keer opzetten waardoor ik genoodzaakt ben mijn hoofd als een schildpad in te trekken en mijn haren die ik in een franse vlecht had gebonden vast te houden. Een siddering glijd weer over mijn onderrug heen. De winter is absoluut geen seizoen voor een vlinder, een vlinder die in de sneeuw achterblijft houd zich binnen, zo niet dan zal de vlinder sterven..

Laat laaat, shame on me. :'[ Heb je in ruil daarvoor denk ik wel genoeg punten gegeven waar je mee vooruit kan xD

Uit alle macht probeer ik mijn glimlach staande te houden, om niet te hoeven nadenken wat vandaag allemaal gebeurd was. Eodan zei dat niet iedereen altijd een goede dag heeft en hoewel daar een grote kern van waarheid in zit. Is het niet iets waaraan ik wil en kan wennen. Om het dus daarmee af te schuiven is voor mij net te veel gevraagd, en dus blijf ik er een beetje in hangen. Ik schrik op uit alle negatieven herinneringen en gedachten wanneer ik iets warms voel. Op mijn gezicht komen kleine blosjes te staan wanneer hij zijn arm om mijn schouders legt en even krimp ik iets in elkaar. De arm van de heer van het licht hangt gewoon om mijn schouders nu. Ik weet niet wat te zeggen en krul in plaats daarvan maar mijn mondhoeken verder omhoog, hopend dat hij mijn nervositeit niet op merkt. Ik had niet echt op een antwoord gewacht tot ik hem haast beveelde dat hij me moest opvrolijken maar ben ergens wel opgelucht wanneer hij met mijn 'bevel' instemt. Ik grinnik zachtjes en speel kort met de puntjes van mijn haren. Ergens is het een raar idee, dat ik hier nu met Eodan gewoon aan het converseren ben en doe alsof het een persoon is als ieder ander. Ik hou mijn hoofd even schuin mijn ogen analyserend over hem heen glijdend. Hij schijnt het overigens niet erg te vinden dat ik hem als het ware naar 'beneden' haal. Naar waar de 'normaal' begaafde mensen wonen en leven. Zelfs het feit dat ik hem met je in plaats van u aanspreek lijkt hem weinig te schelen. Kom je vaak in Oak's field? Vraag ik hem dan vanuit het niets, plots geïnteresseerd. Ik vraag me af of hij veel vrienden heeft, kennissen of mensen waar hij mee uit kan gaan en lol kan trappen. Om zo'n vraag te stellen is overigens hoog onbeleefd en dus houd ik daarover maar wijselijk mijn mond.

Tevreden staar ik neer over het water wat ondanks de bittere kou nog niet bevroren is. Vanuit mijn ooghoeken zie ik Eodan staan, zijn handen in zijn zakken geduwd. Alsof hij een gewone jongen is, die een abnormale warmte uitstraalt. Letterlijk uitstraalt. Eigenlijk besef ik me nu pas hoe alleen deze jongen wel misschien niet is. Een kleine frons dreigt op mijn gezicht te komen voordat ik het idee krijg om naar hem een sneeuwbal te smijten. Ik maak een sprongetje van plezier wanneer ik zie dat die het doel treft. Ik lach hard op, een hoog maar prettig geluid om naar te luisteren. Daar had ik je ! zeg ik overenthousiast, duidelijk tevreden met het feit dat ik hem geraakt heb. Afwachtend staar ik hem aan, licht verrast door het plotselinge verschil in uitdrukking. Blijkbaar kan ook de heer van het licht een speelse uitdrukking opzetten. Ik grimas breed om zijn woorden en steek mijn tong uit als antwoord. Ik draai me om en wil wegrennen om weer tot een halt te komen wanneer ik een koude en natte plek op mijn rug voel. Met een pruillipje op mijn gezicht draai ik me om terwijl ik met mijn wijsvinger naar hem wijs. Meany! roep ik naar hem met een fake boos gezicht gevolgd door een pruillipje. Ah, nu je het zegt. Jij bent waarschijnlijk minstens 2x zou oud als mij toch? Vraag ik hem al weer glimlachend terwijl ik naar hem terug kom huppelen. Hmmmmm. Zeg ik terwijl ik zijn gezicht en lichaam van alle kanten bekijk. Nope. nergens aan te zien. Zeg ik vrolijk gevolgd door een duim die ik op steek naar hem en hem vrolijk: Goedgekeurd. Verklaar. Ik grimas tevreden naar hem en kijk hem vervolgens licht vragend aan. Van zijn hand naar zijn gezicht en weer terug naar zijn hand. Een trucje? vraag ik hem mompelend. Dat klinkt bijna als een uitdaging bedenk ik me grimassend. Ik knik vrolijk en leg mijn hand vervolgens vastbesloten in de zijne. Kort doe ik mijn best om via zijn hand zijn hartslag te voelen maar dit blijkt toch onmogelijk op deze afstand. Misschien is het gewoon een tik geworden, maar wanneer ik iemand leer kennen vind ik niets prettigers dan te weten wat voor ritme zijn of haar hart heeft. Zacht, hard snel of langzaam.. Ik geloof dat het daadwerkelijk iets zegt over een persoon, maar dat valt vast in het staartje van gestoorde-dingen-die-Eucharine-zichzelf-heeft-aangeleerd. Mijn tong tintelt haast, zo erg wil ik hem van alles vragen, maar aangezien ik hem niet compleet wil overvallen met al mijn veel te nieuwsgierige vragen houd ik mijn lippen stevig op elkaar. Plotseling zie ik vanuit mijn ooghoek in het park een kraampje staan met warme chocomel. Een blije glinstering verschijnt in mijn ooghoeken en voordat ik het weet 'huppel' ik richting het kraampje, totaal vergetend dat ik nog steeds zijn hand vast heb. Kort sleur ik hem dus mee (??) voor ik plots tot stilstand kom vanwege een toenemend gewicht aan mijn arm en verbaasd achterom kijk. Mijn ogen raken de zijne en langzaam voel ik mijn gezicht warm worden. U-uh. Begin ik met een frons op mijn gezicht voordat ik licht beschaamd zijn hand vlug loslaat. Even weet ik niet wat ik moet zeggen en dus besluit ik maar om beschaamd naar mijn schoenen staren. Ik kijk pas weer voorzichtig op wanneer ik me herinner dat hij me wat wilde laten zien en dus raak ik kort weer zijn licht kalmerende en warme ogen. Hij zou me wel vergeven toch? Misschien zegt hij er zelfs niets van, hoop ik stilletjes in mezelf.
[beetje bagger :'[]