Viktor liep met snelle passen door de gangen. Hij liet een druppelend spoor van bloed achter. Hij had zijn rechterhand tegen zijn linkerbovenarm gedrukt waar het bloed uitliep. Alleen zag Viktor er niet als zichzelf uit. Hij zag er Novaans uit. Ronde gelaatstrekken, donkerblond haar en bruine ogen. Ook had hij andere kleding aan en niet zijn eigen gebruikelijke kleding. Evenals zijn lip piercing. Die was ook verdwenen. Viktor had geen tijd gehad om de spreuk ongedaan te maken toen hij terug kwam op de academie. Het was sowieso beter als niemand hem zou herkennen zodra hij terug kwam. Voor zover iedereen wist had Viktor nog steeds die corrigerende polsband. Niemand behalve Diva wist dat die onklaar gemaakt was. Diva had het immers voor hem gedaan.
Viktor liet zijn arm even los en met zijn met bloed doordrenkte hand drukte hij de deurkruk omlaag en smeet de deur open. Hij sloot de deur weer achter zich en bleef er evenhijgend tegenaan leunen. De wond in zijn arm prikte als een gek. Hij sleepte zijn vermoeide lichaam naar een bank en plote erop neer. Hij was te moe om zich naar zijn eigen bed te zeulen. Hij bleef hier even liggen al wist hij dat hij straks weer op moest staan om naar de ziekenzaal te gaan. Die wond die moest verzorgd worden. En aangezien Viktor dat zelf niet kon moest hij naar de ziekenzaal ervoor. Daarbij moest hij zijn uiterlijk ook nog terug veranderen. Gelukkig stond er op die pagina met de gejatte spreuk van Deshas, zich ook nog een tegenbezwering. Anders had hij er voortaan altijd als een Novaan bijgelopen.

Savador zat met zijn armen over elkaar heen geslagen en met over elkaar geslagen benen in de stoel vlakbij de open haard in het woonkamergedeelte. Zijn ogen waren geërgerd gesloten. Het leek alsof hij haast dood was, maar in feite was hij diep in gedachten verzonken terwijl hij op iets of iemand wachtte. Hij was niet zomaar naar de etage voor Dark Magicans gegaan. Hij zat hier met een reden. De onzichtbaarheidsspreuk van Deshas kwam hierbij goed van pas. Nu kon alleen het ongelukkige voorval gebeuren dat er iemand de stoel waarin hij inzat voor leeg aanzag en bovenop hem ging zitten. Savador opende zijn ogen toen de deur ruw open werd gesmeten. Hij volgde de 'onbekende' jongen die zich naar één van de banken toesleepte en erop neerplofte met zijn blik. Stom joch. Hij zag er nog belachelijker uit als Novaan. Savador beet even zacht op zijn tong bij die gedachte, toen hij zich bedacht dat hij en Viktor veel van elkaar weghadden. Zo stil als mogelijk was stond hij op en liep hij naar de bank waar Viktor lag om er vlak voor te blijven staan. Uiteraard nog onzichtbaar. 'Bij Medusa, je vormt een schande voor iedere Shadraan door je als een doorsnee persoon uit dat lichtvolk te vermommen,' klonk zijn nijdige stem minachtend. Savador maakte zichzelf zichtbaar en keek met een al net zo'n minachtende blik op Viktor neer. Zijn nijdige maar kalme gezicht betrok in een flits en er gleed een woedende uitdrukking over zijn gelaat terwijl hij Viktor door een snelle handeling ruw tegen de bank gedrukt hield. Terwijl hij hem met een hand in zijn nek in zijn greep hield, zeeg hij nonchalant neer op Viktors rug doordat hij de hele bank in beslag nam. Savador boog zich over Viktors schouder heen, zodat zijn mond vlakbij zijn oor was. 'Dacht je dat ik er niet achter zou komen?' siste hij zacht maar dreigend in zijn oor. 'Dacht je dat je ongestraft en ongezien weer verder kon gaan alsof je helemaal niet mijn uiterlijk had aangenomen om je vuile kop te vermommen?' Hij versterkte de greep op Viktors nek wat en perste zijn lippen woedend samen. Wat haatte hij dat joch toch.

Viktor haalde even zijn hand van zijn wond en bekeek hem even. Dat zag er niet al te fraai uit. Dat zou een flinke hechting worden. Viktor wou net opstaan om zijn eigen gedaante weer aan te nemen maar bleef zitten toen hij de onmisbare stem van Savador vlak naast zich hoorde. Waarom had hij die man niet gezien bij binnenkomst?! Even later kreeg hij antwoord op die vraag toen hij uit het niets zichtbaar werd. Hij onderdrukte zacht een pijnlijke kreun toen Savador hem tegen de bank aandrukte. ''Verdomme man, ik weet niet eens waar je het over hebt'' zei hij licht gesmoord. Aan zijn stem kon hij zich verraden. Want die was gewoon hetzelfde gebleven. Maar het had niets meer uitgemaakt. Ontkennen had geen zin, Savador wist toch wel dat hij het was. Zachtjes mompelde Viktor daarna een spreuk. ''Taispeáin atá mé i ndáiríre''.
Langzaam veranderde hij weer terug in zichzelf. Dat was toch heel wat beter dan dat Novaanse uiterlijk. Viktor keek over zijn schouder voor zover dat kon naar Savador. ''Zou je nu als de sodemieter van me af willen? Ik heb helemaal niks gedaan'' siste hij. Hij probeerde zijn pols te verbergen waar nu niet langer een polsband om zat.

Savador maakte een spottend, sissend geluid toen Viktor beweerde dat hij niet wist waarover hij het had. 'Leugenaar! Dat weet jij net zo goed als ik!' snauwde hij kil. Hij wilde Viktor de mond snoeren toen hij wilde spreken, maar liet hem zijn gang gaan toen hij een spreuk mompelde waarna hij zijn eigen uiterlijk weer terugkreeg. Maar hij greep hem weer woedend bij zijn nek beet bij het horen van zijn brutale woorden. 'Zo praat je niet tegen me!' riep Savador luid in Viktors oor, al bevond zijn gezicht zich nog amper tien centimeter bij hem vandaan. 'Je hebt niks gedaan?! Ten eerste heb je mijn uiterlijk aangenomen om een vermommingsspreuk van Heer Deshas te stelen! Daarna neem je het uiterlijk aan van een verraderlijke Novaan en verpest je mijn vloer met je gore bloed! En wat heb je als Novaantje uitgespookt, hè? Jou kennende vast niets vredelievends. Dus beweer niet dat je niks hebt gedaan, Nathair!' Savador liet Viktor met een ruwe ruk los en ging uiteindelijk toch van hem af.

Viktor kon het wel uitschreeuwen van de pijn toen Savador hem stevig bij zijn nek beetgreep maar wist het te houden op een gesmoorde kreun. Dat was niet zozeer omdat Savador hem in zijn nek vastgreep. Maar de wond op zijn arm scheurde telkens langs de bank. ''Moet jij maar eens opletten'' mompelde hij zachtjes en gesmoord toen Savador in zijn oor schreeuwde. Hij probeerde zichzelf los te rukken maar hield daarmee op toen hij Savadors beschuldigen hoorde. Hij draaide zijn hoofd zodat hij hem deels aan kon kijken. ''Allereerst waarom zou ik jouw uiterlijk aan willen nemen? Om zeker ook respectloos afgeblaft te worden zeker? Ten tweede waarom zou ik een vermommingsspreuk stelen? Als ik al iets stal van de Heer der Duisternis dan zou het toch wel iets gevaarlijker zijn geweest'' zei hij met sarcasme maar ook overtuiging in zijn stem. ''Wat ik deed als Novaan, dat zijn jouw zaken niet'' zei hij als laatste. Als hij het glashard bleef ontkennen kwam hij er misschien nog mee weg. Maar Viktor voelde het briefje met de gestolen spreuk branden in zijn broekzak. Hij had nog geen kans gezien om het weer terug te brengen. Viktor trok haast onmerkbaar zijn mouw verder over de pols waar eerst de armband zat. Hij zou Diva er hoe dan ook niet bij betrekken. Hij had haar beloofd dat hij er alles aan zou doen zodat Savador het niet te weten zou komen.

Savador schudde met een zachte spottende lach zijn hoofd toen Viktor zichzelf er nog uit probeerde te praten. 'Wat ben jij een slechte leugenaar.' Hij richtte een bleke wijsvinger op, waarna hij in een rap tempo argumenten tegen begon te werpen: 'Eén: dat heb ik net gezegd! Met je zieke ideeën heb je mijn uiterlijk aangenomen om een spreuk uit Deshas' spreukenboek te scheuren. Daar zijn we inmiddels al wel achtergekomen, maar het was voornamelijk dankzij Deshas dat we door vingerafdrukken weten dat jij het was.' Hij stak een tweede vinger op. 'Twee: je als Novaan vermommen deed je vast niet om iets voor elkaar te krijgen binnen de schoolpoorten, wel dan? Dan had je net zo goed mijn uiterlijk weer kunnen misbruiken. Dat je wat kenmerken van me weghebt, betekent dat nog niet dat je waardevol genoeg bent als mij rond te lopen!' Savador bekeek Viktor even van top tot teen, minachtend maar ook met een brandende blik alsof hij zo door hem heen kon kijken. 'En die wonden..,' ging hij op een zachte sissende toon verder. 'Dat verklaart alleen maar meer dat je iets hebt uitgevreten. En jij gaat me NU vertellen wat!' Savador staarde ziedend in Viktors gifgroene ogen, maar sloeg het volgende moment nonchalant zijn armen over elkaar heen. 'Ik wacht.'

Viktor bleef Savador aanstaren terwijl hij met zijn hoofd schudde. Ontkennen had blijkbaar geen zin. Alhoewel, Viktor had nog een troefkaart. Het feit dat hij de school niet mocht verlaten. Maar dat betrof niet zijn onschuld wegens Savadors argument dat hij ingebroken had in Dorchadas. Halve leugens dan maar. ''Oké, ik heb die spreuk gejat. Maar ik hoefde daarvoor niet eens op jou te lijken. Die zwakke beveiligings spreuk liet me zonder dat te doen al door. Maar de rest is mijn zaak. Ik wou spreuk trouwens niet eens houden. Ik wou hem terug brengen, echt waar'' zei hij. En dat was niet eens gelogen besefte Viktor. Alleen de rest moest Savador zich buiten houden. Anders zou Diva nog wel eens in de problemen kunnen komen. Dat kon hij haar niet aandoen.

Savador bleef Viktor doordringend aankijken, alsof hij het antwoord uit hem wilde krijgen door middel van een priemende blik. Hij trok lichtelijk een wenkbrauw op toen Viktor uiteindelijk toegaf. 'Werkelijk,' sprak hij uit alsof hij er geen bal van geloofde. 'Laat me je even iets duidelijkmaken. Allereerst wil ik dat je me nog altijd met 'u' aanspreekt. En ten tweede erger ik me ook over je diefstal, ja, maar ik dacht toch zeker dat ik je had opgedragen me nu op dit moment te gaan vertellen wat je hebt uitgespookt in je vermomming. Het gaat me er niet zozeer om of je die spreuk gejat hebt of niet, omdat het antwoord toch wel ja is.' Savador begon ongeduldig met een voet op de grond te tikken. 'En ik heb alle recht te weten waar jij in je vermomming hebt uitgehangen! Je was ongeoorloofd afwezig! Al weet ik bijna zeker dat je als nepNovaan nergens anders dan op Nova kunt zijn geweest. Ik zeg het nog één keer: jij gaat mij nu vertellen wat je op een andere planeet te zoeken had,' eindigde hij zacht maar dreigend. Hij was nu nog tamelijk kalm, maar dat kon anders uitpakken als Viktor steeds langer met zijn geduld bleef spelen.

Viktor rolde met zijn ogen toen hij Savador woorden hoorde. ''We willen allemaal wel iets, maar dat betekend niet dat we het altijd krijgen'' zei hij doodleuk op de woorden van Savador dat hij wou dat Viktor hem met u aansprak. Hij keek Savador even uitdagend aan. ''En wat als ik nou eens niet wil vertellen wat ik heb gedaan? Wat bent u dan van plan te doen?'' vroeg hij met veel spottende nadruk op het woord u. Hij lachte even zacht toen Savador hem dreigend dwong te vertellen wat hij op Nova te zoeken had. ''Dat krijgt u met geen stokslagen uit me'' zei hij tegen hem. Viktor weigerde Savador nog langer aan te kijken en wende zijn blik tot de gesloten deur. Hij zou zijn mond niet opentrekken. Onder geen enkele omstandigheden. Dat was een voordeel aan een crimineel verleden. Je leerde om te gaan met een verhoor. Je wist sneller wat je wel en niet kon zeggen.

Savadors slangachtige pupillen versmalden zich even tot smalle spleetjes toen hij een brutaal antwoord van Viktor kreeg. 'Als de zielige leerling die je bent sta ik nog altijd hoger dan jij qua rang, dus of je het nu wilt of niet, je behoort me gewoon met u aan te spreken,' reageerde hij griezelig kalm. Aan de trillende ondertoon in zijn stem was echter te horen dat hij flink zijn best deed om zijn woede in te houden. Ook aan de krampachtige manier hoe hij zijn over elkaar geslagen armen strak tegen zijn borst geklemd hield, was aan op te merken dat zijn geduld langzaam maar zeker opraakte. Hij perste zijn lippen woedend samen bij Viktors volgende woorden. Zoals hij al wel verwacht had, zat dat joch doodleuk met zijn geduld te spelen. 'Wacht maar af, crimineeltje. Iets dat jij in ieder geval niet leuk gaat vinden,' spuwde Savador de woorden snauwend uit in zijn gezicht. Hij beet zijn tanden op elkaar toen Viktor beweerde niets los te laten, al kreeg hij stokslagen. 'Dat zullen we nog wel eens zien,' siste hij zacht. Savador liep langzaam op Viktor af, zijn armen nog over elkaar heen geslagen zodat het niet leek dat hij gauw iets zou uithalen. In een fractie van een seconde duwde hij Viktor echter met een hand ruw om zijn keel gesloten terug in de bank. Hij boog zich half over hem heen in de hoop dat hij niet zo snel een kant opkon. 'Moeilijk, is het niet? Als iedereen om je heen bestraffend op je neerkijkt. Dan verwacht je hulp, maar je krijgt er alleen nog maar meer afkeur voor terug. Zelfs van Diva en Vexai, de enige twee persoontjes waar je denkt nog terecht te kunnen. Ze doen wel hartelijk tegen je, maar denken ze diep van binnen net zo over je als dat hun toegankelijke gedrag naar je vertelt? Nee. Ze zien je aan als een vals waardeloos beest dat aan de ketting moet worden gelegd. Daarom hebben ze je in een jeugdgevangenis gedumpt, maar ze hebben je nog altijd niet alle vrijheid gegund. Als de crimineel die je bent hoor je nog aan de ketting te liggen, altijd en overal. Waar je ook gaat en staat. Maar dat is alleen maar meer dan logisch voor een onzinnig persoontje als jij, niet dan? De wereld is beter af zonder jou, dat weet jij en ik en dat weet iedereen. En ik wil je met alle plezier de gelegenheid geven dat waar te maken,' sprak Savador zacht maar dreigend in Viktors oor. Mentaal iemand aanvallen kon immers nog veel erger zijn dan op de fysieke manier.

Toen Savador tegen hem snauwde voelde Viktor spuug druppeltjes tegen zijn wang aan. Hij veegde ze ruw met zijn goede hand weg. ''Zeg, leren praten zónder consumptie. Is dat misschien een idee?'' vroeg hij sarcastisch. Viktor bleef Savador met zijn ogen volgen en dook tegen de rugleuning van de bank aan toen hij op hem af kwam lopen. Hij wou over de bank heen klimmen, maar zelfs als hij dat had gedaan, dan nog was hij met zijn gewonde arm niet snel genoeg geweest. Hij keek Savador hatelijk aan. Strak in zijn ogen. Hij wou niet naar zijn woorden luisteren. Viktor wendde nijdig zijn blik af voor zover dat kon, alleen om de pijn in zijn ogen niet te tonen aan Savador. ''Diva en Phoenix zijn vrienden. Ze doen meer voor me dan u denkt'' zei hij zacht en een beetje met een geknepen stem omdat Savador zijn keel een beetje dichtkneep. ''Als ik dan zo nodig altijd aan de ketting moet liggen, hoe kan ik dan naar Nova zijn geweest. Ik had nog altijd terrein arrest weet u nog?'' zei hij zacht. Daarna besefte hij pas dat hij zijn mond voorbij had gepraat. Die armband was hij kwijt. Diva had die gedemonteerd. En als Savador dat zag moest Viktor snel iets verzinnen om haar hierbuiten te houden. Maar iedereen wist dat hij alles behalve technisch was. Diva daarentegen kon dat wel.

Savador plaatste een knie naast Viktors schoot in de bank zodat hij nu nog op één been op de grond steunde. Hij plaatste zijn handen tegen de rugleuning aan weerkanten van Viktors hoofd om hem niet zomaar te laten gaan. Zijn mondhoeken krulden om tot een onaangename glimlach toen Viktor hem vertelde dat Diva en Phoenix meer voor hem deden dan hij dacht. 'Uiteraard. Om hun ware gevoelens voor je verborgen te houden. Haat. Dat doen ze toch niet omdat ze je aardig vinden? Hun masker moet als het ware hun hatelijke blikken verborgen houden, jij bent zo blind om dat niet in te zien. Want zeg nu zelf; wie wil er nu een walgelijk crimineeltje te vriend?' zei hij op een zachte geloofwaardige toon. De glimlach gleed direct van zijn bleke gelaat bij het horen van Viktors volgende woorden. Hij bleef nog een hele tijd hatelijk op Viktor neerkijken voor hij antwoord gaf. 'Of je hebt je tijdens je reisje naar Nova erg ingehouden in de hoop niet gestrafd te worden met schokken en je begeleiders niets laten merken, wat ik betwijfel. Of je hebt..' Savador zweeg abrupt. Zijn ogen verwijdden zich wat waardoor zijn pupillen versmalden. Met een venijnige uitdrukking op zijn gezicht greep hij met een klamme hand naar Viktors pols, waar tot zijn ergernis geen armband aan zat. 'Wat heb je gedaan!?' snauwde hij in zijn gezicht toen zijn ogen gefrustreerd die van Viktor weer opzochten. 'Jij behoort niet al op volle vrije voeten te lopen!' Savador beet krampachtig op zijn trillende onderlip, zijn blik ongelovig op Viktors armbandloze pols gericht. Hij kon nu niet alles meer doen zonder dat Viktor hem iets terug kon doen. Die armband had hem daar wel van weerhouden, maar daar kon hij nu niet meer van op aan gaan nu dat ding weg was. 'HOE HEB JE DAT VOOR ELKAAR GEKREGEN!' schreeuwde hij woedend in Viktors gezicht. 'En ik wil de waarheid horen!' voegde Savador er sissend aan toe.

Viktor had zin om Savador een flinke klap in zijn gezicht te geven. Nu kon het weer. ''HOUD JE KOP!'' schreeuwde hij terug naar Savador. Hij wou het niet meer horen. Toen hij Savadors ogen zag verwijdden wist hij wat er komen ging. Hij probeerde tevergeefs zijn pols te verbergen maar Savador had hem al vastgegrepen. Zijn ademhaling versnelde tot standje hyperventilatie. Hij sloot zijn ogen toen Savador in zijn gezicht schreeuwde. Viktor dacht koortsachtig na. ''Dat heb ik zelf gedaan'' loog hij glashard maar ook zachtjes. Hij zou nu wel alle problemen krijgen maar Diva bleef nu buiten schot. ''Ik werd gek van dat pokkeding'' zei hij nu iets krachtiger en zelfverzekerder. Nu leek het in elk geval geloofwaardiger dan die eerste ontkenning over zijn polsband. Viktor probeerde krampachtig zijn pols terug te trekken uit Savadors sterke greep.

'HOU ZELF JE KOP!' schreeuwde Savador op zijn beurt terug terwijl hij Viktor bij zijn kleding pakte en hem ruw door elkaar schudde. De frustratie werd hem teveel. Hoe kon dit misselijke joch zo makkelijk van zijn armband verlost zijn? Viktor kon listig zijn, dat wist hij, maar als in een handomdraai verlost worden van wat hem ervan weerhield zichzelf of anderen te bezeren, dat had hij niet gauw van hem verwacht. Hij voelde Viktors snelle ademhaling in zijn gezicht, maar had zelf amper door dat zijn eigen ademhaling ook behoorlijk versneld was. 'Verdomme..,' hijgde Savador schor toen Viktor beweerde het zelf te hebben gedaan. 'BIJ MEDUSA, VERDOMME!' Voor hij er zelf erg in had, had hij Viktor een flinke mep met de vlakke hand in zijn gezicht gegeven. De trillende hand waarmee hij dat had gedaan, was nog opgeheven. Hij liet het langzaam zakken. 'Dan ga jij mij nu tot in detail vertellen hoe jij dat dan wel niet hebt gedaan!' vervolgde Savador zachter, met de klemtoon op detail. Dat betekende echter nog niet dat hij al gekalmeerder was. De furieuze blik in zijn ogen was nog aanwezig en hij trilde nog over zijn hele lichaam van woede.

Viktor voelde zich licht in zijn hoofd worden en duizelig toen Savador hem door elkaar schudde. Hij wekte ook een licht duizelige uitdrukking toen Savador hem weer losliet. Zijn zicht was net weer een beetje normaal tot Savador hem een klap in zijn gezicht gaf. Viktors hoofd vloog opzij en hij voelde zijn wang rood gloeien. Even kon hij niet bevatten wat er zojuist gebeurd was maar langzaam drong het tot hem door. Savador had hem net in zijn gezicht geslagen. Maar daar zou Viktor hem later wel voor terug pakken. Nu moest hij zich hier uit zien te kletsen. ''Ik...heb eerst kortsluiting gemaakt en daarna open geschroefd'' stamelde hij. Hij moest er veel te diep over nadenken. Hij was zo slecht met techniek. Dat was Phoenix' straatje.

Savador telde tevergeefs een aantal keer tot tien in gedachten in de hoop zichzelf ze kalmeren. Het haalde helemaal niets uit. 'Echt? Dat wil ik dan even zien,' bracht hij gejaagd ademend uit toen Viktor hem uitlegde hoe hij zichzelf van de armband verlost had. Met een knip in zijn vingers creeërde hij met zwarte magie een replica van de armband om Viktors pols. Het had niet hetzelfde effect als de normale armband, waardoor Viktor nog steeds kon doen wat hij wilde. Echter was het systeem en hoe dat hele ding in elkaar zat hetzelfde, van de werking tot de schokmethode. Dat laatste was aanwezig, maar was niet geactiveerd. Met zijn andere hand vormde hij in zijn handpalm met zwarte magie iets dat sterk veel weg had van een dolk bestaande uit schaduwen. 'Laat zien!' beval Savador kil. Hij drukte de schaduwdolk in Viktors hand zodat hij de armband met de punt open kon schroeven.

Viktor liet zich de dolk in handen duwen en bleef even bewegingloos zitten. Daarna, met trillende vingers, begon hij aan de replica van de armband te schroeven. Hij wist niet precies meer wat Diva had gedaan. Ze schroefde eerst een klepje open, dat wist Viktor nog wel. Hij had dat klepje al snel gevonden en begon met schroeven. Met de punt van het lemmet van de schaduw dolk wrikte Viktor het klepje open. Maar daar bleef zijn kennis ook bij. Nadat hij het klepje open gewrikt had kreeg hij een moeilijk patroon van allemaal draden in ook nog eens tien verschillende kleuren. Diva had iets losgetrokken en iets met een ander iets verbonden. Viktor legde de punt van de dolk onder een groen draadje. Als hij hem door haalde kon er niks gebeuren, maar hij kon ook de schokmethode activeren en zichzelf daarmee dodelijk elektrocuteren. En dat plezier zou hij Savador echt niet gunnen. Viktor legde de dolk met een klap neer op de tafel voor de bank. ''Oké, ik heb het niet zelf gedaan. Ik haat techniek. Iemand anders heeft het voor me gedaan'' snauwde hij. Dan maar toegeven. Het was dat, of dood.

Savador sloeg afwachtend zijn armen over elkaar heen terwijl hij met een hooghartige uitdrukking over zijn gelaat vals toe bleef kijken hoe Viktor met de dolk in zijn armband begon te morrelen. Er gleed een zelfvoldane glimlach om zijn lippen toen Viktor uiteindelijk toegaf. Maar die glimlach verdween al snel weer. Met een knip in zijn vingers liet Savador de armband om Viktors pols en de dolk opgaan in zwarte rookslierten. 'Liegen tegen mij,' begon hij met een bevende stem van woede. 'Maar ik had al hele tijd zo mijn vermoedens. Het is ook niet meer dan logisch. Je persoonlijkheid is zo troebel, zo verwaasd, dat er niets zuivers meer uit jouw smoel kan komen!' Zijn gouden ogen fonkelden toen hij Viktor daarna weer recht in zijn ogen keek. 'Zeg op! Welke dwaas heeft het voor je gedaan? En geen leugens, want ik krijg het toch wel uit je!' Met een ziedende blik in zijn ogen bleef Savador Viktor ongeduldig aanstaren.

Viktor schold zichzelf inwendig uit toen hij Savadors zelfvoldane glimlach zag. Wat had hij die glimlach graag van zijn smoel geslagen. Hij keek Savador met een ruk aan na zijn woorden. ''Dat bewijst maar eens weer hoeveel u en ik wel niet op elkaar lijken'' zei hij zacht en hatelijk. Hij kon wel lachen toen hij Savador Diva een een dwaas hoorde noemen. Zonder dat hij het wist inderdaad, maar alsnog. ''De waarheid? Kunt u die wel aan dan?'' vroeg hij in eerste instantie. Hij was nu tijd aan het rekken. Het enige wat hij nog kon doen was rekken. Viktor zuchtte even zachtjes. ''Geloof het of niet maar Diva heeft me geholpen. Zij heeft mijn armband gedemonteerd'' sprak hij daarna. Hij had echt zijn best gedaan. Meer dan dit kon hij er niet van maken. Hij hoopte maar dat Savador niet verder ging vragen of op z'n minst niet geloofde dat het Diva was.

Savadors pupillen versmalden zich even bij het horen van Viktors woorden. 'Stilte!' beval hij snauwend. 'Vergelijk jouw trieste bestaan niet met mijn superieure status.' Hij trok lichtelijk een wenkbrauw op toen hij Viktors volgende woorden hoorde. Automatisch begon zijn hart al in zijn keel te roffelen. Dat joch had het voor elkaar gekregen hem een wee gevoel in zijn maag te bezorgen met zijn woorden. Zijn twijfels en verwachtingen werden direct beantwoord toen Viktor zei dat Diva zijn armband had gedemonteerd. Dat kwam aan als een harde, onverwachte klap in zijn gezicht. 'Diva?' bracht hij zacht uit. Met een afwezige uitdrukking op zijn gezicht zeeg Savador, alsof zijn hele lichaam overspoeld werd door een plotselinge kalmte, naast Viktor neer op de bank. In zijn gouden ogen lag een treurige, verwarde maar bovenal een ongelovige blik. Hij staarde sprakenloos naar zijn bleke handen die losjes in zijn schoot lagen. Waarom had Diva dat gedaan? Ze wist toch dat hij een bloedhekel aan Viktor had? Maar bovenal moest ze immers weten dat Viktor van alles zou kunnen uithalen zonder zijn armband.

''Ja, Diva. Spreek ik soms Novaans?'' vroeg Viktor geïrriteerd toen Savador zijn woorden ongelovig herhaalde. ''Wist u niet hoe goed ze was met techniek? Ze maakt zelf van alles en nog wat en het werkt allemaal ook nog eens'' zei hij. Dit keer was het zijn beurt verbaasd te zijn. Hij had verwacht dat Savador wel wist dat Diva behoorlijk technisch was. Viktor zag niet langer in wat hij hier nog te zoeken had. En nu Savador zo verward was moest hij daar gebruik van maken voor hij meer ging vragen en Viktor Diva nog verder hierin moest trekken. Hij stond op en liep naar de deur. Hij kon voor nu het beste even naar ze ziekenzaal gaan en uit Savadors buurt blijven. Hopelijk kwam hij Diva onderweg nog tegen, dan kon hij het haar uitleggen en haar voorbereiden op wat komen ging als ze de confrontatie met Savador aan zou gaan.

Savador bleef roerloos naar zijn handen staren. Hij had niet eens de fut Viktor af te snauwen toen hij geïrriteerd op zijn woorden reageerde. 'Ik weet hoe goed ze met techniek kan werken. Ik wil er zelfs op wedden dat niemand anders haar beter begrijpt dan ik,' vertelde hij zacht alsof Viktor gewoon een goede vriend van hem was in plaats van één van zijn grootste rivalen. 'Maar waarom ze jou heeft geholpen.. jou..,' voegde hij er ongelovig aan toe. 'Dat begrijp ik niet.' Savador keek loom op toen Viktor naar de deur liep en al aanstalten maakte om van hem weg te lopen. Hij liet hem zwijgend doen, deed niet eens moeite hem tegen te houden. In gedachten was hij te druk bezig met tientallen vragen die door zijn hoofd spookten te worstelen.

Viktor had zijn hand al op de deurklink gelegd maar bleef staan toen hij Savadors woorden hoorde. Het was de allereerste keer dat Viktor Savador normaal tegen hem hoorde doen. Hij zuchtte even en draaide zich weer om naar Savador terwijl hij tegen de deur aanleunde. ''Dat heb ik al gezegd. Diva is een vriendin. Zij heeft veel voor mij over en ik voor haar. Ik had hetzelfde voor haar gedaan als zij in mijn positie had gestaan. Diva en ik kennen elkaar langer dan vandaag moet u weten. We hebben samen wel al het een en ander meegemaakt. En hoewel u me ziet als een vervelende klier die alleen maar rotgeintjes wilt uithalen in de school en proberen Diva af te nemen, ziet Diva mij anders. Dat waardeer ik aan haar. Maar ik denk niet dat het veel nut zal hebben dit proberen uit te leggen aan u. Voor een echt antwoord zult u denk ik maar met Diva moeten praten'' zei Viktor kalm. Voor het eerst ook normaal tegen Savador besefte hij. Daarna opende hij de deur en verliet het vertrek.