Op een school werd altijd wel iets in het thema van kerst gedaan; een sneeuwballengevecht op een grasveld in de buurt, een educatief bezoekje aan een of ander kerstmuseum, ze maakten gebruik van de leerlingen om de school enige reputatie te schenken door middel van sponsorschaatsen, en ten slotte werd alles aan het einde van de dag afgesloten met een warme chocolademelk. Hij had echter niets geregeld dit jaar: geen vieringen, geen diner, geen cadeautjes. Niets. Natuurlijk stond er haast op iedere hoek van het kasteel, in elke gang, ergens wel een rijkelijk versierde kerstboom, compleet met kleurrijke pakjes bij de in een jute zak gebonden voet. Maar niet dankzij hem.
Kerst. Voor iemand als Savador een vulgair woord dat je in je mond nam, en dat als een vieze nasmaak ook in je mond bleef tot de hele hype rondom het feest dan eindelijk weer voorbij was. De school had wat te verduren met een hoofdmeester die Santa nog liever van zijn arrenslee trapte, want ondanks zijn wrok zat de sfeer er ieder jaar goed in. Groepjes die verpakt in dikke winterjassen zachte kerstliederen zingend door de hallen liepen, leerlingen die voor de leut kerstmutsen droegen, het deuntje van 'All I want For Christmas Is You' waar je mee werd doodgegooid galmend uit diverse klaslokalen. Het was voelbaar, merkbaar, in en rondom het kasteel. En ook buiten het schoolterrein.
Oak's Field leek net een afbeelding uit een brochure die tours naar een of ander klein snoezig plaatsje hoog in de besneeuwde bergen adverteerde, een wit dorpje gekenmerkt door naaldbomen, skiliften, pretzels en Weinachtskuchen. De vers gevallen sneeuw knerpte onder zijn herenschoenen terwijl hij zich snel een weg baande door groepen gemutste - en kennelijk ook welgezinde - mensen. Onder zijn arm had hij zijn waardevolle doos vol wijnflessen, en in iedere hand klemden kleutervingers gestoken in wantjes zich om de zijne. Die kleutervingers trokken hem tot zijn grootste ergernis een tikkeltje te enthousiast mee. Gewoon snel even naar de slijterij om zijn wijnvoorraad aanvullen en vervolgens weer zo snel mogelijk terug. Gewoon even op en neer. Over zilveren platen met gebakken kerstkoekjes die voorbijgangers werden aangereikt zou hij met een vaatje sterke peper gaan, en de een of andere malloot die zich deze kerst weer in een kerstmanpak hees - zonder twijfel geld bijeen schrapend van ouders die hun kinderen met zijn adembenemende baard op de foto lieten gaan - zou hij straal negeren, misschien nog even het trommeltje vol muntgeld meebietsen. Dat was het hele idee geweest, even gaan en weer terug. Nog geen uurtje. Hij had niet kunnen weten dat de Oak's Fieldse straten versierd waren met grote flikkerende ornamenten in de vorm van een kerstster, hangend tussen de winkelpanden, of dat er een gigantische kerstboom in het midden van het dorpsplein stond. Hij had ook niet kunnen weten dat de gemeente besloten had om dit jaar de sfeer nog eens goed aan te dikken door een ijsbaan om die gigantische boom heen aan te maken, en dat er een kraampje stond waar je warme chocolademelk kon halen als het je te koud werd, zodat je toch maar even bleef om onderdeel uit te maken van die hele gezelligheid. Zijn voeten lieten een lang spoor na door de sneeuw alsof er een pinguïn op zijn buik doorheen was geroetsjt. De diepte en onregelmatigheid ervan vertelde iedere voorbijganger dat de persoon die daarvoor had gezorgd er misschien wel luidkeels 'ik wil niet!' en 'breng me terug!' bij geschreeuwd had.
'Ik ga niet dat verfoeilijke ijs op, Elwin!' Hij siste het tussen zijn ontblootte tanden door en verwijdde waarschuwend zijn ogen bij de nadruk die hij legde op 'niet', en moest er enige moeite in steken om het volume erin te onderdrukken - al was het maar om het de vrolijke kinders die kunstzinnige pirouettes maakten het niet te laten horen. De toorn bleef zichtbaar in zijn blik terwijl hij met klauwende handen op zijn zoontje neer staarde, dat hem aan de uiteinden van zijn sjaal dichter en dichter naar de baan trok, en zijn dochtertje dat hem tegen zijn achterste de andere kant opduwde, richting het schaatsverhuur. Hij kon wel janken.          
Een paar minuten later stond hij op dat verfoeilijke ijs. Glibberend, zich vastgrijpend aan de omheining van de baan, maar bovenal binnensmonds vloekend. En terwijl hij daar stond met witte vegen op zijn zitvlak en de pijpen van zijn eens zo zwarte pantalon, ondertussen een helse strijd leverend om niet vooruit of achteruit of over de kop te glijden, wist hij opeens weer waarom hij zo'n verschrikkelijke hekel aan kerst had.

Haar handen trilden zachtjes. Met haar linkerhand ondersteunde ze haar hoofd voor ze flauw zou gaan vallen en met de ander hield ze een klein, lang voorwerp vast. Ze had het durven hopen, of eigenlijk gedacht want het kon gewoon niet! Ja oké, ze had het nooit eerder uitgeprobeerd, maar hoe kon het zijn dat uitgerekend Malekith het wel kon?
Twee blauwe streepjes, ze had de test zorgvuldig uitgevoerd. Enyana Luccas, de onvruchtbare krielkip, was zwanger.

Er was geen man overboord. Opeens vloog ze overeind van haar bed en smeet het ding in de prullenbak. Als ze het Malekith vertelde, zou hij zo'n ding toch niet hoeven zien. In de eerste plaats snapte hij toch niet wat het was. Maar ze was bang. Ze wist van de horror die hij had meegemaakt in de kelders op Shadra. Hoe werden vrouwelijke Meryles eigenlijk bevrucht? Ze had een vaag vermoeden van een soort fokkerij waarbij ze gewoon bij elkaar in een kooi werden gegooid. Had Malekith dat ook al meegmaakt? Was haar zwangerschap niet net zo onbelangrijk voor hem als al die anderen?
Nijdig trok ze haar kast open en haalde haar jas en sjaal eruit. Ze ging deze avond niet vergooien aan een stomme testuitslag. Dat was stompzinnig en kinderachtig. Omdat schaatsen niet zo vermoeiend voor haar was als ze het rustig aandeed, wilde ze er toch heen. Het was koud buiten en de wandeltocht duurde wat langer omdat ze toch nog veel nadacht. Maar eindelijk, daar was Oak's field en daar was de schaatsbaan. Ach kijk eens wie er al was: Savador. Bij zich had hij twee kleine kotertjes. Ze moest even lachen toen hij zich tegen zijn wil op het ijs bevond. Aan de witte vegen op zijn pak zag ze dat hij het zelfs nog slechter deed dan zij.
Ze bond haar schaatsen onder en begaf zich vervolgens op het ijs. Ze moest er even inkomen, maar haar evenwicht vond al snel zijn plek. Zacht gniffelend gleed ze naar haar mentor toe en stak haar in wanten gestoken handen uit. 'Kom nou meneer, niet zo chagrijnig. Hier: Pak mij maar vast en gewoon uw gewicht naar voren laten hangen.' want kom op; het was kerstmis. 'Even goede vrienden meneer, wat moet uw dochter straks wel niet denken?' Ze kon het niet laten om een brede glimlach op haar gezicht te houden.

''En ik wil niet dat je je snufferd nog laat zien in deze les, Drake Burned!'' Werd hem het vanuit het lokaal na geschreeuwd. Drake stapte gniffelend het lokaal uit. Hij maakte een sierlijke buiging naar de leraar, maar.. in zijn beweging werd er een soepele sneeuwbal uit zijn hand geworpen die in het gezicht belande, van de leraar. ''I say, 10 point mister.'' De sneeuw smolt onder het rood wordende gezicht, hij zag de man op hem afstappen. ''Oh shit.. het was me een waar genoegen.'' en Drake stak een been naar rechts uit, tot de leraar binnen zijn 'persoonlijke ruimte' was, waarna hij dus weg schoot. Hij kon nog net de rugzak grijpen die van zijn schouder viel. Mushu vloog triomfantelijk achter hem aan met kleine vonkjes die hij uitstootte. Drake lachte luidkeels en verschool zich achter een hoek tot hij dacht dat hij veilig was. Toen hij om de muur heen keek met grote ogen en komisch gezicht, zag hij de leraar. Hij stond een beetje verward rond te kijken terwijl hij op zijn hoofd krabde, Drake grinnikte met zijn handen voor zijn mond. Toen de leraar terug naar de klas liep, glimlachte Drake tevreden. Kerst, het was voor Drake niet meer dan een periode van extra strekenrij. Hij haalde zijn neus op en liep naar de kapstok waar zijn jas hing. Een oude zwarte winterjas met vieze nep bondkraag griste hij van het haakje en hij liep door de gang. In een van de raamkozijnen zat een stelletje te zoenen, grimas op zijn gezicht. Hij gooide wat sneeuw naar ze, van een open raam , wat boze gezichten opleverde. Drake rolde 'onschuldig' met zijn ogen. 'Merry christmas, tortel duifjes.'' zei hij honend, maar hij liep al weg. Handen in de jas liep hij verder naar de uitgang. Het draakje volgde hem en als snel kwam hij buiten. Zijn zwarte sneakers zakte in de sneeuw terwijl hij het school terrein af liep.

Even later liep hij in Oak's Field, waar bijna iedereen goed gehumeurd leek. Iedereen deed kerst inkopen en was ingepakt met rood en groene kledendracht. Hier en daar zag je oude mannen, verkleed als kerstman met bel en geld bakje. Drake haalde zijn neus er voor op en keek de man arrogant aan. Toen hij verder liep zag hij een gigantische kerstboom rijzen tussen de huisjes vandaan, een prachtige schaatsbaan lag er omheen. Opeens zag hij een figuur lopen, aan de hand van een kind. Dit werd nog leuker dan hij had gedacht, niemand minder dan Savador glibberde over het ijs. Drake schoot in de lach en bedacht zich opeens dat hij ook maar eens zou gaan schaatsen. Vaak had hij al geschaatst, dus hij wist hoe het moest, maar hij was er niet erg goed in. Hij wist hij hij soepel vooruit moest komen zonder te vallen. Vaak had hij met Gilbert de baan onveilig gemaakt in zijn thuisplaats, prachtige momenten van het jaar. Hij huurde één paar schaatsen bij een kraam en trok ze aan op het bankje dat daar bij stond. Hij zag dat er een Unox sjaal aan het bankje hing en deed die om, het was nog best fris. Hij stapte op het ijs, maar dit was wel al lang terug.. hij glibberde naar de kant en hield een houten omheining vast. Drake kuchte en herpakte zichzelf. Nu hij zich concentreerde maakte hij de bewegingen met zijn benen en kwam eindelijk fatsoenlijk over het ijs. Na wat gestuntel voelde hij al snel dat het wel weer ging. De jongen maakte wat rondjes om de kerstboom heen en botste soms 'per ongeluk' tegen wat meiden aan.

Toen hij zich begon te vervelen kwam hij onopvallend richting Savador en een meisje met mooie krullen die hem wel aardig leek. Ook een jongen die hij niet goed kon. Hij had hem wel eens op school gezien, maar nooit gesproken. Het meest opvallende was, of waren zijn grote zwarte vleugels. Drake keek er een tikkeltje jaloers naar. Toen hij bij de drie mensen aan kwam keek hij de gast even aan. ''Gaaf man, in welke shop haal je die?'' grapte Drake, al was het niet gemeen bedoelt.

Het was niet dat hij niet kòn schaatsen: het was eerder dat hij het niet wilde, er nu niet bepaald gek van was, het sterker nog haatte. Waar hij vandaan kwam heerste er een typisch Noord-Shadraanse klimaatmix van droogte over zinderende woestijnen en hoosbuien over regenachtige straten, maar ijs was een zeldzaam fenomeen. En daarbij een onwennig fenomeen. Welke volslagen gek haalde het in zijn hoofd om te glibberen over bevroren water? Nu was het dan geen diep bevroren meer waar hij met beide voeten op stond, - godzijdank - het stelde hem toch niet op zijn gemak. Waarschijnlijk moest hij er enkel even inkomen: een paar stuntelige rondjes over de baan om zijn voeten aan het ijs te laten wennen. Er was immers een tijd geweest waarin hij stuntelige nieuwkomers op het ijs bij beide handen nam om ze de nodige steun te bieden nadat hij zich genoeg vermaakt had door ze aan de kant uit te lachen. Nu leken de rollen te zijn omgedraaid, en bij Medusa, wat wilde hij hier graag zo snel mogelijk weer weg.
'Papa!' Elwin gaf een ruk van kinderlijk enthousiasme aan zijn mantel, waardoor hij geneigd was zich direct weer vast te grijpen aan de omheining voor hij charmant op zijn stuitje stuiterde. Het kleine donkerharige jongetje wees enthousiast naar de reusachtige kerstboom die als een Oak's Fields pronkstuk het grote middelpunt moest zijn van aandacht. Dat was inderdaad ook zo, want groepjes kinderen drongen zich om houten tafeltjes heen waar glimlachende vrouwen in rood met witte pakjes kerstballen overhandigden en glühwein schonken voor de ouders. Voor een paar cent lieten ze het versierwerk aan kinderen over. Hoe commercieel kon het feest zijn? Maar de groene ogen van Elwin staarden verlangend over de iets te grote sjaal die om zijn mond was geknoopt naar het tafereel, en ook Asema liet haar gehuurde schaatsrekje in kinderformaat even voor wat het was. Het was nooit zijn bedoeling geweest ze bloot te stellen aan kerstmis, sneeuw, of alles dat er ook maar bij hoorde.
Het naderende geluid van schaatsen over ijs trok zijn aandacht. Hij nam van de gelegenheid gebruik om net te doen alsof hij de geestdrift van zijn kinderen niet zag, maar zijn gezicht ging mogelijk nog chagrijniger staan bij het opmerken van het rode haar en de bekende stem. Gestuntel op ijs dat als schaatsen moest doorgaan terwijl je je anders altijd zo elegant opstelde was al gênant. Gestuntel op ijs dat als schaatsen moest doorgaan in het bijzijn van je leerlingen was nog gênanter. 'Nee!' sloeg hij met een ongeduldige wuif van een hand sissend Enyana's aanbod af. 'Het gaat me prima zelf af. Daar heb ik jouw hulp niet bij nodig!' Het gebaar maakte zo goed als wel duidelijk dat ze zich maar beter binnen tien seconden van hem kon verwijderen voor hij haar weelderige lokken zou kortwieken met een succesvolle worp van zijn schaatsen. Stel je voor zeg: hij, slippend en sukkelend aan de hand van een leerlinge. Hij werd er niet echt vrolijker op toen Malekith zich even later bij hen voegde, vooral door de manier waarop. Het eerste wat de jongen als reactie werd gegund was een binnensmonds gegrom en een giftige blik voor hij zich nors van hem afwendde. 'Stukje hoger,' spatte hij terug, doelend op de kerstboom achter de gevleugelde jongeman. Een oogverblindende kerstengel aan de hoogste takken van de boom was immers onmisbaar. Hij schuifelde leunend aan de omheining met een voldane grijns van de twee vandaan om ze de tijd te geven hun hersentjes te kraken over zijn opmerking. Misschien maar beter ook, want dat snotjong van een Burned waagde zich op dat moment ook op de ijsbaan. Bovendien was zijn aandacht inmiddels naar iemand anders uitgegaan. Aan de rand van de omheining was hij tot stilstand gekomen, zijn andere vrije hand nerveus morrelend aan de stof van zijn sjaal, vlak bij de plaats van zijn wild bonkende hart. Asema gleed uit en greep zich vast aan de zoom van zijn mantel en Elwin rukte nog steeds aan zijn sjaal om zijn aandacht te trekken, maar hij was ze even compleet vergeten. Zijn blik was gefixeerd op de blonde vrouw die zich over het ijs voortbewoog als een sierlijke zwaan, en hoe langer hij naar haar keek, hoe meer hij van binnen smolt. Zijn ijzeren hart bezweek onder de hitte en spatte in gloeiende roodoranje klodders in zijn buik om de sluimerende vlinders erin te doen ontwaken. Hij kende haar. O, hij kende haar maar al te goed.
'Allee!' Abrupt bijgekomen van zijn trance gaf hij Elwin een ongedurige duw. 'Niet zo treuzelen, jongen. Dit is een ijsbaan, niet je alledaagse speelzaal met loopauto's en regenboogballen.' Nog wat aarzelend slipte de verdwaasde kleuter naar zijn schaatsrekje, bewoog zich met enige moeite een paar centimeters vooruit, stopte weer en keek nog eens vragend achterom naar zijn vader. 'Vort!' Het werd hem al toegesnauwd met een baldadig wuifgebaar voor hij zich compleet had omgedraaid. 'Ben ik hier de vader of ben ik hier de vader! Yalla ala tūl, tsk tsk. Altijd dat gemekker.' Eindelijk bleek hij duidelijk genoeg te zijn, want Elwin ging vast vooruit en kwam daarmee als onoplettende kleuter midden op de baan van de mooie mevrouw terecht - wat zijn vader weer een geldige reden gaf om naar die mooie mevrouw toe te komen. 'Bij Medusa, heb ik niet gezegd dat je in de buurt moest blijven!' Savador kwam zijn zoontje wat klunzend achterna geglibberd om hem bij een arm te grijpen, die er nu helemaal niets meer van snapte, en richtte zich toen met een allerliefste glimlach tot de vrouw die hij vrijwel iedere nacht in zijn dromen zag. 'Eres!' riep hij uit op een toon alsof hij haar hier nooit of te nimmer had verwacht, compleet met een verwelkomend gebaar waar de gratie van af sprankelde. 'Een plenaire verassing om een schoonheid als jij vanavond hier aan te mogen treffen. Ik ben overrompeld.' Al was hij misschien nog niet zo overrompeld als Elwin. Savador probeerde zijn evenwicht te hervinden, bukte zich wat en voegde er voor alle charme nog even een buiging aan toe.

Haar gezicht verstarde zich tot een beledigde grimas toen Savador haar aanbod bruut afwees. 'Het gaat me prima zelf af. Daar heb ik jouw hulp niet bij nodig!' Spottend gooide ze haar vlecht naar achter en zette haar handen in haar zij. 'Nou dan niet meneer, pas maar op dat het ijs niet smelt; u bent zo'n heethoofd.' Hooghartig wilde ze wegschaatsen, maar botste tegen iemand op. "Goedenavond, madame. Ik kan helaas nog niet met u meeschaatsen, omdat ik nog geen schaatsen heb." Zei Malekith beleefd. "Heeft u een moment?" Ze giechelde en gunde haar mentor geen blik meer. Ze had het liefst haar tong naar hem uit willen steken, maar ze had zich net voorgenomen om niet meer kribbig te doen.
Malekith had intussen schaatsen. Een grote jongen vroeg lachend waar hij die vandaan had gehaald. Enya wilde hem van een grappend antwoordt voorzien, maar kreeg de tijd niet omdat haar oog viel op Savador's zoontje dat zo bezig was met vooruit komen, dat hij niet oplette op de vrouw die aan kwam schaatsen. Ze liet Malekith los en zette een vaart in om vervolgens het kereltje onder de oksels vast te pakken en hem veilig stelde voor onoplettende. 'Pas op jochie, schaatsen is leuk, maar je wilt wel heelh-' Voor ze haar zin af kon maken, had Savador zijn kleine armpje gegrepen. 'Bij Medusa, heb ik niet gezegd dat je in de buurt moest blijven!' 'Meneer, het is nog een kind, u was net nou niet echt de oplettende vader.' bitste Enya verontwaardigd terug. Maar hij had al geen aandacht meer voor haar. Miss Eres kwam aanschaatsen.
Rollend met haar ogen schaatste ze terug naar Malekith en botste opzettelijk tegen hem op. 'Kleuter.' zei ze met een nijdige hoofdknik naar Savador. 'Die kwijlt het ijs nog onder, enfin, ik heb geen zin om het te laten verpesten door mijn ex-bewonderaar.' Kunstschaatsen kon je het niet noemen bij haar, maar ze kwam toch redelijk vooruit.
Ze slikte bij de gedachte dat ze het hem wel moest vertellen. 'Heb je even?' vroeg ze Malekith en wenkte hem naar een verder hoekje van de ijsbaan.