Dhaeni was net uit de ziekenzaal, en om dat te vieren had ze besloten om maar eens op onderzoek uit te gaan in Oak's field. Ze was er nog niet zo vaak geweest, maar had gehoord dat je er kon feesten. De laatste keer dat ze uit was geweest, was meer dan een half jaar geleden geweest, samen met Claus. Door de gedachte aan de blonde jongen kneep ze haar ogen even stijf dicht en schudde met haar hoofd, om de gedachte uit haar hoofd te krijgen. Langzaam opende ze haar bruine ogen weer en wierp een blik op de klok. 'Tijd om me klaar te maken.' grijnsde ze. Ze had er zin in. Snel kleedde ze zich uit. Haar alledaagse kloffie, bestaande uit een witte blouse, een zwarte skinny jeans en een grijze trui verdween in een hoek. Ze sprong onder de douche, waste haar bruine haar zorgvuldig en bleef nog even staan. Toen ze eenmaal klaar was, was het weer drie kwartier verder. Op haar bed lag haar outfit voor vanavond al weer klaar. Een kort wit jurkje met een dubbele laag, de onderste laag was zacht rood en op de versierde rand stonden tekens. Daarover zou ze een soort bonten jasje doen, wat het zelfde zacht rood was als de onderste laag van de jurk. Voor de verandering deed ze haar haar in één staart, naar de zijkant en haar pony ging ook naar de zijkant. Ze zag er nog steeds jonger uit, maar wel ouder dan normaal. Misschien kwam het ook door de make-up, maar zo veel meer als normaal had ze niet gebruikt.
Als laatste deed ze zilveren oorbellen in, met rode steentjes versierd en natuurlijk haar schoenen. In haar tas verdwenen wat geld en haar identiteitspas.
Klaar om de gaan. Dhaeni had een transformatie ondergaan. Ze was er trots op. In de spiegel zag ze een heel ander meisje. Zou Claus haar nog herkennen zo? Weer kneep ze haar ogen dicht, maar ze schudde niet met haar hoofd, het zou haar kapsel kunnen verpesten. Ze wilde niet aan het verleden denken, dat sinds het bezoekje aan de ziekenzaal nogal naar boven was gekomen. Ze had het zo lang weten weg te stoppen. Zuchtend begon ze aan haar weg naar Oak's field. Vanavond zou ze alles loslaten en gewoon zich helemaal laten gaan. Ze moest dingen loslaten.
De straten werden verlicht door de ondergaande zon, een mooi zacht oranje schijnsel. Dhaeni voelde zich nog steeds kwaad, maar minder kwaad dan ze de afgelopen maanden was geweest. Misschien kon ze deze avond er afstand van doen, misschien kon ze zich eindelijk op de toekomst richten en gelukkig worden met zichzelf. Zou dat ooit lukken? Ze trok haar tas wat steviger om haar schouder. De eerste nightclubs kwamen al in zicht. Ze nam gewoon maar een random club en liep naar de rij toe, al zoekend in haar tas naar haar identiteitsbewijs ze voelde iets tegen zich aan lopen en keek geschrokken op. Een meisje met zwart haar botste tegen haar op en ze had fruitsap over haar eigen jurkje gekregen. Op Dhaeni's jurkje en bont jasje zaten alleen wat spetters. 'Wat. Heb. Je. Gedaan.' siste het kind. Ze probeerde duidelijk rustig te doen, maar haar verontwaardigde gezichtje verpestte dat. Maar Dhaeni vergat gewoon dat ze niet meer kwaad wilde zijn en kwam gelijk met een opmerking. Haar oude imago nam weer de overhand. 'Ik was aan het zoeken in mijn tas. Toen liep je tegen me aan.' Dhaeni glimlachte als een engeltje, maar als Dhaeni lief werd was ze op haar gevaarlijkst. 'Je weet niet hoe belangrijk dit jurkje was voor me! Nu zit hij helemaal onder de fruitsap! Kijk eens uit je doppen, argh!' snauwde het meisje. Arm kind. Ze wist niet wat ze zich op de hals had gehaald. 'Och ja wat erg nu, ik help je wel.' sprak Dhaeni poeslief. Maar aan het eind van de zin was er een duivelse grijns op haar gezicht ontstaan en had ze het flesje fruitsap uit de handen van het meisje gegrist. De draaide het om boven het hoofd van het meisje en de rest van de inhoud gutste over haar hoofd heen, over haar gezicht haar nek in en in haar jurkje. Dhaeni lachte. Ze lachte haar hyena lach. Het slechtste teken wat je maar kon hebben bij Dhaeni.

[Nawh, hoop dat het wat is... Dhaeni means trouble hehe]

‘Ik was aan het zoeken in mijn tas. Toen liep je tegen me aan,’ legde het meisje uit. Umm, wat? Dat mens liep tegen haar, hoe durfde ze te beweren dat Roakes tegen haar liep! Roakes lette tenminste op wat ze deed, dat kind duidelijk niet, daarom liep ze tegen Roakes aan zodat haar jurk onder de fruitsap zat, en dan durfde ze nog te beweren dat het Roakes’ schuld was? Dit ging te ver voor Roakes, en ze hadden elkaar nog maar net ontmoet…
Roakes begon tegen het meisje te snauwen dat ze op moest letten. ‘Och ja wat erg nu, ik help je wel,’ zei het meisje poeslief. Fijn, dat mocht ze best doen nadat ze was gebotst tegen haar en nadat ze ook nog beweerde dat het Roakes’ schuld was. Maar toen er een duivelse grijns op het gezicht van het meisje te zien was en ze het flesje uit Roakes’ handen griste, wist Roakes dat er iets niet klopte.
En ja, enkele seconden later zat de fruitsap overal op haar lichaam. Een gil kon ze nog net onderdrukken. Dat rotkind dat dit had gedaan, zat er maar dom bij te lachen. Met dit kind zou het nooit meer goedkomen, dat wist ze nu al, zeker niet na wat Roakes nu allemaal ging zeggen en doen. Want het kind had haar boosgemaakt en dat heb je liever niet bij Roakes.
Roakes sloot even haar ogen en haalde diep adem. Eerst bleef ze wel wat kalm, nou ja, dat probeerde ze. Vroeg op laat zou het toch eindigen in een bende geschreeuw en als het echt nodig was zou Roakes haar wel een stevige mep op haar gezicht kunnen geven. Daar zou ze zeker niet voor terugdeinzen, en als ze er een blauwe plek van zou oplopen, wat kon haar het schelen? Make-up was een geweldige uitvinding.
‘Oké, ik weet niet waarom je dat deed, maar wat ik wel zeker weet, is dat je hier niet erg gemakkelijk mee gaat wegraken, neem dat maar aan van mij,’ zei Roakes, een gemene grijns op haar gezicht. Hier kwam ze echt niet mee weg, dat jurkje was van haar moeder en die vlekken gingen er vast nooit meer uit, dus ze ging het vast nooit meer kunnen dragen door haar.
Dit was zo’n moment dat ze stiekem zou willen vermijden. Het jurkje was van haar moeder die overleden was door haar vader. Haar vader haatte ze, en hij zat in de bak. Door haar vader had ze nu geen ouders meer sinds ze niks meer met hem te maken wou hebben. Een van de enige dingen die ze nog had van haar moeder kon ze nu ergens steken waar ze het nooit meer zou zien.
Ze wou dat ze niet naar de stad was gegaan vanavond. Het had haar de vernedering van het buitenzetten bespaard en dan zou dit kind haar nu niet zitten te irriteren. Ze zou dan nu niet zo pissed zijn als ze nu was door dat meisje. Ze wou gewoon weg, terug naar haar kamer, weg van iedereen die haar irriteerde en de spullen van haar moeder kapotmaakten.
‘Weet je, laat me gewoon met rust.’ mompelde Roakes, haast onverstaanbaar. Ze ging tegen de eerste muur staan die ze zag. Het zou zo niet mogen zijn. Roakes moest sterk zijn, tonen wat ze in haar mars had. Waarom stond ze hier dan tegen de muur, stil? Het was haar wat te veel geworden. Al die miserie met haar moeder, alle problemen errond maakten haar gek. Ze wou dat het anders was, maar dat ging helaas niet lukken door die rotzak van een vader die ze had en alle leerlingen hier die haar het leven zuur maakten. Ze had er echt genoeg van.

Het meisje kon nog net een gil onderdrukken, aan haar gezichtje te zien. Je zag de woede gewoon groeien in haar paarse ogen. Prachtig vond Dhaeni dat. 'Oké, ik weet niet waarom je dat deed, maar wat ik wel zeker weet, is dat je hier niet erg gemakkelijk mee gaat wegraken, neem dat maar aan van mij,' sprak het wicht, ingehouden woede klonk duidelijk door in haar stem. Ze had een gemene grijns op haar gezicht, maar het deed Dhaeni niets. Ze was gewend aan gemene grijnzen en ze vond persoonlijk dat haar eigen gemene grijns een stuk gemener was. Als Dhaeni eerlijk was, vond ze het jurkje van het meisje best mooi, maar Dhaeni was nooit eerlijk en genoot van de woede en teleurstelling van het kind tegenover haar. Het was alsof ze zich met anderen hun ongeluk voedde, ze kreeg er als't ware meer energie van. Al zou dit wel gewoon ermee te maken hebben dat ze het leuk vond om mensen ongelukkig te zien, vooral als het haar eigen schuld was. 'Wat is 't, kind. Was je jurkje duur? Wat zonde nu! Al dat geld zomaar weg gegooid!' sprak ze met sarcastisch. Haar lippen waarin in een tevreden grijns omhoog gekruld en in haar stem was een dreigende ondertoon te bespeuren. Ze had het zwart harige meisje precies waar Dhaeni haar hebben wou. Dit was Dhaeni Konona op haar best. 
'Weet je, laat me gewoon met rust.' mompelde het meisje. Dhaeni's ogen verkleinde zich voor een kleine seconde even tot spleetjes en gingen toen weet terug naar normaal. 'Ach, geef je nu al op.' sprak ze kleinerend. Ze maakte zich groot en keek het meisje doordringend aan. Waarschijnlijk was er niet veel anders dan woede te zien met een geamuseerde ondertoon en een vleugje dreiging. 
Het meisje leunde tegen een muur aan en leek een beetje kleintjes. 'Ik heb tegenstanders gehad die waarschijnlijk jonger waren dan jij en die meer lef hadden.' Dhaeni schudde haar hoofd. 'Zielig toch.'
Dhaeni dacht aan Rox, die een jaar jonger was dan zij zelf. Ze dacht aan de trainingen waarin ze jongere tegenstanders had gekend. Ze had natuurlijk ook tegen oudere mensen gevochten of getraind, om met haar ouders te beginnen. Dhaeni beet verwoed op haar lip. Ze mocht nu niet afbrokkelen. Ze mocht geen zwakte tonen. Niet nu, niet op een ander moment. Ze moest sterk zijn, en dat blijven. Alleen dan zou ze ergens komen. Ze moest zich focussen. Dhaeni onderdrukte de neiging om haar ogen dicht te knijpen. De laatste keer dat ze vocht had ze gewonnen mede doordat haar tegenstandster haar ogen sloot. Wel schudde het roodharige meisje zacht met haar hoofd. De gedachten en de herinneringen vervaagden en Dhaeni kreeg weer een helder beelden van de omgeving. Ze merkte op dat er al wat aandacht voor hen was ontstaan, maar een echt kring was er nog niet gevormd om hen heen. Dhaeni zou wel uitkijken om op een publieke plek als dit te geen vechten. Dat zou toch dom zijn. Maar wat dat wicht hier zou gaan doen was niet echt te voorspellen. Ze boog zich meer naar het meisje toe, zodat haar gezicht vlakbij die van haar tegenstandster zat. 'Nah, dan ga ik maar, mmh.' siste ze met een gevaarlijke gloed in haar ogen. 'Maar knoop het in je oren; met mij valt niet te spotten. De volgende keer dat ik last van je heb zal ik niet zo genadig zijn. Je mag me eigenlijk wel bedanken.' Dhaeni lachte weer kakelend. Haar schrille, luide lach galmde tussen de gebouwen. Normaal was haar lach warm en aanstekelijk maar die lach had ze al minstens een half jaar niet meer gebruikt. Ook de warmte die normaal terug te vinden was in haar een beetje hese stem was vervangen door kilte. 'Ik denk dat we elkaar nog wel eens zullen zien.' sprak ze zacht terwijl ze een stap achteruit deed. 'It was a pleasure to meat you, but I guess that pleasure was all mine.' gniffelde ze. Het was haar standaard zinnetje geworden.

Na Dhaeni's lijfspreuk draaide het meisje zich om, nog steeds een beetje kleintjes lijkend, en liep ze weg. Dhaeni volgde haar even met haar ogen, tot ze op een redelijk veilige afstand was. Toen deed Dhaeni een paar stappen achteruit en wilde zich vervolgens omdraaien toen ze zag dat het meisje een nieuw flesje sap kocht bij een automaat dichtbij. Dhaeni fronste. Haar bijna perfect geëpileerde wenkbrauwen bogen naar elkaar toe in een verbaasde en achterdochtige rimpel en de grote bruin ogen eronder volgenden het kind terwijl ze weer in Dhaeni's richting kwam. Het meisje haar lippen bewogen, en ze hoorde vaag gemompel maar ze kon niet horen wat ze zei.
Achter haar klonk wat gejoel. Ze beging een fout die ze haarzelf later nog genoeg zou gaan verwijten. Ze keek om en nog geen tel later voelde ze vocht over haar heen lopen. Ze liet gelijk haar tas vallen en deed snel haar bonten jasje uit, hopend dat het daar nog niet echt in of aan zat, al gaf ze er vrij weinig om. Ze droeg het toch nooit. Haar andere kleren maakten haar helemaal niks uit. Met een angstaanjagende blik keek ze naar het wicht dat haar aankeek met enige triomf. Bij Dhaeni sloegen de stoppen - voor zover het nog kon - door. Ze nam een teug adem en vergat dat ze op een publieke plek stond. Al gaf ze niks om de problemen die ze zou krijgen. 'Ik heb je gewaarschuwd.' siste ze als een slang. Haar stem was schor en nog heser dan anders. Hij klonk raar, vol van woede. Misschien was dat wel één van de redenen waarom ze nooit zo veel praatte als ze kwaad werd, maar de voornaamste reden was concentratie. "Focus Dhaeni! Praat je niet zo door een gevecht heen. Met beledigingen win je niet!" Hoe vaak had ze die zin niet gehoord tijden haar trainingen. En ze had hem onthouden.
Arm kind, ze wist niet wat ze zichzelf had aangedaan. Dhaeni schopte hard tegen de knieën van het meisje aan, aangezien je zonder goed werkende benen nauwelijks wat begint in een gevecht. Bliksem vlug draaide ze een pluk haar van het meisje om haar hand heen. Ze vlocht haar vingers er in, zodat ze optimale grip had. Gelukkig was ze zelf ze slim geweest haar haren in een staart te doen. Dat was toch iets handiger.
Ze trok het meisje met een ferme ruk aan haar haar naar zich toe en trok tegelijk met enige kracht haar knie op. Simpel maar met een aardige uitwerking. Dhaeni besefte maar al te goed dat ze hier niet zo veel profijt had van de omgeving, maar het mocht de pret niet deren.

Na haar vloeiende bewegingen te hebben uit gevoerd liet ze de pluk zwarte haren los en deed een stap naar achteren, wachten op de zet van het meisje. Want eerlijk speelde we wel. Nou ja, zo ongeveer dan.