Hij was al vroeg wakker, bleef liggen in bed tot de klok zei dat het half zeven was. Even kort zuchtte hij, rekte zich eenmaal lekker goed uit en zorgde ervoor dat hij het bed uitkwam. Hij stapte de douch in, genoot van de warme water dat over z’n lichaam ging. Stoom had de badkamer gevuld en hij kwam de douch uit. Trok zijn kleding aan en liep nog even rond de kamer. ‘moet even stil zijn, volgens mij slaapt hij nog…’ Gingen z’n gedachtes. Hij liep stilletjes naar z’n boeken pakte er 1 uit en een schrijf blok. Paar pennen en potloden vulde zijn etui terwijl hij zocht naar een gummetje. Ook deze kon hij niet vinden en maakte een kleine puinhoop van het bureau. Na het gevonden te hebben wist hij stil de deur uit te komen. Eenmaal de deur uit liep hij half rennend de trap af. De laatste treden en dan was hij buiten, precies die laatste treden en hij ging onderuit. Spyro keek hem aan met de blik van wat-doe-je-nu. “ Niks… Spyro… wilde de grond knuffelen… okay?!” Beetje boos mompelend naar het draakje toe. Hij kwam weer overeind en zag dat hij een scheur in z’n broek had gekregen. “ oww… Heb geen tijd meer om een nieuwe aan te trekken… “ Snel rende hij verder met z’n tas op zijn rug.  
Zonder het door te hebben was hij verkeerd gerend en stond nu voor een oude vervallen huis. Het maakte niet uit hoeveel keer hij hiernaar keek, hij vond het geen prettig gezicht. Sommige dakpannen waren weg, scheuren in de muren, ramen die er niet waren en donkere wolken. Hij keek nog eens goed. “G.g.ging d.daar nou een deur… open? “ Stamelde hij beetje bang uit. Spyro kwam van zijn pols en vloog via het raam naar binnen. Shou wachten op het draakje maar en kwam geen gehoor. Wat was dit nou, hij begon zich toch wat lichtjes zorgen te maken. “SPYRO!!” Riep hij. ‘Doe geen moeite jongen… Als er iemand binnen is, komen ze er vaak niet meer uit.’ Het was een oude stem die zacht klonk. Shou draaide zich om en keek naar het oudere gestalte. Het was een vrouw naar geschatte leeftijd gewoon simpelweg oud. Voordat Shou wat kon zeggen liep het oude vrouwtje weer weg, lachte eng. Z’n ogen volgde weer naar hoe Spyro was gevlogen tot de deur die openstond. Hij wilde naar binnen maar durfde het niet alleen. Zou hij Eragon halen? Nee, die zou het waarschijnlijk kinderachtig vinden dat hij het niet durfde. Miss Sugar? Nee die had een hekel aan hem. Wie kende hij nog meer die zou kunnen helpen. Rustig ging hij aan de kant van de weg zitten, benen over elkaar in een kleermaker zit, zijn elleboge op zijn knieën geplant en zijn hoofd rustend erop. Wat moest hij doen… Iemand halen zou alleen maar problemen voor zorgen, nee- geen problemen maar misschien dachten ze dan wel wat van hem. “Naaaaaaaaah!” wild ging hij door zijn blonde haren heen. Zn haren zaten dan ook gelijk weer in een wirwar. Hij haalde de rode bop pinnen eruit en stopte deze in z’n zak. Nu hingen z’n natte haren toch wel in z’n gezicht. “ Waarom ben ik nou weer een angsthaas om alleen te gaan… stomme spyro…. “ Mompelde hij zonder door te hebben dat er iemand naderde.