From the dawn of time to the end of days [O]

“I'd learned that some things are best kept secret.”

current form: deer
note: O staat voor open ^^
Dus iedereen is welkom ~
tags: regen, meer, water

Met voorzichtige passen bewoog het wezen zich voort. Ondanks de opvolging van mooie zomerse dagen, moest de recordhouding toch gebroken worden. Het was nog maar lente en dat betekende dat het soms toch nog kon regenen. Net zoals nu. Het waren geen grote druppels, maar ook geen motregen. Het ergste was net voorbij, dus nu durfde hij zich wel buiten te wagen. Gokkend dat alle kinderen zich nu binnen begaven, die wilden vast niet nat worden. Hem deerde het niet zoveel, momenteel was hij toch maar een simpel dier. Uniek in zijn soort weliswaar, maar het bleef simpel.
Vroeger waren dit soort herten er veel geweest op Gren, maar ze hadden zo hun fouten en waren uiteindelijk verdwenen. Enkel en alleen omdat Lesaiah een zwak scheen te hebben voor het dier qua haar eigenlijk uiterlijk als dier, had hij besloten om het als vaste vorm te gebruiken. Als een soort van eerbetoon aan de vrouw. Het waren goede tijden geweest en natuurlijk had hij er soms spijt van dat hij niet met haar was meegegaan, hier naartoe. Het was hier zo rustig en iedere keer als hij een onschuldige ziel hier zag, in de vorm van een kind, kon hij het niet helpen dat er spontaan een glimlach op zijn gezicht verscheen.

Iedere keer wanneer hij een stap zette, leek het net alsof hij bang was het gras onder zijn hoef pijn te doen. Langzaam drukte hij het naar beneden, ervan verzekert dat het daarna weer omhoog zou veren. Echter scheen het gras onder zijn hoeven uiterst snel te groeien, kwam er soms zelfs een bloemetje bij, want iedere keer als hij deze weer optilde was het gras langer en groener dan voorheen.
Hijzelf scheen het echter niet zo speciaal te vinden, liep gewoon met zijn voorzichtige en rustige tred verder.
Daarbij vond hij ook dat hij het zich niet kon permitteren om lang stil te staan. Het was een geheel nieuwe planeet, vol met culturen, wezens, gebieden en vast ook wel geheimen die hij nog moest ontdekken. Het voelde vreemd om niet alles af te weten van een planeet, vandaar dat hij gelijk op onderzoek was uitgegaan: liet zich niet stoppen door de regen.

De regen bleef aanhouden en het werd ook niet droger op: vooral omdat hij aankwam bij een groot open meer. Het wateroppervlak was niet meer egaal omdat het keer op keer werd betast door de druppels. Druppels die ook aan zijn bladeren hingen. Hij zou vast wel weer op zijn kop krijgen als hij in zijn dierlijke vorm binnen wist te komen in het gebouw – negen van de tien keer bleef hij ergens vast hangen daar met zijn gewei – en zich dan uitschudde. Er was geen twijfel over mogelijk dat hij zo’n grote waterplas moest hebben veroorzaakt.
Maar dat waren relevante zaken op dit moment.
Rustig zakte hij door zijn voorbenen, knielde een soort van neer aan de oever en bracht zijn neus dichtbij het water oppervlak. Hij dronk er echter niet van, scheen eraan te ruiken. Eerst de geur analyseren. Deze was vrij normaal, het rook fris. Ook was het erg moeilijk om te ruiken door de regen, die zo ook zijn eigen geur had. Misschien was het toch beter als hij hier terugkwam als het niet meer regende. Proeven kon echter nog geen kwaad. De kans dat hij er dood aan ging was vrij klein: zijn afweer systeem was inmiddels bekend met ieder virus dat er bestond. Langzaam opende hij zijn mond en dronk rustig van het water.
Een zachte textuur scheen het te hebben. Er was een vage zoete hint te herkennen qua smaak, wat vrij logisch was gezien het feit dat het ook zoetwater moest zijn.
Hij kwam weer overeind, schudde zich toch maar even uit omdat zijn gewei onnodig zwaar begon aan te voelen. Later zou het toch weer hetzelfde zijn, maar nu zou het tenminste voor een paar tellen wat minder zwaar zijn.

Hmmn...regen..nat...goed of niet goed? Nocte keek naar hoe de druppels va de bladeren, naar beneden vielen. Af en toe viel er ook een druppel op hem, waarna deze meteen verdampte met een sissend geluid, de hitte op zijn lichaam aangevend. Hij liet ene appel verschijnen in zijn hand, en mikte deze in 1 keer in zijn mond. Hierna liet hij de boer in de vorm van een vlam, en de vorm van een appel. Heerlijk..appels...jajajajajaja.... Hij keek even door het bladerdek heen, naar het meer. Er waren een paar eenden te zien, ondanks de regen. Hij zuchtte. Ach, regen was ook wel weer heerlijk. Het geluid was rustgevend. Echter, was er ook een nadeel aan regen. Niemand waagde zich nu buiten, de kans dat iemand hier kwam en daarmee klein maakte.
Toen rook hij iets. Het was een zoete geur. Zo'n geur die hoorde bij een bloem. Dit was de geur van woudmagie. Nu voelde hij ook een zeer vredevolle kracht. Hij voelde zich gelijk ontspannen. Hij zweefde naar de top van de boom, en keek eruit, de bron van de kracht zoekend. Eventjes zag hij niets. Enkel een hert. Wacht eens...Nocte keek goed, zijn ogen tot spleetjes knijpend. Dat hert was groen...geen natuurlijke kleur voor een hert. Nocte had in zijn leven namelijk veel herten gezien. Die waren allemaal grauwig of bruin. Niet..groen. Daar kwam bij, de kracht leek uit het dier te komen. Hmmn...misschien was dit een legendarische magiër in zijn of haar diervorm? Nee...de kracht was zeer sterk..maar te zwak voor een legendarische magiër. Dit betekende..dat hij hier wel eens met een collega te maken zou kunnen hebben...of een ander magisch wezen, maar dat leek hem sterk..dit was zo'n kracht...die konden gewone magische wezens niet hebben. Hij greens, maakte zich onzichtbaar en zweefde naar het onbekende dier toe. het dier was net klaar met drinken, en schudde zich uit. Toen verscheen hij achter het dier. "Hallo lekker weertje he...hehehehehe"

“I'd learned that some things are best kept secret.”

current form: deer
note: dit is het geluid dat herten maken: [link]
Is misschien wel handig om te weten ^^’
En mijn excuses dat ik niet had gereageerd op je berichtje, maar ik zie hem nu pas >.<

Zijn licht crèmekleurige vacht was zo goed als doorweekt en zodra hij weer geforceerd werd om te veranderen in een mens zou hij wel gelijk een douche ergens opzoeken. Het was altijd fijn om na een lange tijd in de regen even wat warm water over je heen te laten sijpelen. Dat vond hij althans, maar de meesten vonden dat ook wel zo: naar zijn weten.
De druppeltjes die soms te zwaar werden voor de bladeren aan zijn gewei en loslieten, langzaam vielen samen met de andere druppels die uit de hemel kwamen.
Langzaam hief hij zijn kop op, keek recht naar boven. Zijn ogen kon hij niet wijd open houden, gezien het feit dat ze de regendruppels niet echt schenen te appreciëren. Het wolkendek was nog steeds donker en grauw en ook nog eens erg dik. Geen enkele zonnestraal kon er echt helemaal doorheen. Misschien had hij dingen toch verkeerd ingeschat en zou het langer blijven regenen als verwacht. Echter voelde hij er niks voor om terug te gaan het gebouw in, omdat hij daar niet vrij kon rondlopen in deze vorm. De vorm die hij het liefste aannam.

Helaas zou hij toch eerder dan verwacht ergens anders in moeten veranderen, gezien hij niet alleen was. Ergens op de achtergrond had hij wel een aanwezigheid gevoeld, een aanwezigheid waarvan hij niet zeker wist wat hij ervan moest vinden. Als prooidier scheen je soms een zesde zintuig voor de aanwezigheid van een mogelijke dreiging te hebben. Hij was wel wijzer dan een prooidier en wist dat hij de rollen zo om kon draaien: de opgejaagde die uiteindelijk de jager zou worden.
Bij het horen van een stem draaide hij zich resoluut om, zakte iets door zijn voorbenen en nam een verdedigende houding aan. Zijn blik was uiterst serieus en hij keek de ander strak aan, volle concentratie. Langzaam ging hij alle woorden nog eens langs, kwam toen pas tot de realisatie over wie de ander nou precies was. Vast een van zijn collega’s, gezien het feit dat deze alles behalve menselijk was. Menig leerlingen meestal niet krachtig genoeg waren om echt een opvallende aanwezigheid te hebben die hij met zijn zesde zintuig voelde en hij bij Legendarische Magiërs altijd een ander gevoel kreeg. Niet dat hij er veel had ontmoet… Eigenlijk alleen diegene van Gren, maar het kon niet veel van elkaar verschillen: toch?

Rustig ging hij normaal staan en haalde de ernstige blik van zijn gezicht, verving deze met een sympathieke. “Het ligt eraan aan wie je het vraagt.” Die woorden werden niet gesproken in de normale taal die de ander sprak, de taal die de mensen spraken. Nee, het geluid dat uit zijn mond kwam was een vaag piep geluid, alsof je een oude deur erg langzaam open maakte: dat hoge geluid. Zijn lippen waren ook maar een centimeter van elkaar verwijderd en verder bewoog zijn tong niet echt.
Hij was vergeten dat hij momenteel een hert was en dus enkel ook als een hert kon communiceren. Het was al een lange tijd geleden dat hij echt contact had gehad met de buitenwereld, al die jaren eenzaam op Gren helemaal alleen hadden ervoor gezorgd dat hij er niet meer over nadacht.

PROFILE MAGICIAN

» A new dawn
» Dawn {Moyra}
» Dawn of regret {Olivier}
» Morning dawn.
» [RPG] Dawn of Eternity

From the dawn of time to the end of days [O]

From the dawn of time to the end of days [O]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen