Met een zacht gepiep zwaaide het luik open. Midden in de nacht gleed er iemand uit de bagageruimte van een shuttle. Onopvallend zocht hij zijn weg naar de schaduwen, waar hij onopgemerkt zijn situatie in kon schatten. Dagenlang was hij al op de vlucht. Vluchtend voor Jael, voor Ben. Voor de Lonely Wolves. Hij sloop in uiterste stilte over het pad. Het was midden in de nacht, de wegen waren verlaten. Maar je kon nooit voorzichtig genoeg zijn. Dus Ze'ev was op zijn hoede. Hij koos de beschutte paden, die hem langs het meer leidden. En zijn voorzichtigheid was terecht geweest, zo bleek. Daar zat iemand. Hij hoorde de ademhalingen van een jongeman. In. Uit. Ontspannen. Niet op zijn hoede. Dit zou het moment zijn om de ander te overrompelen en zo op die manier snel te overmeesteren. Aan te vallen. Toe te happen. Ze'ev ontblootte zijn tanden en grijnsde, waarbij de vlijmscherpe hoektanden onheilspellend glinsterden in het maanlicht. Nee. Stop. Hij kon geen aandacht trekken. En een dood lijk met tandafdrukken in het lijf zou verdacht zijn. Voor de leerlingen en leraren wellicht niet, zij zouden het als een ongeluk zien, een ongeluk met een wolf. Maar Jael, Jael zou het onmiddelijk weten. En dan zouden ze hem vinden. In minder dan twee dagen zou hij weer 'thuis' zijn. Zichzelf inwendig tot kalmte manend dacht hij na. Hij had de persoon, die onbekende bij het meer, opgemerkt en hem negeren zou niet meer gaan. Wellicht was hij zelf al gezien, staande op ongeveer 10 meter afstand. In de duisternis was zijn gezicht dan wel niet te zien, maar één blik in zijn richting zou in elk geval zijn aanwezigheid verraden. Zonder nog verder te aarzelen rechtte Ze'ev zijn rug. Stapte richting de jongen en de vage vormen van een rotsblok die hij in de verte kon onderscheiden. Zijn rode ogen waren scherpgesteld op zijn lichaam, klaar voor elke wending en beweging die de ander maken kon. Op een meter afstand schraapte Ze'ev zijn keel. ''Hallo.'' Een blik gleed onderzoekend over de ander heen. ''Woon je hier in de buurt?''


[Hope you don't mind that I've chosen Ze'ev ;o Hij is pas net nieuw, dus sorry als het flut is.]

Ah. De silhouet was opgestaan, zijn richting in gedraaid. Alert bekeek Ze'ev zijn tegenstander. Nee, hij moest die ander niet al onmiddelijk als een tegenstander, als een vijand zien. Als hij al meteen zo begon zou hij nooit onopgemerkt blijven. Gevechten trokken aandacht en aandacht kon hij momenteel echt niet gebruiken. Tenzij hij graag een woedende roedel wolven, zinnend op wraak, op zijn dak wilde krijgen. Nee. Ze'ev was geen laffe hond die elk gevecht uit de weg ging, maar hij was in groepsverbanden snel geneigd zich te onderwerpen aan de wil van anderen. In een één op één gesprek zou hij dan ook geheel anders overkomen dan wanneer je hem bijvoorbeeld met een groepje vrienden aansprak. De ander zwaaide, maar Ze'ev bleef stoïcijns staan. Geen enkele beweging maakte Ze'ev, roerloos staarde hij in de groenige ogen van de zwaaiende jongen. Een wolfachtige grijns liep over zijn lippen, terwijl hij geen enkele aanstalte maakte om hun gesprek voort te zetten op een normale afstand. Hij had een vraag gesteld en verwachtte nu antwoord.  'Iedereen woont hier in de buurt.' Ze'ev was niet goed met zijn mening beargumenteren of discussie's aangaan, maar in zijn hoofd wist hij precies wat hij gezegd had, áls hij geen waardeloze spreker was geweest. Want het feit dat hij, Ze'ev Kesley, hier was bewees al het tegendeel. Hij woonde hier immers absoluut niet in de buurt. Maar dat was iets voor een bijdehante, gladde gozer om te zeggen, met blinkend witte tanden en een smetteloze huid. Nee, zo was hij niet. En zo zou hij ook nooit kunnen worden. ''Ok.'' zei hij kortaf.  'Percy. Welkom op SSA.' Ietwat onwennig stak Ze'ev zijn hand uit, schudde voor het eerst sinds tijden iemand een hand. Of hij te hard kneep wist hij niet, zijn eigen kracht was in vergelijking met de rest van de Pack niet de grootste, maar voor een normale tiener had hij zeer veel spieren en de daarbij behorende kracht in zijn lijf. ''Ze'ev Kesley. Waar staat SSA voor?'' vroeg hij met een poging tot een vriendelijke lach. ''Is het.. Is dit..'' Nu begon het te dagen en Ze'ev was verbaasd door het toeval. ''Starshine Academy?'' Hij was er. Oh, zijn zusje had nu een echt heel groot probleem. Met een intense blik keek hij wederom naar het figuur genaamd Percy. ''Sorry als ik vreemd over kom. Ik ben al dagen op pad, op weg naar.. SSA.'' Zijn lippen weken iets uit elkaar, zijn tanden ontbloten zich in een grijns, waarbij de hoektanden net zichtbaar waren. De vlijmscherpe tanden van een wolf.

Percy was zo te merken een vrij nuchtere, directe persoon. En een persoon die midden in de nacht buiten te vinden was en dat als volkomen normaal beschouwde. Wat Ze'ev precies van hem moest vinden wist hij nog niet. Maar hij was op zijn hoede voor veranderingen in Percy's gedrag, wetend dat mensen elk moment om konden slaan van aardig naar vijandelijk. Mensen waren onvoorspelbaar. 'Wat dacht je dan? Dat je op Erd was aangekomen? Natuurlijk ben je hier op Starshine Academy' Dat was een grap, zo te horen, dus Ze'ev grijnsde zoals van hem verwacht werd. De lichte schaamte die hij voelde liet hij in zijn gelaat niet doorschemeren. Zwakte tonen was gevaarlijk. Om het gesprek op gang te houden deed hij een poging een normale opmerking te maken. Een verontschuldiging voor zijn wellicht ietwat vreemde gedrag. De reactie die hij daarop kreeg was zeer anders dan hij had verwacht. 'Een wolf?' Even was het stil. ''Jep.'' Dat was het simpelste antwoord. Spreken over mutatie's en ratten van onnatuurlijke grootte zou veel te ingewikkeld worden. ''Maar mijn tanden zijn altijd zo.'' sprak hij, waarna Ze'ev met zijn tong over de hoektanden gleed. Het gif wat erin zat kwam pas naar buiten als hij iemand beet, maar het idee dat hij werkelijk iemand kon doden door hem simpelweg diep genoeg in een slagader te bijten was vreemd, lichtelijk verontrustend. ''En jij, Percy?'' Het was eerder een gemompeld zinnetje dan een vraag, aangezien hij tegelijkertijd alle informatie over de ander na ging. Hij kwam uit bij een of andere katachtige. Of in elk geval een roofdier. Dat zei hij dan ook. ''Een roofdier, mag ik aannemen.'' Kalm stak hij een hand in zijn zak en stond daar alsof dit een gesprek over muziek of andere tieneronderwerpen was. ''Kan je me wat meer over de school vertellen?'' vroeg hij dan uiteindelijk. Informatie was vitaal als hij ook op dat zogenaamde SSA wilde terecht komen.

[Laatste post voor vandaag, ben morgen weer in staat te posten o3o]

We stopped looking for monsters under our bed,
When we realised they were inside us all along.
Zo veel vragen, zo veel gedoe. Sociale contacten waren maar lastig, volgens Ze'ev. Hij was er gewoon niet goed in, niet geschikt voor. Vrienden maken behoorde niet tot zijn talenten en hoe eerder deze Percy dat inzag hoe beter. Dan kon die lekker weg huppelen en ergens anders zijn tijd verdoen. 'Is dat niet vervelend dan? Dat ze altijd zo lang zijn?' Schouderophalend ontblootte hij zijn tanden in een lichtelijk smalende lach. ''Als het moeiteloos bij een wolf kan, waarom dan niet bij een mens? Je raakt er wel aan gewend.'' De toon was vrij serieus, weinig emotie was te vinden in zijn stem. Het was geen mening. In elk geval niet van hem. Hij herhaalde letterlijk was Jael aan hem had gezegd nadat hij volledig in paniek geraakt was toen hij wakker werd na een van de operaties. In het totaal was hij maandenlang bewusteloos geweest, terwijl zijn lichaam in een tank vloeibare levensvloeistof ronddobberde, zich langzaam aan de mutatie's in zijn DNA aanpassend. Langere tanden, scherper zicht. Beter reukvermogen. Dierlijke instincten. Dat hij arrogant over zou komen met zijn gedrag besefte Ze'ev niet. Maandenlang tussen beestachtige jongens had geen wonderen gedaan voor zijn sociale intelligentie. 'Ik ben inderdaad een roofdier. Sneeuwpanter en Raaf' Twee vormen? Hmm. Interessant. Over dierlijke vormen wist Ze'ev zeer weinig, het was kennis die hij nooit nodig had gehad. Zijn mogelijkheid om te veranderen in een -voor zijn soort- gigantische rat had hij op een dag gewoon ontdekt en zonder vragen geaccepteert. De wolf in hem was er door Jael in geplaatst, hoe wist hij niet. Maar dat ook andere magiërs twee vormen hadden, dat hoorde hij voor het eerst. Een licht knikje bevestigde dat hij de informatie gehoord had.

'Ik wil je best wat over de school vertellen hoor, maar heb jij zin in een geschiedenisles dan? Ikzelf zat eraan te denken om op jacht te gaan. Dan kan ik je het terrein ook laten zien als je wilt' Even stond Ze'ev nadenkend voor zich uit te kijken. Dan zuchtte hij zachtjes en schudde zijn hoofd. ''Hmm, dankjewel, Percy. Ik heb weinig energie over na mijn reis, maar wellicht biedt dit de oplossing.'' Voedingsstoffen. Vlees. Nu hij daar aan dacht rook hij onmiddellijk het wild wat zich verborg in de struikgewassen. Hij snoof de lucht diep in en grijnsde dan bloeddorstig. Ze'ev spande al zijn spieren aan en sprong naar voren. In die sprong, die duikvlucht naar de grond verdween zijn gespierde lichaam en ontstond er een donkergrijze wolf, met rode ogen, als gloeiende kooltjes. Soepel landde het dier en dook licht ineen tegen de grond. Terwijl het beest zich naar de ander toe begaf zag je indrukwekkende spieren bewegen, die aangaven dat deze wolf zeker niet onderschat moest worden in een gevecht. Ze'ev grauwde naar Percy op een afwachtende manier. Dit kon maar beter snel gebeuren, dan kon hij daarna andere zaken regelen.

Een sneeuwpanter he. Hmm. Het zag er eerder uit als een schattige huiskat. Of een tapijtje. Inwendig probeerde Ze'ev zichzelf te stoppen. Zulke dingen denken had helemaal geen zin. Hij kon ze toch niet uitspreken op een vlotte en overtuigende manier. Braaf volgde hij maar, toen de ander zich verplaatste. Zijn gedachten had hij er niet echt bij, zo veel was er te ontdekken en te bespeuren in de splinternieuwe omgeving. De panter mocht de leiding nemen, gezien die hopelijk het terrein een beetje kende. Ze'ev dacht terug aan de groepsjachten. Dertien hongerige wolven, dorstig naar bloed. Dat eindigde voor kuddes dieren niet zeer prettig. Half aangevreten karkassen bleven achter, het groene gras doorkruist met bloederige rode pootafdrukken.

Zijn aanwezigheid leek al bijna geheel vergeten, terwijl Percy door het gras sloop. Ze'ev volgde, hij was gewend om de achterste te zijn. Volgens Ben was hij toch niet nuttig. Zijn rode ogen namen de herten in zich op. Plots voelde hij zich een beetje triestig. Die dieren, ze zouden sterven omdat hij een beetje honger had. Het was de natuurlijke manier van leven, dat wist hij ook wel. De cyclus van leven en dood zou niet stoppen alleen omdat hij het een beetje zielig vond voor die beestjes. Nee. Hij moest zich gewoon niet zo aanstellen. Enkel omdat er geen pack meer was om hem alert en aggresief te houden betekende niet dat hij mocht verslappen. Met een soepele beweging bewoog hij zich naast de sneeuwpanter en opende zijn muil. De messcherpe tanden glinsterden in het maanlicht. Hij dacht niet langer na, zette nog enkele muisstille pasjes en verstoorde dan de rust door in één razendsnelle actie een dier onderuit te springen. Zijn gewicht deed het vrij jonge dier willoos struikelen, Ze'ev's tanden zonken al diep weg in de harige nek van het dier. Of Percy zijn blik had opgemerkt en ook tegelijkertijd in de aanval gegaan was wist hij niet. Maar het initiatief nemen was iets wat vreemd genoeg zijn twijfel over de dood van het onschuldige hert volkomen deed wegsmelten. En hij deed zich te goed aan het verse, warme vlees. Stilde zijn honger. Stilde het beest in zich.