Het was een lange tijd geleden geweest sinds ze hier voor de laatste keer was. Ze was net een week tot Legendarische Magiër uitgeroepen toen ze de eerste vergadering had bijgewoond. Die had hier toen plaatsgevonden, in deze tuin. Veel dingen waren veranderd sinds die tijd. Haar collega van toen, destijds de Heer van het Woud, die ze maar één keer had gezien was direct daarna vervangen door een ander. Jareth, als ze zich zijn naam goed kon herinneren. Ze had hem nog nooit gezien maar wel al vele verhalen over hem gehoord. Een zachte, welhaast onhoorbare zucht, werd meegevoerd op de koude wind die door het stille herfst tafereel heen blies. Nu Reá zo over haar collega's nadacht besefte ze zich dat ze hen eigenlijk amper kende. De meesten zelfs alleen maar van gezicht. Maar dat gold ook voor de rest van het terrein. Ze kende maar een handjevol mensen, niet eens genoeg om ze op je vingers na te kunnen tellen. En de meesten sprak ze amper tot niet. Het gaf niets. Reá had niet echt het gevoel iemand nodig te hebben. Ze was liever alleen. En om eerlijk te zijn wilde andere mensen ook niet graag in haar omgeving zijn. Nee, ze was absoluut geen gezelschap mens. Dat was echter wel iets wat ze zo af en toe miste. Iemand om mee te praten. Die precies wist waar je het over had en daar ook in mee kon gaan. Dat was misschien ook wel onbewust de reden dat ze nog steeds geen opvolger had. Ze riep wel tegen zichzelf dat het was omdat ze die specifieke kracht in een persoon nog niet was tegen gekomen. Maar misschien was het omdat ze naar iemand op zoek was om mee te kunnen praten. Ze had gewoon niet het gevoel alsof er zo iemand zich nu op het schoolterrein bevond. Wat maakte ze zich er eigenlijk ook druk om. Ze redde zich prima in haar eentje. Dat deed ze al ruim twee eeuwen, en het zou haar zo nog twee eeuwen lukken. Met een verwoed gebaar stond ze op van het bankje waar ze zojuist nog op had gezeten. Een paar roodbruin gekleurde herfstbladeren woeien van de plotselinge luchtverplaatsing op om daarna weer zacht zwevend neer te komen.

Reá trok haar kleding recht en sloeg haar mantel met hoge kraag en grote kap die haar hele gezicht in het duister kon hullen weer om. De kraag zette ze wat op, maar de kap trok ze niet over haar hoofd. Er was een tijd geweest waarin ze nooit naar buiten zou zijn gegaan zonder haar gezicht te verbergen. Maar dat was een lange tijd geleden. Ze had weer leren houden van het gevoel van de wind in haar gezicht. Daarmee was ook het vertrouwen erin terug gekeerd. Hierdoor wist Reá, enkele seconden eerder dan haar menselijke instincten en reactievermogens, dat ze niet meer de enige in de tuin was. Behalve de wind die het haar toefluisterde hoorde Reá ook andere dingen die op de aanwezigheid van iemand anders wezen. Het ritmische geluid van een kalm kloppend hart. De ademhaling van een persoon die zijn of haar longen vol met lucht zoog om het na enkele tellen weer te laten ontsnappen. Al die verraderlijke eigenschappen van een sterfelijk wezen waren aanwezig. Aan het ritme van het hart te horen ging het hier waarschijnlijk om een mens. En dat gaf Reá een nieuwe keuze. Ze kon verdwijnen. Hier en nu, nog voordat de ander haar zelfs maar had gezien. Ze kon daarentegen ook blijven. Als de nieuwsgierigheid het won van haar afkeer tegen gezelschap kon ze blijven om te zien wie het was. Een bekende of een complete vreemdeling. Met die discussie die ze zoeven nog tegen zichzelf gevoerd had in haar achterhoofd won de nieuwsgierigheid en bleef Reá roerloos staan. Want, bedacht ze zich, ze kon uiteindelijk altijd nog weg van deze plek. Veel meer dan even hard op haar vingers fluiten was het niet. Dan zou haar trouwe Goudvalk komen en was ze weg. Dat alles in maximaal tien seconden. Zonder verder geluid te maken, liep Reá door de tuin. Doelgericht de kant op van de nieuwe aanwezigheid.