Door het bos was het stil. Het was midden in de nacht en het was volle maan in het woud. De witte stralen vielen als bundels door de boomkronen heen en raakte op willekeurige plaatsen de grond om verschillende vliegjes of mugjes als witte stipjes op te laten lichten door hun reflecterende vleugels. Het was een prachtige en rustige sfeer waar iedereen van kon genieten. Een gestalte liep rustig door het bos en genoot even van de stilte die er heerste. Hij liep op bekend terrein, wist bijna ieder stukje bos op zijn duimpje en wist waar het gevaar loerde en waar niet en daarom was hij in het veiligste stuk. Hij wilde tot rust komen, zijn gedachten tot orde roepen. Zwijgzaam ging Norwood tegen een van de boomstammen zitten en sloot zijn ogen, luisterde naar het getsjirp van de sprinkhanen in het bos. Het was er rustig en vredig en Norwood kwam helemaal tot rust.

Een ijzige gil weergalmde door de boomstammen, weerkaaste en resoneerde. Norwood's zijn ogen schoten open. Hoe lang geleden was hij in slaap gevallen? Gezien de stand van de maan was hij maar een paar uur weg. Normaals een noodkreet. Norwood kwam overeind, probeerde te peilen hoe ver het was en waar het vandaan kwam. Het was te ver om dit rennend te doen, hij had hier een paar extra benen voor nodig. 'Hou vol...'mompelde hij nog en zakte door zijn knieën terwijl hij zijn ogen sloot. Hij opende ze weer terwijl zijn ogen waren veranderd in zwarte kraalogen. Zijn haren werden langzaam wit en vielen af en lieten enkel milimeter dunne vacht over. Zijn gezicht werd langer en hij voelde zijn schedel langer worden. Zijn oren werden langwerpiger en kregen dezelfde donzige vacht. Uit zijn hoofd groeide een bot, dat langzaam een krachtig gewei vormde met een vreemde lichtgevende gloed. Zijn benen en armen werden langer en dunner en kregen de nodige spieren om goed te kunnen sprinten. Norwood's kleren smolten in een witte vacht om en voor je het wist stond er een kraalwit edelhert op Norwood's plek. Het had een goddelijk uiterlijk gekregen door zijn groot gewei en de lichte gloed die zijn vacht had bij het maanlicht. Het hert zette het op een lopen terwijl het door onmogelijk kleine ruimtes van bomen door schoot. Het gewei, was in staat om zichzelf uiteen te laten gaan het exacte moment dat het iets raakte om zich weer te materialiseren op het moment dat het door een object heen was. Daardoor kon het hert zonder al te veel moeite door het bos heen bewegen.

De omgeving was hier onheilspellender en versterkte alleen maar het goddelijke symbool van het hert dat door het bos schoot als een pijl uit een boog waarvan de pees net losgelaten was. Zijn gewei gaf een soort lichtgevend spoor waardoor het nog sneller leek te gaan dan het al deed. In de verte zag hij het onheil al. Een roedel wolven wilde zich tegoed doen aan een persoon. Ze zagen er hongerig uit en het was ook voor Norwood, die nu een hert was, riskant om de wolven te confronteren. Hij zette een versnelling in zijn pas in en zag het vrouwelijk persoon ineen duiken en trillen van angst. De wolven hadden haar omringt en Norwood zocht direct naar de alfa, wist je die van de roedel af te stoten, kon de groep zich sneller geneigd voelen terug te trekken. Een duidelijke hierarchie die in de wolvenroedel zat was namelijk dat vaak de roedel het krachtigste mannetje, of zelfs vrouwtje was. Norwood zette kracht op zijn achterpoten en hief zijn voorpoten omhoog. Hij schoot over het vrij jonge vrouw heen en landde vlak naast haar. Hij liet zijn hoofd zakken en blies een warme adem uit dat in een walm van damp over haar heen ging. Hij maakte een zacht brommend geluid om haar gerust te stellen. Een dreigende grom kwam uit de cirkel van wolven waarvan en naar voren kwam. Een brullend geluid, wat herten konden maken kwam uit de keel van het hert en het steigerde voor een moment. Het liet zijn poten demonstratief hard neerkomen en het liet zijn hoofd laag naar de grond gaan zodat het gewei dreigend naar voren kwam tegenover de wolf. Het hert blies krachtig uit en toonde geen angst. De wolf leek te twijfelen of hij verder moest, gezien het feit dat het hert niet leek te deinen voor deze wolf. Maar het zette toch zijn aanval in. Hij rende op het hert af. De andere wolven zette zich schrap alsof de wolf een jongen was die stoer deed tegenover een bende, maar dat ze klaar stonden om hem te hulp te schieten. De wolf zette zich af en wilde naar de rug van het hert springen, maar faalde. Norwood draaide zijn hoofd waardoor het gewei als bescherming voor zijn flank kwam en sloeg opzij. Een wat scherpere punt liet een snijwond achter op de achterpoot van de alfa en deze viel opzij. Langzaam kwam het overeind en gromde laag. Opnieuw maakte het hert zich dreigend laag naar de grond en keek strak naar de alfa. De wolf zag geen heil in dit mens meer en draaide zich om. De rest van de roedel ontspande zich en met nog een laatste huil verdwenen ze in de nacht.

Norwood draaide zich als hert naar de persoon toe en liep zwijgzaam dichterbij, zijn hoeven kraakte enkele takken die onder het gewicht van het hert in tweeën braken. Zijn ogen waren gericht op het angstig ineengedoken figuur dat haar gezicht nog steeds verborgen hield. Zwijgzaam duwde het hert zijn neus tegen de bovenarm van de jonge vrouw om haar gerust te stellen. Hij blies zijn warme adem nogmaals over haar heen en wachtte geduldig op een mogelijke reactie van de persoon.